Το πολυτεχνείο ζει στα μάτια των παιδιών

Σ’ αυτή εδώ τη στήλη ποτέ δεν έχω γράψει για το Πολυτεχνείο. Είναι οι ομιλίες οι χαιρετισμοί τα αφιερώματα, είναι που όλα αυτά τα τριάντα πέντε χρόνια που ακολούθησαν μπουχτίσαμε από λόγια
Πώς μπορεί κανείς να μιλήσει για το Πολυτεχνείο;
Τι μπορούν να νιώσουν οι άνθρωποι του σήμερα για κείνο, το μακρινό χθες της ζωής εμάς των μεγάλων, και το τελείως άγνωστο παρελθόν για τα παιδιά της εποχής μας;
«Είμαστε άοπλοι. Αδέλφια μας στρατιώτες. Είμαστε άοπλοι»
Αυτή, την τραγική κραυγή, "Έχει για πάντα τη ζωή μου σημαδέψει». Μαθητής Γυμνασίου τότε. Αυτή τη μνήμη, αυτό το απερίγραπτο συναίσθημα, μου έγινε, ακλόνητη απόφαση για αγώνα διαρκή απέναντι σε κάθε άδικο, σε κάθε τύραννο, όπως κι αν λέγεται κι απ’ όπου κι αν είναι, είναι τα μόνα που μπορώ να μοιραστώ με τα παιδιά μου.
Θα συνεχίσω με μια έκθεση, με μια παιδική προσέγγιση με μια αγνή ματιά.
«Το Πολυτεχνείο δεν είναι μια ακόμη συνηθισμένη γιορτή. Εύκολο δεν είναι γι’ αυτό να μιλήσουμε. Ζούνε ακόμη οι πρωταγωνιστές. Και οι μέσα και οι απέξω. Η ιστορία σηκώνει τα χέρια ψηλά όταν των γεγονότων ο κουρνιαχτός συνεχίζει να αιωρείται στην ατμόσφαιρα.. Καίει ακόμη το Πολυτεχνείο. Και καίγεται διπλά όποιος θελήσει τις αλήθειες του διάπλατα να ξεδιπλώσει. Είναι πιο τίμιο σιωπή να κρατήσουμε και στον καιρό να αφήσουμε το χρέος του να κάνει. Νηφάλιες να ξαναγίνουν οι ματιές μας και ευήκοα τα ώτα μας στην ιστορική αλήθεια. Δίχως φόβο και δίχως πάθος.
Ως τότε τι ήταν το Πολυτεχνείο ας αποφεύγουμε να λέμε με βεβαιότητα. Νερό ας ρίχνουμε στην απατηλή σιγουριά του υποκειμενισμού μας. Ο καθένας από μας κρατά μέσα του το δικό του Πολυτεχνείο..
Το σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς. Το πύρινο σφράγισμα της ψυχής, που όσα χρόνια και να περάσουν θα μας καλεί σε αγώνες για τα ίδια ιδανικά. Ναι, είναι και γιορτή το Πολυτεχνείο. Είναι και μέρα μνήμης και τιμής, στους νεκρούς του και στους αγωνιστές του. Πάνω απ’ όλα όμως το δικό μου Πολυτεχνείο είναι το διαρκές κάλεσμα να δικαιώσουμε το αθώο αίμα που το πότισε.
Αυτό το Πολυτεχνείο μοιράζομαι σήμερα μαζί σας. Μια μνήμη ζωντανή. Ένα χθες που κάθε σήμερα ανανεώνεται και θέτει αμείλικτα ερωτηματικά. Για το ΨΩΜΙ, για την ΠΑΙΔΕΙΑ, για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Όχι μόνο γι’ αυτά που ζητούσαν οι φοιτητές τότε. Αλλά και γι’ αυτά που κάθε γενιά ονειρεύεται και δικαιούται. Για τα ίδια που και τούτη, η νέα γενιά, η γενιά των παιδιών μας απαιτεί ν’ αποκτήσει, απαιτεί να τους δώσουμε. Στα μάτια των παιδιών διαβάζουμε ποιο πρέπει να είναι το Πολυτεχνείο του σήμερα. Και από τα μάτια αυτά παίρνουμε εντολές και ελπίδα να συνεχίσουμε. Τώρα εμείς και αύριο εκείνα. Για τα δικά τους παιδιά. Για τα παιδιά κάθε εποχής. Για το μέλλον. Για το όνειρο. Για έναν καλύτερο κόσμο.
Ναι, αυτό το Πολυτεχνείο κάθε που κοιτάς τα μάτια των παιδιών ανασταίνεται».

Μόνο ένα θαύμα μας σώζει

«…Το πιθανότερο είναι ότι ο Ιησούς, περίμενε μια αποφασιστική παρέμβαση του Θεού για τη μεταμόρφωση του κόσμου. Το μόνο που ζητούσε από τους ανθρώπους ήταν να ζουν σύμφωνα με την ηθική του διδασκαλία για να εισέλθουν στη βασιλεία του Θεού, είτε στον ουρανό, είτε στη γη, στο εγγύς η στο μακρινό μέλλον. Πουθενά δεν τους παρότρυνε να αγωνιστούν για μια νέα κοινωνία, η οποία θα αποτελεί αυτή τη βασιλεία του Θεού. Και κανείς δεν μπορεί να επισπεύσει τον ερχομό της αφού θα αναπτύσσεται από μόνη της σαν μαγιά, σαν μικροσκοπικός κόκκος μέσα στην υπάρχουσα κοινωνία
Ο Ιησούς πάντα περίμενε κάτι να συμβεί, δηλαδή το θείο θαύμα της μεταμόρφωσης του κόσμου…»
Απόσπασμα από παλαιότερο άρθρο του Μίμη Ανδρουλάκη στα ΝΕΑ, με τίτλο
« Ήλπιζε σε θαύμα για την αναμόρφωση του κόσμου»
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, στην προσπάθεια του ο Ιησούς να αλλάξει τον κόσμο, έπεσε σε τοίχο. Σήκωσε τα χέρια ψηλά και ζήτησε την βοήθεια του Θεού. Οι κοινωνικές αλλαγές ακολούθησαν την νομοτελειακή πορεία του χρόνου. Η βοήθεια δεν ήρθε ποτέ. Οι κοινωνικές εξεγέρσεις ήρθαν πολύ αργότερα από την σταύρωση του.
Κάνοντας μια ανάγνωση στους σημερινούς τίτλους της επικαιρότητας, συνειρμικά και λόγω των ημερών βρήκα ενδιαφέρουσα την άποψη του Μίμη Ανδρουλάκη. Μόνο ένα θαύμα μας σώζει αλλά τα θαύματα αποτελούν ανεκπλήρωτους πόθους, που ανακαλύφθηκαν για να μπορούμε ν’ αντέχουμε την σκληρή πραγματικότητα. «Πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θάνε», μόνο που εμείς δεν θα είμαστε εδώ.
Ο Ιησούς παρότι νέος και ανυπόμονος το αντιλήφθηκε πολύ νωρίς
Όταν τα σημερινά αδιέξοδα, μας στερούν κάθε ελπίδα, η καλύτερη γυμναστική είναι οι ασκήσεις ιστορίας.

Η Κέρκυρα της Ηλέκτρας

Ευτυχώς μέσα σ’ αυτή την σκοτοδίνη υπάρχουν και φωτεινά σημάδια που μας επιτρέπουν να υποστηρίζουμε ότι δεν είναι όλα τόσο χάλια.
Έχω στα χέρια μου το πρόγραμμα των παραστάσεων του Εθνικού Θεάτρου.
Νέα σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» Ρομπέρτο Τσούκο του Μπερνάρ – Μαρί Κολτές 21/11- 1/2 μεταξύ των ηθοποιών και η δική μας Ηλέκτρα Νικολούζου.
Ο εφιάλτης της ευτυχίας της Γιουστίνε ντελ Κότρε (Πανελλήνια Πρώτη) 29/4 - 31/5 και σ’ αυτήν την παράσταση ανάμεσα στο καστ των ηθοποιών και η Ηλέκτρα Νικολούζου.
Γνωρίζω τις προσπάθειες που έκανε όλα αυτά τα χρόνια η Κερκυραία καλλιτέχνης, η επιτυχία δεν ήρθε από τον ουρανό, πολύ δουλειά πείσμα και αγάπη.
Η αναφορά γίνεται για να προσθέσω σε ένα παλαιότερο κείμενο με τίτλο «η άλλη Κέρκυρα» ακόμα ένα θετικό παράδειγμα και να ξεφύγω από την μιζέρια και τη γκρίνια που κυριαρχεί σ’ αυτόν τον τόπο. Γίνεται επίσης γιατί δεν μπορεί να λείπει η Ηλέκτρα από την άλλη Κέρκυρα.
«Η Κέρκυρα του πολιτισμού και της ιστορίας, η Κέρκυρα της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς, η Κέρκυρα της μουσικής». «Όλα σου είναι παραδείσια….. Κέρκυρα με την περίσσια πρασινάδα και ομορφιά». Και επειδή έπαψε η Παλιοκαστρίτσα, να έχει τα πιο όμορφα κορίτσια, η μάλλον να έχει κορίτσια και η Μπενίτσα να είναι ψαροχώρι, ας αφήσουμε τους νιοραντισμούς, στην άκρη και ας δούμε την άλλη Κέρκυρα πίσω από το Λιστόν και τις φιέστες.
Εντάξει δεν έχουμε καμία σχέση με τα τσιτάτα που παπαγαλίζουμε, ούτε και με τα τραγούδια μιας άλλης εποχής. Στο ανάποδο, παρουσιάζεται μια ζοφερή κατάσταση. Βόθρος η πολιτική, διαπλοκή παντού. Συνεχόμενη τουριστική κρίση, καταστροφή του περιβάλλοντος εγκατάλειψη των μνημείων, έλλειψη υποδομών άναρχη δόμηση, βομβαρδισμένο οδικό δίκτυο, βουνά τα σκουπίδια, ανεργία φτώχια και κακομοιριά.
Δεν μπορεί να είναι όλα τόσο χάλια. Πίσω από τις φιέστες. Αλλά και πίσω από την κακομοιριά υπάρχει και η άλλη Κέρκυρα, αυτή που δεν χρειάζεται παράσημα του παρελθόντος και στις υπάρχουσες δύσκολες συνθήκες παλεύει, προσφέρει και ελπίζει.
Όταν μου ήρθε στη σκέψη αυτή η θετική πλευρά, παραμέρισα τα συμβαίνοντα, που λαμβάνουν χώρα στα στενά πλαίσια της εξουσίας και απασχολούν καθημερινά την επικαιρότητα. Γιατί μέσα στη τόση φασαρία το χάνουμε το σημαντικό.
Η άλλη Κέρκυρα λοιπόν, που στο περιθώριο της γκρίνιας και της μιζέριας σιγά - σιγά και ταπεινά αναπτύσσεται και δημιουργεί».
Γι’ αυτή την Κέρκυρα μιλάω, που δεν αποτελεί μόνο μέρος του εκλογικού σώματος. Που δεν περιορίζεται η ευθύνη της από την εκάστοτε επιλογή της. Μιλάω για την Κέρκυρα που εργάζεται και δημιουργεί, που αναπτύσσεται και προσφέρει, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο.
Μιλάω για την Κέρκυρα που δεν εφησυχάζει, αναμασώντας τσιτάτα του «ένδοξου παρελθόντος», αλλά που ξέρει τα μπόσικα και προσπαθεί να τα κρατήσει.
Μιλάω για την Κέρκυρα της ελπίδας. Για την Κέρκυρα της Ηλέκτρας

Λες και θα χάσουν οι άλλοι

Δεν ξέρω τι περιμένουμε, γιατί κρυβόμαστε από την πραγματικότητα, σε ποιον εναποθέτουμε την ευθύνη. Φερόμαστε λες και στην θέση μας θα χάσει άλλος. Δεν γίνονται αυτά. Η κρυμμένη αξία των πραγμάτων δεν αποκαλύπτεται από το Άγιο Πνεύμα. Αν δεν βάλουμε τον εαυτό μας στην περιπέτεια να δούμε κάτω και πίσω από αυτά που συμβαίνουν απλώς θα μετράμε ήττες.
Ο καπιταλισμός ποτέ δεν είχε καλές προθέσεις, ακόμα και όταν έπαιρνε εκείνο το μελιστάλαχτο ύφος και μας καλούσε σε συστράτευση και συμμετοχή, ακόμα και όταν μας μοίραζε κάποιο μέρισμα απ’ τα υπερκέρδη βαφτίζοντας μας μετόχους στην επιχείρηση. Στο μυαλό του είχε πάντα και σταθερά περισσότερα κέρδη. Τόσα πολύ να σκάσει όπως γίνεται σήμερα με την χρηματοπιστωτική κρίση . Μην ανησυχείτε και αυτήν εμείς θα την πληρώσουμε.
Η έννοια του κοινωνικού κράτους ανήκει στο παρελθόν, ξεπουλώντας και τα τελευταία οχυρά μέσω των οποίων θα μπορούσε να υποστηρίξει μια τέτοια πολιτική, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για απώλεια και των τελευταίων κοινωνικών αγαθών.
Δεν χρειάζεται και μεγάλη προσπάθεια για να δούμε την εικόνα που θα ακολουθήσει.
ΔΕΗ, ΟΤΕ, τράπεζες, παιδεία έχουν πάρει σιγά - σιγά το δρόμο τους, ένα δρόμο που σε λίγο θα ακολουθήσει και η υγεία και ύστερα όποιος «προφτάσει τον Κύριο είδε»
Εμείς όμως εδώ, καθισμένοι και χαλαροί. Λες και δεν μας αφορά. Λες και θα χάσουν οι άλλοι, γιατί εκτός από τις καθημερινές παραχωρήσεις των κεκτημένων, παραχωρούμε και μέρος της ψυχής και του μυαλού μας, δεν υπάρχει διαφορετική εξήγηση απέναντι σ’ αυτήν την απάθεια.
Αυτό περιμένουμε τελικά τη δική μας σωτηρία. Ελπίζουμε ότι εμείς θα επιβιώσουμε και άλλοι θα πεθάνουν. Ζούγκλα. Μπορεί να μας πήραν και σώβρακα, μας έμαθαν όμως να σκεφτόμαστε καπιταλιστικά δηλαδή ατομικά και αυτή είναι η μεγαλύτερη ζημιά γιατί με τέτοια στάση η δουλεία τους θα γίνει πιο εύκολη.