Γι αυτό επιμένω στις παρέες

Δεν θα συνεχίσω με όλα αυτά που μας πληγώνουν. Οι μεγάλες μέρες του Ιουνίου δεν ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες. Θα το θυμόμαστε τον φετινό Ιούνιο. Θα τον έχουμε μπροστά μας, όσα χρόνια κρατήσει η κατοχή. Θα τον μνημονεύουμε σαν ένα μελανό χρονικό σημείο της ιστορίας, που υποθήκευσε το μέλλον.
Το να ξεφεύγεις από την πραγματικότητα, στις μέρες μας αποτελεί αδήριτη ανάγκη. Μια στάση εδώ, μια στάση εκεί στη σκιά της φαντασίας και της ευχέρειας που σου δίνει να πλάθεις όνειρα, πριν σε πάρει ο ύπνος, γιατί αυτά που ακολουθούν, κατά πάσα πιθανότητα σε ξυπνούν βάναυσα, για να σε προετοιμάσουν για την καθημερινή σου μάχη.
Για μας που αρνηθήκαμε το «δεν βαριέσαι», που πήγαμε κόντρα στην επικρατούσα ιδεολογία, που ακόμα το συναίσθημα έμεινε για να μας βασανίζει, το όνειρο που χτίζουμε σε κάθε στάση, είναι ανάσα επιβίωσης. Δεν αποφεύγω με κείμενα συναισθηματικών διεργασιών την πολιτική πραγματικότητα, απεναντίας.
Ποιος είπε ότι το συναίσθημα δεν έχει πολιτική πλευρά; Ποιος νομοθέτησε να μας κυβερνούν οι αναίσθητοι και οι ακαλλιέργητοι; Οι ίδιοι θα μου πείτε, το πρόβλημα όμως είναι ότι την πληρώνουν αθώοι, αθώοι που βρέθηκαν στο λάθος τόπο τη λάθος στιγμή. «Οι ένοχοι ξαναντύνονται την αδιατάρακτη αυτοπεποίθησή τους και συνεχίζουν με ψέματα και μίμηση συναισθημάτων να παίρνουν κόσμο στο λαιμό τους. Τι κρίμα! Κάποτε ήταν γραφιάδες του αίματος, σήμερα το κόκκινο είναι απλώς διαρροή από την Μονμπλάνκ…»

Αγαπητοί συνένοχοι αναγνώστες, αν επιλέγω το συναίσθημα είναι ότι χρειάζομαι συνοδοιπόρους, γιατί δεν αισθάνομαι καλά σ’ όλη αυτήν την έρημη πόλη.
Και εγώ σαν και εσάς αγαπητή μου Κυρία «θέλω κόσμο πολύ κι ας μην ξέρω κανέναν τους, να περπατώ ανάμεσα σε σώματα που προχωρούν στο δικό τους πεπρωμένο να διασχίζω δρόμους που προπορεύονται και έπονται άλλοι κι ας μην ξέρω κανέναν κι ας μη μου μιλήσει κανείς. Είναι η ελπίδα πως ίσως... που ξέρεις… μπορεί… σ’ αυτή τη στροφή…. στην επόμενη... να περιμένει μια συνάντηση…»
Γι’ αυτό επιμένω στις παρέες, για μην έχει η πόλη την εικόνα της ήττας, από μια μοναξιά που όλο και περισσότερο την πνίγει...

Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν

Μήπως, μετά απ’ αυτά που συνέβησαν χθες στην πλατεία Συντάγματος, οι αστυνομικοί, θα πρέπει να προγραμματίσουν μια νέα διαδήλωση; Αυτή την φορά εναντίον της αστυνομίας.
Τα «όργανα της τάξης», που δηλητηρίασαν με χημικά το κέντρο της πρωτεύουσας, έδειξαν έναν άνευ προηγουμένου υπερβάλλοντα ζήλο. Σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να κρυφτούν πίσω από τον όρο «εκτελεστικό όργανο», για να αποποιηθούν των ευθυνών. Εικόνες ντροπής που θύμισαν παλαιότερες εποχές. Εικόνες που επαναφέρουν ερωτήματα. «Μήπως κάποια πράγματα δεν μπορούν να αλλάξουν ποτέ;»
Ξεκίνησα από την αστυνομία για να καταλήξω στην εξουσία. Και πώς να αλλάξουν; Όταν ο Πολιτικός προϊστάμενος της αστυνομίας, Υπουργός κ. Παπουτσής, της πάλαι ποτέ ένδοξης γενιάς του Πολυτεχνείου είχε το πρόσταγμα… Δεν αλλάζει η εξουσία. Όταν αισθάνεται τον κίνδυνο, όταν απειλείτε, αντιδρά με τον ίδιο σκληρό τρόπο για να κρατηθεί. Κάνει τα ίδια που είχε κατηγορήσει, μιμείται τους προκατόχους της. Ξεχνάει ο,τι υπέστη και προστατεύει με νύχια και με δόντια τη θέση της.
Δεν αλλάζει η εξουσία, ακόμα κι αν έχει περάσει από το Πολυτεχνείο, ακόμα και αν έχει δει το τανκ να γκρεμίζει την καγκελόπορτα και να συνθλίβει αθώα παιδιά στο πέρασμα του.

Και αφού η εξουσία δεν αλλάζει πως ν’ αλλάξουν τα όργανα που την υπηρετούν;
Παρακολουθώντας τις περασμένες ημέρες τους εργαζόμενους στα σώματα ασφαλείας να διαδηλώνουν διεκδικώντας τα αιτήματα τους και τους συνάδελφους τους χθες, με πρωτοφανή αγριότητα να χτυπούν τους διαδηλωτές και να καταπνίγουν μια ειρηνική διαδήλωση, αδειάζοντας όσο δηλητήριο υπήρχε στις αποθήκες, στο κέντρο της Αθήνας, το συμπέρασμα βγήκε αυθόρμητα «κάποια πράγματα δεν αλλάζουν».
Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι υπάρχουν και πολλοί καλοί αστυνομικοί, όμως ακόμα και αυτοί δεν έχουν θέση στην πλατειά. Είναι απέναντι. Και επειδή η δουλειά τους, είναι να υπηρετούν την εξουσία, είτε αυτή λέγεται Χούντα είτε κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ ή Ν.Δ. Είναι απέναντι από τον Λαό. Και είναι απέναντι γιατί όσο δίκιο και να έχει ο Λαός, ποτέ δεν θα πάρουν το μέρος του. Στην καλύτερη περίπτωση θα υπακούσουν στις άνωθεν εντολές. Στη χειρότερη, όπως χθες, θα κάνουν και κάτι παραπάνω.
Τον αντίλογο τον γνωρίζω γι’ αυτό λέω, ότι είναι η χειρότερη δουλειά αυτή του αστυνομικού. Κωλοδουλειά, ακόμα και όταν διεκδικούν τα αυτονόητα το κάνουν μόνοι τους, μακριά από το Λαό.
Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν...

Δεν θα αφήσουμε τις πλατείες ηττημένοι

Γενική απεργία σήμερα και αύριο. Η κοινωνία δείχνει την αντίθεση της στο μνημόνιο, στο μεσοπρόθεσμο, στο μακροπρόθεσμο, για άλλους στο παντοτινό.
η αλήθεια είναι ότι η ψήφιση των νέων μέτρων, επί της ουσίας δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Πόσο ακόμα να κρυφτούμε από την πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα, δεν έχει να κάνει με την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου. Έχει να κάνει με την εφαρμογή μέτρων που βρίσκονται εκτός της. Δεν είναι η απόφαση, θετική ή αρνητική το μείζον, το μείζον είναι το μέγεθος της αντίδρασης. Δεν μπορεί να στηρίζει ο Λαός τη τύχη του σε κάποιους βουλευτές της πλειοψηφίας, που δηλώνουν ότι θα καταψηφίσουν. Η τύχη του είναι στα δικά του χέρια.
«Θα αφήσουν τις πλατείες ηττημένοι;» αναρωτιέται σε άρθρο του Ο Νίκος Ξυδάκης «Πού θα παροχετευθεί όλος τούτος ο θυμός, αν αποδειχθεί ατελέσφορη και τούτη η τελετουργία; Θα στραφεί προς τα μέσα, παλίνδρομα, θα φαρμακώνει το μέσα, θα γίνει τοξική ματαίωση, απόγνωση, μίσος τυφλό. Κουφό κράτος, τυφλή διοίκηση, ανυπεράσπιστη κοινωνία, με φωνή που δεν εισακούεται.
Eίτε να φέρεσαι καλά στους ανθρώπους είτε να τους συντρίβεις, αν τους αφήσεις με ελαφρές πληγές θα σηκωθούν σε εκδίκηση - αναλαμπή από τον Ηγεμόνα του Μακιαβέλι. Το κράτος θα συντρίψει τον λαό του; Διαβάζει Μακιαβέλι τη νύχτα ο δικός μας; Αν ναι, θα διάβασε κι αυτό: Ο ηγεμών θα πρέπει να εμπνέει φόβο, έτσι ώστε αν δεν κερδίσει την αγάπη, να αποφύγει το μίσος».

Ούτε μεσοπρόθεσμο ούτε μακροπρόθεσμο. Είτε ψηφιστεί, είτε όχι τα παιδιά που ξεκίνησαν δεν σταματούν. Όλα μπροστά θα πάνε. Θα ξεκουτιάνουμε. Θα καθαρίσει το μυαλό μας. Σ’ αυτά τα παιδιά το χρωστάμε που είναι όλα εκεί, στις συγκεντρώσεις, ενωμένα μια γροθιά, αντιμετωπίζοντας το φόβο του αύριο.
Τα βλέπω να γελούν με μια αθωότητα που ομολογώ είχα ξεχάσει και σκέφτομαι, όση καταστροφή και αν πίνουμε, δεν τέλειωσε ο κόσμος. Απέναντι μας γίνονται οι καθρέπτες που αποφεύγουμε, γίνονται η αντανάκλαση της νεότητας μας. Μας ανακαλούν στην τάξη των αισθημάτων που, πέρασαν πίσω από της υποχρεώσεις. Γίνονται οι τύψει και η μετάνοια μας συγχρόνως…