Η ζωή μας από εδώ και πέρα

Αλήθεια τι γίνεται με την κρίση; Όλο και λιγότερο χρησιμοποιείται η λέξη. Υποθέτω πως έχει τελειώσει. Μας έριξε από το ρετιρέ στο υπόγειο, μας πήρε ότι για χρόνια κατακτήσαμε και πάλι από την αρχή. Και δεν είναι ίδια η αρχή με τη μεταπολεμική, τότε τα βήματα ήταν προς τα εμπρός, η σημερινή έχει βήματα σημειωτόν, για να μείνουμε στάσιμοι. Η κρίση τελείωσε αυτό που ζούμε δεν είναι κρίση, είναι η ζωή μας από εδώ και πέρα. Υπάρχουν διαφωνίες; Φυσικό είναι , άλλωστε η κρίση φρόντισε να διχάσει. Δεν μείωσε μόνο το βιοτικό μας επίπεδο, έπνιξε και κάθε απόπειρα για αντίσταση. Φόβισε για τα χειρότερα, ώστε να υπάρξει ο αναγκαίος συμβιβασμός με την σημερινή πραγματικότητα. Η στασιμότητα, φαντάζει κατάκτηση. Μας καθήλωσε. 

Η συζήτηση είχε ανάψει για τα καλά στο απέναντι τραπέζι. Πολλές απόψεις και διαφορετικές. Ένα συνηθισμένο σκηνικό πλέον καθ΄ άπασα την επικράτεια. Ο ατομισμός, κυρίαρχο στοιχείο. Καμία ελπίδα . Έχει αρχίσει μια άλλη ζωή. Οι λίγο καλύτερα, που βρίσκονται στο τραπέζι του διαλόγου, φαίνονται πιο επιεικείς. Με νουθεσίες επιχειρούν να απαλύνουν την οργή, αυτών που η κρίση τους είχε φέρει σε χειρότερη θέση από τους συνομιλητές τους. Η κατάληξη σχεδόν πάντα η ίδια, δεν κατέληξαν πουθενά, έδειξε όμως ότι οι ενωτικές διαθέσεις δεν λειτουργούν όταν υπάρχει ανισότητα , εν προκειμένου στο απέναντι τραπέζι.
“Όταν κάποιος είναι δύο βήματα πριν την καταστροφή”, γράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου,“μπορεί να φιλολογεί, αλλά εκείνος που είναι μόλις μισό βήμα, δεν έχει το χρόνο να δικαιώσει τους μεγάλους του Διαφωτισμού… Τι ακριβώς του λες δηλαδή; “Πέθανε ήσυχα εσύ, για να μην σφαχτούμε μεταξύ μας, και εμείς θα θυμόμαστε την θυσία σου όταν θα περάσουν οι δύσκολες μέρες;”
Όσο για τις νουθεσίες είναι άκαιρες, όταν έχουμε να κάνουμε με περιπτώσεις όπως η παρακάτω :“Έχω πάρα πολλά να σου πω για να κρατηθείς και να προσπαθήσω να σε πείσω πως αξίζει να ζήσεις για αυτά, μακριά από ακρότητες, φανατισμούς και βία. Nα μην δαγκώνεις τα φτερά σου. Οι ομορφιές είναι δίπλα σου. Οι άνθρωποι, οι φίλοι, τα αισθήματα, ο έρωτας, τα παιδιά σου, η θάλασσα, η μουσική, τα βιβλία, οι μικρές καθημερινές δημιουργίες, η συγχώρεση, ένας πιο ουσιαστικός τρόπος να ζεις. Πώς να σου τα πω όμως και να μην αισθανθώ χοντρομαλάκας, όταν μου λες πως πρέπει να ζήσετε τέσσερις άνθρωποι με εξακόσια ευρώ το μήνα; Και είσαι ήδη σαράντα πέντε; Και υποψιάζομαι πως αυτό θα είναι για πάντα πια;”

Κάποτε ήταν μια καλή Παρέα

Κάποτε που λέτε, ήταν μια μικρή παρέα, βαρκούλα στον ωκεανό. Έλεγαν πως είναι αριστεροί και κάπου κάπου, το έδειχναν. Πήγαιναν σε διαδηλώσεις συμμετείχαν σε πορείες, έκαναν συμμαχίες. Τα βράδια μαζεύονταν σε ταβέρνες και στα διαλείμματα των τραγουδιών έκαναν βαθυστόχαστες αναλύσεις. Εκείνες τις όμορφες μέρες, ποτέ δεν είχε περάσει από το μυαλό τους, ότι κάποτε θα ήταν εξουσία. Οι πολιτικές φιλοδοξίες, έφταναν μέχρι το 3% να μπούνε στην βουλή, που τα λένε ωραία. Κάποτε  ήταν μια καλή παρέα.

Σήμερα η παρέα μεγάλωσε έγινε εξουσία, δεν την χωράει η ταβέρνα, δεν την χωράει ο τόπος. Τέλειωσε εκείνη η εποχή, τέλειωσε το παραμύθι. Η παρέα διαλύθηκε, και δεν την τέλειωσαν οι ιδεολογικές διαφωνίες, την τέλειωσε η εξουσία, την τέλειωσε η δόξα και το χρήμα.

Παρακολουθώντας τα τεκταινόμενα εδώ στην μικρή μας πόλη, έχω χάσει το μπούσουλα, όλοι εναντίων όλων, ο ένας “δίνει” τον άλλο, ο ένα βρίζει τον άλλο, οι χθεσινοί φίλοι, σήμερα άσπονδοι εχθροί. Αν μπορούσε κάποιος να ζωγραφίσει την κατάσταση, το τελικό αποτέλεσμα θα ήταν μια μαύρη μουτζούρα. Ακόμα και τα κόμματα που εναλλάσσονταν στην εξουσία τόσα χρόνια, ποτέ δεν είχαν δείξει τέτοιες συμπεριφορές.

Συμβαίνουν πολλά παράξενα σ’ αυτό το τρελό πανηγύρι. Βλέπεις φίλους να σε εγκαταλείπουν και εχθρούς να σε ασπάζονται. Νομίζεις πως βρίσκεσαι σε ένα μεγάλο χορό μεταμφιεσμένων, με λύκους που γίνονται αρνάκια και αρνάκια έτοιμα να σε κατασπαράξουν. Γελούν μαζί μας και οι σημαίες μας.

Πώς το έλεγε εκείνο το ωραίο τραγούδι; τέσσερις στρατηγοί κινάν και παν για πόλεμο στο μακρινό Ιράν, εμείς έχουμε πολλούς στρατηγούς. Όλοι επικεφαλής του καλού στρατιώτη Σβέικ. “Όταν ψάχνει για ήρωες το μέλλον εμάς θα δείχνει, τον Μήτσο”. έγραφε παλαιότερα ο Σταθης, Όλοι εμείς: ένας καλός στρατιώτης Σβέικ και μπροστά οι στρατηγοί μας! Λαμπροί μέσα στις πανοπλίες τους, το ένα φτερό στις περικεφαλαίες μεγαλύτερο απ' το άλλο, μέσα στα κόκκινα ντυμένοι, σωστοί Λακεδαιμόνιοι, μη φαίνονται τα αίματα. “Έντεκα στρατηγοί, ένας κι ένας! (κι ένας στρατιώτης: όλοι εμείς: ο Σβέικ), έντεκα στρατηγοί, μέγα στρατήγημα να στρατηγεύουν ένας κάθε μέρα, ώσπου να τις νικήσουμε όλες κι άλλες μέρες να μην έχουμε πια.

Κι αν μπήκαν μέσα στην Πόλη οι εχθροί, φύγαμε εμείς, το σκάσαμε και τους τη σκάσαμε!