Στη σιωπή αυτές τις ώρες

Είναι κάποια γεγονότα που δεν σου επιτρέπουν να στρέψεις το βλέμμα σου αλλού. Φαντάζει ιεροσυλία να γράψω για οτιδήποτε άλλο. Νοιώθω τα μάτια των τρομαγμένων παιδιών από τους βομβαρδισμούς στη Συρία, να με παρακολουθούν. Νοιώθω τον πατέρα που κρατάει το άψυχο κορμί της κορούλας του, και ο θυμός του με διαπερνάει. Η καθημερινότητα, μου φαίνεται γελοία,μπροστά σ' αυτές στις αγριότητες.

Στη σιωπή αυτές τις ώρες και στη περισυλλογή.
Στους ποιητές που έπνιξαν τη οργή τους, θα
Ακουμπήσω. Στους ποιητές εκείνους που απαίτησαν τον παράδεισο.
«Άργησα πολύ να καταλάβω», μας λέει ο Οδυσσέας Ελύτης, τι σημαίνει ταπεινοσύνη και φταίνε αυτοί που μου μάθανε να την τοποθετώ στον άλλο πόλο της υπερηφάνειας. Πρέπει να εξημερώσεις την ιδέα της ύπαρξης μέσα σου για να καταλάβεις.
Μια μέρα που ένοιωθα να με έχουν εγκαταλείψει όλα και μια μεγάλη θλίψη να πέφτει αργά στη ψυχή μου, τράβηξα, εκεί που περπατούσα, μες στα χωράφια χωρίς σωτήρια, ένα κλωνάρι άγνωστου θάμνου. Το ’κοψα και το ’φερα στο απάνω χείλι μου. Ευθύς αμέσως κατάλαβα ότι ο άνθρωπος είναι αθώος. Το διάβασα σ’ αυτή στυφή από αλήθεια ευωδιά τόσο έντονα που πήρα να προχωρώ το δρόμο της μ’ ελαφρύ βήμα και καρδιά ιεραπόστολου. Ώσπου, σε μεγάλο βάθος, μου έγινε συνείδηση πια ότι όλες οι θρησκείες λέγανε ψέματα.
Ναι ο παράδεισος δεν ήταν μια νοσταλγία, ούτε, πολύ περισσότερο, μια ανταμοιβή. Ήταν δικαίωμα.

Γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα.

Άντε τώρα να εξηγήσεις, εκείνα τα μπερδεμένα λόγια που προηγήθηκαν, σε αναγνώστες που δεν τους αφορούν. Δεν σας κρύβω, ότι κι εγώ σε άλλο χρόνο δυσκολεύομαι να τα καταλάβω. Είναι όπως οι στιγμές, που δεν μπορούμε να ξαναζήσουμε και επομένως υπάρχουν και λόγια που δεν μπορούμε να ξαναγράψουμε. Mόνο ν’ αντιγράψουμε.
Από (τα ρω του έρωτα του Οδυσσέα Ελύτη), το παράπονό μου.

Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω
άλλα είναι εκείνα που αγαπώ
γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα.

Στ' αληθινά στα ψεύτικα
το λέω και τ' ομολογώ.
Σαν να 'μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα.

Κάπου εκεί σε προχωρημένο φθινόπωρο με πιάνει, εκεί που δεν υπάρχουν διλήμματα για τον ερχομό του χειμώνα. Τα υπαρξιακά ζητήματα αναδύονται με περισσότερη ένταση αυτήν την εποχή. Και επειδή δεύτερη ζωή δεν έχει…
Ας το ρίξουμε στα παραμύθια, αυτά που μας μεγάλωσαν όπως τα μάθαμε, και αυτά που μας κρατάνε ζωντανούς όπως θέλουμε πλέον εμείς να τα λέμε. Άλλωστε εκείνο το παράπονο, τα παιδιά και τους μεγάλους επισκέπτεται. Το στάδιο των πολλών απαιτήσεων, το έχουμε περάσει προ πολλού. Ούτε δόξα ούτε χρήμα. Πολύ λίγα είναι αυτά που ζητάμε σήμερα, γι' αυτό και το παράπονο. Όσον αφορά τα παραμύθια, εκεί είμαστε εκτός συναγωνισμού, το ξέρουμε καλά το μάθημα μας… Για να έχει το παιχνίδι ενδιαφέρον, χρειάζεται πάθος και δύναμη, τα ελάχιστα τα γίνονται μεγάλα, ώστε να αποκτούν οι λεπτομέρειες ανάλογο ενδιαφέρον με τα γεγονότα και σε πολλές περιπτώσεις να τα ξεπερνούν. Το παράπονο εκείνης της στιγμής που ξεφούσκωσε και αυτό με τη σειρά του και μας άφησε εκεί στου δρόμου τα μισά, ήταν παιδί κάποιας αγνοημένης λεπτομέρειας, αν δεν με γελάει η μνήμη μου.

Αν θέλουμε να αποτελούμε μέρος του πολιτισμού κόσμου

Στον πολιτισμένο κόσμο, εκεί που οι άνθρωποι σκέφτονται και λειτουργούν με ορίζοντα το μέλλον, εκεί που στέκονται αλληλέγγυοι για τις επόμενες γενιές, υποστηρίζουν με κάθε μέσο, δράσεις που επαναπροσδιορίζουν, τις ανθρώπινες ανάγκες, και βάζουν φρένο στις λογικές της καμένης γης.
Ο λόγος και πάλι για τους «ποδηλατοδρόμους» της πόλης, αυτού του έργου που υποτίθεται έχει ολοκληρωθεί και δόθηκε σε χρήση, όχι φυσικά για να κυκλοφορούν ποδήλατα αλλά για να σταθμεύον αυτοκίνητα.
Έχουμε ή δεν έχουμε σήμερα Ποδηλατοδρόμους; Η απάντηση: δεν έχουμε και έχουμε. Έχουν περάσει 9 χρόνια, δύο δημοτικές αρχές, διανύουμε την τρίτη και ακόμα δεν έχουν αποφασίζει. Αν έχουμε να τους αναδείξουμε, να τους προστατεύσουμε και να τους λειτουργήσουμε. Αν δεν έχουμε να τους καταργήσουμε. Επιτέλους!

Ουσιαστικά οι ποδηλατοδρόμοι, αποτελούσαν την πρώτη σοβαρή προσπάθεια αντίστασης στην βάρβαρη εισβολή που δέχεται με τρομαχτικά αυξημένους ρυθμούς τα τελευταία χρόνια η πόλη μας, από την αλόγιστη χρήση των μηχανοκίνητων οχημάτων, που εσχάτως απόκτησαν ύψος και περισσότερα κυβικά για να κρύψουν την κακομοιριά μας και να ικανοποιούσουν την ανεπάρκειά μας.
Θα το γράφω μέχρι να παρθεί μια οριστική απόφαση. Αν θέλουμε να αποτελούμε μέρος του πολιτισμού κόσμου,το έργο των ποδηλατοδρόμων θα πρέπει να αναδειχτεί, να προστατευτεί και να λειτουργήσει επιτέλους !

Η περπατησιά δεν αλλάζει

Τον ήξερα από το Δημοτικό. Συνέχισα να παρακολουθώ ανελλιπώς τα βήματά του, μέχρι την τέταρτη δεκαετία της ζωής του. Τον είδα χθες στην τηλεόραση να μιλάει. Έλεγε μεγάλες κουβέντες, απ’ αυτές που χαϊδεύουν αυτιά, που δίνουν λύσεις, εδώ και τώρα. Επικοινωνούσε τις ουτοπίες του, τα ψέματά του . Ήταν ηλίου φαεινότερο, είχε παρακολουθήσει μαθήματα επικοινωνίας.

Προσπαθούσε να ξεφύγει απ΄ όλες τις κακές συνήθειες του παρελθόντος. Μάταια.
“ Το κορμί δεν ξεκορμίζει” γράφει ο Κωστής Παπαγιώργης, πού να πάει άλλωστε;
Πως ν’ αλλάξεις την περπατησιά σου, πως μιμούμενος ξένη φωνή, να μην ξεχαστείς στην διάρκεια μιας συζήτησης; Πρόσωπο, φωνή, μάτια, κίνηση, νοοτροπία έχουν διαποτιστεί από τον βιωθέντα χρόνο.
“Κάθε καταργημένη συνήθεια κάνει τον τέως εθισμένο να νιώθει σαν «τραβηγμένο» πρόσωπο. Κάποιο βέβηλο χέρι απλώθηκε πάνω του και τον βελτίωσε, κόβοντας ένα κομμάτι του εαυτού του”. Δεν μπορείς φίλε να ξεφύγεις από τις παλιές σου συνήθειες, δεν μπορείς να το σκάσεις από τον παλιό σου εαυτό.
Θέλεις να απαλλαγείς από τις βαριές δουλείες της νεότητάς σου. Το λες και το πιστεύεις.
“Αυτοί που σε δασκάλεψαν πιθανώς δεν γνωρίζουν ότι οι εθισμοί είναι μεταμορφώσεις μιας βαθύτητας η οποία συγκροτεί εσωτερικά την προσωπικότητα”.
“Η αλήθεια σου κατοικεί στο παρελθόν. Αν δραπετεύσει -πράγμα που δεν αποκλείεται- μοιάζεις πλέον με μεσήλικα που ανανεώνει την παιδικότητά του.

Περί ονομασίας και άλλων δαιμονίων

Αδυνατώ να κατανοήσω όλη αυτή τη φασαρία γύρω από το όνομα του Κεντρικού Δήμου.

Ξαφνικά Βόρειοι και Νότιοι στα όπλα, για ένα ζήτημα που είναι αυτονόητο. Ο Κεντρικός Δήμος, που περιλαμβάνει την Πόλη και πρωτεύουσα, δεν μπορεί να έχει άλλο όνομα από το “ΔΗΜΟΣ ΚΕΡΚΥΡΑΙΩΝ”. Όπως ο Δήμος Αθηναίων, ο Δήμος Πατρέων, ο Δήμος Θεσσαλονίκης, ο Δήμος Λαρισσαίων και των περισσότερων πρωτευουσών των Νομών της χώρας. Και οι Περιστεριώτες Αθηναίοι, είναι και οι Καλαμαριώτες Θεσσαλονικείς, το ίδιο και οι κάτοικοι των κοινοτήτων Βόρειας και Νότιας Κέρκυρας, Κερκυραίοι και με την βούλα είναι και είναι αστείο να το συζητάμε.

Ιστορικά ο Δήμος που περιελάμβανε την πρωτεύουσα της Κέρκυρας ήταν ο ΔΗΜΟΣ ΚΕΡΚΥΡΑΙΩΝ, η προσθήκη και Διαπόντιων κατά την άποψη μου είναι λάθος. Και οι κάτοικοι των Διαποντίων Νήσων, Κερκυραίοι είναι βεβαίως. Γιατί δυσκολεύουμε τη ζωή μας.
Το Λάθος ξεκίνησε από την σύσταση του ενιαίου Δήμου. Θα έπρεπε να λέγεται Δήμος Κερκυραίων και όχι Δήμος Κέρκυρας. Το φωνάζαμε από τότε. Και συνεχίστηκε με την πρόσφατη βιαστική διάσπαση, που χώρισε την Κέρκυρα σε Βόρειους και Νότιους.
Για να τελειώνουμε: “Δήμος Κερκυραίων” με ότι αυτό περιλαμβάνει, πάντα έτσι ήτανε και πάντα έτσι θα είναι. Ακόμα και αν δεν αλλάξει όνομα, ΔΗΜΟΣ ΚΕΡΚΥΡΑΙΩΝ θα αποκαλείται
Θα μπορούσαν και οι άλλοι δύο Δήμοι, να απαλλαγούν από το “ Βόρειος” και “Νότιος”που παραπέμπει στον αιματηρό εμφύλιο πόλεμο της Αμερικής.