Γαμώ την αριστερά μου (2)

To «γαμώ την αριστερά μου», αποτελεί ευθεία βολή κατά του εαυτού μου, κομμάτι της ζωής μου η αριστερά, έχω κάθε δικαίωμα να την επικαλούμαι, όπως λέμε «γαμώ το κεφάλι μου», «γαμώ την αγανάκτηση μου».
Προσπαθώντας να συγκρίνω το κλίμα που επικρατούσε πριν τέσσαρα χρόνια, ανέσυρα από το αρχείο μου το έβδομο κείμενο της σειράς το «ακρωτήρι του φόβου» βεβαίως ο Καποδίστριας έγινε Καλλικράτης, οι 12 δήμοι ένας, η νομαρχία καταργείται και στη θέση της θα έχουμε την αιρετή περιφέρεια, τότε είχαμε κυβέρνηση Ν. Δ τώρα έχουμε ΠΑΣΟΚ - για το τελευταίο δεν υπάρχει διαφορά – υπάρχουν κάποιες συμπεριφορές όμως που δεν αλλάζουν με τίποτα, εδώ είμαστε και θα δείτε:
«Ακόμα και πιτσιρικάδες όταν παίζαμε κρυφτό, είχαμε, προνοήσει να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, σήμερα κουνιστοί και λυγιστοί, περιτριγυρίζουν στις συγκεντρώσεις με την μάσκα του διχασμού στα πρόσωπά τους προκαλώντας τον Λαό με την αλλοπρόσαλλη στάση του. Γιατί βεβαίως η αντίθεση είναι θεμιτή, η σύγκρουση είναι μέρος του παιγνιδιού, η θέση είναι δικαίωμα του καθένα να την υποστηρίζει, η επιλογή είναι αναπόσπαστο κομμάτι της δημοκρατίας. Η σημερινή τους συμπεριφορά όμως, καθοδηγούμενη από την αφέλεια που έχει κατακλύσει τον εγκέφαλο τους, μόνο με βαρείς χαρακτηρισμούς μπορεί να αποδοθεί.
Η πολιτική χρειάζεται άνδρες να την υπηρετήσουν και αυτό βεβαίως ως έκφραση, γιατί και οι γυναίκες την υπηρετούν και οι ομοφυλόφιλοι, αυτοί οι τύποι όμως που την προσβάλουν βάναυσα, δεν χωρούν σε καμία κατηγορία, δεν είναι ούτε άνδρες, ούτε γυναίκες, ούτε ομοφυλόφιλοι. Αποτελούν όντα, τερατογέννησης κατασκευάσματα ενός μηχανισμού που λειτούργησε ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα, αριβίστες με πράσινη και μπλε περικεφαλαία, μούμιες του Τουταγχαμών, Aliens της συμφοράς.
«Η Τροία ακόμη καίγεται, ο Αδόλφος υψώνει τη σβάστικα» λέει ένα τραγούδι. Οι προ εικοσαετίας ενεστώτες μεταμορφώθηκαν σε μέλλοντες διαρκείας. Μπορεί να χαίρομαι για τις προβλέψεις, απελπίζομαι όμως, που ενώ τα ξέρουμε μένουμε βουβοί και απαθείς. Όχι στην παρούσα τρέλα, εγώ δεν αισθάνομαι συγκάτοικος. Συγκάτοικος στην ντροπή νοιώθω, πως άφησα το δοκάρι να γίνει τερματοφύλακας. και θεματοφύλακας και ο ύπνος μου γεμίζει εφιάλτες. Πάλι με πράσινες και μπλε περικεφαλαίες …»
Γαμώ την αριστερά μας για άλλη μια φορά, που όσοι της μείναμε πιστοί, βρεθήκαμε στο περιθώριο, απλώς διαμαρτυρόμενοι, να παρακολουθούμε τις εξελίξεις…

Κυβέρνηση εθνικής ενότητας

Είναι η πρώτη φορά μετά την μεταπολίτευση, που το προεκλογικό κλίμα είναι τόσο υποτονικό. Ανακάτευε, ανακάτευε όλα αυτά τα χρόνια, άγευστος χυλός το αποτέλεσμα
Ένα κουβάρι γίναμε και θα περάσει χρόνος, για να σχηματοποιηθεί μια νέα πραγματικότητα. Συγκλίσεις αποκλίσεις, προσεγγίσεις, η ρευστότητα στο μεγαλείο της.
Σε μια χρονική στιγμή που οι τοπικές κοινωνίες, έχουν απέναντι τους, μια κυβέρνηση περιορισμένης ευθύνης, μια κυβέρνηση που υπακούει στις εντολές των ισχυρών της Ευρώπης και της Αμερικής, που διαλύει με συνοπτικές διαδικασίες το κοινωνικό κράτος και τις λαϊκές κατακτήσεις, εμείς εδώ στην μικρή μας κοινωνία, αντί να συσπειρωθούμε για να αντιμετωπίσουμε την λαίλαπα, κάνουμε ότι είναι δυνατόν για να επιβαρύνουμε ακόμα περισσότερο την κατάσταση.
Αντί να μιλάμε σήμερα για δημοτικά κινήματα, που θα ενεργοποιήσουν όλο και περισσότερους πολίτες σε ολόκληρο το Δήμο, ώστε με την συλλογική δράση να δημιουργήσουμε καλλίτερες συνθήκες διεκδίκησης από το κεντρικό κράτος, μιλάμε για «αυτοδιοικητικούς παράγοντες». Ο Λαός δεν έχει ανάγκη από παράγοντες, που διαπραγματεύονται εν αγνοία του. Ο τόπος χρειάζεται πολιτικές ξεκάθαρες, που θα υποστηρίζονται από σχήματα ομοιογενή, δεν εννοώ κομματικά, ώστε στην πορεία να μπορούν να υλοποιήσουν η να προσπαθήσουν να υλοποιήσουν τις προγραμματικές τους θέσεις. Αυτό το προεκλογικό πάρε δώσε με την δημιουργία ευκαιριακών ομάδων προεκλογικά, οδηγεί σε αδιέξοδα μετεκλογικά. Ο πολιτικός λόγος των τελευταίων ημερών γύρω από τον μεγάλο Δήμο κερκυραίων, δεν συνάδει με την σοβαρότητα του εγχειρήματος, επηρεασμένος από τηλεοπτικές λογικές απέχει από την ουσία και οδηγεί στην πολυδιάσπαση.

Αν με ρωτήσετε τι έχω στο μυαλό μου, σ’ αυτήν τη κρίσιμη κατάσταση που βιώνει ο τόπος, τι άλλο από μια «κυβέρνηση έκτατης ανάγκης» «εθνικής ενότητας». Μια δημοτική αρχή με την συμμετοχή των μέσα και των έξω των νέων και παλαιών, ώστε να διαχειρισθεί απρόσκοπτα αυτό το κρίσιμο διάστημα των 3,5 χρόνων, να δώσει βηματισμό στο μεγάλο Δήμο κερκυραίων και να τον παραδώσει έτοιμο για τις μεγάλες προκλήσεις που μας περιμένουν. Να μεγαλώσει το τραπέζι του διαλόγου, τόσο, που οι εκλογές να έχουν τυπικά χαρακτηριστικά.
Απέναντι στους κυβερνητικούς αιφνιδιασμούς, η απάντηση είναι ενότητα.

Στη σκιά της φαντασίας

Το να ξεφεύγεις από την πραγματικότητα, στις μέρες μας αποτελεί αδήριτη ανάγκη. Μια στάση εδώ, μια στάση εκεί στη σκιά της φαντασίας και της ευχέρειας που σου δίνει να πλάθεις όνειρα, πριν σε πάρει ο ύπνος, γιατί αυτά που ακολουθούν, κατά πάσα πιθανότητα σε ξυπνούν βάναυσα, για να σε προετοιμάσουν για την καθημερινή σου μάχη.
Για μας που αρνηθήκαμε το «δεν βαριέσαι», που πήγαμε κόντρα στην επικρατούσα ιδεολογία, που ακόμα το συναίσθημα έμεινε για να μας βασανίζει, το όνειρο που χτίζουμε σε κάθε στάση, είναι ανάσα επιβίωσης. Δεν αποφεύγω με κείμενα συναισθηματικών διεργασιών, την πολιτική πραγματικότητα, απεναντίας.
Ποιος είπε ότι το συναίσθημα δεν έχει πολιτική πλευρά; Ποιος νομοθέτησε να μας κυβερνούν οι αναίσθητοι και οι ακαλλιέργητοι; Οι ίδιοι θα μου πείτε, το πρόβλημα όμως είναι ότι την πληρώνουν αθώοι, αθώοι που βρέθηκαν στο λάθος τόπο τη λάθος στιγμή. «Οι ένοχοι ξαναντύνονται την αδιατάρακτη αυτοπεποίθησή τους και συνεχίζουν με ψέματα και μίμηση συναισθημάτων να παίρνουν κόσμο στο λαιμό τους. Τι κρίμα! Κάποτε ήταν γραφιάδες του αίματος, σήμερα το κόκκινο είναι απλώς διαρροή από την Μονμπλάνκ…»

Αγαπητοί συνένοχοι αναγνώστες, αν επιλέγω το συναίσθημα είναι ότι χρειάζομαι συνοδοιπόρους, γιατί δεν αισθάνομαι καλά σ’ αυτήν την έρημη πόλη.
Και εγώ σαν και εσάς αγαπητή μου Κυρία «θέλω κόσμο πολύ κι ας μην ξέρω κανέναν τους, να περπατώ ανάμεσα σε σώματα που προχωρούν στο δικό τους πεπρωμένο να διασχίζω δρόμους που προπορεύονται και έπονται άλλοι κι ας μην ξέρω κανέναν κι ας μη μου μιλήσει κανείς. Είναι η ελπίδα πως ίσως... που ξέρεις… μπορεί… σ’ αυτή τη στροφή…. στην επόμενη... να περιμένει μια συνάντηση…»
Γι’ αυτό επιμένω στις παρέες, για μην έχει η πόλη την εικόνα της ήττας, από μια μοναξιά που όλο και περισσότερο την πνίγει...

Στρατηγικές επιβίωσης

Στρατηγικές επιβίωσης, καταρτίζει, η κοινωνία, σε ένα κράτος που η κυβέρνηση δεν κυβερνάει, αλλά διεκπεραιώνει και εκτελεί αποφάσεις τρίτων. Ο όρος «κυβέρνηση περιορισμένης ευθύνης», όπως κάποιοι την αποκαλούν μάλλον τη ψηλώνει. Οι εργασιακές σχέσεις, το ασφαλιστικό αλλάζουν δραματικά, διαμορφώνοντας ένα περιβάλλον επώδυνο για πολλές ομάδες εργαζομένων. Τα «ενοικιαστήρια» και τα «πωλητήρια» γεμίζουν τις άδειες βιτρίνες σαν αγγελτήρια θανάτου. Η κοινωνία βουλιάζει καθημερινά στην ύφεση και στο φόβο. Οι κατακτήσεις δεκαετιών για ένα κοινωνικό κράτος, γκρεμίζονται και στα χαλάσματα ο καθένα προσπαθεί να βρει δρόμους για να επιβιώσει.
Η στήλη προκείμενου να μην γίνει αφορμή, αναπαραγωγής τρόμου και θλίψης, παίζει με χρώματα του παρελθόντος και του μέλλοντος σε δρόμους ελπίδας. «Κόκκινο του πάθους, του βάθους, του λάθους!» σχολιάζει η αναγνώστρια σε ένα προηγούμενο κείμενο. Και αρχίσαμε να ζωγραφίζουμε σε μια προσπάθεια ατομικής επιβίωσης.
«Πείρα της νοσταλγίας το Λιλά που παραμένει έτσι, ακόμη και όταν υπαγορεύεται από το ροδί της ύφεσης, το έριξα στην παλέτα και στη συνεχεία πρόσθεσα το γρι – μοβ της λήθης, το βαθύ γκρενά της αμαρτίας και γύρω – την τοξίνη των γραμμάτων, τίναξα ίχνη άσπρης σκόνης απ’ τα μαλλιά μου και την ανακάτεψα με χρώματα των χειλιών που πάνω τους ξεθωριάζει η ευθύνη.
Η μπλε φλεβίτσα εφιάλτης και παράδεισος, μαζί με το βαθύ γαλανό, όπως το κύμα που σπάει τα μούτρα στο βράχο. Έριξα λίγο νερό της μοναξιάς κα πρόσθεσα ροδί, όπως το χρώμα της πληγής της φρέσκιας μαζί με το μαβί της υπέρβασης, το μενεξεδί της ψυχής, το ροδακινί της πορείας. Στο τέλος πάλι το κόκκινο και το λευκό, που έρχεται μόνο του»

Ύστερα με ρώτησε, «τι θα πει αμαρτία;» Γύρισα πίσω σε ηλικία παρορμητική, που η παντοτινή μου φίλη, μου είχε δώσει την απάντηση: «σημασία έχει η πρόθεση» και τα παραδείγματα δεν χωρούν αμφισβήτηση.
«Βάλε στη ζυγαριά μια ληστεία που παραπέμπει στου Ρομπέν των Δασών το καιρό. Μια ελεημοσύνη που ζωντανεύει Φαρισαίο. Ντοστογιεφσκικούς φόνους που οδηγούν στο Θεό. Μοιχείες που ξεφυτρώνουν απ’ την λαχτάρα του έρωτα. Συζυγικές σταθερότητες που θυμίζουν εβραϊκές συναλλαγές. Αμαρτίες που οδηγούν στη λύτρωση. Αρετές που οδεύουν για εξαργύρωση στα κοινωνικά και δημόσια ταμεία. Ψέματα που αναζητούν την ψυχική θαλπωρή. Ειλικρίνειες που οδηγούν στην ταπείνωση. Πάθη που ευλογούνται. Και απάθειες που θυμίζουν ψυχική τεμπελιά».
Έτσι πέρναγε η νύχτα .Διώχναμε τα κακά πνεύματα ξορκίζαμε το καλό και το κακό.
Στη συνέχεια ... «Ξημερώναμε γεμάτοι από άγιους φονιάδες, όσιες πόρνες και μαρξιστές ληστές, σ’ έναν κόσμο γεμάτο ψευδοπροφήτες και μεσσίες. Δειλούς και υπολογιστές συζύγους. Εμπόρους δασκάλους και παπάδες. Υποκριτές πιστούς. Φυτά - πολίτες και νεκρωζώντανους υπηκόους. Τα αργύρια της προδοσίας δεν οδηγούσαν τελικά στην συκιά αλλά στην καταξίωση».
Στρατηγικές επιβίωσης, που ξεφεύγουν από το οικονομικό Βατερλό, παραμερίζοντας τους αριθμούς, με λέξεις και χρώματα που οδηγούν σε δρόμους φωτεινούς…