KORONCZARKI

               Koronki to wyroby włókiennicze od dużych walorach artystycznych. Jest to rodzaj ażurowej plecionki z nici. Wykonywane są za pomocą szydełka, czółenka, igły bądź klocków.  Ze względu na sposób wykonania dzielimy koronki na: szydełkowe, klockowe, igłowe i frywolitki. 

 

                          Osobę wykonującą koronki nazywamy koronczarką.

 

           Dziś koronczarstwo ręczne jest zawodem ginącym, ponieważ koronki masowo produkowane są przez maszyny.

 

      W Polsce ośrodkami kultywowania tradycji koronkarskich są :

Koniaków – koronka szydełkowa, Bobowa – koronka klockowa i  Wieluń - koronka igłowa na tiulu. Po za tym koronka szydełkowa jest dosyć rozpowszechniona w całym kraju. Wiele kobiet robi szydełkowe serwetki, obrusy oraz inne drobne ozdoby koronkowe. Koronki są bardzo popularną ozdobą strojów ludowych, zwłaszcza obszyć rękawów, kryzek, kołnierzyków, czepców i chusteczek.

Patronką koronczarek jest św. Teresa z Avilli.

           W Drewniaczkowie koronką zajmują się  Ludniwna – koronka szydełkowa,

 

                                                   Jadwinia – koronka klockowa 

 

                                       i Hanisia, która igiełką wyszywa na tiulu.

 

                              Dziś możecie zobaczyć je w paradnej izbie przy pracy.

 

 

 

W DREWNIACZKOWIE

           Drewniaczkowo to miejsce, gdzie mieszkają drewniane lalki . Tym razem z okazji zbliżającego się Dnia Dziecka zawładnęły Drewniaczkowem maluchy z Gromady i ich goście.

          Jędruś, Bartuś i Hanisia zaprosili swoje koleżanki z zagranicy. W końcu jest to Międzynarodowy Dzień Dziecka. Z Łotwy przybyły dwie drewniane dziewczynki - Aina i Maruta. Tak je podpisała pod spodem ich poprzednia właścicielka.

         Laleczki mają ten sam wzrost, podobne buzie i zakończone kulką rączki, ale nie maja nóżek. Za to mają pięknie wykonane stroje.

Kiedy byłam dzieckiem, podczas wakacji u babci, uwielbiałam bawić się w stodole. Hanisia, Bartek i Jędruś zaprosili swoje koleżanki do starej stodoły. 

             Stodoła, to tak naprawdę bardzo stary, ręcznie wykonany domek dla Barbie mojej córki. Tata jej zrobił. Jest duży, ciężki, solidne deski, dzięki temu przetrwał pod tarasem, bo żal mi go było wrzucić do pieca.

                 Teraz robi za stodołę w Drewniaczkowie. W tej wsi wszystko jest drewniane, no wyjąwszy naczynia, te są gliniane.

             Drewniany koń zagląda przez okno, drewniany kot wygrzewa się na parapecie i udaje, że nic go nie obchodzi drewniany ptaszek karmiący pisklęta. Drewniane skandynawskie koniki to zabawki lalek.

         W koszyku jest jeszcze drewniana laleczka i drewniany Pinokio, a z kołowrotka zwisa skakanka z drewnianymi raczkami. Na stole królują gliniane garnki i koszyk z truskawkami, niestety plastikowymi.

         Dzieci po zabawie obstąpiły stół i dobierają się do przysmaków.

Edit: Drewniaczkowo ma swoja stronę na fb https://www.facebook.com/profile.php?id=100093485587415
 

HANIŚ MOJA HANIŚ

 

              Listonosz dzwoni do drzwi. W ręce trzyma paczuszkę. A od kogo ta paczuszka? Od Kamila, Kamil Leszczyński. A co w tej paczuszce? Nie co, tylko kto! To ja Hanisia! 

 

 

         Hanisia to malutka 12cm góralka spiska z kieleckiej Gromady.

 

            U mnie Hanisia odnalazła rodzinę. Mamę Ludwinę, 

 

 

                                 Tatę Walusia i brata Jędrusia. 

 

            Co prawda Hanisia i Ludwina góralki ze Spisza, a Waluś i Jędruś z Zakopanego, ale to niedaleko, a miłość góry przeleci. 

 

             A no góry, skąd ja wezmę teraz góry, kiedy nasze kociewskie to ledwie ponad 100 metrów mają? 

 

             Ale jak to w piosence "posadzili bace na kamieni kupę..." To i u mnie kupa kamieni się znalazła. Hej!

 

P.S. Jędruś kupiony na giełdzie w Pruszczu, a Hanisia to prezent. Mam nadzieję, że uda się post zamieścić. Pozdrawiam wszystkich, którzy tu jeszcze zaglądają.