Και τι άλλο από μια αναμονή είναι το φθινόπωρο; Μακάρι να έμπαινε κατευθείαν ο χειμώνας. Να ξεμπερδεύουμε. Οι πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη είναι κάτι εντελώς ακαθόριστο. Δεν είναι εποχή το φθινόπωρο, είναι προθάλαμος, είναι το περίμενε για κάτι που θέλεις να το ξεφορτωθείς όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Αυτό είναι τελικά που μας χαλάει τη διάθεση και ανοίγει την πόρτα της μελαγχολίας.
Αυτή η απροσδιόριστη μουντή εποχή δεν παύει να είναι ένα κομμάτι απ’ την ζωή μας, που αν μην τι άλλο πρέπει να τη ζήσουμε. Και θα τη ζήσουμε μόνο όταν σηκωθούμε απ’ τον προθάλαμο της αναμονής και ανοίξουμε, από αύριο κιόλας το ζεστό σαλόνι του χειμώνα.
Στο σαλόνι βασίλευε γαλήνη. Γύρισα την πλάτη. Κοίταξα το μισοφωτισμένο δωμάτιο. Χιλιάδες εικόνες περνούσαν από το μυαλό μου φευγαλέα. Τίποτα δεν μπορούσε να σταθεροποιηθεί, όπως μια χαλασμένη μαυρόασπρη εικόνα στην τηλεόραση.
Ήθελα να πω πολλά. Ευτυχώς που είμαι επιρρεπής σε ενοχές. Ανακάτεψα την τράπουλα. Έκοψα, με σκοπό να απαλλαγώ απ’ αυτές. Δεν τα κατάφερα . Για άλλη μια φορά εκτίναξα τα λάθη μου στα ύψη και δεν είπα τίποτα.
“Για να μπορείς να μιλάς μάθε να σιωπάς. Στη σιωπή κατοικούν οι λέξεις του ποιητή. Εκεί πλένονται, εκεί αρωματίζονται, εκεί ντύνονται" Μπροστά σ΄ αυτά τα λόγια του Οκτάβιο Πας, μου φαίνεται ανούσιος ο κόσμος του Θεού.
Στα βιβλία, στο θέατρο, στο Σινεμά, στα παραμύθια κατοικεί ο κόσμος ο πραγματικός, που να βρεις έξω τέτοιο κόσμο.
Τώρα οι λέξεις στα σκοτεινά δωμάτια της σιωπής μου, έκαναν τις τελευταίες πρόβες. Ο πόνος που με έχει κυριεύσει αποδεικνύει ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
