Φαντάζομαι ...

Χωρίς να το θέλω, η στήλη πολλές φορές παίρνει τη θέση μιας κλεψύδρας. Τελευταία μέρα του Ιουλίου, από αύριο Αύγουστος, μήνας και θεός. Σε αυτό το καθημερινό ανακάτεμα του πραγματικού με το φανταστικό, του ονείρου με την καθημερινότητα επιχειρώ, ανεπιτυχώς, να δώσω και να πάρω. Η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια των πειραματισμών τίποτα δεν έμαθαν από την μεταξύ τους σχέση, ούτε βήμα προσέγγισης, κρατούν με επιμονή τη θέση τους.
Λες και είναι φτιαγμένα από διαφορετικά υλικά που με τίποτα δεν δένουν. Δεν συγκινείται η πραγματικότητα με την φαντασία, θέλει να σε κατεβάσει στο βούρκο της, να γίνεις ένα με τα παιδιά της, για να μπορέσει να σε καταλάβει. Η φαντασία από την άλλη, τραβάει το μοναχικό της δρόμο, κρατώντας για τον εαυτό της το συναίσθημα.
«Να διαφυλάξουμε τα συμφέροντα μας». Μια συνεχής προτροπή σε όλους τους τόνους, σε όλα τα μήκη και πλάτη, σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής. Συμφέροντα ατομικά, εθνικά, κομματικά, οικονομικά, κερκυραϊκά, οικογενειακά, της εταιρείας της ομάδας, του συλλόγου, του χωριού, της γειτονιάς.

Αν ήξερα, ότι θα περνούσα μια ζωή διασφαλίζοντας συμφέροντα, θα την αρνιόμουν. Κύκλοι και υπόκυκλοι. Κύκλοι που εμπεριέχουν αλλά και εμπεριέχονται σε κάποιους άλλους, η ζωή μου σε κάποια περιφέρεια να φυλάει Θερμοπύλες.
Αντικρίζοντας σχηματικά την κατάσταση, σ’ αυτήν την διαρκή της κίνηση, ζαλίζεσαι. Οι αλλεπάλληλες συγχωνεύσεις ενισχύουν το παρανοϊκό τοπίο.
Να κλείσω τα μάτια, ή να αρχίσω να ανοίγω σύνορα.
Η φυλακή είναι εδώ. Προσπαθώντας να διαφυλάξουμε τα όποια συμφέροντα μας, κτίζουμε τους χώρους διαμονής μας. Νοητά κελιά, που στερούνται έξοδο. Τα συμφέροντα μας βρίσκονται έξω από τους κύκλους. Φαντάζομαι τον εαυτό μου, μια απειροελάχιστη κουκίδα στο κέντρο του κύκλου, τρισεκατομμύρια κύκλοι με αγκαλιάζουν θανάσιμα. Φαντάζομαι τον εαυτό μου στο κέντρο μια απέραντης πεδιάδας.
φαντάζομαι..

Μας βολεύει...

Ανέκαθεν η μεταφυσική, μου προκαλούσε τρόμο, έχανα αυτόματα την εκτίμηση σε ανθρώπους, κυρίως γυναίκες, που προσπαθούσαν με σημάδια να εξηγήσουν τα ανεξήγητα. Μου φαινόταν σαν μια προέκταση της λανθάνουσας τρέλας. Αν γνωρίζαμε την αλήθεια, θα την βλέπαμε, όσο για τα ακατανόητα, μας αρκεί να σκεφτούμε ότι είναι ακατανόητα.
Την άλλη εβδομάδα Αύγουστος και θέλει αλήθειες, γι’ αυτό και η εισαγωγή μου, μόνο που μου τελείωσαν.
Προσπαθώ, ξεφεύγοντας από τη μιζέρια, που αποτελεί κυρίαρχο στοιχείο της μικρής μας κοινωνίας, με μεγάλη δυσκολία δεν λέω, να ερμηνεύσω όλα αυτά που συμβαίνουν και πιάνω τον εαυτό μου να καταφεύγει σε ανορθόδοξες μεθόδους
Μήπως φταίνε τα φεγγάρια, οι θεοί που μας καταράστηκαν, το προπατορικό αμάρτημα, η υγρασία, το απείρου κάλους τοπίο, οι Γάλλοι οι Άγγλοι οι Ενετοί που μας μαγάρισαν, η ιστορία και ο πολιτισμός μας. Ο κερκυραισμός μας. Γαμώ το κερκυραισμό μας.

Ακούω κάτι βαρύγδουπες δηλώσεις από τους επίδοξους μνηστήρες της εξουσίας αυτές τις μέρες και ολοένα μου ενισχύεται η άποψη, ότι το «είμαστε δήθεν», θα πρέπει να τυπωθεί σε μπλουζάκι καλοκαιρινό. Τα χιλιόμετρα της απόστασης, του πνευματικού κόσμου από την πολιτική πραγματικότητα, έχουν ξεπεράσει τα γεωγραφικά όρια του νησιού, έχουν περάσει τα στενά μας χωρικά ύδατα και έχουν πνιγεί κάπου στον ωκεανό.
Τι να ελπίζεις όταν το πνεύμα κάνει λευκή απεργία, όταν αυτό που λέμε πολιτισμός, δεν είναι τίποτα άλλο από μια φτηνή αναπαράσταση, εποχών περασμένων.
Να σας πω μια αλήθεια, δεν έχω τίποτα με όλους αυτούς που βγαίνουν κάθε βράδυ, για το καλό μας, μπορεί και να το πιστεύουν, όταν η ανεπάρκεια θέτει περιοριστικούς όρους και η άγνοια κινδύνου επιτρέπει παράτολμες ενέργειες, τι άλλο από κατανόηση μπορούμε.
Να σας πω μια άλλη αλήθεια, μας βολεύει …

Θα δοκιμαστούμε

Μέχρι το τέλος του μήνα θα συνεχίσουμε με ζέσταμα, άλλωστε η επικαιρότητα δεν έχει κάτι για να μας εμπνεύσει. Στην πορεία προς τις δημοτικές εκλογές έχουμε να δούμε πολλά. Εκτός από τα κοινά χαρακτηριστικά των εκλογικών αναμετρήσεων, κάθε τετραετία έχει και τα δικά της. Γι’ αυτό ίσως και το ενδιαφέρον παραμένει αμείωτο.

Θυμάμαι όλες τις μεταπολιτευτικές εκλογικές αναμετρήσεις, ακόμα και αυτές που δεν είχα δικαίωμα ψήφου. Μπορεί όλες να είχαν χαρακτηρισθεί κρίσιμες και ας μην ήταν, αφού ο δικομματισμός κατά κάποιο τρόπο τα είχε μοιρασμένα σε οκταετίες. Όλες όμως ήταν ξεχωριστές και των βουλευτικών και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Και αυτή που διανύουμε ξεχωριστή θα είναι. Δεν αναφέρομε μόνο στους υποψηφίους, αλλά σε ολόκληρη την κοινωνία που δοκιμάζεται αυτήν την περίοδο.
Η εκλογική διαδικασία αποτελεί μία από τις πιο σκληρές ασκήσεις ανθρώπινων αντοχών και δυνατοτήτων, κατά την διάρκεια της οποίας, έχουμε την ευκαιρία να τσεκάρουμε την πνευματική επάρκεια, την σωματική, αντοχή, τη ψυχική τόλμη. Το μίσος και την μεγαλοσύνη, το ήθος αλλά και την κακοήθεια, το συμβιβασμό και τη δειλία. Την αρετή και την κακία.
…………………………………………………………………………………………. Τρίτη βράδυ, ζέστη και υγρασία, του ουρανού τα υλικά δεν ευδοκιμούν στη γη. «Εδώ κάτω στη λάσπη αφήνουμε τα ίχνη μας, στη σκόνη υπογράφουμε τα κατά καιρούς ονόματά μας.» Θα μετρηθούμε αυτή την περίοδο και δεν μιλάω για κουκιά, αλλά για «μπόι…»

Λες και θα χάσουν οι άλλοι

Σήμερα ο χρόνος το μόνο που μου επέτρεψε, είναι η αναδημοσίευση ενός παλαιοτέρου κειμένου, επίκαιρου πάντα. Όταν είχε γραφτεί τα πράγματα ήταν καλύτερα, η εξέλιξη επιβεβαιώνει την άγια απάθεια. Λες και δεν μας αφορά. Λες και θα χάσουν οι άλλοι. Δεν ξέρω τι περιμένουμε, γιατί κρυβόμαστε από την πραγματικότητα, σε ποιον εναποθέτουμε την ευθύνη. Φερόμαστε λες και στην θέση μας θα χάσει άλλος. Δεν γίνονται αυτά. Η κρυμμένη αξία των πραγμάτων δεν αποκαλύπτεται από το Άγιο Πνεύμα. Αν δεν βάλουμε τον εαυτό μας στην περιπέτεια να δούμε κάτω και πίσω από αυτά που συμβαίνουν απλώς θα μετράμε ήττες.
Ο καπιταλισμός ποτέ δεν είχε καλές προθέσεις, ακόμα και όταν έπαιρνε εκείνο το μελιστάλαχτο ύφος και μας καλούσε σε συστράτευση και συμμετοχή, ακόμα και όταν μας μοίραζε κάποιο μέρισμα απ’ τα υπερκέρδη βαφτίζοντας μας μετόχους στην επιχείρηση. Στο μυαλό του είχε πάντα και σταθερά περισσότερα κέρδη.
Η έννοια του κοινωνικού κράτους ανήκει στο παρελθόν, ξεπουλώντας και τα τελευταία οχυρά μέσω των οποίων θα μπορούσε να υποστηρίξει μια τέτοια πολιτική, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για απώλεια και των τελευταίων κοινωνικών αγαθών.

Δεν χρειάζεται και μεγάλη προσπάθεια για να δούμε την εικόνα που θα ακολουθήσει.
ΔΕΗ, ΟΤΕ, τράπεζες, παιδεία έχουν πάρει σιγά - σιγά το δρόμο τους, ένα δρόμο που σε λίγο θα ακολουθήσει και η υγεία και ύστερα όποιος «προφτάσει τον Κύριο είδε»
Εμείς όμως εδώ, καθισμένοι και χαλαροί. Λες και δεν μας αφορά. Λες και θα χάσουν οι άλλοι, γιατί εκτός από τις καθημερινές παραχωρήσεις των κεκτημένων, παραχωρούμε και μέρος της ψυχής και του μυαλού μας, δεν υπάρχει διαφορετική εξήγηση απέναντι σ’ αυτήν την απάθεια.
Αυτό περιμένουμε τελικά, τη δική μας σωτηρία. Ελπίζουμε ότι εμείς θα επιβιώσουμε και άλλοι θα πεθάνουν. Ζούγκλα. Μπορεί να μας πήραν και σώβρακα, μας έμαθαν όμως να σκεφτόμαστε καπιταλιστικά δηλαδή ατομικά και αυτή είναι η μεγαλύτερη ζημιά γιατί με τέτοια στάση, η δουλεία τους θα γίνει πιο εύκολη.

Και τίποτα δεν κρύβεται

Τι κρύβεται πίσω από τις λέξεις; Δυστυχώς έτσι ξεκινάει η ανάγνωση. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά για ένα Λαό που τον έχουν προδώσει. Οι αναγνώστες προσπαθούν να ανακαλύψουν το σκοπό, που σε καμία περίπτωση δεν πάει μαζί με το προφανές νόημα των δράσεων. «Ποιον αβααντάρει», «ποιον προσπαθεί να ρίξει», «τι συμφέροντα εξυπηρετεί», «από ποιον τα έχει πάρει». Η σκοπιμότητα στο μεγαλείο της. Δυστυχώς αυτός είναι ο κανόνας και αν η στήλη αποτελεί εξαίρεση, χρειάζεται πολλές φορές να το επιβεβαιώνει και να το υπενθυμίζει. Τίποτα δεν κρύβεται πίσω από τις λέξεις. Ούτε νουθεσίες, ούτε υποδείξεις. Δεν είναι στις προθέσεις μου. Καμία σκοπιμότητα. Μια καθημερινή ανάγκη, έκφραση προσωπικών ανησυχιών και συμβολή, μικρότερη ίσως από ένα μικρό λιθαράκι, στη συλλογική προσπάθεια και στην ιστορία.
«Δεν γράφω για μια εκλεκτή μειοψηφία, που δε σημαίνει τίποτα για μένα, αλλ’ ούτε και για κείνη τη χιλιοβασανισμένη πλατωνική κατηγορία που είναι γνωστή ως «οι μάζες». Δυσπιστώ και στις δύο αυτές αφαιρέσεις, τις τόσο προσφιλείς στους δημαγωγούς. Γράφω για τον εαυτό μου και για τους φίλους μου. Γράφω ακόμα, για να κάνω ευκολότερο το πέρασμα του χρόνου» Χόρχε Λουί Μπόρχες από «το βιβλίο της άμμου».
Σαφή εξήγηση από τον μεγάλο Αργεντινό συγγραφέα, για την ανεξήγητη διαδικασία της γραφής.
Επικαλούμαι έναν γίγαντα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, για να απαντήσω στα σχόλια, που δέχτηκα για προηγούμενα κείμενα.
Γιατί ίσως μονάχα έτσι ν’ αντιπαλεύετε το χάος, ο χρόνος που καίτοι αθώος, μας θανατώνει απ’ τις δικές μας υποψίες. Διότι εμείς ούτε αθώοι είμαστε, ούτε ερήμην μας κυλά τελικά η ζωή. Υπάρχει κι έχει το χρώμα, το ήθος, την ιδεολογία που εμείς της δίνουμε. Έχει ακόμα κι εκείνη τη γενναία πίστη που διαθέτει τη σπάνια δύναμη να νικά τις ενοχές και το μάταιο. Η γραφή είναι τελικά το μοναδικό ενσταντανέ του χρόνου.
Αναλαμβάνει να περάσει στην αθανασία αίσθημα, δικαιοσύνη και μνήμη. Μέχρι που όλα να παραδοθούν στην συμπαντική λήθη. Είναι η προσπάθεια που μέτρησε όμως. Κι αυτές οι λιγοστές εξηγήσεις που δόθηκαν ή δεν δόθηκαν. Που γράφτηκαν όμως σε ένα λευκό χαρτί για να νικήσουν τον τρόμο. Έτσι παραμένουμε αξιοπρεπείς. Στο μέτρο του δυνατού γενναίοι. Με την αλήθεια μας κι εκείνη την ύστατη προσπάθεια να νικηθούν οι ενοχές.
Τη σχέση έχουν όλα τα παραπάνω με τα καθέκαστα στη μικρή μας πόλη και τις δικές μου θέσεις; Απόλυτη. Είναι η απάντηση που φανερώνει το κίνητρο, που δεν είναι τίποτε άλλο, όμως αναφέρω στην αρχή, από μια καθημερινή ανάγκη, έκφραση προσωπικών ανησυχιών.