Sasja Janssen / Cuando el perro del vecino...

Cuando el perro del vecino enferma y quiere morir
en un país donde sus ladridos parecen meridionales
parto hacia comarcas de canícula permanente
y llevo conmigo un pastillero de plata
con la dosis de la muerte.
¿Están bien ligeros mis pies, mis mejillas sueltas?
Il faut cultiver dice el perro.

Porto mi ilimitación como arma
mi sangre contra fiebres y fobia al dengue
incontables mapas para saber adonde no adentrarme
mi niño jesús en la cruz para poder enseñar
cómo pende en el país donde los ladridos no mueren
hasta la madrugada. Portamos el mismo nombre, adoramos
la misma tierra, el perro y yo.

Sasja Janssen (Venlo, Países Bajos, 1968) Ik trek mijn species aan [Me pongo mi especie], editorial Querido, Ámsterdam, 2014
© traducción: Diego J. Puls, 2014
XI Fesival Internacional de Poesía de Buenos Aires

Sasja Janssen / Especies

1

Nací de un punto una mañana a las nueve
la primera mañana imaginable porque no emanaba
de la noche, cambió del fucsia fuerte al amarillo azufre
todavía me acuerdo.
El punto justo, con la nitidez y el volumen justos
puesto por alguna empuñando un 9H, una breve uñada
le decían Dios menos yo.
Un horrendo primero, pero por fin dejé
de ser nadie.

2

Llevaba una camisa de bebé que sería también mortaja
no puede ser, igual así es.
No lejos de aquí volví alguna vez a ser un punto, el único
aunque más débil, puesto quizá con un 6B por la misma
alguna, me encorchó otra vez en mí, las prendas de algodón
por ahora encerradas en mi armario.

3

Creí que las cosas ocurrían a la par.
Puede la especie que debía ponerme, puede el movimiento
puede la alegría o la locura o ambas, feria en el infierno.
Creí que debía nevar, el pensar debajo, y yo
me convertía en mi propia señal de ajuste
traicioneramente igual a la de cualquier otra, todo hacía ruido todo.

4

Ya enseguida pude vivir muy bien y predije lo que vendría.
Cuando llegó el amor ni siquiera en la apariencia
de un ángel joven olvidé mi punto y me incendié, amarillo
un corazón fucsia.
Ahí olvidé olvidar, desnuda como una rosa simple.

5

Luego me quité la especie, para ver si estaba vacía
para ver si me atrevía, la anemia me atreví.
Los otros miraron cómo estaba, que ya no quedaba
nada de mí, ¿acaso debía quedar algo de mí o algo?

6

Igual enseguida pude vivir menos bien, no hay
que quitarse lo que casi no prende
volver al molde estaba fuera de forma.

Sasja Janssen (Venlo, Holanda, 1968), revista Het Liegend Konijn, febrero 2013

Versión de Diego Puls

Species

1

Ik werd uit een punt geboren op een ochtend negen uur
de eerst denkbare ochtend omdat hij niet uit de nacht
kwam, hij kleurde van hardfuchsia tot zwavelgeel
dat weet ik nog.
De juiste, juist in scherpte en in volume door iemand
met een 9H in haar hand gezet, kort even genageld
ze noemden haar God behalve ik.
Een gruwelijk eerst, maar ik hield er eindelijk mee op 
niemand te zijn.

2

Ik droeg een geboortehemd dat ook een doodshemd zou zijn
dat kan niet, toch is het zo.
Niet ver van hier werd ik ooit weer een punt, de enige
wel een zwakkere, misschien met een 6B gezet door diezelfde
iemand, ze kurkte me in mezelf terug, voorlopig de katoentjes
opgesloten in mijn kast.

3

Ik geloofde dat de dingen tegelijk gebeurden.
Kan zijn de species die ik moest aantrekken, kan zijn de beweging
kan zijn de vrolijkheid of waanzin of allebei, kermis in de hel.
Ik geloofde dat het sneeuwen moest, het denken eronder, en ik 
aangroeide tot mijn eigen testbeeld
verraderlijk hetzelfde zoals dat van elk ander, alles ruiste alles.

4

Ik kon meteen al heel goed leven en voorspelde wat ging komen.
Toen de liefde kwam niet eens in de verschijning 
van een jonge engel vergat ik mijn punt en vatte vlam, geel
een fuchsia hart.
Toen vergat ik het vergeten, bloot als een enkelvoudige roos. 

5

Ik trok daarna mijn species uit, om te zien of ik leeg was
om te zien of ik dat durfde, de bloedeloosheid ik durfde.
De anderen loerden naar hoe ik was, dat er niets van me
overbleef, moest er iets overblijven van mij of iets?

6

Ik kon toch meteen minder goed leven, je moet 
niet uittrekken wat bijna niet aangaat
terug de mal in was uit de vorm.

Sasja Janssen / fabúlame

fabúlame

Recuerdo la vida que no acaba
Recuerdo las vueltas por la extensa nieve azul celeste
Recuerdo los cerditos muertos a la vera del camino
durmiendo dulcemente, aún hablaban
Recuerdo mi primer amor que me dejó
Recuerdo a mi madre, a veces le toca felicidad
Recuerdo mi caída de la bici como una figurita
sobre un viaducto en la helada
Recuerdo a mi marido con omóplatos como alas
Recuerdo una procesión en el pueblo primaveral con cintas
en los árboles, los vestiditos blancos falsos el sol cortante
recuérdame
Recuerdo a mi hijo nonato
Recuerdo la ciudad, sus suburbios, el edificio de la saltadora invitada
donde yo estudiaba
Recuerdo mi violación en un apartamento calefaccionado en Roma
Recuerdo al estudiante de arquitectura, sobrevivió sin mí
pero me quedé con él
Recuerdo a mis amores, que me envolvían como un planetoide
Recuerdo el bar azur donde no debía servirle más de diez
espressos a un autor, aunque él no contara conmigo
Recuerdo el canto elevado con una niña entre los prados
tenía el pelo adusto como yo, conocíamos nuestro inicio
anda
Recuerdo la noche crepitante en la que hicimos un hijo
Recuerdo que mañanas oscuras se atascaban con estrellas tercas
Recuerdo mis anhelos como una vid
Recuerdo a mi padre, debía morir pero tenía últimas palabras
Recuerdo que mi marido y yo amábamos al mar
Recuerdo las islas, que escarbábamos como perros
Recuerdo a mi hermana gemela, juntábamos nuestras lenguas
Recuerdo mi cabello largo desgastándose por los asientos en habitaciones
sillas tranvías trenes camas manos
vamos recuérdame
Recuerdo las caras botellas de vino que me compró mi marido, para él
el jamón con pata, hizo de mí un soldadito sin arrepentimiento
Recuerdo la llegada de mis libros, no fueron partos
siempre habían estado
Recuerdo a mi hijo, sus manos sus uñas romas, por qué lloro
Recuerdo mi temor nocturno, noches seguidas, no azul noche
sino naranja vivo
Recuerdo a mi madre, se casó en secreto
Recuerdo al poeta porque me hizo oír las dunas, a veces
imposible el cielo, nos enamoramos y enloquecimos uno a otro
Recuerdo la luz, plata pez plomo fina gris etérea verde
anda hazlo
Recuerdo la división de cuerpo, no de cuerpo y alma
Recuerdo al profesor de lengua, fui una muñeca en su cama
no su primavera en Fialta
Recuerdo al director de cine que me abraza en el papel y en la realidad
como nadie, porque en el papel me abraza como solo
un director de cine sabe hacerlo
Recuerdo el perfume Stendhal que no podía pagar y me caí al suelo
en el cuarto de baño tras lo cual me acosté desnuda en él
Recuerdo las casas donde viví, me arrebataron algo
y no me quieren de vuelta
Recuerdo el consuelo de Paustovski, que me habla cuando se acuesta
a mi lado pero a él no puedo consolarlo porque es polvo
Recuerdo mis poemas, nadie los entiende
Recuerdo fabulosamente fabúlame

Sasja Janssen (Venlo, Holanda, 1968), inédito
Versión de Diego Puls, 2013
Foto: Sasja Janssen por Lynne Greenaway


fabel mij
Ik herinner me het leven dat niet afkomt
Ik herinner me de tochten door de lichtblauwe wijde sneeuw
Ik herinner me de dode varkentjes langs de kant van de weg
zoet slapend, ze spraken nog
Ik herinner me mijn eerste liefde die mij verliet
Ik herinner me mijn moeder, ze kent soms geluk
Ik herinner me het vallen van mijn fiets als een figuurtje
op een viaduct in de vorst
Ik herinner me mijn man met schouderbladen als vleugels
Ik herinner me een processie in het lentedorp met linten 
aan de bomen, de jurkjes vals wit in de scherpe zon
herinner mij
Ik herinner me mijn ongeboren kind
Ik herinner me de stad, haar buitenwijken, het gastspringstergebouw
waarin ik studeerde
Ik herinner me mijn verkrachting in een verwarmingshete flat in Rome
Ik herinner me de student architectuur, hij overleefde zonder mij
maar ik bleef bij hem
Ik herinner me mijn liefdes, die me omvatten als een kleine planeet
Ik herinner me het azuurblauwe café waar ik een schrijver niet meer
dan tien espresso’s mocht schenken, maar hij telde zelf niet mee
Ik herinner me het hoge zingen met een meisje tussen de weilanden 
ze had stuurs haar net als ik, we wisten wat ons begin was
toe
Ik herinner me de knisperende nacht waarin wij een zoon maakten
Ik herinner me dat donkere ochtenden bleven steken met dwarse sterren
Ik herinner me mijn verlangen als een wingerd
Ik herinner me mijn vader, hij moest dood maar had laatste woorden
Ik herinner me dat mijn man en ik de zee minden
Ik herinner me de eilanden, die we uitgroeven als honden
Ik herinner me mijn tweelingzus, we deden onze tongen tegen elkaar
Ik herinner me mijn lange haar dat sleet door zittingen in kamers
stoelen trams treinen bedden handen
herinner mij toch
Ik herinner me de dure flessen wijn die mijn man voor me kocht, voor
hem de ham met een poot, het maakte van mij een soldaatje zonder spijt 
Ik herinner me de komst van mijn boeken, het waren geen geboortes
ze waren er altijd al geweest
Ik herinner me mijn zoon, zijn handen zijn botte nagels, waarom ik huil
Ik herinner me mijn nachtangst, nachten achtereen, niet nachtblauw
maar heloranje 
Ik herinner me mijn moeder, ze trouwde stiekem
Ik herinner me de dichter omdat hij me de duinen liet horen, soms 
onmogelijk de hemel, we maakten elkaar verliefd en gek
Ik herinner me het licht, vissenzilver lood dun grijs etherisch groen
doe dan
Ik herinner me de splitsing van lichaam, niet van lichaam en geest
Ik herinner me de leraar Nederlands, ik was een pop in zijn bed
niet zijn lente in Fialta
Ik herinner me de filmmaker die me omhelst op papier en in het echt 
als geen ander, omdat hij me op papier omhelst zoals alleen 
een filmmaker dat kan
Ik herinner me het Stendhalparfum dat ik niet kon betalen en op de vloer 
van de badkamer viel waarna ik er naakt in ben gaan liggen 
Ik herinner me de huizen waarin ik woonde, ze hebben iets van me afgepakt
en willen me niet terug
Ik herinner me de troost van Paustovskij, die tegen me praat als hij naast me 
ligt maar hem kan ik niet troosten want hij is stof 
Ik herinner me mijn gedichten, niemand begrijpt ze
Ik herinner mij fabelachtig fabel mij

© Sasja Janssen, Amsterdam, 2012