Mały rudzielec z orzeszkiem

Autor: Emma Kiworkowa, Anna Sakowicz

Tytuł: Wiewiórka Julia i magiczny orzeszek

Ilustracje: Hubert Grajczak

Wydawnictwo: Edipresse Książki

Liczba stron: 240
Oprawa: miękka ze skrzydełkami
Data wydania: 2019

ISBN: 978-83-8164-128-9

Anna Sakowicz w wersji dla dzieci? Czemu nie! Na początek stworzyła duet z Emma Kiworkową i tak powstała książka dla dzieci Wiewiórka Julia i magiczny orzeszek.

Ale nie był to zwykły orzech włoski. (s. 11)

Poznajcie Zosię rudą jak wiewiórka. Kiedyś dzieci w przedszkolu wyśmiewały się z niej i nazywały wiewiórką, robiąc dziewczynce wielką krzywdę. Jednak z czasem Zosia uwierzyła, że wiewiórka to najlepsze stworzonko na świecie. Jak to się stało? Babcia podarowała jej orzech włoski. Niby zwykły z wyglądu, lecz niezwykły w działaniu. To był magiczny orzeszek. Wystarczyło nim trzy razy stuknąć w szybę lub parapet, a pojawiało się energiczne rude stworzonko – wiewiórka Julia. 

 Jest zagadka. Ktoś ukradł całe ciasto! (s. 13)

Pewnego dnia Zosia musiała obejść się smakiem, deseru nie będzie – ktoś ukradł ciasto i nakruszył. Po wezwaniu Julki idą razem po Franka, sąsiada Zosi, ucznia klasy pierwszej. Dziewczynka bardzo podziwia chłopca, który umie czytać i pisać i marzy o tym, żeby zostać policjantem. Franek zawsze w kieszeni nosi lupę i powtarza to, co w bajkach mówią detektywi. Trójka przyjaciół zaczyna śledztwo. W trakcie dochodzenia trafia na gang kun, któremu przewodzi Bubel. Od tej przygody jednooki herszt kun będzie śledził Julkę i próbował ją złapać za wszelką cenę i różnymi sposobami.

Julka zadrżała na samą myśl, że gang depcze jej po piętach. (s. 74)

Zawiewiórkowana

Co ja Wam będę pisać… Zauroczyły mnie inowrocławskie Baśki, zwłaszcza jedna. Ale raz na spacerze, odbytym w celu polowania na wiewiórki i nakarmienia ich, udało mi się jednocześnie spotkać dwie Baśki. Pierwsza uciekała za drugą albo druga goniła pierwszą… Udało mi się je złapać w jednym obiektywie.

U teściowej i nie tylko...

Inowrocław to miasto, w którym żyje się historią i przyrodą oraz solankami. Ale nie tylko! W mieście jest kilka pomników użyteczności publicznej, jak ja je nazywam. To znaczy, ze można dotknąć części pomnika na szczęście, zrobić z nim zdjęcie, przytulić się, a nawet siąść na kolanka. Dziś krótka fotorelacja z tych najważniejszych.

Na rynku miasta głównym pomnikiem jest pomnik świętej patronki miasta, królowej Jadwigi (1374-1399).

 

Idąc ulicą Królowej Jadwigi, spotykamy trzech studentów, średniowiecznych żaków:

 

A na fasadach niektórych budynków, zwłaszcza tych związanych z dziećmi (przedszkole, żłobek), wiewiórki:

Dwóch żaków wita zwiedzających, wchodzących do Parku Solankowego.

A za zegarem słonecznym wiewiórka:

Nieco dalej przysiadł na ławeczce generał Władysław Sikorski, który urodził się pod Inowrocławiem.

W Pijalni Zdrojowej znajduje się jedyny w Polsce pomnik teściowej – Ławeczka Teściowej. Przysiadłam na chwilę nieco zestresowana…

I jak Wam się podobają pomniki użyteczności publicznej w Inowrocławiu?

PS Rozwiązanie kwiatowo-ptasiej zgadywanki - godzina 15 wskazywana przez pawia.

Głodna Baśka i Odważna Baśka

Mieszkam naprzeciwko największego w Polsce parku uzdrowiskowego- Parku Solankowego. To tylko 100 ha. Ale nie trzeba daleko chodzić, by poznać Baśki! Tylko trzeba mieć argumenty, by raczyły do ciebie podbiec i chciały cię bliżej poznać. Moje to orzechy laskowe. Głodna Baśka, tak została nazwana przeze mnie pierwsza wiewiórka, najpierw długo się myła w cieniu drzewa między jego korzeniami. Tu czyści kitkę:

Potem łapczywie rzucała się na orzechy rzucane w jej kierunku, jakby dawno nie jadła. Z miejsca chwytała je łapkami i gryzła. Słychać było chrobotanie. Głodna Baśka była bardzo płochliwa i raz uciekła z posiłkiem na drzewo.

A to resztki z pańskiego stołu:

Kilka metrów dalej poznałam inną Baśkę:

Bardzo szybką… Migawka aparatu czasami za nią nie nadążała!

Ale ta wiewiórka okazała się bardzo odważna, dlatego nazwałam ją Odważną Baśką. Reagowała na swe imię i podbiegała do mnie.

Co tu dużo będę pisać – jadła mi z ręki! Delikatnie opierała się łapkami o moją dłoń i pyszczkiem chwytała orzech laskowy, a potem uciekała, aż się kurzyło! Ona nie jadła, ona robiła zapasy na zimę. Skakała po trawniku, szukając najlepszego miejsca na kryjówkę. Szybko wykopywała dołek, wypinając zadek. Chowała swój skarb, a potem zakopywała i… uklepywała trawkę! I tak schowała z 6-7 orzechów!

(Nie)świadomie Odważna Baśka została główną aktorką w moich filmach przyrodniczych:

A na koniec dylemat, który może mieć tylko wiewiórka – który orzech będzie smaczniejszy?

O wiewiórkach jeszcze usłyszycie i zobaczycie… Zapas orzechów jeszcze mam!