Πόσες βόλτες πια

Σήμερα, δεν έχω τι να γράψω, μόνο τη βαθιά μου λύπη μπορώ να καταθέσω. Με ρωτάτε να προβλέψω αν θα πάρει απόψε ψήφο εμπιστοσύνης η κυβέρνηση; Δεν ξέρω και μου είναι αδιάφορο. Το ίδιο αδιαφορώ και για σχηματισμό κυβέρνησης, εθνικής ενότητας, εθνικής σωτηρίας, εθνικής ευθύνης, έκτακτης ανάγκης, προσωρινής, μεταβατικής. Δεν περιμένω τίποτα πλέον από δυο πολιτικούς αρχηγούς, που αθετούν τις κατ’ ιδίαν συζητήσεις και εν συνεχεία ξεκατινιάζονται στην τηλεόραση. Είναι τραγικό για τη χώρα και μάλιστα σε μια κρίσιμη περίοδο, να περιμένει βοήθεια, από τέτοιου μικρού αναστήματος πολιτικούς.

Παρακολουθώντας χθες, αυτές τις σουρεαλιστικές εικόνες της κεντρικής πολιτικής σκηνής, θυμήθηκα ένα τραγούδι του Σαββόπουλου.
«Ολαρί - α, ο λα ρά, χιόνι πέφτει από ψηλά χιόνι πέφτει και σκεπάζει την αυλή μας, το μυαλό μου φτερουγίζει μακριά χιόνι πέφτει και σκεπάζει τη σκεπή μας και το άρρωστο σκυλί μας ξεψυχά Ολαρία - ολαρά, μαύρο τύμπανο χτυπά τα παιδιά που αγαπούν τα στρατιωτάκια, τ’ αλογάκια και τα ξύλινα σπαθιά, βρικολάκιασαν σε τούτα τα στιχάκια, έλα μέσα και μίλα πιο σιγά. Ολαρία - ολαρά, δάγκωσε με πιο βαθιά Αχ, ο Όλιβερ Τουίστ χαμογελάει και ο Χίτλερ του χαϊδεύει τα μαλλιά διαμαντένιο δαχτυλίδι του φοράει και πετούν αγκαλιασμένοι μακριά Ολαρία - ολαρά, με σουραύλια και βιολιά θα βρεθούμε όλοι μαζί στο πανηγύρι, θα ‘ναι όλη η παλιά μας συντροφιά και θα πιούμε από το ίδιο το ποτήρι και την πιο πικρή γουλιά Ολαρία - ολαρά, γύρω - γύρω τα παιδιά ο μαρκήσιος Ντε Σαντ μ’ ένα χίπη, ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη κι η παρθένα με τον σατανά. Όλα είναι μακρινά κι ευτυχισμένα και το χιόνι πέφτει από ψηλά τα ζευγάρια στροβιλίζονται πιο πέρα κι η κοπέλα μου αστράφτει από χαρά».
Από την αρχή της εβδομάδας έκανα απόπειρες, προσγείωσης. Μάταια. Δυσμενείς καιρικές συνθήκες, δεν επέτρεψαν. Ακόμα στον αέρα βολοδέρνω. Η πραγματικότητα από εδώ ψηλά, πολλές φορές φαντάζει αστεία. Βιαστικά μικρά ανθρωπάκια σπρώχνονται για να προφτάσουν, ανάμεσα από σταματημένα μηχανοκίνητα οχήματα, που βλαστημούν την ώρα και στιγμή που φτιάχτηκαν με ρόδες και όχι με φτερά.
Καλές οι εναέριες βόλτες στους ενεστώτες, μέλλοντες, αόριστους, παρατατικούς, παρακείμενους και υπερσυντέλικους χρόνους, με την πραγματικότητα να φαντάζει παιγνίδι από εδώ ψηλά, όμως πόσες βόλτες πια…

Τίτλοι τέλους

Ήταν επόμενο. Αυτή η κυβέρνηση να έχει το άδοξο τέλος, που της ταιριάζει. Ο «σοφός λαός», όπως τον επικαλέστηκε στους εταίρους του ο πρωθυπουργός, κάποια στιγμή, θα έπρεπε να πει και αυτός μια λέξη, όχι για να απαντήσει στα εκβιαστικά διλήμματα του δημοψηφίσματος, με ένα Ναι η ένα Όχι, αλλά για να στείλει στο σπίτι της, αυτήν την επικίνδυνη κυβέρνηση, που τον οδήγησε στην εξαθλίωση, γιατί μπορεί να θέλουν το Ευρω οι πολίτες, το ΠΑΣΟΚ όμως με τίποτα δε το θέλουν.
Και ο «σοφός λαός», έχει να θυμάται πολλά από την βραχεία διακυβέρνηση της χώρας από ένα κόμμα, που έκανε το ψέμα επιστήμη. Έχει να θυμάται πολλά, εκτός του τελευταίου εκβιασμού με το δημοψήφισμα. Πολλούς ωμούς εκβιασμούς, ακόμα και για λίγο χρόνο εξουσίας.

Και «στα εκβιαστικά διλήμματα, στις παγίδες, στις ίντριγκες, στη νόθευση της λαϊκής βούλησης με μύρια τεχνάσματα έχει παρελθόν το ΠΑΣΟΚ», γράφει σήμερα ο Παντελής Μπουκάλας «από τον καιρό τού «ή εμείς ή η Δεξιά». Από τη δοξαζόμενη χαρισματικότητα του πατέρα του, ο Γ. Α. Παπανδρέου μπορεί να μην κληρονόμησε τίποτε άλλο, την έφεση πάντως στην πολιτική βία, στους πολιτικούς εκβιασμούς, την παρέλαβε στο ακέραιο. Επί ενάμιση χρόνο οι βουλευτές του κόμματός του ψηφίζουν συρόμενοι και πειθαναγκαζόμενοι. Επί ενάμιση χρόνο εκβιάζεται η αντιπολίτευση να συναινέσει, με την απειλή ότι αν δεν συμφωνήσει, θα κριθεί υπαίτια της χρεοκοπίας της χώρας. Επί ενάμιση χρόνο οι πολίτες εκβιάζονται με πολωτικά διλήμματα για να υποκύψουν, γιατί αλλιώς θα κηρυχθούν άτομα μειωμένου πατριωτισμού. Ε, τώρα επιχειρείται ο απόλυτος εκβιασμός. Τώρα η ανεύθυνη ηγεσία, σε ρεσιτάλ υποκρισίας, καλεί τον λαό να επιλέξει μέθοδο αυτοχειριασμού. Άμεση δημοκρατία αλά ΠΑΣΟΚ. Σαν τον σοσιαλισμό αλά ΠΑΣΟΚ. Το ίδιο γνήσια»
Μόνο που ο «σοφός λαός», αυτή τη φορά εκεί που τον οδήγησαν οι δήθεν σοσιαλιστές, δεν το αγγίζουν πλέον οι εκβιασμοί. Το ΠΑΣΟΚ είτε με το Παπανδρέου, είτε με τον Βενιζέλο, είτε με το Ελευθέριο Βενιζέλο. Θα καταποντιστεί γράφοντας παράλληλα το τέλος της μεταπολίτευσης.

Μονόδρομος οι εκλογές

Από το «Καραμανλής ή Τανκ», στις πρώτες μεταπολιτευτικές εκλογές, φτάσαμε στις εξυπνάδες του σημερινού πρωθυπουργού. 37 χρόνια τα κόμματα που κυριάρχησαν στην Ελλάδα κα την οδήγησαν στην χρεοκοπία, ακόμα επιμένουν σε εκβιαστικά διλήμματα. Το τελευταίο, δεν έχει προηγούμενο. Με ένα Ναι ή ένα Όχι, καλείτε ο Έλληνας πολίτης, να επιλέξει τον τρόπο αφανισμού του.
«Πώς μπορεί να διεξαχθεί υπό αυτούς τους εκβιαστικούς όρους η απολύτως αναγκαία συζήτηση για το πώς και προς τα πού θέλουμε να πορευτούμε σαν κοινωνία και χώρα, από δω και στο εξής;», αναρωτιέται ο Νίκος Ξυδάκης. Πάνω στην κόψη του καιρού, του πιο πυκνού και δραματικού ιστορικού χρόνου που έχουν ζήσει οι Έλληνες εδώ και δύο γενεές, ο Γ. Α. Παπανδρέου, συρόμενος πίσω από εξελίξεις που ο ίδιος πυροδότησε αλλά τον ξεπέρασαν, ρίχνει μια προσωπική ζαριά, ιδιοτελή…Το παίγνιο αυτό εγκυμονεί τον διχασμό του λαού και την περαιτέρω φθορά της κλονισμένης χώρας. Το δημοψήφισμα θα φέρει διχασμό…»

Παρόλα αυτά, το σημερινό Υπουργικό Συμβούλιο και μάλιστα ομόφωνα, αποφάσισε την διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Η απάντηση, θετική ή αρνητική, θα δοθεί σε άλλο ερώτημα από εκείνο που είχε αρχικά στο μυαλό του ο Πρωθυπουργός και αναστάτωσε την Ευρώπη. Μια ύστατη προσπάθεια, για να κρατηθούν τα προσχήματα, να καθησυχάσουν, τους εταίρους και να κερδίσουν χρόνο.
Όπως όλα δείχνουν, η μεταπολιτευτική περίοδος θα κλείσει με ένα ακόμα ωμό εκβιασμό. «Καραμανλής ή Τανκ», έλεγαν τότε, « Ευρώ η δραχμή» θα μας πουν σήμερα. «Το δημοψήφισμα δεν μπορεί να δώσει αυτό που ζητείται απεγνωσμένα τωρα : ηγεσία που να εμπνέει, ενότητα λαού, εθνικό σχέδιο διάσωσης, δράση άμεσα, τώρα. Οι εκλογές θα ήσαν μια κάποια λύση».

Κι άλλο δημοψήφισμα;

Πόσες φορές να ψηφίσει ΟΧΙ αυτός ο Λαός, για να καταλάβει ο πρωθυπουργός την αντίθεση του; Δεν φτάνουν οι εκβιασμοί, όλο αυτό το χρόνο που προσπάθησε να κυβερνήσει; Δεν φτάνουν, φαίνεται για τον ανυποψίαστο Παπανδρέου το νεότερο. Τελευταία πράξη του δράματος, η εξαγγελία δημοψηφίσματος, για να κλείσει η σεμνή τελετή με ένα ακόμα δίλημμα. Δεν αντιλαμβάνεται ότι αυτή τη φορά, τα διλήμματα δεν έχουν αντίκρισμα, ο ίδιος φρόντισε, η πλειοψηφία του Λαού να μην έχει πλέον τίποτα να χάσει. Μόνο συσσωρευμένη οργή θα μετρήσει ο πρωθυπουργός, αν τελικά πραγματοποιήσει την τελευταία του επιθυμία.
Αλήθεια, που ήταν στην επέτειο του ΟΧΙ. Κι άλλο δημοψήφισμα! δεν είδε την οργή των πολιτών, απέναντι στους επισήμους;

Ο Λαός έστειλε ένα μήνυμα πριν λίγες μέρες σε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Όσο μπορούσε πιο ξεκάθαρα. Έδιωξε τους επισήμους απ’ τις εξέδρες, ματαίωσε παρελάσεις και έβαλε ως όφειλε τα μεγάλα προβλήματα της χώρας στην πρώτη γραμμή. Μέσα σε όλα, αναδείχτηκε για μια ακόμα φορά, το αίτημα να σταματήσει επιτέλους αυτή η παρωδία με τις παρελάσεις. Πόσα χρόνια οι παρελάσεις και η σημαία και ο πρώτος μαθητής. Πόσες ανούσιες δήθεν τιμές.
Αν ήθελε ο Πρωθυπουργός να έχει τη σύμφωνη γνώμη του Λαού, θα έπρεπε πριν υπογράψει το «μνημόνιο» να τον είχε ρωτήσει. Σήμερα που παρέδωσε τη χώρα στους τοκογλύφους δανειστές μας, που παραχώρησε μέρος της εθνικής κυριαρχίας και έφερε τους Γερμανούς να μετράνε τις μπουκιές μας, η εξαγγελία δημοψηφίσματος, μόνο την οργή μας ενισχύει…

Πως θα αντιδράσει;

Αυτά που λέγαμε και γράφαμε, τα προηγούμενα χρόνια, φαίνονται μιας άλλης μακρινής εποχής, τότε που ο καπιταλισμός ήταν ορατός, ακόμα και κρυμμένος πίσω από τις ανώνυμες πολυεθνικές εταιρείες. Τι να γράψουμε σήμερα; Ο κόσμος περιμένει ν’ ακούσει κάτι, κάπου ν’ ακουμπήσει, κάπου να ελπίσει. Μια ολόκληρη εποχή σβήνει βίαια τα σημάδια της και δυσκολεύει το ξεκίνημα της νέας. Και όμως δεν είναι φυσικό φαινόμενο η κρίση, δεν είναι σεισμός, να μας ενώσει όλους πάνω από τα συντρίμμια που αφήνει. Η κρίση κρύβει πίσω της «ανθρώπους». Κρύβει την τελευταία γενιά τεράτων – παρανοϊκών καπιταλιστών, απέναντι από την κοινωνία, έτοιμους να την κατασπαράξουν, φουσκώνοντας την κοιλιά τους σε σημείο τέτοιο λίγο πριν να σκάσουν.

Ο χρόνος πριν το μεγάλο μπουμ που ζούμε τώρα, με πρωτόγνωρα φαινόμενα, που δεν επιδέχονται ερμηνεία, με το παλιό οπλοστάσιο των επιχειρημάτων μας, δυσκολεύει και όλους εμάς, που προσπαθούμε να περιγράψουμε την κατάσταση και να δώσουμε απαντήσεις στα πολλά ερωτήματα της κοινωνίας.
Αυτό που συμβαίνει σήμερα στο κόσμο, στην Ευρώπη και το βιώνει η Ελλάδα από τη χειρότερη θέση, μόνο σε κατάλευκες κόλλες, χωρίς τη βοήθεια βιβλιογραφίας και με νεαρές λέξεις, αθώες και απείραχτες από την φθορά της χρήσης, θα πρέπει να ερμηνευθεί.
Ότι λέγαμε και ότι γράφαμε, δεν πρόκειται να μας βοηθήσει. Μια χοντρή κόκκινη γραμμή κλείνει την προηγούμενη περίοδο, του υπαρκτού καπιταλισμού και μας μεταφέρει στο μεσοδιάστημα του κανιβαλισμού, από καπιταλιστές τέρατα με πολλά κεφάλια, και μια κοινωνία σαστισμένη, πολυκερματισμένη, αδύνατη, ασύντακτη, που μόλις ξύπνησε και κοιτάζει πως θα αντιδράσει.
Θα αντιδράσει; Αυτό είναι βέβαιο. Και σύντομα. Άγνωστο είναι το πώς…