Ένα βαθύ σκοτάδι, τα “όλα στο φως”

Για την αλήθεια που είναι επαναστατική γράφαμε χθες, για τις μασκαρεμένες αλήθειες, που αποτελούν βασικό συστατικό της πολιτικής μας ζωής σήμερα. Οι πολίτες δεν έχουν ανάγκη όλη την αλήθεια για να ζήσουν, υποστηρίζει ο ρεαλισμός της «πολιτικής», αντίθετα η μασκαρεμένη αλήθεια, η κατακερματισμένη πληροφόρηση, η φαλκιδευμένη ανακοίνωση, τους είναι πιο απαραίτητες.

Έχω την αίσθηση ότι ζούμε στο απόλυτο ψεύδος, Η επικαιρότητα, αποδίδεται μέσα από την εικονική πραγματικότητα. Ένα επίχρισμα, ένα πακέτο ψέματα, δεμένα φιόγκο.

Που κρύβεται η αλήθεια; Και είναι καλά κρυμμένη. Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη το παραμύθι και αυτή την αδήριτη ανάγκη έρχεται να καλύψει με τον καλύτερο τρόπο, ο βομβαρδισμός πληροφοριών και αποκαλύψεων της μισής πάντοτε αλήθειας, που εκπορεύεται μέσα από μια διαδικασία των ισχυρών, συνεπικουρούμενη από τα ΜΜΕ.

Είναι τόσος όγκος των πληροφοριών που οι αληθινές φωνές χάνονται μέσα στο βουητό, μπερδεύονται στο πλήθος

Η ιστορία μας έχει δείξει ότι γεγονότα, που διαδραματίστηκαν κατά τον παρελθόν χρειάστηκαν να περάσουν δεκαετίες για να μπορέσουμε να τα προσεγγίσουμε. Χρόνος ικανός για να σβήσει το πόνο και να αποτρέψει το λαό να ταυτισθεί μαζί τους.

Έτσι, όπως υποστηρίζει ο Κωστής Παπαγιώργης, «Ποτέ ο Αμερικανός πολίτης δεν ταυτίσθηκε με τις αγριότητες του Βιετνάμ, οι Γερμανοί με τα κρεματόρια, οι Γάλλοι με τις σφαγές στην Αλγερία, οι Έλληνες με τις ωμότητες του ’22. Αυτό σημαίνει ότι η κοινωνία σαν τερατώδης οργανισμός, ο,τι και αν καταπιεί, έχει ανάγκη να κρατάει πάντα το σάλιο της καθαρό. Γνωρίζει τις πληροφορίες για τα σάπια κρέατα, αλλά η μπουκιά της παραμένει μυστηριωδώς αγνή».
Σήμερα ενώ αλλεπάλληλα ρεπορτάζ ξεσκονίζουν το γεγονός, συνταρακτικές αποκαλύψεις μας δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι μαθαίνουμε την αλήθεια, τα «όλα στο φως» τα σκεπάζει, βαθύ σκοτάδι και θα πάρει χρόνο για να ξημερώσει. Στην πραγματικότητα τελείτε ένας ευφυής καταμερισμός αποκαλύψεων με τελικό αξίωμα ότι ο άνθρωπος έχει ανάγκη το παραμύθι. Δυστυχώς στις μέρες μας το εμπόριο της αλήθεια δεν το αγγίζει καμία κρίση.

Κοίτα για λίγη ώρα σταθερά τον ουρανό...

Η ζωή αλλάζει και χωρίς εμένα, και δεν της καίγεται καρφί για την δική μου θλίψη. Η χώρα είναι αμετακίνητη. Ανατολικά το Αιγαίο, δεξιά το Ιόνιο. Και εγώ είμαι έτσι και θέλω να είμαι έτσι. Κι εσύ αλλιώς επειδή το θέλησες αλλιώς.«Το πιο ωραίο να στρατεύεσαι στην αξιοπρέπεια σου, ν’ ακούς ελεύθερα ό,τι είναι καινούργιο. Όταν δεν κλείνεσαι τότε γίνονται θαύματα». Και έτσι ανοιχτοί περιμένουμε το θαύμα, στη φύση, στη ζωή, στη καρδιά μας … Διότι υπάρχουν και χειρότεροι ρόλοι , όπως αυτός της αφοσίωσης και του χρέους.

Και όπως λέει η Κική Δημουλά «ο άνθρωπος έχει την τάση να λησμονήσει για να ζήσει. Το χρέος όμως είναι, ένας τάφος υγρός»

«Αν είσαι στεναχωρημένος ή βρίσκεται σε μεγάλη δυσκολία κοίτα για λίγη ώρα , σταθερά τον ουρανό», λέει μια οδηγία προς ναυτιλλομένους ή καλλίτερα προς ναυαγούς. Τον κοίταξα. Πως γίνεται την Κυριακή να μην σε σκέφτομαι;

Τρία χρόνια πίσω Ιούνιος και πάλι. Ο ήρωας στο μυθιστόρημα του Τολστόι «Ο Θάνατος του Ιβάν Ίλιτς», ένας απορροφημένος στον εαυτό του αλαζονικός γραφειοκράτης, αρρωσταίνει και πεθαίνει μέσα σε ακατάλυτους πόνους. Καθώς πλησιάζει το τέλος του, ο Ιβάν Ίλιτς, συνειδητοποιεί πως όλη του τη ζωή προστατευόταν από την ιδέα του θανάτου, με ασπίδα του την απορρόφηση του, στην απόκτηση επιρροής, στην εμφάνιση και το χρήμα. Τις τελευταίες ώρες της ζωής του συνειδητοποιεί ότι πεθαίνει τόσο άσχημα, επειδή έζησε τόσο άσχημα. Ολόκληρη η ζωή του ήταν λάθος , προφυλάσσοντας τον εαυτό του από τον θάνατο, στην πραγματικότητα τον προφύλαγε και από την πραγματική ζωή. Όσο γρήγορα κι αν πλησίαζε ο θάνατος για τον Ιβάν, εκείνος ανακαλύπτει πως υπάρχει ακόμα καιρός. Ανακαλύπτει την συμπόνια, νοιώθει τρυφερότητα για τους άλλους, νοιώθει λύπη για τον πόνο που προκάλεσε στους δικούς του ανθρώπους και τελικά πεθαίνει, όχι μέσα στον πόνο αλλά με τη χαρά της απέραντης συμπόνιας. Χρειάστηκε ένα ακραίο γεγονός να τον αφυπνίσει έστω και τις τελευταίες ώρες.

Θα μπορούσε αυτή η αναλαμπή να έρθει στον Ιβάν χωρίς τον φόβο του θανάτου; στον Ιβάν σίγουρα όχι, αλλά γιατί όχι σε κάποιους που ξέρουν την ιστορία να μη χρειαστεί η ύστατη ώρα για να γίνουν άνθρωποι; Άσκηση το παραπάνω μιας Κυριακής του Ιουνίου με βαρομετρικό χαμηλό.

Μπήκα στο θάλαμο προσομοίωσης και βγήκα με την εμπειρία να βάζει φωτιά σε ό,τι προσπάθησε να με χαλάσει, γιατί η μοναξιά της Κυριακής σε παγώνει. Μπορεί να είναι και τ’ απογεύματα της Κυριακής αυτά που σε κάνουν δίχως καρδιά. Τις Κυριακές σε μια επαρχιακή πόλη είναι όλα τόσο σιωπηλά. Θέλεις δεν θέλεις ακούς τους χτύπους της καρδιάς, πως γίνεται  τις Κυριακές να μη σε σκέφτομαι;

Οι υπόλοιπες μέρες τα κρύβουν, τα κρύβει η κίνηση τα καταπίνει ο θόρυβος της πόλης. Τις Κυριακές όμως είναι όλα σιωπηλά σ’ αδειάζει η πόλη που άδειασε. Είναι η ώρα που μπορείς να πεθάνεις αν δεν κτυπήσει το τηλέφωνο, η ώρα που το καταφύγιο σου γίνεται φυλακή.

Πολλοί είναι εκείνοι που ενδεχομένως αγαπιούνται για εκείνη την ώρα. Που αντέχουν χρόνια και χρόνια την έρημο μιας αγάπης μονάχα για αυτές τις Κυριακές. Όμως η ζωή δεν είναι μια Κυριακή. Η ζωή δεν είναι μια στιγμή, η ζωή είναι στο χέρι του καθένα να τη ζήσει παρουσία του. Ο Ιβάν Ίλιτς χρειάστηκε το φόβο του θανάτου για να αφυπνιστεί την ύστατη στιγμή, γι’ εμάς όμως, που δεν κρυφτήκαμε, πίσω από την ασπίδα της σιγουριάς, τον ξέρουμε τον δρόμο. Αντί να τραγουδάμε «συννεφιασμένη Κυριακή μοιάζεις με την καρδιά μου», τραγουδάμε «όλες του κόσμου οι Κυριακές λάμπουν στο πρόσωπό σου…» και λάμπουμε και μεις...

«Η αλήθεια είναι επαναστατική»

Πάμε πάλι. Όχι από την αρχή.  Αυτή τη φορά βρίσκομαι κάπου στη μέση του δρόμου, λίγο κουρασμένος, πολύ απογοητευμένος.  

Γύρισα πίσω, στα χρόνια που είχαμε τη ψευδαίσθηση ότι θα αλλάζαμε τον κόσμο, όταν συνειδητοποίησα την ουτοπία, ήμουν αρκετά εγωιστής για να στραφώ εναντίον μου. Πέρασαν αρκετά χρόνια για να το κάνω και να προσπαθήσω όχι πλέον να αλλάξω τον κόσμο, αλλά να μη με αλλάξει εκείνος.

Δεν αποφεύγω με κείμενα συναισθηματικών διεργασιών, την πολιτική πραγματικότητα, απεναντίας. Ποιος είπε ότι το συναίσθημα δεν έχει πολιτική πλευρά; Ποιος νομοθέτησε να μας κυβερνούν οι αναίσθητοι και οι ακαλλιέργητοι; Οι ίδιοι θα μου πείτε, το πρόβλημα όμως είναι ότι την πληρώνουν αθώοι, αθώοι που βρέθηκαν στο λάθος τόπο τη λάθος στιγμή. “Οι ένοχοι ξαναντύνονται την αδιατάρακτη αυτοπεποίθησή τους και συνεχίζουν με ψέματα και μίμηση συναισθημάτων να παίρνουν κόσμο στο λαιμό τους.”
Το να συγκρουστούμε κάποια στιγμή με το παρελθόν μας, είναι μια επώδυνη διαδικασία. Όταν έρθει η στιγμή να παραδεχτούμε λάθη, οι λέξεις βγαίνουν δύσκολα, βασανιστικά θα έλεγα. Πάντα στο τέλος υπάρχει μια μικρή δικαιολογία για να αμβλύνει τις εντυπώσεις.

Δεν γράφω τίποτα καινούργιο προσπαθώ ξεκινώντας από τα αυτονόητα, να καταλάβω, τι είναι εκείνο που δίνει ασυλία στους πολιτικούς που μας κυβερνούν, να λειτουργούν με τόση αναξιοπιστία απέναντι στο Λαό, χωρίς να νοιώθει ποτέ κανείς την ανάγκη, να απολογηθεί για εκείνα που μας έλεγε χθες και για τα αλλά που μας λέει σήμερα.

Βεβαίως και δεν ανακάλυψα την Αμερική, όμως απορώ πως αυτή η παρωδία αντέχει στο χρόνο, όταν είναι πρόδηλο και στον πιο ανυποψίαστο ψηφοφόρο, ότι δεν μπορεί αυτός που μέχρι χθες έλεγε όλα αυτά, ο ίδιος χωρίς να κοκκινίζει με την άνεση που του δίνει η σιωπηρή αποδοχή, να λέει σήμερα ακριβώς τα αντίθετα. 

Κινδυνεύουμε να πιστέψουμε ότι δεν υπάρχει παρελθόν, γινόμαστε συνένοχοι σε μια διαδικασία που νομιμοποιεί τη λήθη για ότι εγκληματικό έχει διαπραχθεί. Ότι συνέβη χθες σβήνεται με τη γομολάστιχα του σήμερα και το σήμερα με του αύριο. Κινδυνεύουμε να το πιστέψουμε. Το χειρότερο θεωρούμε το ψέμα στην πολιτική σαν κάτι φυσιολογικό και δεν μας ενοχλεί. Η αλήθεια όμως αποτελεί βασικό συστατικό στοιχείο της αριστεράς που πιστεύουμε, και μπορεί και να μην υπάρχει αυτή η αριστερά, όμως...όπως έχει γράψει ο Γκράμσι «Η αλήθεια είναι επαναστατική» “παραμένει προοδευτική, δραστική και ανατρεπτική. Η αλήθεια είναι αυτή που προκαλεί το status quo και τις ψευδαισθήσεις της κοινωνικής ακινησίας... Αυτός ο κόσμος προστατεύεται από το πέπλο των παραισθήσεων και των αυταπατών που μας γεννά το δήθεν δικαίωμα να βλέπουμε βιτρίνες μέσα από την κλειδαρότρυπα. Η αλήθεια τους όμως, είναι η καταπίεση, η εκμετάλλευση και η ασφυξία που νιώθουμε μέσα στα στενά και συντηρητικά όρια που μας επιβάλλει η «αγυρτεία» τους. Η αλήθεια του ψέματος τους θα ανατραπεί μόνο από την αλήθεια των ονείρων μας…”

Θα προσπαθήσουμε να κάνουμε...Όχι θα κάνουμε

Ο ακραίος ιδεαλισμός μου, δεν μου προσφέρει καλές υπηρεσίες. Το ξέρω, αλλά δε μπορώ με όρους τρέχουσας πολιτικής, να συντονιστώ. Είμαι από τους τελευταίους όμως,που υποστηρίζει ότι αυτό που υποσχεθήκαμε όταν κτίζαμε τα όνειρα μας, πρέπει απαρεγκλίτως να το υλοποιήσουμε. Πρέπει, αλλά ενώ στους σχεδιασμούς τα μολύβια επί χάρτου δεν συναντούν κανένα εμπόδιο, ύστερα που θα κληθούμε να κάνουμε τη μακέτα με μπετό και σίδηρο, κάτι το υπέδαφος που είναι σαθρό, κάτι οι καιρικές συνθήκες, κάτι οι γείτονες που αντιδρούν, κάτι οι Γερμανοί (για το τελευταίο πάντα θα πρέπει να υπάρχει πρόβλεψη), τα μολύβια σταματούν να γράφουν λες και έπεσε λάδι στο χαρτί και η μακέτα των ονείρων μας… γίνεται μια μουτζούρα.

Δεν λέω, να σχεδιάζουμε, να ονειρευόμαστε, άλλωστε ζωή δίχως όνειρα είναι ζωή χαμένη. Εκείνο που λέω είναι την περίοδο των ονείρων και πριν αυτά γίνουν προγραμματικές δεσμεύσεις, να φερόμαστε σεμνά και ταπεινά. Δεν μας στοιχίζει τίποτα μπροστά από αυτά που θέλουμε να γίνουν πράξη, να προηγείται αυτό που δείχνει μετριοφροσύνη και ρεαλισμό συνάμα… «Θα προσπαθήσουμε».

Βλέπω αυτό το παιδί τον Τσίπρα και δεν ξέρω αν πρέπει να το λυπηθώ ή να το βάλω στα χαστούκια, γιατί μπορεί αυτός να έμαθε αγγλικά μέσα σε έξι μήνες, δεν μπορεί όμως σήμερα, να μας μαθαίνει, μέσα από την ίδια γλώσσα και άλλες γλώσσες, να δίνει στις λέξεις διπλά, τριπλά και πολλαπλά νοήματα απ’ αυτό που εννοούν. Οι ληστρικοί φόροι που ξεζουμίζουν τον ελληνικό Λαό, εσχάτως βαφτίστηκαν «αλληλεγγύη». Τι κρίμα για την «αλληλεγγύη», να σταματήσει να προφέρεται κάποια στιγμή, γιατί θα θυμίζει τα δεινά, μιας εποχής που όλοι θα ήθελαν να ξεχάσουν. Η πολιτική όπως ασκείται σήμερα, δολοφονεί τη γλώσσα στην προσπάθεια της να ξεγελάσει τον Λαό, δολοφονεί όμως και τη ψυχή όλων αυτών που είναι υποχρεωμένοι να την υπηρετήσουν, αποδεχόμενοι τις κρατούσες αντιλήψεις.

Πρέπει να ξαναβρούμε τις λέξεις και επειδή η πολική δεν στηρίζεται από τη ζώνη των επιθυμιών αλλά από την Eυκλείδειο γεωμετρία, πρέπει να πατήσουμε σε λέξεις που θα στηρίζουν τα βήματά μας. Βήματα μικρά και σταθερά. Βήματα που θα υπηρετούν την αλήθεια. Το «άλλο λένε τα χείλη μου και άλλο ποθεί η ψυχή μου» δεν συνιστά αριστερή πολιτική. 

Παράπονο είναι

Και να ήθελα δε θα μπορούσα. Συγνώμη που σας χαλάω τη διάθεση, επιστρατεύοντας το βαρύ οπλισμό της απογοήτευσης μου, όμως η επικαιρότητα δεν μου δίνει κανένα περιθώριο για αισιοδοξία. Όσο  οι επαναλήψεις, αποτελούν μέρος της, τόσο σκάβουμε πιο βαθιά το λάκκο μας. Τόσο μένουμε σε χρόνο νεκρό  από τα ίδια και τα ίδια. Τελικά αυτό τ’ αμάξι μόνο όπισθεν διαθέτει.

Ψάχνω κάποιες λέξεις, που να μπορούν να κλείνουν τους  δρόμους τους πεπατημένους. Τα βήματα τις περισσότερες φορές αυτενεργούν.

Είναι ακριβώς όπως και τότε, όταν περάσει ο θυμός και γίνει θλίψη. Δεν είναι η ήττα που με ρίχνει στο πάτωμα, είναι η επανάληψη μιας ακόμη χαμένης ελπίδας και η απογοήτευση, που σου τσιμεντάρει τα όνειρα και σου αφαιρεί κάθε διάθεση για αγώνα. Ευτυχώς η ιστορία είναι κατηγορηματική Και αυτό θα περάσει. Λίγος χρόνος χρειάζεται και μια σπίθα που νομοτελειακά, ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα, θα ανάψει.

Τότε έγραφα για μια χαλασμένη παρτίδα και το περιόριζα στην μικρή ακτίνα δράσης μου.  Σήμερα και πάλι για χαλασμένη η παρτίδα καθ΄ άπασαν την επικράτεια. Ό,τι υπήρχε κάτω από την πρώτη στρώση, φρούδο. Ένα περιτύλιγμα το όλο εγχείρημα, με φιόγκο κόκκινο.Αν η συμμετοχή σου στην προεκλογική περίοδο, σου δίνει την ευκαιρία να παρακολουθήσεις ανθρώπινες συμπεριφορές,  τη  μετεκλογική,  έχεις στα χέρια σου τις γενικές εξετάσεις,  αίματος, ούρων και μαγνητικής.  Είμαι προσεκτικός με τις διαγνώσεις, δύσκολα ξεγράφω ανθρώπους. Πάντα ελπίζω  σε ένα θαύμα, μέχρι που μου φανερώνεται η αλήθεια βέβαιη και ξεκάθαρη.

Και αν δεν το είχαμε δει στο διάολο. Κρεμούσε το κουστούμι, κακοχυμένο, σε ένα σώμα κρυμμένο,  πίσω από ψεύτικες ταμπέλες που έδειχναν αριστερά. Δυστυχώς,  όσο και να προσπαθείς, στο δια ταύτα, πάντα  ανακαλύπτεις μια χαλασμένη παρτίδα για την οποία δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Και δεν μιλάμε για φρούτα. Θα μου πείτε σε πρώτο πλάνο η απαισιοδοξία;  Παράπονο είναι, πρωτίστως με τον εαυτό μου, που μέσα στον ενθουσιασμό πίστεψα,  ότι μπορεί να υπάρχουν όνειρα συλλογικά.  Δε φαντάστηκα ότι κάποιοι,  «το όλοι μαζί της άνοιξης», ήταν το δικό τους  εισιτήριο, για να ταξιδεύσουν  στο τελευταίο  τρένο ως λαθρεπιβάτες,  που μπορεί να τους χαρίσει αυτό που πιστεύουν πως άξιζαν, μια κάποια αποδοχή,  λίγο μπόι  που εκ γενετής δεν μπόρεσα να έχουν. Δεν φαντάστηκα ότι θα ξυπνούσα φθινόπωρο, μέσα στο λάκκο αυτού του άθλιου μικρόκοσμου, που ανέκαθεν μου προκαλούσε αποστροφή.

Το συλλογικό όνειρο άρχισε να ξηλώνεται,   έφυγαν   κάποιοι πόντοι, από ένα ζεστό ρούχο που μας σκέπαζε.

Τι κάνουμε στο παρόν μας;  Όσοι  αγωνιούμε γι’ αυτό,  γράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου  “είμαστε από την πλευρά των αισιόδοξων, εκείνων  που δημιουργούν, που παράγουν ομορφιές,  που αμφισβητούν,  που μάχονται και   ας προβλέπουν πως όλα θα πάνε χάλια. Στον αντίποδα όσοι έχουν νεύρωση με το «όλα καλά θα πάνε» και τους βλέπεις να σαπίζουν στο παρόν τους, στην παράδοση, στην εσωστρέφεια, τον συμβιβασμό, τη συναλλαγή,  την διαχείριση του παρελθόντος,   την προσωπική ικανοποίηση του "Εγώ" τους…   μόνο θλίψη μεταφέρουν.”

Ας ελπίσουμε στο χρόνο και στο φως. Ας μην  μείνουμε  άλλο στις σκιές, θα μελαγχολήσουμε.

Όχι άλλα σκουπίδια

Όχι άλλα σκουπίδια. Σκουπίδια στους δρόμους, σκουπίδια στην τηλεόραση, σκουπίδια στο διαδίκτυο, σκουπίδια στο κεφάλι μας. Δεν θα προσθέσω ούτε λέξη σ΄ αυτήν την σκουπιδολογία, άλλωστε έχω γράψει σχετικά, σε χρόνο που υπήρχαν περιθώρια, σήμερα χρειάζεται αλληλεγγύη, συνεργασία και πάνω απ΄ όλα ανακύκλωση, για να νικήσουμε το τέρας.

Στην πραγματικότητα, έχει εξαπλωθεί μια οργανωμένη επιχείρηση, ώστε η ζωή να είναι χωρίς τους άλλους, ή καλλίτερα με τους άλλους απέναντι, με τους άλλους εχθρούς, με τους άλλους που πρέπει να εξοντώσουμε για να επιβιώσουμε.

Να γράψω κάτι επιπλέον, αυτές τις μέρες των εκπτώσεων, δε μπορώ. Θα κρυφτώ σ’ αυτές τις λέξεις, που όταν γίνουν προηγούμενες, ακολουθώντας ό,τι επόμενο γραφτεί, ίσως γίνω πιο κατανοητός. Για την ώρα «ας την κουβέντα».
.....................................................................................................................................

Το παράπονο, δεν είναι για εκείνο ή το άλλο. Είναι μια στιγμή συσσώρευσης, για όλα. Απροσδιόριστες και με μπόλικη δόση ασάφειας οι αιτίες, το αποτέλεσμα όμως του χρόνου της σιωπής, δίκαιο!

Τι κρύβεται πίσω από τις λέξεις; Δυστυχώς έτσι ξεκινάει η ανάγνωση. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά για μια κοινωνία που την έχουν προδώσει. Οι αναγνώστες προσπαθούν να ανακαλύψουν το σκοπό, που σε καμία περίπτωση δεν πάει μαζί με το προφανές νόημα των δράσεων. «Ποιον αβαντάρει;», «ποιον προσπαθεί να ρίξει;», «τι συμφέροντα εξυπηρετεί;», «από ποιον τα έχει πάρει;». Η σκοπιμότητα στο μεγαλείο της. Δυστυχώς αυτός είναι ο κανόνας και αν η στήλη αποτελεί εξαίρεση, χρειάζεται πολλές φορές να το επιβεβαιώνει και να το υπενθυμίζει.Τίποτα δεν κρύβεται πίσω από τις λέξεις. Ούτε νουθεσίες, ούτε υποδείξεις. Δεν είναι στις προθέσεις μου. Καμία σκοπιμότητα. Μια καθημερινή ανάγκη, έκφραση προσωπικών ανησυχιών και συμβολή, μικρότερη ίσως από ένα μικρό λιθαράκι, στη συλλογική προσπάθεια και στην ιστορία.

«Δεν γράφω για μια εκλεκτή μειοψηφία, που δε σημαίνει τίποτα για μένα, αλλ’ ούτε και για κείνη τη χιλιοβασανισμένη πλατωνική κατηγορία που είναι γνωστή ως «οι μάζες». Δυσπιστώ και στις δύο αυτές αφαιρέσεις, τις τόσο προσφιλείς στους δημαγωγούς. Γράφω για τον εαυτό μου και για τους φίλους μου. Γράφω ακόμα, για να κάνω ευκολότερο το πέρασμα του χρόνου» Χόρχε Λουί Μπόρχες από «το βιβλίο της άμμου».

Γιατί ίσως μονάχα έτσι ν’ αντιπαλεύετε το χάος, ο χρόνος που καίτοι αθώος, μας θανατώνει απ’ τις δικές μας υποψίες. Διότι εμείς ούτε αθώοι είμαστε, ούτε ερήμην μας κυλά τελικά η ζωή. Υπάρχει κι έχει το χρώμα, το ήθος, την ιδεολογία που εμείς της δίνουμε. Έχει ακόμα κι εκείνη τη γενναία πίστη που διαθέτει τη σπάνια δύναμη να νικά τις ενοχές και το μάταιο. Η γραφή είναι τελικά το μοναδικό ενσταντανέ του χρόνου.

Αναλαμβάνει να περάσει στην αθανασία αίσθημα, δικαιοσύνη και μνήμη. Μέχρι που όλα να παραδοθούν στην συμπαντική λήθη. Είναι η προσπάθεια που μέτρησε όμως. Κι αυτές οι λιγοστές εξηγήσεις που δόθηκαν ή δεν δόθηκαν. Που γράφτηκαν όμως σε ένα λευκό χαρτί για να νικήσουν τον τρόμο. Έτσι παραμένουμε αξιοπρεπείς. Στο μέτρο του δυνατού γενναίοι. Με την αλήθεια μας κι εκείνη την ύστατη προσπάθεια να νικηθούν οι ενοχές.

Τη σχέση έχουν όλα τα παραπάνω με τα καθέκαστα στη μικρή μας πόλη και τις δικές μου θέσεις; Απόλυτη. Είναι η απάντηση που φανερώνει το κίνητρο, που δεν είναι τίποτε άλλο, από μια καθημερινή ανάγκη, έκφραση προσωπικών ανησυχιών.