“Αν ο Θεός είναι η αλήθεια, τότε η γλώσσα είναι ο Θεός”

Ένα ποίημα. Δυο διαφορετικές μεταφράσεις. Ίδιο νόημα. Άλλο ποίημα.
Παγκόσμια ημέρα της Ελληνικής γλώσσας σήμερα, γι' αυτήν ο λόγος, για τη γλώσσα μας, που μπορεί να περιορίζεται η διδασκαλία της, ανά την υφήλιο, εμείς εδώ όμως χωρίς αυτήν, πώς να ζήσουμε πραγματική ζωή. Γιατί όπως γράφει ο Θοδωρής Καλιφατίδης «Αν ο Θεός είναι η αλήθεια, τότε η γλώσσα είναι ο Θεός» ,

Μονάχα στη γλώσσα μας, άλλωστε, όπως γράφει στην παρουσίαση ενός βιβλίου του Καλιφατίδη, η φίλη μου βιβλιοκριτικός Ελένη Γκίκα “μπορεί να μας συμβούν τα πιο βαθιά και αληθινά μας: να ερωτευθούμε, να σταθούμε απέναντι στη γέννηση και το θάνατο, να τραγουδήσουμε τον καημό μας και τη χαρά μας, να κάνουμε τέχνη αναζητώντας το απόλυτο. Νανουρίσματα, μοιρολόγια, δημοτικό τραγούδι και αμανέδες, ραβασάκια, προσευχές και ποίηση μονάχα στη γλώσσα μας μπορούμε να κάνουμε.”
Και αν η γλώσσα μας δεν είναι τα γαλλικά, τα γερμανικά ή τα πανταχού παρόντα κι επιβληθέντα αγγλικά, εμείς δεν γίνεται παρά να υπεραμυνθούμε, του δικαιώματός μας να γεννιόμαστε, να ερωτευόμαστε, να ελπίζουμε, να διεκδικούμε και να πεθαίνουμε μονάχα στη γλώσσα μας.
Γιατί και τα τραγούδια δεν γίνεται παρά να είναι στη γλώσσα μας.
Γιατί ακόμα και η σιωπή σε άλλη γλώσσα γίνεται, εν τέλει, άλλη σιωπή. Και η αλήθεια, ξέρετε, καμία φορά κρύβεται εκεί, στη σιωπή. Η ψυχή μας στο ρυθμό και η άδηλη αλήθεια στη σιωπή και στην αθέατη πλευρά της ζωής μας.
Κι η γλώσσα, το παντοτινό λιμανάκι μας, εμπεριέχοντας την εσαεί επιστροφή μας. «Ήταν ώρα να ξαναγυρίσω στο γραφείο μου και να ξαναπιάσω το σκάψιμο στο μόνο χωράφι που είχα ποτέ στην Ελλάδα: τα ελληνικά μου» μας λέει ο συγγραφέας που έλειπε 35 χρόνια μακριά από την Ελλάδα. Διότι σε ένα χωράφι μπορεί ν’ ανθίσει κανείς

Ο καιρός μουντός, να πάμε κόντρα

Ένα απέραντο "εγώ" κυβερνά τους επιθυμούντες την εξουσία και το ίδιο "εγώ" κυβερνά την πλειοψηφία των πολιτών της πόλης μας, που βολεύονται καθένας για τον εαυτό του, ή τη μικρή του ομάδα. Κι αφού το "εγώ" ποτέ δεν υπηρετεί τις ανθρώπινες αξίες, αυτές υποσκελίζονται μπροστά στο στόχο. Ο σεβασμός στον συμπολίτη και ο σεβασμός στον πολίτη, κύρια αξία της δημοκρατίας, μοιάζουν να μην έχουν θέση σ’ αυτήν τη χώρα, σ΄ αυτήν την πόλη. Ο χορός, όπως γράφαμε στήνεται γύρω από τα συντρίμμια ή από την επικείμενη κατάρρευση, δε στήνεται για να την προλάβει, αλλά για να τη γιορτάσει. Έχασες εσύ για να κερδίσω εγώ. Όχι “χάσαμε”. Ο πρώτος πληθυντικός, μάλλον άγνωστη γραμματική φόρμα, για τους περισσότερους.
Θα μείνω εντός. Γι όσο χρειαστεί αφού οι κατ’ εξοχήν αρμόδιοι δεν ανταποκρίνονται. Περί άλλων τυρβάζουν. Θα διατηρήσουμε ζεστό το κάλεσμα, με κείμενα συναφή, μπας και καταφέρουμε να κτυπήσουμε κάποια κρυμμένη φλέβα ευαισθησίας. Εδώ στο δικό μας κόσμο το μικρό, τον καθημερινό, στον δικό μας τόπο.

Στους μικρούς τόπους, μπερδεύονται, ανακυκλώνονται, παραγνωρίζονται, οι άνθρωποι και στο τέλος πεθαίνουν αμίλητοι. Γι’ αυτό σας λέω μια περίληψη και πολύ, κάτι σαν υπενθύμιση, επιβεβαίωση της παρατεταμένης σιωπής, απόδειξη, ότι είναι ηθελημένη.
Δεν έχει νόημα η συνέχεια, υπερτίμηση χωρίς αντίκρισμα. Και η οργή, που πολλές φορές με παρασέρνει εξανεμίζεται την επόμενη, όταν το μέγεθος φαντάζει δυσανάλογο.
Δεν είναι μόνο η μιζέρια της επαρχίας, τα στενά όρια του νησιού, είναι οι ίδιοι άνθρωποι, που μπορεί να γίνονται κάθε τόσο άλλοι, παραμένουν όμως εκεί, γαντζωμένοι στο προσκήνιο για να μας βασανίζουν και να βασανίζονται.
Για να επανέλθω στην τάξη, το να ξεφεύγεις από την πραγματικότητα, στις μέρες μας αποτελεί αδήριτη ανάγκη. Μια στάση εδώ, μια στάση εκεί στη σκιά της φαντασίας και της ευχέρειας που σου δίνει να πλάθεις όνειρα, πριν σε πάρει ο ύπνος, γιατί αυτά που ακολουθούν, κατά πάσα πιθανότητα σε ξυπνούν βάναυσα, για να σε προετοιμάσουν για την καθημερινή σου μάχη. Ο καιρός μουντός, να πάμε κόντρα.

Δάσκαλε που δίδασκες και νόμους δεν κρατούσες

Η επιλογή του Πρωθυπουργού να παραστεί, σε γεύμα 50 ατόμων σε σπίτι μεγαλογιατρού στην Ικαρία, προκαλεί το κοινό αίσθημα αυτήν τη χρονική στιγμή, που ο Λαός με κομμένη την ανάσα παρακολουθεί την εξέλιξη της πανδημίας και αναγκάζεται να πειθαρχήσει σε σκληρά μέτρα, που σε κάποιες περιπτώσεις ξεπερνούν τα όρια της λογικής.

Δεν ξέρω πως την έχουνε δει. Αυτοί και εμείς. Για ποιους σκίζουν κάθε μέρα τα ιμάτιά τους; Σε ποιους απευθύνονται από τηλεοράσεως; Έκπληκτοι οι τηλεθεατές, παρακολουθούν το μικρόκοσμο της πολιτικής σκηνής, στην προσπάθεια του να κερδίσει χρόνο στην εξουσία, να μετέρχεται απίθανες μεθόδους επικοινωνίας. Ακόμα και πιτσιρικάδες όταν παίζαμε κρυφτό, είχαμε, προνοήσει να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, σήμερα κουνιστοί και λυγιστοί, περιτριγυρίζουν τα τηλεοπτικά κανάλια, προκαλώντας τον Λαό με την αλλοπρόσαλλη στάση τους. Γιατί βεβαίως η αντίθεση είναι θεμιτή, η σύγκρουση είναι μέρος του παιγνιδιού, η θέση είναι δικαίωμα του καθένα να την υποστηρίζει, η επιλογή είναι αναπόσπαστο κομμάτι της δημοκρατίας. Η σημερινή τους συμπεριφορά όμως, καθοδηγούμενη από ένα σύγχρονο γκεμπελισμό ντυμένο με το περίβλημα της επικοινωνία , μόνο με βαρείς χαρακτηρισμούς μπορεί να αποδοθεί.

Η πολιτική χρειάζεται άνδρες να την υπηρετήσουν και αυτό βεβαίως ως έκφραση, γιατί και οι γυναίκες την υπηρετούν. Αυτοί οι τύποι όμως, που την προσβάλουν βάναυσα, δεν χωρούν σε καμία κατηγορία, δεν είναι ούτε άνδρες, ούτε γυναίκες. Δεν είναι άνθρωποι.

Ξεκίνησα με νεύρα. Ανθρώπινο. Αυτοί οι τύποι δεν νευριάζουν. Τσακώνονται ψεύτικα, γελάνε ψεύτικα, κλαίνε ψεύτικα. Το μόνο αληθινό που κάνουν είναι να καταστρέφουν τη χώρα και το Λαό της. Ναι θα μου πείτε τώρα ο Λαός τους εκλέγει. Καλά…. Ας σταματήσουμε αυτή τη συζήτηση είναι αμαρτία, για τους ανθρώπους που πεινάνε και στριμώχνονται στην ουρά των συσσιτίων, για τα εκατομμύρια ανέργους νέους και όχι μόνο,για τους επαγγελματίες που έβαλαν λουκέτο και γέμισε η αγορά από ενοικιαστήρια – πωλητήρια αγγελτήρια θανάτου. Για τις πολλές ελληνικές οικογένειες, που πίσω από τα κλειστά παράθυρα ζουν καθημερινές τραγωδίες.

Κύριε πρωθυπουργέ, αυτά που περνάει σήμερα ο ελληνικός Λαός δεν ξεχνιούνται. Η πείνα δεν ξεχνιέται, ούτε η φτώχεια, ούτε η ανεργία. Είναι επικίνδυνα αυτά τα παιγνίδια με τα σπίρτα στην πυριτιδαποθήκη.