“Οι νύχτες από δω και πέρα….”

«Φταίμε όλοι», μια φράση καραμέλα που ξορκίζει τις ατομικές ευθύνες και οδηγεί στο συμπέρασμα ότι δεν φταίει κανείς. Κάπως έτσι τα προβλήματα γίνονται μνημεία. Συνεχίζονται οξύνονται και προσφέρουν αφορμές για σχολιασμό.

«Φταίμε όλοι για την κατάντια αυτού του τόπου». Να το δεχτώ. Δεν μπορώ όμως να φανταστώ πως με αυτό το ισοπεδωτικό πληθυντικό του τίποτα, θα μπορέσουμε να δώσουμε κάποια λύση.
Ο καθένας που ξεστομίζει αυτή τη φράση, αυτόματα εξαιρεί τον εαυτό του από την ευθύνες, αν προσθέσουμε τις εξαιρέσεις, θα πρέπει να ψάξουμε σε άλλες πολιτείες, ή καλλίτερα σε άλλους πλανήτες τους ενόχους.
Πολύ φοβάμαι ότι αν συνεχίσουμε να τα ρίχνουμε όλα στο βαθύ λάκκο του πληθυντικού, οι νύχτες θα μας περιμένουν, από δω και πέρα, για να θυμηθούμε και την Κική Δημουλά.
Αυτήν είχα στο μυαλό πριν ξεκινήσω, αλλά βλέπετε ο πληθυντικός αριθμός της, με οδήγησε στον πόνο γι’ αυτήν την πόλη με τον πληθυντικό αριθμό μας, που απειλεί να μας καταβροχθίσει. Αν δεν επιστρέψει ο καθένας στον ενικό του, αν δεν δράσει στην μικρή ακτίνα ευθυνών του, φοβάμαι πως τα προβλήματα που μας ταλανίζουν όλα αυτά τα χρόνια, θα προστεθούν στον μακρύ κατάλογο μνημείων αυτής της πόλης, με την περιοριστική ταμπέλα να μας θυμίζει… «Διατηρητέα».!!!
“Η νύχτα, όνομα ουσιαστικόν, γένους θηλυκού, ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα….”

Η φωτογραφία είναι του Τάκη Μεταλληνού

Κρίμα

Ο μεγαλύτερος όγκος των θεμάτων, των τοπικών Μ.Μ.Ε, δεν ενδιαφέρει κανένα, ή μάλλον ενδιαφέρει αυτούς που προβάλλουν το τίποτα. Δεν πρόκειται για προσπάθεια επικοινωνίας με τον Λαό, πρόκειται για μια εσωτερική υπόθεση, ενός στενού κύκλου, που πρωταγωνιστεί στην πολιτική σκηνή, συνεπικουρούμενου από την πλειοψηφία των τοπικών Μ.Μ.Ε. Πάντα είχαμε τέτοια φαινόμενα, σήμερα όμως με την ευκολία που παρέχει η τεχνολογία και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έχει αγγίξει τα επίπεδα της μαλακίας. Κρίμα.

Το παρακάτω γράφτηκε καταχειροκροτούμενο απ' αυτούς που είχαν την ψευδαίσθηση ότι δεν είχαν καμία σχέση με τους αποδέκτες. Σήμερα δυστυχώς αποδέκτες είναι οι τότε χειροκροτητές. Όταν μιλάμε για εγωισμό της κοινωνίας, και πιο συγκεκριμένα, της δικής μας τοπικής κοινωνίας, ο συλλογικός χαρακτηρισμός οδηγεί στον κατακερματισμό.
Παρακολουθώντας τις προσπάθειες, τοπικών πολιτικών παραγόντων, με ματιά θετική, και διάθεση ερευνητική, διαπιστώνει κανείς ότι οι αναφορές στον πληθυντικό, διαπνέονται από ένα ακλόνητο εγώ. Ένα εγώ που αποδυναμώνει κάθε κοινό στόχο.
Το κάλεσμα σε συλλογική προσπάθεια, κρύβει τον εγωισμό της πρωτοβουλίας και το αποτέλεσμα είναι ανάλογο της σκοπιμότητας.
Θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα αν όσοι ασχολούνται με την πολιτική και έχουν σχέση με την εξουσία, είχαν κάπου στο βάθος του μυαλού τους τον τελικό αποδέκτη.
Αυτό το είδος της πολιτικής λειτουργίας, που έχει κυριαρχήσει, ενταγμένο στην επικοινωνιακή λογική, παραβλέπει το ζητούμενο, που είναι να «κάνουμε κάτι» και επιδιώκει την προβολή, δηλαδή να φανεί ότι κάνουμε κάτι. Και ας μην κάνουμε τίποτα.
Μέσα από μια διαδικασία, ικανοποίησης φιλοδοξιών ή εξυπηρέτησης συμφερόντων, αγνοείτε παντελώς ο πολίτης και κατ’ επέκταση ο Λαός, που υποτίθεται για χάρη του γίνεται όλη αυτή η φασαρία.
Η αγωνία των ανθρώπων της εξουσίας, δεν είναι πως θα συμβάλουν στην αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων που ταλανίζουν το Λαό, αλλά πως θα εισπράξουν απ’ αυτά.
Το χειρότερο είναι ότι αυτή η συμπεριφορά έχει γίνει κανόνας και δεν προξενεί πλέον καμία εντύπωση.