Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών πανεπιστήμιων. Το παρακάτω κείμενο, απάντηση σε όσους βάζουν τα παιδιά απέναντι.

Τις ηλιόλουστες μέρες του χειμώνα δεν τις αφήναμε να πάνε χαμένες. Ήταν καιρός για παιγνίδι, το σπίτι δε μας χωρούσε. Μαζευόμαστε στην γειτονιά και «κάναμε το διάολο τέσσερα». Παίζαμε τους μεγάλους με φαντασία ζηλευτή.

Κυριακή πρωί. Τα παιδιά μου καθηλωμένα στον καναπέ, παρακολουθούν, τα παιγνίδια των άλλων. Αλλόκοτοι ήρωες, τους στερούν τη φαντασία και τους κλέβουν την ενεργητικότητα. Τρομακτικά όντα τα υποχρεώνουν σε αδράνεια στερώντας τους το δημιουργικό παιγνίδι.
Δεν λέω είναι άλλες εποχές, ανησυχώ όμως. Πως χωρίς το λαχάνιασμα του «κυνηγητού», θα τρέξουν αργότερα στον μαραθώνιο;.
Όταν στο «κλεφτές και αστυνόμους» καταθέταμε την τελευταία ικμάδα της αντοχής μας. Όταν στο ατελείωτο κυνηγητό μας «έπιανε η σπλήνα». Όταν στα παιγνίδια χωρίς παιγνίδια, επιστρατεύαμε το Μάξιμου της φαντασία μας, για να μπορέσουμε αργότερα να κατανοήσουμε τους πραγματικούς ήρωες.
Τώρα αυτά τα παιδιά με εικόνες από το πουθενά, θα σταθούν στη σκληρή πραγματικότητα που τα περιμένει;
Όταν αργότερα παίζαμε πραγματικό κυνηγητό με την αστυνομία σε έξοδο αφισοκόλλησης είχαμε την σχετική εμπειρία. Όταν χρειάστηκε να ξεχωρίσουμε τους ήρωες που είχαν χάσει τη μάχη, είχαμε όλες τις προϋποθέσεις. Τώρα με τις αλλόκοτες εικόνες των ηρώων, που τα καταφέρνουν σε κάθε δυσκολία, πως θα αποκτήσουν την ευαισθησία τα παιδιά; Εκείνη την ευαισθησία που μας άφησαν οι ηττημένοι μάρτυρες της αριστεράς.
Ο μεγάλος μου γιος συμμετέχει στην κατάληψη του Λυκείου. Τον ρώτησα τον λόγο και μου απάντησε γενικά «για τα μέτρα Αρσένη». Πάλι καλά. Να ένα δημιουργικό παιγνίδι. Ένα διάλλειμα από το λήθαργο της τηλεόρασης και του διαδικτύου. Ένα διάλλειμα από την αποστήθιση της ανούσιας παιδείας.
Ας μην ξέρουν οι μικροί μαθητές γιατί κάνουν κατάληψη, τώρα που το σκέφτομαι ούτε εμείς ξέραμε γιατί κολλάγαμε αφίσες, τουλάχιστον παίζουν πραγματικά και αυτό ίσως είναι το μεγάλο κέρδος .
Δεν πρόκειται να καταφέρουν τίποτα οι μαθητές, όπως δεν καταφέραμε τίποτα και εμείς. Ούτε ο Γαλλικός Μάης, ούτε το Πολυτεχνείο, ούτε οι αγώνες της αριστεράς μπόρεσαν να ανατρέψουν την κατάσταση.
Κάτι μας έμεινε όμως. Μας έμεινε η ευαισθησία, αυτό κερδίσαμε απ’ αυτή την πορεία μέσα στο χρόνο. Οι μαθητές μπορεί να χάσουν κάποια μαθήματα απ’ αυτά που δεν παίζουν και βασικό ρόλο στην ζωή τους, θα κερδίσουν όμως τη συμμετοχή σε κάτι ιδιαιτέρα ελκυστικό, που θα τους βοηθήσει να διακρίνουν εκείνους τους ήρωες που βγήκαν ηττημένοι.. Η απόπειρα εκφοβισμού με την σύλληψη μαθητών από την αστυνομία μας γυρίζει πίσω σε μαύρες εποχές

Μια πολύ βρώμικη Ιστορία

Σε λίγο θ’ ανοίξει και πάλι το φλέγον θέμα της διαχείρισης των απορριμμάτων . Ο Δήμος αδυνατεί να ανταποκριθεί στο δυσβάστακτο κόστος της μεταφοράς, που από προσωρινή έγινε μόνιμη. Το εργοστάσιο έχει οδηγηθεί στις καλένδες και η ανακύκλωση στην πηγή, αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός. Διαβάζοντας το παρακάτω που έχει γραφτεί πριν 18 χρόνια, το 2006, θα αντιληφθείτε το μέγεθος της ακινησίας γύρω απ’ αυτήν την τραγική κατάσταση που βιώνουμε.

«Θα ξεκινήσουμε από το γεγονός. H πόλη της Κέρκυρας είναι μια βρώμικη πόλη. Καμία αμφιβολία. Οι προσπάθειες της Υπηρεσίας καθαριότητας, της σημερινής Δημοτικής αρχής, αλλά και της προηγούμενης δεν μπόρεσα να αντιμετωπίσουν το ολοένα αυξανόμενο πρόβλημα της καθαριότητας. Υποθέτω ότι και νέα Δημοτική αρχή κάτω από τις υπάρχουσες συνθήκες θα έχει την ίδια τύχη.
Η αποκομιδή των απορριμμάτων όσο συστηματικά και αν γίνεται δεν μπορεί να εγγυηθεί μια καθαρή πόλη. Οι καθαρές πόλεις ξεκινούν από τις προθέσεις της κεντρικής εξουσίας, κατά πόσο είναι διατεθειμένη δηλαδή, να αντιμετωπίσει αυτό το σύγχρονο πρόβλημα και εν συνεχεία από την συμπεριφορά των πολιτών της κάθε τοπικής κοινωνίας.
Παρακολουθώ χρόνια τώρα το φιλόδοξο πρόγραμμα της ανακύκλωσης του συνδέσμου καθαριότητας. Οι μπλε κάδοι και οι σακουλίτσες που μοίρασε στους δημότες αποτελούν μια θεωρητική προσέγγιση του προβλήματος, επί της ουσίας, μια τρύπα στο νερό.
Η ευκαιριακή αντιμετώπιση της ανακύκλωσης δεν αποδεικνύει μόνο την αδυναμία ουσιαστικής δέσμευσης των Δήμων. Αποδεικνύει περίτρανα την κρατική αδιαφορία. Η κυβέρνηση δεν ασχολείται με καίρια ζητήματα της σημερινής εποχής. Η ρύπανση που προκαλούν οι χωματερές περιορίζεται σ’ αυτούς που ζουν πλάι σ’ αυτές. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για την συνολική εικόνα και τις επιπτώσεις στο περιβάλλον και την οικονομία.
Σοβαρή αιτία για τον πολλαπλασιασμό των σκουπιδιών, αποτελεί η αλόγιστη παραγωγή αγαθών μιας χρήσης. Οι εταιρείες έχουν μειώσει δραματικά το μέσο όρο ζωής των προϊόντων και το κράτος αντί να επιβάλει φόρους στις εταιρείες παρακολουθεί αδιάφορα την καταστροφή.
Τα ευρωπαϊκά κράτη, Γερμανία, Βρετανία, Σουηδία, Δανία, Βέλγιο ασχολούνται σοβαρά με το σύνθετο αυτό πρόβλημα και επιβάλουν φόρους σε υλικό που δεν ανακυκλώνονται.
Σε τοπικό επίπεδο, το πρόβλημα όπως έχει διαπιστωθεί δεν λύνεται με ευχολόγια. Και επειδή όσο να αποκτήσουμε οικολογική συνείδηση θα έχουμε μεταμορφωθεί σε κοινωνία απορριμμάτων, είναι ώρα να εφαρμοσθεί ο κανονισμός καθαριότητος, επιβάλλοντας αυστηρά πρόστιμα σε όλους αυτούς που με την συμπεριφοράς τείνουν να μετατρέψουν την πόλη σε χωματερή.»
Δυστυχώς ο χρόνος έχει σταματήσει για ένα πρόβλημα που απειλεί την υγεία μας, την οικονομία μας και τον πολιτισμό μας. Πέρασαν 18 χρόνια από τα παραπάνω και όλα συνηγορούν, ότι θα περάσουν πολλά ακόμα για να πάμε παρακάτω

Οι άνθρωποι με τα «μουζέτα»

Αυτοί που σπεύδουν πρώτοι να συγχαρούν και να προσφέρουν εκδουλεύσεις στους νέους άρχοντες, τους συναντάμε σε όλες τις τοπικές κοινωνίες. Η Κέρκυρα και λόγω Βενετίας, κάνει πρωταθλητισμό.

Πρωταγωνιστεί μέχρι αηδίας, με μια φυλή ανθρώπων, που πριν λίγο καιρό έφτυναν και σήμερα φοράνε το «μουζέτο» που ταιριάζει στην περίσταση, βγάζουν την γλώσσα μέχρι το γόνατο και αρχίζουν να γλύφουν.

Αυτή η φυλή δεν ανήκει σε αυτό ακριβώς ή σε εκείνο, δεν είναι αυτό ή εκείνο – αλλά κάτι ανάμεσα. Άνθρωποι, που η βούλησή τους είναι πάντα με την εξουσία και αυτήν την στάση από μεταμφίεση σε μεταμφίεση, θα την κάνουν τρόπο ζωής.
Αυτή η φυλή των ανθρώπων που βρίσκεται ανάμεσα , όπως γραφεί ο Κωστής Παπαγιώργης «έχουν την πιο αδύναμη μνήμη. Ήλιος; Τον πιστεύουν. Βροχή; Τρέχουν να προφυλαχθούν αιφνιδιασμένοι. Δεν ξέρουν να συνδέσουν τον ήλιο με τη βροχή, την ηδονή με την συνακόλουθη λύπη, ούτε βέβαια τις περιπαθείς φιλίες με την ανεξήγητη έχθρα που ακολουθεί. Γι’ αυτό άλλωστε μπροστά στο χρόνο παραμένουν άποροι και αμήχανοι. Δεν μπορούν να αποσυρθούν γιατί, κατά την κρίση τους, απουσία σημαίνει θάνατος…
Στις κοινωνικές δραστηριότητες πάλι θυμίζουν λίγο πολύ εκείνους που αλλάζουν σπίτι κάθε εξάμηνο.»
Όλα είναι ζήτημα στυλ. Αυτοί δεν το γνωρίζουν. Η εικόνα τους είναι ένα συνονθύλευμα ξένων τρόπων. Είναι άνθρωποι μισοί.

Όταν μιλούν οι πράξεις σου, δεν μένουν λόγια για σένα...

Ξεκίνησε η θητεία για τους νέους άρχοντες και τις νέες αρχές, μαζί και η περίοδος χάριτος με καταληκτική ημερομηνία την 30η Ιουνίου. Άς είμαστε επιεικείς αυτές τις πρώτες ημέρες. Η κεκτημένη ταχύτητα από την προεκλογική περίοδο , δημιουργεί πάντοτε στην αρχή κάποιες αρρυθμίες. Ας μην ξεχνάμε ότι προεκλογικά υπήρχε η ευχέρεια ανέξοδα να επικοινωνήσουν τις προθέσεις τους, τα όνειρά τους, τις ουτοπίες τους. Δεν είναι εύκολο από την μία μέρα στην άλλη η επικοινωνία να γίνεται στη βάση της αλήθειας του έργου και της πραγματικότητας, όπως δεν είναι εύκολο να αμβλυνθούν μεμιάς η αντιπαλότητα , η πίκρα , ο θυμός, το μίσος και η εκδικητικότητα, που λαμβάνει χώρα σε τέτοιες περιόδους. Μη δίνετε σημασία λοιπόν στα όποια μεμονωμένα περιστατικά ρεβανσισμού, που μπορεί να παρατηρηθούν από κουφιοκέφαλους αυλικούς των νέων και παλαιών αρχόντων.

Ό,τι γράφω παραπάνω και παρακάτω , έχει διδακτικό σκοπό. Πρόκειται για διατυπωμένες σκέψεις από εμπειρία πολλών ετών, που ο γράφων είχε την τύχη ή την ατυχία να ζήσει.
Όλα αυτά τα χρόνια έζησα συμπεριφορές, που λίγο, ή πολύ συγκλίνουν. Δυστυχώς καμία παράταξη δεν πολιτεύεται – απλώς αντιπολιτεύεται. Και αυτό δεν είναι προς όφελος των πολιτών που υποτίθεται γι’ αυτούς γίνεται όλη αυτή η φασαρία.
«Τι πιο δικαιολογημένο από τη λαχτάρα του καθενός να είναι «κάποιος», να είναι «πολύς», εξαιρετέος και σημαντικός;» γράφει ο Κωστής Παπαγιώργης. Οι τίτλοι δεν είναι τυχαίο ότι ταυτίζονται με το ρήμα «είμαι». Είμαι Δήμαρχος, είμαι Αντιδήμαρχος, είμαι Γραμματέας, είμαι Καθηγητής, είμαι Νομικός Σύμβουλος, είμαι Επιχειρηματίας. Πρώτα ο τίτλος και η στολή, μετά ο άνθρωπος.
Θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι καλύτερα αν ο καθένας επέστρεφε στα κυβικά του. Δυστυχώς αυτό δεν συμβαίνει συνήθως, υπάρχει μια ανυποχώρητη ανάγκη για το πρόσχημα και όχι για το σχήμα.
Κάθε φορά που ένας άνθρωπος δεν μπορεί να προβάλει τον εαυτό του σαν παράδειγμα, η μόνη λύση είναι η παραπειστική ρητορική. Άραγε, γιατί ο «ήρωας», ο «τίμιος», ο «γενναίος» εμφανίζονται εκ παραδόσεως σιωπηλοί; Όταν μιλούν οι πράξεις σου, δεν μένουν λόγια για σένα. Αντίθετα, όταν πρέπει να μιλάς διαρκώς, είναι γιατί οι ίδιες οι πράξεις σου σε κατηγορούν.

«Θέλω κάθε πρωινό νά΄ ναι για μένα και μια πρωτοχρονιά

Θα είναι καλό το 2024; Μικροί μεγάλοι ψάχνουν απεγνωσμένα την καλή είδηση στο ζωδιακό κύκλο. Για ποιους θα είναι καλό, για τους Ταύρους ή τους Αιγόκερους, τους Ιχθείς ή τους Παρθένους. Και αν είναι καλή χρόνια σε ποιον τομέα θα είναι; Έχει σφίξει τόσο πολύ η πραγματική πραγματικότητα τα τελευταία χρόνια, που τρέχουμε να πιαστούμε από κάπου για να πορευτούμε το νέον έτος. Κι ας ξέρουμε πως πρόκειται για ένα αγορασμένο ψέμα.

Σας έγραφα παλιότερα ότι αγαπάω τα Χριστούγεννα, άλλα όχι και την Πρωτοχρονιά, λογικό δεν ακούγεται; Γιατί να αγαπάω την άθροιση και έναν χρόνο κυνηγό. Φρένο! φέρτε πίσω τα ρολόγια τα χρόνια τις ζωές μας. «Θέλω κάθε πρωινό νά΄ ναι για μένα και μια πρωτοχρονιά».
«Κάθε πρωί, καθώς ξυπνώ άλλη μια φορά κάτω από το πέπλο του ουρανού, νιώθω πως για μένα είναι πρωτοχρονιά, γράφει ο Αντόνιο Γκράμσι. Γι΄ αυτό μισώ τις πρωτοχρονιές με καθορισμένη ημερομηνία, που μετατρέπουν τη ζωή και το ανθρώπινο πνεύμα σε μια εμπορική επιχείρηση, με τον ωραίο τους απολογισμό, με τον ισολογισμό τους και την πρόβλεψη για το νέο διαχειριστικό έτος.
Ακυρώνουν την αίσθηση της συνέχειας της ζωής και του πνεύματος Γι΄ αυτό, μισώ την πρωτοχρονιά. Θέλω κάθε πρωινό νά΄ ναι για μένα και μια πρωτοχρονιά. Κάθε μέρα θέλω να κάνω κι έναν προσωπικό απολογισμό, και να ανανεώνομαι κάθε μέρα. Καμιά πνευματική αγκίστρωση. Κάθε ώρα της ζωής μου θά΄ θελα να είναι νέα…»
Φωτογραφία του Λιστόν 1959

Γεννήθηκα από την σάλτσα της καρδιάς

Πέρυσι τέτοιες μέρες, στα "θέλω" μου ήταν ένα ταξίδι στην Αμερική, ξεκινώντας από την Νέα Υόρκη. Το θέλω έμεινε θέλω, για να κρατάει ζεστή την απαίτηση και όχι μόνο αυτήν, φέτος θέλω και άλλα πράγματα να κάνω, άλλωστε ζωή δίχως όνειρα είναι ζωή χαμένη.

Μ’ αρέσει να μαγειρεύω και να κάνω έρωτα, η όρεξη και το σεξ είναι μεγάλες κινητήριες δυνάμεις, όπως γραφεί η Ιζαμπέλ Αλιέντε, διατηρούν και αναπαράγουν το είδος, προκαλούν πολέμους και τραγούδια , επηρεάζουν τις θρησκείες, τους νόμους και την τέχνη. Και όταν πια δεν θα μπορώ να κάνω έρωτα , ελπίζω να συνεχίσω να χαίρομαι τουλάχιστον το φαγητό και τις αναμνήσεις.
Την επόμενη χρονιά

, που απέχει λίγα εικοσιτετράωρα από σήμερα, σκέφτομαι, να μοιραστώ τις μαγειρικές μαζί σας, όχι σκέτες συνταγές, μαγειρικές με προεκτάσεις που φτάνουν μέχρι τα ακροδάχτυλα. Μπερδεύοντας λέξεις και γεύσεις σε ένα προσωπικό ερωτικό όργιο, που ο κάθε αναγνώστης μπορεί να βάλει την δική του πινελιά και να ταξιδέψει σε έναν άλλο κόσμο. Όπως ο Αμερικανός ποιητής Τζαίημς Τίπτον.
Γεννήθηκα με ανοιχτό το στόμα, μπαίνοντας στον ζουμερό ετούτο κόσμο από ροδάκινα και λεμόνια και ώριμο ήλιο. Κι αυτή την ροδαλή και απόκρυφη σάρκα της γυναίκας.
Αυτόν τον κόσμο όπου το δείπνο βρίσκεται στην ανάσα της φευγαλέας ερήμου. Στα μπαχαρικά της απόμακρης θάλασσας, που επιπλέουν στο όνειρο αργά μέσα στη νύχτα.
Γεννήθηκα κάπου ανάμεσα στον εγκέφαλο και στο ρόδι

Δεν χωράει άλλα το ψυγείο

ο παρακάτω θα μπορούσε να είναι σχόλιο, σε ένα ωραίο κείμενο που έγραψε πρόσφατα ο Σταμάτης Κυριάκης με τίτλο «Χριστουγεννιάτικες ιστορίες»

Μπορεί η τρομακτική ακρίβεια να επιβάλει αυτοσυγκράτηση, μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να στερεί την δυνατότητα ακόμα και για τ’ αναγκαία, η μανία του καταναλωτισμού όμως ζει και βασιλεύει. Και πώς να γίνει διαφορετικά αφού το μοντέλο που οδήγησε στην καταστροφή, επιμένει να διαφημίζει κινητά και αυτοκίνητα, μέχρι εξαντλήσεως των αποθεμάτων, όχι βεβαίως των αγαθών αλλά των χρημάτων.

Δεν είναι η σωματική κόπωση, που μας καταβάλει αυτές τις μέρες, αλλά η ψυχική ταλαιπωρία, που υπαγορεύεται από την αθέατη ανάγκη της απληστίας, που εισβάλει χωρίς την θέληση μας σαν ναρκωτική ουσία στα εγκεφαλικά μας κύτταρα και μας ομογενοποιεί.
Τρέχουμε να προφτάσουμε τα πάντα, να μην μας λείψει τίποτα για να τα κλειστούμε στην κιβωτό της απόλαυσης περιμένοντας τη συντέλεια του κόσμου.
Και επειδή βεβαίως είναι αδύνατον, να μην ξεχάσουμε και κάτι έξω από την κιβωτό, έρχεται το απαραίτητο το άγχος να μας χαλάσει τη γιορτή.
Ας δούμε τη γιορτή με μια διαφορετική ματιά στην προσπάθεια να δυναμώσει τη ψυχή μας και να μηδενίσει την πίεση από την έλλειψη του καπνιστού σολομού…
Αυτές τις μέρες, έρχεται το παρελθόν σε κάποιες στιγμές και μας αιφνιδιάζει με την δύναμη της επικαιρότητας του. Και είναι τέτοια η επιρροή, που ο νους μας γοητεύεται και μας δίνει την ευκαιρία να ξαναντικρύσουμε τον κόσμο χωρίς τις επιρροές της καταναλωτικής πώρωσης που εντέχνως προσπαθεί να επιβληθεί.
Ευελπιστώ ότι θα έρθει κάποια στιγμή που οι άνθρωποι θα καταλάβουν ότι πιο υπέροχο πράγμα από τον έρωτα, την αγάπη, το πάθος, τη ζωή, τις βόλτες και την δημιουργία, δεν μπορεί να υπάρξει. Όλα τα υπόλοιπα, όλη η προσπάθεια του ανθρώπου να αγοράσει ένα σούπερ μάρκετ και να το χώσει σε ένα ψυγείο θα είναι μάταιη.