Η αρκούδα δαγκώνει

Φύσηξε για λίγο το αεράκι του ψυχρού πολέμου και μας δρόσισε.
Ο μύθος της αμερικάνικης παντοδυναμίας, της υπερδύναμης που μπορεί να πουλήσει υπερπροστασία στο Καύκασο πνίγηκε στις χαράδρες της Οσετίας.
Είναι νωρίς για κάποια συμπεράσματα, το μόνο βέβαιο είναι ότι η Ρωσία διεκδικεί και πάλι με πείσμα τον ρόλο της υπερδύναμης, που ελέγχει απόλυτα την περιφέρεια της.
Όχι δεν είμαστε οπαδοί του ψυχρού πολέμου, η μετέπειτα εποχή, μας απογοήτευσε. Το σύνθημα «φονιάδες των λαών αμερικανοί» έγινε πιο επίκαιρο από ποτέ οι απρόκλητες επεμβάσεις στην πρώην Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν και μάλιστα με την συναίνεση της ευρωπαϊκής ένωσης, μας έκαναν να αναπολούμε την εποχή του ψυχρού πόλεμου, τότε που το αντίπαλο δέος κρατούσε μια παγκόσμια ισορροπία έστω και με την δύναμη των όπλων.
Η αποτελεσματική αντίδραση της Ρωσίας στην κρίση που επιχειρήθηκε να δημιουργηθεί από τα αντρίκελα των αμερικανών (γεωργιανή κυβέρνηση) στην περιοχή του Καυκάσου, αλλά και η άμεση κατάπαυση του πυρός όταν εξέλειπαν οι λόγοι, απέδειξε και την ειδοποιό διάφορα μιας δύναμης που υπερασπίζεται την εδαφική της ακεραιότητα, τα συμφέροντα της περιοχή της και του λαού της και μιας ιμπεριαλιστικής δύναμης, που με προσχηματικές καταστάσεις θέλει να κατακτήσει ολόκληρο τον κόσμο.
Η Ρωσία αρχίζει σιγά σιγά να στέκεται στα πόδια της, και αυτό είναι καλό για ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Πελάτης αντί για πολίτης

Θεωρητικά ένας πολίτης έχει πολλά δικαιώματα, δικαιώματα που του δίνουν το ψευδαίσθηση διεκδίκησης. Θεωρητικά επαναλαμβάνω, γιατί στην πράξη, ο ρόλος του είναι πολύ κατώτερος ακόμα και απ’ αυτόν του υπηρέτη, που λέει όλες και όλες δύο ατάκες. Στην προσπάθειά του να κάνει χρήση όλως αυτών των δικαιωμάτων, που του παρέχει άπλετα το δημοκρατικό καθεστώς, αβίαστα καταλήγει στο συμπέρασμα ότι τα όπλα του είναι χάρτινα και απέναντί του ατσάλι.
Περιπλανήθηκα στην Ιστορία. Κινήματα, επαναστάσεις, άνισες μάχες με νικητές αδυνάτους. Θυσίες, για την ελευθερία και την προάσπιση της πατρίδας. Η ιστορία επαναλαμβάνεται και εμείς ακόμη ελπίζουμε, ότι αν ενώσουμε ακόμη και τα χάρτινα σπαθιά μπορεί να πετύχουμε κάτι. Εκείνοι οι 300 του Λεωνίδα, δεν τα κατάφεραν αλλά δεν έπεσαν και αμαχητί. Ψάχνω να βρω τριακόσιους, είναι απασχολημένοι αυτή την περίοδο.Τα δικαιώματα μας κατακερματισμένα, στο καθένα ξεχωριστά, δεν μας παρέχουν την παραμικρή εγγύηση για κάποιο θετικό αποτέλεσμα. Για να μην τα ενώσουμε με άλλους ομοιοπαθείς, έχουν φροντίσει από πολύ πριν οι ατσαλένιοι. Το περιεχόμενο δεν έχει πια καμία σημασία. Η εμφάνιση μετράει και η συσκευασία. Θα ακολουθήσω την ουρά στα σούπερ μάρκετ και θα αγοράσω κι εγώ όπως όλοι οι υποτιθέμενοι πολίτες τα προϊόντα της μιας χρήσεως. Θα παίξω για μια ακόμα φορά τον ρόλο που τόσο καλά μας έμαθαν. Αυτά τελικά τα δικαιώματα μπορεί να διεκδικήσω, της αγοράς. Πελάτης λοιπόν ο κύριος αντί για πολίτης που τόσο επιθυμο