Τέρμα τα παιγνιδάκια

«Μας άφησαν στην γωνιά να παίζουμε με τα παιγνιδάκια μας, τα στρατιωτάκια και τις κούκλες όλα αυτά τα χρόνια» δήλωσε στην εναρκτήρια ομιλία του συνεδρίου του ΣΥΝ ο απερχόμενος πρόεδρος Αλέκος Αλαβάνος. Φαίνεται διάβασε ένα παλαιότερο κείμενο μου…
………………………………………………………………………………………….
«Τις ηλιόλουστες μέρες του χειμώνα δεν τις αφήναμε να πάνε χαμένες. Ήταν καιρός για παιχνίδι, το σπίτι δεν μας χωρούσε. Μαζευόμαστε στην γειτονία και «κάναμε τον διάολο τέσσερα» παίζαμε τους μεγάλους με φαντασία ζηλευτή.
Τα παιδιά σήμερα καθηλωμένα στο καναπέ, παρακολουθούν τα παιγνίδια των άλλων. Αλλόκοτοι ήρωες, τους στερούν τη φαντασία και τους κλέβουν την ενεργητικότητα. Τρομακτικά όντα τα υποχρεώνουν σε αδράνεια στερώντας τους το δημιουργικό παιγνίδι.
Δεν λέω είναι άλλες εποχές, ανησυχώ όμως. Με τι αντισώματα θα αντιμετωπίσουν τις επιδημίες της εποχής; Πως χωρίς το λαχάνιασμα του «κυνηγητού» θα τρέξουν αργότερα στο μαραθώνιο;
Όταν στο «κλεφτές και αστυνόμους» καταθέταμε την τελευταία ικμάδα της αντοχής μας. Όταν στο ατελείωτο κυνηγητό μας έπιανε η σπλήνα όταν στα παιγνίδια χωρίς παιγνίδια επιστρατεύαμε το μάξιμουμ της φαντασίας, για να μπορέσουμε αργότερα να κατανοήσουμε τους πραγματικούς ήρωες. Πως τώρα αυτά τα παιδιά με εικόνες από το πουθενά θα σταθούν στην σκληρή πραγματικότητα που τα περιμένει;
Όταν αργότερα παίζαμε πραγματικό κυνηγητό με την αστυνομία σε έξοδο αφισοκόλλησης είχαμε την σχετική εμπειρία. Όταν χρειάστηκε να ξεχωρίσουμε τους ήρωες που είχαν χάσει την μάχη είχαμε όλες τις προϋποθέσεις. Τώρα με τις αλλόκοτες εικόνες ηρώων, που τα καταφέρνουν σε κάθε δυσκολία, πως θα αποκτήσουν την ευαισθησία τα παιδιά; Εκείνη την ευαισθησία που μας άφησαν οι ηττημένοι ήρωες της αριστεράς».
…………………………………………………………………………………………..
…και αποφάσισε να εγκαταλείψει την γωνία, δίνοντας την ευκαιρία στους νέους να μπούνε στο παιγνίδι της πολιτικής και της ζωής, γιατί αν μεγαλώσουν και άλλο θα μαλακιστούν, και θα συνεχίσουν να παίζουν με τα κουβαδάκια…

μέχρι να φύγει η μπόρα

Σούπερ Πέμπτη η σημερινή από δημοσιογραφικό ενδιαφέρον. Ήδη, έχουμε νέο Αρχιεπίσκοπο. Σε λίγο θα γίνει γνωστό το πόρισμα του εισαγγελέα για την υπόθεση Ζαχόπουλου. Άρχισε το συνέδριο του ΣΥ. Δικάζεται η ένσταση του Ολυμπιακού κατά του Απόλλωνα Καλαμαριάς (ντροπή).
Τι κάνουμε σ’ αυτές τις περιπτώσεις;
Στην κιβωτό, στο καταφύγιο μου, όταν η επικαιρότητα σφύζει από υποκρισία. Ένα παλαιότερο κείμενο μου, ανασύρεται, για να μου δείξει τις σταθερές αξίες

Έχω μια κιβωτό που μοιάζει με εκατό,για γυναίκα πρόκειται, από την τρέλα ως την απόλυτη πειθαρχεία, καμιά περίπτωση να βαρεθώ, δεν φτάνει ο χρόνος να την εξερευνήσω.
«πρώτη φορά έβλεπα ολόγυμνη γυναίκα κι ήταν σα να βρέθηκα επιτέλους σ’ εκείνη τη ξένη χώρα που πάντα ονειρευόμουνα να πάω. Ήθελα να τη δω όλη, να τη χαρώ όλη, να την περπατήσω απ’ τη μία άκρη της ως την άλλη. Ήταν γεμάτη λίμνες, σπηλιές, δάση, χαράδρες και πάρκα. Σερνόμουν πάνω της και την εξερευνούσα πόντο πόντο… Είχα την αίσθηση που ήμουν ο πρώτος, όπως με τον ήλιο, που εκατομμύρια άνθρωποι έχουν καρφωμένα τα μάτια τους πάνω του κι εσύ χαίρεσαι την ανατολή και τη δύση του σα να είσαι ο ένας και μοναδικός. Έμοιαζε με η γη το σώμα της ….Γη - γυναίκα είπα μέσα μου. Απόρησα που δεν τα γράφανε και τα δύο με το ίδιο γράμμα αφού είναι το ίδιο πράγμα. Τη στιγμή εκείνη πείρα την απόφαση, ότι εγώ ο Γκας, από δω και πέρα θα τα γράφω και τα δυο με ήτα. Όχι καλύτερα με ύψιλον, που όπως έλεγε μια δασκάλα μου, μοιάζει με κούπα και μπορείς να πιεις ό,τι έχει μέσα της…
«Γκας ο γκάνγκστερ» του απίθανου Αντώνη Σουρούνη.
Θα μου πείτε γιατί ξανακύλησα στα ίδια, από την οργή για την συμπεριφορά της ΔΕΗ, και τον αχταρμά της προεκλογικής περιόδου κλείστηκα στη κιβωτό μου, γιατί βαριέμαι, όπως λέει και ο Μίμης Ανδρουλάκης, «Βαριέμαι να πολεμάω τη Δεξιά» εγώ θα πρόσθετα και το ΠΑΣΟΚ. Βαριέμαι τα ίδια πρόσωπα, τα ίδια ψέματα τις ίδιες συμπεριφορές, τη μιζέρια, την έλλειψη φαντασίας, τη διαπλοκή της διαπλοκής, το έχω δει χίλιες φορές το έργο. Στη κιβωτό είμαι χρήσιμος νοιώθω δημιουργικός, ξεπερνάω τη σκέψη μου και πολλές φορές τον εαυτό μου. Απολαμβάνω την ειρήνη και ας βρίσκομαι σε πόλεμο.

Περιμένοντας την καθαρίστρια

Από την αρχή της εβδομάδας έκανα απόπειρες, προσγείωσης. Μάταια. Δυσμενείς καιρικές συνθήκες, δεν επέτρεψαν. Ακόμα στον αέρα βολοδέρνω. Η πραγματικότητα από εδώ ψηλά, πολλές φορές φαντάζει αστεία. Βιαστικά μικρά ανθρωπάκια σπρώχνονται για να προφτάσουν, ανάμεσα από σταματημένα μηχανοκίνητα οχήματα, που βλαστημούν την ώρα και στιγμή που φτιάχτηκαν με ρόδες και όχι με φτερά.
Καλές οι εναέριες βόλτες στους ενεστώτες, μέλλοντες, αόριστους, παρατατικούς, παρακείμενους και υπερσυντέλικους χρόνους, με την πραγματικότητα να φαντάζει παιγνίδι από εδώ ψηλά, όμως πόσες βόλτες πια…
…………………………………………………………………………………………..Απ’ αυτήν εδώ την στήλη έχω υπερασπιστεί μετά μανίας τα δικαιώματα των σκληρά φορολογούμενων πολιτών. Είναι πανθομολογούμενο ότι οι υπηρεσίες που απολαμβάνουν είναι ελάχιστες σε σχέση με αυτά που πληρώνουν.
Προσγειωμένοι πλέον και αντιμέτωποι με την σκληρή πραγματικότητα, θα επαναλάβουμε, αυτά που χρόνια λέμε, με την πεζότητα του λόγου που αρμόζει.
Νοσοκομείο, οδικό δίκτυο χώροι στάθμευσης, κυκλοφοριακό σχολεία, μνημεία, πόσιμο νερό, αστικές συγκοινωνίες, αθλητικοί χώροι. Και μόνο η αναφορά, μας παραπέμπει στο πρόβλημα. Παρέλειψα από την λίστα την καθαριότητα γιατί πιστεύω ότι δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί χωρίς την συμμετοχή όλων μας. Όσο και να αυξηθούν τα τέλη καθαριότητας, όσο προσωπικό και να προσθέσει ο δήμος στις δυνάμεις της υπηρεσίας του, η πόλη δεν θα αλλάξει εικόνα, αν συνεχισθεί η νοοτροπία «περιμένοντας την καθαρίστρια»
…………………………………………………………………………………………..Από εκεί ψηλά είδα πολλούς να φέρονται άστοργα σ’ αυτή την πόλη.

Το αμάξι του χρόνου δεν διαθέτει όπισθεν

"Καμμιά φορά πιστεύουμε ότι νοσταλγούμε έναν μακρινό τόπο ενώ στην πραγματικότητα νοσταλγούμε μόνον το χρόνο που ζήσαμε εκεί, τότε που ήμασταν πιο νέοι και πιο φρέσκοι.
Έτσι λοιπόν μας ξεγελάει ο χρόνος : φορώντας τη μάσκα του χώρου. Αν ταξιδέψουμε ως εκεί, θα συνειδητοποιήσουμε την πλάνη μας"
Ευχαριστώ το «ναυτίλο» για τη συμπαράσταση, μόνο που το πένθος για εκείνη την ανεκπλήρωτη στιγμή παραμένει και είναι βέβαιο ότι θα παραμείνει μέχρι τέλους. Το «Αν ταξιδέψουμε ως εκεί», το ξέρουμε καλά ότι δεν θα γίνει ποτέ. Η νοσταλγία έχει να κάνει με το γεγονός σε εκείνο το χρόνο. Άλλα και αν αποφασίσουμε τελικά το ταξίδι, στον προορισμό της νοσταλγίας, είναι βέβαιο ότι θα έχουμε κάνει λάθος στο χρόνο, οπότε…
…………………………………………………………………………………………..
Για να διευκρινίσω στους αναγνώστες της εφημερίδας, «ο ναυτίλος» είναι αναγνώστης της ηλεκτρονικής σελίδας και τα εντός εισαγωγικών της εισαγωγής αποτελούν δικό του σχόλιο στο χθεσινό μου κείμενο…
………………………………………………………………………………………….
Και για να συμπαρασταθώ στην απαισιοδοξία σου αγαπητέ συνένοχε ναυτίλε, σου απαντώ: μας πήραν τα τρένα , μας πήραν και τα λεωφορεία, πως να ταξιδέψουμε; Τα οχήματα, μεταφοράς που διαθέτουμε στο χρόνο, δεν διαθέτουν όπισθεν
Σήμερα, όπως λέει και μια αγαπημένη μου φίλη, «το μόνο που μας παίρνει από καιρού εις καιρόν είναι τα κλάματα. Που μεγαλώσαμε, που φύγαμε, που δεν αλλάξαμε, που νικήσαμε, που χάσαμε, που οπισθοχωρήσαμε, ό,τι τέλος πάντων κάνει κάθε άνθρωπος στην ζωή του»
…………………………………………………………………………………………..
Η ζωή που σκοτώσαμε είναι τελικά αυτή μου νοσταλγούμε, μόνο, για να τελειώσουμε αισιόδοξα, όπως τα παραμύθια «η ζωή δεν μπορεί να λειτουργήσει σαν αναδρομική έκθεση».όπως λέει η παραπάνω φίλη «Οι πίνακες που χαρακτηρίζουν κάθε μας εποχή, είναι και δέρμα μας και βλέμμα μας και πίκρα μας και λόγια μας και βάδισμα μας. Είμαστε οι ίδιοι πηλίκο και υπόλοιπο ταυτόχρονα.

Είναι ο χρόνος τελικά…

Από την περασμένη Παρασκευή μέχρι και σήμερα τις πρώτες πρωινές ώρες, δέκα διαφορετικές ιδέες - αφορμές, πέρασαν από το μυαλό μου για να γράψω, σήμερα δεν θυμάμαι καμία ή ότι θυμάμαι, δεν βρίσκω λόγια να κτίσω ένα κείμενο. Κάτι για την υποκρισία της εκκλησιαστικής ιεραρχίας, τον τόνο της φωνής των παπάδων, την δύναμη των λέξεων, το δικομματισμό και κάτι προσωπικό.
Με το ξημέρωμα της Δευτέρας ξέφτισαν. Και όμως εκείνη τη στιγμή που μου πέρασαν από το μυαλό, μου έδωσαν την αφορμή να πάω παραπέρα. Είναι ο χρόνος τελικά, που υπαγορεύει το σημαντικό και το ασήμαντο. Είναι η στιγμή, που όταν χαθεί δεν επιστρέφει.
Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, όμως μια ανεκπλήρωτη στιγμή παραμένει ακόμα ζωντανή. Θυμάμαι είχα διστάσει να προχωρήσω σε ένα ερωτικό κάλεσμα, ένα αυγουστιάτικο απόγευμα σε μια παραλία. Πέρασαν δέκα χρόνια από εκείνη τη στιγμή, σε πιο εύκολες συνθήκες, η επιθυμία μου εκπληρώθηκε. Παρ’ όλα αυτά, ακόμα και σήμερα πενθώ τη στιγμή που έχασα, σε κείνο το χρόνο, σε εκείνο τον τόπο με κείνα τα νιάτα.
…………………………………………………………………………………………
Στην ίδια παραλία, με την ίδια γυναίκα, τον ίδιο μήνα και απόγευμα με διαφορά δέκα χρόνια, ήταν μια άλλη στιγμή, που όσο καλή και να ήταν δεν κατάφερε να καλύψει την απώλεια.
…………………………………………………………………………………………..
Είναι ο χρόνος τελικά…
.