Θύματα της τρομοκρατίας μας…

Για ακόμα  μια φορά. Μετά το Παρίσι, την Άγκυρα, την Κωνσταντινούπολη, η επίθεση αυτοκτονίας στο Αεροδρόμιο και στο Μετρό των Βρυξελών. Η ιστορία βλέπουμε να επαναλαμβάνεται και μάλιστα  σε χρόνους που   δεν επιτρέπουν στον πόνο να κρυώσει . Εικόνες φρίκης. Για ακόμη μια φορά  αθώα θύματα πλήρωσαν με την ζωή τους,  για να μπουν στο πλάνο ενός συμβολικού χτυπήματος, συμβάλλοντας έτσι στην ενίσχυση του τρόμου. Αθώα θύματα δυο κόσμων, που οι ισχυροί μέσα από την ασφάλεια τους, επιμένουν να κρατούν απέναντι. 

Τη Γαλλική σημαία που έντυσε πρόσφατα τα διαδικτυακά προφίλ, αντικατέστησε η σημαία  του Βελγίου. Κάπως έτσι απαθείς συμμετέχουμε. Στην απέραντη  όχθη,  στη Συρία,  στη Γάζα, στη Λιβύη, στην Αίγυπτο,  στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν. Χιλιάδες αθώα θύματα , που δεν μπαίνουν σε πρώτο πλάνο. Ειδήσεις που περνούν στα ψιλά. Δεν είναι άνθρωποι αυτοί, δεν «γράφουν» στην τηλεόραση.

Ας  στρέψουμε λίγο το βλέμμα μας  εκεί, εκεί που  οι τηλεοπτικές κάμερες δεν ζουμάρουν. Να γίνουμε και  Σύριοι και Παλαιστίνιοι  και Κούρδοι και Ιρακινοί  και Λιβανέζοι και Αφγανοί   και όπου της γης οι κολασμένοι.

Να πιάσουμε το νήμα από την αρχή, από εκεί που ο καπιταλισμός δεν είχε και τις καλύτερες προθέσεις.

Αυτοί οι παρανοϊκοί δολοφόνοι που ζώνονται εκρηκτικά και παίρνουν μαζί τους αθώους πολίτες, δεν μας προέκυψαν ξαφνικά. Χρησιμοποιηθήκαν από τους ισχυρούς προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους.

Τώρα θερίζουν θύελλες.  Τα σύγχρονα όπλα ωχριούν μπροστά στους τζιχαντιστές. Από τη στιγμή που έχουν ξεγράψει τη ζωή τους, είναι ένα βήμα μπροστά. Από την στιγμή που δεν μπαίνουν στο κόπο των αριθμών και στην λογική των συμφερόντων δεν πρόκειται να ξεμπερδέψουμε εύκολα. Ο  Αλλάχ θα μπορούσε να τους σταματήσει, μόνο που Αλλάχ δεν υπάρχει. Δεν θα ξεμπερδέψουμε, από τους παρανοϊκούς φανατικούς ισλαμιστές, αν δεν ξεμπερδέψουμε πρώτα από τη λογική του άκρατου νεοφιλελευθερισμού, που μπροστά  στα συμφέροντα των ισχυρών που εξυπηρετεί βάζει σε δεύτερη μοίρα την ανθρώπινη ζωή.

«Όσο οι λαοί θα μένουν απαθείς στις σφαγές που κάνουν οι «ηγέτες» τους, τόσο «Τζιχαντιστές» θα γεννιούνται. Τι δουλειά έχουν οι Αμερικανοί στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Συρία; Παντού σ’ όλη τη γη η δύση σκοτώνει με καλές «βόμβες». Σκοτώνουν γιατί θέλουν να πάρουν τα διαμάντια, το χρυσό τον πλούτο των αδυνάμων. Εμείς απαθείς ..συμμετέχουμε. Αυτοί ασφαλείς κι εμείς θύματα της τρομοκρατίας μας…»

Θρηνώ για τα αθώα θύματα του Παρισιού των Βρυξελών, της Άγκυρας της Κωνσταντινούπολης   και το ίδιο θρηνώ για τα θύματα αυτού του άδικου πολέμου που έχει ξεσπάσει στις χώρες του αραβικού κόσμου και για όλα τα θύματα, αυτών που στην θέση, των ανθρώπων βάζουν ψυχρούς αριθμούς,  για τα συμφέροντα  τους.

Με ξεπέρασαν

Ίσως να  χρειάζομαι κι άλλο χρόνο.  Πώς να συνεχίσω να γράφω σε μια στήλη στην «τελευταία σελίδα»  και μάλιστα αριστερά,   σβήνοντας ότι προηγήθηκε; Ήρθαν όλα τόσο γρήγορα, ανατράπηκαν όλα τόσο ξαφνικά. Με ξεπέρασαν. Και το κυριότερο, αυτό το διάστημα της απουσίας, δεν υπήρξε μια αλήθεια, να με πάρει από το χέρι.  Μέσα σε ένα σύννεφο αμφιβολιών τι να γράψεις και  τι να πεις.

Γύρισα πίσω, ξαναδιάβασα όλα τα προηγούμενα  «της πρώτης φοράς αριστερά». Το κόκκινο της φωτιάς που χαρακτήριζε τις φωτογραφίες που τα   συνόδευαν, κόκκινο της φωτιάς έμεινε. Κόκκινο το ποτάμι,  και το καράβι,  και το τραίνο και το ηφαίστειο και  το φουστάνι που φορούσε κόκκινο .  Και η αριστερά,  που τόσο υμνήθηκε λίγο πριν αναλάβει την εξουσία,  «αριστερά»  όπως η καρδιά.

Ύστερα ήρθε η σιωπή  και η απαίτηση κάποιου χρόνου, που θα μας επιτρέψει να βρούμε πάλι κάποιες σταθερές,  άλλωστε όταν μπήκαμε στη διαδικασία του ονείρου,  κανένας δεν μας εγγυήθηκε. Κατέληξε σε εφιάλτη,  συμβαίνει κάποιες φορές στα όνειρα.  Πάμε  στο επόμενο με την ελπίδα να είναι καλό.

Ακουμπισμένος και πάλι σε ένα  μεγάλο ερωτηματικό ξεμπερδεύω με τα μικρότερα. Προφανώς  και δεν φταίει η αριστερά. Οι ευθύνες έχουν ονοματεπώνυμο, αλλά ακόμα και αυτοί που μας είπαν τα τελευταία  ψέματα,  και γκρέμισαν τις ελπίδες του λαού  που τους εμπιστεύτηκε,  μπορούν να διαχειριστούν τα πράγματα καλύτερα από αυτούς που τόσα χρόνια κυβερνούσαν και  οδήγησαν τη χώρα στη καταστροφή. Το καλύτερα όμως,  για να μην κοροϊδευόμαστε,  δεν έχει σχέση με την αριστερά. 

Είμαι προσεκτικός με τις διαγνώσεις, δύσκολα ξεγράφω ανθρώπους. Πάντα ελπίζω  σε ένα θαύμα, μέχρι που μου φανερώνεται η αλήθεια βέβαιη και ξεκάθαρη.  Δυστυχώς,  όσο και να προσπαθείς, στο δια ταύτα, πάντα  ανακαλύπτεις μια χαλασμένη παρτίδα για την οποία δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Και δε μιλάμε για φρούτα.   

Από αυτό το σημείο της ήττας και της απογοήτευσης ξεκινάω, χωρίς να παίρνω ούτε λέξη πίσω από αυτές που γράφτηκαν  πριν  η «αριστερά» γίνει εξουσία. Ξεκινάω  ιχνηλατώντας, σπρώχνοντας με τα χέρια μου το σκοτάδι,  στην προσπάθεια να ανακαλύψω το χρόνο εκείνον τον ελάχιστο, της  επιστροφής στον τόπο του εγκλήματος. Φαντάζομαι… βουτιές τριάντα δευτερολέπτων -  τόσο αντέχω -  είναι αυτές οι επισκέψεις, σ’ αυτό το μαγνητικό πεδίο,   που  με τραβάει σχεδόν  πάντα,   για μια τζούρα,  από την περήφανη απουσία μου. Πολλές βουτιές όμως…

Λέτε κάπου εκεί ανάμεσα να βρίσκεται η θέση μου;  Κάπου εκεί ανάμεσα να έχω στήσει τη ζωή μου; Κάπου εκεί ανάμεσα,  σε μια λεπτή γραμμή που δεν χωράει καμία καρέκλα, ίσα  ίσα τα πόδια μου,  στυλωμένα  από  πείσμα και  υπομονή. Και όταν κάνει το πρώτο βήμα, το άλλο περιμένει απέξω, έτοιμο να πατήσει γερά  για να δώσει το τέμπο στη μεταβολή. 

Και που να βρω τη θέση μου,  μέσα σε ένα χώρο που ξέχασε τι υπηρετεί;