Ακόμα ένας κύκλος

Το πουλόβερ  άρχισε σιγά σιγά να ξηλώνεται... και ήταν αναμενόμενο. Αναμενόμενο επίσης  ήταν στο ξήλωμα να πρωτοστατήσει κάποια μεγάλη χώρα, που θα  μπορεί να σταθεί και από μόνη της.  Κάτι που δεν θα μπορούσε να κάνει ποτέ η χώρα μας, το παράδειγμα άλλωστε του πρόσφατου εξευτελιστικού συμβιβασμού και μάλιστα με κυβέρνηση της αριστεράς είναι νωπό.

Ε.Ε  ξέφυγε από τις αρχικές της διακηρύξεις,  έπαψε να αποτελεί  ομπρέλα προστασίας για τα κράτη μέλη της, μετατράπηκε σε μια αρένα, ανταγωνισμού οικονομικών συμφερόντων και με κυρίαρχους  τους Γερμανούς ακολουθεί την πιο ακραία νεοφιλελεύθερη  πολιτική προς όφελος των ολίγων.

Δεν ξέρω πόσο θα βλάψει τη χώρα μας η αποχώρηση της Βρετανίας, άλλωστε όλα αυτά τα χρόνια μετά το δημοψήφισμα εισόδου της, ήταν και δεν ήταν, για εκείνο που είμαι βέβαιος είναι, ότι η επόμενη μέρα, είναι μια άλλη μέρα για την Ευρώπη, ακόμη  και σε επίπεδο συμβολισμών  ανοίγει προοπτικές  για μια Ευρώπη, που αν θέλει να παραμένει ενωμένη,  θα πρέπει να στηρίξει τους λαούς της  και όχι τις αγορές. Θα πρέπει να λειτουργεί δημοκρατικά και να προτάσσει την αλληλεγγύη.  Να σταματήσει αυτή η  αδικία.

"Οι άδικες εξουσίες δίκαια καίγονται. Και θα καούν". Γράφει ο Στάθης στο σημερινό του άρθρο. «…η άρχουσα τάξη διεθνώς διασφαλίζει την κυριαρχία της και, μυωπική όπως οι τυφλοπόντικες, κατασπαράσσει τον πλανήτη και τους ανθρώπους. Όμως οι νομοτέλειες καραδοκούν. Το Κουρδιστάν θα μείνει για πάντα σκλαβωμένο; Η ιταλική κουλτούρα θα μείνει για πάντα μια καρικατούρα του εαυτού της; Οι υποπρολεταριοποιούμενοι θα αυτοκτονούν εσαεί; Θα σκίζει γάτες στο διηνεκές ο κ. Γιαν Φαμπρ; Οι Καταλανοί θα ξεχάσουν τη γλώσσα τους; Οι Παλαιστίνιοι δεν θα δουν ποτέ το φως του αυτεξούσιου; Θα παραλαμβάνουμε όλοι πατρίδες και θα παραδίδουμε προτεκτοράτα; Το φαΐ από τον σκουπιδοντενεκέ είναι η ειμαρμένη για το ένα τρίτο της Ευρώπης; και το κατουρημένο από τη Δύση νερό θα είναι το νέκταρ του Αφρικανού; Δεν μπορεί να πάει η ζωή έτσι, με τον θάνατο ante portas. Με τον πόλεμο, με τον οικονομικό πόλεμο, την πενία, την πείνα και την αρρώστια, την αγραμματοσύνη και τον κυνισμό όπλα στα χέρια ενός Σόιμπλε, μιας Δρακουλέσκου, εφτά εταιρειών πετρελαίου (που έγιναν τέσσερις), δέκα τραπεζών, η μια πιο σάπια απ’ την άλλη, και χιλίων ποκοπίκων που τους υπηρετούν σε κάθε κοινωνία, δεν μπορεί να ζήσει η ζωή. Οι άδικες εξουσίες δίκαια καίγονται. Και θα καούν.

Η παρά φύση καταστροφή με τρομάζει

Δεν είναι η ήττα που με ρίχνει στο πάτωμα,  είναι η επανάληψη μιας ακόμη χαμένης ελπίδας και η απογοήτευση, που σου τσιμεντάρει τα όνειρα και σου αφαιρεί κάθε διάθεση για αγώνα.  Ευτυχώς η ιστορία  είναι κατηγορηματική.  Και αυτό θα περάσει. Λίγος χρόνος χρειάζεται και μια σπίθα που νομοτελειακά, ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα,  θα ανάψει.  Η καταστροφή που προκαλεί η φύση όταν θυμώσει  με συναρπάζει, έχει μια αρμονία,  μια σοφία, υπολογίζει σωστά τους χρόνους  και δίνει ιδιαίτερο βάρος στην άφιξη της επόμενης μέρας. Σε βάζει στη διαδικασία να σκεφτείς  ότι  δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, αντίθετα το ανθρώπινο  χέρι καταστρέφει  ασύστολα, χωρίς σκέψη, χωρίς προοπτική. Χωρίς να υπολογίζει αυτούς που έρχονται.  Η κατάσταση με τα σκουπίδια αυτές τις μέρες στους δρόμους του νησιού  μας , αλλά και οι εικόνες από το ΧΥΤΑ Τεμπλονίου,  είναι δείγμα της  αλληλεγγύης μας  για τις επόμενες γενιές. Αυτή η καταστροφή που προκαλούμε, αυτή η παρά φύση καταστροφή με τρομάζει. Το παρακάτω γράφτηκε πέρυσι, τέτοια εποχή και το θυμήθηκα όταν παρακαλούσα τους ουρανούς κάτι να κάνουν, να ανοίξουν χαράδρες στη γη και να καταπιούν την ασκήμια μας.    

Ο Γιατρός είπε σε 25 μέρες θα βγει ο γύψος.  Σάββατο πέφτει και Πανσέληνος. Ο γύψος θα βγει γιατρέ,  τα άλλα πως βγαίνουν;  Είναι αυτά, που παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του συναδέλφου του, έμειναν εκεί βαθιά  ριζωμένα για να με βασανίζουν. Γιατί δεν είναι φυσιολογικό  ο θυμός να έρχεται όταν κρυώσει ο πόνος. Είναι παράδοξο με αίμα παγωμένο να βράζω μέσα μου.   Το άλλο πάλι, να τρίβω από χαρά τα χέρια μου σε κάθε εμφάνιση ακραίου καιρικού φαινομένου;

Λατρεύω τις χιονοθύελλες και τις ανεμοθύελλες. Τις μπόρες, τις καταρρακτώδεις βροχές και τις πλημμύρες.  Τις αστραπές και τις βροντές που τρίζουν τα πατώματα. Τη λαβα του ηφαιστείου να με κυνηγά. Το χαλάζι, Α! το χαλάζι,  σαν καρύδι  να πέφτει και να κτυπά η κάθε του μπίλια  τη λαμαρίνα, ηχεί στα αυτιά μου σαν πιρουέτα του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ.  Τη θάλασσα να  φουσκώνει, δείχνοντας ότι τη στενεύει το φουστάνι. Τη θάλασσα  γυμνή να διεκδικεί με αξιώσεις το μερίδιο της από τη ξηρά. Μόνο ο σεισμός με αφήνει  αδιάφορο, ίσως γιατί  δεν είναι ορατός και η καταστροφή που επιφέρει προέρχεται από  μαχαιριά πισώπλατα.  

Ο γιατρός χωρίς να είναι απόλυτα βέβαιος,  μου είπε  ότι τα εξωτερικά καιρικά φαινόμενα, που σου προκαλούν ενθουσιασμό, είναι γιατί  κρατούν τη στάθμη του ποταμού που τρέχει μέσα σου, σε επίπεδα ασφαλείας.  Τι ωραία που τα λέει ο Γιατρός.  Πόσο θα  ήθελα τον πιστέψω. Ισορροπία  λοιπόν γιατρέ,  γιατί εγώ  το θεωρούσα διαστροφή και χρόνια πάλευα γεμάτος ενοχές για να το διώξω.

Να επανέλθουμε στο τρακάρισμα . Το κεφάλι εντάξει, παρότι  δεν φορούσα κράνος. Το μυαλό φαίνεται πως το κράτησε στη θέση του.

Το μυαλό εκεί και η μνήμη παρούσα. Και η Κυρία του ραδιοφώνου με τη βραχνή φωνή, που συμφωνεί μαζί μου, πάντα παρούσα και ας έχει χρόνια ν' ακουστεί. Μεγαλώσαμε βλέπεις… «Μεγαλώσαμε, αλητέψαμε, λεηλατήσαμε και μας λεηλάτησαν, πειρατές επιπόλαιοι, χωρίς χρυσό δόντι και γάντζο στα χέρι, κάναμε γιουρούσι  στις ήττες, και τι  όμορφα που γελάει κανείς όταν είναι λυπημένος! Αυτό το  γέλιο  που στάζει αλμύρα και έχει τον ίσκιο  των αναμνήσεων  στον ήχο του. Μην κλείνεις τα μάτια τώρα που λιγόστεψε η διαδρομή. Άσε το αεράκι να διαπεράσει τις ηλικίες σου και πάρε με τηλέφωνο μόλις φτάσεις στο όνειρό σου. Αμέσως, και που είσαι; Εκείνο το κρυμμένο τραύμα πως το κρατάς ακόμα κόκκινο.»

Που είναι οι γωνίες του ουρανού;

Σε τέτοια γωνία του κύκλου, με τη μεγαλύτερη μέρα του χρόνου να μας καλεί να ζήσουμε… και μείς να γράφουμε για τα σκουπίδια… Για όσους διαφώνησαν με το προηγούμενο κείμενο, θέλω να διευκρινίσω, ότι η συγκυρία ήταν η αφορμή, η θέση μου γύρω απ’  αυτό το ζήτημα  παραμένει σταθερή, αν δεν αλλάξουμε θα βουλιάξουμε.  Η Κυρία με τα πλάγια γράμματα είναι η νοοτροπία μας  και απ’ αυτήν δεν εξαιρώ  τον εαυτό μου,  μόλις πριν τρία χρόνια άρχισα να κάνω ανακύκλωση. Επίσης να σας πω, ότι η στήλη αντιπαθεί τα τετράγωνα  και τις λογικές τους,  μέσα σε κύκλους περιστρέφεται  και επανέρχεται. Η ζωή κάνει κύκλους λέμε, ευτυχώς, γιατί αν τραβούσε ευθεία και εγώ δεν ξέρω που θα μπορούσε να μας βγάλει.

Αυτό δεν σας το είχα πει, πάντα λάτρευα τους κύκλους, όχι αυτούς, του περιορισμού, που βάζουν φραγμούς στην ελευθερία και επιβάλλουν το σύστημα. Τους κύκλους εκείνους του χρόνου, που κάποια στιγμή απονέμουν δικαιοσύνη.

Έχετε ακούσει για τους ανθρώπους των ρολογιών; Οι άνθρωποι των ρολογιών  πιστεύουν ότι κάνουν ιστορία  και το τέλος της ιστορίας θα έρθει όταν καταστραφούν τα ρολόγια. Τι θα γίνει μετά; Θα περάσουμε σε ένα «συνεχές» λένε  που το ονομάζουν  «αιωνιότητα της χαράς»,  σε μια άχρονη κατάσταση, όπου οι βαριεστημένοι, οι απογοητευμένοι  και οι ανικανοποίητοι  άνθρωποι, δεν θα χρειαστούν  πια να σκοτώνουν την ώρα τους,  γιατί ο χρόνος θα είναι τελικά νεκρός.

Σχεδόν πάντα το παθαίνω. Παρεμβάλω το χρόνο  και είναι εις γνώσιν μου, που κυνηγάω ουτοπίες . Επανέρχομαι  σε πράγματα απτά «Δεν μπορεί να υπάρξει δύναμη σε ένα τετράγωνο»  γράφει ο Τομ Ρομπινς. Και αυτό γιατί η δύναμη του κόσμου  κινείται  πάντα σε κύκλους.  «Το κάθε τι προσπαθεί να είναι στρογγυλό δεν υπάρχουν τετράγωνα  στη φύση ούτε στο μακρόκοσμο ούτε στον μικρόκοσμο  η φύση δημιουργεί σε  κύκλους και κινείται σε κύκλους,  τα άτομα και οι γαλαξίες είναι κυκλικά καθώς και τα περισσότερα οργανικά πράγματα που υπάρχουν ανάμεσα τους. Η Γη είναι στρογγυλή, ο άνεμος φυσάει σε δίνες, η μήτρα δεν είναι σαν χαρτόκουτο για παπούτσια. Που είναι οι γωνίες ενός αυγού, που είναι οι γωνίες  του ουρανού; Κοίτα τις φωλιές των πουλιών,  το τετράγωνο είναι παράγωγο της λογικής.  Κοίτα την κοιλιά σου κυρία καθηγήτρια, κοίτα τα κωλομέρια σου, κοίτα τα βυζιά σου…» Ο όλος σκοπός της λογικής είναι να τετραγωνίσει τον κύκλο… όμως  η ζωή μας κύκλους κάνει και αυτό καλό  είναι να μην το ξεχνάμε. Πολλούς απ’ αυτούς τους κύκλους μας δίνεται η ευκαιρία κατά την διάρκεια της ζωής μας, να τους βλέπουμε, να ολοκληρώνονται, άλλοι αργούν περισσότερο και δεν μας δίνουν τη χαρά της δικαίωσης, αυτούς πρέπει να τους φανταστούμε. Νομοτελειακά αυτό θα γίνει ας μην ανησυχούμε.

Αισθάνθηκα ότι μας περίσσευαν τα λόγια  και μας λιγόστευε η ζωή. Επικίνδυνα πράγματα. Ξέρετε δεν θα ήθελα να είμαι ένας ακόμα παραπονούμενος, που γράφει θυμωμένα κείμενα.

Αυτές οι μέρες του Ιουνίου, είναι οι πιο κρίσιμες. Ακόμα και τις σκιές, του πολιτικού μας βίου τις εξαφανίζει, δεν αντέχει το σκοτάδι. Οι μεγαλύτερες μέρες του χρόνου. Με φως, πολύ φως. Παράταση ζωής, αυτές οι πρόσθετες ώρες, πριν από τη δύση. Θερινό ηλιοστάσιο. Ατελείωτη μέρα κι ατελείωτη νιώθεις τη ζωή.
Να πετάξουμε τα βάρη για να ξεκολλήσουν τα πόδια μας. Έχουμε δρόμο ακόμα και ο Ιούνιος μέσα στον κύκλο περιστρέφεται και  θα ξανάρθει.

Το Τεμπλόνι δεν είναι στις μακρινές Ινδίες

Για τα σκουπίδια μόνο πληθυντικό μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε, σε διαφορετική περίπτωση, θα γίνουμε ένα με αυτά.  Η ευθύνη για τις μικρές χωματερές σε κάθε γωνιά της πόλης  και της υπαίθρου, είναι συλλογική  και παράλληλα ατομική.  Όσο γκρινιάζουμε εναποθέτοντας την ευθύνη, με την ίδια ευκολία που πετάμε τη  σακούλα  των σκουπιδιών μακριά από εμάς, τόσο μικραίνουμε την απόσταση, από το ΧΥΤΑ του «Τεμλονίου».

Κυρία μου σε σας το λέω, που κρατάτε τη μύτη σας για να την προστατέψετε από την δυσωδία. Σε σας που πριν ένα δευτερόλεπτο, προσθέσατε ακόμα ένα τόνο οξύτητας στα αρώματα που αναδύουν τα απορρίμματα, κάτω από το σπίτι σας.

Σε σας το λέω που νομίζετε ότι το Τεμπλόνι είναι στις μακρινές  Ινδίες.  Εδώ πιο κάτω είναι, λίγα χιλιόμετρα από την πόλη μας  και τώρα έκλεισε. Δεν χωράει άλλα σκουπίδια. Δεν το γνωρίζατε, το ξέρω. Το δυστύχημα είναι που αργήσατε πολύ, για  να το μάθετε.

Τα  πλάγια για την   εγωιστική συμπεριφορά, μιας κοινωνίας που για δυο και πλέον δεκαετίες, έκανε σημαία της το «μακριά από εμάς».  Όπως εξελίχτηκαν  τα πράγματα φαίνεται  πως δεν ήταν και τόσο μακριά.

Ο ΧΥΤΑ του Τεμπλονίου που καταβρόχθισε όλα αυτά τα χρόνια τα σκουπίδια μας, έσκασε. Τελείωσε. Δεν χωράει καμία αμφιβολία, ότι για τη λειτουργία του, ή καλύτερα για τη δυσλειτουργία  του  (βιολογικός λυμάτων, βιοαέριο κ.λ.π.) υπάρχουν ευθύνες διαχρονικές.  Ευθύνες που ξεπερνούν τους πολίτες και καταλογίζονται σε όλους αυτούς που διαχειρίστηκαν το πρόβλημα (Σύνδεσμος καθαριότητας,  Περιφέρεια, Δήμος,  εργολάβοι και λοιπές πολιτικές δυνάμεις ). Θα έπρεπε κανονικά μετά το κλείσιμο του ΧΥΤΑ Τεμπλονίου, ν' ανοίξει το φάκελο του, κάποιος Εισαγγελέας.

Στο δια ταύτα. Ο ΧΥΤΑ  θα  δεχτεί για δυο τρεις μήνες ακόμα τα σκουπίδια μας, μέχρι να τεθεί σε λειτουργία από  το  Δήμο  το ενδιάμεσο στάδιο επεξεργασίας των απορριμμάτων (δεματοποιητής κλπ). Η ολοκληρωμένη διαχείριση, που έχει καθυστερήσει πάνω από δέκα χρόνια είναι μονόδρομος, τα περιθώρια έχουν εξαντληθεί έχει εκπνεύσει ο χρόνος της παράτασης και των καθυστερήσεων.

Όμως και πάλι ακόμα και με ολοκληρωμένη διαχείριση,  τα σκουπίδια θα αποτελούν  ένα εφιάλτη αν δεν αλλάξουμε νοοτροπία.  Για να μη γράφω τα ίδια επαναφέρω ένα περσυνό που γράφτηκε με αφορμή τον 5^ο αποκλεισμό του ΧΥΤΑ ο τελευταίος είναι ο 6^ος.

«Βλέποντας τον όγκο των σκουπιδιών, αυτές τις μέρες που ήταν κλειστός ο ΧΥΤΑ του Τεμπλονίου, τρόμαξα. Όχι από τα σκουπίδια. Τρόμαξα από τη συμπεριφορά των κατοίκων αυτής της πόλης... Όχι κάποιων ασυνείδητων, αυτά τα τεράστια βουνά από σκουπίδια, δεν μπορούν να τα δημιουργήσουν κάποιοι. Αυτή η εικόνα ντροπής είναι εικόνα που χαρακτηρίζει την πλειοψηφία των κατοίκων αυτής της πόλης, την παιδεία ενός Λαού, που περηφανεύεται για τον πολιτισμό του. Δεν θα συνεχίσω, γιατί αυτές οι λέξεις που βγαίνουν δεν γράφονται.

Σε παλαιότερο   ρεπορτάζ της κυριακάτικης «Καθημερνής» γράφει η Μαρία Κατσούνακη «Αθήνα, μια βρώμικη πόλη – δυστυχώς…», ( όπου Αθήνα βάλτε Κέρκυρα ). Πληροφορούμαστε, μεταξύ άλλων, από τους δημάρχους της Στοκχόλμης, του Μπέρμιγχαμ και της Δουνκέρκης, την πολιτική περισυλλογής απορριμμάτων, τις μεθόδους που εφαρμόζουν, τα κονδύλια που δαπανούν. Και κυρίως: παντού υπάρχουν ειδικοί χώροι, τα σκουπίδια δεν εκτίθενται στους δρόμους, όσοι δεν υπακούουν τιμωρούνται με υψηλά πρόστιμα. Όμως οι Κερκυραίοι είναι, ως γνωστόν, «νοικοκυραίοι». Γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα (Ευρωπαίο) πολίτη πώς να απομακρύνουν τη βρωμιά, να την ξεφορτωθούν, γιατί εκτός σπιτιού - διαμερίσματος, πρόκειται για μια «άλλη πόλη». Μια Κέρκυρα που ανήκει αποκλειστικά στον δήμαρχο και στους πολιτικούς της, που δεν είναι στη δική μας δικαιοδοσία, που υπόκειται σε διαφορετικό ιδιοκτησιακό καθεστώς. Ξένο έδαφος, δηλαδή. Και συμπεριφερόμαστε αναλόγως.
Ας μην προχωρήσουμε σε πιο σύνθετες έννοιες, όπως διαχωρισμός απορριμμάτων. Γιατί τότε, αν είμαστε (πολιτειακά) υπεύθυνοι και με στοιχειώδη (αστική) αξιοπρέπεια θα πρέπει να βάλουμε τα κλάματα ως μετεξεταστέοι με ανυπέρβλητα μαθησιακά προβλήματα. Έως ότου επιτύχουμε τις επιδόσεις (όλων) των άλλων Ευρωπαίων, θερμή παράκληση προς τον Δήμο Κερκυραίων: Μήπως θα μπορούσατε κ. Δήμαρχε να εγκαταστήσετε έναν υπάλληλο έξω από κάθε κάδο, ο οποίος να αναλαμβάνει να εξυπηρετεί τους πολίτες εκείνους με ανεπτυγμένο αίσθημα καθαριότητας που σιχαίνονται να χρησιμοποιήσουν τον μηχανισμό; Και αν αυτό το μέτρο σάς φαίνεται δαπανηρό, μήπως συμφέρει καλύτερα να τοποθετήσετε ένα ηλεκτρονικό σύστημα που να αντιδρά στην εντολή «κάδε, άνοιξε». Με κίνδυνο βέβαια να εκτοξεύεται η εντολή μαζί με τα απόβλητα από τους ορόφους. Γιατί πάντα θα επιλέγουμε την πιο ξεκούραστη λύση. Γιατί πάντα «ιδιωτικό» θα σημαίνει ό,τι μας συμφέρει και «δημόσιο» ό,τι δεν μας αφορά.