Παρασκευή 27 Ιουλίου 2007
Όλα κερδισμένα και με ένσημα βαρέα
Πάντα περιμένω, να κρυώσει πόνος, αλλά και η χαρά, για να γράψω. Ακόμα και εκείνα τα «θυμωμένα κείμενα», μετά της εξατμίσεως του θυμού αποτυπώθηκαν. Διατηρώ με αυτόν τον τρόπο μια απόσταση ασφαλείας από τα συναισθήματα, που στις περισσότερες των περιπτώσεων με οδηγούν σε λάθος μονοπάτια.
Θα μπορούσα να γράψω το παρακάτω λίγο μετά το χωρισμό;
«Δεν υπάρχουν χρόνια αγάπης και έρωτα χαμένα. Τίποτα δεν χάσαμε, μπορεί να υποφέραμε, αλλά κερδίσαμε. Ότι αγαπήσαμε κυκλοφορεί στο αίμα μας, ανεβοκατεβαίνει στις αρτηρίες, περνάει από τα καρδιά μας. Διεισδύει στα νέα μας συναισθήματα και μας παγιδεύει στο λάθος των συγκρίσεων. Ότι αγαπήσαμε ζει πάντα μαζί μας».
Όχι. Και αν το έγραφα δεν θα το πίστευα, ο εγωισμός που κυριαρχεί αυτές τις ώρες σε συνδυασμό με το παράπονο την αγανάκτηση, την προδοσία, δεν θα με άφηναν να δω, αλλά και να πιστέψω την αλήθεια. «Δεν υπάρχουν χρόνια αγάπης και έρωτα χαμένα». Όλα κερδισμένα και με ένσημα βαρέα. Για σύνταξη βέβαια δεν γίνεται λόγος, υπάρχει και η γεροντική απασχόληση, που μπορεί να σε ξευτελίζει στα μάτια των παιδιών, η χαρά όμως εκεί στην άκρη της ζωής είναι μεγάλη.
Την ώρα του πόνου, ανασύρω πάντα από το παρελθόν τις εικόνες που αποτυπώθηκαν για τον πόνο χωρίς τον πόνο. Ξάστερες εικόνες καθαρές, με αισθήσεις και μυαλό σε θέση μάχης. Τις άλλες τις οδυνηρές τις θάμπωσε η αγάπη.
Πέμπτη 26 Ιουλίου 2007
Η επικοινωνία της σιωπής
Εκεί στο βορειοδυτικό τμήμα της χώρας, η πόλη κλείνει πάλι τα κάστρα της και ξαναρχίζει να τρώει τις σάρκες της. Η ελληνική επαρχία συνεχίζει τον επιθανάτιο ο ρόγχο της. Στενοί ορίζοντες και η θάλασσα που μας κυκλώνει, μας βάζει τιμωρίες, εκατό φορές το ίδιο πράγμα και μαζί με την κόλλα αναφοράς, μας τυλίγουν και μας, σε ένα κομμάτι χαρτί.
Το εξαντλήσαμε το θέμα Τις πρώτες πρωινές ώρες που συνήθως με βρίσκουν ξύπνιο, λογαριάζω αλλιώς τα πράγματα. Είμαι πιο ευάλωτος στο λάθος, πιο ανεκτικός στην ήττα, πιο αποτελεσματικός στο ακατόρθωτο. Έχουμε εξαντλήσει το θέμα. Την επομένη δεν υπάρχει διάθεση για επανάληψη. Ότι είχαμε να πούμε το είπαμε και το ξαναείπαμε. Μετά απ’ αυτή την κατάχρηση, η γοητευτικότερη λύση είναι να αφεθούμε στις σιωπές.
Δεν είμαι πολέμιος του διαλόγου, αρκεί οι λέξεις να αντιπροσωπεύουν ουσία, δυστυχώς τις περισσότερες φορές μου προκαλούν πονοκέφαλο, γιατί μπορεί να είναι ο λόγος η αρχή αρκεί κάποια στιγμή να δίνει τη σειρά του στην πραγματικότητα.
Εδώ που φτάσαμε δεν ξέρω τι να πω. Ξεχάσαμε να περπατάμε. Τα «δύο βήματα μπρος και ένα πίσω», ακούγεται δογματικό γι’ αυτό πήγαμε πίσω ολοταχώς. Τώρα πάλι από την αρχή, σαν κουρασμένοι ηθοποιοί που επαναλαμβάνουμε για πολλοστή φορά το ρόλο.
Για την πόλη σας έγραφα χθες, η θλίψη δεν είναι για τα κάστρα, τους δρόμους και τα κτίρια, τα άλλοθί μας δηλαδή, αλλά για τον αντίλαλο από το παιδικό μας το χαμόγελο που σήμερα μπερδεύεται με ύβρεις. Για την αθωότητα, που έγινε πονηριά. Για την παρέα του γυμνασίου που σήμερα βγάζει τα μάτια της. Για τους φίλους του παλιούς που ξέχασαν, τα καλύτερα τους χρόνια.
Τέτοιες ώρες καταφεύγω στη σιωπή, είναι και αυτή ένας τρόπος να επικοινωνήσεις.
Τετάρτη 25 Ιουλίου 2007
«Η γενική της πόλης άποψη σε φωτογραφία κίτρινη»
Η κατήφεια από την οικονομική κρίση είναι έκδηλη στην αγορά της πόλεως μας. αυτή η λυπηρή εξέλιξη, δεν είναι αποτέλεσμα μιας συγκυρίας αλλά μιας στρυφνής μακρόχρονης, «αναπτυξιακής» πορείας. Κακό ξεκίνημα, χωρίς βάσεις και υποδομές, χωρίς μυαλό, χωρίς μέλλον. Την πατήσαμε σαν εκείνες τις όμορφες κοπέλες, που δεν αρκούσαν τα σωματικά προσόντα τους για να γίνουν σταρ, έτσι αφού χαράμισαν τα νιάτα τους κάνοντας τις γλάστρες, πέρασαν στα αζήτητα
Αν γυρίσουμε κάποιες δεκαετίες πίσω, να θυμηθούμε την Κέρκυρα που ενέπνευσε, τον Δημήτρη. Ι. Σουρβίνο, ίσως υποχωρήσει η νοσταλγική διάθεση, που μας επισκέπτεται αυτές τις «ήσυχες καλοκαιρινές μέρες». Εκδρομείς – Επιδρομείς ο τίτλος:
Βαβυλώνιοι Ασιάτες Ευρασιάτες/ ταξειδιώτες εκδρομείς επιδρομείς/ περίδρομοι κοντοβράκηδες/ διοπτροφόροι και μη/ δόκτορες και διαρρήκτες/ στα θερινά πουκάμισα τους/ σχεδιασμένα σημεία και τέρατα/ και γραφές ακατάληπτες λατινογενείς/ επίσης ξενωτικες εξωτικές γυναίκες/ μες απ’ τα διάφανο χιτώνα τα στήθια/ κρέμονται γυμνά και έτοιμα προς χρήσιν/ ιθαγενείς ανθεκτικοί επιβήτορες/ κράχτες μεταπράτες μικρέμποροι/ μικράνθρωποι θεομπαίχτες/ καρότσια παρδαλά με εικονίσματα ταλαίπωρα/ οσίων μαρτύρων και παλληκαριών/ της Παναγίας της Μαυροφορούσας/ και του Παλαιολόγου του στερνού μας/ μπρίκια τηγάνια και κάλπικα νομίσματα/ δήθεν αρχαία και η γενική της πόλης άποψη/ σε φωτογραφία κίτρινη από δίπλα/ περί τα τέλη του δεκάτου ενάτου αιώνα.
Ποια συνέχεια θα μπορούσε να έχει αυτή εικόνα των περασμένων δεκαετιών; Η γενική της πολλής άποψη, σε φωτογραφία κίτρινη, έπνιγε κάθε προσδοκία.
Η κατήφεια από την οικονομική κρίση είναι έκδηλη στην αγορά της πόλεως μας και το παρελθόν ανήμπορο να γλυκάνει με νότες νοσταλγίας την κατάσταση. Όσο για τους ανθεκτικούς ιθαγενείς επιβήτορες, σήμερα όσοι ζουν, έχουν προστάτη…
Αν γυρίσουμε κάποιες δεκαετίες πίσω, να θυμηθούμε την Κέρκυρα που ενέπνευσε, τον Δημήτρη. Ι. Σουρβίνο, ίσως υποχωρήσει η νοσταλγική διάθεση, που μας επισκέπτεται αυτές τις «ήσυχες καλοκαιρινές μέρες». Εκδρομείς – Επιδρομείς ο τίτλος:
Βαβυλώνιοι Ασιάτες Ευρασιάτες/ ταξειδιώτες εκδρομείς επιδρομείς/ περίδρομοι κοντοβράκηδες/ διοπτροφόροι και μη/ δόκτορες και διαρρήκτες/ στα θερινά πουκάμισα τους/ σχεδιασμένα σημεία και τέρατα/ και γραφές ακατάληπτες λατινογενείς/ επίσης ξενωτικες εξωτικές γυναίκες/ μες απ’ τα διάφανο χιτώνα τα στήθια/ κρέμονται γυμνά και έτοιμα προς χρήσιν/ ιθαγενείς ανθεκτικοί επιβήτορες/ κράχτες μεταπράτες μικρέμποροι/ μικράνθρωποι θεομπαίχτες/ καρότσια παρδαλά με εικονίσματα ταλαίπωρα/ οσίων μαρτύρων και παλληκαριών/ της Παναγίας της Μαυροφορούσας/ και του Παλαιολόγου του στερνού μας/ μπρίκια τηγάνια και κάλπικα νομίσματα/ δήθεν αρχαία και η γενική της πόλης άποψη/ σε φωτογραφία κίτρινη από δίπλα/ περί τα τέλη του δεκάτου ενάτου αιώνα.
Ποια συνέχεια θα μπορούσε να έχει αυτή εικόνα των περασμένων δεκαετιών; Η γενική της πολλής άποψη, σε φωτογραφία κίτρινη, έπνιγε κάθε προσδοκία.
Η κατήφεια από την οικονομική κρίση είναι έκδηλη στην αγορά της πόλεως μας και το παρελθόν ανήμπορο να γλυκάνει με νότες νοσταλγίας την κατάσταση. Όσο για τους ανθεκτικούς ιθαγενείς επιβήτορες, σήμερα όσοι ζουν, έχουν προστάτη…
Τρίτη 24 Ιουλίου 2007
Γενιά της χαραμάδας
Δεν έχω γεράσει τελικά όσο σαρκάζω. Συζητάω με παιδιά στην ηλικία του γιου μου, σαν να είμαστε παλιοί συμμαθητές. Δυο ολόκληρες γενιές ανάμεσα μας και όμως τα λεγόμενα χάσματα, λες και έχουν εξαφανισθεί. Δεν είναι όπως παλιά. Ακόμα ηχούν στ’ αυτιά μου οι συμβουλές και οι παραινέσεις των μεγαλύτερων. Σήμερα, κάτι που εμείς αντιστεκόμαστε στο χρόνο, κάτι που αυτά βιάζονται να μεγαλώσουν, το φέραμε μια η άλλη. Τα χάσματα μεταξύ των γενεών δεν έχουν τελικά ίδια μεγέθη και η γενιά μας, που ανακάλυψε εσχάτως το διαδίκτυο, όταν τα παιδιά έχουν αρχίσει να βαριούνται, συμβουλές και παραινέσεις αντί να δώσει από ότι φαίνεται θα πάρει.
………………………………………………………………………………………….
Είμαι σχεδόν βέβαιος, ότι η σύγκρουση, μεταξύ των γενεών, σιγά σιγά θα πάψει να υφίσταται και αυτό είναι φυσικό, όταν δεν υπάρχουν πλέον διακριτοί ρόλοι μεταξύ παλιών και νέων, ποιος ο λόγος του πόλεμου.
…………………………………………………………………………………………..
Αιτία για τα παραπάνω ένα μικρό κειμενάκι, μεταξύ δύο τραγουδιών από μια εξαίσια συνομήλικη, που μου κρατά συντροφιά με τις μουσικές της κάποιες δύσκολες μικρές ώρες
«Ιδού οι δημιουργικές ένοχες ενός εκδρομέα του ’60. Καλοστημένες. καλοσερβιρισμένες, έτοιμες να δεχτούν άφεση αμαρτιών. Αλλά κι εμείς που ξεκινήσαμε την εκδρομή μας, είκοσι χρόνια αργότερα τι κάναμε; Γενιά της χαραμάδας μας λέω, γιατί η ιστορία μας χαράμισε να σκάσουμε μύτη πάνω στην τεμπελιά της. Έτσι, εφηύραμε τους εαυτούς μας την ομφαλοσκόπηση, την ψυχανάλυση, τη βαθιά σκέψη και τη βαριά ανάλυση, με ταλέντο, δε λέω, με χιούμορ, αλλά και μπόλικο σαρκασμό. Κάναμε τις πληγές μας λόγια, λέξεις, έννοιες, κάποιοι βάλαμε μουσικές, κάποιοι άλλοι φωνές, επικοινωνήσαμε και γίναμε οι αποκλειστικοί φορείς του αυστηρά προσωπικού. Δηλαδή της μοναξιάς» .
………………………………………………………………………………………….
Είμαι σχεδόν βέβαιος, ότι η σύγκρουση, μεταξύ των γενεών, σιγά σιγά θα πάψει να υφίσταται και αυτό είναι φυσικό, όταν δεν υπάρχουν πλέον διακριτοί ρόλοι μεταξύ παλιών και νέων, ποιος ο λόγος του πόλεμου.
…………………………………………………………………………………………..
Αιτία για τα παραπάνω ένα μικρό κειμενάκι, μεταξύ δύο τραγουδιών από μια εξαίσια συνομήλικη, που μου κρατά συντροφιά με τις μουσικές της κάποιες δύσκολες μικρές ώρες
«Ιδού οι δημιουργικές ένοχες ενός εκδρομέα του ’60. Καλοστημένες. καλοσερβιρισμένες, έτοιμες να δεχτούν άφεση αμαρτιών. Αλλά κι εμείς που ξεκινήσαμε την εκδρομή μας, είκοσι χρόνια αργότερα τι κάναμε; Γενιά της χαραμάδας μας λέω, γιατί η ιστορία μας χαράμισε να σκάσουμε μύτη πάνω στην τεμπελιά της. Έτσι, εφηύραμε τους εαυτούς μας την ομφαλοσκόπηση, την ψυχανάλυση, τη βαθιά σκέψη και τη βαριά ανάλυση, με ταλέντο, δε λέω, με χιούμορ, αλλά και μπόλικο σαρκασμό. Κάναμε τις πληγές μας λόγια, λέξεις, έννοιες, κάποιοι βάλαμε μουσικές, κάποιοι άλλοι φωνές, επικοινωνήσαμε και γίναμε οι αποκλειστικοί φορείς του αυστηρά προσωπικού. Δηλαδή της μοναξιάς» .
Δευτέρα 23 Ιουλίου 2007
Ακραίο παράδειγμα κρατικής αναλγησίας
Από σήμερα στο διαδίκτυο. Σας υπόσχομαι δεν πρόκειται να κολλήσω. Μια προσπάθεια εξωραϊσμού, προκειμένου να διευκολύνω τη ζωή μου και τη ζωή σας.
…………………………………………………………………………………………..
Αυτή η ιστορία με τους 36 συμβασιούχους του Δήμου Κερκυραίων, φαντάζομαι ότι σε μερικά χρόνια, θα αποτελεί, ακραίο παράδειγμα, για να μπορέσει κάποιος να χαρακτηρίσει την αναλγησία του κράτους. Άνθρωποι που εργάστηκαν σκληρά μια ζωή, αρκετοί απ’ αυτούς κοντεύουν να συνταξιοδοτηθούν και ο κ. Παυλόπουλος τους πετά στο δρόμο και μάλιστα χωρίς να τους καταβάλλει τα δεδουλευμένα. Θύματα τύπων και αυτής της αδιανόητης ελληνικής γραφειοκρατίας που στραγγαλίζει κάθε δημιουργική προσπάθεια. Αρκεί και μόνο αυτό το παράδειγμα, για να διαπιστώσουμε πόσο σάπιο είναι το δημόσιο σύστημα και πως αντιμετωπίζεται η Τοπική Αυτοδιοίκηση στη χώρα μας.
Ξέρει καλύτερα ο κ. Παυλόπουλος από το δήμαρχο για αυτούς τους ανθρώπους που κάθονται στα σκαλιά του δημαρχείου διεκδικώντας τα αυτονόητα; Όμως ο Δήμαρχος όπως και κάθε δήμαρχο το μόνο μου μπορεί να κάνει είναι να διεκδικεί και αυτό με τη σειρά, αφού η λαϊκή εντολή που του έδωσε η τοπική κοινωνία φαντάζει ανίσχυρη μπροστά στο αθηνοκεντρικό κράτος.
Το παράδειγμα των 36 συμβασιούχων αναδεικνύει και το ρόλο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Μιας αυτοδιοίκησης ευνουχισμένης εδώ και χρόνια από την κεντρική εξουσία που αδυνατεί να παίξει το ρόλο της.
…………………………………………………………………………………………..Μου είπε ο Νίκος ο Παργινός που μου έφτιαξε την σελίδα, στο διαδίκτυο, ότι αυτά που γράφονται εκεί, θα μπορεί κάποιος να τα διαβάζει και ύστερα, από χίλια χρόνια. Γι’ αυτό επέλεξα να γράψω σήμερα για τους 36 συμβασιούχους για να μάθουν οι επόμενες γενιές ότι το έτος 2007 στην Ελλάδα της ευρωπαϊκής ένωσης συνέβαιναν τέτοια φοβερά και τρομερά.
.
…………………………………………………………………………………………..
Αυτή η ιστορία με τους 36 συμβασιούχους του Δήμου Κερκυραίων, φαντάζομαι ότι σε μερικά χρόνια, θα αποτελεί, ακραίο παράδειγμα, για να μπορέσει κάποιος να χαρακτηρίσει την αναλγησία του κράτους. Άνθρωποι που εργάστηκαν σκληρά μια ζωή, αρκετοί απ’ αυτούς κοντεύουν να συνταξιοδοτηθούν και ο κ. Παυλόπουλος τους πετά στο δρόμο και μάλιστα χωρίς να τους καταβάλλει τα δεδουλευμένα. Θύματα τύπων και αυτής της αδιανόητης ελληνικής γραφειοκρατίας που στραγγαλίζει κάθε δημιουργική προσπάθεια. Αρκεί και μόνο αυτό το παράδειγμα, για να διαπιστώσουμε πόσο σάπιο είναι το δημόσιο σύστημα και πως αντιμετωπίζεται η Τοπική Αυτοδιοίκηση στη χώρα μας.
Ξέρει καλύτερα ο κ. Παυλόπουλος από το δήμαρχο για αυτούς τους ανθρώπους που κάθονται στα σκαλιά του δημαρχείου διεκδικώντας τα αυτονόητα; Όμως ο Δήμαρχος όπως και κάθε δήμαρχο το μόνο μου μπορεί να κάνει είναι να διεκδικεί και αυτό με τη σειρά, αφού η λαϊκή εντολή που του έδωσε η τοπική κοινωνία φαντάζει ανίσχυρη μπροστά στο αθηνοκεντρικό κράτος.
Το παράδειγμα των 36 συμβασιούχων αναδεικνύει και το ρόλο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Μιας αυτοδιοίκησης ευνουχισμένης εδώ και χρόνια από την κεντρική εξουσία που αδυνατεί να παίξει το ρόλο της.
…………………………………………………………………………………………..Μου είπε ο Νίκος ο Παργινός που μου έφτιαξε την σελίδα, στο διαδίκτυο, ότι αυτά που γράφονται εκεί, θα μπορεί κάποιος να τα διαβάζει και ύστερα, από χίλια χρόνια. Γι’ αυτό επέλεξα να γράψω σήμερα για τους 36 συμβασιούχους για να μάθουν οι επόμενες γενιές ότι το έτος 2007 στην Ελλάδα της ευρωπαϊκής ένωσης συνέβαιναν τέτοια φοβερά και τρομερά.
.
Πάντοτε είναι καιρός για ποιητές
«Πάντοτε είναι καιρός για ποιητές», υποστηρίζει με σθένος σε μια παλαιότερη συνέντευξη του στο Βασίλη Λεβαντίδη, ο Γιώργος Χρονάς, που είχα την τύχη να γνωρίσω χθες το βράδυ και από κοντά.
«Σε μια χώρα που γέννησε την ποίηση, τα Μέσα Ενημέρωσης απαξιούν να ασχοληθούν μαζί της». Όμως πάντοτε είναι καιρός για ποιητές, ακόμα και στον εικονικό κόσμο, αυτόν της εποχής μας, που προσπαθεί να επιβληθεί, όμως:
«υπάρχει και αυτός ο κόσμος, αλλά αυτά τα σπίτια κατοικούνται στην ουσία από ανθρώπους που έχουν αισθήματα, που έχουν αίμα, που έχουν ασθενείς σε νοσοκομεία, που έχουν, κοιμισμένους ή πεθαμένους σε νεκροταφεία, αν θέλετε, που συνεχώς σκέφτονται αυτούς που έφυγαν, η προσπαθούν να τους κρατήσουν στη μνήμη τους και που προσπαθούν να γίνουν καλύτεροι… Κάποιος δημοσιογράφος είπε για μένα ότι είμαι ποιητής των μικρών στιγμών των ανθρώπων, αυτών που δεν φαίνονται».
Κατά καιρούς απ’ αυτήν εδώ την στήλη, έχω γράψει για την αναποτελεσματικότητα της γραφής «και που τα γράφω με γράφουν» και απελπίζομαι και ενώ είμαι έτοιμος να παραδοθώ στην φτηνή εικόνα της εποχής, στην κυριαρχία της τηλεόρασης, στο πολιτιστικό μεσαίωνα που βιώνουμε, έρχονται, κάποιες λέξεις σοφά συνδεδεμένες, για να με κάνουν να λύσω την σιωπή και να μου δώσουν τις απαραίτητες ανάσες γι’ αυτήν την μοναχική ανηφορική πορεία.
Και ο Γιώργος Χρονάς περπατάει κοντά τριάντα χρόνια στην «οδό Πανός» χαρακτηρίζοντας την πορεία του, θρίαμβο του χρόνου πάνω στην καταστροφή του κόσμου.
Θα συνεχίζουμε και ας μας γράφουν και ας αδιαφορούν, και ας προτιμούν τον ξεκούραστο τρόπο παρακολούθησης μιας άλλης ζωής μέσα από την τηλεόραση. Θα συνεχίζουμε την μοναχική πορεία γιατί οι «μικρές στιγμές των ανθρώπων και των εξαιρετικών αισθημάτων» πρέπει να καταγράφονται. Κύριε Χρονά πάντοτε είναι καιρός για ποιητές, έχετε απόλυτο δίκιο…
«Σε μια χώρα που γέννησε την ποίηση, τα Μέσα Ενημέρωσης απαξιούν να ασχοληθούν μαζί της». Όμως πάντοτε είναι καιρός για ποιητές, ακόμα και στον εικονικό κόσμο, αυτόν της εποχής μας, που προσπαθεί να επιβληθεί, όμως:
«υπάρχει και αυτός ο κόσμος, αλλά αυτά τα σπίτια κατοικούνται στην ουσία από ανθρώπους που έχουν αισθήματα, που έχουν αίμα, που έχουν ασθενείς σε νοσοκομεία, που έχουν, κοιμισμένους ή πεθαμένους σε νεκροταφεία, αν θέλετε, που συνεχώς σκέφτονται αυτούς που έφυγαν, η προσπαθούν να τους κρατήσουν στη μνήμη τους και που προσπαθούν να γίνουν καλύτεροι… Κάποιος δημοσιογράφος είπε για μένα ότι είμαι ποιητής των μικρών στιγμών των ανθρώπων, αυτών που δεν φαίνονται».
Κατά καιρούς απ’ αυτήν εδώ την στήλη, έχω γράψει για την αναποτελεσματικότητα της γραφής «και που τα γράφω με γράφουν» και απελπίζομαι και ενώ είμαι έτοιμος να παραδοθώ στην φτηνή εικόνα της εποχής, στην κυριαρχία της τηλεόρασης, στο πολιτιστικό μεσαίωνα που βιώνουμε, έρχονται, κάποιες λέξεις σοφά συνδεδεμένες, για να με κάνουν να λύσω την σιωπή και να μου δώσουν τις απαραίτητες ανάσες γι’ αυτήν την μοναχική ανηφορική πορεία.
Και ο Γιώργος Χρονάς περπατάει κοντά τριάντα χρόνια στην «οδό Πανός» χαρακτηρίζοντας την πορεία του, θρίαμβο του χρόνου πάνω στην καταστροφή του κόσμου.
Θα συνεχίζουμε και ας μας γράφουν και ας αδιαφορούν, και ας προτιμούν τον ξεκούραστο τρόπο παρακολούθησης μιας άλλης ζωής μέσα από την τηλεόραση. Θα συνεχίζουμε την μοναχική πορεία γιατί οι «μικρές στιγμές των ανθρώπων και των εξαιρετικών αισθημάτων» πρέπει να καταγράφονται. Κύριε Χρονά πάντοτε είναι καιρός για ποιητές, έχετε απόλυτο δίκιο…
Σαχάρα χωρίς τσάι
Έχω καρφώσει το βλέμμα μου στα πτερύγια του ανεμιστήρα. Παρά την φιλότιμη προσπάθειά του, δεν με δροσίζει. Ζέστη και υγρασία. Σαχάρα χωρίς τσάι.
Φιλολογούμε και αγωνιούμε για διάρκειες που δεν είναι εφικτές. Αν δεν το καταλάβουμε απλά ρίχνουμε σταχτή στα μάτια μας.
Δεν θα συνεχίσω με τα δημοτικά, αρκετά, ας περιμένουμε να δροσίσει…
Για την ώρα θα κρυφτώ πίσω από τον ανεμιστήρα. Εδώ κουμαντάρω το θύμο μου και το λίγο παράπονο που προσπαθεί να μου ξεφύγει. Τη μοναξιά μου την έχω κτίσει με άφθαρτα υλικά: πείσμα φόβο, πόνο, θυμό και θλίψη. Δεν θέλω να πληγωθώ άλλο, δεν θέλω να πονέσω, θα καθίσω εδώ ψηλά στη σταθερότητα μου, να βλέπω τους άλλους να κατασπαράσσονται για έρωτες, και άλλοι πιο σοβαροί να πέφτουν από την «Κόντρα Φόσα»
Δεν είναι εύκολο να μπεις στο όνειρο του άλλου, δεν είναι σίγουρο ότι ο άλλος θα σε καταλάβει. Σχέσεις σαν τραύμα διαμπερές. Κύκλοι επάλληλοι, πόνος, χαρά, λύπη, ενθουσιασμός, ενοχές επιθετικότητα, είμαι - είσαι…
Ε! λοιπόν
Είμαι αυτό που μπορούσα να είμαι τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Είσαι αυτό που θα μπορούσες να γίνεις ακριβώς το ίδιο με μένα… « Κι αν δεν με χωράς γίνομαι θάλασσα και σε πνίγω. Κι αν δεν με πονάς γίνομαι αυτό που σε πονάει και αν δεν είσαι στην ώρα σου, δεν θα είμαι στο χρόνο σου»Το ξέρω δεν υπάρχει ισότητα στην αγάπη όμως και η ανισότητα δημιουργεί παράπονα. Εντάξει δεν περιμένω ανταλλάγματα όποιος άλλωστε τα περιμένει σε λάθος μέρα ξύπνησε. Το κεφάλι μου γυρίσει πιο γρήγορα από τον ανεμιστήρα και με δροσίζει…
Φιλολογούμε και αγωνιούμε για διάρκειες που δεν είναι εφικτές. Αν δεν το καταλάβουμε απλά ρίχνουμε σταχτή στα μάτια μας.
Δεν θα συνεχίσω με τα δημοτικά, αρκετά, ας περιμένουμε να δροσίσει…
Για την ώρα θα κρυφτώ πίσω από τον ανεμιστήρα. Εδώ κουμαντάρω το θύμο μου και το λίγο παράπονο που προσπαθεί να μου ξεφύγει. Τη μοναξιά μου την έχω κτίσει με άφθαρτα υλικά: πείσμα φόβο, πόνο, θυμό και θλίψη. Δεν θέλω να πληγωθώ άλλο, δεν θέλω να πονέσω, θα καθίσω εδώ ψηλά στη σταθερότητα μου, να βλέπω τους άλλους να κατασπαράσσονται για έρωτες, και άλλοι πιο σοβαροί να πέφτουν από την «Κόντρα Φόσα»
Δεν είναι εύκολο να μπεις στο όνειρο του άλλου, δεν είναι σίγουρο ότι ο άλλος θα σε καταλάβει. Σχέσεις σαν τραύμα διαμπερές. Κύκλοι επάλληλοι, πόνος, χαρά, λύπη, ενθουσιασμός, ενοχές επιθετικότητα, είμαι - είσαι…
Ε! λοιπόν
Είμαι αυτό που μπορούσα να είμαι τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Είσαι αυτό που θα μπορούσες να γίνεις ακριβώς το ίδιο με μένα… « Κι αν δεν με χωράς γίνομαι θάλασσα και σε πνίγω. Κι αν δεν με πονάς γίνομαι αυτό που σε πονάει και αν δεν είσαι στην ώρα σου, δεν θα είμαι στο χρόνο σου»Το ξέρω δεν υπάρχει ισότητα στην αγάπη όμως και η ανισότητα δημιουργεί παράπονα. Εντάξει δεν περιμένω ανταλλάγματα όποιος άλλωστε τα περιμένει σε λάθος μέρα ξύπνησε. Το κεφάλι μου γυρίσει πιο γρήγορα από τον ανεμιστήρα και με δροσίζει…
Με στολή εκστρατείας
Στο ίδιο πνεύμα του θυμού και σήμερα και κάθε μέρα. Δεν φτάνουν τα οργισμένα νιάτα, για τις ανατροπές. Δεν αρκεί η σπίθα και το προσάναμμα για να τους κάψει. Αν δεν ρίξουμε ξύλα στη φωτιά …
Σαν εκείνους τους Σαμουράι που δεν χαμογελούν ποτέ, που πολεμούν μέχρι θανάτου. Με στολή εκστρατείας ακόμα και στο ύπνο.
όλα τα τελευταία μηνύματα δε δίνουν καμιά ελπίδα αισιοδοξίας. Λιώνουν οι πάγοι και η θερμοκρασία ανεβαίνει. Καζάνι ο πλανήτης με το νερό έτοιμο να πάρει βράση. Οι τράπεζες δίνουν δάνεια και παίρνουν σπίτια. Όλο και λιγότεροι πλουτίζουν όλο και περισσότεροι περνούν το κατώφλι της φτώχιας.
Στο ίδιο πνεύμα της οργής και σήμερα και κάθε μέρα. Τα μηνύματα δεν μας αφήνουν κανένα περιθώριο για αστειάκια
Και το παρακάτω απόσπασμα στο ίδιο πνεύμα του θυμού.«Όσο για τα μεγάλα μπουμ, δεν υπάρχει τελειωμός. Η φρίκη συνεχίζεται, μπορεί να αλλάζουν οι σκοτωμένοι κομπάρσοι, αλλά οι θύτες είναι γερά κόκαλα και αφήνουν ισχυρότερους διαδόχους. Διάβασα πως σε μια αφρικανική νομίζω χώρα 100.000 εργάτες ορυχείων που δουλεύουν τρία χιλιόμετρα κάτω από τη γη - διανοείσαι; - απεργούν γιατί ο μισθός τους είναι 400 δολάρια το μήνα και η εταιρεία που τους έχει σκλάβους τον τελευταίο χρόνο δήλωσε 40 εκ. δολάρια κέρδος. Γιατί απεργία, ρε παιδιά; Φωτιά. Τινάχτε τα όλα στο αέρα. Να μην υπάρχουν ορυχεία. Να πεθαίνετε με αξιοπρέπεια ενός λιμού, όχι με την ταπείνωση ενός σλάβου. Αφού το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Ο θάνατος»
Στο ίδιο πνεύμα του θυμού και σήμερα και κάθε μέρα. Δεν φτάνουν τα οργισμένα νιάτα, για τις ανατροπές. Δεν αρκεί η σπίθα και το προσάναμμα για να τους κάψει. Αν δεν ρίξουμε ξύλα στη φωτιά …
Σαν εκείνους τους Σαμουράι που δεν χαμογελούν ποτέ, που πολεμούν μέχρι θανάτου. Με στολή εκστρατείας ακόμα και στο ύπνο.
όλα τα τελευταία μηνύματα δε δίνουν καμιά ελπίδα αισιοδοξίας. Λιώνουν οι πάγοι και η θερμοκρασία ανεβαίνει. Καζάνι ο πλανήτης με το νερό έτοιμο να πάρει βράση. Οι τράπεζες δίνουν δάνεια και παίρνουν σπίτια. Όλο και λιγότεροι πλουτίζουν όλο και περισσότεροι περνούν το κατώφλι της φτώχιας.
Στο ίδιο πνεύμα της οργής και σήμερα και κάθε μέρα. Τα μηνύματα δεν μας αφήνουν κανένα περιθώριο για αστειάκια
Και το παρακάτω απόσπασμα στο ίδιο πνεύμα του θυμού.«Όσο για τα μεγάλα μπουμ, δεν υπάρχει τελειωμός. Η φρίκη συνεχίζεται, μπορεί να αλλάζουν οι σκοτωμένοι κομπάρσοι, αλλά οι θύτες είναι γερά κόκαλα και αφήνουν ισχυρότερους διαδόχους. Διάβασα πως σε μια αφρικανική νομίζω χώρα 100.000 εργάτες ορυχείων που δουλεύουν τρία χιλιόμετρα κάτω από τη γη - διανοείσαι; - απεργούν γιατί ο μισθός τους είναι 400 δολάρια το μήνα και η εταιρεία που τους έχει σκλάβους τον τελευταίο χρόνο δήλωσε 40 εκ. δολάρια κέρδος. Γιατί απεργία, ρε παιδιά; Φωτιά. Τινάχτε τα όλα στο αέρα. Να μην υπάρχουν ορυχεία. Να πεθαίνετε με αξιοπρέπεια ενός λιμού, όχι με την ταπείνωση ενός σλάβου. Αφού το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Ο θάνατος»
Το επεισόδιο θεωρείται λήξαν
«Άμα πρέπει να εξηγείς, το έχεις χάσει το παιγνίδι. Έχει χαθεί εκείνη η μαγική χημεία που ήξερα τι ήθελες πριν το θελήσεις. Που γνώριζες τι σκεφτόμουν πριν το σκεφτώ»
Έχω βρεθεί πολλές φορές σ’ αυτή θέση. Λέξη δεν βγαίνει από το στόμα μου. Έχω την εντύπωση ότι άλλος στερείται ακοής, τούβλο απροσπέλαστο, όσα επιχειρήματα και να επιστρατεύσεις, όσο διαλεκτικός και να είσαι, στο τέλος θα μετρήσεις χαμένο χρόνο.
Σε τέτοιες περιπτώσεις ας περιοριστούμε σε μορφασμούς που είναι ακίνδυνοι για το λαιμό μας και δεν επιβαρύνουν την πίεση μας.
Στο «Σύγνεφο με παντελόνια», ο Μαγιακόφσκι, προσπάθησε να γίνει επεξηγηματικός.
«Τη σκέψη σας που νείρεται πάνω στο πλαδαρό μυαλό σας σάμπως ξιγκόθρεφτος λακές σ’ ένα ντιβάνι λιγδιασμένο, εγώ θα την τσιγκλάω επάνω στο ματόβρεχτο κομμάτι της καρδιάς μου. Φαρμακερός κι αγροίκος πάντα ως να χορτάσω χλευασμό».
Εικοσιδυό χρονών λεβέντης τότε που έγραφε αυτά. Στα τριάντα εφτά του αυτοκτόνησε είχε βαρεθεί τις επεξηγήσεις και τις πολλές συνεδριάσεις.
«Ξημερώνει και εγώ ονειρεύομαι: Ω, να γινόταν μια συνεδρίαση ακόμα για να καταργηθούνε όλες οι συνεδριάσεις.
Ο ποιητής της επανάστασης έκλεισε με ένα λιτό σημείωμα.
Μεταξύ των άλλων αναφέρει
«Για τον θάνατο μου μην κατηγορήσατε κανέναν και παρακαλώ να λείψουν τα κουτσομπολιά. Το απεχθανόταν αυτό φοβερά ο μακαρίτης.
Το επεισόδιο θεωρείται λήξαν.
Άμα πρέπει να εξηγείς το έχεις χάσει το παιγνίδι. Σπαταλάμε πολύτιμο χρόνο, στεγνώνει ο λαιμός μας, ανεβαίνει η πίεση και το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο. Μια τρύπα στο νερό
Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος έχει δηλώσει ότι κάνει ταινίες για τον εαυτό του και για τους φίλους του. Καμία προσπάθεια επεξήγησης, οι λέξεις είναι πολυτέλεια το κύριο ρόλο έχει η γλώσσα του σώματος. Αν ο Μεγάλος Μαγιακόφσι το είχε σκεφτεί έτσι ίσως να μην αυτοκτονούσε…
«Άμα πρέπει να εξηγείς, το έχεις χάσει το παιγνίδι. Έχει χαθεί εκείνη η μαγική χημεία που ήξερα τι ήθελες πριν το θελήσεις. Που γνώριζες τι σκεφτόμουν πριν το σκεφτώ»
Έχω βρεθεί πολλές φορές σ’ αυτή θέση. Λέξη δεν βγαίνει από το στόμα μου. Έχω την εντύπωση ότι άλλος στερείται ακοής, τούβλο απροσπέλαστο, όσα επιχειρήματα και να επιστρατεύσεις, όσο διαλεκτικός και να είσαι, στο τέλος θα μετρήσεις χαμένο χρόνο.
Σε τέτοιες περιπτώσεις ας περιοριστούμε σε μορφασμούς που είναι ακίνδυνοι για το λαιμό μας και δεν επιβαρύνουν την πίεση μας.
Στο «Σύγνεφο με παντελόνια», ο Μαγιακόφσκι, προσπάθησε να γίνει επεξηγηματικός.
«Τη σκέψη σας που νείρεται πάνω στο πλαδαρό μυαλό σας σάμπως ξιγκόθρεφτος λακές σ’ ένα ντιβάνι λιγδιασμένο, εγώ θα την τσιγκλάω επάνω στο ματόβρεχτο κομμάτι της καρδιάς μου. Φαρμακερός κι αγροίκος πάντα ως να χορτάσω χλευασμό».
Εικοσιδυό χρονών λεβέντης τότε που έγραφε αυτά. Στα τριάντα εφτά του αυτοκτόνησε είχε βαρεθεί τις επεξηγήσεις και τις πολλές συνεδριάσεις.
«Ξημερώνει και εγώ ονειρεύομαι: Ω, να γινόταν μια συνεδρίαση ακόμα για να καταργηθούνε όλες οι συνεδριάσεις.
Ο ποιητής της επανάστασης έκλεισε με ένα λιτό σημείωμα.
Μεταξύ των άλλων αναφέρει
«Για τον θάνατο μου μην κατηγορήσατε κανέναν και παρακαλώ να λείψουν τα κουτσομπολιά. Το απεχθανόταν αυτό φοβερά ο μακαρίτης.
Το επεισόδιο θεωρείται λήξαν.
Άμα πρέπει να εξηγείς το έχεις χάσει το παιγνίδι. Σπαταλάμε πολύτιμο χρόνο, στεγνώνει ο λαιμός μας, ανεβαίνει η πίεση και το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο. Μια τρύπα στο νερό
Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος έχει δηλώσει ότι κάνει ταινίες για τον εαυτό του και για τους φίλους του. Καμία προσπάθεια επεξήγησης, οι λέξεις είναι πολυτέλεια το κύριο ρόλο έχει η γλώσσα του σώματος. Αν ο Μεγάλος Μαγιακόφσι το είχε σκεφτεί έτσι ίσως να μην αυτοκτονούσε…
Το καθεστώς της επιτήρησης δεν μπορεί να φέρει τη άνοιξη
Την ώρα που θα διαβάζεται αυτό το κείμενο, η πόλη της Κέρκυρας θα προστεθεί, κατά πάσα πιθανότητα στα προστατευόμενα μνημεία παγκόσμιας εθνικής κληρονομιάς.
Χαρές και πανηγύρια για όλους εμάς τους κληρονόμους, αλλά και υποχρεώσεις να διατηρήσουμε και να προστατεύσουμε αυτήν την πόλη, που κληρονομήσαμε.
Πολλαπλά τα οφέλη που θα υπάρξουν για το νησί μας, με την προϋπόθεση βέβαια, να είμαστε πιστοί σ’ αυτό το σχέδιο διαχείρισης που συμφωνήσαμε να ακολουθήσουμε.
Η απόφαση αποτελεί δικαίωση, κυρίως των προγόνων μας, αλλά και όλων αυτών που κατά περιόδους είχαν υπό την κυριαρχία τους, την ιδιαίτερη πατρίδα μας.
Μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι πλέον, οι απόγονοι, είναι υποχρεωμένοι να διατηρήσουν την περιούσια τους και να την παραδώσουν σώα και αβλαβή στους δικούς τους απογόνους.
Η παλιά πόλη δεν κινδυνεύει από την σύγχρονη λαίλαπα, έχει προστάτες που ξεπερνούν τα στενά χωρικά ύδατα.
«Οι πόλεις δεν σχηματίζονται με τον αριθμό των κατοίκων και τον όγκο των οικοδομών. Δεν κρίνονται από τον πυρετό των δρόμων τους και τη βοή των τροχοφόρων. Τέτοιες πόλεις γίνονται επί παραγγελιά. Πόλη όμως σημαίνει ατμόσφαιρα, παράδοση συνέχεια ζωής.
Αυτά που συγκεντρώνει η Κέρκυρα. Η ζωή της δεν παρουσιάζει την ασυναρτησία άλλων ελληνικών περιφερειών. Η ιστορία της προχωρεί με συνοχή. Παίρνατε χωρίς κενά από τον ένα σταθμό στον άλλο, από την αρχαιότητα στο βυζάντιο, και από αυτό στα βενετσιάνικα καντούνια, στα ίχνη της γαλλικής διαβάσεως, στο παλάτι των αρμοστών της βρετανικής αυτοκρατορίας, για να φτάσετε στους σύγχρονους καιρούς .Όταν περιφέρεστε στους στενούς δρόμους, στις λεωφόρους με τις δεντροστοιχίες, στις μικρές πλατείες του μεσαίωνα , δεν είναι ανάγκη να ξέρετε ιστορία, ότι από δω πέρασαν οι μεγάλοι πολισμοί της γης. Το βλέπετε με τα μάτια σας, ότι πέρασε η Ευρώπη δεν άφησαν τζαμιά και μιναρέδες οι ασιάτες κατακτητές. Δεν αντήχησε αμανές, δεν έπνευσαν οι άνεμοι της ανατολής . Μόνο οι μεγάλοι πολιτισμοί έχουν περάσει κι όλοι αποτύπωσαν την σφραγίδα τους. Αναπνέετε Ευρώπη μια υπόνοια, μια σκιά της , ένα αεράκι της μα πάντως Ευρώπη.» Π. Παλαιολογος
Για να μπορούν να γράφονται τέτοια όμορφα λόγια ( δεν είναι ώρες για αλλά) ας φροντίσουμε πρώτα εμείς, αυτά που κληροδοτήσαμε. Το καθεστώς της επιτήρησης, μπορεί να περισώσει , δεν μπορεί όμως να φέρει την άνοιξη.
Την ώρα που θα διαβάζεται αυτό το κείμενο, η πόλη της Κέρκυρας θα προστεθεί, κατά πάσα πιθανότητα στα προστατευόμενα μνημεία παγκόσμιας εθνικής κληρονομιάς.
Χαρές και πανηγύρια για όλους εμάς τους κληρονόμους, αλλά και υποχρεώσεις να διατηρήσουμε και να προστατεύσουμε αυτήν την πόλη, που κληρονομήσαμε.
Πολλαπλά τα οφέλη που θα υπάρξουν για το νησί μας, με την προϋπόθεση βέβαια, να είμαστε πιστοί σ’ αυτό το σχέδιο διαχείρισης που συμφωνήσαμε να ακολουθήσουμε.
Η απόφαση αποτελεί δικαίωση, κυρίως των προγόνων μας, αλλά και όλων αυτών που κατά περιόδους είχαν υπό την κυριαρχία τους, την ιδιαίτερη πατρίδα μας.
Μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι πλέον, οι απόγονοι, είναι υποχρεωμένοι να διατηρήσουν την περιούσια τους και να την παραδώσουν σώα και αβλαβή στους δικούς τους απογόνους.
Η παλιά πόλη δεν κινδυνεύει από την σύγχρονη λαίλαπα, έχει προστάτες που ξεπερνούν τα στενά χωρικά ύδατα.
«Οι πόλεις δεν σχηματίζονται με τον αριθμό των κατοίκων και τον όγκο των οικοδομών. Δεν κρίνονται από τον πυρετό των δρόμων τους και τη βοή των τροχοφόρων. Τέτοιες πόλεις γίνονται επί παραγγελιά. Πόλη όμως σημαίνει ατμόσφαιρα, παράδοση συνέχεια ζωής.
Αυτά που συγκεντρώνει η Κέρκυρα. Η ζωή της δεν παρουσιάζει την ασυναρτησία άλλων ελληνικών περιφερειών. Η ιστορία της προχωρεί με συνοχή. Παίρνατε χωρίς κενά από τον ένα σταθμό στον άλλο, από την αρχαιότητα στο βυζάντιο, και από αυτό στα βενετσιάνικα καντούνια, στα ίχνη της γαλλικής διαβάσεως, στο παλάτι των αρμοστών της βρετανικής αυτοκρατορίας, για να φτάσετε στους σύγχρονους καιρούς .Όταν περιφέρεστε στους στενούς δρόμους, στις λεωφόρους με τις δεντροστοιχίες, στις μικρές πλατείες του μεσαίωνα , δεν είναι ανάγκη να ξέρετε ιστορία, ότι από δω πέρασαν οι μεγάλοι πολισμοί της γης. Το βλέπετε με τα μάτια σας, ότι πέρασε η Ευρώπη δεν άφησαν τζαμιά και μιναρέδες οι ασιάτες κατακτητές. Δεν αντήχησε αμανές, δεν έπνευσαν οι άνεμοι της ανατολής . Μόνο οι μεγάλοι πολιτισμοί έχουν περάσει κι όλοι αποτύπωσαν την σφραγίδα τους. Αναπνέετε Ευρώπη μια υπόνοια, μια σκιά της , ένα αεράκι της μα πάντως Ευρώπη.» Π. Παλαιολογος
Για να μπορούν να γράφονται τέτοια όμορφα λόγια ( δεν είναι ώρες για αλλά) ας φροντίσουμε πρώτα εμείς, αυτά που κληροδοτήσαμε. Το καθεστώς της επιτήρησης, μπορεί να περισώσει , δεν μπορεί όμως να φέρει την άνοιξη.
Το καλοκαίρι σαν θα ρθει
Ημέρα του περιβάλλοντος σήμερα. Σ’ αυτά είμαστε καλοί, αμφιβάλλω αν υπάρχει κάποια μέρα του χρόνου χωρίς να μνημονεύουμε και κάτι. 5 Ιουνίου και «Η βρόχα έπεφτε» που λέει και ο Ζαμπέτας. Αλήθεια μήπως γνωρίζεται που μετακόμισε το ελληνικό καλοκαίρι; Γιατί αυτό που διανύουμε μοιάζει περισσότερο με καλοκαίρι του Καμερούν. Χρόνια τώρα μιλάμε για την αλλαγή του κλίματος και πως να μην αλλάξει, αφού του αλλάξαμε τον αδόξαστο.
Σήμερα το περιβάλλον έχει την τιμητική του, εκδηλώσεις, ομιλίες, παραινέσεις για ευαισθητοποίηση των πολιτών. Ανέξοδα δάκρυα που επί της ουσίας, τίποτα δεν προσφέρουν.
Ας μην κοροϊδευόμαστε. Το περιβάλλον το κατέστρεψαν οι ισχυροί, και αυτοί συνεχίζουν να το καταστρέφουν. Το περιβάλλον το καταστρέφει αυτή η «ιμπεριαλιστική» οικονομική πολιτική που λειτουργεί δίχως ίχνος αλληλεγγύης και υποστήριξης των επόμενων γενεών. Η πολιτική που υποθηκεύει το μέλλον εις βάρος μιας ανάπτυξης, που δεν έχει να κάνει με την ποιότητα ζωής των λαών.
Η καταστροφή του πλανήτη μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, προέχει η εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μεγάλων πολυεθνικών. Μην ξεχνάτε το βέτο των ΗΠΑ πριν λίγα χρόνια στην διάσκεψη του Κιότο, που διαφοροποιήθηκε από τους ισχυρούς, σε μέτρα για την προστασία του περιβάλλοντος, που έθιγαν τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα
Μεγάλη κουβέντα ανοίξαμε, και η στήλη είναι μικρή για να την χωρέσει. Η προστασία του περιβάλλοντος δεν γίνεται με ξόρκια. Ας πάμε σήμερα στη γιορτή και αύριο μπορούμε να απολαύσουμε την δροσιά του καινούργιου μας κλιματιστικού. Είναι αυτό που διαφημίζει η ηλικιωμένη κυρία στην λογική, να ζήσουμε εμείς και οι επόμενες γενιές ας πεθάνουν.
………………………………………………………………………………………….
Το καλοκαίρι σαν θαρθεί πάνω στην άμμο την ξανθή, μαζί μου θες να περπατάς και να μου λες πως μ’ αγαπάς
Όμως αν μου κράταγες πιο σφιχτά το χέρι όμως αν μ’ αγάπαγες όπως εγώ και συ, το καλοκαίρι θα’ ρχοντανε πρόωρα τώρα πιο ξέρει πότε θα ρθεί…»
…………………………………………………………………………………………..Ποιος ξέρει…
Ημέρα του περιβάλλοντος σήμερα. Σ’ αυτά είμαστε καλοί, αμφιβάλλω αν υπάρχει κάποια μέρα του χρόνου χωρίς να μνημονεύουμε και κάτι. 5 Ιουνίου και «Η βρόχα έπεφτε» που λέει και ο Ζαμπέτας. Αλήθεια μήπως γνωρίζεται που μετακόμισε το ελληνικό καλοκαίρι; Γιατί αυτό που διανύουμε μοιάζει περισσότερο με καλοκαίρι του Καμερούν. Χρόνια τώρα μιλάμε για την αλλαγή του κλίματος και πως να μην αλλάξει, αφού του αλλάξαμε τον αδόξαστο.
Σήμερα το περιβάλλον έχει την τιμητική του, εκδηλώσεις, ομιλίες, παραινέσεις για ευαισθητοποίηση των πολιτών. Ανέξοδα δάκρυα που επί της ουσίας, τίποτα δεν προσφέρουν.
Ας μην κοροϊδευόμαστε. Το περιβάλλον το κατέστρεψαν οι ισχυροί, και αυτοί συνεχίζουν να το καταστρέφουν. Το περιβάλλον το καταστρέφει αυτή η «ιμπεριαλιστική» οικονομική πολιτική που λειτουργεί δίχως ίχνος αλληλεγγύης και υποστήριξης των επόμενων γενεών. Η πολιτική που υποθηκεύει το μέλλον εις βάρος μιας ανάπτυξης, που δεν έχει να κάνει με την ποιότητα ζωής των λαών.
Η καταστροφή του πλανήτη μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, προέχει η εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μεγάλων πολυεθνικών. Μην ξεχνάτε το βέτο των ΗΠΑ πριν λίγα χρόνια στην διάσκεψη του Κιότο, που διαφοροποιήθηκε από τους ισχυρούς, σε μέτρα για την προστασία του περιβάλλοντος, που έθιγαν τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα
Μεγάλη κουβέντα ανοίξαμε, και η στήλη είναι μικρή για να την χωρέσει. Η προστασία του περιβάλλοντος δεν γίνεται με ξόρκια. Ας πάμε σήμερα στη γιορτή και αύριο μπορούμε να απολαύσουμε την δροσιά του καινούργιου μας κλιματιστικού. Είναι αυτό που διαφημίζει η ηλικιωμένη κυρία στην λογική, να ζήσουμε εμείς και οι επόμενες γενιές ας πεθάνουν.
………………………………………………………………………………………….
Το καλοκαίρι σαν θαρθεί πάνω στην άμμο την ξανθή, μαζί μου θες να περπατάς και να μου λες πως μ’ αγαπάς
Όμως αν μου κράταγες πιο σφιχτά το χέρι όμως αν μ’ αγάπαγες όπως εγώ και συ, το καλοκαίρι θα’ ρχοντανε πρόωρα τώρα πιο ξέρει πότε θα ρθεί…»
…………………………………………………………………………………………..Ποιος ξέρει…
Το μηδέν που γίνεται ευχή
Τα στοιχεία από την τουριστική σοδειά, για τον Μαΐο που μας πέρασε απλώς επιβεβαιώνουν την συνεχιζόμενη κρίση. Όχι ακόμα δεν πιάσαμε πάτο, ο θάνατος είναι αργός και βασανιστικός. Θα πάρει χρόνο να αντικρίσουμε το μηδέν, το μηδέν που στην περίπτωση μας, οδηγεί στην λύτρωση. Το μηδέν που γίνεται ευχή πλέον στα χείλη των κερκυραίων, για να ξαναρχίσουν την προσπάθεια. Μας τελείωσε η Κέρκυρα, δεν έχει τίποτα να πουλήσει, κανένα φρεσκάρισμα, κανένα μπάλωμα δεν μπορεί να αναχαιτίσει την κατηφόρα. Πρέπει να το αλλάξουμε το μαγαζί. Να ανασύρουμε από τις αποθήκες μας όλο το μεγαλείο, αυτό το μεγαλείο που ενέπνευσε τους ποιητές.
«Αν η σκέψη και τα ενδιαφέροντα της Κέρκυρας είναι το παρόν, η ψυχή της πλανάται στα περασμένα. Μια φορά κι’ ένα καιρό εδώ που βλέπετε… Πουθενά αλλού δεν θα δείτε τόσο έντονη αναπόληση, έντονη, όχι όμως συντριπτική. Δεν είναι η νοσηρή νοσταλγία που προκαλεί την αδράνεια. Είναι η ενατένιση ενός κόσμου, του κόσμου τους, που από μέρα σε μέρα αλλάζει και χάνεται. Τον βλέπουν, κάνουν τις συγκρίσεις τους και μελαγχολούν. Από την σκοπιά του καθένας. Μελαγχολεί ο μέσος κερκυραίος, γιατί νομίζει ότι άρχισε να κάμπτετε στους νέους ανθρώπους η παλαιά του κερκυραίου αβρότητα. Μελαγχολεί ο ευγενής γιατί ξεκληρίζεται το αρχοντολόι. Θλιμμένοι οι ποπολάροι για τα τραύματα που άνοιξε στο νησί τους ο πόλεμος. Απαρηγόρητος ο μουσικός, γιατί δεν είναι όσο έντονος ήταν άλλοτε ο μουσικός οίστρος…» απόσπασμα από ένα χρονογράφημα του Παύλου Παλαιολόγου.
Δεν έχουμε τίποτα για να πουλήσουμε, για να μεταχειριστώ την γλώσσα της αγοράς. Έχουμε όμως τέτοιο πλούτο που όχι μόνο την Κέρκυρα αλλά ολόκληρη την Ελλάδα μπορεί να ζήσει.Χθες κοίταζα από τον ανεμόμυλο το παλαιό φρούριο, που μαζί με το νέο και ότι αυτά αγκαλιάζουν μπορούν να γίνουν το σημείο αναφοράς για μια άλλη Κέρκυρα, που θα τραβήξει την προσοχή του κόσμου και θα γεμίσει προσκυνητές.
Τα στοιχεία από την τουριστική σοδειά, για τον Μαΐο που μας πέρασε απλώς επιβεβαιώνουν την συνεχιζόμενη κρίση. Όχι ακόμα δεν πιάσαμε πάτο, ο θάνατος είναι αργός και βασανιστικός. Θα πάρει χρόνο να αντικρίσουμε το μηδέν, το μηδέν που στην περίπτωση μας, οδηγεί στην λύτρωση. Το μηδέν που γίνεται ευχή πλέον στα χείλη των κερκυραίων, για να ξαναρχίσουν την προσπάθεια. Μας τελείωσε η Κέρκυρα, δεν έχει τίποτα να πουλήσει, κανένα φρεσκάρισμα, κανένα μπάλωμα δεν μπορεί να αναχαιτίσει την κατηφόρα. Πρέπει να το αλλάξουμε το μαγαζί. Να ανασύρουμε από τις αποθήκες μας όλο το μεγαλείο, αυτό το μεγαλείο που ενέπνευσε τους ποιητές.
«Αν η σκέψη και τα ενδιαφέροντα της Κέρκυρας είναι το παρόν, η ψυχή της πλανάται στα περασμένα. Μια φορά κι’ ένα καιρό εδώ που βλέπετε… Πουθενά αλλού δεν θα δείτε τόσο έντονη αναπόληση, έντονη, όχι όμως συντριπτική. Δεν είναι η νοσηρή νοσταλγία που προκαλεί την αδράνεια. Είναι η ενατένιση ενός κόσμου, του κόσμου τους, που από μέρα σε μέρα αλλάζει και χάνεται. Τον βλέπουν, κάνουν τις συγκρίσεις τους και μελαγχολούν. Από την σκοπιά του καθένας. Μελαγχολεί ο μέσος κερκυραίος, γιατί νομίζει ότι άρχισε να κάμπτετε στους νέους ανθρώπους η παλαιά του κερκυραίου αβρότητα. Μελαγχολεί ο ευγενής γιατί ξεκληρίζεται το αρχοντολόι. Θλιμμένοι οι ποπολάροι για τα τραύματα που άνοιξε στο νησί τους ο πόλεμος. Απαρηγόρητος ο μουσικός, γιατί δεν είναι όσο έντονος ήταν άλλοτε ο μουσικός οίστρος…» απόσπασμα από ένα χρονογράφημα του Παύλου Παλαιολόγου.
Δεν έχουμε τίποτα για να πουλήσουμε, για να μεταχειριστώ την γλώσσα της αγοράς. Έχουμε όμως τέτοιο πλούτο που όχι μόνο την Κέρκυρα αλλά ολόκληρη την Ελλάδα μπορεί να ζήσει.Χθες κοίταζα από τον ανεμόμυλο το παλαιό φρούριο, που μαζί με το νέο και ότι αυτά αγκαλιάζουν μπορούν να γίνουν το σημείο αναφοράς για μια άλλη Κέρκυρα, που θα τραβήξει την προσοχή του κόσμου και θα γεμίσει προσκυνητές.
Το χρόνο τον μετράμε με απουσίες
Και σαράντα πήγα και έφυγα τρέχοντας, ψάχνοντας αλλού την ηλικία μου. Το χρόνο δεν τον μετράμε πλέον με κεριά γενεθλίων. Το χρόνο τώρα τον μετράμε με απουσίες.
Μεγαλώνουμε περιστρεφόμενοι γύρω από τον ίδιο άξονα. Δεν αλλάζουμε, ο εαυτός μας ξανά. Σε μια ισορροπία εύθραυστη και προσποιούμενη και με τη θεωρία πάντοτε στο τσεπάκι, να ντύνει την πράξη, να μας δικαιολογεί τα βήματα. Που δεν μετρήσαμε και τα κάναμε. Που όλα τα λογαριάσαμε, φοβηθήκαμε τελικά και δεν τα κάναμε, μία η άλλη!
………………………………………………………………………………………….Με απουσίες μετράμε τον χρόνο. Με ονόματα που σβήνουμε. Με φίλους που χάθηκαν, που έγιναν ξένοι, που έφυγαν απ’ τη ζωή τη δική τους και τη δική μας. Με έρωτες που μαράθηκαν, με έρωτες που τελείωσαν άδοξα., με γεγονότα που ξεθώριασαν από το χρόνο.
…………………………………………………………………………………………..Θυμάστε ένα κείμενο που έγραψα παλιότερα για τις ευεργετικές επιπτώσεις της πρεσβυωπίας; Ε! λοιπόν αυτή η καλπάζουσα πρεσβυωπία, που λειτουργεί σε αντιστάθμισμα του χρόνου του αδυσώπητου, σβήνει πολλά από τα μελαγχολικά σημάδια του. Αφαιρεί στα δικά μας, στραβά μάτια πολλά χρόνια που μας επιβαρύνουν. Στον καθρέπτη συνεχίζουμε να βλέπουμε, αφού δεν βλέπουμε, καστανά τα γκρίζα μας μαλλιά και χωρίς ίχνος ρυτίδας το σκαμμένο πρόσωπο μας. Μας ενεργοποιεί τη μνήμη και αυτό είναι, μεγάλο πλεονέκτημα στην ανηφόρα της ζωής.
…………………………………………………………………………………………..«Στα γενέθλια πάψαμε να σβήνουμε κεριά, χρόνια τώρα. Το μέγεθος του απουσιολογίου είναι το ασφαλέστερο ταμείο ζωής που μπορείς να κανείς. Ποιος έφυγε, ποιος έμεινε λοιπόν; Δεν θέλω να ξέρω.»
Και σαράντα πήγα και έφυγα τρέχοντας, ψάχνοντας αλλού την ηλικία μου. Το χρόνο δεν τον μετράμε πλέον με κεριά γενεθλίων. Το χρόνο τώρα τον μετράμε με απουσίες.
Μεγαλώνουμε περιστρεφόμενοι γύρω από τον ίδιο άξονα. Δεν αλλάζουμε, ο εαυτός μας ξανά. Σε μια ισορροπία εύθραυστη και προσποιούμενη και με τη θεωρία πάντοτε στο τσεπάκι, να ντύνει την πράξη, να μας δικαιολογεί τα βήματα. Που δεν μετρήσαμε και τα κάναμε. Που όλα τα λογαριάσαμε, φοβηθήκαμε τελικά και δεν τα κάναμε, μία η άλλη!
………………………………………………………………………………………….Με απουσίες μετράμε τον χρόνο. Με ονόματα που σβήνουμε. Με φίλους που χάθηκαν, που έγιναν ξένοι, που έφυγαν απ’ τη ζωή τη δική τους και τη δική μας. Με έρωτες που μαράθηκαν, με έρωτες που τελείωσαν άδοξα., με γεγονότα που ξεθώριασαν από το χρόνο.
…………………………………………………………………………………………..Θυμάστε ένα κείμενο που έγραψα παλιότερα για τις ευεργετικές επιπτώσεις της πρεσβυωπίας; Ε! λοιπόν αυτή η καλπάζουσα πρεσβυωπία, που λειτουργεί σε αντιστάθμισμα του χρόνου του αδυσώπητου, σβήνει πολλά από τα μελαγχολικά σημάδια του. Αφαιρεί στα δικά μας, στραβά μάτια πολλά χρόνια που μας επιβαρύνουν. Στον καθρέπτη συνεχίζουμε να βλέπουμε, αφού δεν βλέπουμε, καστανά τα γκρίζα μας μαλλιά και χωρίς ίχνος ρυτίδας το σκαμμένο πρόσωπο μας. Μας ενεργοποιεί τη μνήμη και αυτό είναι, μεγάλο πλεονέκτημα στην ανηφόρα της ζωής.
…………………………………………………………………………………………..«Στα γενέθλια πάψαμε να σβήνουμε κεριά, χρόνια τώρα. Το μέγεθος του απουσιολογίου είναι το ασφαλέστερο ταμείο ζωής που μπορείς να κανείς. Ποιος έφυγε, ποιος έμεινε λοιπόν; Δεν θέλω να ξέρω.»
Χωρίς το φόβο του κενού
Ούτε ελεύθερο θέμα ούτε επιβαλλόμενο. Στέρεψα. Η επανάληψη με σκοτώνει. Δεν έχω καμία αμφιβολία, τα προβλήματα δεν τελειώνουν, θα μπορούσε όμως να μην είναι τα ίδια.
Τι να γράψω πάλι για την απεργία των απλήρωτων συμβασιούχων, για το κλείσιμο της χωματερής. Για το φρούριο που αργοπεθαίνει, για το βομβαρδισμένο οδικό δίκτυο, για το κυκλοφοριακό, για την τουριστική κρίση, για την ανεργία, τον πολιτιστικό μεσαίωνα, την φονική τηλεόραση, για όλα έχω γράψει και με έχουνε γράψει.
Είναι οδυνηρό να παρακολουθείς, ένα κύκλο προβλημάτων που περιστρέφεται χρόνια τώρα από μπροστά σου και να είσαι υποχρεωμένος να επαναλαμβάνεις, κάθε φορά που η επικαιρότητα επιβάλλει, τα ίδια πράγματα. Τα είπαμε. Τα γράψαμε. Τέλος.
Σε μια εποχή που τρέχει και δεν φτάνει, τα προβλήματα σέρνονται, τα ίδια και τα ίδια και μαζί τους είναι μέρες που σέρνομαι και εγώ.
Να φταίει άραγε εκείνη η ατζέντα με τα «πρέπει», που φυλακίζει το μυαλό; Να φταίει το βράδυ που υποδέχεται με μοναξιά όμοια την επιτυχία και την αποτυχία; Να φταίνε κι αυτά τα πρωινά , που όσο κυλάει ο χρόνος στερούνται εκπλήσσεις;
Δεν ξέρω τη φταίει! Μπορεί το αμερικανικό όνειρο. Μπορεί κάποια κρυφή τελειομανία. Μπορεί η ανικανοποίητη αίσθηση δικαιοσύνης ή δικαίωσης. Μπορεί η αγάπη που περίσσεψε απ’ το χρόνο μας . Μπορεί και κάποια ματαιοδοξία που έμεινε ακάλυπτη. Μπορεί η προδομένη επανάσταση. Μπορεί η ιστορία που μας ξέβρασε άγονα. Μπορεί οι ψεύτρες μέρες μας, Μπορεί οι φτωχές καρδιές μας, Μπορεί και η άνοιξη που ανθίζει τζάμπα.
Τρεις φορές έχασα σε ένα μήνα τα κλειδιά μου, για το κινητό ας μην γίνει λόγος, ένα τρακάρισμα μου λείπει.
Αρχίζω το ξεσκαρτάρισμα. Πετάω τ’ άχρηστα χωρίς το φόβο του κενού που θα μ’ αφήσουνε, γιατί είναι εκείνα το κενό, που σε τρελαίνει.
Ούτε ελεύθερο θέμα ούτε επιβαλλόμενο. Στέρεψα. Η επανάληψη με σκοτώνει. Δεν έχω καμία αμφιβολία, τα προβλήματα δεν τελειώνουν, θα μπορούσε όμως να μην είναι τα ίδια.
Τι να γράψω πάλι για την απεργία των απλήρωτων συμβασιούχων, για το κλείσιμο της χωματερής. Για το φρούριο που αργοπεθαίνει, για το βομβαρδισμένο οδικό δίκτυο, για το κυκλοφοριακό, για την τουριστική κρίση, για την ανεργία, τον πολιτιστικό μεσαίωνα, την φονική τηλεόραση, για όλα έχω γράψει και με έχουνε γράψει.
Είναι οδυνηρό να παρακολουθείς, ένα κύκλο προβλημάτων που περιστρέφεται χρόνια τώρα από μπροστά σου και να είσαι υποχρεωμένος να επαναλαμβάνεις, κάθε φορά που η επικαιρότητα επιβάλλει, τα ίδια πράγματα. Τα είπαμε. Τα γράψαμε. Τέλος.
Σε μια εποχή που τρέχει και δεν φτάνει, τα προβλήματα σέρνονται, τα ίδια και τα ίδια και μαζί τους είναι μέρες που σέρνομαι και εγώ.
Να φταίει άραγε εκείνη η ατζέντα με τα «πρέπει», που φυλακίζει το μυαλό; Να φταίει το βράδυ που υποδέχεται με μοναξιά όμοια την επιτυχία και την αποτυχία; Να φταίνε κι αυτά τα πρωινά , που όσο κυλάει ο χρόνος στερούνται εκπλήσσεις;
Δεν ξέρω τη φταίει! Μπορεί το αμερικανικό όνειρο. Μπορεί κάποια κρυφή τελειομανία. Μπορεί η ανικανοποίητη αίσθηση δικαιοσύνης ή δικαίωσης. Μπορεί η αγάπη που περίσσεψε απ’ το χρόνο μας . Μπορεί και κάποια ματαιοδοξία που έμεινε ακάλυπτη. Μπορεί η προδομένη επανάσταση. Μπορεί η ιστορία που μας ξέβρασε άγονα. Μπορεί οι ψεύτρες μέρες μας, Μπορεί οι φτωχές καρδιές μας, Μπορεί και η άνοιξη που ανθίζει τζάμπα.
Τρεις φορές έχασα σε ένα μήνα τα κλειδιά μου, για το κινητό ας μην γίνει λόγος, ένα τρακάρισμα μου λείπει.
Αρχίζω το ξεσκαρτάρισμα. Πετάω τ’ άχρηστα χωρίς το φόβο του κενού που θα μ’ αφήσουνε, γιατί είναι εκείνα το κενό, που σε τρελαίνει.
Με στο σπαθί μας
Από σήμερα η ιστορική πόλη της Κέρκυρας, αποτελεί προστατευόμενο μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Επάξια. Η πόλη παρά την αδιαφορία των ελληνικών κυβερνήσεων, άντεξε. Ο Λαός της είναι αυτός που την διατήρησε όλα αυτά τα χρόνια., ο Λαός της που παρά τα σοβαρά προβλήματα που βιώνει αντιστέκεται, αντιστέκεται στα συμφέροντα που προσπάθησαν και προσπαθούν να την λεηλατήσουν. Επιμένει στην ταυτότητα της που κληρονόμησε και πορεύτηκε με περηφάνια και σεβασμό, μέσα από τα στενά καντούνια των προγόνων του.
Την Κέρκυρα δεν την σεβάστηκε η Ελλάδα. Την άφησε πληγωμένη και αβοήθητη να συνεχίσει την μοναχική της πορεία.
Έχει παράπονα η Κέρκυρα από κάποια τεκνά της, που την εποχή της παντοδυναμίας τους στην κεντρική εξουσία δεν έβαλαν ούτε ένα πετραδάκι
Έκλεισαν τα μάτια οι κυβερνήσεις, και υποτίμησαν τον εθνικό πλούτο των μνημείων. Αυτών των μνημείων που σήμερα θεωρούνται παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά.
Οι κερκυραίοι με τους εκπροσώπους τους στην τοπική αυτοδιοίκηση έδωσαν μόνοι και αβοήθητοι τη μάχη όλα αυτά τα χρόνια. Το κεντρικό κράτος όχι μόνο ήταν απόν αλλά έβαζε και συνεχώς εμπόδια στις όποιες προσπάθειες του Δήμου.
Η εξέλιξη αυτή δικαιώνει το δήμο κερκυραίων, που από το 1998 μέχρι και σήμερα έχει ξεκινήσει μια σοβαρή προσπάθεια προκείμενου, η παλιά πόλη να ενταχθεί στα μνημεία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.
Δικαιώνει αυτό το Λαό, που μπορεί να γκρινιάζει, μπορεί να μεταθέτει ευθύνες, την αγαπάει όμως, την πόλη του.
Κάτω από αυτές τις δύσκολες συνθήκες, η πόλη άντεξε με τις δικές της δυνάμεις. Το αποτέλεσμα είναι μια δικαίωση για όλους αυτούς με έριξαν το βάρος των δυνάμεων τους, στο ιστορικό κέντρο, στα φρούριο και στα μνημεία.
Σήμερα ο δήμος για να θέσει σε εφαρμογή το σχέδιο διαχείρισης έχει όλο το δικαίωμα να απαιτήσει, όλα τα χρωστούμενα. Μαζί με το δήμο να ενώσουν την φωνή τους και άλλη δήμοι του νησιού. Γιατί η λάμψη της πόλης της Κέρκυρας αντανακλά πλέον όχι μόνο στο νησί μας, όχι μόνο στην πατρίδα μας, αλλά σε ολόκληρο το παγκόσμιο στερέωμα.
.
Από σήμερα η ιστορική πόλη της Κέρκυρας, αποτελεί προστατευόμενο μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Επάξια. Η πόλη παρά την αδιαφορία των ελληνικών κυβερνήσεων, άντεξε. Ο Λαός της είναι αυτός που την διατήρησε όλα αυτά τα χρόνια., ο Λαός της που παρά τα σοβαρά προβλήματα που βιώνει αντιστέκεται, αντιστέκεται στα συμφέροντα που προσπάθησαν και προσπαθούν να την λεηλατήσουν. Επιμένει στην ταυτότητα της που κληρονόμησε και πορεύτηκε με περηφάνια και σεβασμό, μέσα από τα στενά καντούνια των προγόνων του.
Την Κέρκυρα δεν την σεβάστηκε η Ελλάδα. Την άφησε πληγωμένη και αβοήθητη να συνεχίσει την μοναχική της πορεία.
Έχει παράπονα η Κέρκυρα από κάποια τεκνά της, που την εποχή της παντοδυναμίας τους στην κεντρική εξουσία δεν έβαλαν ούτε ένα πετραδάκι
Έκλεισαν τα μάτια οι κυβερνήσεις, και υποτίμησαν τον εθνικό πλούτο των μνημείων. Αυτών των μνημείων που σήμερα θεωρούνται παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά.
Οι κερκυραίοι με τους εκπροσώπους τους στην τοπική αυτοδιοίκηση έδωσαν μόνοι και αβοήθητοι τη μάχη όλα αυτά τα χρόνια. Το κεντρικό κράτος όχι μόνο ήταν απόν αλλά έβαζε και συνεχώς εμπόδια στις όποιες προσπάθειες του Δήμου.
Η εξέλιξη αυτή δικαιώνει το δήμο κερκυραίων, που από το 1998 μέχρι και σήμερα έχει ξεκινήσει μια σοβαρή προσπάθεια προκείμενου, η παλιά πόλη να ενταχθεί στα μνημεία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.
Δικαιώνει αυτό το Λαό, που μπορεί να γκρινιάζει, μπορεί να μεταθέτει ευθύνες, την αγαπάει όμως, την πόλη του.
Κάτω από αυτές τις δύσκολες συνθήκες, η πόλη άντεξε με τις δικές της δυνάμεις. Το αποτέλεσμα είναι μια δικαίωση για όλους αυτούς με έριξαν το βάρος των δυνάμεων τους, στο ιστορικό κέντρο, στα φρούριο και στα μνημεία.
Σήμερα ο δήμος για να θέσει σε εφαρμογή το σχέδιο διαχείρισης έχει όλο το δικαίωμα να απαιτήσει, όλα τα χρωστούμενα. Μαζί με το δήμο να ενώσουν την φωνή τους και άλλη δήμοι του νησιού. Γιατί η λάμψη της πόλης της Κέρκυρας αντανακλά πλέον όχι μόνο στο νησί μας, όχι μόνο στην πατρίδα μας, αλλά σε ολόκληρο το παγκόσμιο στερέωμα.
.
Καταραμένη γενιά
Αυτός ο προβληματισμός της γενιάς μας, για το τι μέλει γενέσθαι, δεν είναι άμοιρος της δικής της πορείας. Η ανασφάλεια για την νέα γενιά που ετοιμάζεται να αναλάβει δράση, είναι η ανταπόδοση της προσφοράς μας. Γνωρίζουμε καλά τι δώσαμε και τρέμουμε, την ώρα της συγκομιδής
Μεγαλώσαμε, κάτω από καλλίτερες κοινωνικές συνθήκες από τους γονείς μας. Μια χούντα μας βρήκε σε μικρή ηλικία, και έτσι ουσιαστικά άκαπνοι ενηλικιωθήκαμε. Ο τρόμος της επιβίωσης αντικαταστάθηκε από τον τρόπο του ευ ζην. Και αυτό το «ευ» είχε την πολυτέλεια να είναι διαφορετικό για τον καθένα. Άλλοι το έριξαν στην καριέρα, άλλοι τα ναρκωτικά άλλοι στους έρωτες. με μια απόγνωση προορισμού σαν να ήταν η κάθε μέρα η τελευταία.
Τώρα που γκριζάραμε, υιοθετούμε αδέσποτα και περνάμε την τύφλα μας απέναντι. Χαμένοι: μέσα στις νευρώσεις, στην αμφιθυμία, στον φόβο της ύπαρξης.
…………………………………………………………………………………………
Πιστέψαμε, περισσότερο από κάθε γενιά περασμένη και επόμενη στο χρήμα και το δώσαμε απλόχερα σκέτο, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι μπορούν να γίνουν όλα σε ένα, ανάγκη, αγάπη, ζεστασιά επικοινωνία. Κάναμε ότι είναι δυνατόν για να μη μεγαλώσουν τα παιδιά μας. Ανασφαλείς με τους εαυτούς μας δεν τους δώσαμε ούτε μια ευκαιρία. Ορθώσαμε τοίχους σε οποιανδήποτε θέση ευθύνης και τώρα ανησυχούμε για το μέλλον.
…………………………………………………………………………………………
Θα τιμωρηθούμε μέχρι τα βαθιά γεράματα γι΄ αυτήν μας την συμπεριφορά. Να ξεχάσουμε, την ιδιότητα του συνταξιούχου. Θα δουλέψουμε όλα τα χρόνια της ζωής και ακόμα δεν θα έχουμε ξοφλήσει.
…………………………………………………………………………………………..Όταν θα τελειώσει αυτή η παρατεταμένη παραμονή μας. Όταν πλέον η εμμονή, να μην παραδώσουμε τα όπλα θα είναι ανίσχυρη μπροστά στην βιολογική φθορά, θα έχουμε χάσει και την τελευταία ευκαιρία. Οι βαλίτζες της αναχώρησης θα είναι και πάλι γεμάτες ανησυχία και ανασφάλεια. Η προσδοκώμενη ηρεμία που είναι απαραίτητη για το μεγάλο ταξίδι δεν θα βρίσκεται στις αποσκευές μας
Αυτός ο προβληματισμός της γενιάς μας, για το τι μέλει γενέσθαι, δεν είναι άμοιρος της δικής της πορείας. Η ανασφάλεια για την νέα γενιά που ετοιμάζεται να αναλάβει δράση, είναι η ανταπόδοση της προσφοράς μας. Γνωρίζουμε καλά τι δώσαμε και τρέμουμε, την ώρα της συγκομιδής
Μεγαλώσαμε, κάτω από καλλίτερες κοινωνικές συνθήκες από τους γονείς μας. Μια χούντα μας βρήκε σε μικρή ηλικία, και έτσι ουσιαστικά άκαπνοι ενηλικιωθήκαμε. Ο τρόμος της επιβίωσης αντικαταστάθηκε από τον τρόπο του ευ ζην. Και αυτό το «ευ» είχε την πολυτέλεια να είναι διαφορετικό για τον καθένα. Άλλοι το έριξαν στην καριέρα, άλλοι τα ναρκωτικά άλλοι στους έρωτες. με μια απόγνωση προορισμού σαν να ήταν η κάθε μέρα η τελευταία.
Τώρα που γκριζάραμε, υιοθετούμε αδέσποτα και περνάμε την τύφλα μας απέναντι. Χαμένοι: μέσα στις νευρώσεις, στην αμφιθυμία, στον φόβο της ύπαρξης.
…………………………………………………………………………………………
Πιστέψαμε, περισσότερο από κάθε γενιά περασμένη και επόμενη στο χρήμα και το δώσαμε απλόχερα σκέτο, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι μπορούν να γίνουν όλα σε ένα, ανάγκη, αγάπη, ζεστασιά επικοινωνία. Κάναμε ότι είναι δυνατόν για να μη μεγαλώσουν τα παιδιά μας. Ανασφαλείς με τους εαυτούς μας δεν τους δώσαμε ούτε μια ευκαιρία. Ορθώσαμε τοίχους σε οποιανδήποτε θέση ευθύνης και τώρα ανησυχούμε για το μέλλον.
…………………………………………………………………………………………
Θα τιμωρηθούμε μέχρι τα βαθιά γεράματα γι΄ αυτήν μας την συμπεριφορά. Να ξεχάσουμε, την ιδιότητα του συνταξιούχου. Θα δουλέψουμε όλα τα χρόνια της ζωής και ακόμα δεν θα έχουμε ξοφλήσει.
…………………………………………………………………………………………..Όταν θα τελειώσει αυτή η παρατεταμένη παραμονή μας. Όταν πλέον η εμμονή, να μην παραδώσουμε τα όπλα θα είναι ανίσχυρη μπροστά στην βιολογική φθορά, θα έχουμε χάσει και την τελευταία ευκαιρία. Οι βαλίτζες της αναχώρησης θα είναι και πάλι γεμάτες ανησυχία και ανασφάλεια. Η προσδοκώμενη ηρεμία που είναι απαραίτητη για το μεγάλο ταξίδι δεν θα βρίσκεται στις αποσκευές μας
«Κατά παντός υπευθύνου»
Σε μια καθημερινή διαδικασία γραφής, οι αναφορές σε προηγούμενα κείμενα, αποτελούν την αναγκαία προέκταση, που ο χρόνος και ο χώρος, είχε αποκλείσει.
Είναι αυτό που θα θέλαμε να είχαμε γράψει και προκύπτει στη δοκιμασία, όταν δηλαδή θα έρθει στο φως της δημοσιότητας. Είναι το κάτι παραπάνω που πάντα προκύπτει από τον διάλογο.
Όταν η πρωτομαγιά δεν ήταν απεργία, σχεδόν πάντα την μπέρδευα με την Καθαρά Δευτέρα, ποιητική αδεία λοιπόν τα κούλουμα και οι χαρταετοί. Όταν η πρωτομαγιά δεν έχει σαφές κόκκινο χρώμα, αυτά είναι τα επακόλουθα. «Παράξενη πρωτομαγιά» που κάποιες φορές σαν και εφέτος γίνεσαι και Καθαρά Δευτέρα.
…………………………………………………………………………………………..
Δεν χρειάστηκε να πει το όνομα του και μόνο που άκουσα τη φωνή του από το τηλέφωνο, κατάλαβα ότι ήταν ο Γιώργος Κάρτερ. Δεν τον έχω γνωρίσει προσωπικά. Τον ξέρω όπως όλοι οι έλληνες και τον θαυμάζω για την τεραστία πρόσφορα του στο Ραδιόφωνο, την τηλεόραση, την ποίηση και τη Λογοτεχνία.. Η χαρά μου μεγάλη όταν χαίρεται να διαβάζει τα κείμενα μου, ο Γιώργος Κάρτερ. Ρώτησε την διεύθυνση μου για να μου στείλει την τελευταία ποιητική του συλλογή. Τον ευχαριστώ.
…………………………………………………………………………………………..
«Κατά παντός υπευθύνου»
…………………………………………………………………………………………..
«…ο Κάρτερ είναι μία, εν πρώτοις, εγρηγορούσα συνείδηση του καιρού μας, ένας σπάνιος πνευματικός άνθρωπος, ένας τολμηρός ποιητής, ένας επαγγελματίας του χώρου του, με υψηλό αίσθημα ευθύνης, και ένας πρωτοπόρος, ρομαντικός θα έλεγα, οραματιστής που έβλεπε το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, ως σχολείο του λαού, ως ανοιχτό Πανεπιστήμιο, ως σπορείς ανθέων και καρπών πνευματικών. Του οφείλουμε πολλά, όσοι από εμάς κοινωνήσαμε το έργο του και την ιεραποστολή του» Κώστας Γεωργουσόπουλος
…………………………………………………………………………………………..
Φαντάζομαι την πίκρα του με αυτά που βλέπει. Φαντάζομαι την οργή του.
………………………………………………………………………………………….Κατά παντός υπευθύνου ο τίτλος και ανυπομονώ να το διαβάσω
Σε μια καθημερινή διαδικασία γραφής, οι αναφορές σε προηγούμενα κείμενα, αποτελούν την αναγκαία προέκταση, που ο χρόνος και ο χώρος, είχε αποκλείσει.
Είναι αυτό που θα θέλαμε να είχαμε γράψει και προκύπτει στη δοκιμασία, όταν δηλαδή θα έρθει στο φως της δημοσιότητας. Είναι το κάτι παραπάνω που πάντα προκύπτει από τον διάλογο.
Όταν η πρωτομαγιά δεν ήταν απεργία, σχεδόν πάντα την μπέρδευα με την Καθαρά Δευτέρα, ποιητική αδεία λοιπόν τα κούλουμα και οι χαρταετοί. Όταν η πρωτομαγιά δεν έχει σαφές κόκκινο χρώμα, αυτά είναι τα επακόλουθα. «Παράξενη πρωτομαγιά» που κάποιες φορές σαν και εφέτος γίνεσαι και Καθαρά Δευτέρα.
…………………………………………………………………………………………..
Δεν χρειάστηκε να πει το όνομα του και μόνο που άκουσα τη φωνή του από το τηλέφωνο, κατάλαβα ότι ήταν ο Γιώργος Κάρτερ. Δεν τον έχω γνωρίσει προσωπικά. Τον ξέρω όπως όλοι οι έλληνες και τον θαυμάζω για την τεραστία πρόσφορα του στο Ραδιόφωνο, την τηλεόραση, την ποίηση και τη Λογοτεχνία.. Η χαρά μου μεγάλη όταν χαίρεται να διαβάζει τα κείμενα μου, ο Γιώργος Κάρτερ. Ρώτησε την διεύθυνση μου για να μου στείλει την τελευταία ποιητική του συλλογή. Τον ευχαριστώ.
…………………………………………………………………………………………..
«Κατά παντός υπευθύνου»
…………………………………………………………………………………………..
«…ο Κάρτερ είναι μία, εν πρώτοις, εγρηγορούσα συνείδηση του καιρού μας, ένας σπάνιος πνευματικός άνθρωπος, ένας τολμηρός ποιητής, ένας επαγγελματίας του χώρου του, με υψηλό αίσθημα ευθύνης, και ένας πρωτοπόρος, ρομαντικός θα έλεγα, οραματιστής που έβλεπε το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, ως σχολείο του λαού, ως ανοιχτό Πανεπιστήμιο, ως σπορείς ανθέων και καρπών πνευματικών. Του οφείλουμε πολλά, όσοι από εμάς κοινωνήσαμε το έργο του και την ιεραποστολή του» Κώστας Γεωργουσόπουλος
…………………………………………………………………………………………..
Φαντάζομαι την πίκρα του με αυτά που βλέπει. Φαντάζομαι την οργή του.
………………………………………………………………………………………….Κατά παντός υπευθύνου ο τίτλος και ανυπομονώ να το διαβάσω
Κανείς δεν θα γλιτώσει από την αγάπη
Ευτυχώς, που υπάρχει και έρωτας, σε μια αέναη διαδικασία μέχρι το βαθύ γήρας τελικά. Ευτυχώς που ανανεώνεται κάθε φορά σαν της καρδιάς το αίμα και μας γλιτώνει από τις τετριμμένες λέξεις, από τα προβλήματα, που όσο λιμνάζουν, τόσο μας αφαιρούν την διάθεση για δράση.
Και οι νέοι ερωτεύονται ακόμα, ας μην καταλαβαίνουμε τα σινιάλα τους.
Έχετε δει εκείνη την διαφήμιση που η κόρη μιλάει στο πατέρα αλαμπουρνέζικα; Ο πατέρας απορριμμένος, την παραπέμπει στη μητέρα, «το είπες στην μάνα σου;»
…………………………………………………………………………………………Η συνέχεια της ιστορίας, που δεν θα παιχθεί στην τηλεόραση.
«Κανείς δεν θα γλιτώσει από την αγάπη. Η κόρη ερωτεύεται. Ο πατέρας ενθουσιάστηκε. Του φάνηκε σαν ο κόσμος να ξανακουρδίζει το ρόλοι του, σαν να ξαναβρήκαν τα τόξα τους οι άγγελοι και βγήκανε σεργιάνι να χτυπήσουνε καινούργιες καρδιές, να ταράξουν νέα στήθη. Υποθέτω είναι όμορφο να βλέπεις την αισθηματική σου αγωγή να ξαναβιώνεται μέσα από ένα καινούργιο σώμα που προήλθε απ’ το δικό σου το σχετικά παλιό πια. Ένα παιδί ερωτευμένο όπως και να το κάνουμε, είναι ένας κόσμος που προσπαθεί να ξαναγεννηθεί».
…………………………………………………………………………………………..
Ευτυχώς που υπάρχει και ο ερωτάς, που ξαναγεννάει, που η λέξη όσο και να χρησιμοποιηθεί παραμένει ζωντανή και φρέσκα., που οι κανόνες της αγοράς, όσο και να προσπαθήσουν να αλλάξουν τις λέξεις αυτή θα παραμένει εκεί, αναντικατάστατη.
…………………………………………………………………………………………..
Διάβασα την περασμένη Κυριακή μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη ενός γάλλου διανοούμενου που μιλούσε για την σημερινή νεολαία. Με απτά επιχειρήματα παρουσίαζε την διαφορά των νέων απέναντι στην εξουσία, και την οικογένεια σε σχέση με παλαιοτέρα χρόνια. Κατέληγε σε ένα απαισιόδοξο συμπέρασμα: «οι νέοι δεν κάνουν τις προβλεπόμενες ρίξεις και αφομοιώνονται πολύ πιο εύκολα από τις προηγούμενες γενιές, από το υπάρχον ο σύστημα».
…………………………………………………………………………………………..Ευτυχώς όμως, που οι νέοι ερωτεύονται όπως παλιά και όπως παλιότερα και αυτό παραμένει μια σταθερά, που εγγυάται ότι ο κόσμος, όσο και να προσπαθούμε δεν μπορεί να παραμείνει ίδιος..
Ευτυχώς, που υπάρχει και έρωτας, σε μια αέναη διαδικασία μέχρι το βαθύ γήρας τελικά. Ευτυχώς που ανανεώνεται κάθε φορά σαν της καρδιάς το αίμα και μας γλιτώνει από τις τετριμμένες λέξεις, από τα προβλήματα, που όσο λιμνάζουν, τόσο μας αφαιρούν την διάθεση για δράση.
Και οι νέοι ερωτεύονται ακόμα, ας μην καταλαβαίνουμε τα σινιάλα τους.
Έχετε δει εκείνη την διαφήμιση που η κόρη μιλάει στο πατέρα αλαμπουρνέζικα; Ο πατέρας απορριμμένος, την παραπέμπει στη μητέρα, «το είπες στην μάνα σου;»
…………………………………………………………………………………………Η συνέχεια της ιστορίας, που δεν θα παιχθεί στην τηλεόραση.
«Κανείς δεν θα γλιτώσει από την αγάπη. Η κόρη ερωτεύεται. Ο πατέρας ενθουσιάστηκε. Του φάνηκε σαν ο κόσμος να ξανακουρδίζει το ρόλοι του, σαν να ξαναβρήκαν τα τόξα τους οι άγγελοι και βγήκανε σεργιάνι να χτυπήσουνε καινούργιες καρδιές, να ταράξουν νέα στήθη. Υποθέτω είναι όμορφο να βλέπεις την αισθηματική σου αγωγή να ξαναβιώνεται μέσα από ένα καινούργιο σώμα που προήλθε απ’ το δικό σου το σχετικά παλιό πια. Ένα παιδί ερωτευμένο όπως και να το κάνουμε, είναι ένας κόσμος που προσπαθεί να ξαναγεννηθεί».
…………………………………………………………………………………………..
Ευτυχώς που υπάρχει και ο ερωτάς, που ξαναγεννάει, που η λέξη όσο και να χρησιμοποιηθεί παραμένει ζωντανή και φρέσκα., που οι κανόνες της αγοράς, όσο και να προσπαθήσουν να αλλάξουν τις λέξεις αυτή θα παραμένει εκεί, αναντικατάστατη.
…………………………………………………………………………………………..
Διάβασα την περασμένη Κυριακή μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη ενός γάλλου διανοούμενου που μιλούσε για την σημερινή νεολαία. Με απτά επιχειρήματα παρουσίαζε την διαφορά των νέων απέναντι στην εξουσία, και την οικογένεια σε σχέση με παλαιοτέρα χρόνια. Κατέληγε σε ένα απαισιόδοξο συμπέρασμα: «οι νέοι δεν κάνουν τις προβλεπόμενες ρίξεις και αφομοιώνονται πολύ πιο εύκολα από τις προηγούμενες γενιές, από το υπάρχον ο σύστημα».
…………………………………………………………………………………………..Ευτυχώς όμως, που οι νέοι ερωτεύονται όπως παλιά και όπως παλιότερα και αυτό παραμένει μια σταθερά, που εγγυάται ότι ο κόσμος, όσο και να προσπαθούμε δεν μπορεί να παραμείνει ίδιος..
Η ομορφιά καλύπτει το τραύμα
«…Και είναι ωραία η Κέρκυρα, ωραία στο σύνολο της. Φύση και άνθρωποι συντονισμένοι για να πλαισιώνουν ο ένας τον άλλο. Δεν είναι ο κερκυραίος έξω από το κλίμα του νησιού, όπως δεν είναι η Κέρκυρα έξω από το κλίμα του κερκυραίου. Ο ένας συμπλήρωμα και προέκταση του αλλού. Το ανθρώπινο ραφινάρισμα που αναπτύσσεται μέσα στον πιο αβρό διάκοσμο. Η πρώτη πνοή δυτικού πολιτισμού. Για όποιον ταξιδεύει προς την Ευρώπη. Η μόνη ελληνική γωνιά που θα δώσει κάποιον άνεμο Ευρώπης, στον αταξίδευτο. Τον άνεμο αυτόν θα τον αισθανθείτε ακόμα πιο ζωηρό όταν έρχεστε από την ηπειρωτική ακτή. Σαν να έχετε αλλάξει πλανήτη».
Κινδυνεύεις να χαρακτηρισθείς αχάριστος, αν προσπαθήσεις να αντικρούσεις τα παραπάνω λόγια, του μαγεμένου επισκέπτη. Ακριβώς αυτή η πραότητα και η ομορφιά σημειώνει και την αδυναμία της. Η Κέρκυρα παθαίνει ότι παθαίνουν όλες οι ωραίες. θαμπώνουν με την ομορφιά, και όταν έρχονται ικέτιδες, να χτυπήσουν την πόρτα σας για να ζητήσουν την επούλωση του τραύματος, που δουλεύει κάτω από την συναρπαστική επιφάνεια, η ομορφιά απορροφά εκείνον στον οποίο απευθύνεται το αίτημα.
Έτσι εξηγείτε πως η Κέρκυρα δοκιμασμένη όσο καμία άλλη περιοχή της χώρας έρχεται τελευταία στην ουρά των επαρχιών που περιμένουνε την επούλωση των τραυμάτων τους. Είναι δε πολλά τα τραύματα της
«Ζείτε στο παράδεισο και παραπονιόσαστε;» Οι ασχήμιες και τα όποια προβλήματα που αντιμετωπίζει κάθε επισκέπτης επισκιάζονται από την ομορφιά, το ασυνήθιστο μάτι, δεν μπορεί να φανεί αντικειμενικό, πρέπει να γίνεις μόνιμος κάτοικος παλιάς πόλης να βρεθείς αντιμέτωπος με τα προβλήματα διαβίωσης, γιατί μπορεί να είναι ωραία τα κτίρια και οι απλωμένες μπουγάδες για τους επισκέπτες αλλά αν ρωτήσουμε αυτούς που κατοικούν έχουν βλαστημήσει την ώρα και την στιγμή που γεννήθηκαν. Πολυώροφα κτίρια χωρίς ασανσέρ, χωρίς μπαλκόνια, χωρίς δρόμο πρόσβασης οχημάτων, με ξύλινα πατώματα και κατσαρίδες, με χιλιάδες περιστέρα που βρομίζουν τα πάντα και εκατομμύρια χελιδόνια που ανεβάζουν τα ντεσιμπέλ.Για τις υποδομές θα ήταν κουραστικό να κάνουμε μια ακόμα αναφορά. Ελάτε να άπλωσε τη μπουγάδα σας στα στενά καντούνια και ύστερα το ξανασυζητάμε το θέμα.
«…Και είναι ωραία η Κέρκυρα, ωραία στο σύνολο της. Φύση και άνθρωποι συντονισμένοι για να πλαισιώνουν ο ένας τον άλλο. Δεν είναι ο κερκυραίος έξω από το κλίμα του νησιού, όπως δεν είναι η Κέρκυρα έξω από το κλίμα του κερκυραίου. Ο ένας συμπλήρωμα και προέκταση του αλλού. Το ανθρώπινο ραφινάρισμα που αναπτύσσεται μέσα στον πιο αβρό διάκοσμο. Η πρώτη πνοή δυτικού πολιτισμού. Για όποιον ταξιδεύει προς την Ευρώπη. Η μόνη ελληνική γωνιά που θα δώσει κάποιον άνεμο Ευρώπης, στον αταξίδευτο. Τον άνεμο αυτόν θα τον αισθανθείτε ακόμα πιο ζωηρό όταν έρχεστε από την ηπειρωτική ακτή. Σαν να έχετε αλλάξει πλανήτη».
Κινδυνεύεις να χαρακτηρισθείς αχάριστος, αν προσπαθήσεις να αντικρούσεις τα παραπάνω λόγια, του μαγεμένου επισκέπτη. Ακριβώς αυτή η πραότητα και η ομορφιά σημειώνει και την αδυναμία της. Η Κέρκυρα παθαίνει ότι παθαίνουν όλες οι ωραίες. θαμπώνουν με την ομορφιά, και όταν έρχονται ικέτιδες, να χτυπήσουν την πόρτα σας για να ζητήσουν την επούλωση του τραύματος, που δουλεύει κάτω από την συναρπαστική επιφάνεια, η ομορφιά απορροφά εκείνον στον οποίο απευθύνεται το αίτημα.
Έτσι εξηγείτε πως η Κέρκυρα δοκιμασμένη όσο καμία άλλη περιοχή της χώρας έρχεται τελευταία στην ουρά των επαρχιών που περιμένουνε την επούλωση των τραυμάτων τους. Είναι δε πολλά τα τραύματα της
«Ζείτε στο παράδεισο και παραπονιόσαστε;» Οι ασχήμιες και τα όποια προβλήματα που αντιμετωπίζει κάθε επισκέπτης επισκιάζονται από την ομορφιά, το ασυνήθιστο μάτι, δεν μπορεί να φανεί αντικειμενικό, πρέπει να γίνεις μόνιμος κάτοικος παλιάς πόλης να βρεθείς αντιμέτωπος με τα προβλήματα διαβίωσης, γιατί μπορεί να είναι ωραία τα κτίρια και οι απλωμένες μπουγάδες για τους επισκέπτες αλλά αν ρωτήσουμε αυτούς που κατοικούν έχουν βλαστημήσει την ώρα και την στιγμή που γεννήθηκαν. Πολυώροφα κτίρια χωρίς ασανσέρ, χωρίς μπαλκόνια, χωρίς δρόμο πρόσβασης οχημάτων, με ξύλινα πατώματα και κατσαρίδες, με χιλιάδες περιστέρα που βρομίζουν τα πάντα και εκατομμύρια χελιδόνια που ανεβάζουν τα ντεσιμπέλ.Για τις υποδομές θα ήταν κουραστικό να κάνουμε μια ακόμα αναφορά. Ελάτε να άπλωσε τη μπουγάδα σας στα στενά καντούνια και ύστερα το ξανασυζητάμε το θέμα.
Λίγο πριν τον οργασμό
Μπορεί πολλές φορές να γκρινιάζω απ’ αυτήν εδώ την στήλη, άλλωστε σε μια περίοδο προεκλογική υπάρχει άφθονο υλικό για γκρίνια, τόσο που μπορεί να μας ρίξει στην παγίδα της μιζέριας.
Θα ήταν ψέμα αν έλεγα ότι δεν μου αρέσει αυτή η περίοδος. Είναι ένα πανηγύρι!
Μουσική, φώτα, χρώματα, συγκεντρώσεις, χαρά μεγάλη. Οι άνθρωποι αφήνουν την μοναξιά τους και έρχονται κοντά, τα συναισθήματα ζωηρεύουν, οι ελπίδες ζωντανεύουν και το σκληρό πρόσωπο της εξουσίας αρχίζει να σκάει χαμόγελο. Να και εκείνη η χαμένη συντροφικότητα που σκάει μύτη μέσα από την δουλειά των επιτροπών. Αγαπάμε και μισούμε αυτές τις μέρες άρα ζούμε.
Σοβαρολογώ δεν ειρωνεύομαι. Ο προεκλογικός χρόνος ενός ανθρώπου που ζει μέχρι τα 80 είναι είκοσι χαρούμενα χρόνια από τη ζωή του, υπολογισμένα με 6 μήνες κάθε προεκλογικής περιόδου. Το ένα τέταρτο της ζωής δηλαδή χαρές και πανηγύρια.
Να το εκτιμήσουμε σοβαρό αυτό και να μην μας πιάνει η μιζέρια και η γκρίνια, άλλωστε το έχουμε δει το έργο πολλές φορές οι εκλογές έχουν αξία για τον προεκλογικό χρόνο που χαιρόμαστε. Είναι ακριβώς αυτός ο χρόνος των προκαταρκτικών λίγο πριν τον οργασμό, μετά γυρίζουμε την πλάτη.
Μπορεί πολλές φορές να γκρινιάζω απ’ αυτήν εδώ την στήλη, άλλωστε σε μια περίοδο προεκλογική υπάρχει άφθονο υλικό για γκρίνια, τόσο που μπορεί να μας ρίξει στην παγίδα της μιζέριας.
Θα ήταν ψέμα αν έλεγα ότι δεν μου αρέσει αυτή η περίοδος. Είναι ένα πανηγύρι!
Μουσική, φώτα, χρώματα, συγκεντρώσεις, χαρά μεγάλη. Οι άνθρωποι αφήνουν την μοναξιά τους και έρχονται κοντά, τα συναισθήματα ζωηρεύουν, οι ελπίδες ζωντανεύουν και το σκληρό πρόσωπο της εξουσίας αρχίζει να σκάει χαμόγελο. Να και εκείνη η χαμένη συντροφικότητα που σκάει μύτη μέσα από την δουλειά των επιτροπών. Αγαπάμε και μισούμε αυτές τις μέρες άρα ζούμε.
Σοβαρολογώ δεν ειρωνεύομαι. Ο προεκλογικός χρόνος ενός ανθρώπου που ζει μέχρι τα 80 είναι είκοσι χαρούμενα χρόνια από τη ζωή του, υπολογισμένα με 6 μήνες κάθε προεκλογικής περιόδου. Το ένα τέταρτο της ζωής δηλαδή χαρές και πανηγύρια.
Να το εκτιμήσουμε σοβαρό αυτό και να μην μας πιάνει η μιζέρια και η γκρίνια, άλλωστε το έχουμε δει το έργο πολλές φορές οι εκλογές έχουν αξία για τον προεκλογικό χρόνο που χαιρόμαστε. Είναι ακριβώς αυτός ο χρόνος των προκαταρκτικών λίγο πριν τον οργασμό, μετά γυρίζουμε την πλάτη.
Κράνος και ζώνη ακόμα και στον ύπνο
Είναι αλήθεια ότι μετά την εφαρμογή, των νέων εξοντωτικών μέτρων του κώδικα οδικής κυκλοφορίας, όλο και περισσότεροι οδηγοί συμμορφώνονται, φορούν το κράνος και τη ζώνη τους και λέν’ και ένα τραγούδι.
Η εξέλιξη αυτή όμως, αρχίζει να δημιουργεί πρόβλημα στην τροχαία. Πώς να καλύψουν το εβδομαδιαίο εισπρακτικό πλάνο; Στα μπλόκα εκτός πόλεως δεν έχει ψωμί. Να περιμένουν δυο και τρεις ώρες στο ήλιο μήπως και περάσει αραιά και που κάποιος ασυμμόρφωτος οδηγός; Δεν βγαίνουν ούτε τα έξοδα.
Γι’ αυτό λοιπόν στα σίγουρα, μέσα στην τρέλα της πόλης, όλο και κάποιος θα χαλαρώσει, όλο και κάποιος θα βλαστημήσει την ώρα που γεννήθηκε και θα πετάξει από πάνω του έναν επιπλέον βραχνά. Μες στον κυκλοφοριακό παροξυσμό, στους σκαμμένους δρόμους στη ζεστή και στην υγρασία, θα θεωρήσει υπερβολή, μια επιπλέον καθυστέρηση από τον έλεγχο της τροχαίας. Όμως η λογική εδώ δεν έχει θέση. Σε οδηγεί απ’ .ευθείας στο ταμείο.
Ξύπνησες το πρωί έκανες μπάνιο και περιμένεις να στεγνώσουν τα μαλλιά σου, για να φορέσεις την περικεφαλαία; Στην έξοδο της Σταμάτιου Δεσύλλα, (Λαϊκή αγορά) στο ύψος της διασταύρωσης με την Γερασίμου Μαρκορά σε περιμένει η τροχαία για να σου στεγνώσει μαζί με τα μαλλιά και την τσέπη. (Ευτυχώς που βρέθηκε ένας χριστιανός και με ειδοποίησε πενήντα μέτρα πριν). Στον ίδιο δρόμο κατά τις απογευματινές ώρες γίνονται έλεγχοι και στην είσοδο. Περνώντας από τον παραλιακό στρίβεις και βρίσκεσαι φάτσα κάρτα. Δρόμος χωρίς γυρισμό. Λες από μέσα σου, την πάτησα και πας σαν καλό παιδί πας να να καταθέσεις.
Δεν χρειάζεται νομίζω να σας υπενθυμίσω ότι από την Πλατεία Σαρόκο στο ύψος του Αστυνομικού τμήματος, όπως βγαίνουμε από την πόλη, κάτω από την σκιά των δέντρων, όποιος παραβιάζει τον κώδικα είναι σαν να λέει παιδιά ήρθα να ενισχύσω τον κρατικό κορβανά.
Υπάρχουν και άλλα επικίνδυνα σημεία όπως έχουν καταγραφεί από παθόντες. Στην ανηφόρα του «Ορφέα», στην «Πλατυτέρα», στον δρόμο του Κωτσέλα στη Γαρίτσα τις απογευματινές ώρες δίπλα στο ζαχαροπλαστείο «Μποχοτι». Και φαντάζομαι και αλλού που δεν έχεις πολλά περιθώρια να κάνεις πίσω.
Δεν θα τα έγραφα τα παραπάνω, αν όλα αυτά τα έσοδα, από τα τέλη κυκλοφορίας, τις μεταβιβάσεις, τους διάφορους φόρους που πληρώνουν οι οδηγοί και τα εξοντωτικά πρόστιμα, είχαν κάποια ανταπόδοση. Δηλαδή εμείς τι πρέπει να κάνουμε να βγούμε στους δρόμους και σε κάθε λάκκο να βάζουμε και από ένα πρόστιμο στο κράτος; Όπως αντιλαμβάνεστε δεν τα έχω με την τροχαία, που αν μη τι άλλο εκτελεί εντολές, με αυτό το άδικο κράτος τα έχω που βγάζει από την μύγα ξίγκι και ύστερα ψάχνουμε τα χαμένα ομόλογα.
Μπορεί με αυτά τα κατασταλτικά μέτρα να έχουν αναγκαστεί πολλοί οδηγοί να πειθαρχήσουν, όμως αυτό δεν αποτελεί μορφή διαπαιδαγώγησης, την στιγμή μάλιστα που το χαράτσι που έχει καθορισθεί, θα βρίσκεται κάθε φορά ο τρόπος για να εισπράττεται και να αποδίδεται.
………………………………………………………………………………………….
Κράνος και ζώνη λοιπόν ακόμα και ύπνο, γιατί με την διαπαιδαγώγηση μπορεί να παίζετε με τα λεφτά όμως, το κράτος δεν παίζει…
Είναι αλήθεια ότι μετά την εφαρμογή, των νέων εξοντωτικών μέτρων του κώδικα οδικής κυκλοφορίας, όλο και περισσότεροι οδηγοί συμμορφώνονται, φορούν το κράνος και τη ζώνη τους και λέν’ και ένα τραγούδι.
Η εξέλιξη αυτή όμως, αρχίζει να δημιουργεί πρόβλημα στην τροχαία. Πώς να καλύψουν το εβδομαδιαίο εισπρακτικό πλάνο; Στα μπλόκα εκτός πόλεως δεν έχει ψωμί. Να περιμένουν δυο και τρεις ώρες στο ήλιο μήπως και περάσει αραιά και που κάποιος ασυμμόρφωτος οδηγός; Δεν βγαίνουν ούτε τα έξοδα.
Γι’ αυτό λοιπόν στα σίγουρα, μέσα στην τρέλα της πόλης, όλο και κάποιος θα χαλαρώσει, όλο και κάποιος θα βλαστημήσει την ώρα που γεννήθηκε και θα πετάξει από πάνω του έναν επιπλέον βραχνά. Μες στον κυκλοφοριακό παροξυσμό, στους σκαμμένους δρόμους στη ζεστή και στην υγρασία, θα θεωρήσει υπερβολή, μια επιπλέον καθυστέρηση από τον έλεγχο της τροχαίας. Όμως η λογική εδώ δεν έχει θέση. Σε οδηγεί απ’ .ευθείας στο ταμείο.
Ξύπνησες το πρωί έκανες μπάνιο και περιμένεις να στεγνώσουν τα μαλλιά σου, για να φορέσεις την περικεφαλαία; Στην έξοδο της Σταμάτιου Δεσύλλα, (Λαϊκή αγορά) στο ύψος της διασταύρωσης με την Γερασίμου Μαρκορά σε περιμένει η τροχαία για να σου στεγνώσει μαζί με τα μαλλιά και την τσέπη. (Ευτυχώς που βρέθηκε ένας χριστιανός και με ειδοποίησε πενήντα μέτρα πριν). Στον ίδιο δρόμο κατά τις απογευματινές ώρες γίνονται έλεγχοι και στην είσοδο. Περνώντας από τον παραλιακό στρίβεις και βρίσκεσαι φάτσα κάρτα. Δρόμος χωρίς γυρισμό. Λες από μέσα σου, την πάτησα και πας σαν καλό παιδί πας να να καταθέσεις.
Δεν χρειάζεται νομίζω να σας υπενθυμίσω ότι από την Πλατεία Σαρόκο στο ύψος του Αστυνομικού τμήματος, όπως βγαίνουμε από την πόλη, κάτω από την σκιά των δέντρων, όποιος παραβιάζει τον κώδικα είναι σαν να λέει παιδιά ήρθα να ενισχύσω τον κρατικό κορβανά.
Υπάρχουν και άλλα επικίνδυνα σημεία όπως έχουν καταγραφεί από παθόντες. Στην ανηφόρα του «Ορφέα», στην «Πλατυτέρα», στον δρόμο του Κωτσέλα στη Γαρίτσα τις απογευματινές ώρες δίπλα στο ζαχαροπλαστείο «Μποχοτι». Και φαντάζομαι και αλλού που δεν έχεις πολλά περιθώρια να κάνεις πίσω.
Δεν θα τα έγραφα τα παραπάνω, αν όλα αυτά τα έσοδα, από τα τέλη κυκλοφορίας, τις μεταβιβάσεις, τους διάφορους φόρους που πληρώνουν οι οδηγοί και τα εξοντωτικά πρόστιμα, είχαν κάποια ανταπόδοση. Δηλαδή εμείς τι πρέπει να κάνουμε να βγούμε στους δρόμους και σε κάθε λάκκο να βάζουμε και από ένα πρόστιμο στο κράτος; Όπως αντιλαμβάνεστε δεν τα έχω με την τροχαία, που αν μη τι άλλο εκτελεί εντολές, με αυτό το άδικο κράτος τα έχω που βγάζει από την μύγα ξίγκι και ύστερα ψάχνουμε τα χαμένα ομόλογα.
Μπορεί με αυτά τα κατασταλτικά μέτρα να έχουν αναγκαστεί πολλοί οδηγοί να πειθαρχήσουν, όμως αυτό δεν αποτελεί μορφή διαπαιδαγώγησης, την στιγμή μάλιστα που το χαράτσι που έχει καθορισθεί, θα βρίσκεται κάθε φορά ο τρόπος για να εισπράττεται και να αποδίδεται.
………………………………………………………………………………………….
Κράνος και ζώνη λοιπόν ακόμα και ύπνο, γιατί με την διαπαιδαγώγηση μπορεί να παίζετε με τα λεφτά όμως, το κράτος δεν παίζει…
Επιστροφή στην παιδική αθωότητα»,
και με δημοσκόπηση
Στις 14 Φεβρουάριου απ’ αυτή εδώ την στήλη είχα δημοσιεύσει ένα κείμενο με τίτλος «Επιστροφή στην παιδική αθωότητα», που αφορούσε την κ. Άντζελα Γκερέκου. Έκανα την διαπίστωση τότε ότι «όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα στο ΠΑΣΟΚ δεν μπορούν να πλήξουν την εικόνα της. Απεναντίας θα έλεγα ότι μέσα απ’ αυτή την μπόχα έχει καταφέρει, με βασικό πλεονέκτημα την αθωότητα της, να ξεχωρίζει.
Η Άντζελα εισάγει καινούργια ήθη στην πολιτική ζωή του τόπου και δεν χρειάζεται να κάνει καμία προσπάθεια γι’ αυτό. Έχοντας μικρή θητεία στο κόμμα και απουσία από την δράση του κομματικού μηχανισμού όλα αυτά τα χρόνια, αποκτάει πλεονέκτημα να εκφράζει το άδολο και το καινούργιο»
Και τι πλεονέκτημα. Σύμφωνα με την δημοσκόπηση της MRM, για την Κέρκυρα που παρουσίασε την Κυριακή το βραδύ το Κερκυραϊκό Κανάλι. Στη κάρτα που αφορά την δημοτικότητα των πολιτικών προσώπων η κ. Γκερεκου συγκεντρώνει ποσοστό 40% και καταλαμβάνει την δεύτερη θέση πίσω από την κ. Χαραλάμπους που είναι ο πλέον δημοφιλής με 44%. Ακολουθούν κ. Δένδιας με 32%, ο κ. Γεωργιάδης με 30%, ο κ. Κοντομάρης με 13%, κ. Καλούδης με 11%, ο κ. Νικόπουλος με 9%, και τελευταίος ο κ. Δρυς με 5%
Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους. Στο χώρο του ΠΑΣΟΚ αβίαστα μπορούμε να συμπεράνουμε ότι πίσω από την Άντζελα υπάρχει χάος.
Η οργανωμένη προσπάθεια που επιχειρήθηκε στις πρόσφατες Νομαρχιακές και Δημοτικές εκλογές από εσωκομματικούς της αντιπάλους με σκοπό να πλήξουν την εικόνα της, απέτυχε παταγωδώς. Σε τέτοιες περιπτώσεις η ιστορία έχει διδάξει ότι πάντα έτσι συμβαίνει. Πέτυχαν οι εν λόγω αντίπαλοι να πλήξουν τις επιλογές της, όμως τον κύριο στόχο που ήταν η ίδια αντί να τον αποδυναμώσουν τον ενίσχυσαν. Την ίδια στιγμή, υπέγραφαν και την πολιτική τους καταδίκη
Ο Λαός ποτέ δεν επιβράβευσε την υπονόμευση. Όσοι κατά καιρούς λειτούργησαν σε σκοτεινές στοές, τους έφαγε το μαύρο σκοτάδι.
…………………………………………………………………………………………..
Η δημοσκόπηση έχει και άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία όπως η πρωτιά του κ. Χαραλάμπους του ΚΚΕ, στην κάρτα που αφορά την δημοτικότητα των πολιτικών προσώπων, ένα στοιχείο που πέρα από την συνέπεια και τις ικανότητες του παραπάνω προσώπου, καταδεικνύει την κρίση και των δύο μεγάλων κομμάτων σε τοπικό επίπεδο.
…………………………………………………………………………………………..Για την αξιολόγηση των προβλημάτων δεν νομίζω ότι χρειάζεται δημοσκόπηση. Δέκα χρόνια τώρα που διεξάγεται η παραπάνω έρευνα, παραμένουν σταθερά.
Και σε δέκα χρόνια όπως πάμε τα ίδια θα είναι
.
.
και με δημοσκόπηση
Στις 14 Φεβρουάριου απ’ αυτή εδώ την στήλη είχα δημοσιεύσει ένα κείμενο με τίτλος «Επιστροφή στην παιδική αθωότητα», που αφορούσε την κ. Άντζελα Γκερέκου. Έκανα την διαπίστωση τότε ότι «όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα στο ΠΑΣΟΚ δεν μπορούν να πλήξουν την εικόνα της. Απεναντίας θα έλεγα ότι μέσα απ’ αυτή την μπόχα έχει καταφέρει, με βασικό πλεονέκτημα την αθωότητα της, να ξεχωρίζει.
Η Άντζελα εισάγει καινούργια ήθη στην πολιτική ζωή του τόπου και δεν χρειάζεται να κάνει καμία προσπάθεια γι’ αυτό. Έχοντας μικρή θητεία στο κόμμα και απουσία από την δράση του κομματικού μηχανισμού όλα αυτά τα χρόνια, αποκτάει πλεονέκτημα να εκφράζει το άδολο και το καινούργιο»
Και τι πλεονέκτημα. Σύμφωνα με την δημοσκόπηση της MRM, για την Κέρκυρα που παρουσίασε την Κυριακή το βραδύ το Κερκυραϊκό Κανάλι. Στη κάρτα που αφορά την δημοτικότητα των πολιτικών προσώπων η κ. Γκερεκου συγκεντρώνει ποσοστό 40% και καταλαμβάνει την δεύτερη θέση πίσω από την κ. Χαραλάμπους που είναι ο πλέον δημοφιλής με 44%. Ακολουθούν κ. Δένδιας με 32%, ο κ. Γεωργιάδης με 30%, ο κ. Κοντομάρης με 13%, κ. Καλούδης με 11%, ο κ. Νικόπουλος με 9%, και τελευταίος ο κ. Δρυς με 5%
Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους. Στο χώρο του ΠΑΣΟΚ αβίαστα μπορούμε να συμπεράνουμε ότι πίσω από την Άντζελα υπάρχει χάος.
Η οργανωμένη προσπάθεια που επιχειρήθηκε στις πρόσφατες Νομαρχιακές και Δημοτικές εκλογές από εσωκομματικούς της αντιπάλους με σκοπό να πλήξουν την εικόνα της, απέτυχε παταγωδώς. Σε τέτοιες περιπτώσεις η ιστορία έχει διδάξει ότι πάντα έτσι συμβαίνει. Πέτυχαν οι εν λόγω αντίπαλοι να πλήξουν τις επιλογές της, όμως τον κύριο στόχο που ήταν η ίδια αντί να τον αποδυναμώσουν τον ενίσχυσαν. Την ίδια στιγμή, υπέγραφαν και την πολιτική τους καταδίκη
Ο Λαός ποτέ δεν επιβράβευσε την υπονόμευση. Όσοι κατά καιρούς λειτούργησαν σε σκοτεινές στοές, τους έφαγε το μαύρο σκοτάδι.
…………………………………………………………………………………………..
Η δημοσκόπηση έχει και άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία όπως η πρωτιά του κ. Χαραλάμπους του ΚΚΕ, στην κάρτα που αφορά την δημοτικότητα των πολιτικών προσώπων, ένα στοιχείο που πέρα από την συνέπεια και τις ικανότητες του παραπάνω προσώπου, καταδεικνύει την κρίση και των δύο μεγάλων κομμάτων σε τοπικό επίπεδο.
…………………………………………………………………………………………..Για την αξιολόγηση των προβλημάτων δεν νομίζω ότι χρειάζεται δημοσκόπηση. Δέκα χρόνια τώρα που διεξάγεται η παραπάνω έρευνα, παραμένουν σταθερά.
Και σε δέκα χρόνια όπως πάμε τα ίδια θα είναι
.
.
Επιστροφή στη παιδική αθωότητα
(όπως λέμε στο μέλλον)
Διαβάζοντας τις συνεντεύξεις της κ. Άντζελας Γκερέκου, στα «ΝΕΑ» των Αθηνών και στα τοπικά Μ.Μ.Ε, έκανα την διαπίστωση ότι όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα στο ΠΑΣΟΚ δεν μπορούν να πλήξουν την εικόνα της. Απεναντίας θα έλεγα ότι μέσα από απ΄ αυτή τη μπόχα έχει καταφέρει, με βασικό πλεονέκτημα την αθωότητα της, να ξεχωρίζει.
Η Άντζελα εισάγει καινούργια ήθη στην πολιτική ζωή του τόπου και δεν χρειάζεται να κάνει καμιά προσπάθεια γι΄ αυτό. Έχοντας μικρή θητεία στο κόμμα και απουσία από την δράση του κομματικού μηχανισμού, όλα αυτά τα χρόνια, αποκτάει το πλεονέκτημα να εκφράζει το άδολο και το καινούργιο.
Είναι κοινή διαπίστωση πλέον, ότι το ο κομματικός μηχανισμός του ΠΑΣΟΚ, καρκινοβατεί, οι μεταστάσεις που συντελούνται, σε όλο του το σώμα τον έχουν καταστήσει ανενεργό και ανίκανο να προσφέρει υπηρεσίες στο τόπο. Δεν θέλω να μηδενίσω τους αγώνες ορισμένων, που κατά καιρούς έχουν κάνει, όμως όλη αυτή η ανακύκλωση, οι αλλαξοφιλίες, οι ίντριγκες, η σχέση με την εξουσία, έχουν επιφέρει βλάβη ανήκεστη.
Η κ. Γκερέκου, μη έχοντας εμπλακεί σ’ αυτόν τον μηχανισμό, διατηρεί ακόμα την παιδική της αθωότητα, αυτήν την αθωότητα, που έχουν και τα νέα παιδιά που βρίσκονται στο χώρο και που ονειρεύονται ακόμα να φτιάξουνε τον κόσμο.
Παραγνωριστήκαμε, είπαν οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ στις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές και έδωσαν στην κ. Γκερέκου και την ψυχή τους. Και κυριολεκτώ όταν λέω την ψυχή τους. Στο πρόσωπο της ψήφισαν για το μέλλον νοσταλγώντας παράλληλα το παρελθόν. Το παρελθόν πριν η διακήρυξη της 3ης Σεπτεμβρίου μετατραπεί σε μετοχή. Πριν οι επιτήδειοι σύντροφοι τους θρονιαστούν στις θέσεις του δημοσίου. Πριν γίνει το κίνημα εξουσία και δείξει το απεχθές πρόσωπο του.
Όλοι αυτοί που την ψήφισαν αξιώνονται και εγκυμονούν στην αγωνία και την θλίψη τους, την ραγισμένη, τρυφερή, τη μόνη αληθινή, παιδική εικόνα του κόσμου.
(όπως λέμε στο μέλλον)
Διαβάζοντας τις συνεντεύξεις της κ. Άντζελας Γκερέκου, στα «ΝΕΑ» των Αθηνών και στα τοπικά Μ.Μ.Ε, έκανα την διαπίστωση ότι όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα στο ΠΑΣΟΚ δεν μπορούν να πλήξουν την εικόνα της. Απεναντίας θα έλεγα ότι μέσα από απ΄ αυτή τη μπόχα έχει καταφέρει, με βασικό πλεονέκτημα την αθωότητα της, να ξεχωρίζει.
Η Άντζελα εισάγει καινούργια ήθη στην πολιτική ζωή του τόπου και δεν χρειάζεται να κάνει καμιά προσπάθεια γι΄ αυτό. Έχοντας μικρή θητεία στο κόμμα και απουσία από την δράση του κομματικού μηχανισμού, όλα αυτά τα χρόνια, αποκτάει το πλεονέκτημα να εκφράζει το άδολο και το καινούργιο.
Είναι κοινή διαπίστωση πλέον, ότι το ο κομματικός μηχανισμός του ΠΑΣΟΚ, καρκινοβατεί, οι μεταστάσεις που συντελούνται, σε όλο του το σώμα τον έχουν καταστήσει ανενεργό και ανίκανο να προσφέρει υπηρεσίες στο τόπο. Δεν θέλω να μηδενίσω τους αγώνες ορισμένων, που κατά καιρούς έχουν κάνει, όμως όλη αυτή η ανακύκλωση, οι αλλαξοφιλίες, οι ίντριγκες, η σχέση με την εξουσία, έχουν επιφέρει βλάβη ανήκεστη.
Η κ. Γκερέκου, μη έχοντας εμπλακεί σ’ αυτόν τον μηχανισμό, διατηρεί ακόμα την παιδική της αθωότητα, αυτήν την αθωότητα, που έχουν και τα νέα παιδιά που βρίσκονται στο χώρο και που ονειρεύονται ακόμα να φτιάξουνε τον κόσμο.
Παραγνωριστήκαμε, είπαν οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ στις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές και έδωσαν στην κ. Γκερέκου και την ψυχή τους. Και κυριολεκτώ όταν λέω την ψυχή τους. Στο πρόσωπο της ψήφισαν για το μέλλον νοσταλγώντας παράλληλα το παρελθόν. Το παρελθόν πριν η διακήρυξη της 3ης Σεπτεμβρίου μετατραπεί σε μετοχή. Πριν οι επιτήδειοι σύντροφοι τους θρονιαστούν στις θέσεις του δημοσίου. Πριν γίνει το κίνημα εξουσία και δείξει το απεχθές πρόσωπο του.
Όλοι αυτοί που την ψήφισαν αξιώνονται και εγκυμονούν στην αγωνία και την θλίψη τους, την ραγισμένη, τρυφερή, τη μόνη αληθινή, παιδική εικόνα του κόσμου.
Η Ψυχή τα κάνει αληθινά
Χρειάζεται να καταθέσουμε την ψυχή μας, σ’ αυτήν την πόλη, σ’ αυτόν τον έρωτα σ’ αυτά τα παιδιά. Να καταθέσουμε την ψυχή μας, πέρα και έξω από τον εαυτό μας.
Είναι ανάγκη εμείς οι πιο ψύχραιμοι να ξεφύγουμε από το κλίμα το προεκλογικό. Να ξεφύγουμε από τα συνθήματα, και τα ΘΑ. Να ξεφύγουμε από τα χάρτινα πρόσωπα και τα ιλουστρασιόν προγράμματα. Να δούμε τις ανάγκες αυτής της κοινωνίας και να συνθέσουμε δημιουργικές δυνάμεις σε μια προσπάθεια υπεράσπισης όλων εκείνων των αξιών που συμβάλουν στην καλλίτερη ποιότητας ζωής.
Εργατικότητα, μετριοφροσύνη και πολύ ψυχή, είναι τα απαραίτητα υλικά σ’ αυτόν τον αγώνα.
Ψυχή θέλουν όλα για να είναι αληθινά.
Τα μεγάλα προβλήματα, που δημιούργησε ο σύγχρονος τρόπος ζωής δεν είναι δυνατόν να λυθούν με μαγικά ραβδάκια. Χρειάζεται αέναη προσπάθεια, σε μια κατεύθυνση προοδευτική. Και αυτή η μικρή νίκη που πετύχαμε σήμερα, για δέκα θέσεις στάθμευσης να την ενώσουμε με την αυριανή, που θα γίνουν είκοσι.
Πάντα θεωρούσα το μέτρο εκμαγείο του μετρίου και το αποστρεφόμουν. Η αληθινή ζωή είναι όλα ή τίποτα, όμως το «όλα» γι’ αυτήν την πόλη είναι βήμα - βήμα η προοδευτική πορεία..
Ότι πετά και κάνει θόρυβο, είναι επικίνδυνο. Και είναι άδικο για τα πουλιά…
Χρειάζεται να καταθέσουμε την ψυχή μας, σ’ αυτήν την πόλη, σ’ αυτόν τον έρωτα σ’ αυτά τα παιδιά. Να καταθέσουμε την ψυχή μας, πέρα και έξω από τον εαυτό μας.
Είναι ανάγκη εμείς οι πιο ψύχραιμοι να ξεφύγουμε από το κλίμα το προεκλογικό. Να ξεφύγουμε από τα συνθήματα, και τα ΘΑ. Να ξεφύγουμε από τα χάρτινα πρόσωπα και τα ιλουστρασιόν προγράμματα. Να δούμε τις ανάγκες αυτής της κοινωνίας και να συνθέσουμε δημιουργικές δυνάμεις σε μια προσπάθεια υπεράσπισης όλων εκείνων των αξιών που συμβάλουν στην καλλίτερη ποιότητας ζωής.
Εργατικότητα, μετριοφροσύνη και πολύ ψυχή, είναι τα απαραίτητα υλικά σ’ αυτόν τον αγώνα.
Ψυχή θέλουν όλα για να είναι αληθινά.
Τα μεγάλα προβλήματα, που δημιούργησε ο σύγχρονος τρόπος ζωής δεν είναι δυνατόν να λυθούν με μαγικά ραβδάκια. Χρειάζεται αέναη προσπάθεια, σε μια κατεύθυνση προοδευτική. Και αυτή η μικρή νίκη που πετύχαμε σήμερα, για δέκα θέσεις στάθμευσης να την ενώσουμε με την αυριανή, που θα γίνουν είκοσι.
Πάντα θεωρούσα το μέτρο εκμαγείο του μετρίου και το αποστρεφόμουν. Η αληθινή ζωή είναι όλα ή τίποτα, όμως το «όλα» γι’ αυτήν την πόλη είναι βήμα - βήμα η προοδευτική πορεία..
Ότι πετά και κάνει θόρυβο, είναι επικίνδυνο. Και είναι άδικο για τα πουλιά…
Η τηλεόραση δεν έχει παρελθόν
«Η τηλεόραση», γράφει ο Παντελής Μπουκάλας «δεν έχει χρόνο να θυμάται, δεν έχει λόγο να θυμάται, τι έχει διαπράξει και εις βάρος ποιων. Ένα μόνο ξέρει και ένα μόνο αγαπά: να πηγαίνει παρακάτω, όλο και πιο κάτω, ξαποσταίνοντας από «μπρέικ» σε «μπρέικ», μετρώντας δηλαδή πόσες παραπανίσιες διαφημίσεις, έφερε η αναπαράσταση του πενταπλού φονικού επί της οθόνης και πόσες τα χοντροκομμένα υπονοούμενα για την «κυρία με το δικτυωτό καλσόν».
…………………………………………………………………………………………
Πάμε παρακάτω. Ποιος έχει σειρά. Ο άλλος πλήρωσε ότι είχε να πληρώσει τελείωσε.
Η τηλεόραση λειτουργεί λες και έχει πάρει απαλλαγή από την ιστορία. Κινδυνεύουμε να πιστέψουμε ότι δεν υπάρχει παρελθόν, γινόμαστε συνένοχοι σε μια διαδικασία που νομιμοποιεί τη λήθη για ότι εγκληματικό έχει διαπραχθεί.
…………………………………………………………………………………………..
Για να μην υπάρχει δικαιολογία απώλειας μνήμης θυμίζουμε: «εδώ και ένα χρόνο, δεν λιβανίζατε αυτόν που σήμερα προσπαθείτε να κρεμάσετε;»
«Εδώ και ένα χρόνο…» μακρόσυρτη απάντηση, λες και ανατρέχουμε στα βάθη των αιώνων». Η τηλεόραση δεν έχει παρελθόν. Ότι συνέβη χθες σβήνεται με τη γομολάστιχα του σήμερα και το σήμερα με του αύριο.
…………………………………………………………………………………………..
Το δυσάρεστο, ότι είναι ότι οι τηλεθεατές δεν αντιμετωπίζουν αυτήν την ασυνέπεια με τα ίδια κριτήρια που αντιμετωπίζουν τις εφημερίδες. Κάποτε οι αναγνώστες έκαψαν τα «Νέα» στη πλατεία Συντάγματος γιατί είχε αλλάξει πολιτική γραμμή. Σε καμία κερκυραϊκή πλατεία δεν θυσίασαν οι τηλεθεατές τις συσκευές τους δείχνοντας έμπρακτα την αγανάκτηση τους για τις παλινδρομήσεις, την ασυνέπεια, την υποκρισία, την επιλεκτική πληροφόρηση και παραπληροφόρηση, καθώς και τις υπηρεσίες για την εξυπηρέτηση συμφερόντων που καλύπτουν τι γυαλί, χρωματίζοντας το εναλλάξ ροζ, κίτρινο και κατάμαυρο.
…………………………………………………………………………………………..
Και για να επανέλθουμε στον Παντελή Μπουκάλα. «βλέποντας ότι καμία συμβολική ή οικονομική τιμωρία τους, δεν μειώνει σοβαρά το κοινό τους, καταλήγουν αβίαστα στο παραμυθητικό γι’ αυτούς συμπέρασμα ότι ο «Λάος». Ο «Λαός τους» όχι απλώς νομιμοποιεί την πρακτική τους αλλά την επιβραβεύει. Το ότι υπάρχει κι ένας άλλος Λαός, που οργίζεται με τα έργα τους η νοιώθει ακόμα και ντροπή, δεν φαίνεται να τους απασχολεί...»
«Η τηλεόραση», γράφει ο Παντελής Μπουκάλας «δεν έχει χρόνο να θυμάται, δεν έχει λόγο να θυμάται, τι έχει διαπράξει και εις βάρος ποιων. Ένα μόνο ξέρει και ένα μόνο αγαπά: να πηγαίνει παρακάτω, όλο και πιο κάτω, ξαποσταίνοντας από «μπρέικ» σε «μπρέικ», μετρώντας δηλαδή πόσες παραπανίσιες διαφημίσεις, έφερε η αναπαράσταση του πενταπλού φονικού επί της οθόνης και πόσες τα χοντροκομμένα υπονοούμενα για την «κυρία με το δικτυωτό καλσόν».
…………………………………………………………………………………………
Πάμε παρακάτω. Ποιος έχει σειρά. Ο άλλος πλήρωσε ότι είχε να πληρώσει τελείωσε.
Η τηλεόραση λειτουργεί λες και έχει πάρει απαλλαγή από την ιστορία. Κινδυνεύουμε να πιστέψουμε ότι δεν υπάρχει παρελθόν, γινόμαστε συνένοχοι σε μια διαδικασία που νομιμοποιεί τη λήθη για ότι εγκληματικό έχει διαπραχθεί.
…………………………………………………………………………………………..
Για να μην υπάρχει δικαιολογία απώλειας μνήμης θυμίζουμε: «εδώ και ένα χρόνο, δεν λιβανίζατε αυτόν που σήμερα προσπαθείτε να κρεμάσετε;»
«Εδώ και ένα χρόνο…» μακρόσυρτη απάντηση, λες και ανατρέχουμε στα βάθη των αιώνων». Η τηλεόραση δεν έχει παρελθόν. Ότι συνέβη χθες σβήνεται με τη γομολάστιχα του σήμερα και το σήμερα με του αύριο.
…………………………………………………………………………………………..
Το δυσάρεστο, ότι είναι ότι οι τηλεθεατές δεν αντιμετωπίζουν αυτήν την ασυνέπεια με τα ίδια κριτήρια που αντιμετωπίζουν τις εφημερίδες. Κάποτε οι αναγνώστες έκαψαν τα «Νέα» στη πλατεία Συντάγματος γιατί είχε αλλάξει πολιτική γραμμή. Σε καμία κερκυραϊκή πλατεία δεν θυσίασαν οι τηλεθεατές τις συσκευές τους δείχνοντας έμπρακτα την αγανάκτηση τους για τις παλινδρομήσεις, την ασυνέπεια, την υποκρισία, την επιλεκτική πληροφόρηση και παραπληροφόρηση, καθώς και τις υπηρεσίες για την εξυπηρέτηση συμφερόντων που καλύπτουν τι γυαλί, χρωματίζοντας το εναλλάξ ροζ, κίτρινο και κατάμαυρο.
…………………………………………………………………………………………..
Και για να επανέλθουμε στον Παντελή Μπουκάλα. «βλέποντας ότι καμία συμβολική ή οικονομική τιμωρία τους, δεν μειώνει σοβαρά το κοινό τους, καταλήγουν αβίαστα στο παραμυθητικό γι’ αυτούς συμπέρασμα ότι ο «Λάος». Ο «Λαός τους» όχι απλώς νομιμοποιεί την πρακτική τους αλλά την επιβραβεύει. Το ότι υπάρχει κι ένας άλλος Λαός, που οργίζεται με τα έργα τους η νοιώθει ακόμα και ντροπή, δεν φαίνεται να τους απασχολεί...»
Η ζωή έχει στο σχήμα των ονείρων μας;
Είναι κάτι μέρες που στις φυλάει Θεός. Όλα μαζεμένα. Τρέχεις και δεν φτάνεις, απελπίζεσαι και αφού είναι αδύνατο να αντεπεξέλθεις στη υπερφορτωμένη καθημερινότητα, εύχεσαι να γλιτώσεις τα χειρότερα. Πάλι καλά, ούτε έμφραγμα, ούτε εγκεφαλικό.
Μια τέτοια μέρα η προχθεσινή. Στον απόηχο της, συναντήθηκα στο δρόμο με ένα φίλο μου και τακτικό μου αναγνώστη. «Συγκινήθηκα με το σημερινό σου κείμενο» μου είπε. Για να σας θυμίσω «χωρίς το φόβο του κενού» ήταν ο τίτλος του.
«Έτσι σε κάθε λίμνη, ολόκληρη, η σελήνη λάμπει, γιατί ζει ψηλά»
Έτσι ένοιωσα και αλάφρωσα από όλα εκείνα τα άχρηστα βάρη. Ψήλωσα και έλαμψα. Αφού κατάφερα να συγκινήσω ένα τύπο, που από την πρώτη ματιά δεν φαίνεται ευάλωτος. Αφού κατάφερα να ανακαλύψω ένα άνθρωπο και από μια άλλη οπτική γωνία. Αφού έγινα αφορμή εξόδου, δυνατών συναισθημάτων, που συνήθως καταχωνιάζουμε για να μην δηλώσουμε αδυναμία, ελάχιστα σκοτίζομαι που δεν κατάφερα να διεκπεραιώσω, όλο εκείνο το χάρτινο βουνό των υποχρεώσεων, που πριν από αυτή την συνάντηση με είχαν φέρει στα όρια μου.
………………………………………………………………………………………….
«Εδώ στου δρόμου τα μισά που έχουμε φτάσει, φίλε Νίκο, τα πράγματα είναι οριακά. Η ζωή πίσω μας, έχει χαλάσματα. Η ζωή μπροστά μας έχει την ηλικία των παιδιών μας,. το θέμα είναι έχει το σχήμα των ονείρων μας; Κλείσαμε πολλές υποθέσεις βιαστικά, βγήκαμε σε άγριες θάλασσες και επιστρέψαμε ζωντανοί, δώσαμε το χρόνο μας αντιπαροχή, για μια ασφαλή αγκαλιά. Πόσο πόνο έχει ακόμα; Δεν ξέρω, αν το ήξερα, θα είχαμε ξοφλήσει και τα πανωτόκια και θα τρέχαμε ξένοιαστοι με τις μηχανές μας, στα τοπία που μας νοιάζονται»
………………………………………………………………………………………….
Δύο ώρες πριν, αν οι δρόμο είχαν συνεννοηθεί και οι παράλληλοι, προσποιούνταν ότι τέμνονται, θα είχα ξεφορτωθεί, αυτό το χάρτινο βουνό από τα άχρηστα, γιατί φίλε μου, εκείνη η στιγμή της συγκίνησης είναι τελικά αυτό που μετράει. Τα υπόλοιπα ασκήσεις γυμναστικής.
.
Είναι κάτι μέρες που στις φυλάει Θεός. Όλα μαζεμένα. Τρέχεις και δεν φτάνεις, απελπίζεσαι και αφού είναι αδύνατο να αντεπεξέλθεις στη υπερφορτωμένη καθημερινότητα, εύχεσαι να γλιτώσεις τα χειρότερα. Πάλι καλά, ούτε έμφραγμα, ούτε εγκεφαλικό.
Μια τέτοια μέρα η προχθεσινή. Στον απόηχο της, συναντήθηκα στο δρόμο με ένα φίλο μου και τακτικό μου αναγνώστη. «Συγκινήθηκα με το σημερινό σου κείμενο» μου είπε. Για να σας θυμίσω «χωρίς το φόβο του κενού» ήταν ο τίτλος του.
«Έτσι σε κάθε λίμνη, ολόκληρη, η σελήνη λάμπει, γιατί ζει ψηλά»
Έτσι ένοιωσα και αλάφρωσα από όλα εκείνα τα άχρηστα βάρη. Ψήλωσα και έλαμψα. Αφού κατάφερα να συγκινήσω ένα τύπο, που από την πρώτη ματιά δεν φαίνεται ευάλωτος. Αφού κατάφερα να ανακαλύψω ένα άνθρωπο και από μια άλλη οπτική γωνία. Αφού έγινα αφορμή εξόδου, δυνατών συναισθημάτων, που συνήθως καταχωνιάζουμε για να μην δηλώσουμε αδυναμία, ελάχιστα σκοτίζομαι που δεν κατάφερα να διεκπεραιώσω, όλο εκείνο το χάρτινο βουνό των υποχρεώσεων, που πριν από αυτή την συνάντηση με είχαν φέρει στα όρια μου.
………………………………………………………………………………………….
«Εδώ στου δρόμου τα μισά που έχουμε φτάσει, φίλε Νίκο, τα πράγματα είναι οριακά. Η ζωή πίσω μας, έχει χαλάσματα. Η ζωή μπροστά μας έχει την ηλικία των παιδιών μας,. το θέμα είναι έχει το σχήμα των ονείρων μας; Κλείσαμε πολλές υποθέσεις βιαστικά, βγήκαμε σε άγριες θάλασσες και επιστρέψαμε ζωντανοί, δώσαμε το χρόνο μας αντιπαροχή, για μια ασφαλή αγκαλιά. Πόσο πόνο έχει ακόμα; Δεν ξέρω, αν το ήξερα, θα είχαμε ξοφλήσει και τα πανωτόκια και θα τρέχαμε ξένοιαστοι με τις μηχανές μας, στα τοπία που μας νοιάζονται»
………………………………………………………………………………………….
Δύο ώρες πριν, αν οι δρόμο είχαν συνεννοηθεί και οι παράλληλοι, προσποιούνταν ότι τέμνονται, θα είχα ξεφορτωθεί, αυτό το χάρτινο βουνό από τα άχρηστα, γιατί φίλε μου, εκείνη η στιγμή της συγκίνησης είναι τελικά αυτό που μετράει. Τα υπόλοιπα ασκήσεις γυμναστικής.
.
Η Ελένη στο διαδίκτυο
Η φίλη μου η Ελένη Γκίκα, δεν ξέρω αν κάνει τίποτα άλλο στην ζωή της, από το γράφει και να διαβάζει. Δημοσιογράφος στο «Έθνος» και κριτικός βιβλίου, συγγραφέας με πλούσιο συγγραφικό έργο και υπεύθυνη των λογοτεχνικών εκδόσεων στην «Άγκυρα»
Πολλές φορές κατά το παρελθόν έχουμε διαφωνήσει με την μονοσήμαντη σχέση της με τη ζωή. Όλα για την Ελένη περιστρέφονται γύρω από ένα βιβλίο.
Εσχάτως ανακάλυψε και το διαδίκτυο, αντιλαμβάνεστε την επιδείνωση στο κόλλημα της. στήλη άλατος θα γίνει και μάλιστα καθιστή μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή.
Πριν μερικά χρόνια δημοσίευσε ένα χρονογράφημα της με τίτλο «Δεν ξέρω πώς να του συμπεριφερθώ» αξίζει να θυμηθούμε ορισμένα αποσπάσματα για δείτε τι μπορεί να πάθει ο άνθρωπος με την εξέλιξη της επικοινωνίας.
«Όταν πρωτόφτασε στα χέρια μου, έκανα ενός λεπτού σιγή. Στην αρχή, δεν πίστευα στα μάτια μου. «Ηλεκτρονική βιβλιοθήκη. Διαμαντή Φλωράκη»: «εσχατολογική ουτοπία» βιβλίο 1ο. «επιστροφή στο Μέλλον» ( Μυθιστόρημα ουτοπίας) διαβάζεται σε Windows 3.1.
‘Έτσι το πρώτο βιβλίο της ηλεκτρονικής βιβλιοθήκης των εκδόσεων «άπειρον» είναι γεγονός.
Ακριβώς πίσω μου μια τεραστία βιβλιοθήκη φιλοξενεί φέτος τα προς παρουσίαση βιβλία της χρονιάς. Παίρνω κι’ αυτό στα χέρια μου και δεν γνωρίζω πώς να του συμπεριφερθώ. Τ’ αφήνω στο ράφι, εξαφανίζεται. Το βάζω πάνω απ’ τ’ άλλα βιβλία, θυμίζει δελτίο τύπου. Τοποθετείτε τελικά, στο γραφείο μου, μαζί με τα χαρτιά και τις δισκέτες
«Καλώς ορίσατε στον κόσμο της ηλεκτρονικής λογοτεχνίας» Στην οθόνη ο χαιρετισμός θα με κάνει ν’ ανατριχιάσω, κι αργότερα ένα ποντικός που τρέχει συνέχεια θ’ αποκαλύπτει κεφάλαια θα φέρει κοντά μας προθέσεις και τα στοιχεία του συγγραφέα, το κείμενο σε συνεχόμενη ροή και με την δυνατότητα, της αν πάσα στιγμή ανάτρεξης σε σημεία συγκεκριμένα.
Χαμογελώ αμήχανα και αρνούμαι να το διαβάσω το θεωρώ σαν χρέος μου, στην «Άννα Καρένινα» στον «Ηλίθιο» και στο «Μικρό πρίγκιπα» που με συντροφεύουν από παιδί.
Το θεωρώ σαν υποχρέωση μου σ’ όλους εκείνους τους αντιγραφείς παπύρων, το θεωρώ προσβολή στις κίτρινες πολυκαιρισμένες σελίδες που υπογράμμισα και τσάκισα, που μύρισα, αγάπησα και με έμαθαν να ονειρεύομαι. Γιατί το βιβλίο είναι και αφή και οσμή. Σαν την κούκλα μου είναι. Όπως του μάγκα το κομπολόι
….Τηλεφώνησα στον έκδοτη, η απάντηση του ήταν ότι το εγχείρημα δεν περπάτησε. Στους δύο μήνες που κυκλοφορεί, μόνο δέκα βιβλία πουλήθηκαν.
Δεν περίμενα να ακούσω περισσότερα. Αφήνω το ακουστικό πασιχαρής και βλέπω την «Άννα Καρένινα» να μου κλείνει το μάτι. Πολύ αργότερα σκέφτηκα ότι…κι αυτά τα δέκα πολλά είναι! Εκτός κι αν τ’ αποκτήσεις ως είδος περίεργον.»Αυτά έγραφε η Ελένη πριν κάποια χρόνια. Σήμερα έχει δική της σελίδα στο διαδίκτυο και μου τηλεφώνησε με υπερηφάνεια να μου το ανακοινώσει.
Η φίλη μου η Ελένη Γκίκα, δεν ξέρω αν κάνει τίποτα άλλο στην ζωή της, από το γράφει και να διαβάζει. Δημοσιογράφος στο «Έθνος» και κριτικός βιβλίου, συγγραφέας με πλούσιο συγγραφικό έργο και υπεύθυνη των λογοτεχνικών εκδόσεων στην «Άγκυρα»
Πολλές φορές κατά το παρελθόν έχουμε διαφωνήσει με την μονοσήμαντη σχέση της με τη ζωή. Όλα για την Ελένη περιστρέφονται γύρω από ένα βιβλίο.
Εσχάτως ανακάλυψε και το διαδίκτυο, αντιλαμβάνεστε την επιδείνωση στο κόλλημα της. στήλη άλατος θα γίνει και μάλιστα καθιστή μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή.
Πριν μερικά χρόνια δημοσίευσε ένα χρονογράφημα της με τίτλο «Δεν ξέρω πώς να του συμπεριφερθώ» αξίζει να θυμηθούμε ορισμένα αποσπάσματα για δείτε τι μπορεί να πάθει ο άνθρωπος με την εξέλιξη της επικοινωνίας.
«Όταν πρωτόφτασε στα χέρια μου, έκανα ενός λεπτού σιγή. Στην αρχή, δεν πίστευα στα μάτια μου. «Ηλεκτρονική βιβλιοθήκη. Διαμαντή Φλωράκη»: «εσχατολογική ουτοπία» βιβλίο 1ο. «επιστροφή στο Μέλλον» ( Μυθιστόρημα ουτοπίας) διαβάζεται σε Windows 3.1.
‘Έτσι το πρώτο βιβλίο της ηλεκτρονικής βιβλιοθήκης των εκδόσεων «άπειρον» είναι γεγονός.
Ακριβώς πίσω μου μια τεραστία βιβλιοθήκη φιλοξενεί φέτος τα προς παρουσίαση βιβλία της χρονιάς. Παίρνω κι’ αυτό στα χέρια μου και δεν γνωρίζω πώς να του συμπεριφερθώ. Τ’ αφήνω στο ράφι, εξαφανίζεται. Το βάζω πάνω απ’ τ’ άλλα βιβλία, θυμίζει δελτίο τύπου. Τοποθετείτε τελικά, στο γραφείο μου, μαζί με τα χαρτιά και τις δισκέτες
«Καλώς ορίσατε στον κόσμο της ηλεκτρονικής λογοτεχνίας» Στην οθόνη ο χαιρετισμός θα με κάνει ν’ ανατριχιάσω, κι αργότερα ένα ποντικός που τρέχει συνέχεια θ’ αποκαλύπτει κεφάλαια θα φέρει κοντά μας προθέσεις και τα στοιχεία του συγγραφέα, το κείμενο σε συνεχόμενη ροή και με την δυνατότητα, της αν πάσα στιγμή ανάτρεξης σε σημεία συγκεκριμένα.
Χαμογελώ αμήχανα και αρνούμαι να το διαβάσω το θεωρώ σαν χρέος μου, στην «Άννα Καρένινα» στον «Ηλίθιο» και στο «Μικρό πρίγκιπα» που με συντροφεύουν από παιδί.
Το θεωρώ σαν υποχρέωση μου σ’ όλους εκείνους τους αντιγραφείς παπύρων, το θεωρώ προσβολή στις κίτρινες πολυκαιρισμένες σελίδες που υπογράμμισα και τσάκισα, που μύρισα, αγάπησα και με έμαθαν να ονειρεύομαι. Γιατί το βιβλίο είναι και αφή και οσμή. Σαν την κούκλα μου είναι. Όπως του μάγκα το κομπολόι
….Τηλεφώνησα στον έκδοτη, η απάντηση του ήταν ότι το εγχείρημα δεν περπάτησε. Στους δύο μήνες που κυκλοφορεί, μόνο δέκα βιβλία πουλήθηκαν.
Δεν περίμενα να ακούσω περισσότερα. Αφήνω το ακουστικό πασιχαρής και βλέπω την «Άννα Καρένινα» να μου κλείνει το μάτι. Πολύ αργότερα σκέφτηκα ότι…κι αυτά τα δέκα πολλά είναι! Εκτός κι αν τ’ αποκτήσεις ως είδος περίεργον.»Αυτά έγραφε η Ελένη πριν κάποια χρόνια. Σήμερα έχει δική της σελίδα στο διαδίκτυο και μου τηλεφώνησε με υπερηφάνεια να μου το ανακοινώσει.
Η αποκαθήλωση του πορνό
Αφού μοίρασαν σπίτια αυτοκίνητα ταξίδια εγκυκλοπαίδειες, κάθε είδους ηλεκτρική συσκευή και ότι φαντασθεί ο νους σας, οι εφημερίδες βάλθηκαν να αποκαθηλώσουν και το πορνό.
Η καινούργια μόδα είναι να μοιράζουν απλόχερα ταινίες πορνό. Τέσσαρα συλλεκτικά DVD προσέφερε την περασμένη Κυριακή, αθλητική εφημερίδα στους αναγνώστες της, με πρωταγωνιστές την Τσιτσιολίνα το Γκουσγκούνη την Τίνα Σπάθη και άλλους νεότερους.
Το πορνογραφικό υλικό από αρχαιοτάτων χρόνων ασκούσε μια ιδιαίτερη γοητεία και η γοητεία αυτή μεγάλωνε όσο τα μέτρα ασφαλείας περιόριζαν την διακίνηση του.
Στην δεκαετία του 1970 οι εξώστες των πορνό σινεμά, απαιτούσαν εν χορώ την εμβόλιμη «τσόντα». Στη συνέχεια τα πράγματα έγιναν ευκολότερα, πάντα όμως υπήρχε μια διακριτικότητα για την αδήριτη ανάγκη της οφθαλμολαγνείας.
Δεν διακατέχομαι από σύνδρομα πουριτανισμού, απεναντίας. η ένσταση μου έχει να κάνει με τον εξευτελισμό το Πορνό. Για τις εφημερίδες που βάζουν δολώματα δεν μου πέφτει λόγος, αυτές έτσι κι αλλιώς προ πολλού έχουν χάσει την αξιοπιστία τους αφού το περιεχόμενο τους δεν αποτελεί πλέον ελκυστική πρόταση προς τους αναγνώστες. Το πορνό όμως τι τους έφταιξε και επιχειρούν να το απαξιώσουν;
…………………………………………………………………………………………..
Είχα στο μυαλό μου πριν ξεκινήσω το σημερινό κείμενο την γοητεία του γραφτού λόγου, αφορμή ένα παλιό χρονογράφημα του πατριάρχη του είδους Παύλου Παλαιολόγου. Τότε δεν χρειάζονταν η Τσιτσιόλινα, για να ερεθίσει τους αναγνώστες, τα ίδια τα γραφτά, είχαν την δύναμη για να δημιουργήσουν οργασμό του μυαλού μας. Σήμερα, που η εμπορική συμπεριφορά δεν σέβεται πλέον το λόγο, έβαλε χέρι και στην γλυκεία παρανομία του πορνό ώστε να τα απαξιώσει και τα δύο.
…………………………………………………………………………………………..
«Στην Κέρκυρα πάλι. Μήπως είναι εκδήλωση αδυναμίας ερωτευμένου ή εξαιρετική αγάπη για το νησί; Μία ερώτηση που απευθύνω στον εαυτό μου κάθε φορά που ξεκινώ για την αρχόντισσα του Ιονίου. Αλλά και κάθε φορά στο πρώτο ακόμα αντίκρισμα της, μόλις αρχίσω να κυκλώνομαι από την γοητεία της, παρηγοριέμαι στην σκέψη ότι δεν μπορεί να είναι αδυναμία ο έρωτας στην ομορφιά. Για να λατρεύεται μήπως δεν πλάστηκε;
( 1951) Παύλος Παλαιολόγος.
.
Αφού μοίρασαν σπίτια αυτοκίνητα ταξίδια εγκυκλοπαίδειες, κάθε είδους ηλεκτρική συσκευή και ότι φαντασθεί ο νους σας, οι εφημερίδες βάλθηκαν να αποκαθηλώσουν και το πορνό.
Η καινούργια μόδα είναι να μοιράζουν απλόχερα ταινίες πορνό. Τέσσαρα συλλεκτικά DVD προσέφερε την περασμένη Κυριακή, αθλητική εφημερίδα στους αναγνώστες της, με πρωταγωνιστές την Τσιτσιολίνα το Γκουσγκούνη την Τίνα Σπάθη και άλλους νεότερους.
Το πορνογραφικό υλικό από αρχαιοτάτων χρόνων ασκούσε μια ιδιαίτερη γοητεία και η γοητεία αυτή μεγάλωνε όσο τα μέτρα ασφαλείας περιόριζαν την διακίνηση του.
Στην δεκαετία του 1970 οι εξώστες των πορνό σινεμά, απαιτούσαν εν χορώ την εμβόλιμη «τσόντα». Στη συνέχεια τα πράγματα έγιναν ευκολότερα, πάντα όμως υπήρχε μια διακριτικότητα για την αδήριτη ανάγκη της οφθαλμολαγνείας.
Δεν διακατέχομαι από σύνδρομα πουριτανισμού, απεναντίας. η ένσταση μου έχει να κάνει με τον εξευτελισμό το Πορνό. Για τις εφημερίδες που βάζουν δολώματα δεν μου πέφτει λόγος, αυτές έτσι κι αλλιώς προ πολλού έχουν χάσει την αξιοπιστία τους αφού το περιεχόμενο τους δεν αποτελεί πλέον ελκυστική πρόταση προς τους αναγνώστες. Το πορνό όμως τι τους έφταιξε και επιχειρούν να το απαξιώσουν;
…………………………………………………………………………………………..
Είχα στο μυαλό μου πριν ξεκινήσω το σημερινό κείμενο την γοητεία του γραφτού λόγου, αφορμή ένα παλιό χρονογράφημα του πατριάρχη του είδους Παύλου Παλαιολόγου. Τότε δεν χρειάζονταν η Τσιτσιόλινα, για να ερεθίσει τους αναγνώστες, τα ίδια τα γραφτά, είχαν την δύναμη για να δημιουργήσουν οργασμό του μυαλού μας. Σήμερα, που η εμπορική συμπεριφορά δεν σέβεται πλέον το λόγο, έβαλε χέρι και στην γλυκεία παρανομία του πορνό ώστε να τα απαξιώσει και τα δύο.
…………………………………………………………………………………………..
«Στην Κέρκυρα πάλι. Μήπως είναι εκδήλωση αδυναμίας ερωτευμένου ή εξαιρετική αγάπη για το νησί; Μία ερώτηση που απευθύνω στον εαυτό μου κάθε φορά που ξεκινώ για την αρχόντισσα του Ιονίου. Αλλά και κάθε φορά στο πρώτο ακόμα αντίκρισμα της, μόλις αρχίσω να κυκλώνομαι από την γοητεία της, παρηγοριέμαι στην σκέψη ότι δεν μπορεί να είναι αδυναμία ο έρωτας στην ομορφιά. Για να λατρεύεται μήπως δεν πλάστηκε;
( 1951) Παύλος Παλαιολόγος.
.
Η υπερβολή της επαρχίας
Δεν είναι τόσο μεγάλα, γιατί επιμένουμε; Δεν είναι τόσο σπουδαία, για να μπούνε στην βιτρίνα. Τα μεγεθύνουμε για να χωρέσει το επαρχιώτικο κόμπλεξ, για να δούμε τον μικρόκοσμό μας, μεγάλο. Για να επισημοποιήσουμε την ύπαρξη μας.
Η τοπική επικαιρότητα με γεμίζει θλίψη. Δεν μπορεί η μικρογραφία μιας μικρής επαρχιακής πόλης να αντιγράφει την πρωτεύουσα. Είναι αστείο να μετράμε υπό μορφή κλίμακας ανάγκες που δεν έχουμε, μόνο και μόνο για να συμπορευτούμε στο γενικότερο μοντέλο.
«Η αλήθεια του καθενός είναι ο δρόμος του» λέει η λαϊκή σοφία, δηλαδή το ψέμα του. Εμείς επιμένουμε να σκηνοθετούμε την πραγματικότητα για να μας χωρέσει. Δε μας αρκεί η ήπια βόλτα στα στενά σοκάκια, δε βολευόμαστε με την γαλήνη που μας δωρίσανε, γι’ αυτό κάνουμε φασαρία χωρίς αιτία. Γι’ αυτό βαφτίζουμε τα σοκάκια λεωφόρους.
Διάβασα πρόσφατα σε ένα μονόστηλο με ψηλά γράμματα, αθηναϊκής εφημερίδας τους αντιδημάρχους που όρισε ο Δήμαρχος Αθηναίων, δεν γνώριζα κανέναν.
………………………………………………………………………………………….«Σκηνοθετούμε την πραγματικότητα για μας χωρέσει.» πόσα χρόνια περάσαμε επιχρωματίζοντας το σώμα μας, να μην φαίνονται ουλές και τραύματα; Φορέσαμε στη καρδιά μας αθλητικά παπούτσια γι να φαντάζει δρομέας μακρινών αποστάσεων και ας τα έχει φτύσει στο πρώτο κατοστάρι»
…………………………………………………………………………………………..
Σκηνοθετούμε γεγονότα και ύστερα παίρνουμε την βολική θέση του θεατή, σχολιάζουμε κιόλας. Μπαίνουμε στο ψέμα και το ζούμε. Το βαφτίζουμε σημαντικό για να κερδίσουμε όσο τον δυνατόν περισσότερο χρόνο βρασμού. Στο ζουμί μας.
Δεν είναι τόσο μεγάλα, γιατί επιμένουμε; Δεν είναι τόσο σπουδαία, για να μπούνε στην βιτρίνα. Τα μεγεθύνουμε για να χωρέσει το επαρχιώτικο κόμπλεξ, για να δούμε τον μικρόκοσμό μας, μεγάλο. Για να επισημοποιήσουμε την ύπαρξη μας.
Η τοπική επικαιρότητα με γεμίζει θλίψη. Δεν μπορεί η μικρογραφία μιας μικρής επαρχιακής πόλης να αντιγράφει την πρωτεύουσα. Είναι αστείο να μετράμε υπό μορφή κλίμακας ανάγκες που δεν έχουμε, μόνο και μόνο για να συμπορευτούμε στο γενικότερο μοντέλο.
«Η αλήθεια του καθενός είναι ο δρόμος του» λέει η λαϊκή σοφία, δηλαδή το ψέμα του. Εμείς επιμένουμε να σκηνοθετούμε την πραγματικότητα για να μας χωρέσει. Δε μας αρκεί η ήπια βόλτα στα στενά σοκάκια, δε βολευόμαστε με την γαλήνη που μας δωρίσανε, γι’ αυτό κάνουμε φασαρία χωρίς αιτία. Γι’ αυτό βαφτίζουμε τα σοκάκια λεωφόρους.
Διάβασα πρόσφατα σε ένα μονόστηλο με ψηλά γράμματα, αθηναϊκής εφημερίδας τους αντιδημάρχους που όρισε ο Δήμαρχος Αθηναίων, δεν γνώριζα κανέναν.
………………………………………………………………………………………….«Σκηνοθετούμε την πραγματικότητα για μας χωρέσει.» πόσα χρόνια περάσαμε επιχρωματίζοντας το σώμα μας, να μην φαίνονται ουλές και τραύματα; Φορέσαμε στη καρδιά μας αθλητικά παπούτσια γι να φαντάζει δρομέας μακρινών αποστάσεων και ας τα έχει φτύσει στο πρώτο κατοστάρι»
…………………………………………………………………………………………..
Σκηνοθετούμε γεγονότα και ύστερα παίρνουμε την βολική θέση του θεατή, σχολιάζουμε κιόλας. Μπαίνουμε στο ψέμα και το ζούμε. Το βαφτίζουμε σημαντικό για να κερδίσουμε όσο τον δυνατόν περισσότερο χρόνο βρασμού. Στο ζουμί μας.
«Διδυμότειχο μπλουζ»
Έχουμε την ψευδαίσθηση, ότι αποτελούμε το κέντρο του κόσμου. Σκιαμαχούμε διαρκώς αγνοώντας τις αιτίες κάθε φορά που δημιουργούν και οξύνουν τα προβλήματα. Οι τοπικές εκλογές προσλαμβάνουν εθνικό χαρακτήρα και το αποτέλεσμα, τον κυριότερο παράγοντα για πρόοδο ή στασιμότητα και οπισθοδρόμηση. Τρομάρα μας. Μια τρύπα στη γεωγραφία ( για να θυμηθούμε και το «Διδυμότειχο μπλουζ») είμαστε.
Γι’ αυτό έγραφα χθες σιγά – σιγά και ταπεινά σε μια παλλαϊκή άμυνα να μαζέψουμε τα συντρίμμια μας από τα κτυπήματα της νέας τάξης πραγμάτων και να κτίσουμε με διάθεση προοδευτική τις νέες συνθήκες διαβίωσης στον τόπο που μας ανήκει.
Το κυκλοφοριακό, η πολεοδόμηση, η καθαριότητα, η τουριστική κρίση, η ανεπάρκεια των υποδομών η εγκατάλειψη των μνημείων, η ανεργία, η καταστροφή του περιβάλλοντος, η ακρίβεια και η φτώχεια, δεν είναι της αποκλειστικής μας ευθύνης. Η ευθύνη η δική μας βρίσκεται στην έριδα πάνω απ’ αυτά και στην ανυπαρξία κοινής στρατηγικής για τον περιορισμό τους.
………………………………………………………………………………………….
“Γίναμε παλιοσειρές, άλλη εποχή μας ανέθρεψε, η σημερινή μας φτύνει, μας διαψεύδει μας εκτροχιάζει. Επί της ουσίας δεν είμαστε καν παρόντες. Μια ανάμνηση είμαστε. Και μια ρωγμή. Στον καθρέπτη του χρόνου.”………………………………………………………………………………………… Η ευθύνη μας, περιορίζεται στην αδυναμία μας να επιτύχουμε την πολυπόθητη κοινωνική συνοχή. Αυτή επί του παρόντος μπορεί να περιορίσει την ισοπέδωση. Και εμείς οι τυχεροί που ζήσαμε τις εμπειρίες μιας άλλης εποχής και ζούμε στο ξέφρενο ρυθμό του σήμερα, μας έμεινε η υπομονή για να αμυνθούμε
Έχουμε την ψευδαίσθηση, ότι αποτελούμε το κέντρο του κόσμου. Σκιαμαχούμε διαρκώς αγνοώντας τις αιτίες κάθε φορά που δημιουργούν και οξύνουν τα προβλήματα. Οι τοπικές εκλογές προσλαμβάνουν εθνικό χαρακτήρα και το αποτέλεσμα, τον κυριότερο παράγοντα για πρόοδο ή στασιμότητα και οπισθοδρόμηση. Τρομάρα μας. Μια τρύπα στη γεωγραφία ( για να θυμηθούμε και το «Διδυμότειχο μπλουζ») είμαστε.
Γι’ αυτό έγραφα χθες σιγά – σιγά και ταπεινά σε μια παλλαϊκή άμυνα να μαζέψουμε τα συντρίμμια μας από τα κτυπήματα της νέας τάξης πραγμάτων και να κτίσουμε με διάθεση προοδευτική τις νέες συνθήκες διαβίωσης στον τόπο που μας ανήκει.
Το κυκλοφοριακό, η πολεοδόμηση, η καθαριότητα, η τουριστική κρίση, η ανεπάρκεια των υποδομών η εγκατάλειψη των μνημείων, η ανεργία, η καταστροφή του περιβάλλοντος, η ακρίβεια και η φτώχεια, δεν είναι της αποκλειστικής μας ευθύνης. Η ευθύνη η δική μας βρίσκεται στην έριδα πάνω απ’ αυτά και στην ανυπαρξία κοινής στρατηγικής για τον περιορισμό τους.
………………………………………………………………………………………….
“Γίναμε παλιοσειρές, άλλη εποχή μας ανέθρεψε, η σημερινή μας φτύνει, μας διαψεύδει μας εκτροχιάζει. Επί της ουσίας δεν είμαστε καν παρόντες. Μια ανάμνηση είμαστε. Και μια ρωγμή. Στον καθρέπτη του χρόνου.”………………………………………………………………………………………… Η ευθύνη μας, περιορίζεται στην αδυναμία μας να επιτύχουμε την πολυπόθητη κοινωνική συνοχή. Αυτή επί του παρόντος μπορεί να περιορίσει την ισοπέδωση. Και εμείς οι τυχεροί που ζήσαμε τις εμπειρίες μιας άλλης εποχής και ζούμε στο ξέφρενο ρυθμό του σήμερα, μας έμεινε η υπομονή για να αμυνθούμε
Ανακαλύπτοντας
τα άγνωστα κοντινά μας
Αυτές τις μέρες, έρχεται το παρελθόν σε κάποιες στιγμές και μας αιφνιδιάζει με την δύναμη της επικαιρότητας του. Και είναι τέτοια η επιρροή, που ο νους μας γοητεύεται και μας δίνει την ευκαιρία να ξαναντικρύσουμε τον κόσμο χωρίς τις επιρροές της καταναλωτικής πώρωσης που εντέχνως προσπαθεί να επιβληθεί.
Δεν είναι η σωματική κόπωση, που μας καταβάλει, αλλά η ψυχική ταλαιπωρία, που υπαγορεύεται από την αθέατη ανάγκη της απληστίας, που εισβάλει χωρίς την θέληση μας σαν ναρκωτική ουσία στα εγκεφαλικά μας κύτταρα και μας ομογενοποιεί.
Τρέχουμε να προφτάσουμε τα πάντα, να μην μας λείψει τίποτα για να τα κλειστούμε στην κιβωτό της απόλαυσης περιμένοντας τη συντέλεια του κόσμου.
Και επειδή βεβαίως είναι αδύνατον, να μην ξεχάσουμε και κάτι έξω από την κιβωτό, έρχεται το απαραίτητο το άγχος να μας χαλάσει τη γιορτή.
Αυτές τις μέρες αναζητώ τη συντροφιά του λόγου του απλού και την βρίσκω στον εκφραστή της παιδικής μου αθωότητας τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη.
«Από τον τόπον εκείνον της δοκιμασίας και της μικράς αναψυχής, ήλθα εις τον τόπον της καταδίκης, - όπου σύρω τον σταυρόν μου, μη έχων πλέον δυνάμεις να τον βαστάζω - εις την πόλιν της δουλοπαροικίας των πλουτοκρατών».
Με τον Παπαδιαμάντη επιστρέφω στη χαρά και ανακαλύπτω μέσα στον θόρυβο «το μορμυρισμόν του ύδατος του μικρού χειμάρρου, ρέοντος δια μέσου βράχων….εις το βάθος της κοιλάδος». Ανακαλύπτω ότι «ο ουρανός ήτον ως παμμεγίστη άπειρος κανδήλα…» ή ότι «έξω υπό το φέγγος της σελήνης δεξιόθεν του ναΐσκου, έβρεμε γενναίον πυρ» ή ότι «περί το λυκαυγές… ο ουρανός πορφυρίζων εκεί προς ανατολάς έσμιγε με την θάλασσαν κυανήν απλούμενην κάτω, η δε σελήνη ωχρίασε και τα ολίγα άστρα έσβηναν τρέμοντα…και η Ηώς ανέτειλε με όλην την πορφυράν αίγλην, καλλωπίζουσα την μυστηριώδη της νυκτός περιβολήν».
Παντού το φως, το φως της γιορτής, το φως του Παπαδιαμάντη.
Όταν οι επιθυμίες, που υπαγορεύονται από τους εμπόρους της γιορτής δεν ημπορούν να εκπληρωθούν, πίσω ολοταχώς, εκεί που τη χαρά δεν χρειαζόταν χρήματα για να την αγοράσεις.
τα άγνωστα κοντινά μας
Αυτές τις μέρες, έρχεται το παρελθόν σε κάποιες στιγμές και μας αιφνιδιάζει με την δύναμη της επικαιρότητας του. Και είναι τέτοια η επιρροή, που ο νους μας γοητεύεται και μας δίνει την ευκαιρία να ξαναντικρύσουμε τον κόσμο χωρίς τις επιρροές της καταναλωτικής πώρωσης που εντέχνως προσπαθεί να επιβληθεί.
Δεν είναι η σωματική κόπωση, που μας καταβάλει, αλλά η ψυχική ταλαιπωρία, που υπαγορεύεται από την αθέατη ανάγκη της απληστίας, που εισβάλει χωρίς την θέληση μας σαν ναρκωτική ουσία στα εγκεφαλικά μας κύτταρα και μας ομογενοποιεί.
Τρέχουμε να προφτάσουμε τα πάντα, να μην μας λείψει τίποτα για να τα κλειστούμε στην κιβωτό της απόλαυσης περιμένοντας τη συντέλεια του κόσμου.
Και επειδή βεβαίως είναι αδύνατον, να μην ξεχάσουμε και κάτι έξω από την κιβωτό, έρχεται το απαραίτητο το άγχος να μας χαλάσει τη γιορτή.
Αυτές τις μέρες αναζητώ τη συντροφιά του λόγου του απλού και την βρίσκω στον εκφραστή της παιδικής μου αθωότητας τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη.
«Από τον τόπον εκείνον της δοκιμασίας και της μικράς αναψυχής, ήλθα εις τον τόπον της καταδίκης, - όπου σύρω τον σταυρόν μου, μη έχων πλέον δυνάμεις να τον βαστάζω - εις την πόλιν της δουλοπαροικίας των πλουτοκρατών».
Με τον Παπαδιαμάντη επιστρέφω στη χαρά και ανακαλύπτω μέσα στον θόρυβο «το μορμυρισμόν του ύδατος του μικρού χειμάρρου, ρέοντος δια μέσου βράχων….εις το βάθος της κοιλάδος». Ανακαλύπτω ότι «ο ουρανός ήτον ως παμμεγίστη άπειρος κανδήλα…» ή ότι «έξω υπό το φέγγος της σελήνης δεξιόθεν του ναΐσκου, έβρεμε γενναίον πυρ» ή ότι «περί το λυκαυγές… ο ουρανός πορφυρίζων εκεί προς ανατολάς έσμιγε με την θάλασσαν κυανήν απλούμενην κάτω, η δε σελήνη ωχρίασε και τα ολίγα άστρα έσβηναν τρέμοντα…και η Ηώς ανέτειλε με όλην την πορφυράν αίγλην, καλλωπίζουσα την μυστηριώδη της νυκτός περιβολήν».
Παντού το φως, το φως της γιορτής, το φως του Παπαδιαμάντη.
Όταν οι επιθυμίες, που υπαγορεύονται από τους εμπόρους της γιορτής δεν ημπορούν να εκπληρωθούν, πίσω ολοταχώς, εκεί που τη χαρά δεν χρειαζόταν χρήματα για να την αγοράσεις.
Ναυαγοί σ’ αυτή την πόλη
Όλα τα μέτωπα ανοιχτά, σ’ αυτήν την μικρή πόλη και εμείς στην δυσάρεστη θέση της επανάληψης. Και πώς να γίνει διαφορετικά. Από την κρίση την τουριστική, που συνεχώς επιβαρύνεται με δυσάρεστα γεγονότα, στα καθημερινά προβλήματα που κάνουν κύκλους περνώντας επιδειχτικά από μπροστά μας, για να μας επιβεβαιώσουν ότι οι επιπόλαιες προσπάθειες για την αντιμετώπιση τους, έχουν σαν τελικό αποτέλεσμα, μια τρυπά στο νερό.
Ναυαγοί σ’ αυτή την πόλη σε μια απέλπιδα προσπάθεια, με χέρια και πόδια να βουλώνουμε τρύπες, μπας και γλιτώσουμε το καράβι.
Υπάρχουν μέρες που δεν ξέρω από πού ν’ αρχίσω, η απογοήτευση μεγαλώνει όταν η αλληλουχία των προβλημάτων δεν σου επιτρέπει να επικεντρωθείς σε κάποιο μέτωπο. Ευάλωτοι από παντού με τα νώτα ακάλυπτα συμμετέχουμε σε μια κατάσταση πανικού.
«Μητέρα είμαι εξαίσια άρρωστος» γράφει στο «Σύγνεφο με παντελόνια» ο μεγάλος Βλαδίμηρος Μαγιακόφσι «…στο παρεκκλήσι της καρδιάς μου τα ψαλτήρια καίγονται κάθε λέξη που φτύνω από το σαψαλιασμένο στόμα μου, μοιάζει σαν πόρνη γδυτή από ένα μπουρδέλο που έπιασε φωτιά…».
Φαντασθείτε την εικόνα, και υποθέστε την διάθεση πω έχω, όχι για να γράψω αλλά για να βρίσω.
υπάρχουν μέρες που στυλώνεις τα ποδιά για να στερεώσεις ακόμα περισσότερο την μοναξιά σου και είναι αυτές οι μέρες που δεν αρκείσαι στα λίγα, δεν σου φτάνει μόνο, το πείσμα, ο φόβος, ο πόνος , ο θυμός, η θλίψη το παράπονο. Τα θέλεις όλα μαζί, για να μπορέσεις να ισορροπήσεις . Μην υποτιμάτε τους απογοητευμένους δίνουν το καλύτερο άλλοθι στους αναίσθητους.
Και δεν φτάνουν όλα αυτά, τσακωνόμαστε και από πάνω από τη ετοιμοθάνατη. Τι περιμένουμε να κλείσει τα μάτια για να ξυπνήσουμε; Θα είναι πολύ αργά.
Είναι μέρες που σε αναγκάζουν να ψηλώσεις, τόσο που να τους βλέπεις πολύ μικρούς. Είναι οι μέρες που ευτυχώς συγκρούονται τα συναισθήματα και απενεργοποιούν τις παράλογες σκέψεις που περνούν απ’ το μυαλό μας, του τύπου
«Να τους ανατινάξω»; «Να τους βάλω φωτιά και να τους κάψω»;.
Είναι οι μέρες που χρειάζεται. να κάνεις υπομονή…
.
.
.
Όλα τα μέτωπα ανοιχτά, σ’ αυτήν την μικρή πόλη και εμείς στην δυσάρεστη θέση της επανάληψης. Και πώς να γίνει διαφορετικά. Από την κρίση την τουριστική, που συνεχώς επιβαρύνεται με δυσάρεστα γεγονότα, στα καθημερινά προβλήματα που κάνουν κύκλους περνώντας επιδειχτικά από μπροστά μας, για να μας επιβεβαιώσουν ότι οι επιπόλαιες προσπάθειες για την αντιμετώπιση τους, έχουν σαν τελικό αποτέλεσμα, μια τρυπά στο νερό.
Ναυαγοί σ’ αυτή την πόλη σε μια απέλπιδα προσπάθεια, με χέρια και πόδια να βουλώνουμε τρύπες, μπας και γλιτώσουμε το καράβι.
Υπάρχουν μέρες που δεν ξέρω από πού ν’ αρχίσω, η απογοήτευση μεγαλώνει όταν η αλληλουχία των προβλημάτων δεν σου επιτρέπει να επικεντρωθείς σε κάποιο μέτωπο. Ευάλωτοι από παντού με τα νώτα ακάλυπτα συμμετέχουμε σε μια κατάσταση πανικού.
«Μητέρα είμαι εξαίσια άρρωστος» γράφει στο «Σύγνεφο με παντελόνια» ο μεγάλος Βλαδίμηρος Μαγιακόφσι «…στο παρεκκλήσι της καρδιάς μου τα ψαλτήρια καίγονται κάθε λέξη που φτύνω από το σαψαλιασμένο στόμα μου, μοιάζει σαν πόρνη γδυτή από ένα μπουρδέλο που έπιασε φωτιά…».
Φαντασθείτε την εικόνα, και υποθέστε την διάθεση πω έχω, όχι για να γράψω αλλά για να βρίσω.
υπάρχουν μέρες που στυλώνεις τα ποδιά για να στερεώσεις ακόμα περισσότερο την μοναξιά σου και είναι αυτές οι μέρες που δεν αρκείσαι στα λίγα, δεν σου φτάνει μόνο, το πείσμα, ο φόβος, ο πόνος , ο θυμός, η θλίψη το παράπονο. Τα θέλεις όλα μαζί, για να μπορέσεις να ισορροπήσεις . Μην υποτιμάτε τους απογοητευμένους δίνουν το καλύτερο άλλοθι στους αναίσθητους.
Και δεν φτάνουν όλα αυτά, τσακωνόμαστε και από πάνω από τη ετοιμοθάνατη. Τι περιμένουμε να κλείσει τα μάτια για να ξυπνήσουμε; Θα είναι πολύ αργά.
Είναι μέρες που σε αναγκάζουν να ψηλώσεις, τόσο που να τους βλέπεις πολύ μικρούς. Είναι οι μέρες που ευτυχώς συγκρούονται τα συναισθήματα και απενεργοποιούν τις παράλογες σκέψεις που περνούν απ’ το μυαλό μας, του τύπου
«Να τους ανατινάξω»; «Να τους βάλω φωτιά και να τους κάψω»;.
Είναι οι μέρες που χρειάζεται. να κάνεις υπομονή…
.
.
.
Μεγάλοι για να είμαστε ανυποψίαστοι
Χαίρομαι ιδιαιτέρως, όταν με βρίσκουν αναγνώστες στο δρόμο, που έχουν αποκρυπτογραφήσει, κάποιες φράσεις και με ρωτούν αν μετέφρασαν σωστά. Τις περισσότερες φορές έχουν πέσει διάνα. Νοιώθω πολλές φορές, ότι πολλά από τα κείμενα αυτής εδώ της στήλης έχουν γραφτεί από κοινού.
Αγαπητοί συνένοχοι αναγνώστες.
Γίναμε πλέον οι παλιοί των ημερών. Μικροί για να πεθάνουμε, μεγάλοι για να είμαστε ανυποψίαστοι. Το χειρότερο; Ασυμβίβαστοι με την παρούσα κατάσταση.
Μπορεί πριν λίγα χρόνια να παίζαμε τις γροθιές, σήμερα κάνουμε χρήση και στα φρένα. Δεν χωράει άλλη σκληρότητα, την εξαντλήσαμε και μάλιστα ανώφελα. Και επειδή όπως σας είπα είμαστε υποψιασμένοι, μπορούμε να κάνουμε περισσότερη υπομονή και να δούμε τα πράγματα με επιείκεια.
Μιλάμε, στα ίσια, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν αντιλαμβανόμαστε τις μηχανουργίες. Τόσα χρόνια τους μάθαμε πως ενεργούν, πίσω απ’ αυτά που λένε και είναι δύσκολο πλέον να μας ξεγελάσουν.
«Μια του κλεφτή, δυο του κλεφτή», λέει ο Λαός που τον έκλεψαν. Ε! όχι και τρίτη πάει πολύ. Τελειώσατε και αν δεν γνωρίζετε τον τρόπο πώς να πεθάνετε εμείς έχουμε υπομονή, δεν είμαστε διατεθειμένοι να σας δώσουμε την χαριστική βολή. Ούτε μια σφαίρα χαμένη.
Θα περιμένουμε να ολοκληρωθεί η παρούσα φάση. Δεν χρειάζονται βιασύνες, ο χρόνος μετράει αντίστροφα.
Αγαπητοί συνένοχοι αναγνώστες,
Είμαστε απόφοιτοι δύο σχολών πλέον, δε λέω, χρειάστηκε να περάσουνε πολλά χρόνια για να μάθουμε, πληρώσαμε ακριβά το τίμημα και μαζί με μας και πολλοί ανυποψίαστοι. Έτσι είναι αυτά τα πράγματα
Τώρα με δύο πτυχία στη τσέπη έχουμε όλα τα εφόδια και την υπομονή να περιμένουμε να τελειώσει ο επιθανάτιος ρόγχος τους .
Χαίρομαι ιδιαιτέρως, όταν με βρίσκουν αναγνώστες στο δρόμο, που έχουν αποκρυπτογραφήσει, κάποιες φράσεις και με ρωτούν αν μετέφρασαν σωστά. Τις περισσότερες φορές έχουν πέσει διάνα. Νοιώθω πολλές φορές, ότι πολλά από τα κείμενα αυτής εδώ της στήλης έχουν γραφτεί από κοινού.
Αγαπητοί συνένοχοι αναγνώστες.
Γίναμε πλέον οι παλιοί των ημερών. Μικροί για να πεθάνουμε, μεγάλοι για να είμαστε ανυποψίαστοι. Το χειρότερο; Ασυμβίβαστοι με την παρούσα κατάσταση.
Μπορεί πριν λίγα χρόνια να παίζαμε τις γροθιές, σήμερα κάνουμε χρήση και στα φρένα. Δεν χωράει άλλη σκληρότητα, την εξαντλήσαμε και μάλιστα ανώφελα. Και επειδή όπως σας είπα είμαστε υποψιασμένοι, μπορούμε να κάνουμε περισσότερη υπομονή και να δούμε τα πράγματα με επιείκεια.
Μιλάμε, στα ίσια, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν αντιλαμβανόμαστε τις μηχανουργίες. Τόσα χρόνια τους μάθαμε πως ενεργούν, πίσω απ’ αυτά που λένε και είναι δύσκολο πλέον να μας ξεγελάσουν.
«Μια του κλεφτή, δυο του κλεφτή», λέει ο Λαός που τον έκλεψαν. Ε! όχι και τρίτη πάει πολύ. Τελειώσατε και αν δεν γνωρίζετε τον τρόπο πώς να πεθάνετε εμείς έχουμε υπομονή, δεν είμαστε διατεθειμένοι να σας δώσουμε την χαριστική βολή. Ούτε μια σφαίρα χαμένη.
Θα περιμένουμε να ολοκληρωθεί η παρούσα φάση. Δεν χρειάζονται βιασύνες, ο χρόνος μετράει αντίστροφα.
Αγαπητοί συνένοχοι αναγνώστες,
Είμαστε απόφοιτοι δύο σχολών πλέον, δε λέω, χρειάστηκε να περάσουνε πολλά χρόνια για να μάθουμε, πληρώσαμε ακριβά το τίμημα και μαζί με μας και πολλοί ανυποψίαστοι. Έτσι είναι αυτά τα πράγματα
Τώρα με δύο πτυχία στη τσέπη έχουμε όλα τα εφόδια και την υπομονή να περιμένουμε να τελειώσει ο επιθανάτιος ρόγχος τους .
Αν δεν μας αφήσει αγάπη
Το επόμενο κείμενο της στήλης από τον νέο χρόνο. Σας το γράφω κομψά σε μια προσπάθεια να αποφύγω, να χαρακτηρίσω το σημερινό, γιατί το τέλος πονάει, είτε ήρεμα γίνει είτε με συγκρούσεις.
«Εκ του αποτελέσματος θα μετρήσουμε τις αγάπες μας;» αναρωτιέται η κυρία που ομορφαίνει τα τραγούδια, στη τελευταία μεταμεσονύκτια εκπομπή της αυτού του χρόνου. «Δεν πολυσυμφέρει. Οι ισολογισμοί μπατάρουν. Όσο άσχημα και να τελειώσει κάτι, ξεχνάει κανείς την υπέρτατη τρέλα του ξεκινήματος, την απίστευτη φόρα, εκείνο το μαγικό χαλί που σε αρπάζει και σε τριγυρνάει στον ουρανό της ουτοπίας σου; Οι αρχές έχουν πάντα μια άλλη χαρά και δύναμη, έχουν το ακαταλόγιστο, εδώ που τα λέμε». Ενώ το τέλος… Το τέλος πονάει
Θα συνεχίσουμε το ταξίδι καταπίνοντας χιλιόμετρα χρόνου. Θα συνεχίσουμε με τον ίδιο βηματισμό, αφήνοντας το κοντέρ να γράφει αριθμούς.
Θα συνεχίσουμε αν δεν μας αφήσει η αγάπη, αν δεν μείνουμε από λάστιχο από δάκρυα από αντοχή.
Και σε αυτήν διαδρομή η ευχή είναι μία για να μην μας αφήσει η αγάπη. Να μην την αφήσουμε ακάλυπτη, απροστάτευτη, αδέσποτη. «Να μην αφήσουμε να μας προσπεράσουν όλα τα άλλα τα δίλιτρα, με τους πανίσχυρους κινητήρες. Να την προτάξουμε κι ας την πατήσουν. Ας γίνει αλοιφή οπό τα τις ρόδες των υποχρεώσεων και των κλεισμένων επαγγελματικών ραντεβού»
Καλή χρόνια
Το επόμενο κείμενο της στήλης από τον νέο χρόνο. Σας το γράφω κομψά σε μια προσπάθεια να αποφύγω, να χαρακτηρίσω το σημερινό, γιατί το τέλος πονάει, είτε ήρεμα γίνει είτε με συγκρούσεις.
«Εκ του αποτελέσματος θα μετρήσουμε τις αγάπες μας;» αναρωτιέται η κυρία που ομορφαίνει τα τραγούδια, στη τελευταία μεταμεσονύκτια εκπομπή της αυτού του χρόνου. «Δεν πολυσυμφέρει. Οι ισολογισμοί μπατάρουν. Όσο άσχημα και να τελειώσει κάτι, ξεχνάει κανείς την υπέρτατη τρέλα του ξεκινήματος, την απίστευτη φόρα, εκείνο το μαγικό χαλί που σε αρπάζει και σε τριγυρνάει στον ουρανό της ουτοπίας σου; Οι αρχές έχουν πάντα μια άλλη χαρά και δύναμη, έχουν το ακαταλόγιστο, εδώ που τα λέμε». Ενώ το τέλος… Το τέλος πονάει
Θα συνεχίσουμε το ταξίδι καταπίνοντας χιλιόμετρα χρόνου. Θα συνεχίσουμε με τον ίδιο βηματισμό, αφήνοντας το κοντέρ να γράφει αριθμούς.
Θα συνεχίσουμε αν δεν μας αφήσει η αγάπη, αν δεν μείνουμε από λάστιχο από δάκρυα από αντοχή.
Και σε αυτήν διαδρομή η ευχή είναι μία για να μην μας αφήσει η αγάπη. Να μην την αφήσουμε ακάλυπτη, απροστάτευτη, αδέσποτη. «Να μην αφήσουμε να μας προσπεράσουν όλα τα άλλα τα δίλιτρα, με τους πανίσχυρους κινητήρες. Να την προτάξουμε κι ας την πατήσουν. Ας γίνει αλοιφή οπό τα τις ρόδες των υποχρεώσεων και των κλεισμένων επαγγελματικών ραντεβού»
Καλή χρόνια
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Αν ο Τσε είχε ασκήσει εξουσία τίποτα δεν θα ήταν σήμερα...
Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές, τι είναι αυτό που μεταμορφώνει τους ανθρώπους - προς το χειρότερο φυσικά - όταν αποκτήσουν εξουσία; Δεν πρόκειτ...
-
Το έγραψα πέρυσι «κατόπιν εορτής», το θυμίζω σήμερα λίγες μέρες πριν το Πάσχα, χωρίς να έχω την ψευδαίσθηση, ότι θα αλλάξει κάτι. Τ... -
Όταν το 2007 η Παλιά Πόλη της Κέρκυρας, με την σφραγίδα της UNESCO εντασσόταν στον κατάλογο Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς, υ... -
Τα πράγματα παίρνουν επικίνδυνες διαστάσεις. Ο αποκλεισμ ό ς του ΧΥΤΑ έπρεπε να έχει λήξει χθες. Η συνέχιση του αποκλεισμού από το...