Τα βουλευτικά γραφεία δεν είναι πρακτορεία ειδήσεων

Ο καβγάς για τα φράγματα, που σημαίνει δεν έχει καμία σχέση με τα φράγματα, αλλά εντάσσεται στην λογική της επικοινωνίας. Το έργο το έχουμε παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια πολλές φορές και σε κεντρικό και σε τοπικό επίπεδο.
Να θυμίσω στους βουλευτές, που σήμερα διασταυρώνουν τα ξίφη τους… «Το έργο των φραγμάτων ενδιαφέρει τον Κερκυραϊκό Λαό». Τις ευθύνες, που μέχρι σήμερα δεν έχει δημοπρατηθεί και κινδυνεύει να χαθεί, τις γνωρίζουν και τις μοιράζουν δίκαια οι πολίτες και στην προηγούμενη και στη σημερινή κυβέρνηση.
Θα περίμενε κανείς από τους τοπικούς βουλευτές για ένα έργο ζωτικής σημασίας για το νησί, να ενώσουν και όχι να διχάσουν. Δυστυχώς για άλλη μια φορά η επικοινωνία προηγείται της ουσίας και έτσι παρατηρούμε το φαινόμενο, οι βουλευτές να γίνονται κομμάτι αυτής της άθλιας επικοινωνιακής διαδικασίας, που εγκαινιάστηκε επιτυχώς την προηγούμενη τετραετία και έγινε σήμερα καθεστώς. Μιας διαδικασίας που προσφέρει αρνητικές υπηρεσίες στην ενημέρωση και υπολείπεται της ουσίας.

Οι Βουλευτές πλέον δεν περιορίζονται στον θεσμικό τους ρόλο. Δεν αρκούνται στην ενημέρωση των πολιτών, για ζητήματα που αφορούν τις δικές τους δραστηριότητες, (επερωτήσεις, απαντήσεις αρμόδιων υπουργείων κ.λ.π), γίνονται οι ίδιοι μεταφορείς ειδήσεων επί παντός επιστητού, προκείμενου να κερδίσουν λίγο χρόνο δημοσιότητας.
Η πρεμούρα τους να δώσουν πρώτη την είδηση, να πλειοδοτήσουν απέναντι των «αντιπάλων», τους οδηγεί πολλές φορές σε γκάφες, με αποτέλεσμα να έχει κλονισθεί η αξιοπιστία τους σε βαθμό τέτοιο, που αναγκάζει τους πολίτες να διαβάζουν ανάποδα.
Τα βουλευτικά γραφεία δεν είναι το κέντρο του κόσμου. Δεν είναι πρακτορεία ειδήσεων. Δεν είναι Μέσα Ενημέρωσης. Υπάρχουν αρμόδιοι για κάθε θέμα, που έχουν θεσμικό ρόλο και γνωρίζουν καλλίτερα τα πράγματα.

η βλακεία είναι ανίκητη

Δυστυχώς το παρακάτω κείμενο το θυμάμαι συχνά τελευταία. Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με την βλακεία πιάσε τοίχο. Η βλακεία δεν παλεύετε. Πάντα στη ζωή μου τα κατάφερνα με τους πονηρούς, που επεδίωκαν να με βλάψουν, με τους κουτούς όμως… «Δύο πράγματα είναι ατελείωτα: το σύμπαν και η βλακεία του ανθρώπου, όμως για το σύμπαν δεν είμαι ακόμα σίγουρος». Αυτή η φράση, αποδίδεται στον Άλμπερτ Αϊνστάιν.
Ο μοναδικός που κατάφερε να δώσει έναν πειστικό ορισμό στη βλακεία ήταν, το 1988, ο ιστορικός και οικονομολόγος Κάρλο Τσιπόλα: βλάκας είναι αυτός που προκαλεί ζημιά σε κάποιον άλλο αλλά παράλληλα δεν πετυχαίνει κάποιο πλεονέκτημα για τον εαυτό του ή ακόμα και υφίσταται ζημιά και ο ίδιος. «Η ζωή μας είναι γεμάτη απώλειες χρήματος, χρόνου, ενέργειας, ησυχίας και καλής διάθεσης, λόγω των απίθανων πράξεων κάποιου παράλογου πλάσματος που μας τυχαίνει τις πιο απρόσμενες στιγμές και ζημιώνει, ακυρώνει και δυσκολεύει τη ζωή μας, χωρίς να έχει απολύτως τίποτα να κερδίσει από τις πράξεις του», γράφει ο Τσιπόλα. Ένα πράγμα είναι λοιπόν ξεκάθαρο: η βλακεία έχει μια ευκρινή κλίση να μεταφράζεται σε πράξεις, και αυτό την καθιστά επικίνδυνη.
Η βλακεία είναι ασυναίσθητη και υποτροπιάζει. «Ο κίνδυνος της βλακείας προέρχεται από τον βλάκα που δεν ξέρει ότι είναι βλάκας», εξηγεί ο Τσιπόλα. «Αυτό δίνει μεγαλύτερη δύναμη και αποτελεσματικότητα στην καταστρεπτική δράση της». Ο βλάκας δε γνωρίζει τα όριά του, παραμένει προσκολλημένος στις πεποιθήσεις του και δεν ξέρει πώς να αλλάξει, με αποτέλεσμα να επαναλαμβάνει επ’ άπειρον τα ίδια λάθη.

Σε κλινικό επίπεδο, η βλακεία είναι η χειρότερη ασθένεια, γιατί είναι αθεράπευτη. Ο βλάκας έχει την τάση να επαναλαμβάνει πάντα την ίδια συμπεριφορά, γιατί δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί τη ζημιά που προκαλεί και συνεπώς δεν μπορεί να αυτοδιορθωθεί. Ο βλάκας είναι σαν τα διαμάντια: παντοτινός.
Υπάρχει και ένας άλλος παράγοντας που γιγαντώνει τη βλακεία: η εξουσία. «Η εξουσία αποβλακώνει», έγραψε ο Γερμανός φιλόσοφος Φρίντριχ Νίτσε. Τα άτομα που έχουν εξουσία τείνουν να πιστεύουν ότι, ακριβώς επειδή έχουν εξουσία, είναι οι καλύτεροι, οι πιο ικανοί, οι πιο έξυπνοι, οι πιο σοφοί από όλη την ανθρωπότητα. Εξάλλου, περιστοιχίζονται από αυλικούς, οπαδούς και κερδοσκόπους, που ενισχύουν διαρκώς αυτή την ψευδαίσθηση. Με αυτό τον τρόπο όποιος βρίσκεται στην εξουσία καταλήγει να διαπράττει κατά γενική ομολογία τις μεγαλύτερες ανοησίες. Γι’ αυτή τη βλακεία ο λόγος που δεν προκαλεί γέλια αλλά κλάματα…

Το μυαλό μας και τα μάτια μας

Το μυαλό μας να κρατήσουμε σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Το μυαλό μας να ασκήσουμε με συντροφιά ανθρώπους που θα το πάνε παραπέρα. Για βιβλίο σας έγραφα χθες, για βιβλίο και σήμερα. Σε μια προσπάθεια να αντέξουμε την λαίλαπα, να μείνουμε ζωντανοί.
Όσο προχωράμε στη ζωή, υποστηρίζει ο Μπερνάντο Σοάρες (ένα από τα ονόματα του Φερνάντο Πεσσόα) τόσο πειθόμαστε για δύο αλήθειες, που ωστόσο είναι αντικρουόμενες. Η πρώτη είναι ότι μπροστά στην πραγματικότητα της ζωής φαίνονται χλομές όλες οι μυθοπλασίες της λογοτεχνίας και της τέχνης. Η δεύτερη αλήθεια είναι ότι κάθε ευγενική ψυχή επιθυμεί να διατρέξει τη ζωή εξ ολοκλήρου, να αποκτήσει την εμπειρία όλων των πραγμάτων, όλων των τόπων και όλων των συναισθημάτων, και επειδή αυτό είναι αδύνατον, η ζωή μόνο μέσα από την άρνηση της μπορεί να βιωθεί στην απόλυτη ουσία της.
Οι δύο αυτές αλήθειες δεν συνδυάζονται, ούτε μπορούμε να απορρίψουμε την μία ή την άλλη, θα πρέπει ωστόσο να ακολουθήσουμε τη μία νοσταλγώντας εκείνη που απορρίψαμε. Ή να απορρίψουμε και τις δύο και να υψωθούμε πάνω από τον εαυτό μας σε μια προσωπική νιρβάνα.
Τα αναφέρω αυτά γιατί έχουμε χρόνια δύσκολα και χρειάζονται ιδιαίτερες ασκήσεις θάρρους για να επιβιώσει το μυαλό μας. Ο μεγάλος στοχαστής εντοπίζει την ευτυχία στα πλέον προσπελάσιμα σημεία.

«Μακάριος είναι αυτός που δεν απαιτεί από τη ζωή περισσότερα απ’ όσα αυτή του δίνει αυθόρμητα, καθοδηγούμενος από το ένστικτο της γάτας, που αναζητεί τον ήλιο όταν υπάρχει ήλιος, και όταν δεν υπάρχει, τη ζέστη, όπου κι αν αυτή βρίσκεται, Μακάριος είναι αυτός που παραιτείται από την προσωπικότητα του μέσω της φαντασίας του. Μακάριος τέλος αυτός που παραιτείται από τα πάντα και από τον οποίο, δεν μπορεί κανείς να πάρει ούτε να στερήσει κάτι. Ο χωρικός, ο αναγνώστης μυθιστορημάτων και ο απόλυτος ασκητής, αυτοί οι τρεις είναι οι μακάριοι της ζωής. Δεν μπορώ να είμαι τίποτα, ούτε τα πάντα: είμαι το γεφύρι που ενώνει αυτό που δεν έχω και αυτό που δεν θέλω».
Ελάχιστοι ανήκουν σ΄ αυτές τις τρεις ομάδες οι υπόλοιποι αναζητούμε την απόλυτη ευτυχία σε άλλες διαδρομές και επειδή δεν θα την βρούμε ας οπλιστούμε με θάρρος κρατώντας για πισινή αυτά που αναφέρει ο Σοάρες.

«Αιώνια επιστροφή»

Ο Χώρος της στήλης θα διατεθεί σήμερα στην φίλη μου Ελένη Γκίκα, με αφορμή το τελευταίο της μυθιστόρημα « Αιώνια επιστροφή».
Ένα σημάδι τού ζητούσε. Πάντα ψηλά στο μηρό. Που να το βλέπει μόνο εκείνη.
Που να τον έχει παρόντα, όταν θα λείπει…
Έτσι συνήθιζε να ζει και να μεγαλώνει η Όλγα. Μια ζωή με τον βουβό πατέρα, με το μυστικό της νεκρής μητέρας, με τον απόντα εραστή. Μια ζωή με τα βιβλία, μια ζωή με Χάρτινη Ζωή. Έκανε χρόνια να περάσει τη δική της Ζώνη των Επιθυμιών. Όμως, ο περαματάρης Στάλκερ υπήρχε. Έτσι η Όλγα, μισό γατί, μισό αρνί επιστρέφει στο σταυροδρόμι του Φονιά, στο σπίτι του Καθηγητή. Αιώνια επιστροφή θα το πει.
Το απόλυτο, αλλόκοτο, ολέθριο πρόσωπο της Τρομοκρατίας στον Έρωτα, στη Λογοτεχνία, στην Πολιτική. Ο Στάλκερ που γίνεται ολοκαύτωμα και ο Καθηγητής, μπροστά στη Θυσία βουβός. Η ιστορία της Όλγας, του Ορέστη που όλο χάνεται και επιστρέφει, της Μαρίλης, του άλλου μισού της, και του Καθηγητή. Η ζωή που δεν ήταν παρά μια προσδοκία, μια αναμονή ετούτης ακριβώς της στιγμής. Το ατελεύτητο της προσδοκίας και μιας σχέσης.
Μια ιστορία μέσα στην Ιστορία, και οι παράλληλοι κόσμοι της τέχνης και της ζωής. Οι χάρτινοι ήρωες που αποκτούν υπόσταση έξω από το βιβλίο και οι άνθρωποι που θα γίνουν σελίδα, γκρο πλαν, υστερόγραφο, τελεία και παύλα, χαμένος χρόνος• και για τούτο, Αιώνια επιστροφή.

Η Ελένη Γκίκα γεννήθηκε το 1959 στο Κορωπί. Δημοσιογράφος και βιβλιοκριτικός στις Εικόνες και στο Έθνος της Κυριακής από το 1983, έχει ασχοληθεί με το μυθιστόρημα, το διήγημα, την ποίηση, το παραμύθι, και έχει επιμεληθεί βιβλία και σειρές. Κυκλοφορούν 26 βιβλία της. Με την ΑΙΩΝΙΑ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ, το δωδέκατο μυθιστόρημά της, ξεκινά τη συνεργασία της με τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.
Οι εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ παρουσιάζουν το βιβλίο της Ελένης Γκίκα «Αιώνια επιστροφή», το Σάββατο 19 Μαρτίου 2011, στις 12.30, στο café του Βιβλιοπωλείου IANOS (Σταδίου 24).
Θα μιλήσουν η δημοσιογράφος Ρίτσα Μασούρα και η δημοσιογράφος, συγγραφέας Αγγελική Κώττη, η συγγραφές - ψυχολόγος Εύα Στάμου και ο ποιητής- διευθυντής της Βιβλιοθήκης Γιώργος Χρονάς.
Καλοτάξιδο