Ο παράδεισος είναι δικαίωμα...

Είναι κάποια γεγονότα που δεν σου επιτρέπουν να στρέψεις το βλέμμα σου αλλού. Φαντάζει ιεροσυλία να γράψω για οτιδήποτε άλλο. Νοιώθω τα μάτια των τρομαγμένων παιδιών από τους βομβαρδισμούς των ισραηλινών αεροπλάνων, να με παρακολουθούν. Νοιώθω τον πατέρα που κρατάει το άψυχο κορμί της κορούλας του, και ο θυμός του με διαπερνάει. Η καθημερινότητα, μου φαίνεται γελοία, ακόμα και αυτή η οικονομική κρίση που απ’ ότι λένε είναι σοβαρή ωχριά μπροστά στις αγριότητες.
Το τελευταίο διάστημα προσπαθώ να καλύψω τη στήλη με παλαιότερα κείμενα, η οργή, μου υπαγορεύει άλλα πράγματα να γράψω, και είναι σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα το μετανιώσω.
Ποτέ δεν υπήρξα οπαδός του «οφθαλμόν αντί οφθαλμού». Τι φταίνε τα εβραιόπουλα... τι φταίνε τα αμερικανόπουλα...
Στη σιωπή αυτές τις ώρες και στη περισυλλογή
Στους ποιητές που έπνιξαν τη οργή τους, θα
Ακουμπήσω. Στους ποιητές εκείνους που απαίτησαν τον παράδεισο
«Άργησα πολύ να καταλάβω» μας λέει ο Οδυσσέας Ελύτης, τι σημαίνει ταπεινοσύνη και φταίνε αυτοί που μου μάθανε να την τοποθετώ στον άλλο πόλο της υπερηφάνειας. Πρέπει να εξημερώσεις την ιδέα της ύπαρξης μέσα σου για να καταλάβεις.
Μια μέρα που ένοιωθα να με έχουν εγκαταλείψει όλα και μια μεγάλη θλίψη να πέφτει αργά στη ψυχή μου, τράβηξα, εκεί που περπατούσα, μες στα χωράφια χωρίς σωτήρια, ένα κλωνάρι άγνωστου θάμνου. Το ’κοψα και το ’φερα στο απάνω χείλι μου. Ευθύς αμέσως κατάλαβα ότι ο άνθρωπος είναι αθώος. Το διάβασα σ’ αυτή στυφή από αλήθεια ευωδιά τόσο έντονα που πήρα να προχωρώ το δρόμο της μ’ ελαφρύ βήμα και καρδιά ιεραπόστολου. Ώσπου, σε μεγάλο βάθος, μου έγινε συνείδηση πια ότι όλες οι θρησκείες λέγανε ψέματα.
Ναι ο παράδεισος δεν ήταν μια νοσταλγία, ούτε, πολύ περισσότερο, μια ανταμοιβή. Ήταν δικαίωμα.

Καλό καλοκαίρι

Ένα παλαιοτερο κείμενο γαιτί η βροχή δεν αντεχεται. Πέμπτη 12 το μεσημέρι. Η αναμονή ανήκει στα βαρέως ανθυγιεινά επαγγέλματα. Όποιος την ασκεί θυσιάζει πολλά. Από το νευρικό του σύστημα έως τον άχρηστο χρόνο να περιμένει. Η αναμονή σκοτώνει και δεν ξέρω τελικά αν αξίζει το κόπο. «Πόσο να περιμένει πια κανείς; Πόσες ζωές του έχουν τάξει άγνωστοι θεοί για να θυσιάσει αυτή την σίγουρη τη μία.»
Μπορεί σήμερα να είμαι εκτός επικαιρότητας, όλα αυτά όμως που γράφω αυτές τις μέρες να δείτε που θα αρχίζουν να επικαιροποιούνται μέρα με τη μέρα. Και το αύριο είναι το ζητούμενο, το μέλλον, αυτό που δεν εξαρτάται, από μια απόφαση κάποιας εκλογικής επιτροπής, από κάποιες πρόσκαιρες συμμαχίες, από κάποιες ευνοϊκές συγκυρίες. Η πορεία είναι προδιαγραμμένη.
…………………………………………………………………………………………..
είμαι αισιόδοξος για τις εξελίξεις, όλο αυτό το διάστημα, άκουσα ελπιδοφόρες φωνές, που ακόμα και κάτω απ’ τις κομματικές πιέσεις και τις καταστατικές αρχές είχαν λόγο πολιτικό και όραμα κοινωνικό. Διέκρινα συναίσθημα και πάθος. Αγνότητα στην προσπάθεια υπεράσπισης του «Εμείς».
Τους περιμένουμε στα ελεύθερα πεδία να ενώσουμε τις φωνές μας.

Ας αναρωτηθούν

Με αφορμή των ανασχηματισμό και επειδή ο χρόνος σήμερα δεν μου επέτρεψε να γράψω, ανασύρω ένα παλαιότερο κείμενο με τίτλο, «από πού πηγάζουν οι εξουσίες;» καλό θα ήταν να αναρωτηθούν και οι νέοι Υπουργοί και Υφυπουργοί της Κυβέρνησης.
Συναντάω μερικές φορές κάποια κείμενα, που είναι σαν τα έχω γράψει εγώ. «Από πού αντλούν τη μικρή η τη μεγάλη δύναμη τους οι πολιτικοί και που νομίζουν οι ίδιοι ότι οφείλουν να αναζητούν την νομιμοποίηση και την επικύρωση της ισχύος τους;» αναρωτιέται Παντελής Μπουκάλας σε άρθρο στην «Καθημερινή» της περασμένης Κυριακής.
Η απάντηση θα έπρεπε να ήταν από τον Λαό, το λέει και το σύνταγμα, άρθρο πρώτον: «όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον Λαό» Οι πολίτες τους ψηφίζουν, κατά συνέπεια σε αυτούς θα όφειλαν να δίνουν αναφορά. Θα έπρεπε , όμως δεν συμβαίνει. Δεν είναι λίγοι οι πολιτικοί που έχουν καταλήξει να πιστεύουν ότι την ισχύ που τυχαίνει να διαθέτουν τους την δανείζει η Τηλεόραση και μάλιστα υπό σκληρότατους όρους. Ο τρόπος τους και ο πόθος τους είναι η εικόνα τους, η εμφύτευση της εικόνας τους στο προσκήνιο. Αν δεν φαίνονται δεν υπάρχουν, αυτό πιστεύουν και αυτό τους πανικοβάλει.
«Το αποτέλεσμα της εξάρτησης «μισοψυχολογικής – μισοπολιτικής» υποστηρίζει ο αρθρογράφος «το γευόμαστε κάθε μέρα, και είναι πικρό: υπουργοί, υφυπουργοί και γενικοί γραμματείς, όποιο κόμμα και αν άρχει, ζούνε με τον τρόμο όχι των συνδικάτων, επί παραδείγματι και των εκδηλώσεων κοινωνικής διαμαρτυρίας, αλλά του κάθε κ. Αυτιά η κ. Ευαγγελάτου, που θα τους τα ψάλει». Το ίδιο θα μπορούσε να μεταφερθεί και στην τοπική κοινωνία.
«Χρόνος μπαίνει χρόνος βγαίνει, κυβέρνηση πέφτει – κυβέρνηση ανεβαίνει, ανασχηματισμοί γίνονται, τα στελέχη της πολιτείας, συνεχίζουν να «εκτίουν την ποινή τους» για να θυμηθούμε και τον Πολύδωρα, όχι στο γραφείο τους, αλλά στα τηλεοπτικά πάνελ και παράθυρα, αυτουποβιβαζόμενοι έτσι εκουσίως σε τηλεοπολιτικούς, δαγκωμένοι από το άγχος της δημοσιότητας, και από την αγωνία μην στεναχωρήσουν τον ένα η τον άλλο καναλάρχη η εκπομπάρχη με τους οποίους ταυτίζουν τον κόσμο στο σύνολο τους»
Ακριβώς αυτό συμβαίνει αντί οι πολιτικοί να ακολουθούνε τις λαϊκές επιταγές Πάνε πίσω από την τηλεόραση. Πρόκειται για μια απερίγραπτη σύγχυση ρόλων σ’ αυτόν τον άνοστο χυλό τον οποίο κατασκευάζει ακατάπαυστα και δίχως σοβαρές αντιστάσεις το γυάλινο μίξερ.

Κώλυσαν την κτηνωδία

Πόλεμος και πάλι. Σφαγές αμάχων καταστροφές. Οι Ισραηλίτες το χειρότερο κακό που έπαθαν, από ότι δείχνουν με τις εγκληματικές πράξεις τους, δεν είναι τα δεινά που υπέστησαν από τις θηριωδίες του Χίτλερ στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, είναι που ταυτιστήκαν με την λογική των δημίων τους και σήμερα προβαίνουν σε κτηνωδίες.
Πόλεμος …ως έρις εκ τε θεών εκ τ' ανθρώπων απόλοιτο, και χόλος, ος τ' εφέηκε πολύφρονα περ χαλεπήναι, ος τε πολύ γλυκίων μέλιτος καταλειβομένοιο ανδρών εν στήθεσι αέξεται η ύτε καπνός: (Ιλιάς Σ. 107-110).
...Μακάρι η φιλονικία να χανόταν από τους Θεούς και από τους ανθρώπους, καθώς και η οργή που και τον συνετό σπρώχνει να φέρεται άσχημα, και πολύ πιο γλυκιά από το μέλι που στάζει, φουντώνει σαν καπνός στα στήθη των ανδρών...
Λόγια που βάζει στο στόμα του μυθικού ήρωα ο Όμηρος. Βαθυστόχαστα σοφά και αξεπέραστα από τον "πανδαμάτορα" χρόνο.
Πολύ σωστά, χρόνια αργότερα, ο Ρωμαίος ποιητής Οβίδιος χαρακτηρίζοντας το ταπεινωτικό αυτό συναίσθημα λέγει ότι... η θηριώδης οργή είναι για τα κτήνη μόνο...
Ποιος μπορεί να πιστέψει ότι αυτοί που στοιβαχτήκαν στα κρεματόρια, που γνωρίζουν καλλίτερα από το καθένα την φρίκη του πολέμου δημιουργούν ένα νέο ολοκαύτωμα στην λωρίδα της Γάζας. Ποιος μπορεί να πιστέψει ότι αυτοί που είχαν απέναντι τους κτήνη να τους βασανίζουν, λίγα χρόνια αργότερα έγινα οι ίδιοι κτήνη, βομβαρδίζοντας ανελέητα αμάχους, σκοτώνοντας μικρά παιδιά.
Καμία χωρά στον κόσμο δεν συμπεριφέρεται όπως το Ισραήλ Γεμάτες οι φυλακές του από Παλαιστινίους, ατέλειωτος ο κατάλογος με δολοφονημένα στελέχη Παλαιστινιακών Οργανώσεων, ανήκουστες οι σφαγές, αμέτρητες οι βαρβαρότητες, κραυγαλέες οι κοροϊδίες, ευθεία η περιφρόνηση προς διεθνείς οργανισμούς, πρωτοφανής -και μόνιμη- επίδειξη θράσους.
Τα παραπάνω είναι αυτονόητο ότι αφορούν την ηγεσία του Ισραήλ, γιατί υπάρχουν και Εβραίοι εντός και εκτός, όπως ο πιανίστας και διευθυντής ορχήστρας Ντάνιελ Μπαρενμπόιμ. Που υποστηρίζει:
«Εμείς οι Εβραίοι θα έπρεπε να γνωρίζουμε περισσότερο από κάθε άλλο λαό ότι ο φόνος αθώων αμάχων είναι απάνθρωπος και απαράδεκτος», Υπενθυμίζοντας ότι «το Ισραήλ έχει το δικαίωμα να υπερασπίσει τον εαυτό του», σημειώνοντας ότι «ο ανελέητος και ωμός βομβαρδισμός στη Γάζα εγείρει σημαντικά ερωτήματα»...
- «Εύχομαι να καταλάβουν αυτοί που λαμβάνουν αποφάσεις στο Ισραήλ ότι οι Παλαιστίνιοι και οι Ισραηλινοί έχουν ίσα δικαιώματα».

- «Τα ισραηλινά στρατιωτικά αντίποινα είναι απάνθρωπα, ανήθικα και δεν εγγυώνται την ασφάλεια του Ισραήλ. Όπως έχω επανειλημμένως τονίσει, το πεπρωμένο των δύο λαών είναι άρρηκτα συνδεδεμένο, υποχρεώνοντας τους να ζήσουν πλάι πλάι. Πρέπει να αποφασίσουν αν θέλουν αυτό να γίνει ευλογία ή κατάρα».