Η αγία ευκολία

Τι ωραίος αυτοκινητόδρομος ο νέος πεζόδρομος στην Ξενοφώντος Στρατηγού στο Μαντούκι...
Η ευκολία που αποτελεί θρησκεία για αυτή τη πόλη έκανε και πάλι το θαύμα της. Ένα έργο που πέρασε από χίλια κύματα για να ολοκληρωθεί, που ταλαιπώρησε για πολύ χρόνο τους κατοίκους και τους επαγγελματίες, τελικά ολοκληρώθηκε και παραδόθηκε πριν λίγες μέρες, δίνοντας άλλο αέρα σε μια φτωχογειτονιά. Για να ακριβολογούμε θα μπορούσε να δώσει άλλον αέρα αν η χρήση της γινόντανε από πεζούς, που γι’ αυτό άλλωστε έγινε και όλη αυτή η φασαρία. Σήμερα ακολουθώντας την πεπατημένη θυσιάζεται χάρη της αγίας ευκολίας.
Η Ξενοφώντος Στρατηγού, αποτελεί άλλο ένα λαμπρό παράδειγμα, για τις αιτίες που μας οδήγησαν στην παρακμή.
Όπως πληροφορήθηκα από τον υπεύθυνο Δημοτικό Σύμβουλο της Επιτροπής Κυκλοφορίας του Δήμου, χθες άγνωστοι ξήλωσαν τις μπάρες που είχαν τοποθετεί προκειμένου, να διαφυλαχθεί ο πεζόδρομος.
Ένας δρόμος που θα επέτρεπε να προστατεύεται από τους ίδιους τους κατοίκους της περιοχής, φαίνεται πως θα έχει την ίδια τύχη με τους περισσότερους πεζόδρομους της πόλης μας.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο, η κρίση που μαστίζει το νησί μας τα τελευταία χρόνια, εκτός των άλλων που έχει μαλλιάσει η γλώσσα μας να τα υπενθυμίζουμε, σε ένα μεγάλο βαθμό, εξαρτάται και από την συμπεριφορά μας.
Ας ξαναθυμηθούμε, γυρίζοντας, κάποιες δεκαετίες πίσω, την Κέρκυρα που ενέπνευσε, τον Δημήτρη. Ι. Σουρβίνο, για να διαπιστώσουμε ότι αυτή η εξέλιξη δεν είναι τυχαία
Βαβυλώνιοι Ασιάτες Ευρασιάτες/ ταξειδιώτες εκδρομείς επιδρομείς/ περίδρομοι κοντοβράκηδες/ διοπτροφόροι και μη/ δόκτορες και διαρρήκτες/ στα θερινά πουκάμισα τους/ σχεδιασμένα σημεία και τέρατα/ και γραφές ακατάληπτες λατινογενείς/ επίσης ξενωτικες εξωτικές γυναίκες/ μες απ’ τα διάφανο χιτώνα τα στήθια/ κρέμονται γυμνά και έτοιμα προς χρήσιν/ ιθαγενείς ανθεκτικοί επιβήτορες/ κράχτες μεταπράτες μικρέμποροι/ μικράνθρωποι θεομπαίχτες/ καρότσια παρδαλά με εικονίσματα ταλαίπωρα/ οσίων μαρτύρων και παλληκαριών/ της Παναγίας της Μαυροφορούσας/ και του Παλαιολόγου του στερνού μας/ μπρίκια τηγάνια και κάλπικα νομίσματα/ δήθεν αρχαία και η γενική της πόλης άποψη/ σε φωτογραφία κίτρινη από δίπλα/ περί τα τέλη του δεκάτου ενάτου αιώνα.

Ποια συνέχεια θα μπορούσε να έχει αυτή εικόνα των περασμένων δεκαετιών; Η γενική της πολλής άποψη, σε φωτογραφία κίτρινη, έπνιγε κάθε προσδοκία.

Αν ήξερε η πλατεία…

Μια άλλη άποψη για τις άθλιες τηλεοπτικές εκπομπές κοινωνικού περιεχομένου, που συνεχώς πληθαίνουν. Αν ψάξουμε τα βαθύτερα αίτια, θα δούμε τι οδήγησε όλους αυτούς τους άμοιρους ανθρώπους να λένε τον πόνο τους μπροστά στην τηλεοπτική κάμερα.
Άκουσα το Διονύση Σαββόπουλο, παλαιοτέρα να υποστηρίζει, ότι αυτού του είδους οι εκπομπές, έχουν αντικαταστήσει την πλατεία του χωριού. Την πλατεία του χωριού που νέκρωσε, την πλατεία που ήταν ο κατεξοχήν χώρος που έβγαινα τα άπλυτα στη φόρα
Τι να κάνει ο απελπισμένος, Το κράτος απέναντι του εχθρικό. Με τους δικούς του στα μαχαίρια. Τα καφενεία έγιναν καφέ. Η πλατεία του χωριού έχει κατεβάσει ρολά. Κάπου πρέπει να πει τον πόνο του. Έρχεται η τηλεόραση, του ανοίγει διάπλατα τις αγκάλες της, του δίνει την ευκαιρία να εκπληρώσει την ανάγκη του. Θέλει να φωνάξει για το δίκιο του, αυτό που τέλος πάντων που νομίζει ότι έχει. Θέλει να δοκιμάσει, να αντιπαρατεθεί, να ξεσπάσει, ν’ ακούσει τους άλλους να του πουν ότι έχει δίκιο ή άδικο. Θέλει να ξεθυμάνει.
Σήμερα που οι γύρω του είναι κρυμμένοι στο καβούκι τους, ξαπλωμένοι στον καναπέ, απέναντι από μια άψυχη συσκευή να δέχονται μηνύματα, αυτός πρέπει να βρει τρόπους να τους δώσει τα δικά του. Από την πλατεία έχουν χαθεί, από την κοινωνία έχουν χαθεί. Εντάχθηκαν πλέον στην κοινωνία της τηλεόρασης.
Αν υπάρχουν βέβαια κάποιες δικαιολογίες είναι για όλους αυτούς τους απελπισμένους, γι’ αυτούς που έχουν εξαντλήσει όλα τα όρια, που απέναντι τους ο τοίχος είναι απροσπέλαστος, που νοιώθουν την ανάγκη κάπου να τα πουν, έστω και στην τηλεόραση και ας ξέρουν τη ξεφτίλα που τους περιμένει.
Αν ήξερε η μικρή πλατεία, που τόσο στοργικά δέχτηκε πίκρες και χαρές με τον σεβασμό που απαιτούσε η κάθε περίσταση, αυτήν την τραγική εξέλιξη, θα είχε ακόμα ανοιχτή την αγκαλιά της…

Δωρεάν, δωρεάν παιδεία

«Η παιδεία ξαναπάει στο διάολο» τιτλοφορεί στο πρωτοσέλιδο της σήμερα, η εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», αφορμή οι δηλώσεις του νέου Υπουργού Άρη Σπηλιωτόπουλου, ύστερα από την συνάντηση του με τον Πρωθυπουργό. «Όλα θα ξεκινήσουν από μηδενική βάση» διαμήνυσε ο Υπουργός. Κοιμηθείτε, μόνο στο όνειρο σας μπορεί να εκπληρωθούν οι προσδοκίες. Δωρεάν, δωρεάν παιδεία, όπως λέει και ένας φίλος, η πρώτη για την πρωινή στα σχολεία, η δεύτερη για τα απογευματινά φροντιστήρια, που σημειώτεον, τα περισσότερα γίνονται από τους ίδιους καθηγητές, που κρατούν δυνάμεις το πρωί για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στις απογευματινές υποχρεώσεις.
Στο όνειρα σας λοιπόν ο Άρης θα φέρει την άνοιξη στη παιδεία. Στη παιδεία που, μια κοινωνία χωρίς παιδεία ονειρεύεται το θαύμα.
Ήταν άνοιξη θυμάμαι, πλησίαζαν οι εξετάσεις του Ιουνίου. Στα μαθηματικά οι περισσότεροι του κλασσικού επιεικώς τούβλα. Μέσος όρος στα μαθηματικά 10 και ήταν καλός βαθμός για μένα, που ποτέ δε πήγαινα Δευτέρα στο σχολείο, αμφιβάλω αν παρακολούθησα 3 - 4 φορές άλγεβρα όλο το χρόνο. Με ζώναμε τα φίδια πως θα καταφέρω να μη μείνω, μετεξεταστέος. Ακόμα και σήμερα που έχουν περάσει πάνω από τριάντα χρόνια, βλέπω εφιάλτες, οι διπλανοί μου συμμαθητές χειρότεροι από μένα δεν είχαν καμία ανησυχία. Δεν άργησα να μάθω το λόγο. Ένα γκρουπ από μαθητές της τάξης μου, έκαναν μάθημα το απόγευμα στον καθηγητή μας. Γλύτωσα! Όχι δεν πήγα ιδιαίτερο, έπιασα τον καθηγητή και τον εκβίασα ωμά, «αν περάσουν αυτοί, εγώ το βράδυ βγαίνω αφισοκόλληση. Τότε είδα τον αυστηρό καθηγητή να τον πνίγει το παράπονο «Τι θέλεις να κάνω ρε πρόεδρε (ήμουν πρόεδρος εκείνη τη χρονιά στο τμήμα μου ), θέλω και εγώ να πάρω ένα αυτοκίνητο» δεν ξέρω αν ο καθηγητής μου αγόρασε αυτοκίνητο εμένα πάντως αφού πήγα μόνος μου, προφασισμένος τον άρρωστο, μου έλυσε και τις δυο ασκήσεις, όχι μόνο πέρασα αλλά πέρασα και με καλό βαθμό. Σήμερα βέβαια έχουν αντιστραφεί οι όροι, οι πραγματικές διδακτικές ώρες γίνονται τα απογεύματα, και όπως όλα σε αυτόν τον τόπο, τα θεωρούμε μια φυσική εξέλιξη, έτσι και αυτό το άθλιο καθεστώς που διέπει την παιδεία. Κοιμηθείτε λοιπόν και ονειρευτείτε ότι αύριο οι καθηγητές θα ξημερώσουν με διπλάσιους μισθούς, ώστε να μην έχουν ανάγκη δεύτερης εργασίας. Τα σημερινά κρυφά σχολεία θα κατεδαφιστούν, στην θέση τους θα κτισθούν σύγχρονα σχολεία που θα ξεχωρίζουν για την αρχιτεκτονική τους αρτιότητα. Το μάθημα θα γίνεται το πρωί, και η διδακτέα ύλη θα δίνει στα παιδιά γνώσεις όχι αυτές τις μπούρδες που διδάσκονται σήμερα. Τους πτυχιούχους θα τους περιμένει δουλειά και όχι ανεργία και οι γονείς θα πάψουν να είναι αιχμάλωτοι των τραπεζών όπως είναι σήμερα, στην προσπάθεια τους να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις των φροντιστηρίων και των ιδιαιτέρων μαθημάτων.
Για να καταλήξουμε. Τίποτα δεν θα γίνει. Η παιδεία πάει στο διάολο, ο δρόμος είναι ένας και είναι ο ίδιος ο δρόμος.

«περί ανέμων και υδάτων»

Αν δεν είχε καθιερωθεί ο τίτλος, λόγω θέσης και πεποιθήσεων, «περί ανέμων και υδάτων» θα ήθελα να είχε τίτλο αυτή εδώ η στήλη. Η αναρχία που την χαρακτηρίζει δεν είναι τίποτα άλλο από ένα χαρακτήρα, που δεν μπορεί να σταθεί ούτε για λίγο στο ίδιο σημείο. Ποτέ δεν κατάφερα να ολοκληρώσω μια συλλογή και να την κλείσω σε κουτάκι. Σε πολλές περιπτώσεις με μπουχτίζει η επικαιρότητα και της γυρίζω την πλάτη. Ακριβώς σ’ αυτό το σημείο μπαίνει ο χαρακτηρισμός «περί ανέμων και υδάτων», γιατί συνηθίσαμε να μην μας αρκεί η είδηση, θέλουμε και το παρασκήνιο και όλη την φλυαρία που αναπτύσσεται για να ικανοποιήσουμε την περιέργεια μας. Όταν λοιπόν ένα πέπλο κίτρινο τα έχει σκεπάσει όλα, εσύ με το κόκκινο μοιάζεις παρείσακτος εξοστρακίζεσαι και στην ερώτηση «τι έγραψε αυτός» η κλασσική απάντηση είναι «περί ανέμων και υδάτων», όπως πάντα.
«Η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση» υποστηρίζουν κάποιοι και για την περίπτωση μου, έχουν δίκιο.
Ένα άλλο θέμα, που ακόμα δεν έχω ξεκαθαρίσει όταν ξεκινάω να γράψω ένα κείμενο είναι η φόρμα που θέλω να δώσω, αυτό που χαρακτηρίζει ένα κείμενο και δίνει την δυνατότητα να το κατατάξει κάποιος σε ένα είδος γραφής. Ακόμα. δεν ξέρω που ανήκω, τις περισσότερες φορές σε ένα ακανόνιστο σχήμα καταλήγω, που δίνει την δυνατότητα να το φανταστεί ο καθένας όπως θέλει.
Η πρώτη λέξη, μου υπόσχεται ένα βιβλίο, ένα ποίημα ένα τραγούδι ένα σύνθημα, όταν υποπτευθώ ότι φτάνω στο όριο των τριακοσίων λέξεων, νομίζω ότι τελείωσα. Ούτε βιβλίο, ούτε τραγούδι ούτε ποίημα. Τριακόσιες αλήτικες λέξεις περί ανέμων και υδάτων είναι το αποτέλεσμα. Και την άλλη μέρα πάλι από την αρχή. Λέξεις που δεν τελειώνουνε ποτέ, μισοτελειωμένες σκέψεις με μοναδικό πλεονέκτημα τον αυθορμητισμό και τις καλές προθέσεις.
Οι σημερινές προθέσεις μου, να μιλήσω στο καθρέφτη μαζί μου, με την ελπίδα για κάτι καινούργιο