Η αγωνία να διατηρήσουν το μύθο τους, επιβεβαιώνει την ήττα τους

Οι γενικεύσεις που ακολουθούν, δε με ακολουθούν, σαν σχήμα λόγου να τις εκλάβετε, που χωράει πολλές αφαιρέσεις, αλλά γιατί όχι και προσθέσεις, αν νιώσετε την αγανάκτηση να σας πνίγει.

Τους παρακολουθώ με επιείκεια να προσθέτουν αφειδώς παράσημα στα ένδοξα χρόνια της νεότητας τους, προκειμένου να ισορροπήσουν τις απώλειες που ακολούθησαν.

Φαίνεται πως πίστεψαν και οι ίδιοι, αυτό που επιδερμικά πέρασε στην ιστορία. Η αγωνία να διατηρήσουν το μύθο τους, επιβεβαιώνει την ήττα τους. Σκλάβοι του εαυτούς τους από την ημέρα που αντίκρισαν τον κόσμο και όπως όλα βεβαιώνουν, σκλάβοι και μέχρι εκείνη τη στιγμή που θα έρθει η ώρα να τον εγκαταλείψουν.

Το ξέρουν όμως το παιγνίδι…Οι άνθρωποι γύρω τους, βλέπουν μονάχα ό,τι φαίνεται. Ποτέ δεν ξεχωρίζουν ό,τι ανασαίνει κρυμμένο. Αλλά όποιος τον εαυτό προδίδει, προδίδει ολόκληρο τον κόσμο. Και όποιος το όνειρο του ξεπουλά , είναι ικανός να ξεπουλήσει το όνειρο του κόσμου όλου.

Και αυτοί ξεπουλημένοι από πάντα, έρχονται οι δειλοί, συμμαχώντας με τη λήθη, να κλέψουν ιστορία για να ενισχύσουν την ανυπαρξία τους. Γίνανε αλήθεια ατομιστές από την βία των καιρών, ή ήταν πάντοτε; Υπήρξε ο παλιός αληθινός τους εαυτός και κατά πόσο αληθινός ήταν;

Τους παρακολουθώ χαμένους να μνημονεύουν τα κατόρθωμα τους και καταλήγω στο συμπέρασμα ότι αυτοί οι άνθρωποι τελικά τίποτα δεν ξεπούλησαν, γιατί τίποτα δεν είχαν να ξεπουλήσουν. Πως είναι δυνατόν ξεπουλήσει κάποιος και μάλιστα τον εαυτό του, εάν είναι ανύπαρκτος; Προδίδει κανείς μες την ακινησία του; Μπορεί κάποιος να κάνει επανάσταση ανενόχλητος για μια ζωή;

Αλλάζοντας η μένοντας ίδιος ξεπουλάει κανείς τον εαυτό του; Κι όταν εμείς αλλάζουμε εξακολουθούμε να έχουμε το ίδιο ασάλευτο παρελθόν; Παιγνίδια με τον χρόνο τα παραπάνω και τα ερωτηματικά, βάση για μια πορεία, που θα οδηγήσει τα βήματα μας πέρα από το σκοτάδι.

Για το χρόνο λοιπόν, που μονίμως μας παίζει κρυφτούλι και αδιάκοπα πονά. Υπάρχει άνθρωπος που νικά το παρελθόν του;

“Και είναι το παρελθόν μαχαίρι που πονά. Ακόμα κι όταν εσύ έχεις φροντίσει να βγεις επιτέλους από την πληγή. Ο πόνος είναι εκεί και η ουλή, όπως ο πόνος στο πόδι του ανάπηρου, ακόμα και αν το πόδι λείπει”

Νοοτροπίες παρελθόντων ετών

Εκείνο που με καθηλώνει και μου ανακόπτει τον ενθουσιασμό, είναι η στάση της κοινωνίας. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα απαλλαγούμε από τον θύτη, με τα θύματα όμως; Πώς να υπάρξουν ανατροπές, όταν το μεγάλο σώμα του κοινωνικού ιστού, παραμένει σταθερό σε νοοτροπίες, παρελθόντων ετών; Ο,τι λέμε και ό,τι κάνουμε, υπαγορεύεται από μια σκοπιμότητα, κληρονομιά των χρόνων της επίπλαστης ευμάρειας και της εικονικής πραγματικότητας που προηγήθηκαν.

Αυτό περιμένουμε τελικά, τη δική μας σωτηρία. Ελπίζουμε ότι εμείς θα επιβιώσουμε και άλλοι θα πεθάνουν. Ζούγκλα. Μπορεί να μας πήραν και τα σώβρακα, μας έμαθαν όμως να σκεφτόμαστε καπιταλιστικά δηλαδή ατομικά και αυτή είναι η μεγαλύτερη ζημιά.

«Και πώς να βρεις εφαρμογή σ’ αυτόν τον κόσμο. Το κακό είναι ότι όποιος δεν μπορεί να αφομοιωθεί, να εξομοιωθεί να γίνει φωτοτυπία, τον απομακρύνει, τον αποκόπτει, τον ξερνάει. Όποιος κάνει μια σκέψη παραπάνω, όποιος διαφοροποιεί τον βηματισμό του, βρίσκεται εκτός. Ο κόσμος όταν δεν βουλιάζεις στα νερά του, είναι μια ξένη πόλη».

Ήταν επόμενο, να οδηγηθούμε μέχρι εδώ. Όταν το μεγαλύτερο, τμήμα της επιστημονικής κοινότητας, λειτουργούσε με λογικές αγοράς, στερούμενο παντελώς οράματος και αγάπης για την επιστήμη που υπηρετεί, τι να περιμένει κανείς από τα άλλα τμήματα της κοινωνίας;

Το πτυχίο του Πολυτεχνείου εδώ και κάποιες δεκαετίες, αποτελούσε εισιτήριο για οικονομική ανέλιξη. Έτσι μπήκε σφραγίδα νομιμότητας στην ασκήμια των περισσότερων ελληνικών πόλεων. Οι γιατροί εκείνης της εποχής πλούτισαν, η υγεία όμως σήμερα πεθαίνει. Το ίδιο και η παιδεία, για την πολιτική και την δημοσιογραφία περιττεύουν τα σχόλια. Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, στερούμενο οραμάτων και αγάπης για την ίδια την επιστήμη, ήταν φυσικό, όταν το χρήμα έγινε θεός, να μην υπάρχουν αντιστάσεις.

Ζούμε μια περίοδο σκιάς, ανίκανοι να σκεφτούμε το κακό που μας συμβαίνει και το μεγαλύτερο που ακολουθεί. Κάτω απ αυτές τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί τι να περιμένεις σήμερα;

Όλα τα χρόνια που προηγήθηκαν η αποχή, η ανοχή, η απάθεια, η αδιαφορία οι μοναχικές πορείες και ο κερματισμός του κοινωνικού ιστού, μεγάλωσαν την απόσταση, με την εξουσία να εξουσιάζει και όχι να υπηρετεί και το λαό να σχολιάζει.
Δυστυχώς δεν μπορεί εύκολα να απαλλαγεί από νοοτροπίες παρελθόντων ετών, που με επίκεντρο την αγορά διαμόρφωσαν ένα περιβάλλον αποξενωμένο από αξίες και ιδανικά

Ο Λαός μέχρι σήμερα είχε διαχωρίσει τη θέση του και μπορεί να αποκαλείται κυρίαρχος, αυτό όμως δεν προέκυπτε από καμία διαδικασία.

Η εξουσία, νομιμοποιημένη από κανόνες, που είχε αυτή ορίσει, ακολούθησε μια αντίθετη πορεία υπερασπιζόμενη τα δικά της ζωτικά συμφέροντα.

Και η επιστημονική κοινότητα όμως, χωρίς βεβαίως να αποκλείουμε τις φωτεινές εξαιρέσεις, από την μεταπολεμική περίοδο, μέχρι σήμερα, οδηγήθηκε σε μια φθίνουσα πορεία, υπερασπιζόμενη τα στενά της οικονομικά συμφέροντα, ενώ παράλληλα υπήρξε χείριστο παράδειγμα για το υπόλοιπο τμήμα της κοινωνίας.

Η χρυσή τομή... είναι λοβοτομή

Και η επανάληψη θέλει το χρόνο της. Έτσι αποκτάει, μια ηδονή, απαλλαγμένη από φορτία, καθαρή από μικροψυχία, φρέσκα μέσα σε ένα χρόνο που μπορεί να είναι ξένος αλλά πάντα φιλόξενος. Τις γλυκές επαναλήψεις τις κυνηγάω με το ίδιο πάθος, που κυνηγάω ακόμα τις επαναλήψεις στα θερινά τα σινεμά…σαν να ήταν πρεμιέρα…

Εδώ στου δρόμου τα μισά που έχουμε φτάσει, η στάση είναι απαραίτητη. Η αναθεώρηση, όσο και αν βλάπτει τα δόγματα, που μας νανούριζαν, επιβεβλημένη.

Σε μια προσπάθεια να συγκεντρώσω κάποιες σταθερές, η διαπίστωση ήταν καταλυτική: τίποτα δεν είναι όπως χθες, τίποτα δεν θα υπάρξει όπως σήμερα. Αυτή η στήλη, είναι σαν τις σφυγμομετρήσεις που αποτυπώνουν τη στιγμή.
Χιλιάδες αλληλοσυγκρουόμενα κείμενα, δεν μου επιτρέπουν να δω σε τι Θεό πιστεύω. Το μόνο σταθερό σημείο είναι μονάχα το παρόν, και ακόμα πιο σταθερή η προσπάθεια να το περιγράψω, χωρίς σκοπιμότητες, με λάθη, αλλά χωρίς σκοπιμότητες.
«Ζω πάντα στο παρόν. Το μέλλον δεν το γνωρίζω. Το παρελθόν δεν το έχω πια. Το ένα με βαραίνει σαν την δυνατότητα των πάντων, το άλλο σαν την πραγματικότητα του τίποτα».Το σημερινό κείμενο έχει μια πρωτοτυπία. Τιμώντας, τις βραδιές της Άνοιξης δεν το γράφω, το σιγοψιθυρίζω σε μια έξυπνη συσκευή του παρόντος, της λέω φράσεις και τις γράφει. Αυτή μου έδωσε και την ιδέα.

Να και το βιβλίο που λέγαμε, πέντε χιλιάδες σελίδες, του παρελθόντος, της πραγματικότητας του τίποτα, βρίσκονται εκεί στον αέρα χωρίς ο αέρας να της διαταράζει, αποτυπώνοντας στιγμές του κάθε παρόντος και επιβεβαιώνοντας ότι τίποτα δεν ήταν όπως χθες και τίποτα δεν θα υπάρξει όπως σήμερα.
Από μικρός είχα πρόβλημα με τις συλλογές, αν μου έλειπε μια φωτογραφία από το άλμπουμ των φωτογραφιών που βρίσκαμε στις γκοφρέτες το πετούσα, αυτό συνεχίστηκε για να επιβεβαιώσει τις ακραίες μεταβαλλόμενες θέσεις μου, ποτέ στη μέση, η χρυσή τομή για μένα είναι λοβοτομή.
Τι ωραία που είναι τα ανοιξιάτικα απογεύματα με συντροφιά τη μικρή θαυματουργή μου συσκευή του παρόντος, που της μιλάς και γράφει και ευτυχώς κρατάει όλα αυτά που με βαραίνουν σαν την πραγματικότητα του τίποτα…

Τελικά ο καλύτερος τρόπος να ταξιδεύεις  είναι να αισθάνεσαι, να αισθάνεσαι τα πάντα με όλους τους τρόπους. Να αισθάνεσαι τα πάντα υπερβολικά.Τις γλυκές επαναλήψεις όμως θα συνεχίσω να τις κυνηγάω με το ίδιο πάθος που κυνηγάω ακόμα τις επαναλήψεις στα θερινά τα σινεμά…σαν να ήταν πρεμιέρα… στη "Ριβιέρα..."

Όπως στα χρόνια της εφηβείας

Είναι η πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, που νοιώθω την απόλυτη συμφιλίωση με το χρόνο. Όπως στα χρόνια της εφηβείας, που θέλαμε να τρέξει για να μας δώσει τη χαρά της ενηλικίωσης, το ίδιο και σήμερα. Σαν έφηβος.

Άνοιξη  συννεφιασμένη. Άνοιξη όμως. Είμαστε αισιόδοξοι, έστω και για μια στιγμή. Για μια στιγμή που ότι και να γίνει θα τη ζήσουμε. Επειδή αν κοιτάξουμε ψηλά στ’ αστέρια θα νοιώσουμε απειροελάχιστοι, αν γυρίσουμε πίσω στους αιώνες μηδενικά. Μπροστά στην απελπισία έρχεται η στιγμή, που μας ψηλώνει τόσο, ώστε όλα να φαίνονται μικρά μπροστά της. 

Πολλές φορές, όταν ανακαλύπτω κάτι, δεν μπορώ να κρύψω τη χαρά μου . Κάθε χρόνος που προστίθεται στην ηλικία μου, σκορπά ενθουσιασμό.

Γιατί το κάνω θέμα; Αφού τα χρόνια δεν μετράνε, η ζωή έχει σημασία και τη ζωή μάθαμε να τη μετράμε με στιγμές, γιατί σε ένα χρόνο μπορείς να ζήσεις μια ζωή και μια ζωή να τη μετρήσεις με άγονες δεκαετίες.
Από σήμερα αρχίζει το μέτρημα και οι μνήμες κάνουν κύκλους, γίνονται χρόνια. Αυτά είναι που μας βαραίνουν και όχι που μεγαλώνουμε.

Για το χρόνο και σήμερα που κάποιοι λένε ότι τρέχει, εμείς όμως εκεί, στάσιμοι, καρφωμένοι στο σημείο που το μυαλό άφησε να το παρασύρουν όλοι οι δυνατοί άνεμοι για να έχει να λέει για τα ταξίδια. Ακίνητοι και φευγάτοι.

Σιγά σιγά μειώνουμε τις στροφές, κατεβάζουμε ταχύτητες και απολαμβάνουμε τη διαδρομή. Κάθε τόσο η όπισθεν σε πρώτη χρήση, με τα μάτια καρφωμένα σε αυτά που προηγήθηκαν, για να τα βλέπει ο χρόνος και να κάνει πίσω. Το μυαλό; Α! το μυαλό, όπως πάντα, ανέμελο, αφημένο να το παρασύρουν όλοι οι δυνατοί άνεμοι, για να έχει να λέει…