Η δημοσιογραφία που εξελίχτηκε σε σκηνοθεσία

Τελικά είναι πολύ περισσότερα αυτά που γίνονται κάθε μέρα στην τηλεόραση απ’ ότι στην πραγματικότητα. Όλα τα προβλήματα μικρά ή μεγάλα που μας απασχολούν, στο γυαλί αποκτούν μία άλλη διάσταση. Τα φυσικά φαινόμενα γίνονται ακραία και απειλούν με βιβλικές καταστροφές, η οικονομική κρίση μας οδηγεί στην χρεοκοπία, η δραματοποίηση της πραγματικότητας δεν ακολουθεί τους δημοσιογραφικούς κανόνες, για το καλύτερο αποτέλεσμα επιστρατεύονται σκηνοθέτες του κινηματογράφου, όσο για τα αναγκαία διαφημιστικά μηνύματα, αυτοκινήτων και κινητών τηλεφώνων κυρίως, βγάζουν τη γλώσσα σ’ αυτά που προηγήθηκαν και σ’ αυτά που θα ακολουθήσουν…
Οι πολιτικοί βγάζουν μεροκάματο στα τηλεοπτικά παράθυρα και αποτελούν πλέον μέρος του παιγνιδιού, βλέπω τόσες φορές κάποια πρόσωπα, που νομίζω που έπιασαν δουλειά στο κανάλι…
«Παρουσιαστές αναλυτές, καλεσμένοι, εν ταχεία εξελίξει τηλεοπτικοί εθνοσωτήρες όλοι, κάτοχοι της απολύτου αληθείας και της απολύτου σωτηρίας, βρίσκουν καθημερινά τρόπο να περάσουν στην τηλεόραση τους μεγαλύτερους ή μικρότερους φασισμούς τους, εκφραστές υποτίθεται ενός λαού από τον οποίον κάνουν ότι μπορούν για να ξεχωρίσουν. Γιατί φασισμός τι είναι; φασισμός κατ’ αρχήν είναι να βγαίνεις και να κολακεύεις ως περιούσιος αυτούς που στην πραγματικότητα και με την πρώτη ευκαιρία περιφρονείς. Να ανεμίζεις φιλολαϊκές σημαίες απλώνοντας το φαρδύ πισινό σου πάνω σε μια παχιά στρώση εκατομμυρίων...»

Τα εντός εισαγωγικών, απόσπασμα από ένα παλαιότερο άρθρο της κ Αποστολοπούλου για τον φασισμό της τηλεόρασης.
Έχει ενδιαφέρoν αυτός ο αυτοσαρκασμός, που έχει αναπτυχθεί στα ΜΜΕ, ένας αυτοσαρκασμός, που θα βοηθήσει πιστεύω να βρούμε μια άκρη. Οι δημοσιογράφοι, που σέβονται τον εαυτό τους είναι ανάγκη να βρεθούν στην πρώτη γραμμή, αυτοί πρέπει να αποτελέσουν την αιχμή του δόρατος, για να καταπολεμηθεί η φασίζουσα νοοτροπία που έχει εισβάλει στα ΜΜΕ και ιδιαίτερα στην τηλεόραση.
Η δύναμη του κακού είναι μεγάλη, εξίσου μεγάλη όμως είναι και η δύναμη του καλού...

Ας μη χάνουμε χρόνο

Θυμάμαι από τα χρόνια της μεταπολίτευσης εκείνο το περιβόητο «επί της διαδικασίας». Ώρες, μέρες και χρόνια χαμένα για την τήρηση των περιβόητων διαδικασιών. Το αιώνιο πρόβλημα των συνεδριάσεων οι διαδικασίες, αν καταφέρναμε τελικά να συμφωνήσουμε, κάναμε και μια ψιλή κουβέντα για τα βασικά θέματα της ημερήσιας διάταξης.
Πέρασαν τα χρόνια, έχουν αλλάξει πολλά από τότε. Οι διαδικασίες όμως εκεί σταθερές, εμπόδιο σε κάθε συζήτηση επί της ουσίας. Δεν ξέρω αν είναι μειονέκτημα της δημοκρατίας όλα αυτό το σύμπλεγμα των διαδικασιών, για κείνο που είμαι σίγουρος, ότι με πρόσχημα της τήρησή τους, κρύβεται πολύ υποκρισία. Τηρούμε τις διαδικασίες, έχοντας καβάτζα το αποτέλεσμα, ένα αποτέλεσμα καθορισμένο, σ’ ένα παιγνίδι πέρα για πέρα σικέ.
Ξέρεται πόσοι φελλοί επωφελήθηκαν από τις ευεργετικές συνέπειες διαδικασιών. Ξέρετε, πόσοι ικανοί σήμερα ιδιωτεύουν, που τόλμησαν να τις παραβούν;

Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως εκείνες οι ομηρικές μάχες επί της διαδικασίας να ήταν μάχες επί της ουσίας. Οι νικητές της διαδικασίας, ήταν τελικά οι νικητές της ουσίας.
Χωρίς διαδικασίες βέβαια θα ήταν αδύνατη η λειτουργία της δημοκρατίας, για να είναι όμως εντάξει με τον εαυτό της θα πρέπει, να πετάξει και να αντικαταστήσει πολλές απ’ αυτές, που σήμερα κλέβουν χρόνο δημιουργούν αγκυλώσεις, και θέτουν φραγμούς στην ελεύθερη έκφραση των πολιτών. Πολλοί είναι αυτοί που θέλουν και μπορούν να προσφέρουν αλλά αδυνατούν να παραβούν κάποιες διαδικασίες. Ξεκινούν με καλές προθέσεις και βρίσκονται αντιμέτωποι με ενοχές.
Τα τελευταία χρόνια γίνεται πολύ λόγος για τη δημόσια διαβούλευση, για την παιδεία για το ασφαλιστικό, για τον «Καλλικράτη», για το καλό μας άλλοθι, κάτι δηλαδή σαν εξέλιξη εκείνων των ατέρμονων συνεδριάσεων που στο τέλος οι προτάσεις της εισήγησης της καθοδήγησης ήταν στην ουσία και αποφάσεις. Ας μην χάνουμε χρόνο…

Και οι πασχαλιές ανθίζουν τον Νοέμβρη

Και αίφνης οι τέσσερις εποχές μειώθηκαν σε τρεις, με προοπτική αργότερα να γίνουν δύο. Το καλοκαίρι κλέβει χρόνο απ’ το φθινόπωρο και οι πασχαλιές ανθίζουν το Νοέμβρη.
Δεν πρόκειται για απόσπασμα, μυθιστορήματος επιστημονικής φαντασίας. Οι συγγραφείς κατέθεσαν τα όπλα και τις προειδοποιήσεις πλέον τις απευθύνουν επιστήμονες.
Η ανθρωπότητα νοιώθει σιγά - σιγά πως ο θρόνος της δεν είναι τόσο γερός όσο η φαντασίωση της τον είχε πλάσει και παρακολουθεί, χωρίς να συμμετέχει το δράμα στο οποίο πρωταγωνιστεί. Οι όποιες κατά καιρούς σπασμωδικές κινήσεις, δεν εμπόδισαν τα πράγματα να συνεχίσουν την καταστροφική πορεία τους.
Τα περιβαλλοντολογικά κινήματα απορροφήθηκαν πλέον από τα κόμματα που καταχρώνται και εμπορεύονται τα όποια φιλοπεριβαλλοντικά αισθήματα των πολιτών. Οι πολιτικοί υπογράφουν συμφωνίες με πρώτο άρθρο το δικαίωμα να μην τις τηρήσουν.
Αν η παγκοσμιοποίηση είχε κάποιο ενδιαφέρoν είναι η φροντίδα του πλανήτη που νοσεί. Το ενδιαφέρoν όμως των εμπνευστών της είναι το κέρδος και αυτό ως γνωστό είναι το λάδι στη φωτιά που θα μας κάψει.

Και θα μας κάψει αν δεν αποχωριστούμε την προσφιλή συνήθεια του καναπέ. Αν δεν ανοίξουμε τα μάτια όχι για να δούμε το έργο με το τέλος το κακό, αλλά για να προφτάσουμε. Ν’ ανοίξουμε τ’ αυτιά μας, τα από χρόνια κλειστά. Όταν εδώ και καιρό οι επιστήμονες μας προειδοποιούσαν για το φαινόμενο του θερμοκηπίου, για την τρύπα του όζοντος, για την εξάντληση των πηγών, η ακοή μας διατήρησε ακέραιη την περηφάνια της.
Η φύση εκδικείται και είναι ανίκητη και αυτή τη δύναμη της, ακόμα και πληγωμένη από την απληστία μας, μας την υπενθυμίζει. Και επειδή η προστασία του περιβάλλοντος δεν είναι υπόθεση ατομική, ας ευχηθούμε ετούτο τον αιώνα η παγκοσμιοποίηση να στρέψει προς τα εκεί το βλέμμα της

Μάχη με το χρόνο

Στην αφετηρία της νέας χρονιάς, ας συνεχίζουμε για λίγο με το χρόνο, με το χρόνο που μας βαραίνει, με το χρόνο που τρέχει με το χρόνο που αργεί. Αν μπορούσα να βρεθώ σε μια απόσταση ασφαλείας, μακριά από τούτη την παραζάλη, θα έβλεπα την ταχύτητα να ανακυκλώνεται, ενώ σου δίνει την εντύπωση ότι όλα τρέχουνε με χίλια, κύκλους γύρω από τον εαυτό τους κάνουν στην πραγματικότητα.
Όλα τρέχουν λες και τα κυνηγάνε και τώρα που το σκέφτομαι μπορεί και να τα κυνηγάνε. Κάποτε θυμάμαι μόνο στις ραδιοφωνικές μεταδώσεις ποδοσφαιρικών αγώνων πήγαινε το στο στόμα του σπίκερ ροδάνι, τώρα βλέπεις τους τηλεπαρουσιαστές των ειδήσεων και δύσκολα τους προλαβαίνεις. Λες και γίνεται μια μάχη με τον χρόνο, ένα ατέλειωτο κυνηγητό σε νεφελώδεις προορισμούς.

Έχει ενδιαφέρον η ιδεολογική αντιπαράθεση του «γοργόν και χάριν έχει» και του «σπεύδε βραδέως», οι λάτρεις της βραδύτητας, κόντρα στην αμερικανόφερτη ξέφρενη ταχύτητα αρχίζουν σιγά σιγά να παίρνουν την εκδίκηση τους, ένα από τα σύμβολα της ταχύτητας τα αυτοκίνητα, χρόνο με τον χρόνο πάνε και πιο αργά με ρυθμούς και χελώνας και όσο ο στόλος αυξάνεται τόσο αυτά μένουν ώρες καθηλωμένα. Η ταχύτητα της παραγωγής επιβραδύνει την ταχύτατα της κίνησης.
Αν προσπαθήσουμε να επιχειρηματολογήσουμε για άλλα μια φορά θα αποδειχθεί το «Παν μέτρον άριστο»