Για αυτούς που επιμένουν δημοσιογραφικά

Για μένα φαντάζει ακατόρθωτο, να αρθρογραφώ καθημερινά με αφορμή την τοπική επικαιρότητα. Πολλές φορές, θα το έχετε παρατηρήσει, κάνω στροφές 180ο προκειμένου να αντέξω στη φθορά, που προκαλούν τα χιλιοειπωμένα προβλήματα και τα φθαρμένα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν στην τοπική πολιτική σκηνή.
Για να είμαι πιο ακριβής, αυτά τα ταξίδια έξω από τα χωρικό μας ύδατα, διαρκούν πολύ περισσότερο από την εδώ παραμονή μου. Απορώ πως κάποιοι αρθρογράφοι καταφέρνουν να καλύπτουν διπλάσιο χώρο από τον δικό μου με θέματα αμιγώς τοπικά. Πρόκειται για κατόρθωμα και δεν το λέω ειρωνικά. Δεν είναι εύκολο να βγάζεις από τη μύγα ξύγκι. Δεν είναι εύκολο με αφορμή το μήνα του μέλιτος στο νησί μας του πρίγκιπα Ουίλιαμ, να γράφεις μίση σελίδα λέξεις. Δεν είναι εύκολο για θέματα ελάσσονος σημασίας όπως το παραπάνω, να υποστηρίζεις μια καθημερινή στήλη.
Μπορεί το περιεχόμενο να μην με βρίσκει σύμφωνο, μπορεί πολλές φορές να διαφωνώ με τις θέσεις, αυτό όμως δεν αναιρεί την προσπάθεια των αρθογράφων, που καταφέρνουν να κτίσουν με επιχειρήματα ένα ολοκληρωμένο κείμενο, έχοντας μάλιστα για εφόδιο, φθαρμένα υλικά, φθαρμένα πρόσωπα και πεθαμένες λέξεις.

Η παραπάνω αναφορά επαίνου, για αυτούς, που δυστυχώς είναι λίγοι, επιμένουν δημοσιογραφικά και αφορμή, επισήμανση αναγνώστη, ότι οι περισσότεροι δημοσιογράφοι που στελεχώνουν σήμερα τα τοπικά ΜΜΕ δε γραφούν, δεν κρίνουν, δε σχολιάζουν, απλά μεταφέρουν, είναι όπως τους χαρακτήρισε «νεροκουβαλητές». Στη γλώσσα μας το λέμε ρεπορτάζ, και το ζητούμενο είναι η μαρτύρια του δημοσιογράφου να αγγίζει την πραγματικότητα, μια δύσκολη δουλειά, που πολλές φορές χρειάζεται να ψάχνει κάτω από την επιφάνεια. Το ρεπορτάζ είναι η βάση, τα δεδομένα για να στηριχτεί ένα άρθρο.
Κάποιοι απ’ αυτούς που κάνουν ρεπορτάζ επιβάλλεται να πάνε παραπέρα. Σήμερα ελάχιστοι γράφουν από το χώρο και μάλιστα μιας γενιάς, της δίκης μου, που δεν θα αργήσει να παραδώσει τη σκυτάλη.
Είναι δικαιολογημένη η επισήμανση, θα περίμενε κανείς απ’ αυτούς που βλέπει καθημερινά, που έρχονται σε επαφή μαζί του, κάποια στιγμή να διαβάσει ή να ακούσει τις απόψεις τους.
Από αλλού ξεκίνησα και αλλού κατέληξα, για να μην σας μπερδεύω στην αρχή απάντησα σ’ αυτούς που με παροτρύνουν να γράφω κείμενα με περισσότερο τοπικό χαρακτήρα και η συνέχεια, μπορεί να είναι και ένα άλλο μέρος της απάντησης…

Η φθορά της αναμονής

Πρέπει συνεχώς να το υπενθυμίζω. Κείμενα που προέρχονται από προσωπικές εμπειρίες, ποτέ δεν λένε όλη την αλήθεια. Όχι από έλλειψη ειλικρίνειας, αλλά επειδή το υπαγορεύουν καθαρά ψυχολογικές και αισθητικές ανάγκες. Το προσωπικό χρησιμεύει σαν προσάναμμα. Αυτό που αποτυπώνεται στο χαρτί αποκτάει μια αυτόνομη ύπαρξη, μια δική του αλήθεια που κατά κανόνα δεν έχει μεγάλη σχέση με τη δική μου.
Θα ήταν καλύτερα τα πράγματα αν μπορούσαμε να ζήσουμε τα καλά και τα κακά χωρίς να τα περιμένουμε. Τελικά οι ώρες της αναμονής, είναι αυτές που κλέβουν το πραγματικό χρόνο από την ζωή μας. Τα πράγματα όταν έρθει η ώρα τους, σχεδόν ποτέ, δεν είναι ούτε όσο καλά τα ονειρευόμαστε, ούτε όσο κακά τα φοβόμαστε. Δεν έχουμε λόγους να τρωγόμαστε γεμίζοντας το κεφάλι μας με χίλιες δυο στέψεις, στην προσπάθεια μας να προβλέψουμε. Μην φθείρεστε με συνεχή προγνωστικά, το μέλλον δεν προβλέπεται και ας διαφωνούν οι αστρολόγοι.

Πάει καιρός, που η ανασφάλεια, το σκοτάδι το αβέβαιο μέλλον, οι χειρότερες μέρες που περιμένουμε και δεν γνωρίζουμε, μας έχουν επιβαρύνει την πραγματικότητα και μας στερούν κάθε διάθεση για παραπέρα. Ναι είναι κακές οι μέρες που περνάμε, γιατί όμως να τις κάνουμε χειρότερες προσθέτοντας, τους φόβους μας γι’ αυτά που περιμένουμε και δεν ξέρουμε;
Να ζήσουμε τις στιγμές. Να ζήσουμε το σήμερα, αύριο κανείς δεν ξέρει. Όχι για τα χρόνια που έρχονται ούτε για την επομένη στιγμή δεν αξίζει να σπαταλάμε το χρόνο.
Ότι δύσκολο περίμενα με κάποιο μαγικό τρόπο, το ξεπερνούσα, ποτέ δεν ήταν τόσο δύσκολο όσο φοβούμουνα και ας μου είχε κλέψει νύχτες ύπνου και ηρεμίας, ακόμα και αν οι φόβοι μου είχαν επαληθευτεί το κακό ήταν λιγότερο κακό από το βάσανο του μυαλού μου.
Δεν γράφω κάτι καινούργιο, όμως ασκούμε σε μια προσπάθεια να μετριάσω τους φόβου μου. Να κερδίσω το χρόνο της αναμονής, αυτό το χρόνο που είναι εκτός γεγονότων, πέρα από την πραγματικότητα. Αυτόν τον πολύτιμο χρόνο που σπαταλάμε και αν τον μετρήσουμε, είναι τα περισσότερα χρόνια μιας ζωής.
Τίποτα δεν φοβόμαστε όταν το ζούμε. Τίποτα δεν πρέπει να φοβόμαστε πριν το ζήσουμε.

Ο Καλλικράτης περνάει απ’ τις κοινότητες

Αν δεν ζωντανέψουν οι κοινότητες, ξεχάστε τον Καλλικράτη. Το πως είναι μια άλλη ιστορία, που μάλλον θα έπρεπε να είχε προηγηθεί. Δυστυχώς το πολιτικό προσωπικό, σε ένα μεγάλο βαθμό, που βρίσκεται σήμερα στα κοινοτικά συμβούλια, απλώς συμπλήρωσε ψηφοδέλτια.
Επαναφέρω ένα παλαιότερο κείμενο, που οι σημερινές ανάγκες το κάνουν περισσότερο επίκαιρο από ποτέ.
Έχουμε γράψει κατ’ επανάληψη, ότι η ανάπτυξης της πόλης και η ανάδειξη του μνημειακού χαρακτήρα της, αντανακλά σε ολόκληρη την Κέρκυρα. Για να είμαστε δίκαιοι όμως, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι η σχέση της πόλης με την ύπαιθρο στην ουσία είναι ισότιμη. Η προκοπή του χωριού είναι και προκοπή της πόλης. Ιδού τι έλεγε σε προεκλογική του ομιλία ο Ιάκωβος Πολυλάς.
«…Τότε ο Πολυλάς έπιασε στο χέρι του ένα μεγάλο κλωνάρι ελιάς, που το είχε ακουμπισμένο δίπλα του. Το σήκωσε ψηλά και δείχνοντας το συνέχισε:

Ιδού το άγιο των αγίων της Κέρκυρας και των Κερκυραίων. Ιδού το σύμβολο που θα συγκεντρώσει και έπρεπε να έχει ήδη συγκεντρώσει την προσοχή, την στοργή και το ενδιαφέρον κάθε πολιτευτού τιμίου, που ενδιαφέρεται πραγματικά για τον τόπο και την προκοπή του. Θ’ αγωνιστούμε εμείς γι’ αυτό. Πρώτος και κύριος αγώνας μας, πρώτη και κύρια μας επιδίωξις η προκοπή του χωριού. Γιατί η προκοπή του χωριού είναι και της χώρας προκοπή. Όχι απατεωνίες. Όχι δημοκοπίες, Όχι υποσχέσεις που μένουν απραγματοποίητες. Όχι ψέματα για να ξεγελάμε τους χωρικούς και να τους παίρνουμε την ψήφο. Δεν θα κάνουμε αυτό εμείς. Ποτέ! Στο πρόγραμμα μας είναι πρώτ’ απ’ όλα αυτός ο αγώνας. Τόσο μάλιστα, που και όλη μας η πολιτεία αυτός ο αγώνας θα την καθοδηγεί. Αυτός θα προπορεύεται και γι’ αυτό, να, αυτό το κλαρί της ελιάς, το κάνω σύμβολο του αγώνα μας, σύμβολο του κόμματος μας, σύμβολο δικό μου και δικό σας και σύμβολο του κάθε Κερκυραίου που πονάει την Κέρκυρα και θέλει στ’ αλήθεια να δουλέψει γι’ αυτήν».
Δυστυχώς αυτή η αμφίδρομη σχέση έχει πάψει προ πολλού να υφίσταται. Πέσαμε με τα μούτρα στην τουριστική ενασχόληση εγκαταλείποντας το «άγιο των αγίων της Κέρκυρας». Τώρα που οι επισκέπτες μας έχουν γυρίσει την πλάτη, εμείς περιμένουμε το μάννα εξ ουρανού.
Τότε η Κέρκυρα είχε πολιτικούς που την πονούσαν. Σήμερα;

Άλλο σχήμα εκτός του κύκλου γιατί δεν ζωγραφίζω;

Ας ξεκινήσουμε την εβδομάδα με ένα σχόλιο αγνώστου πατρός, σε απάντηση του προηγούμενου.
«Προς τι ποιος έχει δίκιο, προς τι το βάσανο ανολοκλήρωτων συζητήσεων, προς τι η προσπάθεια το παρελθόν να γίνει μέλλον;
Συγκατάβαση μυρίζει τόσος προβληματισμός όχι;
Άσε τα δίκαια για τους αρμόδιους και τη σιωπή για τους αμνούς. Οι συζητήσεις ας μένουν ανολοκλήρωτες, τέτοιες που είναι. Όσο για τα ώριμα πεσμένα φρούτα, ως συμπεράσματα αισθημάτων, πονόκοιλο προκαλούν.
Όλα εδώ παίζονται φίλε μου. Τώρα κάθε στιγμή, στην αναμέτρηση.....με τη ζωή.(τη ζηλεύω είναι τόσο ευφάνταστη αυτή η πόρνη!).
Ο καθένας με τα όπλα του λοιπόν.
Και γω μόνο από στιγμές γνωρίζω. Από αυτά τα προστιθέμενα μικρά - μεγάλα άταχτα κομμάτια της ζωής μου, που χοροπηδούν αλλάζοντας θέσεις αδιάκοπα και δυσκολεύουν τη λογική, που έχουν όλα τα χρώματα και παράγουν κάθε ήχο σε ποικίλες εντάσεις και ερεθίσου διαρκώς τη ψυχή. Πίνακα τείνουν να ολοκληρώσουν μα τότε δεν θα είμαι.
Προς το παρόν το θάνατο ακόμα τον φοβάμαι. Τον έρωτα προσπαθώ».

Υπέροχη η εκπομπή του Παπαδόπουλου και η μαρμελάδα μου, που τη πούλησα, επίσης.
"Ασημίνα" όχι από το άσημη αλλά από το "Γερασημίνα".

Ότι ξεκίνησα να γράφω, το έσβησα. Το έσβησε το φως του ήλιου. Γεννήθηκε μια ακόμη μέρα, μέσα της λέω να χαθώ. Είναι μέρες τώρα που μια σιωπή μ’ ακολουθεί. Αόρατη. Όσο κι αν προσπαθώ να την εντοπίσω αυτή παραμένει κρυμμένη. Θα πάρω ξένα λόγια, γιατί απάντηση δεν έχω. Φεύγω αλλά το παράπονο δεν φεύγει. Κρύβομαι και με βρίσκει. Άλλο σχήμα εκτός του κύκλου γιατί δεν ζωγραφίζω; «Μην με ρωτάς. Απάντηση δεν έχω. Ό,τι ήταν να πω το είπα. Ό,τι ήταν να κάνω το έκανα. Δεν θα μπω στην διαδικασία να αποδείξω. Τίποτα. Ότι είμαι φαίνεται. Κι αν δεν το βλέπεις δεν ευθύνομαι εγώ». Τίποτα δύσκολο. Τίποτα ακατανόητο. Τίποτα μεγάλο δεν κρύβεται πίσω από ό,τι λέω. Όσο για την μαρμελάδα… «Υπάρχει για όλα συνταγή; Υπάρχει για όλα δόση; Λες να είναι η ζωή μαρμελάδα για να μπορέσεις να μετρήσεις εκ των προτέρων τα υλικά της; Δεν νομίζω. Δεν μπορείς να κρατήσεις καμιά αναλογία υγρών και στερεών. Ότι σου βγει λοιπόν. Ότι μπορέσεις, όπως μπορέσεις. Αλλά μόνος σου. Γιατί είναι που είναι αλλόκοτη, αν και άλλοι μπλεχθούνε δεν πρόκειται να δέσει με τίποτα. Άσε που θα σου ζητάνε και βαζάκι».