Όταν ο τύπος προηγείται της ουσίας...

Τα χρονοδιαγράμματα μας τελείωσαν, η νέα ορολογία κάνει λόγο, δια βίου, του δικού μας και των γενεών που έρχονται. Δια βίου φτωχοί…
Όμως για να φτάσουμε εδώ, δόθηκε πολύ αξία στους τύπους και αγνοήθηκε η ουσία.

Όταν το τυπικό, επιχειρεί να υπερκεράσει την ουσία, τότε πρέπει να ανησυχούμε. Σε μια χώρα παραδομένη στους δανειστές της. Σε μια κατ’ επίφαση δημοκρατία, αφού οι όποιες αποφάσεις, δεν αντιπροσωπεύουν, τη λαϊκή βούληση, αλλά υπαγορεύονται από ξένα κέντρα… Μας πειράζουν οι τρίχες. Το χειρότερο δεν είναι κάποιες φωνές αντίδρασης, αυτές πάντα θα υπάρχουν. Το χειρότερα είναι ο εθισμός στο άδικο. Και είναι άδικο προβλήματα ζωτικής σημασίας να περιμένουν τη σειρά τους. Είναι άδικο ο τύπος να προηγείται της ουσίας. Είναι άδικο την ετοιμοθάνατη κοινωνία να την αφήνουμε να περιμένει.

«Γι’ αυτό» υποστηρίζει ο κ. Ν. Δήμου «πολλοί δημοσιογράφοι και πολιτικοί αποφασίζουν να ακολουθήσουν ό,τι δεν μπορούν να πολεμήσουν».

Έτσι αυτός ο ταλαιπωρημένος Λαός, ενισχύεται στο παραλήρημα του. Αντί να έχει απέναντί του νηφάλιους, διαυγείς, λογικούς δασκάλους, που να τον βοηθήσουν να ξεχωρίσει την αλήθεια από το μύθο, βρίσκεται μπροστά σε παραμυθάδες οι οποίοι τον ταΐζουν το ναρκωτικό, που επιτείνει την εξάρτησή του.
«Φταίτε και εσείς οι δημοσιογράφοι για όλο αυτό το μπάχαλο», μου είπε πρόσφατα ένας αναγνώστης. Φταίνε κάποιοι δημοσιογράφοι, που είναι βασιλικότεροι του βασιλέως, είναι η απάντηση. Φταίει και ένα κομμάτι του λαού που νομιμοποιεί την πρακτική τους και την επιβραβεύει, υπάρχει όμως και ένας άλλος Λαός, που οργίζεται με τα έργα τους, ή νοιώθει ακόμα και ντροπή.
Όταν η κοινωνική συνοχή είναι απούσα, και η αντίδραση δεν εκπορεύεται από τα γενικότερα συμφέροντα ενός Λαού, είναι προφανές ότι δεν θα λείψουν τέτοια λυπηρά φαινόμενα. Φαινόμενα που διαπερνούν όχι μόνο το χώρο των Μ.Μ.Ε και της πολιτικής αλλά και ολόκληρη την κοινωνία.

Το χειρότερο να πάμε τζάμπα...

Για μας, που οι συμβολισμοί αποτελούν μέρος της ουσίας στη ζωή μας, που ζούμε τις στιγμές, καλές και κακές με τον δέοντα σεβασμό, το χειρότερο μας, είναι να πάμε τζάμπα. Να πάμε από φιλικά πυρά. Από εξοστρακισμό κάποιας σφαίρας. Από πρώην συντρόφους μας, που πριν ο αλέκτωρ λαλήσει τρις, ξυρίστηκαν, έκαναν τη χωρίστρα στα δεξιά, φόρεσαν γρι κουστούμι και πίστεψαν, ότι θα εκσυγχρονίσουν την Ελλάδα παρέα, με αυτούς που την κατέστρεψαν.

Ενώ με τον Μητσοτάκη, καθαρά πράγματα. Ζεις τη στιγμή ενεργοποιώντας όλους τους μηχανισμούς άμυνας που διαθέτεις και πέφτεις ηρωικά, αλλά ήσυχος, γιατί ξέρεις ότι ο απέναντι σου θέλει να σε σκοτώσει. Σε έχει προειδοποιήσει άλλωστε.

Τα πράγματα αποκτούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον στις μέρες μας. Βλέπεις το πρόσωπο του κακού, απέναντι σου και είσαι σαν έτοιμος από καιρό, για το χειρότερο, με μια υποβόσκουσα ηδονή, να κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον. Ζεις τον εφιάλτη με όλες τις αισθήσεις σε πλήρη λειτουργία. Το βέβαιο είναι, ότι δεν θα σε πιάσει στον ύπνο. Βλέπεις τα μάτια να γουρλώνουν και είσαι βέβαιος πλέον, ο θάνατος σου η ζωή του. Υπερβάλω;

Για συμβολισμούς μιλήσαμε στην αρχή, δεν μπαίνουμε στην ουσία των προσώπων. Η υπερβολή άλλωστε ωχριά μπροστά στην πραγματικότητα. 

Και αν υπερβάλλουμε εστιάζοντας στα μάτια εκείνου που μόλις έμεινε χωρίς δουλειά, αν δείχνουμε τα τραύματα πίσω από το ένα πρόσωπο, δραματοποιώντας κατά κάποιο τρόπο το γεγονός, για να έχουμε μια εικόνα αναφοράς, είναι ελάχιστο μπροστά στα πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα της πραγματικότητας. Εκείνα τα νούμερα, έχουν μάτια, κρύβουν οικογένειες, κρύβουν παραπονεμένα παιδικά βλέμματα. Κρύβουν τραγωδίες.

Να επανέλθουμε στο Μητσοτάκη και στην προσπάθεια που κάνουμε να αποθεώσουμε, την επικείμενη καταστροφή, ώστε να ζήσουμε τη στιγμή με την ένταση που απαιτούν οι περιστάσεις. Και ύστερα… ύστερα «Βάζεις την καπαρντίνα γιατί σιχαίνεσαι τις ομπρέλες, φοράς τα καλά σου από μέσα, παίρνεις μια μικρή βαλίτσα με τα απολύτως απαραίτητα ανοίγεις την πόρτα κι αφήνεις πίσω σου το σπίτι. Καμένο»

Η κατ' επίφαση “Ρωσική Εβδομάδα”

Πρέπει κάποιος να το γράψει: η ρωσική εβδομάδα που διοργανώνεται στο νησί μας για 16 συναπτά έτη, δεν είναι ούτε ρωσική, ούτε εβδομάδα. Δεν είναι ρωσική, γιατί δεν μεταφέρει ούτε σκόνη από τον πολιτισμό αυτής της μεγάλης χώρας , ούτε εβδομάδα, αφού το πρόγραμμα περιορίζεται σε ένα κουτσό διήμερο. Θα μπορούσε να είναι μια εκδήλωση προς τιμήν του ναυάρχου Ουσακώφ, που εσχάτως έγινε “άγιος” από τους Ρώσους και μέχρι εκεί.

Η διοργάνωση μιας ρωσικής εβδομάδας, όπως και μιας ιταλικής, μιας αγγλικής, μιας γαλλικής, είναι καλοδεχούμενη. Η μεταφορά πολιτισμού απ΄ αυτές τις μεγάλες χώρες, που έχουν και ιστορικούς δεσμούς με την Κέρκυρα, πρέπει να επιδιώκεται. Άλλο όμως αυτό και άλλο οι φτωχές επαναλήψεις κάθε χρόνο, που δεν προσφέρουν τίποτα. Ακόμα και το πολεμικό πλοίο που επισκέφτηκε φέτος το νησί μας, ήταν το ίδιο με το περυσινό.

Το παρακάτω με μια αύρα Ρωσίας, και πέστε μου, έχει καμία σχέση αυτό με την κατ΄ επίφαση ρωσική εβδομάδα στην Κέρκυρα;

Πριν εφτά χρόνια είχα πάει στην Αγία Πετρούπολη. Ούτε ο Στάλιν, ούτε ο Γιέλτσιν, ούτε ο Πούτιν. Κανείς δεν μπορεί να σημαδέψει τις λευκές της νύκτες. «Την πλατεία των Δεκεμβριστών την είχα σε καρτ ποστάλ. Τη λεωφόρο Νέβσκι ούτε που ήλπιζα να τη διαβώ. Ο ναός της Αναστάσεως μου άρεσε ακριβώς για τον υπότιτλο: «Σωτηρίας το αίμα». Αλλά Αγία Πετρούπολη σήμαινε πάνω απ' όλα Ντοστογιέφσκι και Πούσκιν, ήταν οι εκκλησιές, οι γέφυρες, οι φτωχοί, το πάθος, η ποίηση, η σαλότης και η παραφορά. 'Ήταν εκείνη η καθοριστική μονομαχία, η Άννα Καρένινα ήταν, το τρένο, ο έρως κι ο θάνατος, κι ένα φαινόμενο που δεν συμβαίνει αλλού πουθενά: λευκές νύχτες!
Επαληθεύει η ζωή, ως φαίνεται, τα πιο βαθιά σου όνειρα. Κι εκεί που ούτε το σκέφτεσαι, ξαφνικά λες και ανοίγουν οι ουρανοί.
Αγία Πετρούπολη, η επινοημένη πόλη του Πέτρου, το απόλυτο παραμύθι. ακολουθώντας δυο δρόμους, βιώνοντας τα δυο πρόσωπα της Ρωσίας. Του Πούσκιν τον αριστοκρατικά παράφορα ερωτικό και θανατερό και του Ντοστογιέφσκι, τον ταπεινό μετά πάθους και πίστης, που καθαγιάζει μέσα στον χρόνο τον τόσο ιδιαίτερο ρωσικό Λαό.
Επέστρεψα. Όλα όσα πίστευα παραμύθια ήταν αλήθεια και ήταν εκεί. Αλλά μετά γύρισα κι έγιναν πάλι παραμύθια…»

Πως νοείται ρωσική εβδομάδα χωρίς τον Ντοστογιέφσκι, τον Πούσκιν τον Τσέχοφ, τον Γκόρκι. Χωρίς τον Τσαΐκόφσκι τον Ραχμάνινοφ το Σοστακόβιτς. Ρωσική εβδομάδα χωρίς μια ταινία του Ταρκόφσκι, ένα χορό από τα περίφημα μπαλέτα Μπολσόι, ενα τεράστιο αφιέρωμα στον Μέγιστο Βλαδίμηρο Μαγιακόφσκι.

Μια υπόνοια, μια σκιά, ένα αεράκι αυτής της Ρωσίας θέλουμε να μας μεταφερθεί στο νησί μας. Μια ρωσική εβδομάδα που θα αντιπροσωπεύει την Ρωσία και όχι παρελάσεις μαυροφορουσών μέχρι αστραγάλου, που περιφέρουν εικόνες “αγίων”. Πάμε πίσω έτσι. Αυτό που γίνεται προσβάλει και την Ρωσία και την Κέρκυρα. Στην ρωσική εβδομάδα θέλουμε να ζήσουμε κουλτούρα Ρωσίας και όχι αυτές τις κιτς θρησκευτικές εκδηλώσεις, που σε καμία περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν μια χώρα που έκανε την οκτωβριανή επανάσταση, άλλαξε τον ρου της ιστορίας   και μάτωσε στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο με 20 εκατομμύρια νεκρούς για να μην περάσει ο φασισμός.