Φωτιά να τους κάψει

Κανείς δεν το αμφισβητεί. Η απεργία είναι  η έσχατη μορφή αντίστασης για κάθε εργαζόμενο. Γι’ αυτούς  όμως που έχουν απαξιώσει την εργασία,  που δημιουργούν στρατιές ανέργων και επιθυμούν να επαναφέρουν συνθήκες σκλαβιάς,  δεν ιδρώνει τ’ αυτί τους.  Δεν ζητούν κόσμο για δουλειά, την έκαναν την δουλειά τους.  Συγκέντρωσαν  όλο τον   πλούτο, κάπου  στο πλανήτη και το μόνο που θέλουν είναι να έχουν  την ησυχία τους να τον χαρούν.  Μην σας εντυπωσιάζει. Το σύστημα, έχει χάσει τον προσανατολισμό του, έχει περάσει στο στάδιο του εκφυλισμού. Γεννάει τέρατα. Χρειάζονται πλέον πιο  δραστικά όπλα για να καταπολεμηθεί. Μια μεγάλη φωτιά να τους κάψει.    

Σ’ αυτόν τον καθημερινό πόλεμο, με όπλα μόνο τις λέξεις, προσπαθώ να μπω και να βγω απ’ το μυαλό μου, νικητής. Για τη ζωή που πίστεψα, για τη ζωή που ονειρεύομαι και αγαπάω. Αυτή τη ζωή αγαπητοί συνένοχοι αναγνώστες, προσπαθώ να υπερασπιστώ, ντύνοντας την πολλές φορές με εκκωφαντικές λέξεις και προστατεύοντας την με απλήρωτες σιωπές.
Για αυτή τη ζωή έδωσα ότι έχω και δεν έχω. Όλα. Εσωτερικά και εξωτερικά. Γι’ αυτό τα βήματα εξοκείλουν. Διαφορετικά βήματα περπατάς, όταν δεν έχεις και προσπαθείς να δώσεις. Βλέπεις το βουνό και πλέον κοιτάς τι δρόμο μπορείς να χαράξεις. Δρόμο από την αρχή, δικό σου, που θα σε οδηγήσει εκεί που θέλεις, ακόμα και στο γκρεμό που θα έχεις επιλέξει. Και  αυτό έχει άλλη γοητεία…

Αυτό που μας συμβαίνει είναι πρωτόγνωρο και σοκαριστικό. Μήνα με το μήνα, μέρα με τη μέρα, μας αφαιρούν το μέλλον, μας κλέβουν τη ζωή. Κατακτήσεις αιώνων γκρεμίζονται και δεν υπάρχει πίσω ούτε εμπρός. Παρακολουθούμε αποσβολωμένοι, φοβισμένοι, εξουθενωμένοι το λάθος μας, να πιστέψουμε τους ψεύτες και τους κλέφτες.
Τι ονειρεύομαι; Ίσως η περιφρόνηση σ’ αυτό το σάπιο σύστημα που μας περιβάλει, αποτελεί σήμερα την πλέον επαναστατική στάση όλων αυτών που σέβονται τον εαυτό τους. Αν γελαστείς και ακολουθήσεις την τρέχουσα επικαιρότητα, μοιραία θα ενισχύσεις αυτή την σαπίλα της πολιτικής ζωής, που βιώνουμε σαν χώρα. Τι άλλο μπορώ να κάνω εκτός από την περιφρόνηση; Να διαφυλάξω σαν κόρη Οφθαλμού τους σπόρους της αναρχίας μου, σε ένα σύστημα που έχει κατορθώσει να του ανήκουν όλοι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και μάλιστα στοιχισμένοι στο ίδιο λόχο, του ίδιου τάγματος, του ίδιου συντάγματος, της ίδια στρατιάς, του ίδιου παγκόσμιου στρατού. Δεν μπορεί να ακολουθούμε την νομιμότητα των παρανόμων. Μια  μεγάλη  φωτιά χρειάζεται, που θα απονείμει δικαιοσύνη…

  
 

Την κάναμε λαχείο

Μέρες προσγείωσης, μας τέλειωσαν τα παραμύθια. Η εξέλιξη ήταν προδιαγεγραμμένη, η περιέργεια όμως να γίνουμε μάρτυρες της καταστροφής ακόμα πιο δυνατή. Σε τι να ελπίζουμε; Σε ένα μεγάλο μπουμ, τώρα πως,  μη ρωτάτε.  Είναι αυτό που περιμένουν όλοι, τώρα τι; Μη τους ρωτάτε.

Αυτό το κεραυνοβόλο μας στοιχίζει τελικά. Πώς να πάει μπροστά το καράβι με ναύτες χωρίς βιογραφικά, χωρίς ταυτότητα. Θα βουλιάξει.
Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι, κουβαλούν την ιστορία τους και την ιστορία των προγονών τους. Σε ανύποπτο χρόνο, τα ξεβράζει η ιστορία και τότε τρέχουμε να μαζέψουμε θύελλες. Όχι μόνο βιογραφικά και γενεαλογικό δέντρο, γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σκάσει το καθίκι ο προπάππους ή η μέγαιρα η προ  γιαγιά.
Κάθε φορά το λέω και καμιά φορά δεν το κάνω, έτσι θα πάει αυτή η ιστορία, με την προσδοκία ότι αλλάζουμε, μέχρι να έρθει η διαβεβαίωση ότι δεν αλλάζουμε τελικά.
Αυτό το ταξίδι με τους άγραφους ναύτες δεν έχει προορισμό, δεν υπάρχουν λιμάνια μια πορεία μόνο πότε στη γαλήνη και πότε στην τρικυμία. Αφού το ρίξαμε στην τύχη τι περιμένουμε…
Μόνο εκείνες τις φωτογραφίες από τις γκοφρέτες  καταφέραμε ν’ αλλάξουμε.

«Σε ένα μεγάλο μπουμ»,   μέχρι τότε,   εμείς θα συνεχίσουμε τις θυσίες, τραγουδώντας, με παράπονα «και ποια θυσία ποια θυσία, έχει κάνει αυτή για μένα…»  Να την κάνουμε την θυσία. Η άπνοια πάντως θα παραμείνει και ο ζητούμενος ούριος άνεμος για τις καλλίτερες μέρες των υποσχέσεων, θα κρατήσει δεμένα τα πλοία στα λιμάνια. Όσες θυσίες και να κάνουμε δεν πρόκειται να πάμε ούτε μίλι μπροστά. Αυτή η χώρα από τότε που έν χωρώ τραγουδούσαμε ήτανε ένα μικρό καράβι που ήταν α α αταξίδευτο… Εκεί έμεινε μικρό και αταξίδευτο, η διαφορά είναι, όσο με τις φωνές μας προσπαθούσαμε τότε, να μεταθέσουμε τις ευθύνες του κλήρου, η αλήθεια είναι, ότι ο κλήρος έπεσε και στα αγόρια και στα κορίτσια, έπεσε σε όλους σ’ αυτόν το φτωχό Λαό, γι’ αυτό εν συνεχεία παραδεχτήκαμε ότι «την κάναμε λαχείο».
 Γιατί να κάνουμε ακόμα μια θυσία, έτσι και αλλιώς τα πλοία θα παραμείνουν στα λιμάνια και το ταξίδι που περιμέναμε θα μείνει ανεκπλήρωτο…

 
 

Οι λέξεις που λείπουν

Δεν ξέρω από πού να αρχίσω. Δυσκολεύομαι να βρω λέξεις, όχι για να περιγράψουν,  άλλωστε λίγο η πολύ, έχουμε γίνει όλοι μάρτυρες της ζοφερής εικόνας, της  ίδιας  της πραγματικότητας. Έχουμε δεδομένα, που δεν χρειάζεται να επαναλαμβάνουμε. Ξέρουμε τι έφταιξε. Ξέρουμε τους θύτες.  Το πρόβλημα βρίσκεται στα θύματα.  Όλες οι φυλές του Φαραώ, που να βρεις δρόμο να τις βάλεις να τον περπατήσουν.  Ο καθένας τραβάει τη μοναχική πορεία  του, ακολουθεί την πεπατημένη του, υπερασπίζεται τα  στενά  του συμφέροντα.

Αυτές τις λέξεις δυσκολεύομαι να βρω.  Λίγες σε μια σειρά που να σχηματίζουν μια πρόταση.   Τι κάνουμε;   Όλοι μαζί τι κάνουμε. Δεν ξέρω αν υπάρχουν αυτές οι λέξεις σήμερα, ή θα χρειαστεί να  γραφτούν με αίμα για να αφυπνίσουν συνειδήσεις, να  ενώσουν,  τους ανθρώπους που υποφέρουν, να ενώσουν τα θύματα απέναντι στους θύτες. Δεν είναι ότι ξεκινούν από διαφορετικές αφετηρίες,  μ’ αυτά που προηγήθηκαν, υπάρχει κατανόηση. Δεν μπορεί όμως,  μέσα σ’ αυτή βαρβαρότητα να  μην υπάρχει ένα σημείο επαφής. Να μην υπάρχει ένα σημείο, που να συναντηθεί  ο  πόνος,  η  δυστυχία, η ανάγκη. Τι πρέπει να γίνει δηλαδή, να συναντηθούμε όλοι στα συσσίτια, για να δώσουμε τα χέρια ή  και εκεί θα προσπαθήσουμε να ρίξουμε το διπλανό μας για τη μεγαλύτερη μερίδα;

ΟΧΙ δεν έχω τις λέξεις,  που θα εμπνεύσουν, που θα ενώσουν, που θα   στερήσουν  το μαλακό υπογάστριο απ’  αυτούς  σήμερα το κτυπούν ανελέητα. Με όλα τα μέσα.

Δεν έχω βρει τις λέξεις, για να πείσω τον ηλίθιο που άκουγα απόψε στην τηλεόραση, ότι  ο μόνιμος, ο αορίστου,  ο ορισμένου,  ο  του ιδιωτικού ή  του δημοσίου, ο   ελεύθερος επαγγελματίας, ο αγρότης, ο εργάτης, ο αστυνομικός,  ο στρατιωτικός,   ο δημοσιογράφος,   ο επιστήμονας,   όλοι εργαζόμενοι είναι.

Δεν έχω βρει λέξεις να τον βγάλω μέσα από το μικρόκοσμο του,  να του  πω πως οι διαχωρισμοί εφευρέθηκαν  για τον κρατούν δέσμιο, σκλάβο μια ζωή.

Να του το πω,   πως η διεκδίκηση,  για τα δίκαια αίτημάτα του, δεν είναι προσωπική του υπόθεση. Τα χαρτιά που προσκόμισε για να διαχωρίσει τη θέση του,   είναι κωλόχαρτα, στην καλύτεροι περίπτωση, στην χειρότερη τεκμήρια για τη θανατική του καταδίκη.

Επιτέλους να καταλάβει,  ότι από την στιγμή που εργάζεται,  και έχει απέναντι,  του αυτήν την κυβέρνηση    είναι εν δυνάμει μελλοθάνατος.

Αυτό είναι σήμερα το μεγάλο ζητούμενο, δυο τρεις λέξεις στην σειρά και κάποιοι, που θα μπουν μπροστά να τις φωνάξουν, για να γίνει η συνάντηση.    

 

   

                                    

Με μια λέξη. Βαρβαρότητα

Ποιος το περίμενε πριν είκοσι χρόνια,  που ξεκίνησε η έκδοση της εφημερίδας,που κρατάτε στα χέρια σας, ότι   η πατρίδα μας θα βίωνε μια τέτοια κατάσταση.   Ποιος το περίμενε, μετά από δυο δεκαετίες  να  καταγράφουμε  όχι αυτά που κερδίζονται,  αλλά αυτά  που χάνονται.   Τα προβλήματα  στις αρχές του 1990, που προβάλλαμε  φαντάζουν παρανυχίδες, μπροστά στη σημερινή καταστροφή.

Συμπληρώνονται  σήμερα είκοσι χρόνια έκδοσης  της «Κέρκυρας Σήμερα» και όπως ορθά αναφέρει ο εκδότης στο σημερινό  του άρθρο, «..Που διάθεση για εορταστικές πανηγυρικές εκδόσεις , όταν το καθημερινό ζητούμενο είναι η εξασφάλιση της επιβίωσης, μέσα σε ένα περιβάλλον  που έχει όλο και  πιο έντονα τα χαρακτηριστικά της ασφυξίας …»

Και όχι μόνο. Γινόμαστε μάρτυρες, μιας ανηλεούς υποτίμησης των πάντων. Ζούμε μια περίοδο, σκιάς.     Με μια λέξη. Βαρβαρότητα. Μια κατάσταση εκτός ελέγχου, εκτός σχεδίου. Χτυπάνε τυφλά.  Στο ψαχνό.  Αλλόφρονες με το μαχαίρι στα  χέρια που τρέμουν από φόβο, δολοφονούν έναν λαό άοπλο, κατακερματισμένο, αποδυναμωμένο,  σαστισμένο συγχυσμένο, εξουθενωμένο. Το λαό τους. Τη μάννα τους και τον πατέρα τους.  Τα  παιδιά τους.  Και αυτά που θα γεννηθούν.

Κανείς δεν θα μπορούσε να προβλέψει, ότι  οι τελευταίοι σπασμοί  αυτού του σάπιου συστήματος, που κυβερνάει  τη χώρα μας για τέσσερις δεκαετίες,  έκρυβαν τόση ένταση.  Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί, ότι  οι βασικοί υπαίτιοι, για την σημερινή κατάσταση  της πατρίδα μας,  θα είχαν τόσο  εχθρική συμπεριφορά, λίγο πριν το τέλος.  

Είναι πλέον πασιφανές.  Και οι πιο δύσπιστοι,  έχουν καταλάβει ότι  ο δρόμος των μνημονίων, οδηγεί όλο και πιο βαθιά στην κρίση.   Όλοι οι  αριθμοί έχουν αρνητικό πρόσημο. Όλοι αριθμοί  συνηγορούν πλέον  ότι πολύ σύντομα παρά  τις ανθρωποθυσίες, θα βρεθούμε σε χειρότερη κατάσταση.

Ίσως βρισκόμαστε στο πιο κρίσιμο σημείο αυτής της περιόδου. Η κυβέρνηση  αδύναμη και ανασφαλής, βγάζει όλη την επιθετικότητα της απέναντι στο λαό, επικαλούμενη την σωτηρία του για να σώσει το τομάρι της.

Η βαρβαρότητα μόνο με συλλογική προσπάθεια μπορεί να αντιμετωπιστεί