Και αυτό θα περάσει

Είναι από τις μέρες, που δε γράφεις για κανέναν και όμως υπάρχει η βεβαιότητα ότι μέσα απ’ αυτές τις μπερδεμένες λέξεις, κάποιοι θα νοιώσουν το δικό τους αίμα να τις διαπερνά. Είναι από τις μέρες, που ενώ γράφεις στον ενικό, απευθύνεσαι στον πληθυντικό.

«Συνειδητοποιώ πως αυτήν την εποχή εκείνα που με βοηθάνε να συνεχίζω είναι αυτά που ξεχνάω», δεν θέλω να γυρίσω πίσω, μόνο εκείνη η παιδική χαρά, η απέραντη ευχαρίστηση, για τα πιο απλά, για τα ελάχιστα, για το τίποτα, πως να το κάνουμε μου λείπει.
“Ακούγεται φυγομαχία, μπορεί και να είναι, όμως το ξόδεμά σου σε διαλόγους, που γίνονται σε μια γλώσσα που δεν γνωρίζεις, είναι σπαταλημένο νερό. Και το νερό δεν είναι ανεξάντλητο...” Να ξαναγράψω για όλα αυτά τα κωμικοτραγικά που συμβαίνουν εδώ στην μικρή μας πόλη ; Είναι σπαταλημένο νερό.
Δεν είναι η ήττα, που με ρίχνει στο πάτωμα, είναι η επανάληψη και η απογοήτευση, που μου τσιμεντάρει τα όνειρα και μου αφαιρεί κάθε διάθεση. Ευτυχώς η ιστορία είναι κατηγορηματική. Και αυτό θα περάσει. Λίγος χρόνος χρειάζεται και μια σπίθα που νομοτελειακά, ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα, θα ανάψει...
Θα συνεχίσουμε στην «ουτοπία» κόντρα στο σημερινό αυτονόητο. Κόντρα στην πολιτική, που απορροφήθηκε από το lifestyle. Μπορεί η τηλεόραση να νίκησε τον άνθρωπο, την παραδοσιακή σχέση όμως, με την ανάμνηση της διαμαρτυρίας, εμείς θα την κρατήσουμε.

Όχι άλλο βάρος, δεν αντέχουν οι ώμοι μας. Δεν έχω πρόθεση να μεταφέρω τη θλίψη, που δεν έχω, και να προσθέσω ακόμη περισσότερη σε αυτό το επιβαρυμένο περιβάλλον. Αν με ρωτήσετε πως θέλω να πεθάνω, θα ήθελα στα γέλια, αλλά μπορώ;
Και τώρα μέσα από τις λέξεις, που βγαίνουν με δυσκολία πρέπει να παραδεχτώ, αυτό προσπαθώ να κάνω, με την ελπίδα να αποκτήσω παραστρατημένες παρέες, που θα βγουν από την πορεία της «εθνικής οδού» και θα τραβήξουν μπροστά από τους παράδρομους… Οι κεντρικές αρτηρίες δεν οδηγούν πουθενά, η μάλλον οδηγούν, εκεί που άλλοι σε οδηγούν. Στην προκαθορισμένη πορεία των προβάτων. Επί σφαγής. Υπάρχουν και μικρές φλεβίτσες, που αν η παρέα μεγαλώσει γεννιούνται αρτηρίες… 

Σήμερα τα στοιχεία είναι αδιάσειστα

Η πραγματικότητα έχει μερικές φορές τόσο καλές ιδέες, που αρκεί να γράψεις αυτά που σου υπαγορεύει. Σήμερα τα στοιχεία είναι αδιάσειστα. Άρχισα να μελετάω τον “οδηγό επιβίωσης για έναν αδιάκριτο κόσμο” έψαξα τις ασφαλιστικές δικλίδες, γιατί κάποιοι ισχυρίζονται ότι γνωρίζουν περισσότερα για τον εαυτό μου απ ΄ ό,τι εγώ ο ίδιος.

Έζησα παιδί τη χούντα και στα μάτια μου αποτυπώθηκε ο φασισμός χωρίς προσωπεία, ένας φασισμός που μου απαγόρευε να ακούω μουσική Θεοδωράκη, που μου έλεγε τις ειδήσεις ανάποδα, αλλά εγώ μπορούσα να τις αντιστρέφω και να μαθαίνω την αλήθειά. Έζησα ένα φασισμό που σκότωνε εν ψυχρώ, ήξερα όμως τον απέναντι, με προκαλούσε και με οχύρωνε. Με έκανε να λειτουργώ ενωτικά με συσπείρωνε.
Σήμερα νοιώθω το φασισμό να με τυλίγει. Ένας πολυδιάστατος φασισμός, χοροπηδάει σε κάθε μας βήμα. Τον συναντάω με τη μορφή του προοδευτικούλη, που μου ανεμίζει το λάβαρο της δημοκρατίας. Τον συναντάω στη δουλειά μου, στο λεωφορείο, στην εφορία, στο γήπεδο, στο σχολείο, στο κόμμα, στην εκκλησία, στο σούπερ μάρκετ, στην τηλεόραση, στον υπολογιστή, στο κινητό, δίπλα μου.
Νόμισα πως τον νίκησα, γελάστηκα. Η χούντα, άλλα και οι σημερινοί δηλωμένοι οπαδοί της, είναι αστεία υπόθεση μπροστά στο φασισμό με τα χίλια πρόσωπα. Έχετε αντικρίσει εκείνο το ιδιαίτερα απεχθές της δήθεν πληροφόρησης; Μικροί Γκεμπελίσκοι, επικίνδυνοι δικτατορίσκοι, εκτελώντας διατεταγμένη υπηρεσία, δηλητηριάζουν τη ζωή μας, προσπαθώντας να παρουσιάσουν την υστερία για πρόοδο και το προσωπικό για γενικό.
Πως να τους αντιμετωπίσεις; Σκορπίζουνε οι άνθρωποι και βρίσκονται να κάνουν άλλα, αντί άλλων, παρέα με ανθρώπους αδιάφορους, με έρωτες ευκαιριακούς, με γάμους συμβατικούς και δουλειά μονάχα για το καρβέλι. Μοναδική ελπίδα εκείνος ο κρυμμένος επαναστάτης, που υποπτεύομαι ότι κάπου θα υπάρχει. 

«Μόνο τα κύματα ξέρουν. Άλλος, κανείς»

Αφορμή μια μέρα από εκείνες που έγιναν τόσα πολλά, τόσο γρήγορα, που στο τέλος διαπιστώνεις ότι δεν έγινε τίποτα ή για να ακριβολογώ, δεν θυμάμαι τίποτα. Το μόνο που θυμάμαι ένα υπέροχο αυγουστιάτικο χειροποίητο κείμενο, της Τζωρτζίνας Τζήλιου, που νοστάλγησε τις παλιές ερωτικές επιστολές, γραμμένες στο χέρι και αποφάσισε να υπαγορεύσει ένα γράμμα σ’ έναν άγνωστο ζητώντας του να της το στείλει, για να ζήσει ό,τι δεν έζησε.

…………………………………………………………………………………………………………

Το αποφάσισα: για ένα διάστημα, μέχρι το χέρι να συνηθίσει στα παλιά θα σταματήσω να γράφω στον υπολογιστή.
Έρχεται σιγά σιγά χωρίς να καταλάβεις και ξαφνικά διαπιστώνεις ότι υπάρχει δυσκολία να πιάσεις το μολύβι με την άνεση που κάποτε είχες, να γράψεις εκείνα τα όμορφα καλλιγραφικά. Μέχρι νεωτέρας, δηλαδή μέχρι το χέρι να ξαναθυμηθεί, τα κείμενα θα είναι χειροποίητα.
………………………………………………………………………………………………………
Μια μικρή γεύση από την αυγουστιάτικη επιστολή της Τζωρζίνας.
«Θα μου γράψω συναισθήματα φοδραρισμένα με λέξεις, κεντημένα με επιχειρήματα καθαρά, σφιχτά όπως τα κοφτά σχέδια στα τραπεζομάντιλα.» Θα μου πω: «Σε αγαπάω πεζά, ξερά, ανεπιτήδευτα. Δεν ξέρω τι σόι λόγια θα μου βγουν, πάντως δεν καλλωπίζω την ασχήμια με το στανιό. Δεν έχω έμπνευση για έμμετρα ποιήματα, μα έχω τα εργαλεία που μου χάρισες.
Δεν είμαι ποιητής. Δεν είσαι η μούσα μου. Είμαι ο χτίστης κι εσύ το αλφάδι για μια πραγματικότητα στα μέτρα μας. Είσαι η καθημερινότητά μου και δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι πιο ξεχωριστό.
…Να ανήκουμε στα εύθραυστα. Να σπάμε και να κολλάμε ξανά. Να στοκάρω τις ρωγμές μου με τα υλικά της αποθήκης. Να γαζώνεις τα ξηλώματά σου με τη Singer ραπτομηχανή της γιαγιάς…»
……………………………………………………………………………………………
Στο κυνήγι του χρόνου, θα φτάσουμε κάποια στιγμή όχι μόνο να ξεχάσουμε να γράφουμε, αλλά και να μιλάμε. Για τα μαθηματικά δεν γίνεται λόγος. Το ένα και ένα σε λίγο θα τον υπολογίζουμε για έντεκα

Στη ζωή μας την άκρως βιαστική, το έχουμε νιώσει, όταν αδειάζουμε, στη χάση και στη φέξη, λίγο να σκεφτούμε… Όταν επιταχύνουμε διαρκώς, καθημερινώς για να χαθούμε: από τον αληθινό εαυτό μας, τις βαθύτερες σκέψεις μας, τις βασικές αλήθειες και αρχές της όντως ζωής.
Ούτε ένα δευτερόλεπτο κενό. Πρόγραμμα ακόμα και στο ύπνο. Με θεωρίες άλλοθι και μια ζωή κομμένη και ραμμένη στα μέτρα μας. Το διαπιστώνουμε αυτό στα όνειρα μας, τινάζοντας ξαφνιασμένα το κεφάλι μας.
Στη «βραδύτητα» ο Μίλα Κούντερα, επιμένει: «Στα υπαρξιακά μαθηματικά, η εμπειρία της ζωής λαμβάνει τη μορφή δύο στοιχειωδών εξισώσεων: ο βαθμός της βραδύτητας είναι ευθέως ανάλογος με την ένταση της μνήμης. Ο βαθμός της ταχύτητας είναι ευθέως ανάλογος με την ένταση της λήθης»
Ο χρόνος τελικά είναι αυτός που μας λείπει περισσότερο και χτίζει ένα κόσμο που χάνει την μνήμη του. Η ζωή αποκτά την ταχύτητα του φωτός, γίνεται δηλαδή ένα τίποτα.
……………………………………………………………………………………………
Να σας πω επίσης ότι η Τζωρζίνα, αφού έλαβε την επιστολή που έγραψε στον εαυτό της, τη διάβασε με προσοχή . Ύστερα δίπλωσε το χαρτί το έκλεισε προσεκτικά σε ένα μπουκάλι και το έριξε στην θάλασσα. Μόνο τα κύματα ξέρουν. Άλλος, κανείς! 

Ο δρόμος που δεν περπάτησα

Το θυμήθηκα αυτές τις μέρες, μαζί με το δρόμο που δεν περπάτησα, το μυθιστόρημα που δεν έγραψα, όλες τις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, που ποτέ δεν ήμουνα με τους νικητές (με τις προτελευταίες που ήμουν, καλύτερα να μην ήμουν) και με εκείνο τον κόσμο που ονειρεύτηκα και ποτέ δεν άλλαξε…
Τι να πεις… όταν ο άλλος ερωτά και απαντά, όταν ενώ ακόμα ψάχνει τον εαυτό του, μπορεί να γνωρίζει τι κρύβει ο άλλος στη ψυχή του, όταν βαφτίζει με άλλες λέξεις την πραγματικότητα προσπαθώντας να την αποφύγει, σιωπάς… Και ακούς ευλαβικά την κυρία που παίζει δημιουργικά με τους τίτλους των τραγουδιών.

«Μια πόλη χτίσαμε μαζί κι ακόμα ζω στο νοίκι.” Μεγάλη κουβέντα. Και ακόμα μεγαλύτερη εκείνο το “πάντα γελαστοί και γελασμένοι” οι φίλοι του Χάρου. Αυτός είναι ο ορισμός του ωραίου θανάτου. Γελασμένοι να φύγουμε. Τα έξυπνα πουλιά ας μείνουν να πετούν πάνω από τα χαλάσματα, ας φτιάξουν πάλι εξάδυμους πύργους και σιδερένια χαμόγελα.
Εμείς θέλουμε να πεθάνουμε στον ίσκιο ενός ονείρου, στην άκρη μιας ιδέας, στην αγκαλιά μιας λυτρωτικής ψευδαίσθησης. Γελασμένοι, κοροϊδεμένοι, γοητευμένοι από ένα θαύμα που δεν καταφέραμε».
Στο κυνήγι για ακόμα ένα θαύμα, που πάλι δεν θα καταφέρουμε, γιατί ποτέ δεν πιστέψαμε στα θαύματα, αντίθετα δώσαμε όλο μας το είναι σ’ αυτή την πανέμορφη διαδρομή. Και προχωράμε και προχωράμε... για να μην φτάσουμε ποτέ... 

 Θάλασσα μάνα αρμύρα μου εσύ

Όταν δεν μπορείς να μιλήσεις για έρωτες «που κύλησαν σαν δίφραγκο στους δημόσιους αγωγούς υδάτων και χάθηκαν στα έγκατα της καρδιάς μας, βάζεις για τίτλο αμίλητες ιστορίες.
Όταν δεν μπορείς να μιλήσεις για έρωτες, βάζεις τη θάλασσα μπροστά και βγάζεις τα κρυφά σου μυστικά. Την κόλαση και τον παράδεισο μαζί. Την αρχή. “Ο έρωτας Το αρχιπέλαγος Κι η πρώρα των αφρών του Κι οι γλάροι των ονείρων του Στο πιο ψηλό κατάρτι του ο ναύτης ανεμίζει Ένα τραγούδι” και το τέλος “Ποιος πήρε την ολόξανθη και την ηλιοκαμένη; Ο μπάτης με το διάφανό του φύσημα Γέρνει πανί του ονείρου Μακριά Έρωτας την υπόσχεσή του μουρμουρίζει - Φλοίσβος”.

Εγώ πάλι γιατί νομίζω πως με ανασταίνει η Θάλασσα. Μου καθαρίζει το μυαλό, μου αφήνει ότι η μνήμη δεν διαπραγματεύεται. «Θάλασσα μνήμη» λέει ένα τραγούδι και ακούστε το σχολιασμό από μια φωνή του «Δεύτερου» που δυστυχώς σίγησε. “Θάλασσα μνήμη. Ο πιο τρομακτικός καθρέφτης του κόσμου από την εποχή της δημιουργίας. Καμία σχέση μ’ εκείνον της Αλίκης που μπαινόβγαινε σε όνειρα και εφιάλτες αλλά στο τέλος σωζόταν. Αυτός ο καθρέφτης δεν έχει έλεος. Σκύβεις να δεις τα δικά σου και τρελαίνεσαι από τη συνάφεια γεγονότων στα οποία δεν είχες καμιά συμμετοχή. Καμιά φορά σκέπτομαι μήπως αυτός είναι ο κάτω κόσμος που λέμε.
Εκεί που άγιοι και δαίμονες κινούνται με τον παφλασμό ήρεμοι για πάντα κι απαλλαγμένοι από τις θυσίες της ζωής. Θάλασσα μνήμη. Θάλασσα κοιμητήριο για ζωές που δεν ολοκλήρωσαν την τροχιά τους γύρω από τον πλανήτη γη και κατέπεσαν είτε ηρωικά είτε άδοξα….
"Θάλασσα μάνα αρμύρα μου εσύ γαλάζια μοίρα, για παραμάνα στον ώμο χρυσή τον ήλιο πήρα θάλασσα μνήμη μαύρο μου ασήμι παρ' την καρδιά μου και καν την νησί του ανέμου αγρίμι..." 

Δεν πουλάω αισιοδοξία

Συνεχίζουμε με παραμύθια, γιατί μπορεί να μεγαλώσαμε, τα χρειαζόμαστε ακόμα όμως για να μας νανουρίζουν. Γιατί τα παραμύθια που είναι ο κόσμος της ελευθερίας, είναι η νίκη του αδύνατου, που για λίγο ανατρέπει το χρόνο, τη φθορά και την προγραμματισμένη μας, τελική ήττα.

Πρόθεση μου είναι να σας χαρίσω ένα όμορφο ψέμα, δεν πουλάω αισιοδοξία και παρηγοριά, προσπαθώ μέσα από το σκοτάδι να βγάλω λίγο φως, για να κάνω ευκολότερο το πέρασμα του χρόνου.

Δεν σας κρύβω, ότι προσπαθώ, αλλά δεν μπορώ μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον, να κρατήσω το λόγο, με τον εαυτό μου. «Μίλα όσο χρειάζεται για να μην νομίζουν ότι είσαι βουβός», του είπα εδώ και μέρες. Δεν είμαι κουφός όμως, για να τα καταφέρω. Μόλις οι οργισμένες λέξεις εξαερωθούν, επαναφέρω τους περιορισμούς για να μην τους τηρήσω.
Δυστυχώς οι περισσότεροι που κατέχουν σήμερα θέσεις στο δημόσιο βίο, δεν μπορούν να τις υποστηρίξουν γιατί ως γνωστό, δεν κάνει η θέση τον άνδρα, αλλά ο άνδρας τη θέση. Ο καθένας είναι ένας και πρέπει να μπορεί να υποστηρίζει αυτήν την μοναδικότητα μέσα στον κόσμο που είναι γύρω του. Αν δεν μπορεί πρέπει να πάει σε μια ερημιά όπου σε σχέση με το τίποτα, θα μπορεί να ξεχωρίζει. Θα μπορεί να είναι κάποιος.
Το παρακάτω γράφτηκε καταχειροκροτούμενο απ' αυτούς που είχαν την ψευδαίσθηση ότι δεν είχαν καμία σχέση με τους αποδέκτες. Σήμερα δυστυχώς αποδέκτες είναι οι τότε χειροκροτητές.
Παρακολουθώντας τις προσπάθειες, τοπικών πολιτικών παραγόντων, με ματιά θετική, και διάθεση ερευνητική, διαπιστώνει κανείς ότι οι αναφορές στον πληθυντικό, διαπνέονται από ένα ακλόνητο εγώ. Ένα εγώ που αποδυναμώνει κάθε κοινό στόχο.
Το κάλεσμα σε συλλογική προσπάθεια, κρύβει τον εγωισμό της πρωτοβουλίας και το αποτέλεσμα είναι ανάλογο της σκοπιμότητας.
Θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα αν όσοι ασχολούνται με την πολιτική και έχουν σχέση με την εξουσία, είχαν κάπου στο βάθος του μυαλού τους τον τελικό αποδέκτη.
Αυτό το είδος της πολιτικής λειτουργίας, που έχει κυριαρχήσει, ενταγμένο στην επικοινωνιακή λογική, παραβλέπει το ζητούμενο, που είναι να «κάνουμε κάτι» και επιδιώκει την προβολή, δηλαδή να φανεί ότι κάνουμε κάτι. Και ας μην κάνουμε τίποτα.
Μέσα από μια διαδικασία, ικανοποίησης φιλοδοξιών ή εξυπηρέτησης συμφερόντων, αγνοείτε παντελώς ο πολίτης και κατ’ επέκταση ο Λαός, που υποτίθεται για χάρη του γίνεται όλη αυτή η φασαρία.
Η αγωνία των ανθρώπων της εξουσίας, δεν είναι πως θα συμβάλουν στην αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων που ταλανίζουν το Λαό, αλλά πως θα εισπράξουν απ’ αυτά.
Το χειρότερο είναι ότι αυτή η συμπεριφορά έχει γίνει κανόνας και δεν προξενεί πλέον καμία εντύπωση. 

Ένα φεγγάρι όλο γεμάτο

Οι συχνές αναφορές σε ανθρώπους των γραμμάτων είναι αποτέλεσμα μιας αδήριτης ανάγκης να τους μοιραστώ μαζί σας. Τη στιγμή που τους αποκαλύπτω, νιώθω σαν να είμαι ο μοναδικός που τους έχω ανακαλύψει. Είναι όλοι αυτοί που τρέχουν για βοήθεια, για να πουν αυτά που σκέφτομαι, με δικά τους λόγια.

Αυτό είναι η μαγεία της γραφής να συναντάς τη σκέψη σου την ανεπεξέργαστη, την συγκεχυμένη, την ανασφαλή, την γεμάτη ερωτηματικά και όλα με μιας να γίνονται φως. Να σε βγάζουν από την αγωνία, να σβήνουν τα ερωτηματικά, να σου δημιουργούν καινούργια βάση δεδομένων, να σου χαρίζουν χρόνο και ώθηση για παραπέρα.
Η αμυντική λειτουργία φαίνεται πως εκφράζεται με μια αξιοθαύμαστη αυτονομία. Δεν εξηγούνται διαφορετικά αυτές οι εναλλαγές στη διάθεση μου. Πριν μια ώρα σκοτεινά και η αλήθεια είναι, ότι μια μικρή σπίθα ήταν ικανή για να φωτίσει. Δεν προκύπτουν λόγοι σοβαροί. Τίποτα δεν άλλαξε και όπως φαίνεται τίποτα δεν θα αλλάξει προσεχώς.
Ένα τραγούδι, του Χατζιδάκι , ένας ήλιος νικητής που διώχνει τις αμφιβολίες, ένα λουλούδι που μεγάλωσε αισθητά από χθες, ένα φεγγάρι όλο γεμάτο, ήταν αρκετά για να ενεργοποιήσουν την άμυνα παρά τη θέλησή μου.
«Για έλα στη θέση μου» μου είπε. «Δεν θέλω ποτέ να έρθω στη θέση σου, στη δική μου θέλω να μείνω και εσύ στη δική σου. Μόνο, σε παρακαλώ μπορείς να έρθεις λίγο πιο κοντά»
Έχει πανσέληνο απόψε και είναι ωραία. Η σελήνη θα παραμείνει εκεί και σε κάθε της «πλήρωμα» θα ομορφαίνει την ασχήμια μας. Θα μας αναστατώνει για λίγες ώρες, τόσες ώστε να παρέλκεται η φρίκη και να παραμένει το θαύμα και η απορία της Ύπαρξης.

Υ.Γ 'Οσο για τις γάμπες "Οι γάμπες λένε πάντα την αλήθεια. Όσο και να προσπαθεί μια γυναίκα να τις παρασύρει σε κάποια υποκρισία, οι γάμπες παραμένουν ειλικρινείς σαν στολισμένα δίδυμα που τα ’βγαλε η μαμά τους βόλτα στο πάρκο.
Συχνά βλέποντας ένα ζευγάρι γάμπες μου ’ρχεται η επιθυμία να τις πάρω και να φύγω. Μόνο αυτές όμως κι έστω μόνο τη μία», γράφει ο Αντώνης Σουρούνης. 

"Για να μπορείς να μιλάς μάθε να σιωπάς"

Μέσα από τη γρίλια σχήματα φωτός εξασθενημένα καλωσορίζουν τη σιωπή. Πριν η άχαρη νύχτα πέσει μπροστά μου, ανασαίνω την συμφωνία όλων των χρωμάτων, την αίθρια σύνθεση του δειλινού.

Τι να φταίει άραγε; Μπορεί να φταίει η μοίρα μας, που διαρκώς αναζητεί τη δυστυχία, άλλωστε τα χωρίς λόγο δάκρυα, από το θάμπος του ήλιου, λίγες στιγμές μας τα χαρίζουν. Μπορεί να φταίει και εκείνο το παιδικό παιγνίδι του Θεού με τον πηλό. Μας έβαλε σε μπελάδες, έπαιξε με τα χρώματα και αποκοιμήθηκε. Το αποτέλεσμα το ζούμε. Όταν ξύπνησε, ήταν αργά, αρκέστηκε σε μια ακόμη εντολή, την 13η, ο Μωυσής αρνήθηκε να την ανακοινώσει. “ Μην παίζετε με τα χώματα” του είπε.

Τα παραπάνω με την οικειότητα που νοιώθει κανείς ανάμεσα σε φίλους. Σαν μια επιστολή του Μαγιακόφσκι στην Λίλια Μπρικ. Σαν στο σπίτι μου.
Πολλές φορές αισθάνομαι αμήχανα με το πρόσωπό μου γυμνό.
Ο Ζακ Γκενό, ισχυρίζεται ότι ο συγγραφέας αγαπάει τόσο πολύ το άτομό του, ώστε κάθε τι που του συμβαίνει, να το θεωρεί θέμα γενικότερου ενδιαφέροντος.
Μπορεί ο αναγνώστης να είναι πάντα συνένοχος σ’ αυτές τις συνωμοσίες, κύριος ένοχος όμως είναι ο εαυτός μου, σ΄ αυτόν πρωτίστως απευθύνομαι . Αναζητάω την ηρεμία στο χαρτί. Κάθε μέρα υπογράφω πρωτόκολλο ειρήνης, τελεσίγραφο ανακωχής μαζί μου. Η αλήθεια είναι ότι μειώνει κανείς τον εαυτό του μιλώντας πολύ γι’ αυτόν, έχει ένα ρίσκο η υπόθεση, ακόμη και όταν γίνομαι επικριτικός μη γελαστείτε, μασκαρεμένοι έπαινοι για μένα είναι.
Που είχαμε μείνει ...
Στο σαλόνι βασίλευε γαλήνη, Γύρισα την πλάτη, Κοίταξα το μισοφωτισμένο δωμάτιο. Χιλιάδες εικόνες περνούσαν από το μυαλό μου φευγαλέα . Τίποτα δεν μπορούσε να σταθεροποιηθεί. Όπως μια χαλασμένη εικόνα στην τηλεόραση. Ήθελα να πω πολλά . Ευτυχώς που είμαι επιρρεπής στις ενοχές Ανακάτεψα την τράπουλα , έκοψα, με σκοπό να απαλλαγώ απ’ αυτές. Δεν τα κατάφερα για άλλη μια φορά εκτίναξα τα λάθη μου στα ύψη και δεν είπα τίποτα.
“ Για να μπορείς να μιλάς μάθε να σιωπάς . Στη σιωπή κατοικούν οι λέξεις του ποιητή . Εκεί πλένονται εκεί αρωματίζονται εκεί ντύνονται” Μπροστά σ΄ αυτά τα λόγια του Οκτάβιο Πας, μου φαίνεται ανούσιος ο κόσμος το θεού. Στα βιβλία στο Θέατρο στο Σινεμά στα παραμύθια, κατοικεί ο κόσμος ο πραγματικός, ο κόσμος του συγγραφέα . Που να βρεις έξω τέτοιο κόσμο.
Τώρα οι λέξεις στα σκοτεινά δωμάτια της σιωπής μου έκαναν τις τελευταίες πρόβες. 

Να σκάψουμε βαθιά στο χώμα

Στην προσπάθεια να αναζητήσω ευθύνες πέρα από την επιφάνεια και πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα της ευκολίας που μας διακρίνει, ξεπέρασα τα γεγονότα που μας καίνε αυτές τις μέρες και πέρασα στις προθέσεις.

Αν θέλουμε να ξεφύγουμε από το συρμό, πρέπει να σκάψουμε βαθιά στο χώμα. «Σημασία έχει η πρόθεση...» όπως έγραφε η Ελένη σε ένα παλαιότερο κείμενο... «...Βάλτε στη ζυγαριά μια ληστεία που παραπέμπει στου Ρομπέν των Δασών τον καιρό. Μια ελεημοσύνη που ζωντανεύει Φαρισαίο. Ντοστογιεφσκικούς φόνους που οδηγούν στο Θεό. Μοιχείες που ξεφυτρώνουν απ’ την λαχτάρα του έρωτα. Συζυγικές σταθερότητες που θυμίζουν εβραϊκές συναλλαγές. Αμαρτίες που οδηγούν στη λύτρωση. Αρετές που οδεύουν για εξαργύρωση στα κοινωνικά και δημόσια ταμεία. Ψέματα που αναζητούν την ψυχική θαλπωρή. Ειλικρίνειες που οδηγούν στην ταπείνωση. Πάθη που ευλογούνται. Και απάθειες που θυμίζουν ψυχική τεμπελιά. Το ξημέρωμα θα σας βρει με την εικόνα ολοζώντανη, χωρίς φίλτρα και φτιασιδώματα, μια εικόνα γεμάτοι από άγιους φονιάδες, όσιες πόρνες και μαρξιστές ληστές, έναν κόσμο γεμάτο ψευδοπροφήτες και μεσσίες. Δειλούς και υπολογιστές συζύγους. Εμπόρους δασκάλους και παπάδες. Υποκριτές πιστούς. Φυτά - πολίτες και νεκρωζώντανους υπηκόους. Τα αργύρια της προδοσίας δεν οδηγούσαν τελικά στην συκιά αλλά στην καταξίωση».
Για να επανέλθω στην τάξη. Το να ξεφεύγεις από την πραγματικότητα, στις μέρες μας αποτελεί αδήριτη ανάγκη. Μια στάση εδώ, μια στάση εκεί στη σκιά της φαντασίας και της ευχέρειας που σου δίνει να πλάθεις όνειρα, πριν σε πάρει ο ύπνος, γιατί αυτά που ακολουθούν, κατά πάσα πιθανότητα σε ξυπνούν βάναυσα, για να σε προετοιμάσουν για την καθημερινή σου μάχη.
Δεν αποφεύγω με κείμενα συναισθηματικών διεργασιών την πολιτική πραγματικότητα, απεναντίας. Ποιος είπε ότι το συναίσθημα δεν έχει πολιτική πλευρά;
Αγαπητοί συνένοχοι αναγνώστες, αν επιλέγω το συναίσθημα είναι ότι χρειάζομαι συνοδοιπόρους, γιατί δεν αισθάνομαι καλά σ’ αυτήν την έρημη πόλη.
Γι’ αυτό επιμένω στις παρέες, για να μην έχει η πόλη την εικόνα της ήττας, από μια μοναξιά που όλο και περισσότερο την πνίγει.. «Η τοπική επικαιρότητα με γεμίζει θλίψη", έγραφα σε ένα παλαιότερο κείμενο, μήπως όμως θα μπορούσε να είναι άλλη; Μήπως θα μπορούσε να αντικατασταθεί από την άλλη Κέρκυρα, που σκέφτεται θετικά, που δημιουργεί, που προσφέρει, που προβληματίζεται που αγωνίζεται, που δεν γκρινιάζει για του ψύλλου πήδημα. Δυστυχώς στις μέρες μας, το τίποτα κάνει μεγάλη φασαρία.

Το έργο είναι του Δημήτρη Μηλιώτη 

Για την ομορφιά τη μέσα και την έξω

Υποθέτω, πως για τον καθένα χωριστά, κάποιες στιγμές ράβονται στα μέτρα του, ποτέ δε ξεπερνούν το ένα αντίτυπο. Πρόκειται για ένα συνδυασμό, που όσοι προσπάθησαν να τον αποκρυπτογραφήσουν για να ξανανιώνουν τη μαγεία που κουβαλούν από τις μονοψήφιες ηλικίες, απέτυχαν. Είναι η οπτική γωνία, πως φωτίζεται σε κείνο το χρόνο, σε κείνο τον τόπο, εκείνη την εποχή. Είναι το άρωμα που ποτέ δεν θα μπορέσουν οι διακεκριμένοι Γάλλοι αρωματοποιοί να αντιγράψουν. Και ευτυχώς! “Δεν υπάρχει χρόνος περασμένος, δεν υπάρχει τίποτα άλλο από το τώρα και από ό,τι υπόλοιπο μένει. Κάθε στιγμή αθάνατος, κάθε λεπτό περιέχει το «για πάντα”.

Θα μου πείτε γιατί σκαλίζω, αφού είναι γνωστό ότι όσο πιο πολύ σκάβεις, τόσο περισσότερο πλησιάζεις στο σημείο που ανταλλάσσεις την ύπαρξη με την ανυπαρξία. Είναι όπως όταν κοιτάζεις ψηλά τον έναστρο ουρανό και νοιώθεις για ένα δευτερόλεπτο ελάχιστος και το αμέσως επόμενο τεράστιος και ευλογημένος που είσαι εκεί και με τα πελώρια χέρια σου κάνεις μια αγκαλιά τ΄ αστέρια.
Επαναλαμβάνομαι συνήθως το καλοκαίρι, όσο το παρόν μου προσθέτει στιγμές διαφορετικές από τις περασμένες άλλα υπεύθυνες για εκείνη την αρωματική τζούρα, που κάνει το θαύμα και ανασταίνει χρόνο περασμένο, δηλαδή ανύπαρκτο.
Το καλοκαίρι είναι μία διάθλαση, τόσο έξω από την πραγματικότητα, τόσο μέσα στη ζωή.

Ελάχιστα δευτερόλεπτα ήταν αρκετά, ένας ήλιος έτοιμος για τη δύση του και ένας αέρας, που έφερνε δείγματα από το άρωμα εκείνου του καλοκαιριού. Εκείνη η οπτική γωνία χθες, επιβεβαίωσε το χρόνο, ζωγράφισε την ομορφιά σου εκείνη που την κέρδισες με το μυαλό και την ψυχή, άλλα και την άλλη, την “χαρισμένη”, την άκοπη, την αντικειμενική ομορφιά, αυτήν που πάει με το καλοκαίρι. 

Η γκρίνια είναι τρόπος ζωής

Με το παρακάτω δεν γκρινιάζω. «Των οικιών ημών εμπιπραμένων, ημείς άδομεν», Πόσο δικαιώνεται ο Θουκυδίδης σήμερα βλέποντας την Ελλάδα να καίγεται και κάποιους δυστυχώς πολλούς να επιχειρούν ξεκαθάρισμα λογαριασμών πάνω στις στάχτες.

Η προσπάθεια ορισμένων “Να βρούνε κάτι να γκρινιάξουν” έχει ξεπεράσει τα όρια της διαστροφής.

Γιατί η γκρίνια είναι τρόπος ζωής, δεν γκρινιάζουμε με τα κακά που μας συμβαίνουν, αν κολλήσεις στην άρνηση, γκρινιάζεις και για τη μάνα που σε γέννησε.

Αφού πρέπει να πεις κάτι, πες κάτι καλό. Είναι πιο εύκολο το κακό θα μου πείτε. Με μια άρνηση φεύγεις απ’ την ευθύνη και δε στοιχίζει τίποτα. Το Όχι σε βγάζει από τα φρέσκα, σε χρίζει εισαγγελέα και σου δίνει το δικαίωμα να δικάζεις και να καταδικάζεις. Ενώ το Ναι... Το Ναι σε καλεί να βάλεις και συ το χεράκι σου. Σε καλεί να βάλεις έστω και ένα λιθαράκι στη διαδικασία της κοινής προσπάθειας και σε ανταμείβει με ένα κομματάκι ευθύνης. Αν μπορούσα να χρωματίσω αυτά που δημοσίως ακούγονται, προβάλλονται ή γράφονται, το μαύρο θα είχε την τιμητική του. Σκοπιμότητες, ηλιθιότητες, κάθε είδους ηλεκτρονικές μαλακίες, υπερκαλύπτουν όποια φωνή προσπαθεί να σταθεί με θετική διάθεση, στον κοινό λόγο.
Χαρακτηριστικό γνώρισμα της κοινωνίας μας: δίκες και καταδίκες με συνοπτικές διαδικασίες. Ύστερα από κάθε γεγονός οι εύκολες κρίσεις, χωρίς καμία διάθεση κριτικής, μια επιφάνεια ίσα ίσα για να καλύψει με το χρώμα της αρεσκείας του καθενός, την αλήθεια. Μια επιφάνεια που κρατάει την ιστορία σε απόσταση για μεγάλα χρονικά διαστήματα από την πραγματικότητα. Όσοι προσπαθούσαν να σταθούν κριτικά μέσα στην κάψα των γεγονότων, έθεταν αυτόματα υποψηφιότητα για την συμμετοχή τους στο τμήμα την γραφικής μειοψηφίας. Κανείς δεν ξέρει τι θα μας ξημερώσει. Η εκκρεμότητα, η αβεβαιότητα, το μίσος, η τοξικότητα, συνεργάζονται στη δημιουργία μιας ατμόσφαιρας βαθιά μολυσμένης. 

Mια υποβάθμιση βασανίζει την αισθητική μου

 

Εδώ τα νέα είναι παλιά. Μια επανάληψη. Μια υποβάθμιση άνευ προηγουμένου, αξιών, ηθών, θεσμών, ποιότητας ζωής.

Mια υποβάθμιση βασανίζει την αισθητική μου. Μια υπερτίμηση του τίποτα, μια αποθέωση του δήθεν. Επιφάνεια! Χαρές και πανηγύρια.
Πάντα θα είμαστε παγιδευμένοι στη σχετικότητα και στη διάθλαση ανάμεσα στα γεγονότα και την προβολή τους, πιστεύοντας πως το βασικό δίλημμα είναι ανάμεσα στην αλήθεια και στο ψέμα.
“Μικρός, όταν βαριόμουν τα παιχνίδια μου (το ψέμα δηλαδή) τα έσπαγα για να δω πώς δουλεύουν.” γράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου “Να βρω τον μηχανισμό τους, την αλήθεια τους. Είχα σπάσει και τις κούκλες της ξαδέρφης μου για να δω γιατί κλείνουν τα μάτια όταν ξαπλώνουν και ανοίγουν όταν είναι όρθιες. Της πέταξα την «αλήθεια» στα μούτρα της. Δεν ξαναπήρε κούκλα που να κλείνει τα μάτια. Ήταν αδύνατον πια να την πιστέψει. Της κατέστρεψα ένα από τα αγαπημένα της παιχνίδια. Και την έκανα καλύτερο άνθρωπο"
Όταν τούτες οι λέξεις γίνουν προηγούμενες, ακολουθώντας ό,τι επόμενο γραφτεί, ελπίζω να μου είναι και πιο κατανοητές… Ακριβώς όπως γράφτηκε παρακάτω.
«Ας είναι. Έτρεξα πολύ μακριά μου τελικά. Με κύκλωσα σαν αγγελία οικίας οικείας, ευάερης και ευήλιας. Τα τετραγωνικά δεν πρόσεξα κι ίσως γι’ αυτό τώρα να με στενεύουν»
Θα συνεχίσουμε με τους κύκλους, για να μην ξεχαστούμε. Σαν παρατήρηση κειμένου, σαν υποσημείωση που δεν πρέπει να ξεχαστεί. Με κοκκινίζω για να μην με χάσω. Και όσο επιστρέφω στα προηγούμενα, διαβάζοντας τα επόμενα, τόσο καλύτερα με καταλαβαίνω. Κάθε επανάληψη, ακόμα και να μην της λείπει ούτε γράμμα, δεν είναι ίδια. Ο χρόνος αμείλικτος. Οι κύκλοι είναι αυτοί που τα συνοψίζουν.
Η ζωή κάνει κύκλους λέμε, ευτυχώς, γιατί αν τραβούσε ευθεία και εγώ δεν ξέρω που θα μπορούσε να μας βγάλει...
Έκλεψα λίγο χρόνο. Απομόνωσα τους ενοχλητικούς θορύβους της τρέχουσας επικαιρότητας, φώναξα δυνατά για να το ακούσω: «δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα» και ετοιμάστηκα για τις δικές μου αλλαγές. 

Να ζούμε την καθημερινότητά μας και όχι απλώς να την καταγράφουμε

Εκείνη η κραυγή απόγνωσης από τον διαδικτυακό μου φίλο, με έκανε να δω με επιείκεια, όλα αυτά που διαδραματίζονται στο μαγικό κόσμο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. “Κουράστηκα”, με μεγάλα γράμματα σε κόκκινο φόντο, έγραφε στο fb. Μου έκανε εντύπωση, έκανα like συμπαράστασης με μια καρδιά μαύρη, σε μια κραυγή που ο άνθρωπος ήθελε να ακουστεί στα πέρατα της γης. Ήθελε να τ’ ακούσουν οι φίλοι του οι πραγματικοί, ήθελε να το ακούσει κάποιος δικός του. Και που να τα πει... “τα καφενεία όλα κλειστά κι οι φίλοι του ξενιτεμένοι , οι δρόμοι θα ήταν αδειανοί κι η πολιτεία του πιο ξένη...” φώναξε με την ελπίδα κάποιοι να τον ακούσουν. Αυτή η ανάγκη κάπου να τα πει και που δεν είχε, αφού τους παραδοσιακούς του δέκτες, τους κατάπιε η τεχνολογία, έκανε την υπέρβαση.

Διάβασα πάλι τα παλιά μου κείμενα για τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης . Επικριτικά, σκληρά θα έλεγα. Ναι είχα επιχειρήματα, δεν έδειξα όμως καμία επιείκεια.
Μπορεί να τα φωνάζει στον αέρα, όμως πολύ θα ήθελε να εκμηδενίσει την αδιάβατη απόσταση του διαδικτύου και να καθίσει στο ίδιο τραπέζι με τους φίλους του, να τους κοιτάξει στα μάτια.
Η ανάγκη για επικοινωνία έχει δημιουργήσει αυτήν την εικόνα και η ευκολία βεβαίως του μέσου, έχει οδηγήσει στην υπερβολή.
Τα παρακάτω με επιείκεια.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το Διαδίκτυο είναι ένα εξαιρετικά χρήσιμο εργαλείο, το οποίο πέρα από τις άλλες χρήσεις του, βοηθά στην επικοινωνία με έναν τρόπο εντυπωσιακά γρήγορο και ευχάριστο. Δίνει την πολυτέλεια της διατήρησης της επαφής, ενώ ταυτόχρονα βοηθά στην καταπολέμηση των συναισθημάτων μοναξιάς που μπορεί να βιώνει κάποιος.
Δυστυχώς, πολλοί χρήστες αντί να τα χρησιμοποιούν επικουρικά στις διαπροσωπικές τους σχέσεις, φτάνουν στο σημείο να τις υποκαθιστούν με τη διαδικτυακή επικοινωνία. Οι διαδικτυακές φιλίες υποκαθιστούν τις φιλίες στην πραγματική ζωή.
Όμως, παρά τη μεγαλύτερη δυνατότητα της επικοινωνίας,καμία οθόνη δεν μπορεί να αντικαταστήσει την ανθρώπινη επαφή. Στην πραγματική ζωή μία φιλία δε θα μπορούσε ποτέ να διατηρηθεί με αυτό τον τρόπο, ακριβώς επειδή αποκτάς και επίγνωση των ελαττωμάτων του άλλου και δεν τον ωραιοποιείς. Το διαδίκτυο μπορεί να δώσει την ευκαιρία να σχετιστείς ευκολότερα με άλλους ανθρώπους, αλλά μπορεί να λειτουργήσει εξίσου και διαβρωτικά, λόγω του ότι δεν υπάρχει η φυσική και ανθρώπινη επαφή.
Μπορεί με τη σωστή διαχείριση να βάλει μία υγιή υποδομή για τη σύναψη και τη διατήρηση μίας φιλικής σχέσης, αλλά δεν μπορεί να αντικαταστήσει απόλυτα τη φυσική επαφή και την ανθρώπινη επικοινωνία
Λιγο -πολύ όλοι είμαστε ένοχοι. Στην προσπάθεια μας να απαθανατίσουμε ένα τέλειο ηλιοβασίλεμα, στην τελική δεν απολαύσαμε ποτέ το θέαμα, ή αντί να απολαύσουμε το φαγητό που έχουμε μπροστά μας, η πρώτη μας έννοια είναι να το φωτογραφίσουμε και να το μοστράρουμε για να το δουν οι διαδικτυακοί μας φίλοι. Το παν είναι το μέτρο. Να ζούμε την καθημερινότητά μας και όχι απλώς να την καταγράφουμε.
Το παραπάνω με την χρήση του διαδικτύου σας έγινε γνωστό. Το χρησιμοποιώ το μέσο και το πιστεύω. Για την κατάχρησή του ο λόγος.