Οι Περιφέρειες και οι Δήμοι παραδίδονται στην μεγάλη αγκαλιά του Καλλικράτη. Εκδηλώσεις που επιβάλει η εθιμοτυπία σε όλη την επικράτεια, σηματοδοτηθούν την αρχή μιας νέας εποχής. Παράδοση του παλαιού στο νέο. Τι παραδίδεται και τι παραλαμβάνεται; Η απάντηση βρίσκεται στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα. Σε ευχές και φράσεις που δεν έχουν καμία σημασία, σε αριθμούς που έπονται από το σημείο της αφαίρεσης. Σε ακόμα ένα ανακάτεμα της τράπουλας, που πατάει στη σιγουριά του φακίρη. Όλα τα φύλλα της, είναι ίδια.
Πρώτες μέρες του χρόνου, του χρόνου που τρέχει, πιο γρήγορα για τους μεγάλους και τους αναγκάζει σε τεχνάσματα. Φέτος πρόσθεσα στην ηλικία μου τρία χρόνια. Για τρία χρόνια θα έχω το κεφάλι μου ήσυχο, δεν πάει να τρέχει αυτός, εγώ δεν κουνιέμαι ρούπι.
Για ποιον κεφαλικό φόρο μου μιλάτε. Αν δεν πληρώσεις προκαταβολικά τα τέλη κυκλοφορίας οχημάτων, μέχρι την καταληκτική ημερομηνία. ο φόρος διπλασιάζεται. Αυτό θα πει δίκαιο φορολογικό σύστημα.
Πρώτες μέρες του χρόνου και η επικαιρότητα, βρωμάει από τα λερωμένα τα άπλυτα του δημοσίου. Αλήθεια πόσες ιδιωτικές αμαρτίες ξεπλένουν μια δημόσια; Το δόγμα της δημοσιότητας όλα στο φως καταπίνει τη βασική αρχή της δημοκρατίας, τη συμμετοχή των πολιτών στις δημόσιες υποθέσεις. Και αν συνεχίσουμε να παρακολουθούμε μη περιμένουμε οι ευχές, που συνηθίζονται τις πρώτες μέρες του χρόνου να πιάσουν τόπο. Άλλος ένα χρόνος με εμάς θεατές δειγματοληψίας σκανδάλων. Άλλος ένας χρόνος, με τους πολιτικούς να μην έχουν καμία σχέση με τους πολίτες. Με τους πολιτικός, που είναι ξεκομμένοι από τα λαϊκά προβλήματα, που το ενδιαφέρον τους εστιάζεται στις προσωπικές φιλοδοξίες και στην οικονομική ισχύ. Έτσι, για να απαντήσουμε και στο ερώτημα οι δημόσιες αμαρτίες εμφανίζονται ως μοιραίες, αναγκαίες και αναπότρεπτες.
Αυτές τις πρώτες μέρες του χρόνου, αντί για ευχές θα συνεχίσουμε με ένα ακόμα απόσπασμα από το βραβευμένο κείμενο της Ιφιγένειας «Κι η χώρα ηρέμησε, όχι τόσο απ' τα λόγια, μα γιατί είδε πως οι κάμερες δούλευαν κανονικά κι έτσι το μεσημεριανό σίριαλ ήταν εξασφαλισμένο. Αλλά το επόμενο πρωί αποκαλύφθηκε πως ένας μεγάλος σκηνοθέτης νοσηλευόταν στο νοσοκομείο με τρομερά εγκαύματα κι όταν μπόρεσε να μιλήσει δήλωσε πως ξύπνησε πολύ νωρίς, πλησίασε στο παράθυρο κι ο ήλιος ίσα που φαινόταν κι άρπαξε την κάμερα να αιχμαλωτίσει, ως άνθρωπος της τέχνης, την τόση ομορφιά κι όλα πήγαιναν καλά, ο ήλιος ανέβαινε αργά και ξαφνικά άρχισε να φλέγεται κι ο σκηνοθέτης έβγαλε μικρές κραυγές, χρόνια είχε να δει κάτι τόσο μαγευτικό, μόνο που τελικά ήταν η κάμερα που είχε πάρει φωτιά κι ο σκηνοθέτης μόλις το κατάλαβε έβγαλε κραυγές κανονικές και σύντομα μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο.
Κι από τότε όλοι φοβόμαστε, αναγκαστήκαμε να ξεφορτωθούμε όλα τα επικίνδυνα αντικείμενα, φυσαρμόνικες γυαλίζουν στις χωματερές, τα πιάνα έγιναν ντουλάπες κι όσοι είχαν βιολιά τα έκαψαν στα τζάκια, εξάλλου κι αν δεν είναι επικίνδυνα πια δε χρησιμεύουν πουθενά κι έχει πιάσει ένας βαρύς χειμώνας φέτος. Κι έτσι μάθαμε να ζούμε λίγο πιο μόνοι, λίγο πιο γκρίζα κι όσο περνάει ο καιρός δεν προσέχουμε πια τα χρώματα και μερικοί λένε μήπως είναι καλύτερα, πάνε τρεις μήνες τώρα που δουλεύουμε πιο σκληρά, η χώρα ευημερεί κι οι δείκτες όλο ανεβαίνουν».
