Εδώ θα μείνω...

Το ξέρω, με τα προβλήματα θα ζήσουμε, με τα προβλήματα, που όσο και να προσπαθήσουμε θα αποτελούν μέρος της καθημερινότητάς μας. Το εκνευριστικό είναι προβλήματα, που θα έπρεπε να έχουν λυθεί πριν 50 χρόνια, τα βρίσκουμε συνεχώς μπροστά μας. Ρωτάω: από την προηγούμενη καταστροφή, έγινε έως την τωρινή κάποια άσκηση αποτροπής; Καταστρώθηκε κάποιο σχέδιο ετοιμότητας; Τελικά είμαστε εδώ για να επαναλαμβάνουμε αυτά που έχουμε ξαναζήσει και αυτά που θα ξαναζήσουμε. Το χειρότερο: εμείς που δεν είμαστε των θετικών επιστημών είμαστε αναγκασμένοι, να βγάλουμε ρίζες σ΄ αυτόν τον τόπο. Είμαστε αναγκασμένοι , να μείνουμε εδώ παίζοντας με τις λέξεις τις ελληνικές, μήπως και καταφέρουμε σε κάποιο σωτήριον έτος του μέλλοντος, να απαλλαγούμε από εκείνες τις “λακκούβες” που λέγαμε και γράφαμε εδώ και κάποιες δεκαετίες.

Θα μου πείτε αν ήσουν Γιατρός, Μηχανικός, Αρχιτέκτονας, Κομπιουτεράς ή ότι άλλο που η γλώσσα που χρησιμοποιείται είναι διεθνής, θα έφευγες; Χωρίς δεύτερη συζήτηση. Όπως γράφει σε παλαιότερο κείμενο ο Οδυσσέας Ιωάννου, τα μνημόνια μας χάραξαν άλλη μια διαχωριστική

“Εκείνοι που θεωρητικώς θα μπορούσαν κι εκείνοι που μακριά από την Ελλάδα μοιάζουμε κινητό χωρίς φορτιστή, με δέκα ώρες ζωής. “Εγκλωβισμένοι”, να γράφουμε τα λόγια μας στα ελληνικά, τα τραγουδάκια μας στα ελληνικά, τα βιβλιαράκια μας στα ελληνικά, και τις εκπομπές στα ελληνικά, παίζοντας τραγούδια στα ελληνικά. Θα μου πεις, τα μισά από αυτά δεν θα μπορούσες να τα κάνεις και απέξω και να τα στέλνεις στην Ελλάδα; Εσύ τώρα μου μιλάς για εξορία κι εγώ για ζωή. Σκοπός είναι να χτίσεις ζωή όπου πας. Να μπερδευτείς με τους ανθρώπους, με τους ρυθμούς τους, το τρέξιμό τους, να συνεργαστείς μαζί τους, να φτιάξετε από κοινού πραγματάκια, να αγχωθείτε μαζί, να χαρείτε το καλό μαζί”.

Εμείς λοιπόν δεν μπορούμε. Και δεν προλαβαίνουμε. Το ψωμί μας βγαίνει αποκλειστικά από τη γλώσσα μας και δω θα μείνουμε να ψάχνουμε τις λέξεις, μήπως και βρούμε κάποιες που θα κάνουνε την παραμονή μας πιο εύκολη. Από τη μία χαίρομαι που έχουμε ένα τόσο ισχυρό άλλοθι, από την άλλη δεν κρύβω ότι με σκοτεινιάζει οποιοσδήποτε μονόδρομος, οποιαδήποτε έλλειψη επιλογής.

Άρα, όσο οι κίνδυνοι είναι ακόμη διαχειρίσιμοι, όσο βρίσκονται πέντε άνθρωποι να γίνονται συνομιλητές σου σε ό,τι σκαρώνεις, και εκείνοι που αγαπάς τελεσίδικα πια, βρίσκονται εδώ γύρω, εδώ γύρω θα είσαι κι εσύ...”

Να ζήσουμε αληθινά

"Δε μιλάμε για ευτυχία... Για ζωή μιλάμε”  ο τίτλος πριν δυο χρόνια το ίδιο και σήμερα... Πάλι από την αρχή με όνειρα επαναλαμβανόμενα και λέξεις… Λέξεις που μένουν και ας φεύγουν οι άνθρωποι. Με τις λέξεις, για τη ζωή στο επόμενο όνειρο…

Το ’17 πέρασε στο παρελθόν, ο χρόνος όμως συνεχίζει εν τη αθωότητα του να μας αναγκάζει να… πάρουμε τα μέτρα μας. Να ζήσουμε θέλουμε και δε μιλάμε για ευτυχία για ζωή μιλάμε που θα τα έχει όλα. Αλώστε «οι ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν έχουν να σου αφηγηθούν τραγωδίες». Όπως γραφεί ο Οδυσσέας Ιωάννου «Δεν χρειάστηκε να νικήσουν, δεν χρειάστηκε να χάσουν, δεν καβάλησαν την τεθλασμένη που πάει προς τα αστέρια και τον θάνατο. Περπάτησαν στην ευθεία. Και πέθαναν, απλά πέφτοντας σε μια τρύπα». Δεν αντιλήφθηκαν την αξία του χρόνου γιατί δεν βρέθηκαν ποτέ με κομμένη αναπνοή να μετράν τα δευτερόλεπτα, χωρίς να ξέρουν αν θα υπάρξει άλλη ανάσα. Να ζήσουμε λοιπόν, αληθινά και αυτό το χρόνο, χωρίς τον κίνδυνο να μας καταπιεί ο λάκκος εν αγνοία μας.

Αυτά τα «Πριν» και τα «Μετά» κείμενα, με αφορμή το χρόνο, ζέσταμα είναι για να μη πιάσει κράμπα τη ψυχή και τα φτύσει στο πρώτο κατοστάρι. Είναι μεγάλη η απόσταση βλέπεις…

Σε αυτό το διάστημα της προθέρμανσης λοιπόν, λίγο πριν δοθεί το σήμα του αφέτη, βυθίζομαι σε μια επιλεγμένη σιωπή. Παλεύω με τις λέξεις, με τις φωνές τους, με την εφηβεία τους, που βιάζεται να αποδώσει δικαιοσύνη. Διαδικασία επώδυνη.Ότι γυρίζω στα ίδια είναι γνωστό και καταγεγραμμένο. Όμως αλλιώς τα κοιτάω κάθε φορά. Σαν παιγνίδι του μυαλού να το εκλάβετε. Ψυχοφθόρο όμως. Και μη νομίζετε ότι μας σώζει η σιγουριά της σιωπής. Ποτέ άλλωστε δεν περιμέναμε να μιλήσουμε με το δικηγόρο μας. Το «σίγουρο» δεν υπήρξε για εμάς γοητευτικό, γι’ αυτό άλλωστε και μια ζωή κομμάτια. Τίποτα ολόκληρο. Μόνο εμείς μείναμε ολόκληροι, με τα «θέλω» να μας βασανίζουν. Τη στέρηση μπροστά σε κάθε λέξη βάζουμε. Άηχη. Για τα μικρά μιας ζωής, αλλά και τα μεγάλα.

«Αντίο λοιπόν και τι να πούμε». Οι λέξεις χρειάζονται το χρόνο τους και πάντως έπονται μετά τη σιωπή. Θα σου γράψω...

«…φυσικά αντιλαμβάνομαι ότι δίχως εσένα είναι αδύνατον να ζήσει ένας πολιτισμένος άνθρωπος, εάν όμως αυτός ο άνθρωπος έχει μια μικρή ελπίδα να σε δει, τότε, θα είναι πολύ χαρούμενος. Θα είμαι πολύ χαρούμενος επίσης αν σου χάριζα δέκα μεγάλες κούκλες αρκεί να χαμογελούσες… ελπίζω ότι δεν θα θυμώσεις με τα ανόητα μου γράμματα. Μη θυμώνεις, σε παρακαλώ - αυτά τα γράμματα είναι οι μόνες γιορτές πού έχω..»

Απόσπασμα επιστολής του Β. Μαγιακόφσι στη Λίλι Μπρικ.

Και ύστερα έγινε «σύννεφο με παντελόνια»

Αλλά όπως λένε «το επεισόδιο επερατώθη. Ποιος ο λόγος να απαριθμούμε αμοιβαίες πίκρες, πόνους και προσβολές;»

Έγραψε και έφυγε, όπως πάντα τεράστιος και πανταχού παρών. Αγαπημένος και αλησμόνητος. Για τούτο ακριβώς κι ανίκητος. αλώβητος και αθάνατος.

Τι καλύτερο από μια σιωπή, μπορεί να συνοδεύσει ένα αντίο;