“Τέτοιο Μάη, άλλο να μη μας στείλεις, να λέει, πως στην Ελλάδα μας σκοτώθηκε ο Απρίλης»

Τη θυμάμαι αυτή την πρωτομαγιά, ήταν μια ηλιόλουστη μέρα. Μια παρέα από νεαρούς κατηφορίζαμε από το χωριό με τα πόδια, στην παράλια των Ερμόνων. Στη διαδρομή μάθαμε τα κακά νέα. Σκοτώθηκε ο Αλέκος Παναγούλης. Παγώσαμε! 1976. Στο “Δεύτερο” έπαιζε Χατζιδάκι:

«Παράξενη πρωτομαγιά, με αγκάθια πλέκουν σήμερα στεφάνια».
«Το Μάη λένε πως θα βρέξει» και μπορεί να συμβεί. Το Μάη όμως δεν χρειάζεται να πουν πως θα ανθίσει και ανθίζουν όλα. Και επειδή κάποια πράγματα δεν αλλάζουν, ο Μάης ο κόκκινος
πάντα κόκκινος μένει και όχι από τις παπαρούνες.
Αύριο γιορτάζουμε την 1η του Μάη, των λουλουδιών πλέον. Αργία τα τελευταία χρόνια. Και όχι απεργία. Λήθη και όχι μνήμη. Η εργατική πρωτομαγιά περιορίζεται σε κάτι
συμβολικές, υποτονικές, συγκεντρώσεις και πορείες, που δυστυχώς δεν συγκινούν κανένα.
Την έκαναν τη δουλειά τους τελικά. Αυτά που χάθηκαν και μας οδήγησαν δεκαετίες πίσω χάθηκαν. Ο χρόνος που προηγήθηκε, υπήρξε καταλυτικός. Ισχυρές δόσεις, μαζικής
ενοχοποίησης, συνοδευόμενες από μια άνευ προηγούμενου κινδυνολογία, κατάφεραν να ακινητοποιήσουν την κοινωνία, που παρακολουθεί μουδιασμένη και ανήμπορη ν’ αντιδράσει, μπροστά στη γιγαντιαία επιχείρηση αφαίμαξης κατακτήσεων δεκαετιών.
Ας πάμε πίσω στο “αγέρι” στα γραφτά μας.
«Οι Πρωτομαγιές της πατρίδας μας δεν κατόρθωσαν ποτέ να πείσουν για τις λουλουδιαστές προθέσεις τους. Οι εκρήξεις των χρωμάτων τους ξέβαφαν γρήγορα μπροστά στο σκουροκόκκινο των πληγών, τα τραγούδια τους έφερναν άλλοτε σε οργισμένα θούρια κι άλλοτε σε μοιρολόγια και το ροδόσταμό τους έπαιρνε μια γεύση στάχτης. Κάτω από τον ακκισμό των περίτεχνα πλεγμένων στεφανιών όλο και ξασπρίζουν τα ξόδια αθροιζόμενων συνοικιακών επιταφίων και η ζέστη δε στεγνώνει την υγρασία των τελευταίων ασπασμών”.
Τελικά μόνο οι λέξεις προδίδουν ότι ψιθυριστά μαθεύτηκε, λέξεις που έγιναν ποιήματα και μετά μπήκαν τραγούδια σ΄ όλα τα στόματα. Κάθε τραγούδι και ένας νεκρός. Οι ποιητές
αποτύπωσαν το πραγματικό χρώμα με λέξεις κόκκινες από το αίμα. Των νεκρών. Μην ξεχαστεί η μάνα που μοιρολογάει τον ακριβό της απλωμένον σε μια πεσμένη πόρτα, οι γειτονιές που κάηκαν σ’ ένα πρωινό απ’ την κουκούλα και το τεντωμένο δάχτυλο, ο μεγαλέξανδρος των δικών μας χρόνων, που δεν καταδεχόταν την υπεροψία του ονόματός
του - χίλιοι αλέξανδροι δε φτουρούν έναν Αλέκο - που αφού ξεθέωσε στο κυνηγητό τον ψυχοπομπό του, απροσδόκητα τον ακολούθησε μέσα σ’ έναν ορυμαγδό από λαμαρίνες, γυαλιά και λάστιχα, σ’ ότι στα σβέλτα αρχειοθετήθηκε ως μοιραίο Μοιραίο είναι σ’ αυτή την πατρίδα να μη θριαμβεύουν οι Πρωτομαγιές. Και πώς αλήθεια; Όλου του κόσμου τα
μπουκέτα φτάνουν να κρύψουν τ’ αγκάθια της μνήμης κι όλα των νερών τα κελαρύσματα μπορούν να σβήνουν την αλμύρα των δακρύων;»
«Κίνησε Μάης για να ρθεί κι έχει μεγάλη στράτα, τι να του πάρω πρώτα μου, τον ήλιο ή τα μαντάτα! Τέτοιο Μάη, μάνα μου, άλλο να μη μου στείλεις, να λέει, πως στην Ελλάδα μας
σκοτώθηκε ο Απρίλης»

Η Κέρκυρα του 2020 να πάει πέρα από το μύθο της

Διαβάζω ότι οι τουριστικοί φορείς εδώ στο νησί μας, ανησυχούν και προβληματίζονται για την “επόμενη μέρα", όταν θα λήξουν τα περιοριστικά μέτρα. Δικαιολογημένα ανησυχούν. Μήπως όμως είναι και μια ευκαιρία να αλλάξουμε το σκοπό; Τα επόμενα επικοινωνιακά βήματα που θα κάνουμε, να στείλουν το πραγματικό μήνυμα, να προβάλλουν την πραγματική εικόνα και όχι αυτήν της δεκαετίας του 60. Το έγραψα πέρυσι που το Πικάπ ακόμα έπαιζε “ Τα πιο νόστιμα κορίτσια τάχει η Παλαιοκαστρίτσα". Το ξαναπαίζω και φέτος μήπως ο κορωνοϊός, φανεί σε κάτι χρήσιμος...

"Η διαφημιστική ταινία είναι καλοφτιαγμένη. Πλάνα από ψηλά, παραλίες να τις πιεις στο ποτήρι, τοπία ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, αρχαία και νεότερα μνημεία , γαστρονομία.Η Κέρκυρα αυτοσυστήνεται σαν τουριστικός προορισμός. Τα χωριά έχουν την τιμητική τους, παρουσιάζονται με συνοδεία κερκυραϊκής μουσικής και χορευτικών συγκροτημάτων που κόβουν γύρους στις μικρές πλατείες.
Οι μπάντες φρεσκογυαλισμένες παρελαύνουν στην παλιά πόλη και το Πάσχα μοναδικό, προσκαλεί τους επισκέπτες να το ζήσουν και να μην το ξαναζήσουν. Οι εικόνες είναι διαλεγμένες και συναρμοσμένες δεξιοτεχνικά. Το τελικό αποτέλεσμα θυμίζει ένα τόπο μυθικό όπου επικρατεί παντοτινό καλοκαίρι. Μια Κέρκυρα καρτ-ποστάλ, κατοικία θεών και τουριστών, ένας ιδανικός προορισμός για απίθανες, ονειρεμένες διακοπές. Αλήθεια που πήγαν οι άνθρωποι; που πήγε η σύγχρονη ζωή; Όπου υπάρχει ζωή, είναι στιγμιότυπα από εξήντα χρόνια πίσω. Οι παραλίες είναι χωρίς ανθρώπους, καμιά εικόνα πλήθους στη “Γλυφάδα” στο “Μπαρμπάτι” στον “Αι Γόρδη. Γραφικό ψαροχώρι... η “Μπενίτσα” και η Βλαχοπούλου να υμνεί την Παλαιοκαστρίτσα για τα όμορφα κορίτσια.
Η Κέρκυρα του 2019 εξαντλείται σε ένα μύθο, σταματημένη στο χρόνο. Είναι μόνο τοπίο. Με μπάντες, παραλίες, αρχαιότητες, “κρασί, θάλασσα και το αγόρι μου”. Δεν υπάρχουν άνθρωποι του καιρού τους μέσα σε αυτό το τοπίο. Δεν υπάρχουν σκουπίδια, τραπεζοκαθίσματα, που σε λίγο θα μπορούν να επιπλέουν στην θάλασσα γιατί η ξηρά δεν τα χωράει. Δεν υπάρχουν λεωφορεία διώροφα που βάζουν στοπ σε κάθε απόπειρα κίνησης μέσα στο κέντρο της πόλης. Δεν υπάρχουν μαγαζιά γιουσουρούμ. Δεν υπάρχει οδικό δίκτυο βομβαρδισμένο, Βίδο ξεπουλημένο. Όλα είναι τόσο ήπια, αγγελικά πλασμένα. Και να ήταν μόνο αυτά .
Κοιτούσα τις εικόνες παραδομένος στην ομορφιά τους. Τέτοιες εικόνες, χωρίς ίσως τις εντυπωσιακές από αέρος λήψεις και τις σύγχρονες τεχνικές ευκολίες του ψηφιακού βίντεο, είναι εικόνες από τη δεκαετία ΄60.
Η διαφημιστική ταινία , μου ξύπνησε εικόνες νοσταλγίας. Μεγάλωσα με αυτές. Πίστευα πως τέλειωσε εκείνη η εποχή. Στην πραγματικότητα τέλειωσε. Εξήντα χρόνια αργότερα όμως, προβάλλουμε τα ίδια Δεν έχουμε τίποτε άλλο να δείξουμε, εκτός από ακρογιαλιές δειλινά. Τελείωσε εκείνη εποχή, η σημερινή εικόνα δυσφημίζει και αυτό το ξέρουν πολύ καλά οι ειδικοί που επιμένουν να προβάλλουν εικόνες του γραφικού παράδεισου του νησιού μας, που συγκινούν αισθητικά τους επισκέπτες. Αλλά δεν λένε την αλήθεια, ούτε σ’ αυτούς, ούτε σε μας".

Τις Κυριακές είναι όλα σιωπηλά

Πάντα είχα μια κρυφή συμπάθεια στον άπιστο Θωμά . Αυτές οι βεβαιότητες, υπερτονισμένες στο μέγιστο βαθμό μου προκαλούν αποστροφή και εδώ στον τόπο μας, δεν τσιγκουνευόμαστε το άριστα, ούτε και το μηδέν. Ας αφήσουμε τους υπερθετικούς για εξαιρετικές καταστάσεις. Παραπανίσιες οι φωνές, χιλιοειπωμένα λόγια, άχρηστα λόγια, που προκαλούν πονοκέφαλο. Υπερβολές, αδικαιολόγητη απαισιοδοξία και αισιοδοξία, ανούσιες αναλύσεις παρελθοντολογία, τόσα όσα το νευρικό σύστημα δεν αντέχει. Δεν είμαι ούτε μ’ αυτούς που χωρίς δεύτερη σκέψη βαθμολογούν με άριστα, ούτε με τους άλλους που βάζουν μηδέν. Δυστυχώς εδώ στην μικρή μας πόλη ό,τι συμβαίνει καλό η κακό, κρίνεται με μια απίστευτη προχειρότητα.

Γι’ αυτό αποφεύγω και φεύγω, συνθλίβοντας στη μνήμη τη μιζέρια που μας βασανίζει στα στενά των οριζόντων.
Απίστευτο χάσιμο χρόνου να μισείς και να ζηλεύεις. Συναισθήματα προς αποφυγήν. Άχρηστα.
Όσο και αν προσπάθησα, δεν μπόρεσα να αντικαταστήσω τις λέξεις, ούτε και τη διάθεση. Πολλά μαζεμένα αυτές τις τελευταίες μέρες, με αναμονές και προσμονές, που επιμηκύνουν το διάστημα, σχεδόν το ακινητοποιούν. Δεν περνάει με τίποτα.
Άσκηση το παρακάτω μιας Κυριακής του Απριλίου σαν σήμερα με βαρομετρικό χαμηλό.
Μπήκα στο θάλαμο προσομοίωσης και βγήκα με την εμπειρία να βάζει φωτιά σε ό,τι προσπάθησε να με χαλάσει, γιατί η μοναξιά της Κυριακής σε παγώνει. Μπορεί να είναι και τ’ απογεύματα της Κυριακής αυτά που σε κάνουν δίχως καρδιά. Τις Κυριακές σε μια επαρχιακή πόλη είναι όλα τόσο σιωπηλά. Θέλεις δεν θέλεις ακούς τους χτύπους της καρδιάς, πως γίνεται τις Κυριακές να μη σε σκέφτομαι;
Οι υπόλοιπες μέρες τα κρύβουν, τα κρύβει η κίνηση τα καταπίνει ο θόρυβος της πόλης. Τις Κυριακές όμως είναι όλα σιωπηλά σ’ αδειάζει η πόλη που άδειασε. Είναι η ώρα που μπορείς να πεθάνεις αν δεν κτυπήσει το τηλέφωνο, η ώρα που το καταφύγιο σου γίνεται φυλακή.
Πολλοί είναι εκείνοι που ενδεχομένως αγαπιούνται για εκείνη την ώρα. Που αντέχουν χρόνια και χρόνια την έρημο μιας αγάπης μονάχα για αυτές τις Κυριακές. Όμως η ζωή δεν είναι μια Κυριακή. Η ζωή δεν είναι μια στιγμή, η ζωή είναι στο χέρι του καθένα να τη ζήσει παρουσία του.