Μια ζωή πόσα παράπονα αντέχει;

«Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι». Αργά  και βασανιστικά, ξεκινάει «ο μεγάλος ερωτικός».

Στο περιθώριο ενός κατάλευκου εγγράφου, που έχω απέναντι μου και θέλει ν’ ανταμώσει με φράσεις,  που να δίνουν λίγο μπόι σ’ αυτόν το ξεχασμένο εγωισμό,  «Τι ρόλο παίζω;»  και «Γαμώ τις ηλίθιες ευαισθησίες μου,  που επιμένουν να με  δείχνουν δυνατό»,  αυτός εκεί στην κόντρα «αν μ’  αγαπάς και είναι  όνειρο ποτέ να μη ξυπνήσω, γιατί  με την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω…»

Αδιαχείριστες καταστάσεις ψυχής οι αποψινές.

Έχει δρόμο μέχρι το μεγάλο θυμό και ο χρόνος ο απαραίτητος, που ξέρεις, μπορεί να μας ξεφουσκώσει τα λάστιχα και να βρεθούμε  κάπου στο πουθενά,   με ένα γαμημένο παράπονο. Ανελέητο.  Και αυτό να μείνει όπως τόσα, που έγιναν λήθη.

Ύστερα να μετράω ζωές που έζησα, μέσα από τις ζωές των άλλων.

Τίποτα δεν νοιώθω δικό μου απόψε.

Μια ζωή, πόσα  παράπονα αντέχει; Πόση ανάσα μπορεί να δαπανήσει; Πόσο αλκοόλ να πιει  και τι τσιγάρα να καπνίσει;  Όλες οι απαντήσεις μου, στιγμές   ήταν,  που ο χρόνος δεν κατάφερε να τις ορίσει. Απέραντες στιγμές.  Διαρκείας.  Απόψε μοιάζουν να χορεύουν ένα ταγκό σαν εκείνο στο Παρίσι…  Απόψε, που βρίσκομαι εκεί στου δρόμου τα μισά  και προσπαθώ να τινάξω από πάνω μου όποια μάτια με λυτρώνουν, να φτάσω μέχρι τo ξέσπασμα του θυμού.  «Η  αλήθεια απεχθάνεται την καθυστέρηση» και η δική  μου αλήθεια..., αλήθεια ήρθε πολύ καθυστερημένη.

Μόλις αναρτήθηκε στο διαδίκτυο λίστα  του ΣΔΟΕ με έλληνες πολιτικούς, που ελέγχονται για παράνομο πλουτισμό. Καμία εντύπωση. Άλλη μια καθυστερημένη αλήθεια και τα παράπονα και πάλι στο εαυτό μου, που τόσα χρόνια δεν κοίταζε  τα κεραμίδια…

Είναι από τις μέρες που δεν γράφεις για κανέναν  και όμως υπάρχει η βεβαιότητα ότι μέσα απ’ αυτές τις μπερδεμένες  λέξεις,  κάποιοι θα νοιώσουν το δικό τους αίμα να τις διαπερνά,  είναι αυτοί  που εύκολα  θα τις ξεμπερδέψουν.
Θα μπερδέψω τις λέξεις για να τις βάλουν στη σειρά τα άλλα χέρια, που περιμένουν κοιτάζοντας στον ουρανό τα σήματα καπνού από το δικό μου χέρι

Η κατάληξη σχεδόν πάντα η ίδια λες και την καθορίζουμε,  αισθανόμαστε την ήττα μέσα από την γενναιότητα. Όμορφοι και ηττημένοι, γιατί πως αλλιώς θα κερδίζαμε τον σεβασμό αλλά κι το φόβο, «…γιατί τίποτα σπουδαίο χωρίς το αίμα του, τίποτα μεγάλο χωρίς το νεκρό του…»

 

Και ύστερα ήρθαν οι μέλισσες

 Για ένα θέμα που εσχάτως διαψεύστηκα,  ακόμα δεν έχω σαφή απάντηση από τον εαυτό μου.  Για τους πολιτικούς, αφαιρώντας τις αλτρουιστικές αηδίες, πάντα πίστευα ότι η φιλοδοξία ήταν το μεγάλο κίνητρο της ενασχόλησης.  Τις συζητήσεις για οικονομικά συμφέροντα, για κλοπές, για χρηματισμούς, τις απέφευγα θεωρώντας ότι εντάσσονται σε  λαϊκίστικες λογικές, που σε καμία περίπτωση δεν ταίριαζαν με την αισθητική μου. Ακόμα και στις κραυγαλέες περιπτώσεις, η  αρχική μου θέση με οδηγούσε να δω τα πράγματα με επιείκεια,  η κλεψιά  εν προκειμένω, ήθελε να εξυπηρέτηση την  άκρατη φιλοδοξία. «Αμάρτησα για το παιδί μου».

Μέχρι που ήρθαν οι μέλισσες!  Έπρεπε να δω στη φυλακή τον Τσοχατζόπουλο,  για να φανταστώ πόσοι κυκλοφορούν ελεύθεροι.  Έπρεπε  να διαβάσω, ότι ακόμα και αυτόν  τον Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων, αυτόν που ηγείται του νομοθετικού  έργου, τον θεματοφύλακα των νόμων του κράτους,  κατηγορούν για ξέπλυμα μαύρου  χρήματος. Έπρεπε να ξανάρθουν στην επικαιρότητα οι πρώην υπουργοί της Ν.Δ.  Ο κύριος Βουλγαράκης  του πολισμού, που το νόμιμο, στις παλιές του  περιπέτειες ήταν και ηθικό, όπως χαρακτηριστικά είπε για να τον καλύψει ο τότε Πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής ο νεότερος . 

Τώρα που το σκέφτομαι με το αζημίωτο λειτούργησε η πολιτική σκηνή.

Και σε τοπικό επίπεδο! Και αυτό το   αποδεικνύουν  περισσότερο από τα στοιχεία, οι κολοτούμπες,   που θα εξασφάλιζαν μια θέση μέσα ή κοντά στο μέλι. Βεβαίως υπάρχουν και εξαιρέσεις πολιτικών, που μπήκαν φτωχοί και έφυγαν ακόμα πιο φτωχοί, οι  πλειοψηφία  όμως  σε όλα τα επίπεδα της εξουσίας, χόρτασε  μέλι, τόσο, που η μεγάλη έλλειψη  στις μέρες μας, αρχίζει να αποκαλύπτει, το μέγεθος του πλιάτσικου που προηγήθηκε.

 
Προκλητικοί απέναντι στον Λαό που στενάζει από, τη φτώχια, την ανεργία. Νόμιμα λέει είναι τα πλούτη τους. Δεν έχω λόγο να αμφιβάλλω, άλλωστε το νόμιμο από το παράνομο στην περίπτωση πλουτισμού θέλει πολύ κουβέντα.
Η ολιγάρκεια είναι αρετή που διδάσκεται από την ανάγκη αλλά και από μια φρόνηση που κανείς δεν ξέρει πως αποκτιέται. Αυτοί που σήμερα μας κυβερνούν  δεν είναι οπαδοί αυτής της άποψης και πως άλλωστε θα μπορούσε, είναι σημαιοφόροι  της πολιτικής που θέλει τους πλούσιους να γίνονται πλουσιότεροι και τους φτωχούς φτωχότεροι.
Το κακό στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι ότι αυτή η στάση περνάει με ευκολία πλέον στην κοινωνία, που μένει απαθής σε τέτοια φαινόμενα και όταν δοθεί η ευκαιρία θέλει να τ’ ακολουθήσει. Για όλα αυτά που ακόμα δεν έχουμε δει, δυστυχώς έχει μερίδιο ευθύνης και η κοινωνία.
«Κάποτε η φτώχεια», υποστηρίζει ο Κωστής Παπαγιώργης, δεν ήταν ντροπή, παρότι ήταν αφόρητη, σήμερα έχει τεθεί εκποδών διότι δεν ταιριάζει με τίποτα.
Ο κύβος έχει ριφθεί προ πολλού. Το «δούλεψε να ζεις και κλέψε να ’χεις» ανταποκρίνεται στο φλέγμα, που έχει διαδοθεί. Οι τάξεις εξαρθρώθηκαν, υποχρεώσεις και δικαιώματα υποτιμήθηκαν, οπότε πήρε κεφάλι μια ανεξέλεγκτη ροπή προς τα επάνω, όπου ο ένας έχει πλησίον τον κανένα.
Τηρουμένων των αναλογιών, τα νεόκοπα ήθη επιβάλλονται και στις κατώτερες βαθμίδες της κοινωνικής κλίμακας. Έστω και σαν μαράζι. Ένας πολιτικός ανήρ που απέχει από τις αμαρτωλές συνάφειες, θα μπορούσε να αποτελεί παράδειγμα. Το παράδοξα είναι ότι ο τίμιος πολιτικός αποσιωπάται, δεν ενδιαφέρει κανέναν. Απεναντίας, ο «ύποπτος» νεόπλουτος της   εξουσίας,  που υπερασπίζεται μια πολιτική που της λείπει το φρόνημα της ολιγάρκειας,  ακόμα ερεθίζει τα αντανακλαστικά του ψηφοφόρου.

Ελευθερία είναι η αλήθεια

Να και η άλλη ματιά, απαλλαγμένη  από πάθη  του παρελθόντος,  από εμφυλίους και δικτατορίες. Πατάει  στην πεμπτουσία του συστήματος, στα στάνταρ  μιας εποχής, που οι όποιες αποκλείσεις, σε πετούσαν  στο περιθώριο.  Σ’ αυτά που δεν έμαθε  γιατί δεν θα μπορούσε να μάθει και ανακαλύπτει εκ των υστέρων, την αλήθεια και ελευθερώνεται.

«Αντισταθείτε 
σ' αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι 
και λέει : καλά είμαι εδώ..».

Κι άλλα ακόμα «αντισταθείτε» έγραφε ο Μιχάλης Κατσαρός εξήντα χρόνια πριν, στη «διαθήκη του»  τότε που φιλοξενούσε το Μίκη Θεοδωράκη στο μικρό του υπόγειο στο Χαλάνδρι. Σήμερα, λέει ο Οδυσσέας Ιωάννου, «το σπιτάκι, το εξοχικό, το αυτοκίνητο, την άδεια ταξί, την άδεια φορτηγού… αυτά που μας έταζε ο καπιταλισμός για να τον αγαπήσουμε», μας τα χτυπά. Μας παίρνει πίσω την μικροϊδιοκτησία μας.
Όσα μας είπαν να αποκτήσουμε, για όσα σπουδάσαμε, για όσα δουλεύουμε, για όσα κουράστηκαν οι προηγούμενοι για να μας εξασφαλίσουν, για το ένα κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι μας, ας τιμωρηθούμε τώρα.
Για την πολυπόθητη εξασφάλιση του πτυχίου, για τη θέση στο δημόσιο, τη θέση κάπου τέλος πάντων, τα σχολεία των παιδιών, την κυριακάτικη ταβέρνα, τις μικρές διακοπές τον Αύγουστο, να τιμωρηθούμε.

Λάθος πορεία ακολούθησες κυρία μου! Αυτά που ήξερες να τα ξεχάσεις. Το σπιτάκι, το αυτοκινητάκι κτλ.
Μα ήμουν καλή μαθήτρια, καλή φοιτήτρια και συνεπής εργαζόμενη, όλα για το σπιτάκι και το αυτοκινητάκι. Μάθαινα και ξένες γλώσσες, διάβαζα και εξωσχολικά, μου άρεσε και η ποίηση. Κατσαρό διάβασες; Δεν τον ήξερα.
Η αλήθεια του κρυβόταν ακριβώς επειδή ήταν αλήθεια. Τώρα, τα προφητικά του λόγια, τον κάνουν να μοιάζει μάντης παρά ποιητής. Γιατί έγραψε απαλλαγμένος από την ανάγκη της ύλης, την εξάρτηση της κάθε λογής εξουσίας, ελεύθερος από τις ανάγκες που μας δημιούργησαν για να μας τις πάρουν βίαια πίσω. Μας είπε την αλήθεια ο Μιχάλης Κατσαρός αλλά το δυτικό όνειρο του καπιταλισμού υλοποιημένο άτσαλα εδώ, στην ανατολική άκρη της Μεσογείου, δε μας άφησε να τη δούμε.
Η αλήθεια δε διδάσκεται, δεν κυκλοφορεί. Τη βλέπεις μόνο, με μάτια ανοιχτά και μυαλά ελεύθερα. Ελευθερία είναι η αλήθεια, όχι ανάπηρη όμως.