Να παραδειγματιστούν όσοι ασκούν εξουσία, από τη σημερινή κυβέρνηση

«Δέκα εκατομμύρια Έλληνες, έχουμε  μαζί μας  στις διαπραγματεύσεις  με τους ευρωπαίους εταίρους μας», ανέφερε ο πρωθυπουργούς της  χώρας   Αλέξης Τσίπρας. Αυτά που ζούμε μετά την εκλογή της νέας κυβέρνησης, είναι  πέρα από κάθε προσδοκία, η ελληνική κοινωνία αυθόρμητα, συντάσσεται πίσω της, ενισχύοντας τη  προσπάθεια για έξοδο, απ’ αυτήν την άνευ προηγούμενου ανθρωπιστική κρίση. Η λαϊκή στήριξη,  που για πρώτη φορά  εκφράζεται κατ’ αυτόν τον   τρόπο,  σηματοδοτεί το τέλος της μεταπολιτευτικής περιόδου.   Το τέλος μιας εποχής, που παρότι ειρηνική, η στρεβλή πορεία της,  είχε τη σημερινή τραγική κατάληξη. Ευτυχώς τελείωσε και σήμερα  η χώρα μας,  μπορεί να μετράει πληγές, βρίσκεται όμως στην αρχή μιας νέας εποχής και ελπίζει σε καλύτερες μέρες.

Η σημερινή αριστερή κυβέρνηση, αποτελεί μια πρωτοπορία. Το  ζητούμενο  είναι  πέρα από την συμπαράσταση, να μπορέσει και η ίδια  η κοινωνία να την ακολουθήσει. Και αυτό δεν είναι εύκολο. Δεν είναι εύκολο νοοτροπίες που κυριάρχησαν τα τελευταία σαράντα  χρόνια, να ξεριζωθούν από την μια στιγμή στην άλλη. Οι παθογένειες του δημόσιου τομέα με την ευρεία έννοια  θα πάρει χρόνο για να απαλειφθούν.

Οι πρώτες κινήσεις της κυβέρνησης φαίνεται να υπερβαίνουν την κοινωνία. Ξεφεύγουν απ’ την πεπατημένη,  και από συνήθειες που βόλευαν κάποιους και ενίσχυαν την στασιμότητα.

Σήμερα είναι ανάγκη όσοι ασκούν εξουσία, με τον ένα η τον άλλο τρόπο,  να φορέσουν τα αθλητικά τους και να τρέξουν στο ρυθμό της κυβέρνησης.  Από την εκτελεστική εξουσία μέχρι την τοπική αυτοδιοίκηση.   Η κάθε τοπική κοινωνία  πρέπει να ξεκολλήσει   από λογικές του παρελθόντος  και να παραδειγματιστεί από αυτούς που οδηγούν σήμερα την κούρσα, προκείμενου να βγει η πατρίδα μας από το βαθύ λάκκο που την έριξαν   οι κυβερνήσεις και οι νοοτροπίες που  προηγήθηκαν.

Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται εν μέσω ερειπίων χρειάζεται συλλογική προσπάθεια  για την ανοικοδόμηση.  

     

     

      

         

«ιδιωτικό» ό,τι μας συμφέρει και «δημόσιο» ό,τι δεν μας αφορά

Θα είμαστε ευτυχείς σήμερα, αν είχαμε οδικό δίκτυο στην πόλη μας, παρόμοιο, με αυτό πού είχαμε εδώ και 40 χρόνια. Αποτελεί κοινή διαπίστωση: το οδικό δίκτυο είναι το χειρότερο που υπήρξε ποτέ. Να σημειώσουμε ότι σε αυτό το διάστημα δεν είχαμε πολέμους, δεν μεσολάβησαν βομβαρδισμοί, διανύουμε μια μακρά ειρηνική περίοδο, που κάτω από άλλες συνθήκες θα μας επέτρεπε να μετράμε επιτυχίες.

Η κατάσταση είναι απερίγραπτη. Παρακολουθούμε χρόνια τώρα ένα ατελείωτο ράβε ξήλωνε, αποτέλεσμα της έλλειψης συντονισμού μεταξύ των φορέων που εμπλέκονται. Δεν ξέρω ποιος ευθύνεται, εκείνοι όμως που δεν έχουν ευθύν, είναι οι πολίτες και οι επισκέπτες αυτής της πόλης.
Θεωρώ ότι ήρθε η ώρα να υπάρξει μια σοβαρή και οργανωμένη αντίδραση. Οι « χριστοπαναγίες» που εν πάση περιπτώσει δεν έχουν και καμία ευθύνη, το μόνο που μας αποφέρουν είναι η στιγμιαία εκτόνωση.
Το οδικό δίκτυο θα πρέπει να μπει στην ατζέντα των διεκδικήσεων και σε θέση προτεραιότητας.
Δεν συμβαίνει το ίδιο με την καθαριότητα, εδώ η ευθύνη είναι συλλογική.
 

Σε παλαιότερο   ρεπορτάζ της κυριακάτικης «Καθημερνής» γράφει η Μαρία Κατσούνακη «Αθήνα, μια βρώμικη πόλη – δυστυχώς…», ( όπου Αθήνα βάλτε Κέρκυρα ). Πληροφορούμαστε, μεταξύ άλλων, από τους δημάρχους της Στοκχόλμης, του Μπέρμιγχαμ και της Δουνκέρκης, την πολιτική περισυλλογής απορριμμάτων, τις μεθόδους που εφαρμόζουν, τα κονδύλια που δαπανούν. Και κυρίως: παντού υπάρχουν ειδικοί χώροι, τα σκουπίδια δεν εκτίθενται στους δρόμους, όσοι δεν υπακούουν τιμωρούνται με υψηλά πρόστιμα. Όμως οι Κερκυραίοι είναι, ως γνωστόν, «νοικοκυραίοι». Γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα (Ευρωπαίο) πολίτη πώς να απομακρύνουν τη βρωμιά, να την ξεφορτωθούν, γιατί εκτός σπιτιού - διαμερίσματος, πρόκειται για μια «άλλη πόλη». Μια Κέρκυρα που ανήκει αποκλειστικά στον δήμαρχο και στους πολιτικούς της, που δεν είναι στη δική μας δικαιοδοσία, που υπόκειται σε διαφορετικό ιδιοκτησιακό καθεστώς. Ξένο έδαφος, δηλαδή. Και συμπεριφερόμαστε αναλόγως.
Ας μην προχωρήσουμε σε πιο σύνθετες έννοιες, όπως διαχωρισμός απορριμμάτων. Γιατί τότε, αν είμαστε (πολιτειακά) υπεύθυνοι και με στοιχειώδη (αστική) αξιοπρέπεια θα πρέπει να βάλουμε τα κλάματα ως μετεξεταστέοι με ανυπέρβλητα μαθησιακά προβλήματα. Έως ότου επιτύχουμε τις επιδόσεις (όλων) των άλλων Ευρωπαίων, θερμή παράκληση προς τον Δήμο Κερκυραίων: Μήπως θα μπορούσατε κ. Δήμαρχε να εγκαταστήσετε έναν υπάλληλο έξω από κάθε κάδο, ο οποίος να αναλαμβάνει να εξυπηρετεί τους πολίτες εκείνους με ανεπτυγμένο αίσθημα καθαριότητας που σιχαίνονται να χρησιμοποιήσουν τον μηχανισμό; Και αν αυτό το μέτρο σάς φαίνεται δαπανηρό, μήπως συμφέρει καλύτερα να τοποθετήσετε ένα ηλεκτρονικό σύστημα που να αντιδρά στην εντολή «κάδε, άνοιξε». Με κίνδυνο βέβαια να εκτοξεύεται η εντολή μαζί με τα απόβλητα από τους ορόφους. Γιατί πάντα θα επιλέγουμε την πιο ξεκούραστη λύση. Γιατί πάντα «ιδιωτικό» θα σημαίνει ό,τι μας συμφέρει και «δημόσιο» ό,τι δεν μας αφορά.

Το αιώνιο καρναβάλι της ζωής

Μπήκαμε στο τριώδιο. Είναι μια ευκαιρία αυτές τις ημέρες με τις μάσκες, να πούμε τις αλήθειες που φοβόμαστε. «Λοιπόν ένα από τα χαρακτηριστικά των πολιτισμών όπου ζούμε, είναι ο συνολικός εκκαρναβαλισμός της ζωής μας», σημειώνει ο Ουμπέρτο Έκο. «Αυτό δεν σημαίνει ότι δουλεύουμε λιγότερο, αναθέτοντας καθήκοντα στις μηχανές, μιας και η αναζωογόνηση και οργάνωση του ελευθέρου χρόνου ήταν πάντα ιερή απασχόληση τόσο των δικτατορικών όσο και των φιλελευθέρων  - μεταρρυθμιστικών καθεστώτων. Σημαίνει ότι εκκαρναβαλίστηκε ακόμα και ο χρόνος της εργασίας μας. Είναι εύκολο και προφανές να μιλάμε για εκκαρναβαλισμό της ζωής μας, αν σκεφτούμε τις ώρες που ξοδεύει ο μέσος πολίτης μπροστά σε μια τηλεοπτική οθόνη που, πέρα από συντομότατα διαστήματα στην «ενημέρωση» -  ο λόγος το λέει -  προσφέρει κυρίως θέαμα  και, μεταξύ των θεαμάτων, προτιμά πια εκείνα που παρουσιάζουν τη ζωή σαν αιώνιο καρναβάλι.»

 Πριν μιλήσουμε λοιπόν για τον εκκαρναβαλισμό στην πολιτική, στην θρησκεία, στον πολιτισμο, στον  αθλητισμό, τον ολοκληρωτικό εκκαρναβαλιτισμό που κινδυνεύει να προκαλέσει την κατάσταση όπως υποστηρίζει ο Έκο, «που περιγράφεται εξαιρετικά από εκείνο το παλιό ανέκδοτο με τον τύπο που πλησιάζει πονηρά μια κοπέλα και τη ρωτάει; «δεσποινίς, τι κάνετε μετά το όργιο;»

Ας μιλήσουμε για το όργιο. Σκεφτόμουνα χθες βλέποντας την εικόνα μας στο καθρέπτη, γιατί έχουμε επιδοθεί  μετά μανίας σ’ αυτήν την εκστρατεία  του «φαίνεσθε»  για να τονώσουμε την ύπαρξη μας, έχοντας μέσα μας το απόλυτο κενό.  Προβάλλουμε το τίποτα,  με την ψευδαίσθηση  ότι  θα ζήσουμε πλέον μέσα στο μαγικό κουτάκι. Εκτός και θέλουμε να μπούμε σ’ αυτή την λογική του καρναβαλιού, που όλα νομιμοποιούνται. Στη διάρκεια του καρναβαλιού, παίζεις αδιάκοπα αλλά για να είναι ωραίο και όχι κουραστικό το καρναβάλι, πρέπει να διαρκεί λίγο. Ύστερα από το ξεφάντωμα, μας μένουν, τενεκεδάκια  αναψυκτικών,  τσαλακωμένα χαρτιά, υπολείμματα από χοτ ντοκ και μουστάρδας, όπως γίνεται  δηλαδή στο τέλος του κάθε καρναβαλιού που σέβεται τον εαυτό του. Ήταν ανάγκη να μπούμε στο τριώδιο για να μιλήσουμε για καρναβάλι;

Λάθος ξοδεμένοι

Είναι μέρες που κουράζονται οι λέξεις. Δεν θέλουν να γεννηθούν ξέρουν τι τις περιμένει και αρνούνται να βγουν στο φως.

Ένα απροσδιόριστο βάρος, με συνοδεύει αυτό το διάστημα, δεν είναι τα χρόνια πλέον, που κάθε άνοιξη για μένα, αποκτούν υπόσταση. Τη φρίκη των πενήντα την περάσαμε. Το μεσοδιάστημα της δεκαετίας που μόλις τώρα αρχίζει, μας επαναφέρει στην αφετηρία, όπως τότε που είμαστε παιδιά στην εφηβεία του ’70.»

«Είμαστε ακόμα εδώ πολεμώντας τον ίδιο μας τον ίσκιο. Το ήπιαμε το κρασί μας. Το κάψαμε το λάδι μας. Μπορεί να ξοδευτήκαμε λάθος, αυτό όμως αφαίρεσε, η πρόσθεση έρχεται από το βάρος των άλλων και σ’ αυτά τα χρόνια οι ανησυχίες για τους δικούς μας, έγιναν εαυτό μας». Δεν είναι τα χρόνια μου, που με βαραίνουν, είναι τα χρόνια μου, που κέρδισαν παρέες, παιδιά δικά τους, γυναίκες συντρόφους και φίλους. Είναι τα χρόνια μου, που απέκτησαν απώλειες δικών μου, απώλειες, που δεν μπαίνουν στην αφαίρεση.

Το «λάθος ξοδεμένοι», που λέει και το τραγούδι, δεν είναι ήττα για μας που ήρθαμε στη ζωή να σπάσουμε τα πρότυπα. Μπορεί οι επαναστάσεις, που ονειρευτήκαμε να μην έγιναν ποτέ, μας έδωσαν όμως το δικαίωμα στο όνειρο, μας έβαλαν στη διαδικασία να κυνηγάμε το ανέφικτο και περάσαμε καλά, αυτό είναι αλήθεια. Το λένε και τα παιδιά μας. Το τελευταίο είναι το μεγάλο βάρος. Τα παιδιά που δεν ονειρεύονται, που βαριούνται ξενυχτώντας άσκοπα. Τα παιδιά που έχουν υποψιαστεί ότι ήταν καλύτερα τότε από τώρα.
Πώς να προχωρήσουμε με αυτές τις διαπιστώσεις, γίνεται να ξαναγράψουμε την ιστορία απ’ την αρχή, γυρνώντας πίσω;

Τέλος φόρμας

«Δεν είναι έτσι η πολιτική»

Τα πρώτα σημάδια από την στάση της νέας κυβέρνησης, εκτός  των άλλων, δείχνουν την πολιτική  να έρχεται και πάλι στο προσκήνιο, να βρίσκει τη χαμενη της τιμή,  με την ενεργή συμμετοχή του Λαού, που  αποτελεί  βασικό παράγοντα για τη λειτουργία της. Ακούσαμε χθες τον  πρωθυπουργό, στην ανάγνωση των προγραμματικών δηλώσεων, να εξαγγέλλει αυτά που εξήγγειλε  και προεκλογικά. Το αυτονόητο δηλαδή.

Κινδυνεύαμε  να το πιστέψουμε. Το χειρότερο θεωρούσαμε το ψέμα στην πολιτική σαν κάτι φυσιολογικό  και δεν μας ενοχλούσε   Οι καταγεγραμμένες   δηλώσεις  πολιτικών, που έδειχναν  τις μεταβαλλόμενες θέσεις  τους, δεν έχουν καμία αξία.

Του λες, «θυμάσαι τι έλεγε ο εκλεκτός της καρδιάς σου πριν ένα χρόνο»  και του το δείχνεις.  Του αποκαλύπτεις το ψέμα  και το αυτί του δεν ιδρώνει.  Του λες «Σε γέλασε, σε απάτησε» και η απάντηση, σταθερή «Έτσι είναι η πολιτική».    

Το να συγκρουστούμε κάποια στιγμή με το παρελθόν μας, είναι μια επώδυνη διαδικασία. Όταν έρθει η στιγμή να παραδεχτούμε λάθη, οι λέξεις βγαίνουν δύσκολα, βασανιστικά θα έλεγα. Πάντα στο τέλος υπάρχει μια μικρή δικαιολογία για να αμβλύνει τις εντυπώσεις. Σε καμία περίπτωση βέβαια, η εξομολόγηση δεν διαγράφει τις πράξεις μας, που αδίκησαν, που πόνεσαν που προκάλεσαν ζημιά στους γύρω μας, αλλά και στον ίδιο μας τον εαυτό. 

  

Δεν γράφω τίποτα καινούργιο προσπαθώ ξεκινώντας από τα αυτονόητα, να καταλάβω, τι ήταν  εκείνο που έδινε ασυλία στους πολιτικούς που μας κυβερνούσαν,  να λειτουργούν με τόση αναξιοπιστία απέναντι στο Λαό, χωρίς να νοιώθει ποτέ κανείς την ανάγκη,  να απολογηθεί για εκείνα που μας έλεγε χθες και για τα αλλά που μας λέει σήμερα.

Βεβαίως και δεν ανακάλυψα την Αμερική, όμως απορώ πως αυτή η παρωδία άντεξε στο χρόνο, όταν ήταν πρόδηλο και στον πιο ανυποψίαστο ψηφοφόρο, ότι δεν μπορεί αυτός που μέχρι χθες έλεγε όλα αυτά, ο ίδιος χωρίς να κοκκινίζει, με την άνεση που του δίνει η σιωπηρή αποδοχή, να λέει σήμερα ακριβώς τα αντίθετα.
Οι πολιτικοί που μας κυβερνούσαν λειτουργούσαν  λες και είχαν  πάρει απαλλαγή από την ιστορία. Κινδυνεύσαμε  να πιστέψουμε, ότι δεν υπήρχε παρελθόν, γίναμε  συνένοχοι σε μια διαδικασία που νομιμοποίησε  τη λήθη για ότι εγκληματικό έχει διαπραχθεί. Ότι συνέβη χθες σβήνεται με τη γομολάστιχα του σήμερα.  Ευτυχώς η νέα κυβέρνηση  φαίνεται  να δίνει ένα τέλος σ’ αυτό  το γράψε σβήσε.   Και στην κυρίαρχη θέση  «Έτσι είναι η πολιτική»,  η απάντηση της έρχεται γενναία να την ανατρέψει. «Δεν είναι έτσι  η πολιτική»  

Τέλος φόρμας