Υπάρχει και η ρομαντική πλευρά

Η συνεχής ενασχόληση, με τα προβλήματα, σε καθιστά κομμάτι τους και έτσι το χάνεις το πραγματικό. Να δούμε και τη θετική πλευρά αυτής της προεκλογικής περιόδου.  Πολλοί συνδυασμοί χιλιάδες υποψήφιοι, πολλά κούφια λόγια, πολύ ψέμα και υποκρισία και μέσα σε όλα  αυτά,  ένας υγιής προβληματισμός. Υπάρχει και η ρομαντική πλευρά.  

Η διάθεση μου σήμερα, είναι να γράψω γι’ αυτές τις απίθανες μεταγραφές, που γίνονται από συνδυασμούς  και προκαλούν αίσθηση,  κάποιες φορές οργή και κάποιες θλίψη.    Είναι όπως το ποδόσφαιρο, μόνο που εκεί είναι πιο καθαρά τα πράγματα. Μπορεί να στεναχωρήθηκα που ο Μανωλάς  πήγε στον Ολυμπιακό, δεν μπορώ όμως να παραβλέψω το γεγονός ότι είναι επαγγελματίας.  Τώρα  που το  σκέφτομαι αν μπορούσαμε να κολλήσουμε και στους  υποψηφίους αυτή την ιδιότητα, ίσως να είμαστε πιο επιεικείς μαζί τους. «Μα είναι επαγγελματίες». 
Παρένθεση  το παραπάνω. Γράφω εναλλάξ για να μη κολλήσω. Από τα καθημερινά προβλήματα, στις εσωτερικές διεργασίες, κάπως έτσι ισορροπώ.Αυτή την περίοδο, πέρα από την προσπάθεια των υποψηφίων και των κομμάτων, να αποδείξουν τη μοναδικότητα τους, γίνονται και χρήσιμα πράγματα.

Αν απομονώσει κανείς τον ένα και μοναδικό σκοπό, που έχει να κάνει με την προσέλκυση ψηφοφόρων, μπορεί να διακρίνει στο περιθώριο την ουσία, που δεν είναι άλλη από την επικαιροποίηση  των προβλημάτων και την επεξεργασία λύσεων για την αντιμετώπιση τους.
Δεν είμαστε αφελείς. Τα «ΘΑ» των προγραμματικών διακηρύξεων, θα μείνουν για να μας θυμίζουν το ανεκπλήρωτο. Θα ικανοποιήσουν όμως, έστω και γι’ αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα, τις προσδοκίες του Λαού και θα του δώσουν γι’ άλλη μια φορά το δικαίωμα να ονειρευτεί.
Παρ’ όλα αυτά, κάτι χρήσιμο μένει απ’ αυτήν την προσπάθεια. Έχω στο συρτάρι μου ανεκπλήρωτα προεκλογικά προγράμματα περασμένων τετραετιών, μια ανάγνωση, θα σας πείσει για την χρησιμότητα τους. Σε πολλά απ’ αυτά φαίνεται η σοβαρή δουλειά που προηγήθηκε από ανθρώπους που πίστεψαν στην υλοποίηση τους, από ανθρώπους, που ονειρεύτηκαν μια καλύτερη κοινωνία. Βεβαίως κάποιοι άλλοι είχαν την ευθύνη υλοποίησης, οι οποίοι με την σειρά τους ακολούθησαν την πεπατημένη, τα έγραψαν δηλαδή στο παλιά τους τα παπούτσια.
Αν κάποιος συλλέξει όλη αυτή την θεωρητική δουλειά που προηγήθηκε θα εξάγει το ασφαλές συμπέρασμα ότι στις προεκλογικές περιόδους, έχουν γραφτεί και χρήσιμα πράγματα…

Δημοκρατία έχουμε...

Μόνο για το Δήμο της Κεντρικής Κέρκυρας, έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον μέχρι σήμερα, δώδεκα συνδυασμοί! Δημοκρατία έχουμε θα μου πείτε, συμφωνώ, μέτρο όμως δεν έχουμε. Ανακοινώνονται υποψήφιοι σε διάφορους συνδυασμούς, που ούτε τα παπούτσια τους δεν μπορούν να λύσουν, πως να λύσουν τα προβλήματα του νησιού μας.

Οι όποιες καλές προθέσεις ελάχιστων συμπολιτών μας, που εκπορεύονται από ιδεαλιστικά κίνητρα, πνίγονται μέσα σε ένα περιβάλλον, άκρατης φιλοδοξίας, που χαρακτηρίζει την πλειοψηφία που συμμετέχει σ΄ αυτό το πανηγύρι.

Θεωρό λογικό οι διαφορετικές πολιτικές,να εκφράζονται και στο χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης, αυτό που συμβαίνει όμως σήμερα, δεν έχει σχέση ούτε με ιδεολογίες ούτε με πολιτικές. Αυτό είναι απόρροια, άκρατης φιλοδοξίας, μικρών και μεγάλων συμφερόντων και φυσικά βλακείας με περικεφαλαία.

Ευτυχώς ή δυστυχώς, τα κόμματα έπονται σ’ αυτή την εκλογική διαδικασία, πρωταγωνιστές είναι τα πρόσωπα και οι όποιες επιλογές απ’ αυτά εξαρτώνται. Το ευτυχώς, κολλάει στη σημερινή πραγματικότητα, το δυστυχώς γιατί τα κόμματα, δεν είναι χρήσιμο για την Δημοκρατία, να έχουν αγγίξει τα όρια της ανυποληψίας.

Με πρόσχημα το συλλογικό, το ΕΓΩ αυτή την περίοδο παίρνει τρομακτικές διαστάσεις. Ένα ΕΓΩ και άπειρα ΘΕΛΩ, με το ΜΠΟΡΩ να έχει σκοτώσει το ερωτηματικό.
Ο πολιτικός λόγος που ξεπερνάει τις καταληκτικές ημερομηνίες των εκλογών και αγωνιά για το μέλλον αυτής της πόλης, που δεν προσδοκά πρόσκαιρα κέρδη αλλά ανοίγει δρόμους για το αύριο, αποτελεί πλέον παραφωνία. Αυτοί που βλέπουν τις εκλογές σαν ύψιστη πολιτική διαδικασία, αντιμετωπίζονται δυστυχώς, σαν ταραξίες που θέλουν να χαλάσουν τη γιορτή…
Εδώ που φτάσαμε, το τι θα κάνουμε, είναι ντροπή να δημοσιοποιείται. Το τι θα κάνουμε δεν λέγεται, γίνεται σιωπηλά και χωρίς διθυράμβους και αναφορές.

Δυστυχώς προσωπικά είναι τα κίνητρα της πλειοψηφίας, που συμμετέχει σ’ αυτή διαδικασία για ικανοποίηση του "εγώ", της φιλοδοξίας, του ατομικού συμφέροντος, της εκδίκησης, της επιβεβαίωσης. Όχι του δήμου, όχι της αυτοδιοίκησης, όχι της κοινωνίας.

Σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά για την αντιμετώπιση των σοβαρών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η Κέρκυρα ένας δρόμος υπάρχει, αυτός της συνεργασίας και της συλλογικής προσπάθειας. Δυστυχώς αυτόν το

δρόμο σήμερα κανείς δεν θέλει να ακολουθήσει.

.

   

Η επιθυμία στην απαγόρευση ανθίζει

Είναι η απαγόρευση που σε δαιμονίζει, και αυτές οι μέρες  είναι οι πλέον κατάλληλες, για να στρέψουν την επιθυμία εκεί που της απαγορεύεται.

Το διάβασα πριν χρόνια τέτοιο περίοδο, στους χαιρετισμούς, «άκρως σεξιστικό» του Οδυσσέα Ιωάννου. Ήθελα να το γνωρίσω με ένα παλαιότερο, δικό μου. «Μεγάλη Παρασκευή των παθών και του πάθους». Ανακατεύω λίγα αποσπάσματα, με μεγάλη ικανοποίηση ότι δεν είμαι μόνος.«Στους Χαιρετισμούς συνήθως χανόμουν, στο προαύλιο της εκκλησίας. Ξέφευγα από το χέρι της μητέρας μου και έκανα βόλτες ανάμεσα στους ανθρώπους. Δεν έκλαιγα, δεν ζητούσα τους γονείς μου, πάντα με έβρισκαν μετά από λίγο. Όταν έπεφτα σε φουστάνι σταματούσα. Αυτή η βιασύνη των κοριτσιών να βγάζουν τα έξωμα και τα τιραντάκια με τον πρώτο ζεστό ήλιο του Μάρτη, με αναστατώνει ακόμα. Παράλληλα με τις περιπέτειες του Χριστού, ένας καλοντυμένος πιτσιρικάς λέρωνε με τα βουλημικά του μάτια το καθαρό ρούχο της όψιμης κατάνυξης.»

Η γλύκα της Μεγάλης Παρασκευής του 1972, επίστρωση από μέλι, στις αποθήκες της ψυχής μου. Αν το Τζουκ - μποξ είχε σε δισκάκι το «Ω γλυκύ μου έαρ…γλυκύτατόν μου τέκνο, που έδει σου το κάλος…» το χαρτζιλίκι μου, μόνο γι’ αυτό θα ήταν διαθέσιμο, να παίζει και ξαναπαίζει για να μου δίνει φτερά και να κόβω βόλτες στον αέρα. Θυμάμαι έσπασα το πένθιμο κερί που φάνταζε αναστάσιμη λαμπάδα, όταν τα παιδικά βλέμματα συναντήθηκαν, ενώ θα έπρεπε να κοιτάζουν ταπεινά προς τα κάτω, τη στιγμή που ο παπάς θυμιάτιζε. Και ξαφνικά αυτή η ιερή ζεστή σιωπή, η ντυμένη μόνο ανάσες και συρίγματα και μυρωδιές αγγελικές μεταμορφώνεται…Ξαφνικά ρίχνεται με πάθος στην ανθρώπινη φωνή και σκιρτά έναν …έρωτα…, ένα πάθος δυνατό που προκαλεί ρίγος…, αμηχανία, τρέμουλο, βιαστικό χτύπο στην καρδιά… Μια μελωδία…τι μελωδία…τι ήχοι ακούγονται…τι στίχοι…Λόγια που σίγουρα γεννήθηκαν μονομιάς,… μέσα σε μια στιγμή σα χείμαρρος, χωρίς σκέψη, χωρίς επιφύλαξη, χωρίς σκοπό…Λόγια που μόνο το πάθος της ψυχής γεννά…
Ω γλυκύ μου έαρ…γλυκύτατόν μου τέκνο, που έδει σου το κάλος..»«Άσπρα μπρατσάκια, ωραίοι λαιμοί σαν τρεχούμενα νερά, πόδια με ερεθιστικές γάμπες, τσιτωμένες από την ταλαιπωρία της γόβας. Από όλες τις Μεγάλες Εβδομάδες θυμάμαι μόνο κορίτσια. Με διώχναν τα αρώματα, με τραβούσε η σάρκα, μία μπρος μία πίσω, ζαλισμένος από τις υποσχέσεις μελλοντικών ηδονών. Το έβλεπα αυτό που ερχόταν. Ήξερα πως δεν θα ξεμπέρδευα ποτέ με τα καινούρια σώματα, τις γραμμές ανάμεσα στα στήθη, το χνούδι πίσω στον αυχένα. Ορκίζομαι πως κάποτε άκουσα έναν Χριστούλη, κρεμασμένο σε σταυρό, μέσα σε ένα τέτοιο ντεκολτέ, να με παρακαλάει να του λύσω τα χέρια! Τον άφησα να τυραννιέται στην καβάντζα της αιώνιας ζωής…»

«Στον Επιτάφιο, το φως του κεριού έπαιζε το πιο παράξενο παιχνίδι που έχουν παίξει ποτέ μία φλόγα με ένα γυναικείο πρόσωπο. Έτρεμαν τα μάτια, αναβόσβηναν τα χείλη, λαμπύριζαν τα μαλλιά, και τα κορίτσια συνοψίζονταν σε αυτό που πραγματικά είναι, μία αέναη εναλλαγή φωτός και σκότους.»
«Τέτοια μέρα; Ναι, τέτοια μέρα! Η πλέον κατάλληλη. Μόνο τη μέρα που κηδεύεται ένας Θεός μπορείς να παραδοθείς στις παλίρροιες του σώματος δίχως την ενοχή του βλάσφημου και τον φόβο του αμαρτωλού. Χωρίς Θεό, τι άλλο μας μένει πέρα από την ακατάσχετη “αιμορραγία” των ερεθισμών;»