Η 4η Δημοκρατία

Ξεγελαστήκαμε, όταν πιστέψαμε εδώ και λίγο καιρό ότι έφτασε το τέλος του δικομματισμού. Ο τρίτος πόλος δεν υπήρξε ποτέ και αυτό που φάνηκε δεν ήταν τίποτα άλλο από μια μικρή εξαίρεση για να επιβεβαιώσει τον κανόνα. Ο τρίτος δεν χωράει μες στους δυο, τραγουδούσαν χέρι χέρι όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολίτευσης και οδήγησαν τη χώρα στο γκρεμό. Το πάθος για την εξουσία ισχυροποίησε τον δεσμό αυτού του καταστροφικού διδύμου και όπως όλα σήμερα συνηγορούν, θα ενταφιαστεί μαζί με όλο το πολιτικό σύστημα που χαρακτήρισε την 3η Ελληνική Δημοκρατία.
Η παραδοχή ότι αυτοί που δημιούργησαν την κρίση, που είναι μέρος του προβλήματος, δεν μπορούν να δώσουν τη λύση εκτιμώ ότι είναι σαφής. Το ίδιο σαφές είναι ότι οφείλουμε πριν ενταφιάσουμε το κουφάρι της 3ης Ελληνικής Δημοκρατίας να ανοίξουμε μια μεγάλη συζήτηση. Να καταθέσουμε τον περί δημοσίου και ιδιωτικό λόγο. Έτσι θα αναδειχθούν οι ευθύνες και οι υπεύθυνοι της κρίσης. Αυτοί που ανάμεσα στον άνθρωπο και τις αγορές επέλεξαν τις αγορές
Ζούμε παραμονές μιας νέας εποχής, ακούγοντας τον επιθανάτιο ρόγχο του πολιτικού συστήματος, όλο και πιο βαρύ. Θα πεθάνει πλήρες ημερών. Η εξέλιξη ήταν φυσιολογική. Σάπισε, όπως οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδος.
«Εκείνο για το οποίο η δική μας γενιά θα μετανιώσει μια μέρα πικρά δεν θα είναι τόσο η σκληρότητα και οι αδικίες των κακών ανθρώπων, όσο η απαράδεκτη σιωπή των καλών…»
Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ

Γι’ αυτό έγραψα χθες για νέους δρόμος, για παράδρομους, για φλεβιτσες που μεγαλώνοντας οι παρέες που θα τις διαβούν, θα γίνουν κεντρικές αρτηρίες. Η 4η δημοκρατία που έρχεται δεν μπορεί να κτισθεί πάνω σε σιωπές, πάνω σε λάθη αυτού που σε λίγο θα μας εγκαταλείψει, η νέα εποχή χρειάζεται νέα γερά θεμέλια.
Θα πρέπει λοιπόν να λακτίσουμε αλύπητα το παρελθόν, που εξέθρεψε όλα αυτά νοσηρά φαινόμενα που σήμερα γίνονται πρωτοσέλιδα, για να λάβουμε δικαίωμα εισόδου στη νέα εποχή. Για την αριστερά, που δεν συμμετείχε στο πλιάτσικο δεν μπορούμε να μην καταλογίσουμε τις ευθύνες που τις αναλογούν, γιατί το ζήτημα δεν είναι τα τιμημένα ναυάγια. Οι απανταχού εξελίξεις πλέον, όλη η οικουμένη βρίσκεται κάτω από τα παράθυρα μας και δεν αφήνουν περιθώρια για παρεξηγήσεις. Ο,τι λιμνάζει σέπεται κατά συνέπεια και η κοινωνία πρέπει να αλλάξει ταχύτητα και νοοτροπία. Να τρέξει με γέρα πνευμόνια και ποδιά ακούραστα, με νέους ανθρώπους που δεν τους επιβαρύνει το παρελθόν.

Να μεγαλώσουμε την παρέα

Όχι άλλο βάρος, δεν αντέχουν οι ώμοι μας. Δικαιολογημένες οι ενστάσεις των αναγνωστών. Κατά καιρούς δίνω εξηγήσεις, φαίνεται όμως πως δεν επαρκούν. Δεν έχω πρόθεση να μεταφέρω την θλίψη, που δεν έχω, και να προσθέσω ακόμη περισσότερη σε αυτό το επιβαρυμένο περιβάλλον. Αν με ρωτήσετε πως θέλω να πεθάνω, θα ήθελα στα γέλια, αλλά μπορώ;
Διαβάστε τα κείμενα ανάποδα, ορθά δεν επιτρέπεται αυτές τις ώρες να παίζουμε με τις λέξεις, δεν επιτρέπεται γενικά να παίζουμε, ούτε να παρηγορούμε ούτε να δίνουμε κουράγιο. Να αναστατώσουμε προσπαθούμε, πρωτίστως τον εαυτό μας.
Αγαπητοί συνένοχοι αναγνώστες.

Να αναστατώσω τον εαυτό μου προσπαθώ, που δεν έκανε τίποτα άλλο πέρα από το να ονειρεύεται. Σε όποιον μου είπε να ζήσω, δεν έδωσα ποτέ σημασία. Ανήκω σ’ αυτό που δεν είναι όπου είμαι και σε αυτό που ποτέ δεν μπόρεσα να είμαι. Ποτέ δεν πεθύμησα άλλο απ’ αυτό που δεν μπόρεσα να φανταστώ. Και τώρα μέσα από τις λέξεις, που βγαίνουν με δυσκολία πρέπει να παραδεχτώ, αυτό προσπαθώ να κάνω, με την ελπίδα να αποκτήσω παραστρατημένες παρέες, που θα βγουν από την πορεία της «εθνικής οδού» και θα τραβήξουν μπροστά από τους παράδρομους… Οι κεντρικές αρτηρίες δεν οδηγούν πουθενά, η μάλλον οδηγούν, εκεί που άλλοι σε οδηγούν. Στην προκαθορισμένη πορεία των προβάτων. Επί σφαγής. Υπάρχουν και μικρές φλεβίτσες, που αν η παρέα μεγαλώσει γεννιούνται αρτηρίες…

Σ’ αυτόν τον καθημερινό πόλεμο, με όπλα μόνο τις λέξεις, προσπαθώ να μπω και να βγω απ’ το μυαλό μου, νικητής. Για τη ζωή που πίστεψα, για τη ζωή που ονειρεύομαι και αγαπάω. Αυτή τη ζωή αγαπητοί συνένοχοι αναγνώστες, προσπαθώ να υπερασπιστώ, ντύνοντας την πολλές φορές με εκκωφαντικές λέξεις και προστατεύοντας την με απλήρωτες σιωπές.
Για αυτή τη ζωή έδωσα ότι έχω και δεν έχω. Όλα. Εσωτερικά και εξωτερικά. Γι’ αυτό τα βήματα εξοκείλουν, διαφορετικά βήματα περπατάς, όταν δεν έχεις και προσπαθείς να δώσεις. Βλέπεις το βουνό και πλέον κοιτάς τι δρόμο μπορείς να χαράξεις. Δρόμο από την αρχή, δικό σου, που θα σε οδηγήσει εκεί που θέλεις, ακόμα και στο γκρεμό που θα έχεις επιλέξει, έχει άλλη γοητεία…

Η προσπάθεια μετράει

Δεν ήταν διάλειμμα η απουσία μου, η παρουσία μου είναι. Στα διαλείμματα άλλωστε, μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε τι μας συμβαίνει. Στα διαλείμματα τελικά, όπως μας έχουν καταντήσει έχουμε λίγο χρόνο να σκεφτούμε, να προβληματιστούμε να βάλλουμε μια τάξη. Γύρισα από μια μάχη απ’ τον αέναο πόλεμο της επιβίωσης. Τώρα που το σκέφτομαι, γιατί όσο πολεμούσα, που χρόνος για τέτοια, αυτές οι μάχες της καθημερινότητας, που δεν έχει την πολυτέλεια να την πλακώσει η πλήξη, μας μεταγγίζουν φρέσκο αίμα, μας θωρακίζουν, διώχνουν εμμονές φοβίες και ανασφάλειες, μας απομακρύνουν το φόβο του θανάτου, κάνουν αχρείαστους τους ψυχιάτρους. Όποιο και να είναι το αποτέλεσμα, συνήθως νοιώθουμε νικητές, που αντέξαμε στη μάχη. Τώρα νοιώθω κουρασμένος όπως συμβαίνει άλλωστε ύστερα από κάθε μάχη, ακόμα και απ’ αυτήν του νικητή. Ο πόλεμος θα συνεχιστεί και ίσως είναι καλύτερα να κρατήσει μια ζωή.
Υπάρχουν στιγμές που όλα σε κουράζουν, αυτές οι στιγμές είναι τώρα. Σε κουράζει ακόμα και αυτό που θα μας έδινε ανάπαυση. Αυτό που μας κουράζει γατί μας κουράζει. Αυτό που θα μας έδινε ανάπαυση γιατί η ιδέα να το αποκτήσουμε μας κουράζει. Υπάρχουν εξουθενώσεις της ψυχής κάτω από όλες τις αγωνίες κι όλους τους ανθρώπινους πόνους.
Πιστεύω ότι αυτοί που δεν τις γνωρίζουν είναι μόνο όσοι αποφεύγουν τις αγωνίες και τους πόνους, και επιδεικνύουν τόση διπλωματία απέναντι στον εαυτό τους, ώστε να γλιτώσουν από την θλίψη τους. Δεν είναι περίεργο που κάποια στιγμή που αποκτούν συνείδηση ξαφνικά τους βαραίνει όλο το βάρος της πανοπλία τους και η ζωή τους γίνεται μια αγωνία από την ανάποδη, ένας χαμένος πόνος. «Αρκεί να πονέσουμε ξανά» για να ξαναθυμηθούμε και τον Οκτάβιο Πας. Αρκεί να συνεχίσουμε την προσπάθεια ακόμα και αυτές τις δύσκολες μέρες που φαίνεται να έχουν χαθεί όλα. Ακόμα και αυτές τις μέρες που μας γυρίζουν πίσω, άλλωστε και η οπισθοχώρηση μέρος της πολεμικής τακτικής είναι. Θα συνεχίσουμε τον πόλεμο, η προσπάθεια μετράει και αν μη τι άλλο μας δίνει το δικαίωμα στο όνειρο…

Το δρόμο της Πουτάνας

Το Μάη λένε πως θα βρέξει και έβρεξε…Τον ουρανό κατακέφαλα μας έριξε. Που είχαμε μείνει; Καλύτερα ας προσπεράσουμε, απάντηση δεν πείρα, ούτε από τον εαυτό μου.
Σήμερα του «Αγίου Πνεύματος», όχι αυτού της αδιαιρέτου τριάδος, αυτό ακόμα δεν κατάφερε να ξεχωρίσει από το σύμπλεγμα και όπως είναι εξαρτημένο περισσότερο σκοτίζει αντί να φωτίζει. Αυτό των ελεύθερων ανθρώπων, που ήρθαν στη ζωή για ζημιές. Δικές τους ζημιές. Να σπάσουνε τα πρότυπα, να καταργήσουνε τα στοπ. Να δημιουργήσουνε όπως λέει η φίλη μου «ένα παγκόσμιο τροχαίο που θα σημάνει και το τέλος αυτής της ζωής, αυτού του κόσμου που μας στέρησε τον εαυτό μας από το πρώτο εκείνο κλάμα στο μαιευτήριο»
Τότε ήταν Απρίλης, που μια χούφτα συνταγματάρχες υποχρέωσαν αυτόν τον λαό σε ακινησία, επτά χρόνια στο γύψο. Τώρα που το σκέφτομαι ήταν θέμα χρόνου, αυτή η κοινωνία που ανέχτηκε μια ομάδα από γραφικούς τύπους στο σβέρκο της για τόσο διάστημα, να υποκύψει αμαχητί στις ορέξεις των «κερδοσκόπων», δεν εννοώ αυτούς τους αόρατους που προσχηματικά επικαλείται η εξουσία, αλλά αυτήν καθ’ εαυτή την εξουσία,
που διάλεξε τον εύκολο δρόμο, για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα που η ίδια δημιούργησε, «το δρόμο της πουτάνας!»
Ζούμε μια νέα χούντα, γιατί τι άλλο μπορεί να είναι μια εξουσία που χρησιμοποιεί για βιτρίνα το κοινοβούλιο. Ψήφισε μέτρα αφού ήδη είχαν μπει σε εφαρμογή.
…………………………………………………………………………….
Του Αγίου πνεύματος, σήμερα που επανέρχομαι, χωρίς καμία διάθεση να πουλήσω πνεύμα. Μια προσπάθεια ακόμα, μια βόλτα, μια άσκοπη βόλτα, μια επιτόπια διαδρομή μέσα στην νύχτα, μέσα σε σκοτεινές τρύπες παρανοϊκές και ματωμένες, παρέα με τα παράλογα όνειρα μου.
Εκεί που έλεγα να προσπεράσω μου ήρθε μια απάντηση, θα την γνωστοποιήσω, δεν θα την ακολουθήσω. Η συμπάσχουσα έχει δίκιο, ο χρόνος όμως περισσότερο…
«Ο καθένας ξέρει. Πού τον περιμένει η δύσκολη στιγμή. Είναι κάτι σαν φτερούγισμα στην καρδιά, σαν ένα σήμα κινδύνου στον εγκέφαλο που σε ειδοποιεί ότι έρχεται μεγάλη μπόρα. Βάζεις την καπαρντίνα γιατί σιχαίνεσαι τις ομπρέλες, φοράς τα καλά σου από μέσα, παίρνεις μια μικρή βαλίτσα με τα απολύτως απαραίτητα ανοίγεις την πόρτα κι αφήνεις πίσω σου το σπίτι. Καμένο.»