Όταν κλωσάς αυγά φιδιού μην περιμένεις να βγουν αηδόνια

Δεν ευθύνεται μόνο η οικονομική κρίση,  τα μνημόνια, τα προβλήματα που προκαλούν οι μετανάστες, και εν γένει η απαξίωση της πολιτικής ζωής, του τόπου, για  την ενίσχυση νεοναζιστικών φαινομένων, όπως αυτά εκφράζονται μέσα από το κόμμα της «Χρυσής Αυγής».

Πολύ πριν την κρίση πρόβαλε και πάλι η ιδέα της «Μεγάλης Ελλάδος», που να σημειωθεί, όποτε αυτή η επιθυμία ήταν σε έξαρση, πάντα γινόταν και πιο μικρή. Από αθλητικά γεγονότα μέχρι την Γιουροβίζιον, τα αστικά κόμματα που κυβερνούσαν, και δυστυχώς ακόμα κυβερνούν,   έριχναν πολύ μπλε στο τραπέζι της αποχαύνωσης,  διαμορφώνοντας σιγά-σιγά ένα εθνικιστικό κλίμα.  Μαζί  με τα αναβολικά στους αθλητές, δηλητηρίασαν  και ένα κομμάτι της κοινωνίας. Τις θύελλες τις θερίζουμε σήμερα. Ένα παλαιότερο κείμενο  για του λόγου το αληθές.        

Δεν ξέρω αν οι αριστερές μου καταβολές ευθύνονται, που δεν βγήκα να πανηγυρίσω στους δρόμους με την γαλανόλευκη την κατάκτηση του ευρωπαϊκού κυπέλλου, από την εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου. Οι εθνικιστικές εξάρσεις, πάντα μου προκαλούσαν αλλεργία. Για να είμαι ειλικρινής το χάρηκα, όπως μπορεί να χαρεί κάποιος μια νίκη σε ένα παιγνίδι, για να μη συμβεί ο φανατισμός όμως που ακολούθησε, δεν το κρύβω, αν μπορούσα θα χάριζα αυτή την νίκη.
 

Εκείνα τα « Ελλάς Ελλήνων χριστιανών», « Μακεδονία ξακουστή του Αλεξάνδρου η χώρα», «η βόρειος Ήπειρος είναι ελληνική», «πότε θα πάρουμε την Πόλη», «η Κύπρος είναι ελληνική., «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει», μου προκαλούν ανατριχίλα.
Για εκείνο που είμαι σίγουρος είναι, ότι δεν συνέβαλα με το δικό μου χειροκρότημα, στις απανωτές κατραπακιές από την υπόθεση ντόπινγκ, που καθιστούν τις νίκες των πρωταθλητών μας χάρτινες, και την χώρα μας έκθετη πλέον στα μάτια του κόσμου.
«Σίγουρα πάντως» έγραφε ο Παντελής Μπουκάλας,    «λιγότερα παιδιά θα ντοπάρονταν αν δεν τα ζάλιζε η εθνική μας μέθη, υπό το κράτος της οποίας εξισώνουμε με φυλετικό θρίαμβο μια πρωτιά στα εκατό μέτρα πεταλούδα ή ένα ρεκόρ στο αρασέ· και πιο ισχυρό αναβολικό από την εθνική μας αλκοόλη δεν υπάρχει».
Ακριβώς αυτό το αναβολικό σε μια κοινωνία που δυστυχεί και πρέπει να ξεχνά την καθημερινότητα, την ακρίβεια, την ανεργία, την φτώχια που μας κτυπά την πόρτα, είναι γραμμένο σε κάθε συνταγή της εξουσίας, που θέλει να βλέπει μια τέτοια εκτόνωση του λαού που δυναστεύει.
Και είναι παλιά η συνταγή από το « άρτος και θεάματα» στο «αμερικανικό όνειρο», από το «κάθε πόλις και στάδιο, κάθε χωριό και γυμναστήριο», « Για την Ελλάδα ρε γαμώτο»…

Νεροπόλεμος 2

Γράφτηκε πριν πέντε χρόνια με αφορμή, το νεροπόλεμο που είχε ξεσπάσει μεταξύ των κυβερνητικών βουλευτών, σε σχέση με τις προτεινόμενες λύσεις για την αντιμετώπιση του υδρευτικού προβλήματος της Κέρκυρας. Πέρασαν τα χρόνια. Ξεχάσαμε τα «γαλάζια μάτια» και σε  λίγο θα ξεχάσουμε και τα «Φράγματα».  Το θυμήθηκα με αφορμή τον καινούργιο νεροπόλεμο που έχει ξεσπάσει με αφορμή τις αυξήσεις στο τιμολόγιο της ΔΕΥΑΚ και τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει η επιχείρηση ύδρευσης.

«Πριν λίγα χρόνια, μια ομάδα μαϊμούδων σε ένα χωριό της Κένυας επιτέθηκε σε χωρικούς εποφθαλμιώντας το πόσιμο νερό τους. Συγκεκριμένα, τη στιγμή που οι χωρικοί αντλούσαν πόσιμο νερό για το χωριό από τρία βυτία, οι διψασμένες μαϊμούδες άρχισαν να τους δαγκώνουν, να τους χτυπούν και να τους πετούν πέτρες προκειμένου να τους απομακρύνουν από το πολυπόθητο νερό. Οι χωρικοί τράπηκαν σε φυγή αλλά επέστρεψαν λίγη ώρα αργότερα οπλισμένοι με μαχαίρια και τσεκούρια για να αντεπιτεθούν. Μετά από μια δίωρη μάχη σώμα με σώμα, 10 τραυματισμένους χωρικούς και 18 νεκρές μαϊμούδες, τα ζώα υποχώρησαν και οι άνθρωποι κέρδισαν το νερό. Έχετε μείνει με ανοιχτό το στόμα; Μην εκπλήσσεστε. Η σημασία του νερού είναι τόσο μεγάλη για την επιβίωση του ανθρώπου ώστε οι συρράξεις για την κυριαρχία επί των υδάτινων πόρων, και μάλιστα μεταξύ ανθρώπων, φαίνεται πως θα αποτελέσουν τη μελλοντική καθημερινότητα κάποιων λαών. Και αυτό γιατί ενώ ο πληθυσμός του πλανήτη αυξάνεται ραγδαία, η γη δεν είναι σε θέση να αντεπεξέλθει στις ανάγκες του ανθρώπου σε νερό οποίες θα αυξηθούν κατά 40% μέσα στην επόμενη εικοσαετία.»

Ο νεροπόλεμος, που έχει ξεσπάσει τις τελευταίες μέρες στο νησί μας, δεν είναι το παιγνίδι που παίζαμε μικροί. Δεν είναι όμως ούτε και άσκηση ετοιμότητας, μιας κοινωνίας που αντιμετωπίζει συλλογικά ένα πρόβλημα που ενδέχεται  να προκύψει στο μέλλον. Η  στείρα αντιπαράθεση,  αποπροσανατολίζει από τον κεντρικό στόχο. Διασπάει τη συλλογική προσπάθεια  και παρασύρει σε κατακερματισμό δυνάμεις που  έχουν καλές προθέσεις και  αγωνιούν για την αντιμετώπιση του προβλήματος.

Επειδή δεν είμαστε στην Κένυα για να κινδυνεύουμε από την επίθεση μαϊμούδων,  φρόνιμο είναι να σταματήσει άμεσα αυτός ο νεροπόλεμος.  Το νερό  είναι πολύτιμο αγαθό, απαραίτητο συστατικό της ζωής και  έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται.

Ποιος ξέρει πότε θα ρθεί το καλοκαίρι;

5 Ιουνίου την αφιερώνουμε παγκοσμίως στο περιβάλλον. 5 Ιουνίου και «Η βρόχα έπεφτε» που λέει και ο Ζαμπέτας.  Και όχι σήμερα, από την πρώτη μέρα του καλοκαιριού. Βροχές και καταιγίδες. Το τέλειο σκηνικό, αντίδρασης της φύσης, στο βιασμό που υφίσταται.      Αλήθεια μήπως γνωρίζεται που μετακόμισε το ελληνικό καλοκαίρι; Γιατί αυτό που διανύουμε μοιάζει περισσότερο με καλοκαίρι του Καμερούν. Χρόνια τώρα μιλάμε για την αλλαγή του κλίματος και πως να μην αλλάξει, αφού του αλλάξαμε τον αδόξαστο.

Το περιβάλλον έχει την τιμητική του, εκδηλώσεις, ομιλίες, παραινέσεις για ευαισθητοποίηση των πολιτών. Ανέξοδα δάκρυα που επί της ουσίας, τίποτα δεν προσφέρουν.
Ας μην κοροϊδευόμαστε. Το περιβάλλον το κατέστρεψαν οι ισχυροί και αυτοί συνεχίζουν να το καταστρέφουν. Το περιβάλλον το καταστρέφει αυτή η «ιμπεριαλιστική» οικονομική πολιτική που λειτουργεί δίχως ίχνος αλληλεγγύης και υποστήριξης των επόμενων γενεών. Η πολιτική που υποθηκεύει το μέλλον εις βάρος μιας ανάπτυξης, που δεν έχει να κάνει με την ποιότητα ζωής των λαών.
 

Η καταστροφή του πλανήτη μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, προέχει η εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μεγάλων πολυεθνικών. Μην ξεχνάτε το βέτο των ΗΠΑ πριν λίγα χρόνια στην διάσκεψη του Κιότο, που διαφοροποιήθηκε από τους ισχυρούς, σε μέτρα για την προστασία του περιβάλλοντος, που έθιγαν τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα.
Το φυσικό περιβάλλον στα εκατομμύρια χρόνια της ύπαρξής του υπέστη άπειρες μεταβολές, είδη εξαφανίστηκαν, άλλα εμφανίστηκαν, θάλασσες και γαίες πήγαν κι ήρθαν χωρίς τη δική μας φροντίδα. Το περιβάλλον, σε όποια μορφή το καταντήσουμε, θα υπάρχει και μετά από εμάς. Τόσο απλά. Το στοίχημα είναι εάν εμείς θα υπάρχουμε . Άρα, δεν κάνουμε τίποτα για το καημένο το περιβάλλον,  για την επιβίωσή μας το κάνουμε.

Μεγάλη κουβέντα ανοίξαμε, και η στήλη είναι μικρή για να τη χωρέσει. Η προστασία του περιβάλλοντος δεν γίνεται με ξόρκια. Ας πάμε σήμερα στη γιορτή και αύριο μπορούμε να απολαύσουμε τη δροσιά του καινούργιου μας κλιματιστικού. Είναι αυτό που διαφήμιζε,   η ηλικιωμένη κυρία στην λογική, να ζήσουμε εμείς και οι επόμενες γενιές ας πεθάνουν.
Το καλοκαίρι σαν θαρθεί πάνω στην άμμο την ξανθή, μαζί μου θες να περπατάς και να μου λες πως μ’ αγαπάς
Όμως αν μου κράταγες πιο σφιχτά το χέρι όμως αν μ’ αγάπαγες όπως εγώ και συ, το καλοκαίρι θα’ ρχοντανε πρόωρα τώρα πιο ξέρει πότε θα ρθεί…»
Ποιος ξέρει…
.









.

Μας γυρίζουν πίσω…

Οι άνθρωποι στην προσωπική τους ζωή, όσο και αν ο εγωισμός τους εμποδίζει, έρχεται η στιγμή που παραδέχονται την αποτυχία. Απέτυχα σαν πατέρας, σαν μάνα,  σαν επιχειρηματίας, σαν σύζυγος, σαν οτιδήποτε, εκτός από πολιτικός.  Η πολιτική μας φέρνει πίσω.  Κανέναν  πολιτικό δεν έχω ακούσει να λέει κάτι τέτοιο. Προκειμένου να υπερασπίσει την πολιτική του τιμή, δεν διστάζει να δηλώσει ότι απέτυχε σαν  όλα  τ’ άλλα,  όχι όμως σαν πολιτικός.  Ακόμα και την αρρώστια κρύβουν για να μη τσαλακώσουν την εικόνα τους.  Στην καλύτερη περίπτωση ένα πολιτικός αναλαμβάνει τις ευθύνες του, μαζί με ένα κάρο δικαιολογίες, που ποτέ δεν θα τον αναγκάσουν να παραδεχτεί την αποτυχία. Μιλάμε για τόση εξάρτηση, για τόση βλακεία. Τα επακόλουθα; Τα ζούμε…

Η σημερινή εικόνα δεν μας δίνει την παραμικρή ελπίδα για πορεία προς τα εμπρός. Η ιστορία εξουθενωμένη από όλα αυτά τα άλματα που σημειώθηκαν κατά τις δύο προηγούμενες χιλιετίες, αρχίζει να κινείτε ταχύτατα, με βήματα προς τα πίσω..
και είναι ο εγωισμός που διακατέχει  την πολιτική λειτουργιά, βασική  αιτία, γι’ αυτή  την πορεία προς τα πίσω.

Δείτε τα γεγονότα. Δεν είναι οπισθοδρόμηση να πολεμάμε ακόμα; Δεν είναι οπισθοδρόμηση να ζώνονται άνθρωποι με εκρηκτικά και να παίρνουν μαζί τους στο θάνατο αθώους και ένοχους για τα την πίστη την αγία; Δεν είναι οπισθοδρόμηση η τηλεοπτική ξεφτίλα, η ανεργία, η μόλυνση του πλανήτη, η μετάλλαξη της φύσης; Δεν είναι, οπισθοδρόμηση η μειωμένη απασχόληση, η μείωση του ελεύθερου χρόνου, η αποστήθιση της μάθησης;  Δεν είναι οπισθοδρόμηση οι εκπτώσεις στην υγεία, στην παιδεία, στις κοινωνικές παροχές;  Δεν είναι οπισθοδρόμηση, ο ρατσισμός, ο εθνικισμός;

Αρκετά εξελίχτηκαν τα κινητά και τα μοντέλα αυτοκινήτων.  Ας εξελίξουμε και λίγο το μυαλό μας, να στραφεί στις  πραγματικές ανάγκες,   που χρόνο με το χρόνο μεγαλώνουν. Να προστατεύσουμε το περιβάλλον πρωτίστως,  για να προλάβουμε τα χειρότερα .
Λίγο καθαρό αέρα χρειαζόμαστε για να πάρουμε βαθιές ανάσες. Λίγο ραδιόφωνο τα βράδια να μας βάζει ερωτηματικά για να ονειρευτούμε.
«Το κινητό σου βγάζει φωτογραφίες; Το δικό μου βγάζει κραυγές. Τι μπέρδεμα! Γιατί νομίζω ότι ξυπνάω όταν κοιμάμαι;»

«Άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε»

Εκατοντάδες δικαιολογίες  για ό,τι στραβό συμβαίνει και προκαλεί διαμαρτυρίες. Ξεκινάμε από την οικονομική κρίση, που  αρχίζει και τελειώνει τη λίστα. Τελευταία πείρε τη θέση  από εκείνη  τη φοβερή φράση, «φταίει  το σύστημα»  και αποτελεί πλέον την οικονομική συσκευασία, όπως λέμε «όλα σε ένα».

Εκεί μέσα κρύβονται ανικανότητες,  ανεπάρκειες,  σκοπιμότητες,  συμφέροντα μικρά και μεγάλα και ό, τι μπορεί να φαντασθεί ο νους σας.   Ακολουθούν  βεβαίως επί μέρους εμπόδια   που συνθέτουν το πλαίσιο της υπερασπιστικής γραμμής, για όσα είπαμε, όσα υποσχεθήκαμε και τίποτα δεν κάναμε.

Η αξία ενός έργου έγκειται  στο βαθμό δυσκολίας. Η ιστορία έχει καταγράψει θαύματα,  που μένουν για να μας θυμίζουν την ανθρώπινη ικανότητα, τη γνώση,  την αγάπη,  τη σκληρή δουλειά,  την ευρηματικότητα, τη φαντασία, την επιμονή και την υπομονή.

Είναι ανούσιο και άκρως κουραστικό να αναλώνουμε χρόνο σε τηλεοπτικούς διαλόγους για να δικαιολογήσουμε το τι δεν κάναμε.  

Όπως είναι ανούσιο, να μιλάμε γι αυτά που θέλουμε να κάνουμε.  Ας περιοριστούμε επιτέλους στο αποτέλεσμα, ειλικρινά είναι το μόνο που ενδιαφέρει.           

Στη λήθη τελικά στηρίζεται η πολιτική επιβίωση. Στη λήθη που εξαπλώνεται με ρυθμούς πανδημίας και οι επιστήμονες σηκώνουν τα χέρια ψηλά. Όσες προσπάθειες επιχειρούνται για να επαναφέρουν στη μνήμη τον πρότερο ανέντιμο βίον εις μάτην.
Δεν είναι τυχαίο που πολιτικοί, βρωμίσαντες και σαπίσαντες, μπαίνουν στο χώρο της ανακύκλωσης αναζητώντας δεύτερη, τρίτη τέταρτη και πάει λέγοντας ευκαιρία. Ο Λαός ξεχνάει εύκολα, το ίδιο θα έλεγα όπως και οι πολιτικοί την επομένη των εκλογών. Η διαπίστωση διαπερνά όλο το πολιτικό φάσμα, φτάνει μέχρι και τη μικρή, μικρή μας πόλη.
Η πολιτική χρειάζεται ελιγμούς, αλλά και ήθος, χρειάζεται βήματα μπροστά και πίσω, αλλά και αξιοπιστία. Δεν μπορούν να υπηρετούν την πολιτική οι πολιτικά άσχετοι. Η πολιτική θέλει καθαρά πρόσωπα. Δυστυχώς βιώνουμε τον ερασιτεχνισμό σε όλο του το μεγαλείο.

Και για να επανέλθουμε. Το αποτέλεσμα μετράει. όλα τ’ άλλα «άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε».