Δεν κατάφερε να ζεσταθεί η νίκη… και πάλι παγωνιά

Συνήθως  η έναρξη της προεκλογικής περιόδου, με βρίσκει στην αφετηρία. Σχεδόν  πάντα μια παροπλισμένη ελπίδα, έβγαινε στο προσκήνιο  για να μου καλλιεργήσει  εξαίσιες ψευδαισθήσεις. «Κάτι θα γίνει θα δεις» έλεγα. Και τίποτα δεν έγινε. Γύρισα πίσω από περιέργεια να δω τι έγραφα πριν 8 μήνες,  τότε που η ΕΛΠΙΔΑ με κεφαλαία,  είχε γίνει το κεντρικό σύνθημα ενός Λαού βασανισμένου. Ενός Λάου, που εκείνη τη φορά, για πρώτη φορά, δεν ξέχασε τον «Ωρωπό». Τι ωραία παραμύθια,  που δυστυχώς έμειναν ημιτελή. Και ημιτελή θα μείνουν, μια και ότι ακολούθησε, μου αφαιρεί κάθε δυνατότητα να συνεχίσω.  

Πάμε πάλι. Όχι από την αρχή.  Αυτή τη φορά βρίσκομαι κάπου στη μέση του δρόμου, λίγο κουρασμένος, πολύ απογοητευμένος.  

Γύρισα πίσω, στα χρόνια που είχαμε τη ψευδαίσθηση ότι θα αλλάζαμε τον κόσμο. Όταν συνειδητοποίησα την ουτοπία, ήμουν αρκετά εγωιστής για να στραφώ εναντίον μου, ένα ανάθεμα στον πληθυντικό, με έβγαζε από τα δύσκολα και με περνούσε ασυναίσθητα στην απραξία. «Τι θέλω  και ανακατεύομαι αφού δεν καταλαβαίνουν». Πέρασαν αρκετά χρόνια για να στραφώ στο εαυτό μου, και να προσπαθήσω όχι πλέον να αλλάξω τον κόσμο αλλά να μη με αλλάξει εκείνος.«Κι αν ο κόσμος πήγε πάσο, εγώ συνεχίζω να ποντάρω, ό,τι έχω και κυρίως ό,τι δεν έχω: δηλαδή την υπομονή, την ψυχραιμία, το θάρρος, την πίστη σε μικρούς θεούς – αξίες που καμία κοινωνία στους αιώνες των αιώνων δεν εξάλειψε».

Κι αν το μυαλό μου φτιάχνει ιστορίες για να χωρέσει κάπου το σαρκίο του, δεν είναι το πάσο του κόσμου που με πείραξε, είναι για να ασκούμαι  πρώτα εγώ και πέντε άλλοι στην αμυντική τακτική που επιλέξαμε ως σύστημα επιβίωσης του μυαλού μας.
«Η πολιτική είναι κατάκτηση. Δειλή, κυνική, πρόστυχη και λερωμένη από τα γλωσσόφιλα με την εξουσία…» γράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου, τα λάθη  όμως των πολιτικών τα πληρώνει κυρίως ο Λαός και πόσες συγνώμες πια να δεχτούμε.

Για πρώτη φορά όχι πλέον στην αφετηρία, κάπου στη μέση  να προσπαθώ να βρω τα βήματα, αργά και σταθερά για να συναντήσουν ένα «μετά»  αβέβαιο, με ψαλιδισμένη την ελπίδα και καμία διάθεση για όνειρα   

Γι ’αυτό  το «μετά», δεν σας κρύβω, ότι αυτήν την περίοδο νοιώθω τόσο αμήχανα, που μου χαλάει και το «τώρα».  Δεν είναι και λίγο πράγμα σαράντα χρόνια να είσαι με το μέρος των ηττημένων και πάντα απέναντι από την εξουσία. Και μόλις κατάφερες να βρεθείς για πρώτη φορά, με το μέρος των νικητών, πριν ο αλέκτωρ λαλήσει τρις να επιστρέψεις και πάλι στο στρατόπεδο των ηττημένων. Δεν κατάφερε να ζεσταθεί η νίκη και πάλι παγωνιά.   Θα είναι δύσκολο σκέπτομαι να  για κάποιους σαν και μένα να συμπορευτούν  με τη νέα κατάσταση. Θα δούμε…    

Το τελευταίο ψέμα

Δεν είναι η ήττα της πρώτης «Αριστερής» Κυβέρνησης, που με έχει καθηλώσει σε χαμηλό βαρομετρικό, άλλωστε η Αριστερά, όλο ήττες έχει να επιδείξει.  Ήττες όμως που μας ψήλωναν, ήττες με το κεφάλι ψηλά. Ήταν  άνισες οι μάχες που δίναμε όλα αυτά τα χρόνια, σχεδόν πάντα από μειονεκτική θέση και με την κοινωνία να μας έχει γυρίσει την πλάτη. Το αποτέλεσμα προδιαγραμμένο. Το ξέραμε, ποτέ όμως δεν σταματήσαμε να κρατάμε μια σπίθα ελπίδας, που θα μπορούσε σε μια δεδομένη στιγμή να ανάψει το φυτίλι και να γίνει το μεγάλο μπουμ.  Και ήρθε η στιγμή που μας αγκάλιασε η κοινωνία, που επιβράβευσε τους αγώνες μας  και μας έβαλε στη θέση του οδηγού.

Από εδώ και πέρα δεν ξέρω τι να πω.  Η τελευταία  ήττα δεν έχει κανένα γνώρισμα από ότι προηγήθηκε, μας έκοψε το χαμόγελο στη μέση,  μας  έβαλε μπροστά από τεράστια ερωτηματικά.  Άξιζε τον κόπο τελικά;

Προφανώς και δεν θα βιαστούμε να απαντήσουμε. Ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις. Οι εύκολοι αφορισμοί  και οι καταδίκες με συνοπτικές διαδικασίες, δεν είναι στην κουλτούρα της Αριστεράς. Εκείνο που χρειάζεται αυτές τις ώρες είναι να δείξουμε ψυχραιμία, υπομονή  και αυτοσυγκράτηση. Να δώσουμε χρόνο στο μυαλό μας να συνέλθει, να μπορέσει να ταχτοποιήσει όλο αυτόν τον όγκο του παραλογισμού που φορτώθηκε τους τελευταίους  μήνες και το έχουν οδηγήσει ένα βήμα πριν την έξοδο.

Εκείνο που πρέπει να μας ανησυχήσει πρωτίστως δεν είναι το τρίτο μνημόνιο, ούτε η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ.  Την κοινωνία πρέπει να κρατήσουμε όρθια. Την κοινωνία που εμπιστεύτηκε ένα μικρό κόμμα της αριστεράς  και του έδωσε την δύναμη να ηγηθεί της προσπάθειας για να αποτινάξει από πάνω της ένα σάπιο σύστημα, που  κυριάρχησε  τα τελευταία σαράντα χρόνια  και την οδήγησε   στα σημερινά αδιέξοδα. Μην ξεχνάμε ότι τα δυο προηγούμενα μνημονίου είχαν να απέναντι τους  την κοινωνία.  

Σήμερα μια  κοινωνία σαστισμένη, απογοητευόμενη, που δεν  έχει την Αριστερά  να ακουμπήσει  τις ελπίδες της, μπορεί να οδηγηθεί στην αντίθετη κατεύθυνση και βάζω αποσιωπητικά…

Από ώρα σε ώρα περιμένουμε την απόφαση της κυβέρνησης για την ημερομηνία των εκλογών. Αυτή τη φορά ας είμαστε πιο προσεκτικοί.  Οι προηγούμενες θα μείνουν  στην ιστορία για  την «πρώτη φορά αριστερά». Την «πρώτη φορά αριστερά», που διέψευσε την ελπίδα. Ας αποτελέσουν  εκείνες οι εκλογές το τελευταίο ψέμα,   γιατί δεν είναι στην κουλτούρα της αριστεράς να λέει ψέματα.