Όλα τα ακριβά, που μόνο η ψυχή πληρώνει

«Mας κλέβουν τ’ αύριο μας κλέβουν και το βλέμμα κι εσύ φρικάρεις που σου λέω σ' αγαπώ». Με αυτόν το στίχο, αναγνώστρια της στήλης εκφράζει την διαφωνία της στο χθεσινό κείμενο. «Οι νέοι δεν ερωτεύονται με δύναμη. Το αποφεύγουν. Φοβούνται. Ως νέα σας μιλάω». Κάποιοι κανόνες στερούνται εξαιρέσεων. Για τον έρωτα και σήμερα, που δεν δέχεται εκπτώσεις. Που ξεπερνάει τα όρια του χρόνου που είναι στιγμή και αιωνιότητα. Δεν υπάρχουν μέτρα να τον μετρήσουν. Δεν υπάρχουν καλούπια να τον κλείσουν. Δεν υπάρχουν ιδικοί να εκτιμήσουν την αξία του. Η τιμή του περιλαμβάνει πίκρες χαρές ανασφάλειες φόβους. Όλα τα ακριβά, που μόνο η ψυχή πληρώνει
Όλα έχουν τιμή, και ας υποστηρίζει το αντίθετο ο Ντίνος Θεοτόκης. Η φίλη μου που βγάζει στο σφυρί την αγάπη μεταξύ 12 και 1 στα ενδιάμεσα των τραγουδιών που μας διαλέγει κάτι ξέρει…
«Τι ποιος τηνε βγάζει στο σφυρί - την αγάπη; Εγώ τηνε βγάζω λοιπόν. Θα με συλλάβετε; Τι αφέλειες είναι αυτές; Τιμή δεν έχει η αγάπη, η τιμή, η ζωή. Όλα έχουν τιμή. Και η τιμή δεν σημαίνει πάντα χρήμα. Σημαίνει κάτι πολύ πιο ακριβότερο. Τι είναι ακριβότερο από το χρήμα; Καλή ερώτηση. Έχει κάποιος μιαν απάντηση; Είμαστε ακριβότεροι εμείς που υποθηκεύουμε χρόνια, συναισθήματα, φόβους ανασφάλειες για μια καλοψημένη μερίδα αγάπης που – όπως όλα πια – έχει ημερομηνία λήξεως; Γι’ αυτό, λέω: στο σφυρί! Όλα. Και η ζωή μας και το σώμα μας και η σκέψη μας και οι αναμνήσεις μας, και αυτή η κονιορτοποιημένη γραμμή του αίματος μας που τη σνιφάρουν τζάμπα όσοι από τον κόσμο διάλεξαν τον πέπλο της εξουσίας…»
Και επειδή η αναγνώστρια είναι συλλέκτης στιγμών. Ποια καλύτερη ευχή από το: « ζήσε τη στιγμή»

Μια παλαιότερη αναφορά μου σε μια ανεκπλήρωτη στιγμή για να ενθαρρύνω την προσπάθεια της αναγνώστριας, να συνεχίσει να συλλέγει στιγμές.
Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, όμως μια ανεκπλήρωτη στιγμή παραμένει ακόμα ζωντανή. Θυμάμαι είχα διστάσει να προχωρήσω σε ένα ερωτικό κάλεσμα, ένα αυγουστιάτικο απόγευμα σε μια παραλία. Πέρασαν δέκα χρόνια από εκείνη τη στιγμή, σε πιο εύκολες συνθήκες, η επιθυμία μου εκπληρώθηκε. Παρ’ όλα αυτά, ακόμα και σήμερα πενθώ τη στιγμή που έχασα, σε κείνο το χρόνο, σε εκείνο τον τόπο με κείνα τα νιάτα.
Στην ίδια παραλία, με την ίδια γυναίκα, τον ίδιο μήνα και απόγευμα με διαφορά δέκα χρόνια, ήταν μια άλλη στιγμή, που όσο καλή και να ήταν, δεν κατάφερε να καλύψει την απώλεια. Είναι ο χρόνος τελικά… είναι η στιγμή και όποιος τη χάσει…

Σαν της καρδιάς το αίμα

Από την χρεοκοπία μπορεί να γλιτώσουμε. Από την αγάπη όμως… Κανείς δεν θα γλιτώσει. Θα συνεχίσουμε όλο τον Ιούλιο, όσο σκληρός και αν είναι. Θα συνεχίσουμε με παλιά και νέα κείμενα, του ίδιου περιεχομένου, για να αποκτήσει ο πόνος και η χαρά, την πραγματική τους διάσταση. Ευτυχώς, που υπάρχει και ο έρωτας, σε μια αέναη διαδικασία μέχρι το βαθύ γήρας τελικά. Ευτυχώς που ανανεώνεται κάθε φορά σαν της καρδιάς το αίμα και μας γλιτώνει από τις τετριμμένες λέξεις, από τα προβλήματα, που όσο λιμνάζουν, τόσο μας αφαιρούν την διάθεση για δράση.
Και οι νέοι ερωτεύονται ακόμα, ας μην καταλαβαίνουμε τα σινιάλα τους.
Έχετε δει εκείνη την διαφήμιση που η κόρη μιλάει στο πατέρα αλαμπουρνέζικα; Ο πατέρας απορριμμένος, την παραπέμπει στη μητέρα, «το είπες στην μάνα σου;»
Η συνέχεια της ιστορίας, που δεν θα παιχθεί στην τηλεόραση.
«Κανείς δεν θα γλιτώσει από την αγάπη. Η κόρη ερωτεύεται. Ο πατέρας ενθουσιάστηκε. Του φάνηκε σαν ο κόσμος να ξανακουρδίζει το ρόλοι του, σαν να ξαναβρήκαν τα τόξα τους οι άγγελοι και βγήκανε σεργιάνι να χτυπήσουνε καινούργιες καρδιές, να ταράξουν νέα στήθη. Υποθέτω είναι όμορφο να βλέπεις την αισθηματική σου αγωγή να ξαναβιώνεται μέσα από ένα καινούργιο σώμα που προήλθε απ’ το δικό σου το σχετικά παλιό πια. Ένα παιδί ερωτευμένο όπως και να το κάνουμε, είναι ένας κόσμος που προσπαθεί να ξαναγεννηθεί».

Ευτυχώς που υπάρχει και ο ερωτάς, που ξαναγεννάει, που η λέξη όσο και να χρησιμοποιηθεί παραμένει ζωντανή και φρέσκα., που οι κανόνες της αγοράς, όσο και να προσπαθήσουν να αλλάξουν τις λέξεις, αυτή θα μείνει εκεί, ακλόνητη, αναντικατάστατη.
Διάβασα την περασμένη Κυριακή μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη ενός γάλλου διανοούμενου που μιλούσε για την σημερινή νεολαία. Με απτά επιχειρήματα παρουσίαζε την διαφορά των νέων απέναντι στην εξουσία, και την οικογένεια σε σχέση με παλαιοτέρα χρόνια. Κατέληγε σε ένα απαισιόδοξο συμπέρασμα: «οι νέοι δεν κάνουν τις προβλεπόμενες ρίξεις και αφομοιώνονται πολύ πιο εύκολα από τις προηγούμενες γενιές, από το υπάρχον ο σύστημα».
Ευτυχώς όμως, που οι νέοι ερωτεύονται όπως παλιά και όπως παλιότερα και αυτό παραμένει μια σταθερά, που εγγυάται ότι ο κόσμος, όσο και να προσπαθούμε δεν μπορεί να παραμείνει ίδιος…

Σπονδή στο Θεό των θεών

Θα συνεχίσουμε να κτίζουμε πόλεις, στηριζόμενοι πάντα στο βασικό ένστικτο. Στηριζόμενοι στη διαβεβαίωση που μας νανουρίζει. Στη διαβεβαίωση που μας διώχνει κάθε ενοχή, «όλα για τον έρωτα για τα βράδια τα αξημέρωτα»
Θα συνεχίσουμε τυλίγοντας σε μια κόλα χαρτί, όλα αυτά τα ασήμαντα που μας φοβίζουν. Αυτή η συναλλαγή δεν έχει το χρώμα του χρήματος. Δεν έχει κομμάτια από την καθημερινότητα που μας λερώνει. Έχει τις καλά φυλαγμένες λέξεις των υπογείων του μυαλού μας, που μπορούν να αποδώσουν το νόημα των αποθεμάτων της ψυχής. Η αριθμητική απαραίτητη για να καταδείξει το περίσσευμα σε όλο του το μεγαλείο. Της ψυχής!
«Σ’ έναν θεό θυσία έτσι, πρώτη φορά με προσφέρανε…
Έναν άγγελο του Έρωτα τα χέρια μου έτσι, πρώτη φορά κρατήσανε…»
Έτσι αποχαιρετά τον Ιούλιο του 2008 η Βασιλική. Σπονδή στο Θεό τον έρωτα. Στο Θεό, τον Τούρκο και τον Έλληνα, το μουσουλμάνο και το Χριστιανό. Στο Θεό των Θεών, που η φύση μας όρισε, να του είμαστε όλοι αφοσιωμένοι.
Ερεθισμένες απολήξεις νεύρων, που διακλαδώθηκαν στου έρωτα τους δρόμους, τα δάχτυλα μου. Αγγίζουν το ρεύμα του κορμιού σου και μυρίζουν την κάψα του, καθρεπτίζοντας επάνω τους το ανομολόγητο της ψυχής μου. Ολόκληρες στιγμές μας δίνονται χάρισμα, στιγμές που κρέμονται απ’ τα χείλια μιας ματιάς ηδονής. Μιας τρελής ματιάς πόθου.
Εκεί στο ανάμεσα τους είναι που με φιλάς κοιτώντας με και με λιώνεις. Με κάνεις να μην θέλω να ανασάνω, να μην βγάλω ούτε έναν μικρούλι ψίθυρο. Αδιαμαρτύρητα με γυρνάς μέσα στην αγκαλιά σου με αυτά τα χέρια κλειδιά. Που με ανοίγουν. Που με παραδίδουν σε ό,τι ανεπίτρεπτες σκέψεις μπορεί ένας έρωτας να γεννά. Που με βυθίζουν σε στρώματα σκληρά, στύσεις μιας ζωής που πάλλετε. Μιας φωνής που ακόμη τρεμοπαίζει σαν φλόγα μέσα στον λαιμό μου. Σταγόνα νερού στην ερημιά η γλώσσα σου, με ξεδιψά απ’ την προαιώνια δίψα των ανθρώπων για ολοκλήρωση. Οργασμός φωνών και λέξεων. Σαν κηλίδες που επιθυμούν να απλωθούνε. Να καταλάβουν ό,τι χώρο τους αφαιρούμε στην καθημερινότητα που διανύουμε σιωπηλοί. Μυρωδιές ανάκατες με το σκοτάδι, ένας συνδυασμός έκρηξης πάθους. Βρίσκεις το μονοπάτι της ηδονής μου απλά μυρίζοντας το. Σαν ιχνηλάτης ικανός να βρει την λεία που, ίσως κάποτε σε μια άλλη ζωή, του κλέψανε. Που δική του όμως υποσχέθηκε ότι θα ξανακάνει. Και την στιγμή που μέσα ο ένας στον άλλο βουτάμε, τιναζόμαστε ψηλά σαν θυσία στο θεό που τώρα προσκυνάμε. Το θεό του Έρωτα…

Περί έρωτος και σήμερα και πάντα

«To αντίο είναι εκεί, μεταξύ φωτιάς και πάγου», γράφει η Βασιλική. Μεταξύ ψευτιάς και προδοσίας. Μεταξύ πώλησης και αγοράς. Ίσως να σε είδαν σαν νόμισμα ξεπλήρωσης ή αναπλήρωσης, αλλά δεν υπολογίστηκες σωστά. Μπορεί να μην κερδήθηκες αλλά χαμένος δεν είσαι εσύ. Μεταξύ φωτιάς και πάγου, ο μόνος χαμένος τελικά, είναι αυτός που δεν μπόρεσε να τα ζήσει και τα δυο, όταν τα βρήκε μέσα σε μια ψυχή, μέσα σ’ ένα κορμί, μέσα σε μια ανάσα, μέσα σε μια ματιά…
Περί έρωτος και σήμερα και πάντα Θα συνεχίσω τη διαδρομή, στην Οδό Ονείρων, με την βεβαιότητα ότι οι λέξεις δεν θα μπορέσουν να αποτυπώσουνε το όνειρο.
Θα συνεχίσω, όμως, ρίχνοντας λάδι στην φωτιά της ψυχή μου, που έχει ανάγκη απ’ αυτή τη μαγική διαδρομή.
Αυτό που ζούμε, το καινούργιο, συνδέεται με αόρατες κλωστές, από έναν πρωτογενή σημείο. Ακόμα κουβαλάει τα αρώματα και τις γεύσεις, το βελούδο του παιδιού, τις ήπιες εικόνες της αθωότητας, τις αναστολές και τη μαγεία του δρόμου που εκτέθηκε.
Ο δικός μου δρόμος είχε πόρτες ανοιχτές, φωνές, χαρές, αστεία χωρίς παρεξηγήσεις, Α! είχε και παγωτατζή με το ποδήλατο, είχε αρώματα από φρέσκο ψωμί, από καθαρό χώμα από τριανταφυλώνες και νεραντζιές, από γιασεμί και καμέλιες. Είχε τις γυναίκες στα πεζούλια να γνέθουν και να πλέκουν. Είχε καραγκιόζη πίσω από το άσπρο σεντόνι. Είχε πολλά παιδιά που έπαιζαν χωρίς παιγνίδια. Είχε γλέντια και χορούς και μουσική, πολύ μουσική, κατά τύχη ήταν η ίδια μουσική που ακούγονταν και στην « Οδό Ονείρων». Ο δικός μου δρόμος είχε Έρωτες Θεούς να μας συντροφεύουν και να μας σημαδεύουν με γλυκές πλέον αναμνήσεις.
http://www.blogger.com/img/blank.gif
Είχε και εικόνες που θυμάμαι μόνο, όταν κάποιο σημερινό απομεινάριο μου τις θυμίσει.
Ο δρόμος μου, παραμένει φωτεινός, ευτυχώς δεν το σκίασαν οι πολυκατοικίες, ο ήλιος τον φωτίζει ακόμα, οι άνθρωποι είναι αυτοί που έφυγαν, τον αφήσαν μόνο του, χωρίς παιδιά χωρίς λαλιά.
«Πάω να πω στον ουρανό,/ πάω να πω στα σύννεφο/το πουλί δεν πιάνεται, /το πουλί δεν χάνεται/ πάνω απ’ τον ουρανό/μέσα από τον άνεμο άνθισε χρυσάνθεμο /πέφτουν πέταλα στη γη,/ παν να βρούνε το πουλί/ σκοτωμένο που λαλεί.
Και για τον επίλογο, που δεν σημαίνει το τέλος αυτής εδώ της μαγικής διαδρομής πάλι ο δημιουργός έχει το λόγο:
Εδώ τελειώνει η μουσική για την Οδό Ονείρων.
Εδώ τελειώνουν τα όνειρα που μου δανείσατε εσείς οι ίδιοι μια βραδιά, δίχως να το γνωρίζετε. Τώρα είναι αργά και όλοι οι φίλοι μου έχουν αποκοιμηθεί. Εγώ αθεράπευτα πιστός σ’ αυτό το δρόμο, θα ξαγρυπνήσω ως το πρωί για να μαζέψω τα καινούργια όνειρα που θα γεννήσετε, να τα φυλάξω και να σας τα ξαναδώσω μιαν άλλη φορά, πάλι σε μουσική.
Καληνύχτα…

Αυτοί δεν ξέρουν να πηδούν

Ούτε κλεφτές ματιές δεν ρίχνω αυτές τις μέρες, στην επικαιρότητα. Παρέα με τον Βενιζέλο δεν λέγονται διακοπές. Μπορεί ο Αριστοφάνης να έλεγε στο «συμπόσιο» του Πλάτωνα για τη δύναμη του έρωτα, που γιατρεύει την ανθρώπινη φύση, ο Φρόιντ όμως το πήγε παραπέρα «τα πάντα γίνονται κατ’ εντολή του απόλυτου γενετήσιου Ενστίκτου».
Τι πιο καταπραϋντικό, μέσα σε τούτη τη μαυρίλα, απ’ αυτήν τη διαβεβαίωση.
Ο μοναδικός απλός διακαής πόθος της ανθρωπότητας, η καημενούλα η συνουσία. Αυτή είναι η μόνη υπεύθυνη για τις πόλεις και τους πολιτισμούς, για τους πολέμους και την ειρήνη για την ποίηση και την λογοτεχνία. Για μένα που κάθομαι ντάλα μεσημέρι με τον υδράργυρο να κτυπάει κόκκινο να γράφω. Και ότι σας έχω πει κατά καιρούς προφάσεις εν αμαρτία. Αυτό το ένστικτο είναι υπεύθυνο. Ακόμα και γι’ αυτούς που δεν το ξέρουν. Η έλλειψη της μπορεί να φέρει δεινά, σαν αυτά που βιώνει σήμερα η χώρα. Πως τους κόβετε; Τον Παπανδρέου, τον Βενιζέλο, τη Μέρκελ, τους τροικανούς και εκείνον τον γερμανό Υπουργό οικονομικών, που ακόμα και καθηλωμένος στο αναπηρικό καροτσάκι προσπαθεί να μας αλλάξει φύλλο.
Πως τους κόβετε; Πηδούν αρκετά; «Και σε ποιον δεν θα άρεσε να πει σε ένα τουρίστα από άλλον γαλαξία», γράφει ο Μπαρθ «στον πλανήτη μας κύριε, τα αρσενικά ζευγαρώνουν με τα θηλυκά. Επιπλέον απολαμβάνουν το ζευγάρωμα . Αλλά για πολλούς και διάφορους λόγους, δεν μπορούν, να το κάνουν όποτε, όπου και με όποιον θέλουν. Εξού και όλο αυτό το τρεχαλητό που παρατηρείς. Εξού ο κόσμος». Πολύ θεραπευτική άποψη!
Και ο αγαπημένος μου Βασίλης Αλεξάκης, εκεί εστίασε το πρόβλημα. Τρεις μήνες έκανε να γράψει τον πρόλογο στο βιβλίο «τα κορίτσια του Σιτυ μπουμ μπουμ».
« Να σας πω το πρόβλημα μου; Δεν γαμάω αρκετά! Σχεδόν καθόλου! Ονειρεύομαι να κάνω έρωτα μ’ ένα σωρό γυναίκες: με τη γειτόνισσα του επάνω ορόφου και με τη φίλη της, που είναι και οι δύο παντρεμένες, με τη γυναίκα του αρχισυντάκτη μου, μια μελαχρινή με γαμψή μύτη (έχω την εντύπωση ότι αρέσω περισσότερο στις γυναίκες που έχουν γαμψή μύτη), με τη σερβιτόρα ενός μπαρ, που βρίσκεται κοντά σ’ έναν παλιό εκδοτικό οίκο, με την Βαρβάρα Πέτροβνα, με τη μνηστή του σούπερμαν, με τη μαρκησία των αγγέλων, με την Νίκη της Σαμοθράκης, με την εκφωνήτρια του αεροδρομίου του Ορλύ, με την θαμμένη ζωντανή, με την κυρία Ρενό, τη δεσποινίδα Χέννινγκερ, με τα κορίτσια του Σιτυ Μπουμ Μπουμ…»
Το πρόβλημα είναι ότι αυτοί, που σήμερα μας εξουσιάζουν ντόπιοι και ξένοι, δεν ονειρεύονται δεν φτάνει το μυαλό τους μέχρι την εκφωνήτρια του αεροδρομίου του Ορλύ. Λειτουργώντας πεζά κατ’ εντολή του γενετήσιου Ενστίκτου, πηδούν ένα ολόκληρο λαό, όχι όμως με τα δικά τους «προσόντα» αλλά με τα απαραίτητα βοηθήματα…