Κάτι θα πρέπει να πεθάνει για να ζήσει

Μέρες που είναι, να μην σας χαλάσω τη καρδιά και η αλεφ, όπως πέρυσι έτσι και φέτος φρόντισε να μας γλυκάνει, με την αγάπη που της περισσεύει, γιατί τι άλλο από αγάπη, μπορεί να μας αναστήσει.
«Αγάπα και κάνε ό,τι θες», τον ιερό Αυγουστίνο σκέφτομαι αυτές τις μέρες και την ταχύτητα που δεν μας επιτρέπει να ξανασταυρωθούμε, να ξαναναστηθούμε.Φροντίζει, βέβαια, η ζωή με τις απίθανες επιστροφές. Το παρελθόν στα πόδια σου σαν ξεχασμένο ρούχο από φίλο παλιό. Το πρόσωπό σου στον καθρέφτη σταυρωμένο από τις ρυτίδες αλλ’ αναστάσιμο για τον πάντα παρόντα χαμένο καιρό.Τελεσμένος χρόνος δεν υπάρχει. Κύκλος τα πάντα με διαρκή επαναληπτικότητα στα βασικά. Κατά την θεωρία Πουανκαρέ: σ’ ένα πεπερασμένο σύμπαν δεν γίνεται παρά οι Μεγάλες Στιγμές να μας συμβαίνουν πάλι και πάλι. Σε κάποιους άλλους έστω, αν όχι σε μας.Κι όλα αυτά τρέχοντας σε μιαν ακατάληπτη άνοιξη: Με βασανιστικές επιστροφές, αναγκαστικές αποδοχές και την πεποίθηση πως κάτι θα πρέπει να πεθάνει για να ζήσει.Ας ξαναθυμηθούμε την Ανάσταση και φέτος! Θα πρέπει οπωσδήποτε όλοι να βρούμε τον καιρό.
…………………………………………………………………………………………..Και να κλείσουμε με έναν Ίψεν από το έργο του « Ιωάννης Γαβριήλ Μπόργκμαν» ετούτη την εβδομάδα των παθών.
«Είναι παγερό. Χάνομαι εγώ και χάνεται και τ’ όνομα μου!» Μία πανικόβλητη διαπίστωση της μη συνέχειας, του τέλους, εκείνη η παραδοχή της τελικής τελείας. Και τώρα, τελεία και παύλα. Σε μια ζωή, σε ένα όνομα, σε ένα πεπρωμένο, στις αναμνήσεις. Ο,τι μονάχος έζησα θα χαθεί μέσα στον χρόνο. Κι ο,τι με ιδρώτα διαπίστωσα θα εξαφανιστεί στον προαιώνιο ανθρώπινο κάματο. Ο,τι με αίμα βίωσα, θα γίνει στάχτη, νερό και πηλός. Λήθη θα γίνει. Διότι καινούριο τίποτα δεν γίνεται. Μα, κι ο,τι γίνεται, δεν ξαναγίνεται. Και όταν αμφιβάλεις για τη ζωή σου, είσαι μετέωρος. Γενναιόδωρος πάντα, θα πάω λοιπόν και εγώ για να ξεθάψω τους κρυμμένους θησαυρούς μου. «Δυο σκιές κι ένα λείψανο» και θα τα κάνω χειρόγραφο «ο,τι έχω στερηθεί με έχει κάνει πλούσιο».
………………………………………………………………………………………….«Καλή ανάσταση στον καθένα σας ξεχωριστά

Ανάσταση παντός καιρού

Παραδοσιακά και σταθερά θα συνεχίσουμε, την αιρετική προσέγγιση του θέματος, άλλωστε το έχουμε δηλώσει, ό,τι υπαγορεύει η ψυχή απ’ αυτήν εδώ τη στήλη
Η προσδοκία της ευχής, είναι διαφορετική και μοναδική για τον καθένα. Σε λίγο από τα χείλη όλων θα ακουστεί «Καλή Ανάσταση» και βεβαίως κανένας δεν εννοεί την Ανάσταση του Χριστού, αυτή για όσους πιστεύουν έγινε μια φορά.
«Καλή Ανάσταση». Στον κόσμο δεν έγινε ποτέ. Η ιστορία είναι αμείλικτη: Ζουν ανενόχλητοι, καλοπερνούν και θριαμβεύουν. Κυριαρχούν και βασιλεύουν, οι σταυρωτές. Οι γενικόλογες ευχές μόνο στα παραμύθια εκπληρώνονται. «Μια φορά και ένα καιρό, ήτανε η Ύβρις. Ύστερα ήρθε η Νέμεσις και η Ανάστασις. Και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Μόνο που αν ζούνε αυτοί καλά για μας δεν περισσεύει για καλλίτερα. Ας τα ξεχάσουμε τα παραμύθια και ας ζήσουμε την αλήθεια, που δυστυχώς έχει διαφορετική γνώμη ως προς την σειρά.
Δεν απορώ για αυτά που γράφει η φίλη μου η Αλεφ και φαντάζομαι αν ζούσε στην Κέρκυρα θα είχε ακόμα πιο ισχυρά κίνητρα να νοσταλγεί το « Πάσχα στο χωριό». Αυτό που δεν επέστρεψε ποτέ, είναι το Πάσχα που θυμάμαι. Ενδεχομένως επειδή ό,τι θυμόμαστε, δεν έχει αντίκρισμα, τελικά (ό,τι επιθυμούμε, θυμόμαστε).Τώρα, την Κυριακή του Πάσχα όταν αρχίζουν οι χοροί κι οι τουφεκιές, δεν ξέρω πού να μπω για να κρυφτώ, μοναδική παρηγοριά η ανάσταση… Σουρούνη. Πάντα μου καταφεύγω σ’ αυτό το μισό-ουτοπικό, μισο-πραγματικό «Πάσχα στο χωριό» κι όλο επαναλαμβάνω, αν είναι να αναστήσω, μέσα μου θ’ αναστήσω!Επειδή «Πάσχα στο χωριό δε σημαίνει αναγκαστικά άσπρες λαμπάδες, κόκκινα αβγά και σουβλιστό αρνί την εποχή που βγαίνουν οι παπαρούνες. Ούτε και σταυρωτά φιλιά. Παπαρούνες μπορούν ν’ ανθίσουν και τον Γενάρη, φτάνει να το θες. Ο καθένας μπορεί να αναστηθεί, όπου θέλει κι όποτε θέλει. Θα το καταλάβει όταν ασπαστεί τον εαυτό του. Κι επειδή μόνοι μας ερχόμαστε στον κόσμο και μόνοι μας φεύγουμε, ε, πρέπει, αν θέλουμε ν’ αναστηθούμε, να είμαστε κι εκεί μόνοι, ολομόναχοι. Για να μην υπάρχουν μάρτυρες και να μην το πιστεύει κανείς. Έτσι ώστε να είμαστε συνεχώς αναγκασμένοι να πράττουμε για να μας πιστέψουν οι άλλοι κι όχι συνεχώς να μιλάμε».Σ’ αυτά ελπίζω. Για φέτος, δηλαδή, διότι ποτέ δεν ξέρεις πού θα σε βγάλει η περιπέτεια της μέρας.Υπάρχει ανάσταση! Μια ανάσταση που δε φαίνεται, δεν ακούγεται και κανείς δε μιλάει γι’ αυτήν. Αλλά αυτός που αναστήθηκε, ξέρει!Κι αυτή, όπου κι αν είσαι, όπως κι αν είσαι, μπορεί ανά πάσα στιγμή να σε βρει. Είναι… ανάσταση παντός καιρού. Ε, λοιπόν, μια τέτοια ανάσταση εύχομαι για σας και για μένα!

Να περιμένουμε το θαύμα;

«…Το πιθανότερο είναι ότι ο Ιησούς, περίμενε μια αποφασιστική παρέμβαση του Θεού για τη μεταμόρφωση του κόσμου. Το μόνο που ζητούσε από τους ανθρώπους ήταν να ζουν σύμφωνα με την ηθική του διδασκαλία για να εισέλθουν στη βασιλεία του Θεού, είτε στον ουρανό, είτε στη γη, στο εγγύς η στο μακρινό μέλλον. Πουθενά δεν τους παρότρυνε να αγωνιστούν για μια νέα κοινωνία, η οποία θα αποτελεί αυτή τη βασιλεία του Θεού. Και κανείς δεν μπορεί να επισπεύσει τον ερχομό της αφού θα αναπτύσσεται από μόνη της σαν μαγιά, σαν μικροσκοπικός κόκκος μέσα στην υπάρχουσα κοινωνία
Ο Ιησούς πάντα περίμενε κάτι να συμβεί, δηλαδή το θείο θαύμα της μεταμόρφωσης του κόσμου…»
Απόσπασμα από παλαιότερο άρθρο του Μίμη Ανδρουλάκη στα ΝΕΑ, με τίτλο
« Ήλπιζε σε θαύμα για την αναμόρφωση του κόσμου»
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, στην προσπάθεια του ο Ιησούς να αλλάξει τον κόσμο, έπεσε σε τοίχο. Σήκωσε τα χέρια ψηλά και ζήτησε την βοήθεια του Θεού. Οι κοινωνικές αλλαγές ακολούθησαν την νομοτελειακή πορεία του χρόνου. Η βοήθεια δεν ήρθε ποτέ. Οι κοινωνικές εξεγέρσεις ήρθαν πολύ αργότερα από την σταύρωση του.
Κάνοντας μια ανάγνωση στους σημερινούς τίτλους της επικαιρότητας, συνειρμικά και λόγω των ημερών βρήκα ενδιαφέρουσα την άποψη του Μίμη Ανδρουλάκη. Μόνο ένα θαύμα μας σώζει αλλά τα θαύματα αποτελούν ανεκπλήρωτους πόθους, που ανακαλύφθηκαν για να μπορούμε ν’ αντέχουμε την σκληρή πραγματικότητα. «Πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θάνε», μόνο που εμείς δεν θα είμαστε εδώ.
Ο Ιησούς παρότι νέος και ανυπόμονος το αντιλήφθηκε πολύ νωρίς
Όταν τα σημερινά αδιέξοδα, μας στερούν κάθε ελπίδα, η καλύτερη γυμναστική είναι οι ασκήσεις ιστορίας.