Θα πληρώσουμε και δεν θα ξεχρεώσουμε...

Όταν οι Γιώτα 5 αποτελούν σήμερα την ομάδα κρούσης, τι προκοπή να περιμένεις; Οι σημερινές πρωτοπορίες επιλεχτήκαν από τον άμαχο πληθυσμό, πώς να προσδοκάς την ανάσταση; Είναι προτιμότερο να χορέψουμε τον χορό του Ζαλόγγου, αφού τα ρίξαμε στον αυτόματο πιλότο. Αυτή η απάθεια που οδήγησε στις προσωπικές διαδρομές, έχει κόστος. Το τέρμα κάθε διαδρομής οδηγεί στο ταμείο. Θα πληρώσουμε! Το άδικο είναι που δεν θα ξεχρεώσουμε. Θα χρεώσουμε και τα παιδιά μας.
Καμαρώστε τα ωραία σας σπίτια, τα πανάκριβα σας αυτοκίνητα, και αφήστε τα όλα γύρω σας να ρημάξουν.
Θα κρατήσει μέρες η εισαγωγή, άλλωστε όπως σας έγραψα, εγώ για κάτι τέτοια, τα σπαταλάω τα λόγια με όλη μου την καρδιά. Και τα σπαταλάω τα λόγια, γιατί η καταλόγηση ευθυνών, πρέπει να λάβει υπόψη της όλα τα δεδομένα. Kαι όταν μάλιστα έχεις να κάνει με Γιώτα 5, δεν μπορείς να αγνοείς και τα ελαφρυντικά.
Να στείλεις στην κρεμάλα την βλακεία, την απάθεια, την ηθική αυτουργία;
Να εξαντλήσουμε το θέμα, για να έχουμε την συνείδηση μας ήσυχη.
…………………………………………………………………………
Όχι που θα συμβεί αυτό τελικά. Άλλωστε το Πάσχα δεν είναι αυτό που θα ζήσουμε αλλά αυτά που έχουμε ζήσει.
Γι’ αυτό σας λέω, τι αξία θα είχε το φετινό Πάσχα χωρίς αυτά που προηγήθηκαν.
Ακόμα και σήμερα που η εποχή βάζει εμπόδια στις ήδη αδυνατισμένες μας αισθήσεις, εμείς με τις παρακαταθήκες μας, θα το γλεντήσουμε και έτσι.
Οι μυρωδιές, οι μουσικές και τα χρώματα παραμένουν ανεξίτηλα στην άοσμη και άχρωμη εποχή μας και εμείς έχουμε την τύχη να μα ξυπνούν. Τώρα που όλα έγιναν εμπόριο εμείς το προσπερνάμε.
……………………………………………………………………………..
Και δεν θα συμβεί αυτό τελικά, γιατί εμείς μπορεί να έχουμε ζήσει, φροντίσαμε όμως οι επόμενοι, να μην έχουν να θυμούνται...

Για κάτι τέτοια, τα σπαταλάω τα λόγια ...

Μπορεί κάποιες στιγμές να καταφεύγω στη σιωπή, έτσι για να πάρω ανάσες, όμως για κάτι τέτοια, που συμβαίνουν εδώ στην μικρή μας πόλη, με όλη μου τη καρδιά τα σπαταλάω τα λόγια.
Και τι μ’ αυτό που χάθηκαν οι εποχές, εμείς τις ζήσαμε και τις τέσσερεις και όσο η μνήμη τις επαναφέρει θα επιμείνουμε. Ας κάνει τσαμπουκάδες ο χειμώνας, το πολύ πολύ να μας αφήσει ανώμαλα. Είναι καταδικασμένος από το καλοκαίρι, που έγινε πλέον ο βασικός του αντίπαλος.
Αυτή η πολιτική κρεατομηχανή. Αυτή η πολιτική μαλακία, που τη δείχνει και η τηλεόραση, που θα πάει, δεν πάει άλλο, σαν τον χειμώνα θα χαθεί.
Πλήρης απογοήτευση, όχι όμως και σιωπή.
Κανονικά με όλα αυτά τα καταγεγραμμένα ψεύδη, όλοι αυτοί που έχουν την αίσθηση, ότι θα σώσουν το τόπο, αν υπήρχαν νόμοι να τους δικάσουν θα έπρεπε να εκτίουν τρις ισόβια. Αν πάλι υπήρχε ίχνος ηθικής, που να ακουμπάει τη ψυχή τους θα έπρεπε κάνουν χαρακίρι.
Τα σπαταλάω τα λόγια σήμερα γιατί βρίσκομαι ένα βήμα, από εκείνο το εφήμερο, που δίνει νόημα στη ζωή μου. Από εκείνο το εφήμερο, που μέχρι σήμερα μου διέκοψε πολλές φορές αυτή τη βαρετή πορεία. Από εκείνο το εφήμερο, που έκανε κάθε στάση και μια νέα αρχή, που μου αφαιρεί τα παραπανίσια χρόνια, που μου αλλάζει τα χρώματα και τα φώτα. Από εκείνο το εφήμερο που επιταχύνει τους ρυθμούς στην καρδιά μου και ανανεώνει τον αέρα στα πνευμόνια μου.
Τα σπαταλάω τα λόγια γιατί βαρέθηκα τους μαλάκες και αν χρειάστηκε να ξεσπάσω σε άγνωστους μαλάκες για να διαχειριστώ το θυμό μου, τώρα το ξέσπασμα θα έχει ανταπόκριση. Νοιώθω υπέροχα, που θα σπαταλάω τα λόγια όχι μόνο για τον δικό μου θυμό αλλά και για τον δικό σας, γιατί αυτοί είναι γνωστοί μαλάκες.
Εισαγωγικό το σημερινό σημείωμα και όπως οι αστυνομικές εισαγωγές δεν σπεύδουν να φανερώσουν τους δολοφόνους, μην περιμένετε διευθύνσεις και ονόματα, οι δολοφόνοι όμως θα καταλάβουν… Γι’ αυτό γράφω σήμερα, για να κλονίσω τα άλλοθι και να τους προϊδεάσω για το τι θα επακολουθήσει. Σιγά σιγά και βασανιστικά…

Οδηγίες προς θυμωμένους...

Ευτυχώς κατάφερα να διαχειριστώ το θυμό μου και σήμερα. Ευτυχώς λέω γιατί πέρασε αναίμακτα η μέρα. Εκείνο που δεν μπορώ να πω με σιγουριά είναι πόσες μέρες έχασα στην προσπάθεια να συγκρατηθώ. Μάσησα αρκετές τσίχλες νικοτίνης μέχρι που ένας φίλος μου, μου έδειξε το δρόμο διαχείρισης του θυμού. Η ιστορία που μου διηγήθηκε είναι παλιότερη, εύκολα όμως με κάποιες τεχνικές μετατροπές μπορεί να προσαρμοστεί και στην σημερινή πραγματικότητα.
Καθόμουν στο γραφείο μου , όταν ξαφνικά θυμήθηκα ότι είχα ξεχάσει να κάνω ένα τηλεφώνημα σε μια φίλη μου. Βρήκα το νούμερο του τηλεφώνου και το κάλεσα. Ένας άντρας από την άλλη άκρη της γραμμής απάντησε.
Πολύ ευγενικά του είπα ότι είμαι ο ταδε, και ότι ήθελα να μιλήσω με την φίλη μου Ξαφνικά κατάλαβα ότι μου έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι κάποιος άνθρωπος θα μπορούσε να είναι τόσο αγενής.
Τελικά βρήκα το σωστό νούμερο της κοπέλας και της τηλεφώνησα. (Είχα κάνει λάθος στα δύο τελευταία ψηφία).
Αφού τα είπαμε, έκλεισα το τηλέφωνο και αποφάσισα να ξανακαλέσω το λάθος νούμερο.
Όταν ο ίδιος τύπος απάντησε, του φώναξα «είσαι πολύ μαλάκας » και έκλεισα το τηλέφωνο με δύναμη. Σημείωσα το νούμερο στην ατζέντα μου καταχωρώντας τον με το όνομα «μαλάκας» και την έβαλα στο συρτάρι μου. Κάθε δύο εβδομάδες περίπου όταν μού έρχονταν οι λογαριασμοί ή είχα πραγματικά μια άσχημη μέρα συνήθιζα να τον παίρνω τηλέφωνο και να του φωνάζω «είσαι πολύ μαλάκας».
Κάθε φορά που το έκανα μου έφτιαχνε τη διάθεση.
Όταν κάποτε έκανε την εμφάνιση της η υπηρεσία αναγνώρισης κλήσεων, σκέφτηκα ότι έπρεπε να σταματήσω τα «θεραπευτικά» τηλεφωνήματα στον «μαλάκα». Έτσι τον πήρα ξανά τηλέφωνο και του είπα:
«Γεια, είμαι ο τάδε από την τηλεφωνική εταιρεία και θα ήθελα να σας ρωτήσω αν γνωρίζετε σχετικά για την νέα υπηρεσία αναγνώρισης κλήσεων».
Εκείνος μου φώναξε «ΟΧΙ!» και μου έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα. Τον ξανακάλεσα αμέσως και του απάντησα «πως να το ξέρεις αφού είσαι μαλάκας».
Μια μέρα, καθώς πήγαινα στο μαγαζί και ετοιμαζόμουν να παρκάρω το αυτοκίνητο μου στο parking, ένας τύπος με μια μαύρη BMW μου έκλεισε το δρόμο και μου πήρε τη θέση, που τόσο υπομονετικά περίμενα, για να παρκάρω. Κορνάρισα και του φώναξα ότι αυτή η θέση ήταν δική μου. Ο κόπανος, επιδεικτικά με αγνόησε, αλλά για καλή μου τύχη πρόσεξα, ότι στο πίσω τζάμι του αυτοκινήτου, υπήρχε ένα «ΠΩΛΕΙΤΑΙ». Χωρίς δεύτερη σκέψη πήρα το στυλό και σημείωσα το τηλέφωνο του.
Δύο μέρες αργότερα, και αφού είχα καλέσει τον «πρώτο μαλάκα» (τώρα, είχα βάλει το τηλέφωνο του στην αυτόματη κλήση), μου ήρθε η ιδέα να καλέσω και τον μαλάκα. με τη BMW.
Τηλεφώνησα και μία φωνή απάντησε «Εμπρός;». «Είστε αυτός που πουλάει μια μαύρη BMW» του λέω. « Ναι, ακριβώς» μου απαντάει.
«Μήπως μπορείτε να μου δώσετε την διεύθυνση σας για να έρθω να δω το αυτοκίνητο από κοντά» τον ρωτάω.
«Βεβαίως, μένω στη οδο…. Είναι ένα κίτρινο σπίτι, και ακριβώς απ' έξω είναι παρκαρισμένο το αυτοκίνητο».
Τον ρώτησα πως λέγεται και ποια είναι η πιο κατάλληλη ώρα για να περάσω από εκεί.
«Φτάνω στο σπίτι γύρω στις 5 το απόγευμα.» μου απαντάει.
«Άκου, μπορώ να σου πω κάτι;»
«Ναι;»
Είσαι μαλάκας…» Το έκλεισα και αποφάσισα να βάλω και το δικό του τηλέφωνο στη αυτόματη κλήση.
Τώρα, όποτε αντιμετώπιζα κάποιο πρόβλημα, είχα 2 μαλάκες να καλώ.
Ωστόσο, μετά από κάποιους μήνες αλλεπάλληλων τηλεφωνημάτων και στους δύο, συνειδητοποίησα, ότι δεν μου έδινε την ίδια χαρά όπως παλιά.
Μια μέρα τηλεφώνησα στον πρώτο μαλάκα.
«Γεια»
«Είσαι μαλάκας» (αλλά δεν το έκλεισα αυτή τη φορά)
«Είσαι ακόμα στη γραμμή;» με ρώτησε.
«Φυσικά» απάντησα.
«Σταμάτα να μου τηλεφωνείς» μου φώναξε ουρλιάζοντας.
«Ανάγκασε με» του απάντησα..
«Ποιος είσαι ρε;» με ρώτησε.
του έδωσα το όνομα και την διεύθυνση του δεύτερου μαλάκα
Τότε μου λέει, «Έρχομαι από εκεί τώρα!! «Ναι, τώρα φοβήθηκα, μαλάκα..!» Έπειτα, πήρα τηλέφωνο το δεύτερο
«Εμπρός;» απάντησε.
«Γεια σου μαλάκα…» του λέω.
Τότε εκείνος φώναξε, «Αν μάθω ποιος είσαι...»
«Τι θα κάνεις;» του απάντησα.
«Θα σου κόψω το κώλο …» μου ξεκαθάρισε.
Τότε απάντησα, «Λοιπόν, να η ευκαιρία που έψαχνες. Έρχομαι τώρα σπίτι σου!»
Έκλεισα το τηλέφωνο και πήρα αμέσως την Αστυνομία, λέγοντας ότι ετοιμαζόμουν να σκοτώσω τον τάδε, ο οποίος μένει στην οδό…
Στη συνέχεια, πήρα τηλέφωνο τα τηλεοπτικά κανάλια και τους ανέφερα για ένα πόλεμο συμμοριών, που γινόταν εκείνη τη στιγμή στην παραπάνω οδό.
Μπήκα γρήγορα στο αυτοκίνητο μου και κατευθύνθηκα στο σημείο συνάντησης
Όταν έφτασα εκεί είδα 2 τύπους να πλακώνουν αλύπητα ο ένας τον άλλο, μπροστά σε 6 περιπολικά, 1 ελικόπτερο της Αστυνομίας και τα τηλεοπτικά κανάλια
Τώρα πραγματικά αισθανόμουν καλύτερα...
Μέρες που θυμός με οδηγεί στα άκρα πάντα θυμάμαι τους εντιμότατους φίλους μου…

Ήτανε ένα μικρό καράβι...

Σύμφωνα με το μύθο, η θυσία της Ιφιγένειας έγινε στο ναό της Αυλιδείας Αρτέμιδος, στους πρόποδες του λόφου. Η θεά Άρτεμις, ενοχλημένη επειδή ο αρχιστράτηγος Αγαμέμνων σκότωσε το ιερό ελάφι της, δημιούργησε άπνοια. Προκειμένου να επιτρέψει στα πλοία να ξεκινήσουν, ζήτησε τη θυσία της κόρης του αρχιστράτηγου. Η Ιφιγένεια χρησιμοποιήθηκε σαν εξιλαστήριο θύμα, όμως η θεά δεν δέχθηκε την ανθρώπινη θυσία και έβαλε στη θέση της ένα ελάφι φυγαδεύοντας την ίδια στην Ταυρίδα. Στη συνέχεια ο στόλος απέπλευσε
Να την κάνουμε την θυσία, δεν λέω, άλλωστε δεν είναι και προαιρετικό. Η άπνοια πάντως θα παραμείνει και ο ζητούμενος ούριος άνεμος για τις καλλίτερες μέρες των υποσχέσεων, θα κρατήσει δεμένα τα πλοία στα λιμάνια. Όσες θυσίες και να κάνουμε δεν πρόκειται να πάμε ούτε μίλι μπροστά. Αυτή η χώρα από τότε που έν χορω τραγουδούσαμε ήτανε ένα μικρό καράβι που ήταν α α αταξίδευτο… Εκεί έμεινε μικρό και αταξίδευτο, η διαφορά είναι, όσο με τις φωνές μας προσπαθούσαμε τότε, να μεταθέσουμε τις ευθύνες του κλήρου, η αλήθεια είναι, ότι ο κλήρος έπεσε και στα αγόρια και στα κορίτσια, έπεσε σε όλους σ’ αυτόν το φτωχό Λαό, γι’ αυτό εν συνεχεία παραδεχτήκαμε ότι «την κάναμε λαχείο».
Να πληρώσουμε και πάλι τώρα που το κράτος χρεοκοπεί, αλλά γιατί να πληρώσουμε.
«Γιατί έχει χρεοκοπήσει αυτό το ρημάδι το κράτος», αναρωτιέται ο Φώτης Γεωργελές αφού όλοι υποτίθεται διαπιστώνουμε πως παρέχει πολύ χαμηλού επιπέδου υπηρεσίες. Κι αυτό το ξέρουμε. Γιατί η γραφειοκρατία είναι εκτεταμένη και διεφθαρμένη, γιατί οι κομματικοί στρατοί διορίζονται στο δημόσιο, γιατί κατόπιν το δημόσιο αδειάζει με εθελούσιες εξόδους και πρόωρες συντάξεις που χρεοκοπούν και τα ταμεία, για να ξαναγεμίσει με τους επόμενους κομματικούς στρατούς. Γιατί οι αναθέσεις έργων και οι προμήθειες του δημοσίου γίνονται με σκανδαλώδη τρόπο και κοστίζουν πολλαπλάσια, γιατί τα λεφτά των ταμείων διαχειρίζονται με φαύλο τρόπο διορισμένα κομματικά στελέχη, γιατί η γη του δημοσίου εκποιείται σε «ιερά» real estate και κάμποσα άλλα τέτοια «γιατί», που όλοι γνωρίζουν.
Γιατί να κάνουμε ακόμα μια θυσία, έτσι και αλλιώς τα πλοία θα παραμείνουν στα λιμάνια και το ταξίδι που περιμέναμε θα μείνει ανεκπλήρωτο…