Οι διαδικτυακές παρέες, είναι παρέες μιας χρήσης

Παρακολουθώ από απόσταση ασφαλείας, όλα αυτά τα κωμικοτραγικά που διαδραματίζονται στον μαγικό κόσμο του διαδικτύου. Απόσταση ικανή, που να αποκλείει τον κίνδυνο του εθισμού. Κάποιοι δεν έχουν αντιληφθεί ό,τι FB είναι ακόμα ένα μέσο επικοινωνίας... δεν μπορεί να φτιάξει και καφέ. Οι διαδικτυακές παρέες, που δημιουργούνται, με αφορμή κάποιο γενικότερο πρόβλημα, που απασχολεί την κοινωνία, είναι παρέες μιας χρήσης. Και είναι φυσικό, η συνάντηση έγινε ύστερα από ραντεβού στα τυφλά, θυμίζουν τις “νύφες” του Βούλγαρη, σαν τα συνοικέσια με φωτογραφία. Πως να αντέξει ένας τέτοιος γάμος στον χρόνο; Η διαδραστικότητα που αναπτύσσεται, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή και η συσπείρωση που ακολουθεί απέναντι στο πρόβλημα, είναι αυτό που πρέπει να κρατήσουμε, μέχρι εκεί όμως, η όποια συνέχεια ακυρώνει τον αγώνα. Όταν καταφέρουμε να εκμηδενίσουμε την αδιάβατη απόσταση του διαδικτύου και καθίσουμε στο ίδιο τραπέζι, τότε όλα αποκτούν το φυσικό τους χρώμα και είναι αυτό το χρώμα, που βλέπουν τα μάτια μας στα μάτια των άλλων. Εγώ γι' αυτό επιμένω στις αληθινές παρέες, στις παρέες που συνδέονται συναισθηματικά και σκέφτονται και λειτουργούν συλλογικά. Οι διαδικτυακές παρέες αποτελούν μέρος της εικονικής πραγματικότητας, όταν επικοινωνούν δεν κοιτάζονται στα μάτια. Τα παραπάνω μια διαπίστωση. Τα κωμικοτραγικά παρακάτω. Γράφτηκαν σε παλαιότερο κείμενο που αποδεικνύει ότι η κατάσταση χειροτερεύει. Θα συμφωνήσω ότι είμαστε σε ένα άγουρο στάδιο, όσον αφορά τη χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, μέχρι όμως που να ωριμάσουμε, καλό είναι να κάνουμε μερικές επισημάνσεις, ώστε σε κάποια χρόνια να θεωρείται τουλάχιστον ντροπή να κοινοποιούμε συγχαρητήρια τηλεγραφήματα στη μάνα μας που μας έκανε όμορφους. Αν δεν υπήρχε η ευκολία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, που ο καθένας ό,τι θυμάται χαίρεται, θα μειώνονταν οι κίνδυνοι σοβαρών ατοπημάτων, όχι μόνο στην πολιτική ζωή, αλλά και στην καθημερινότητά μας. Θα μιλούσαμε λιγότερο και θα σκεπτόμαστε περισσότερο.

Ανέξοδες ηλεκτρονικές μαλακίες, στον μαγικό κόσμο του διαδικτύου, μας αδειάζουν το κεφάλι. Όπως και να το κάνουμε κάποτε υπήρχε ένα κόστος, που μας ανάγκαζε να επιλέγουμε με ιδιαίτερη προσοχή, αυτά που θα έβλεπαν το φως της δημοσιότητας. Ήταν ακριβό το χαρτί και το μελάνι. Στην εικόνα τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο σοβαρά. Μπορεί να έχει εξαλειφθεί ο κίνδυνος να καεί το φιλμ, η υπερέκθεση όμως… εκθέτει πολλούς επίδοξους επιδειξίες. Όχι δεν έχω τίποτα με την τεχνολογία, απεναντίας, η κακή χρήση με βρίσκει απέναντι.Φυσικά και δεν διαφωνούμε με το δικαίωμα του καθενός να εκφράζει τη γνώμη του. Διαφωνούμε με την επιπολαιότητα, την προχειρότητα και την βιασύνη, να γράψεις κάτι για να υποστηρίξεις ένα μοντέλο επικοινωνίας, που στην ουσία βιάζει την ίδια σου την γνώμη. Αν ψάξεις λίγο πιο βαθιά μπορεί και να διαφωνήσεις ή και να αρνηθείς την υπογραφή σου. Το αποτέλεσμα ενός βιασμού, δεν μπορεί να είναι η γνώμη σου…

Γεμίσαμε σκουπίδια παντού, στην τηλεόραση, στο διαδίκτυο, στο μυαλό μας

Να φύγουμε από το σκοτάδι,να εκμεταλλευτούμε αυτόν το γρήγορο χρόνο του καλοκαιριού που απομένει, να μαλακώσει η ψυχή μας, να ανακουφίσουμε τα νεύρα μας. Να βγούμε στο φως. “Και πόσο ανάγκη την έχουμε την καλοσύνη που σταλάζει στις φλέβες το θέρος…» έγραφε ο Νίκος Ξυδάκης στην Καθημερινή “Πρώτα απ’ όλα μήπως και αποσυμπιεστεί η οργή, το μίσος που χύνεται από κάθε πλευρά και έχει θολώσει κρίση, νου και βλέμμα. Με τον καθένα μας να ψάχνει έναν φταίχτη απέναντι, έναν άλλο, να ψάχνει το φταίξιμο, την κύρια και πρώτη αιτία του κακού, και να ’ναι τόσος ο πυρετός που παντού γύρω ν’ αντικρίζεις κακό και φταίχτες. Η μεγαλύτερη ζημιά της κρίσης είναι η πανδημία μίσους· πίσω της φωλιάζει η ήττα, σαν βουβή φλεγμονή.” Το ζούμε στο νησί μας με αφορμή την κρίση με τα σκουπίδια. Γεμίσαμε σκουπίδια παντού, στην τηλεόραση, στο διαδίκτυο, στο μυαλό μας.  

Στο καλοκαίρι που απομένει, να τρέξουμε για δυνάμεις... που θα μας χρειαστούν.

Αγαπητοί συνένοχοι αναγνώστες

Από την αρχή της εβδομάδας έκανα απόπειρες, προσγείωσης. Μάταια. Δυσμενείς καιρικές συνθήκες, δεν επέτρεψαν. Ακόμα στον αέρα βολοδέρνω. Η πραγματικότητα από εδώ ψηλά, πολλές φορές φαντάζει αστεία. Βιαστικά μικρά ανθρωπάκια σπρώχνονται για να προφτάσουν, ανάμεσα από σταματημένα μηχανοκίνητα οχήματα, που βλαστημούν την ώρα και στιγμή που φτιάχτηκαν με ρόδες και όχι με φτερά.
Καλές οι εναέριες βόλτες στους ενεστώτες, μέλλοντες και αόριστους χρόνους, με την πραγματικότητα να φαντάζει παιγνίδι από εδώ ψηλά, όμως πόσες βόλτες πια…

«Η αλήθεια του καθενός» λέει ένα τραγούδι, είναι ο δρόμος του, δηλαδή του ψέμα του. Δεν είναι υπερβολή να υποστηρίξουμε ότι παρακολουθούμε μια σκηνοθετημένη πραγματικότητα, αλλιώς πού θα μπορούσαν να χωρέσουν; Οι ίδιοι ηθοποιοί τα καταφέρνουν όπως φαίνεται, το ίδιο καλά και στην κωμωδία και στη τραγωδία. Τι άλλο θα μπορούσε να είναι αυτό το θέαμα που παρακολουθούμε, εκτός από μια κωμωδία που εξελίσσεται σε τραγωδία;

Γράφω για την δικτατορία της τηλεόρασης, για την εμπορευματοποίηση της είδησης, για την επικοινωνία, που αποτελεί πλέον πανάκριβο αγαθό.
Γράφω, για να μην ξεχάσω και αν κάνω λάθος, να μην έχω το δικαίωμα αργότερα να βρω φτηνές δικαιολογίες για τον εαυτό μου.
Γράφω και για έναν άλλο λόγο, άλλα αυτός έχει να κάνει με μένα και με σας. Αυτός είναι και ο πιο ισχυρός…

Μας την κρύβανε τη φτώχεια

Είναι ντροπή η φτώχεια; Η μεγαλύτερη και ας προσπαθούσαν τόσα χρόνια οι ελληνικές ταινίες να μας πείσουν περί του αντιθέτου. Η αλήθεια είναι ότι οι σεναριογράφοι φρόντιζαν να δώσουν την απαραίτητη αίγλη στους φτωχούς πρωταγωνιστές. Πάντα οι φτωχοί ήταν πιο όμορφοι από τους πλούσιους, οι άνδρες πλούσιοι, συνήθως ήταν λελέδες και οι γυναίκες κακομαθημένες.  Ο έρωτας ανίκητος βασίλευε στο τέλος, αράδιαζε χαρούμενα παιδάκια και όλο και κάποια κληρονομιά, κάποιος θείος από την Αμερική, κάποιο λαχείο, συμπλήρωνε την ευτυχία.

Μας την κρύβανε τη φτώχεια και μας ψήνανε με τραγούδια και παρηγορητικά τσιτάτα του τύπου, «η φτώχεια δεν είναι ντροπή», «φτωχολογιά για σένα κάθε μου τραγούδι», «τα λερωμένα άπλυτα». Πουθενά η ντροπή, μέχρι να έρθει ο Άκης Πάνου, να πει τα πράγματα με το όνομα τους. «Η φτώχεια που μας έχει γονατίσει τη νοιώθω μεγαλύτερη ντροπή».

Και σήμερα αυτή η ντροπή σκεπάζει μια ολόκληρη χώρα. Νέος εθνικός ύμνος είναι το παραπάνω τραγούδι. Ούτε ο Παρθενώνας ούτε η ιστορία η ένδοξη, μπορεί να σκεπάσουν την ντροπή μας. «Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού τη τρομερή…» και κανένας δεν μας γνωρίζει κανένας δεν μας υπολήπτεται. Είμαστε φτωχοί και ντρεπόμαστε. Γιατί δεν μπορεί να μην ντρέπεται κανείς, όταν τρεις υπάλληλοι των “θεσμών” προσβάλουν μια ολόκληρη χώρα. Δεν μπορεί να μην ντρέπεται κανείς με όλους αυτούς που έχουν ξεπουλήσει τα πάντα.
Η φτώχεια που γονάτισε μια ολόκληρη χώρα, γίνεται ακόμα πιο σκληρή στις μικρές προσωπικές ιστορίες. Όλοι μαζί κάπως αντέχεται, αλλά ποτέ δεν είναι όλοι μαζί.
Κάθε μέρα κάθε βράδυ, πίσω από τις κλειστές πόρτες παίζονται μικρές τραγωδίες με την ντροπή ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του πατέρα, που θέλει και δεν μπορεί.
Εκεί φωλιάζει η ντροπή σε αυτούς που πονάνε σ’ αυτούς που αισθάνονται, οι άλλοι που θα έπρεπε να ντρέπονται καμία ντροπή δεν τους πλησιάζει. Δεν θα συνεχίσω με όλα αυτά που μας πληγώνουν. Οι μεγάλες μέρες του Ιουνίου δεν ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες. Θα το θυμόμαστε τον φετινό Ιούνιο.

Πίσω από το συλλαλητήριο κρύβονται πολίτες... που δεν κρύβονται...

Τι κρύβεται πίσω από το συλλαλητήριο; Το συλλαλητήριο, γέννημα της ανάγκης μιας κοινωνίας, που επιτέλους βρέθηκε στους δρόμους να διαμαρτυρηθεί στους αρμόδιους, για το οξύτατο πρόβλημα των απορριμμάτων και να ευαισθητοποιήσει τους πολίτες.

Πριν στεγνώσει το μελανί του τελευταίου μου κειμένου «Η Πόλη τρώει τις σάρκες της» και το διαδίκτυο, εμφάνισε την προσφιλή του εικόνα… Κανιβαλισμός.

«Πίσω από τις λέξεις κρύβεται ο Αλέξης» Ε! λοιπόν ούτε ο Αλέξης ούτε ο Γιάννης, ούτε ο Σπύρος, ούτε ο Πετρής ούτε ο Χατζηπετρής. Πίσω από το συλλαλητήριο δεν κρύβεται, ούτε το παρελθόν ούτε το μέλλον.

Ευαίσθητοι πολίτες κρύβονται, που δεν κρύβονται και αγωνιούν για την Πόλη τους. Ευαίσθητοι πολίτες, που αντιστέκονται στην αγία απάθεια και μπήκαν μπροστά για να βεβαιώσουν ότι σ’ αυτό το άνυδρο τοπίο της κερκυραϊκής κοινωνίας υπάρχουν και εστίες ζωντανές. Πολίτες που αντιδρούν για να έχουν το δικαίωμα να ελπίζουν.

Ευαίσθητοι πολίτες με ονοματεπώνυμο. Η Αλίκη η Κατσαρού, η 'Αρη Καρδόνα , ο Κώστας ο Τσιριγκάκης, η Τατιάνα η Σπίγγου, ο Βασίλης Κρουστάλης και άλλοι, γνωστές και γνωστοί, αποτελούν το πυρήνα αυτής της κίνησης. Σας διαβεβαιώ, ότι αυτοί οι πολίτες, δεν είχαν κανένα σκοπό να ρίξουν την κυβέρνηση. Τον αγώνα τους έκαναν, για να δοθεί λύση σε ένα σοβαρότατο πρόβλημα για την υγεία και την οικονομία του νησιού. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που τις 21 Μαΐου στάθηκαν σιωπηλοί μπροστά από την εξέδρα των επισήμων για να εκφράσουν τη λύπη τους.

Αν με ρωτήσετε για το ψήφισμα… θα έκανα μερικές διορθώσεις, αλλά αυτό δείχνει τον αυθορμητισμό και τις αθώες προθέσεις. Δεν πρότειναν λύσεις και αυτό ήταν ακόμα ένα στοιχείο ότι πίσω απ’ αυτό που φαίνεται, κρύβεται μόνο ένας καθαρός ουρανός.

Όταν ο ίδιος Δήμαρχος επικροτεί την αντίδραση των πολιτών και πρόσφατα έχει δηλώσει, ότι έχουν δίκιο να διαμαρτύρονται, κάθε σενάριο συνομοσιολογίας, ενισχύει αυτό που έγραψα στο προηγούμενο, ότι η «Πόλη τρώει τις σάρκες της» και με γεμίζει θλίψη». Θλίψη «για τον αντίλαλο από το παιδικό μας το χαμόγελο, που σήμερα μπερδεύεται με ύβρεις και για την αθωότητα, που έγινε πονηριά».

Κάνω αυτήν την παρέμβαση, διότι γνωρίζω από πρώτο χέρι. Αν τώρα μέσα στους συγκεντρωμένους, στο πολύ μεγάλο συλλαλητήριο που πραγματοποιήθηκε την περασμένη Παρασκευή, υπήρχαν και κάποιοι που άλλα είχα στο μυαλό τους, αυτό δεν βαρύνει τους διοργανωτές. Άλλωστε σε πολυσυλλεκτικές κινητοποιήσεις, συνυπάρχουν όσοι διαμαρτύρονται με άλλους που είναι εμφανείς ή αφανείς υποστηρικτές του παρελθόντος ή υποστηρικτές, για κάποιους που έχουν βλέψεις για το μέλλον.

Το συλλαλητήριο ήταν υγεία και απόδειξη ότι ένα τμήμα της κοινωνίας ακόμα έχει τη δύναμη να αντιδράει. Αν θέλετε την γνώμη μου, τέτοιες πρωτοβουλίες βοηθούν ακόμα και το έργο της Δημοτικής Αρχής, απέναντι στα αδιέξοδα που έχει περιέλθει και στις διεκδικήσεις της από Κεντρική Διοίκηση, στο θέμα της διαχείρισης των απορριμμάτων. Γιατί μη μου πείτε ότι υπάρχει Δήμαρχος στον πλανήτη που θέλει την Πόλη του γεμάτη σκουπίδια.

Ας σταματήσουμε να τρώμε τις σάρκες μας και ας πράξει ο καθένας το καθήκον του απέναντι στο πρόβλημα . Θα το ξαναγράψω: όταν μιλάμε για διαχείριση απορριμμάτων, πρέπει να χρησιμοποιούμε πληθυντικό.