Za mną intensywny miesiąc w pracy, obfitujący w niemoc czytelniczo-recenzencką z powodu choroby. Po majowym wysypie przyniósł zaledwie jedną zdobycz. Jedną, ale jakże konkretną, zważywszy na ilość stron. Od zaprzyjaźnionej księgarni otrzymałam „Wiersze wszystkie” Wisławy Szymborskiej.
Jedno moje małe marzenie się spełniło.
Ot, i koniec chwalenia się.
Tytuł: Nic zwyczajnego. O Wisławie Szymborskiej
Wydawnictwo: Znak
Liczba stron: 318
Oprawa: twarda
Data wydania: 2016
ISBN: 978-83-240-4091-9
W Internecie krąży mem z wyglądem mózgu polonistki. W tym mózgu jest specjalne miejsce dla Adama Mickiewicza. W przypadku mojego mózgu owo miejsce zajmuje pani Wisława Szymborska. O ile unikam czytania biografii, to po Nic zwyczajnego. O Wisławie Szymborskiej pióra Michała Rusinka sięgnęłam z ochotą. Blurb:
W encyklopediach czytamy, że Szymborska była wybitną osobistością świata literatury. (s. 54)
Piętnaście lat sekretarzowania takiej osobie? Doprawdy nie było w tym nic zwyczajnego. Ona – świeżo upieczona Noblistka. On – właśnie ukończył studia polonistyczne. Miał jej pomagać przez trzy miesiące. Został dłużej. Poetka i jej Pierwszy Sekretarz. Tylko w tej książce spotykamy Wisławę Szymborską, jakiej do tej pory nie znaliśmy.
To portret osoby nieprzeciętnej, damy o niezwykłym poczuciu humoru, a zarazem umiejętności mówienia o sprawach najistotniejszych. Portret, który pozwala zbliżyć się do niej i istoty jej poezji. Ekscentryczna starsza pani. Rozchichotana, czasami frywolna, lubiąca językowe zabawy i „practical jokes”.
Wolała rozmowy ze zwykłymi ludźmi niż kongresy poetów i dyskusje z intelektualistami. Depresyjna. Melancholijna. Surowa w sądach o sobie i innych. Perfekcjonistka, nieznosząca rozmów o błahostkach i marnowania czasu na spotkania z ludźmi, które nic jej nie dawały oprócz, jak mówiła, pustych kalorii.
Po Noblu powtarzała, że zrobi wszystko, żeby nie stać się osobistością, lecz pozostać osobą. Kiedyś rozpoznał ją taksówkarz i powiedział: „To dla mnie zaszczyt wieźć taką osobliwość”. Trochę racji miał: była dość osobliwym przedstawicielem naszego gatunku. Z takim taktem, subtelnością i wnikliwością mógł o Noblistce napisać tylko jeden Autor.
Nie lubiła portretów. (s. 79)
Znam naszą skromną i frywolną noblistkę nie tylko z jej wierszy, które w tym roku przeczytałam wszystkie z dostępnych mi tomików i wyborów wierszy oraz Rymowanek dla dużych dzieci, ale też z filmu Katarzyny Kolendy-Zalewskiej Chwilami życie bywa znośne. Znośne… gdy mało się podróżuje, a czas spędza się głównie w domu, unika się tłumów ludzi, kontaktu fizycznego, nie dzwoni przed dziesiątą rano, odmawia się przyjęcia zaszczytnych tytułów i wyjazdów na zagraniczne spotkania, a nawet gdy nie ma się dzieci.
Dlatego ceni sobie rozmowy z tak zwanymi zwykłymi ludźmi. (s. 243)
Tytuł: Rymowanki dla dużych dzieci z wyklejankami autorki
Wyklejanki: Wisława Szymborska
Wydawnictwo: a5
Liczba stron: 58
Oprawa: twarda
Data wydania: 2003
ISBN: 83-85568-59-X
Bardzo
cenię sobie poezję Wisławy Szymborskiej i ją samą. Ta drobna kobieta miała
ogromne poczucie humoru. Umiała bawić się słowami i rymami. Pisała żartobliwe wiersze
i wierszyki, które zostały zebrane w pierwsze książkowe wydanie – Rymowanki dla dużych dzieci z wyklejankami
autorki. Niektóre z nich były znane z dwóch antologii i prasy literackiej.
Oszczędzając trud kochanki,
pij herbatę z brudnej szklanki. (s. 32)
W Rymowankach znajdziemy różne, krótkie, żartobliwe formy:
– limeryki – pięciowersowe wierszyki o ludziach,
– moskaliki – narody kontra miejsca religijne,
– lepieje – ostrzeżenia przed zjedzeniem danej potrawy w konkretnym lokalu,
– odwódki – o minusach spożywania alkoholi,
– altruitki – z altruistyczną perswazją,
– galeria pisarzy krakowskich – po której oprowadza autorka jako kustosz,
– wierszyk – ułożony 16 września w dniu pewnego solenizanta, ponieważ ten akurat dotyczy sporej liczby mężczyzn,
– podsłuchańce – ich autorem są osoby… podsłuchane przez noblistkę.
Wisława Szymborska
