Κακό χωριό τα λίγα σπίτια

Προσπαθώ να κρατάω μια συνέχεια στις εκρήξεις των περιλήψεων της σιωπής. Μάταια. Ότι και να γράψω αυτός εδώ ο τόπος πάντα μου υπενθυμίζει το στοιχείο της υπερβολής. Είναι η μιζέρια της επαρχίας, που σου χαμηλώνει τον πήχη και σου κλείνει τον ορίζοντα. Είναι η θάλασσα που σε περικυκλώνει, σου κόβει τη στεριά στα δύο, σου παίρνει μέρος του αέρα και η αναπνοή μένει ημιτελής. Πόσες φορές χρειάστηκε να προκαλέσω τεχνητό χασμουρητό για να εισπνεύσω μεγαλύτερη δόση αέρα φτάνοντας έτσι την ανάσα εκεί που το ααα σε ησυχάζει.
«Κακό χωριό τα λίγα σπίτια», μπερδεύονται, ανακυκλώνονται, παραγνωρίζονται, οι άνθρωποι και στο τέλος πεθαίνουν αμίλητοι. Γι’ αυτό σας λέω μια περίληψη και πολύ, κάτι σαν υπενθύμιση, επιβεβαίωση της παρατεταμένης σιωπής, απόδειξη, ότι είναι ηθελημένη.
Δεν έχει νόημα η συνέχεια, υπερτίμηση χωρίς αντίκρισμα. Και η οργή, που πολλές φορές με παρασέρνει εξανεμίζεται την επόμενη, όταν το μέγεθος φαντάζει δυσανάλογο.
Ευτυχώς έφυγα νωρίς από το επάγγελμα, επάγγελμα ο λόγος το λέει, εδώ στην μικρή μας πόλη, δεν υπάρχον τέτοια περιθώρια. Από την πρώτη συνέντευξη, κατάλαβα ότι έπρεπε να αποποιηθώ της ιδιότητας.
Δεν είναι μόνο η μιζέρια της επαρχίας, τα στενά όρια του νησιού, είναι οι ίδιοι άνθρωποι, που μπορεί να γίνονται κάθε τόσο άλλοι, παραμένουν όμως εκεί, γαντζωμένοι στο προσκήνιο για να μας βασανίζουν και να βασανίζονται.
«Ζώντας δια μέσου των σιωπών νοσταλγούμε τους ήχους μιας άλλης ζωής. Εκεί που η συνείδηση δεν είναι ύβρις και η ύβρις δεν εκτελεί χρέη εξουσίας»
Κακό χωριό τα λίγα σπίτια…

Το κόκκινο δεν τους πλησιάζει

Για τραγωδία σας έγραφα χθες. Για τον Ιούλιο δεν έχω να σας γράψω. Μήνας λαιμητόμος ο Ιούλιος ο θεριστής, πώς να εμπνεύσει…
Από περιέργεια ανέτρεξα ένα χρόνο πίσω, αρχές Ιουλίου. Τι έγραφα τότε; Δεν θα το πιστέψετε ο τίτλος του πρώτου κειμένου το μήνα Ιούλιο, «Κωμωδία - Τραγωδία» για του λόγου το αληθές τον φανερώνω, συνοδευόμενο με δυο γέρα φάσκελα, με τις συμπτώσεις δεν τα πάω καλά…
Τίποτα δεν υπήρξε χθες. Κανείς δεν αμφιβάλει για την ταχύτητα που όλα κινούνται, αυτό όμως δεν προϋποθέτει και την απόλυτη λήθη.
Έχω την αίσθηση ότι όλα έχουν σβηστεί. Τα υπερφορτωμένα εγκεφαλικά μας κύτταρα, για να αντέξουν αφαιρούν με απίστευτη ταχύτητα. Λες και δεν είχε συμβεί ποτέ. Αντιμετωπίζουν το σήμερα, σαν αποτέλεσμα παρθενογέννησης.
Τα αποκόμματα παλαιών εφημερίδων ξεθωριάζουν, όχι από το χρόνο, άλλωστε χρειάζεται αρκετός για να συμβεί αυτό. Το σήμερα, βαριά ταφόπλακα, το καταπλακώνει και το εξαφανίζει. Το τι έλεγε τότε, τι έκανε τότε, τι υποστήριζε τότε, ποιοι ήταν οι εχθροί και ποιο οι φίλοι, δεν έχει καμία αξία.

Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά, παρακολουθώντας πρόσωπα και πράγματα, εδώ στην μικρή μας κοινωνία, βλέπουμε τους ίδιους ανθρώπους, άλλους.

Χωρίς αιδώ, αυτοδιαψεύδονται, αυτοαναιρούνται, αυτόξεφτιλίζονται και μόνο τα πρόσωπα μένουν ίδια, στο χρώμα της ώχρας, το κόκκινο δεν τους πλησιάζει. Το δυστύχημα είναι ότι δεν μας προκαλεί πλέον καμία εντύπωση, λες και ο βομβαρδισμός συγκεχυμένων πληροφοριών μας έχει σβήσει την μνήμη. Όσο για τις αξίες, πού καθόριζαν το επίπεδο του πολιτισμού μας, αυτές έχουν εκποιηθεί προ πολλού.
«Η αλήθεια του καθενός» λέει ένα τραγούδι, είναι ο δρόμος του, δηλαδή το ψέμα του. Δεν είναι υπερβολή να υποστηρίξουμε ότι παρακολουθούμε μια σκηνοθετημένη πραγματικότητα, αλλιώς που θα μπορούσαν να χωρέσουν; Οι ίδιοι ηθοποιοί τα καταφέρνουν όπως φαίνεται, το ίδιο καλά και στην κωμωδία και στην τραγωδία. Τι άλλο θα μπορούσε να είναι αυτό το θέαμα που παρακολουθούμε, εκτός από μια κωμωδία που εξελίσσεται σε τραγωδία;

Αυτόν τον μήνα τον Θεριστή, που το δηλώνω κατηγορηματικά δεν είναι ο μήνας μου, θα σας κρατάει συντροφιά η έκρηξη, της περίληψης της σιωπής μου…
.

Να σταματήσει η τραγωδία

Ενίοτε η στήλη, αλλάζει χαρακτήρα. Μπορεί ο χώρος να μην προσφέρεται και οι τριακόσιες λέξεις, να μην αρκούν για να περιγράψουν προβλήματα - όπως αυτό που βιώνουν σχεδόν δυο δεκαετίες οι εργαζόμενοι των πρώην «αναθέσεων», των πρώην «προγραμματικών» και σήμερα του πουθενά, που συνεχίζουν να εργάζονται στον Δήμο Κερκυραίων, εξυπηρετώντας «πάγιες και διαρκείς ανάγκες» όπως κομψά αναφέρεται - επιβάλλεται όμως να προστεθεί μια φωνή στο γενικότερο προβληματισμό για να ενισχύσει την προσπάθεια, ώστε να δοθεί επιτέλους λύση εδώ και τώρα, σ’ αυτή την περιπέτεια.
Ενίοτε η στήλη απόκτα χαρακτήρα παρέμβασης, γιατί χρειάζονται πιο ξεκάθαρα λόγια, για να περιγράψει κανείς μια τραγωδία, ή καλλίτερα πολλές μικρές τραγωδίες . Αλλάζουμε ύφος σήμερα, όπως ταιριάζει στην περίπτωση, γιατί μπορεί το χρονογράφημα να έχει διαχρονική ισχύ, το δια ταύτα όμως δεν μας αφήνει να παίζουμε με τις λέξεις.
Έχω γράψει πολλές φορές για αυτό το θέμα και επειδή το ζω, θα μπορούσα εύκολα να περάσω το συναισθηματικό στοιχείο, δεν θα το κάνω σήμερα.
Θα βάλω τις λέξεις σε σειρά τέτοια, ώστε να υπηρετήσουν θετικά την προσπάθεια που θα οδηγήσει στην οριστική λύση του προβλήματος.
Οι άνθρωποι αυτοί έχουν προσληφτεί μέσω της Αναπτυξιακής Επιχείρησης του Δήμου Κερκυραίων (ΑΝΕΔΚ), προκείμενου να εξυπηρετήσουν τον Δήμο. Όχι μόνο τον εξυπηρετούν, αλλά και τον χρηματοδοτούν, πότε λίγο πότε πολύ. Αυτό το διάστημα πέρα από τις δυνάμεις τους, γιατί τι άλλο μπορούμε να πούμε όταν ένα σημαντικό πόσον από τα δεδουλευμένα τους, πάντα μένει ανεξόφλητο;
Να σημειώσω ότι όλες οι Δημοτικές αρχές, που διαχειρίστηκαν το πρόβλημα, είχαν την πρόθεση να το λύσουν, οι καλές προθέσεις όμως, μέχρι σήμερα μένουν καλές προθέσεις, και οι εργαζόμενοι συνεχίζουν να πληρώνουν το τίμημα.
Το πρόβλημα για την σημερινή Δημοτική Αρχή φαντάζει βουνό, γιατί εκτός των πολύπαθων εργαζόμενων των πρώην «προγραμματικών», έχουν προστεθεί και εργαζόμενοι από την ΑΝΕΔΚ, την ΕΤΕΔΚ, το ΔΗΠΕΘΕΚ, με αποτέλεσμα να ανεβάζουν τον αριθμό και να επιτείνουν το πρόβλημα ως προς την δυνατότητα απορρόφησης τους από το Δήμο.
Θέση της Δημοτικής Αρχής αλλά και όλων των Δημοτικών Παρατάξεων, είναι να μην χάσει κανένας εργαζόμενος τη δουλειά του. Προσυπογράφω.
Να ξεκινήσουμε όμως από κάπου. Οι πιο αδικημένοι και οι πιο χρήσιμοι είναι οι εργαζόμενοι των πρώην «προγραμματικών», που εργάζονται στο Δήμο. Οι εργαζόμενοι αυτοί είναι διάσπαρτοι σε όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων του Δήμου. Από την υπηρεσία καθαριότητα μέχρι το Γραφείο του Δημάρχου. Εργαζόμενοι που δουλεύουν πολλά χρόνια δίπλα σε δημοτικούς υπάλληλους, και που αποτελούν μαζί με αυτούς, ουσιαστικά το έμψυχο και έμπειρο δυναμικό του Δήμου.
Δεν χρειάζεται δεύτερη σκέψη: επιβάλλεται άμεσα να τακτοποιηθούν σε οργανικές και προσωποπαγείς θέσεις του Δήμου.
Έτσι πρέπει να ξεκινήσει ο Δήμος, ώστε να δρομολογηθεί λύση και για όλους τους υπόλοιπους εργαζόμενους είτε να απορροφηθούν στο Δήμο αν υπάρχουν ανάγκες, είτε στις νέες επιχειρήσεις, είτε σε διάφορους άλλους οργανισμούς (ΙΚΑ Νοσοκομείο Πανεπιστήμιο, Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση κ.λ.π ) που έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον.
Οι εργαζόμενοι των πρώην «αναθέσεων», των πρώην προγραμματικών και σήμερα του πουθενά, στην ουσία οι εργαζόμενοι του Δήμου που έχουν στηρίξει με την εργασία τους και την υπομονή τους, όλα αυτά τα χρόνια τον Δήμο Κερκυραίων, οι εργαζόμενοι που έχουν πληρώσει το τίμημα του παραλογισμού και της αναλγησίας του συστήματος, οι εργαζόμενοι που ζουν ο καθένας τη δική του τραγωδία, σήμερα που έχουν τις προϋποθέσεις να ενταχτούν στο χώρο που εργάζονται, δηλαδή στο Δήμο Κερκυραίων, έχουν δικαίωμα και απαίτηση.
Μια γενναία πολιτική απόφαση επιβάλλεται εδώ και τώρα, προκείμενου να σταματήσει επιτέλους αυτή η τραγωδία.

Δεν ξέρουν τι θέλουν

Όπως, κάποιοι εργάζονται από πλήξη, μερικές φορές γράφω γιατί δεν έχω τι να πω… Και τι να πω; Πόσες φορές ποια να τα πω και να τα γράψω. Ξεκινάω καλοπροαίρετα, χωρίς υποψίες και σχεδόν πάντα συναντάω μικρές νοθείες. Ψέματα καλυπτόμενα με αλλά ψέματα, και πορείες χωρίς κανένα προσανατολισμό. Το χειρότερο; Δεν ξέρουν τι θέλουν Δεν έχουν όνειρα δεν έχουν σχέδιο, δεν έχουν συναίσθημα. Μια συνήθεια ακολουθούν. Τους είπαν ότι είναι σπουδαίο πράγμα η εξουσία και αυτοί γαντζώθηκαν, για να καλύψουν τις αδυναμίες τους, να σκεπάσουν τα κόμπλεξ τους και την ανεπάρκεια τους.
«Τίποτα δεν μου προκαλεί τόση αηδία όση οι λέξεις της κοινωνικής ηθικής, από μόνη της η λέξη πρέπει είναι για μένα δυσάρεστη, οι όροι όπως «καθήκον του πολίτη», «αλληλεγγύη» «ανθρωπιστικός» και άλλοι της ίδιας εμβέλειας με αηδιάζουν σαν ήταν βρωμιές που μου πέταξαν πάνω μου, από κάποιο παράθυρο. Νοιώθω προσβεβλημένος στην ιδέα ότι κατά τύχη αυτές οι εκφράσεις μπορεί να με αφορούν, ότι μπορεί να αναγνωρίζω πως έχουν όχι κάποια αξία, αλλά κάποιο νόημα». Δεν θα ανησυχούσε ο Πεσσόα αν όλους, αυτούς τους όρους, δεν τους είχε ξεφτιλίσει η πολιτική και κατ’ επέκταση η εξουσία. Ευτυχώς η γλώσσα δεν μένει στάσιμη και θα βρει τις αντίστοιχες λέξεις που θα τις αντικαταστήσουν.
Αν υπήρχε νεκροταφείο λέξεων εκεί θα έθαβα όλες αυτές τις ψεύτικες λέξεις, γιατί τι άλλο μπορεί να είναι μια λέξη, που απώλεσε το νόημα της;
Τώρα που το σκέφτομαι έχω πολλές να θάψω «Ελλάς ελλήνων χριστιανών», «εθνικά ιδεώδη», «εθνικό φρόνημα», «εθνικοσοσιαλισμός», «φιλελευθερισμός», «εκσυγχρονισμός», την τελευταία, μετά την διακυβέρνηση Σημίτη.
Από αλλού ξεκινήσαμε, για να επανέλθουμε: τους είπαν ότι είναι σπουδαίο πράγμα η εξουσία και αυτοί γαντζώθηκαν, για να καλύψουν τις αδυναμίες τους, να σκεπάσουν τα κόμπλεξ τους και την ανεπάρκεια τους. Πώς να χαράξεις πορεία με τέτοιους καπετάνιους…

Και ποια θυσία έχει κάνει αυτή για μένα;

Σήμερα Δευτέρα, ύστερα από ένα σαββατοκύριακο που νοικιάσαμε το νησί μας για την σύνοδο του ΟΑΣΕ. Οι δρόμοι γέμισαν από χιλιάδες αστυνομικούς, και έκλεισαν για τους πολίτες. Μόνο μια φράση ταιριάζει για την περίσταση «το παραχέσανε». Η κυβέρνηση εξήγγειλε και άλλη δέσμη εισπρακτικών μέτρων, θα ακολουθήσει και άλλη το Φθινόπωρο φημολογείται, όχι για να καλύψει το έλλειμμα, να το πάρουμε απόφαση δεν πρόκειται να καλυφτεί ποτέ, απλώς για να δείξουμε χαρακτήρα στο διευθυντήριο της Ευρώπης. Εμείς θα συνεχίσουμε τις θυσίες, τραγουδώντας, με παράπονα «και ποια θυσία ποια θυσία, έχει κάνει αυτή για μένα…»
Ένα κείμενο μου, από παλαιότερες ανώφελες θυσίες υπό τον τίτλο «Ήτανε ένα μικρό καράβι…»
Σύμφωνα με το μύθο, η θυσία της Ιφιγένειας έγινε στο ναό της Αυλιδείας Αρτέμιδος, στους πρόποδες του λόφου. Η θεά Άρτεμις, ενοχλημένη επειδή ο αρχιστράτηγος Αγαμέμνων σκότωσε το ιερό ελάφι της, δημιούργησε άπνοια. Προκειμένου να επιτρέψει στα πλοία να ξεκινήσουν, ζήτησε τη θυσία της κόρης του αρχιστράτηγου. Η Ιφιγένεια χρησιμοποιήθηκε σαν εξιλαστήριο θύμα, όμως η θεά δεν δέχθηκε την ανθρώπινη θυσία και έβαλε στη θέση της ένα ελάφι φυγαδεύοντας την ίδια στην Ταυρίδα. Στη συνέχεια ο στόλος απέπλευσε
Να την κάνουμε την θυσία, δεν λέω, άλλωστε δεν είναι και προαιρετικό. Η άπνοια πάντως θα παραμείνει και ο ζητούμενος ούριος άνεμος για τις καλλίτερες μέρες των υποσχέσεων, θα κρατήσει δεμένα τα πλοία στα λιμάνια. Όσες θυσίες και να κάνουμε δεν πρόκειται να πάμε ούτε μίλι μπροστά. Αυτή η χώρα από τότε που έν χορω τραγουδούσαμε ήτανε ένα μικρό καράβι που ήταν α α αταξίδευτο… Εκεί έμεινε μικρό και αταξίδευτο, η διαφορά είναι, όσο με τις φωνές μας προσπαθούσαμε τότε, να μεταθέσουμε τις ευθύνες του κλήρου, η αλήθεια είναι, ότι ο κλήρος έπεσε και στα αγόρια και στα κορίτσια, έπεσε σε όλους σ’ αυτόν το φτωχό Λαό, γι’ αυτό εν συνεχεία παραδεχτήκαμε ότι «την κάναμε λαχείο».
Να πληρώσουμε και πάλι τώρα που το κράτος χρεοκοπεί, αλλά γιατί να πληρώσουμε.
«Γιατί έχει χρεοκοπήσει αυτό το ρημάδι το κράτος», αναρωτιέται ο Φώτης Γεωργελές αφού όλοι υποτίθεται διαπιστώνουμε πως παρέχει πολύ χαμηλού επιπέδου υπηρεσίες. Κι αυτό το ξέρουμε. Γιατί η γραφειοκρατία είναι εκτεταμένη και διεφθαρμένη, γιατί οι κομματικοί στρατοί διορίζονται στο δημόσιο, γιατί κατόπιν το δημόσιο αδειάζει με εθελούσιες εξόδους και πρόωρες συντάξεις που χρεοκοπούν και τα ταμεία, για να ξαναγεμίσει με τους επόμενους κομματικούς στρατούς. Γιατί οι αναθέσεις έργων και οι προμήθειες του δημοσίου γίνονται με σκανδαλώδη τρόπο και κοστίζουν πολλαπλάσια, γιατί τα λεφτά των ταμείων διαχειρίζονται με φαύλο τρόπο διορισμένα κομματικά στελέχη, γιατί η γη του δημοσίου εκποιείται σε «ιερά» real estate και κάμποσα άλλα τέτοια «γιατί», που όλοι γνωρίζουν.
Γιατί να κάνουμε ακόμα μια θυσία, έτσι και αλλιώς τα πλοία θα παραμείνουν στα λιμάνια και το ταξίδι που περιμέναμε θα μείνει ανεκπλήρωτο…