Πόσο ακόμα στο ίδιο έργο θεατές;

Τα κείμενα μου στο χρόνο, παρατηρώ ότι έχουν την ίδια κατεύθυνση, οι επαναλήψεις, σχετίζονται με την εποχή. Θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα, αν  αυτοί που χρόνια ασκούν εξουσία, είχαν κάπου στο βάθος του μυαλού τους τον τελικό αποδέκτη. Πρωταρχικός στόχος δεν είναι το «εμείς» αλλά το «εγώ».

Μέσα από μια διαδικασία, ικανοποίησης φιλοδοξιών ή εξυπηρέτησης συμφερόντων αγνοείται παντελώς ο πολίτης και κατ’ επέκταση ο Λαός, που υποτίθεται για χάρη του γίνεται όλη αυτή η φασαρία.
Η έννοια της προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο, θα είχε αξία, αν πίσω δεν έκρυβε έναν σύγχρονο φαρισαίο. Σήμερα συνοδεύεται από τηλεοπτικές κάμερες, για να εξυπηρετηθεί η πολλαπλάσια ανταπόδοση.
Αλήθεια πιστεύει κανείς πλέον, ότι αυτή η πρεμούρα που διακατέχει τους κυβερνώντες, έχει σχέση με την αγωνία, των αδυνάτων; Έχει σχέση με την ταλαιπωρία του πολίτη, τη δυστυχία μεγάλου μέρους του λαού που ζει κάτω από το όριο της φτώχειας; Τον εξευτελισμό των συνταξιούχων, την ανεργία που γίνεται πλειοψηφία; Την τραγωδία που ζουν χιλιάδες ελληνικές οικογένειες;
Το χειρότερο είναι ότι αυτή η συμπεριφορά έχει γίνει κανόνας και δεν προξενεί πλέον εντύπωση.

Σε πολλές περιπτώσεις η όλη διαδικασία στηρίζεται στην αδυναμία του Λαού, που συμβάλει με την σειρά του στην παγίωση αυτού του σαθρού οικοδομήματος, με την ελπίδα να γλύψει κάποιο κοκαλάκι στο τέλος απ’ αυτό το μεγάλο φαγοπότι.
Έχω την εντύπωση,   πως  όλοι αυτοί, που ακόμα έχουν το θράσος να εμφανίζονται ενώπιών μας για να  μας πείσουν, ότι μόνο αυτοί μπορούν να διορθώσουν αυτά που κατέστρεψαν,   την ώρα που βρίσκονται μόνοι, η αγωνία τους δεν είναι πως θα συμβάλουν στην αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων που ταλανίζουν την κοινωνία, αλλά πως θα εισπράξουν απ’ αυτά.  Είναι ένα ξεχωριστό βασίλειο, που για να είναι ισχυρό και να υπάρχει χρειάζεται να τραφεί από τον πόνο, την δυστυχία, το αίμα αυτού του Λαού. Δυστυχώς αυτός είναι ο κανόνας, οι εξαιρέσεις πνίγονται.

Είναι τόσα πολλά που θέλω να γράψω, που δεν βγαίνει λέξη. Με ποιον να συμμαχήσεις εδώ στη μικρή μας πόλη; Δεν είναι ότι βράζουνε όλοι στο ίδιο καζάνι, δεν βράζουνε με τίποτα.

Και πάλι οι νέοι γέροι

Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε πριν τέσσερα χρόνια. Και πάλι αφορμή κάποια εκλογική διαδικασία «Οι νέοι γέροι». Το επαναφέρω, κόντρα σε κάποιες γενικεύσεις, που άρχισαν να κάνουν την εμφάνιση τους, ενόψει των επικείμενων εκλογών.

Το νέο δεν πηγάζει πάντα από την ηλικία. Τα φαινόμενα στην προκειμένη περίπτωση απατούν. Μπορεί οι νέοι να ξεχωρίζουν με το φρέσκο δέρμα, με την ζωτικότητα, με τις σεξουαλικές επιδώσεις (δεν είναι σίγουρο), με την απειρία, με την μαλακία που επιτρέπεται, με την αθωότητα, με την υπερβολή, με την άγνοια κινδύνου. ΟΧΙ πάντα με το μυαλό. Η παραγωγή νέων ιδεών δεν είναι προνόμιο των νέων, είναι και των νέων. Για να εξηγούμαστε. Αυτό «το φρέσκο αίμα», στην πολιτική, «οι νέοι άνθρωποι», «τα νέα μυαλά», είναι συνθήματα βγαλμένα από μεγάλους, που με προμετωπίδα νέους, κυρίως γερασμένους στο μυαλό, επιχειρούν να ρετουσάρουν την εικόνα τους και να εξυπηρετήσουν τις ανήθικες προτάσεις τους. Ποτέ ένας νέος, που δεν παίζει το ρόλο του « λαγού», δεν θα επικαλεστεί σαν επιχείρημα την νεότητα του, προσπαθώντας να πείσει για τις ικανότητες του. Αυτό αν συμβαίνει, σημαίνει ότι πίσω από το νεαρό της ηλικίας του, κρύβεται ένα μεγάλο τίποτα, ή το πολύ πολύ ο μπαμπάς του ή μαμά του.
Ξεκινάω απ’ αυτήν την τραγική διαπίστωση και θέλω να ξεκαθαρίσω, ότι με τα παραπάνω επιχειρώ να υπερασπιστώ την πλειοψηφία της νεολαίας, που δεν ασχολείται με την πολιτική. Το νέο αίμα, οι νέοι άνθρωποι, είναι αυτοί που σήμερα, απογοητευμένοι απ’ όλα αυτά που βιώνουνε, προσπαθούν να βρουν βηματισμό, σε μια κοινωνία που τους έχει στο φτύσιμο. Αν θέλουμε να μιλάμε για πραγματική αλλαγή, αυτή θα υπάρξει μέσα από κάποια πρωτοπορία που θα γεννηθεί, από την ανάγκη, την οργή και τον αγώνα.

Οι νέοι που ασχολούνται σήμερα με την πολιτική και σε πολλές περιπτώσεις επιστρατεύονται για να βγάλουν τα κάστανα απ’ την φωτιά,  στη μεγάλη τους πλειοψηφία, δεν είναι αποτέλεσμα συγκρούσεων,  αλλά διαδοχής. Είναι ότι χειρότερο μπορεί να μας προκύψει, είναι νέοι γέροι, συντηρητικοί με καμένα μυαλά. Δεν μπορεί να γεννηθεί το νέο, από πεθαμένα σπέρματα, γεροντοπιάσματα είναι, κακέκτυπα, ενός συστήματος που ακόμα αντέχει και επιχειρεί μέσα από μεταγγίσεις να κερδίσει χρόνο.
Δυστυχώς αυτό το φαινόμενο διαπερνάει ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, από το «παιδομάζωμα» της αριστεράς, κυρίως τα πρώτα χρόνια της αντιπολίτευσης - αλήθεια που πήγαν όλοι αυτοί οι Κνίτες και οι Ρηγάδες, - μέχρι τις πολιτικές οικογένειες των αστικών κομμάτων από παππού σε εγγονό. Για να μην αδικήσω την αριστερά, οι περισσότεροι που ψάχνω ιδιώτευσαν, ενώ αντίθετα, στα κόμματα εξουσίας, ακόμα συνεχίζεται η παράδοση - παραλαβή.
Δυστυχώς αυτοί οι νέοι, που σήμερα φιλοδοξούν να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο, είναι απομεινάρια ενός γερασμένου συστήματος, δεν έχουν αναδειχθεί, έχουν τοποθετηθεί και ως εκ τούτου, αδυνατούν να καθοδηγήσουν την πραγματική νέα γενιά. Είναι η συνέχεια του παλιού και δεν παρέχουν καμία εγγύηση για το μέλλον. 
Και από άποψη αισθητικής αν το δει κανείς, η όλη στάση τους παραπέμπει σε άλλες εποχές, η εμφάνιση τους, το ντύσιμο τους, το λεξιλόγιο τους, μου θυμίζουν την γηραιά δασκάλα μου, στο δημοτικό…

Σταδιακή επιδείνωση του καιρού

Εκείνο που με  καθηλώνει αυτό το διάστημα  και μου ανακόπτει τον ενθουσιασμό, είναι  η στάση της κοινωνίας.  Είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα απαλλαγούμε από τον θύτη, με τα θύματα όμως;   Πώς να υπάρξουν ανατροπές, όταν το μεγάλο σώμα του κοινωνικού ιστού, παραμένει σταθερό σε νοοτροπίες, παρελθόντων ετών;  Ο,τι λέμε και ό,τι  κάνουμε,  υπαγορεύεται  από μια σκοπιμότητα, κληρονομιά των χρόνων της επίπλαστης  ευμάρειας  και της εικονικής πραγματικότητας που προηγήθηκαν.

Αυτό περιμένουμε τελικά, τη δική μας σωτηρία. Ελπίζουμε ότι εμείς θα επιβιώσουμε και άλλοι θα πεθάνουν. Ζούγκλα. Μπορεί να μας πήραν και  τα σώβρακα, μας έμαθαν όμως να σκεφτόμαστε καπιταλιστικά δηλαδή ατομικά και αυτή είναι η μεγαλύτερη ζημιά. Δεν υπάρχει κοινωνική συνοχή.

«Και πώς να βρεις εφαρμογή σ’ αυτόν τον κόσμο. Το κακό είναι ότι όποιος δεν μπορεί να αφομοιωθεί, να εξομοιωθεί να γίνει φωτοτυπία, τον απομακρύνει, τον αποκόπτει, τον ξερνάει. Όποιος κάνει μια σκέψη παραπάνω, όποιος διαφοροποιεί τον βηματισμό του, βρίσκεται εκτός. Ο κόσμος όταν δεν βουλιάζεις στα νερά του, είναι μια ξένη πόλη».

Εκλογές και πάλι και μάλιστα διπλές, μπορεί  και τριπλές. Καταγράφοντας συμπεριφορές αυτή την περίοδο,  βλέπουμε την σταδιακή επιδείνωση του καιρού. Όλο και χειρότερα…   
 

Ο προεκλογικός χρόνος αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για επιστημονική έρευνα. Απ’  όλα έχει ο μπαξές. Δεν είναι μόνο τα κόμματα, οι υποψήφιοι, οι οπαδοί, τα ΜΜΕ, ολόκληρη η κοινωνία μπαίνει σε μια μάχη ανελέητη που ξεπερνάει σε αγριότητα μάχες τακτικού πολέμου.
Όλα τα μέσα στην υπηρεσία του σκοπού, που δεν έχει να κάνει με την υπεράσπιση της πατρίδας αλλά με την διασφάλιση, στο μεγαλύτερο μέρος των αντιμαχομένων, ταπεινών συμφερόντων.
Κρυφές κάμερες συνομωσίες, παράπλευρα κτυπήματα, αδελφικά μαχαιρώματα, ανίερες συμμαχίες, προδοσίες, δολώματα, εκβιασμοί, ψευτοδιλήμματα, επικοινωνιακές μαλακίες. Όλα αυτά και αλλά πολλά, αποτελούν τα όπλα της παράπλευρης σύγκρουσης, που αποτελεί και την ουσιαστική σύγκρουση.

Μακάρι να μπορούσε η αλλαγή στο τρόπο επικοινωνίας να αλλάξει την πραγματικότητα, μια πραγματικότητα, που δυστυχώς στις μέρες μας παραμένει για τους περισσότερους έλληνες ανυπόφορη.

Μια κόπια, κακέκτυπο, πλημμυρισμένη από παράξενα υβρίδια, η πόλη μας. Θύμα κι αυτή της διαπλοκής. Της διαπλοκής που χρόνο με το χρόνο πιπιλίζοντας την καραμέλα της ανάπτυξης, έγινε εξουσία. Όλα σε ένα. Δεν υπάρχουν πλέον ρόλοι διακριτοί. Και επιχειρηματίας και πολιτικός και καθοδηγητής της κοινής γνώμης. Σε τι να ελπίζουμε;
Ακριβώς αυτό συμβαίνει, αντί οι πολιτικοί να ακολουθούνε τις λαϊκές επιταγές, πάνε πίσω από την τηλεόραση. Πρόκειται για μια απερίγραπτη σύγχυση ρόλων σ’ αυτόν τον άνοστο χυλό τον οποίο κατασκευάζει ακατάπαυστα και δίχως σοβαρές αντιστάσεις το γυάλινο μίξερ.

Έντονα καιρικά φαινόμενα  τις επόμενες μέρες…  

Ο αριστερός είναι δρόμος

Οι συχνές αναφορές μου, στην αριστερά και στη δεξιά, δεν έχουν να κάνουν με γεωγραφικούς προσδιορισμούς, ούτε βεβαίως πάντα με κομματικούς σχηματισμούς.  Όταν αναφερόμαστε στην πολιτική, εννοούμε την εφαρμογή της,  ενώ σε άτομα την προσωπική  τους στάση  ζωής. 

Τα δυο κόμματα που εναλλάσσονταν μέχρι πρότινος στην εξουσία  και σήμερα συγκυβερνούν,  είναι και τα δυο δεξιά κόμματα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μέσα στους κόλπους τους, δεν υπάρχουν άτομα με αριστερή στάση ζωής. Το ίδιο συμβαίνει και στα κόμματα της αριστεράς.  Η μόνη διαφορά βρίσκεται στην αναλόγια.  Δεν μπορεί ένα δεξιό κόμμα να κατακλύζεται από αριστερούς, ούτε βεβαίως  ένα αριστερό από δεξιούς.   Η  παραπάνω  απλούστευση για  να συνεννοούμαστε. 

Για τον «αριστερό» σήμερα ο λόγος.   Η ευκολία στον χαρακτηρισμό, περισσότερο είναι σχηματική  και  η χρήση της κυρίως προσδιορίζει, χωρίς σε καμία περίπτωση να μπορεί να ανταποκριθεί στο μέγεθος  της έννοιας.  Ο αριστερός είναι δρόμος, είναι όνειρο, είναι πορεία  ανηφορική, είναι θυσία.  Είναι πολλά,  λίγα  απ’ αυτά μπορούμε να πλησιάσουμε, λιγότερα να κατακτήσουμε, όλα  όμως να  τα ονειρευτούμε.  «Ο δικός μου αριστερός» γράφει  ο Αύγουστος  Κορτώ, σε μια προσπάθεια του, να προσδιορίσει τον Άνθρωπο. Θα μπορούσαν να προστεθούν πολλά ακόμα απ’ τον καθένα, που έχει  επιλέξει   την οδό ονείρων  στην πορεία του, για μια καλύτερη ζωή.  Μερικά αποσπάσματα:            

«Αριστερός για μένα θα πει: αυτός που νιώθει το βάσανο του διπλανού του σαν δικό του. Ο πραγματικά ευαίσθητος, αυτός που πιστεύει στο τρίπτυχο ελευθερία-ισότητα-αδελφότητα και προσπαθεί να διαδώσει την πίστη του χωρίς να την επιβάλλει, διαφωτίζοντας αλλά ποτέ προσηλυτίζοντας.

Αυτός που δεν αντιλαμβάνεται καμία ιδιοκτησία,  καμία σχέση με τα άψυχα, ως ανώτερη από τη σχέση του με τα έμψυχα πλάσματα του κόσμου… Αυτός που δεν κάνει τις προσωπικές θυσίες του φλάμπουρο έπαρσης κι επίδειξης.

Αυτός που αντιλαμβάνεται τη σπουδαιότητα της μόρφωσης και του πολιτισμού ως όπλα για την εξύψωση του ανθρώπου και την καλυτέρευση της μοίρας του – κι ως εκ τούτου, αυτός που δεν φοβάται το αλλιώτικο ή το ξένο, όταν ως στόχο έχει την εξίσωση και τον διαφωτισμό ατόμων και λαών. Αυτός που ποτέ δεν παραιτείται απ’ την ελπίδα,  που ακόμα κι όταν του αφαιρεθούν όλα τα μέσα που χρειάζονται για τη βελτίωση της ανθρώπινης κατάστασης εξακολουθεί να μάχεται με τον λόγο του, τις ιδέες του, και τα όνειρά του.

Αριστερός για μένα θα πει να σέβεσαι το ανθρώπινο μεγαλείο του παρελθόντος χωρίς να καθηλώνεσαι σ’ αυτό, να ζεις ελεύθερος από ιερά φαντάσματα και τέρατα… Αυτός που αποστρέφεται κάθε αυθαιρεσία και θηριωδία των ισχυρών επί των αδυνάτων, είτε πρόκειται για μεμονωμένα άτομα ή για ολόκληρα κράτη...Αυτός που απορρίπτει τον ρόλο του δυνάστη, ακόμα κι όταν του προσφέρει τη δυνατότητα να εφαρμόσει την κοσμοθεωρία του στην πράξη – διότι ξέρει ότι η ελευθερία στα χέρια ενός τύραννου παύει να είναι ελευθερία.

Αυτός  που προσπαθεί να εμφυσήσει στις επόμενες γενιές τον σεβασμό, την αγάπη και την αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπο, χωρίς ωστόσο να προκαθορίζει ρόλους και πορείες – διότι ισότητα σημαίνει το αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα επιλογής απόψεων που μπορεί να μη συνάδουν με τις δικές μας. Ο αριστερός νουθετεί αλλά ουδέποτε παγιδεύει, μεταλαμπαδεύει χωρίς ποτέ να φυλακίζει.

Τέλος, για μένα, αριστερός είναι αυτός που χρησιμοποιεί με φειδώ και σεβασμό την ιδιότητα του αριστερού, κατανοώντας πως δεν είναι τίτλος ευγενείας που ο καθείς μπορεί να αποδώσει στον εαυτό του σαν σε στέψη αυτόκλητου μονάρχη, αλλά στάση ζωής που κρίνεται εκ του αποτελέσματος, από την εντιμότητα, τη συνέπεια, και την ακεραιότητα των πεπραγμένων του.

Αυτόν τον αριστερό αγαπώ, κι αυτόν ονειρεύομαι να φτάσω έστω και στο ελάχιστο. Κι ακόμη κι αν ποτέ μου δεν τα καταφέρω, κρατώ μες στην καρδιά μου το όνειρο αυτό ως ιερό μου χρέος…

Στη λήθη στηρίζεται η πολιτική επιβίωση

Ποτέ δεν υπήρξε παρόμοια στάση του Λαού, απέναντι σε τέτοια φαινόμενα. Ποτέ αυτός ο Λαός δεν παρακολουθούσε τέτοιες φτηνές παραστάσεις.

Αν δεν καταλάβατε με τον εαυτό μου τα έχω πρωτίστως, που πέρασε  τα πενήντα, βλέποντας όλα γύρω του να γκρεμίζονται και τώρα περιμένει τα παιδιά, ελπίζοντας ότι δεν θα εισπράξει ακόμα μια απογοήτευση.

Το διάστημα που προηγήθηκε,  έφτιαξε  συνειδήσεις, εκπαίδευσε συναίσθημα.   Μια κοινωνία χωρίς όραμα, χωρίς συμμετοχή, χωρίς δράση, που αρέσκεται να σχολιάζει και κατά βάθος να χαίρεται με τη φωτιά που μας καίει .Μόνο μέσα σ’ αυτό το δεξιό κλίμα, μπορούν  να ευδοκιμήσουν   όλα αυτά που ζούμε σήμερα στην πατρίδας μας.  Ήταν εύκολο τελικά. Ποιος τολμούσε  πριν από λίγο καιρό να μιλήσει για απολύσεις, στο δημόσιο; Φέτος,  η λέξη πέρασε τις εξετάσεις, και οι αριθμοί  πλέον έχουν το πρώτο λόγο. 20.000, 30.000. 40.000,  Όχι άνθρωποι.       
Τι έφταιξε; Δικό μας είναι το φταίξιμο, του καθένα ξεχωριστά. Αυτό ίσως αποτελέσει μια καλή αρχή στην προσπάθεια, να απαλλαγούμε επιτέλους από τη ψυχική μιζέρια, που αθωώνει το κάθε «εγώ» και το αναγορεύει σε εισαγγελέα διαρκούς στρατοδικείου.  

Στη λήθη τελικά στηρίζεται η πολιτική επιβίωση. Στη λήθη που εξαπλώνεται με ρυθμούς πανδημίας. Όσες προσπάθειες επιχειρούνται για να επαναφέρουν στη μνήμη τον πρότερο ανέντιμο βίον εις μάτην.
Δεν είναι τυχαίο που πολιτικοί, βρωμίσαντες και σαπίσαντες, μπαίνουν στο χώρο της ανακύκλωσης αναζητώντας δεύτερη, τρίτη τέταρτη και πάει λέγοντας ευκαιρία. Ο Λαός ξεχνάει εύκολα, το ίδιο θα έλεγα όπως και οι πολιτικοί την επομένη των εκλογών. Η διαπίστωση διαπερνά όλο το πολιτικό φάσμα, φτάνει μέχρι και τη μικρή, μικρή μας πόλη.

Το έχω διατυπώσει με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά. Η ουσία είναι ότι σήμερα δεν το προσπερνάω  με αδιαφορία. Δεν αντέχω να ζω, μέσα σ’ αυτήν την ελαφρότητα του «φαίνεσθαι».
Μέσα από την παθογένεια του μεταπολιτευτικού σκηνικού η πλειονότητα των πολιτικών μας έχει μάθει να προβάλλει «το φαίνεσθαι πάνω στο είναι». Στην πολιτική πάντα υπήρχε η λογική της αγοράς. «Να πουλήσει».  Tι; Φρούδες ελπίδες,  «φύκια για μεταξωτές κορδέλες».
Το κακό σήμερα,  παράγινε,  οι πολιτικοί συνεπικουρούμενοι από τα ηλεκτρονικά κυρίως μέσα ενημέρωσης,  πουλάνε σε απίστευτες δόσεις «αέρα κοπανιστό», να φανεί πως κάτι κάνουν και ας μην κάνουν τίποτα.   Με εννοιολογικά  θραύσματα, λαϊκίστικα στερεότυπα, γενικεύσεις αλλά και υπεραπλουστεύσεις προσπαθούν να δημιουργήσουν  μία εικόνα, που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα.

Πως λοιπόν να αντέξεις μέσα σε ένα  τέτοιο περιβάλλον ψευτιάς και υποκρισίας; Πώς ν’ αντέξεις, μέσα σε ένα  θλιβερό «φαίνεσθαι», όταν  γνωρίζεις πολύ καλά το «είναι»;

Το χειρότερο είναι   ότι ζώντας οι ίδιοι μέσα στο ψέμα το πιστεύουν, ζουν και αναπνέουν, σε ένα γυάλινο κόσμο, στο κόσμο τους.