Στάση; Της εν δυνάμει πρέπει ζωής.

Υπάρχουν κλισέ, που επανέρχονται κάθε προεκλογική περίοδο,  για να μας αναγκάζουν να επαναλαμβάνουμε. Να επαναλαμβάνουμε, ότι  το νέο δεν πηγάζει πάντα  από τους νέους, αλλά από μυαλά που σκέπτονται προοδευτικά.    

Οι απόψεις του απέναντι μου νεαρού, μυρίζουν ναφθαλίνη. Ένα κακοτυπωμένο αντίτυπο,  από ένα πρωτότυπο, που ζητάει παράταση χρόνου. Ανώριμη ακόμα η φωνή για να τραγουδήσει, εκείνο το γνωστό ζεϊμπέκικο, που  κάποτε μας ξεσήκωνε.  Και όταν  ωριμάσει,  θα έχει ξεχάσει λόγια και ρυθμό, θα  τον έχει κάνει πέρα η νέα εποχή, που έκανε το λάθος να μην την ακολουθήσει.   Στάση; Της εν δυνάμει πρέπει ζωής. Που είναι η επανάσταση;  Όταν πριν τέσσερα  χρόνια έγραφα «Οι νέοι γέροι», είχα την αίσθηση αργότερα, ότι με είχαν παρασύρει μεμονωμένα γεγονότα. Πολύ αργότερα ήρθε η επιβεβαίωση.

Το νέο δεν πηγάζει πάντα από την ηλικία. Τα φαινόμενα στην προκειμένη περίπτωση απατούν. Μπορεί οι νέοι να ξεχωρίζουν με το φρέσκο δέρμα, με την ζωτικότητα, με τις σεξουαλικές επιδώσεις (δεν είναι σίγουρο), με την απειρία, με τη μαλακία που επιτρέπεται, με την αθωότητα, με την υπερβολή, με την άγνοια κινδύνου. ΟΧΙ πάντα με το μυαλό. Η παραγωγή νέων ιδεών δεν είναι προνόμιο των νέων, είναι και των νέων. Για να εξηγούμαστε. Αυτό «το φρέσκο αίμα», στην πολιτική, «οι νέοι άνθρωποι», «τα νέα μυαλά», είναι συνθήματα βγαλμένα από μεγάλους, που με προμετωπίδα νέους, κυρίως γερασμένους στο μυαλό, επιχειρούν να ρετουσάρουν την εικόνα τους και να εξυπηρετήσουν τις ανήθικες προτάσεις τους. Ποτέ ένας νέος, που δεν παίζει το ρόλο του απέναντι μου νεαρού, δεν θα επικαλεστεί σαν επιχείρημα την νεότητα του, προσπαθώντας να πείσει για τις ικανότητες του. Αυτό αν συμβαίνει, σημαίνει ότι πίσω από το νεαρό της ηλικίας του, κρύβεται ένα μεγάλο τίποτα, ή το πολύ πολύ ο μπαμπάς του,  στην καλύτερη περίπτωση και στη χειρότερη η μαμά του.
Ξεκινάω απ’ αυτήν την τραγική διαπίστωση και θέλω να ξεκαθαρίσω, ότι με τα παραπάνω επιχειρώ να υπερασπιστώ την πλειοψηφία της νεολαίας, που δεν ασχολείται με την πολιτική. Το νέο αίμα, οι νέοι άνθρωποι, είναι αυτοί που σήμερα, απογοητευμένοι απ’ όλα αυτά που βιώνουν, προσπαθούν να βρουν βηματισμό, σε μια κοινωνία που τους έχει στο φτύσιμο. Αν θέλουμε να μιλάμε για πραγματική αλλαγή, αυτή θα υπάρξει μέσα από κάποια πρωτοπορία που θα γεννηθεί, από την ανάγκη, την οργή και τον αγώνα .

Οι νέοι που ασχολούνται σήμερα με την πολιτική και σε πολλές περιπτώσεις επιστρατεύονται για να βγάλουν τα κάστανα απ’ την φωτιά, δεν είναι αποτέλεσμα συγκρούσεων αλλά διαδοχής. Είναι ότι χειρότερο μπορεί να μας προκύψει, είναι νέοι γέροι, συντηρητικοί με καμένα μυαλά. Δεν μπορεί να γεννηθεί το νέο, από πεθαμένα σπέρματα, γεροντοπιάσματα είναι, κακέκτυπα, ενός συστήματος που ακόμα αντέχει και επιχειρεί μέσα από μεταγγίσεις να κερδίσει χρόνο.
Δυστυχώς αυτό το φαινόμενο διαπερνάει ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, από το «παιδομάζωμα» της αριστεράς, κυρίως τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης  - αλήθεια που πήγαν όλοι αυτοί οι Κνίτες και οι Ρηγάδες, - μέχρι τις πολιτικές οικογένειες των αστικών κομμάτων από παππού σε εγγονό. Για να μην αδικήσω την αριστερά, οι περισσότεροι που ψάχνω ιδιώτευσαν, ενώ αντίθετα, στα κόμματα της δεξιάς αυτά που σήμερα είναι στην εξουσία, ακόμα συνεχίζεται η παράδοση - παραλαβή.
Δυστυχώς αυτοί οι νέοι, που σήμερα φιλοδοξούν να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο, είναι απομεινάρια ενός γερασμένου συστήματος, δεν έχουν αναδειχθεί, έχουν τοποθετηθεί και ως εκ τούτου, αδυνατούν να καθοδηγήσουν την πραγματική νέα γενιά. Είναι η συνέχεια του παλιού και δεν παρέχουν καμία εγγύηση για το μέλλον.
Και από άποψη αισθητικής αν το δει κανείς, η όλη στάση τους παραπέμπει σε άλλες εποχές, η εμφάνιση τους, το ντύσιμο τους, το λεξιλόγιο τους… μου θυμίζουν την γηραιά δασκάλα μου, στο δημοτικό…

Έχουμε πόλεμο. Μην αργείτε

Για να δυναμώσουμε τη συλλογική προσπάθεια, χρειάζεται πρώτα απ’ όλα  να δώσουμε την προσωπική μας μάχη. Να σταθούμε στα πόδια μας. Να διώξουμε τους  φόβους   και να προσθέσουμε δύναμη  στο κοινό αγώνα.   Βεβαίως είναι εύκολο να το διατυπώνουμε, πάρα πολύ δύσκολο όμως, να το εφαρμόσουμε.  Το επισημαίνουμε, γιατί η κρισιμότητα της κατάστασης επιβάλει, «ηθικό ακμαιότατο». Χρειάζεται να ντοπάρουμε τους εαυτούς μας, ο καθένας με τον τρόπο του, προκειμένου, να μην δώσουμε την μάχη με κατεβασμένα κεφάλια. Δεν χρειάζεται  να μπούμε σε λεπτομέρειες,  θα χαθούμε στην μετάφραση.

Μια απλή κίνηση είναι τελικά. Στρίβεις το χερούλι της πόρτας δεξιά  και αφήνεις πίσω το μικρόκοσμο σου. Τον απέραντο πριν λίγα δευτερόλεπτα. Αφήνεις πίσω σου, τα ανυπέρβλητα προβλήματα, που  σε βασάνιζαν και αρχίζεις να προχωράς  με ανάσες που ολοκληρώνονται,  σε μια διαδρομή με σπίτια γύρω σου,  που κατοικούνται από ανθρώπους, που έχουν αίμα. Που έχουν μικρές στιγμές μεγαλύτερες από μια ζωή.  Αυτός ο κόσμος των εξαιρετικών αισθημάτων, ο πραγματικός κόσμος, ο μεγάλος,  είναι κόσμος μας.

Σ΄ αυτόν τον αληθινό κόσμο, όλα εκείνα τα μεγάλα που μας βασάνιζαν στο προηγούμενο περιβάλλον, μοιάζουν αστεία. Τα διλλήματα, η ψυχολογική πίεση, η αγωνία, η ανασφάλεια, μοιάζουν ξεθωριασμένοι εφιάλτες από το φως της μέρας.

Για τον τόπο.  Για τη ζωή μας.

Είναι ανάγκη εμείς που δεν μας υποτάσσουν οι σκοπιμότητες, που βλέπουμε και λίγο έξω από τον μικρόκοσμο μας, εμείς  οι πιο ψύχραιμοι, να ξεφύγουμε από αυτό το βάλτο. Να ξεφύγουμε από τα συνθήματα, και τα ΘΑ.  Να καταθέσουμε τη ψυχή μας, σ’ αυτήν την πόλη, σ’ αυτόν τον έρωτα σ’ αυτά τα παιδιά. Να καταθέσουμε την ψυχή μας, πέρα και έξω από τον εαυτό μας. 

Να πάμε παραπέρα από την τηλεοπτική προπαγάνδα,  που υπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα.  Να δούμε τις ανάγκες αυτής της κοινωνίας και να συνθέσουμε δημιουργικές δυνάμεις σε μια προσπάθεια υπεράσπισης όλων εκείνων των αξιών που συμβάλουν στην καλύτερη ποιότητας ζωής. Που συμβάλουν στην καλύτερη κοινωνία. 
Εργατικότητα, μετριοφροσύνη και πολύ ψυχή, είναι τα απαραίτητα υλικά σ’ αυτόν τον αγώνα.. Με μικρές καθημερινές νίκες, που θα τις χαιρόμαστε χαρίζοντας χαρά.
Τι άλλο να γράψουμε; Δεν χρειάζεται  να μπούμε σε λεπτομέρειες,  θα χαθούμε στην μετάφραση. Έχουμε πόλεμο. Μην αργείτε.    

Στο «Σύγνεφο με παντελόνια», ο Μαγιακόφσκι, προσπάθησε  να γίνει επεξηγηματικός.
«Τη σκέψη σας που νείρεται πάνω στο πλαδαρό μυαλό σας, σάμπως ξιγκόθρεφτος λακές σ’ ένα ντιβάνι λιγδιασμένο, εγώ θα την τσιγκλάω επάνω στο ματόβρεχτο κομμάτι της καρδιάς μου. Φαρμακερός κι αγροίκος πάντα ως να χορτάσω χλευασμό».
Εικοσιδυό χρονών λεβέντης τότε που έγραφε αυτά. Στα τριάντα εφτά του, αυτοκτόνησε είχε βαρεθεί τις επεξηγήσεις και τις πολλές συνεδριάσεις.
«Ξημερώνει και εγώ ονειρεύομαι: Ω, να γινόταν μια συνεδρίαση ακόμα για να καταργηθούνε όλες οι συνεδριάσεις.
Άμα πρέπει να εξηγείς  τα αυτονόητα το έχεις χάσει το παιγνίδι. Σπαταλάμε πολύτιμο χρόνο και έχουμε πόλεμο…