Γιατί είναι αμαρτία

Μία απο τις στάσεις  αυτής της υπέροχης διαδρομής, με ένα διαχρονικό κείμενο.  Επανέρχεται όταν  η αμαρτία νομιμοποιείται  με διάφορα μυθεύματα. Το αφιερώνω στο   αριστερό άλλοθι της συγκυβέρνησης.    Ένα κείμενο, διαπιστευτήριο, που γράφτηκε εδώ και πολλά χρόνια, για σήμερα.
Μόνιμα αμυνόμενος σε μια κοινωνία, που με θέλει μετρημένο. Κομμένο και ραμμένο σε μέτρα πυγμαίου για ν’ αναλάβει εκείνη ως γίγαντας να με προστατεύσει.
Μια κοινωνία που προσπαθεί να μου προσάψει ενοχές και αμαρτίες.
Αλήθεια, τι θα πει αμαρτία; Ερώτηση, με κάθε δικαίωμα πονηριάς, που μου έδινε η παρορμητική ηλικία.
Μαζί της έφτιαχνα παραμύθια. Στο τέλος της διήγησης είχε καταλήξει στο συμπέρασμα. Σημασία έχει η πρόθεση...
«Βάλε στη ζυγαριά μια ληστεία που παραπέμπει στου Ρομπέν των Δασών το καιρό. Μια ελεημοσύνη που ζωντανεύει Φαρισαίο. Ντοστογιεφσκικούς φόνους που οδηγούν στο Θεό. Μοιχείες που ξεφυτρώνουν απ’ την λαχτάρα του έρωτα. Συζυγικές σταθερότητες που θυμίζουν εβραϊκές συναλλαγές. Αμαρτίες που οδηγούν στη λύτρωση. Αρετές που οδεύουν για εξαργύρωση στα κοινωνικά και δημόσια ταμεία. Ψέματα που αναζητούν την ψυχική θαλπωρή. Ειλικρίνειες που οδηγούν στην ταπείνωση. Πάθη που ευλογούνται. Και απάθειες που θυμίζουν ψυχική τεμπελιά».

Έτσι πέρναγε η νύχτα. Διώχναμε τα κακά πνεύματα ξορκίζαμε το καλό και το κακό.
Στη συνέχεια του απολογισμού της... «Ξημερώναμε γεμάτοι από άγιους φονιάδες, όσιες πόρνες και μαρξιστές ληστές».
«Ξημερώσαμε σ’ έναν κόσμο γεμάτο ψευδοπροφήτες και μεσσίες. Δειλούς και υπολογιστές συζύγους. Εμπόρους δασκάλους και παπάδες. Υποκριτές πιστούς. Φυτά - πολίτες και νεκρωζώντανους υπηκόους. Τα αργύρια της προδοσίας δεν οδηγούσαν τελικά στην συκιά αλλά στην καταξίωση».
Σημασία έχει η πρόθεση.
Βυθίστηκα ξανά, σε μια κατάσταση γνώριμη. Μόνος μου, λες και δεν χωράω πουθενά.

Από δήμαρχοι κλητήρες

Διαχρονικά οι σχέσεις του κεντρικού κράτους με την  Τοπική Αυτοδιοίκηση ήταν κακές.  Οι διεκδικήσεις των τοπικών κοινωνιών για ουσιαστικό ρόλο των Δήμων και των  Περιφερειών, ποτέ δεν ικανοποιήθηκαν. Οι αποφάσεις να λαμβάνονται  σε τοπικό επίπεδο  απ’ αυτούς που τους αφορούν, περιορίστηκαν σε μορφή ψηφισμάτων διαμαρτυρίας και συμπαράστασης.  Ανέκαθεν η Τοπική  Αυτοδιοίκηση υπήρξε ο φτωχός συγγενής του αθηνοκεντρικού κράτους και τελευταία με την νέα διοικητική μεταρρύθμιση «Καλλικράτης»,  χάθηκε ακόμα και αυτή  η μακρινή συγγένεια.      

Δεν σας  κρύβω ότι πριν δύο χρόνια, όταν έμπαινε  σε εφαρμογή το σχέδιο «Καλλικράτης», μου είχε  καλλιεργηθεί η ψευδαίσθηση ότι εκτός από την δημοσιονομική  ανάγκη λόγω της οικονομικής κρίσης που το επιβάλει, γίνονται και βήματα σε θετική κατεύθυνση. Διαψεύσθηκα! Τα βήματα ήταν προς τα πίσω με την αυτοδιοίκηση να χάνει ακόμα περισσότερο  ουσιαστικές αρμοδιότητες  και να αφυδατώνονται  δραματικά τα οικονομικά της.  Η  γραφειοκρατία αυξήθηκε,  και οι αιρετοί αποκτούν  πλέον διακοσμητικό χαρακτήρα.

Μαζί με τους εργαζόμενους  αόριστου χρόνου που απολύουν σήμερα, ουσιαστικά σε διαθεσιμότητα μπαίνουν και οι  αιρετοί, αφού δεν τους πέφτει πλέον λόγος για το πώς θα λειτουργήσουν οι υπηρεσίες του δήμου.

Με την εφαρμογή του 3^ου μνημονίου,  εργαζόμενοι  και πολιτικό προσωπικό  της τοπικής αυτοδιοίκηση  δέχονται ένα σοβαρό χτύπημα,   προάγγελο, όλων αυτών που θα ακολουθήσουν.  Απώτερος σκοπός είναι να συρρικνώσουν  τους οργανισμούς ξεπουλώντας  υπηρεσίες, όπως ληξιαρχεία,   ύδρευση, αποχέτευση, αποκομιδή και διαχείριση απορριμμάτων, σε ιδιώτες.

Σήμερα δεν πλήττεται μια ομάδα εργαζόμενων των Ο.Τ.Α αλά ολόκληρο το οικοδόμημα της αυτοδιοίκησης.  Το «αυτό» το καταργούν   και  η διοίκηση  πλέον περνάει στους γερμανούς με έλληνες συνεργάτες τους ( βλέπε Φούχτελ) . Όσο για τους Δημάρχους,  «από Δήμαρχοι κλητήρες», για να επιβεβαιωθεί και η ρήση    

Δε μπορεί…κάτι θα γίνει

Σε εφαρμογή το τρίτο μνημόνιο  και άρχισαν  άμεσα  οι εκτελέσεις.  Η κυβέρνηση φορώντας γερμανική στολή, συνεχίζει τις εν ψυχρώ δολοφονίες.  Πρώτα θύματα οι δημόσιοι υπάλληλου αόριστου χρόνου. Πρωτόγνωρη βαρβαρότητα κατά του ελληνικού λαού, με δυσβάσταχτους, άνισους και παράλογους φόρους, μέχρι τελικής πτώσεως. Με το σύνταγμα να φοριέται ορθά και ανάποδα, με το άδικο να διαδέχεται το περισσότερο άδικο. Με τον φόβο να μετατρέπεται σε θλίψη.

Μπροστά σ’ αυτή λαίλαπα, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι επαγγελματίες, ο λαός που δεν μπορεί να αντέξει, δεν έχει άλλο δρόμο απ’ αυτόν της αντίστασης και της αλληλεγγύης.

Τα άνανδρα κτυπήματα στις αδύναμες κοινωνικές ομάδες, από την εχθρική προς τον Λαό κυβέρνηση, δεν έχουν τελειωμό.. Χωρίς αιδώ οδηγούν ανθρώπους στην απόγνωση. Τσαλακώνουν αξιοπρέπειες, κερνούν πίκρα και θλίψη. Ρίχνουν στο ψαχνό, σφάζουν αδιακρίτως, χωρίς να έχουν αποφασίσει πόσους και ποιους. Ο κόσμος τρέχει αλαφιασμένος να δει τις λίστες των αγνοούμενων. Ψάχνει τα ονόματα των πνιγμένων του μεγάλου ναυαγίου. Ψάχνει ο καθένας το όνομα του, στα νέα μέτρα. Αν τον περιλαμβάνουν. Και αν τον περιλαμβάνουν σήμερα, τουλάχιστον τελειώνει με τις αγωνίες και τις αναμονές. Τελειώνει γι’ αυτόν ο αργός θάνατος και συνεχίζεται για κάποιους άλλους.

Πρώτη φορά έν καιρώ ειρήνης οι άνθρωποι στην Ελλάδα έχουν τέτοια αντιμετώπιση. Πρώτη φορά τέτοια απαξίωση. Τα χρόνια της προετοιμασίας, μας οδήγησαν στο μονόδρομο της αποθέωσης του χρήματος. Σήμερα με τα ίδια μέτρα μας μετρούν. Με τα ίδια μεγέθη, πέρα από ανάγκες, πέρα από αισθήματα πέρα από αξίες. Και αυτή η άχαρη Κυβέρνηση που δεν ξέρω αν είναι της Ελλάδας, πως μπορεί και μάλιστα χωρίς κουκούλα να μας δίνει. Πως μπορεί με τόσο κυνισμό να υποθηκεύει τον μέλλον και να δημιουργεί κάθε μέρα οικογενειακές τραγωδίες;

Για όλους αυτούς που σήμερα βρίσκονται στους δρόμους  «κάτι θα γίνει, θα δεις». Ο τίτλος δανεισμένος από το βιβλίο του Χρήστου Οικονόμου. Δεκάξι ιστορίες - μικρές τραγωδίες για εργάτες, υπαλλήλους, μικροεπαγγελματίες που έχασαν τη δουλειά τους, που έκλεισαν την επιχείρηση τους. Άνθρωποι που βρέθηκαν στο κενό αλλά δεν έχασαν το κουράγιο τους πιστεύοντας ότι «κάτι θα γίνει, θα δεις».

 

«Τ' απόγευμα που μας έδιωξαν απ' τη δουλειά κατέβηκα στο λιμάνι. Με τα πόδια απ' τον Κορυδαλλό σαν κυνηγημένος Χαλκηδόνα Μανιάτικα Θερμοπυλών κι ύστερα καρφί στον Άγιο Διονύση στην αποβάθρα των κρητικών. Σαν κυνηγημένος πήγαινα γιατί ήταν η μέρα δεν ξέρω τρομαχτική Ιούλιος μήνας απομεσήμερο μαύριζε ο τόπος απ' τη ζέστη. Είχε ένα παράξενο φως εκείνη η μέρα μαύρο και σκληρό σαν τιμωρία που άλλαζε το σχήμα των πραγμάτων και τα 'κανε όλα αγνώριστα σπίτια δρόμοι αυτοκίνητα όλα αγνώριστα σα να 'σουν ξένος σε ξένη χώρα και οι άνθρωποι εξαφανισμένοι...»
«Να σε διώχνουν απ’ τη δουλειά είναι σαν κάταγμα»,
«Μπορεί το τέλος του κόσμου να 'ρθει κάπως έτσι. Μπορεί κι όχι όμως. Μπορεί να μην τελειώσει ο κόσμος αλλά οι άνθρωποι. Να σταματήσουν οι άνθρωποι να βλέπουν όνειρα ή να κοιμούνται ή να κάνουν έρωτα ή να πίνουν κρασί ή να φιλιούνται. Κάτι τέτοιο. Μπορεί έτσι να 'ρθει το τέλος. Όχι από μετεωρίτες ή απ' τα πυρηνικά ή απ' το λιώσιμο των πάγων. Όχι μ' εκρήξεις και σεισμούς και τυφώνες. Όχι απέξω αλλά από μέσα. Έτσι είναι το σωστό να γίνει. Γιατί ζούμε μέσα στον κόσμο αλλά όχι μαζί με τον κόσμο. Αιώνες τώρα σταματήσαμε να ζούμε μαζί με τον κόσμο. Θα 'ναι άδικο λοιπόν να χαθεί ο κόσμος μαζί μας. Μεγάλη αδικία».

Μέχρι που ήρθε η κρίση

Χρόνια τώρα προσπαθούσαμε  να ανακαλύψουμε τις αιτίες και να δώσουμε απαντήσεις σε ερωτήματα, που έχουν να κάνουν με την αξιοπιστία της πολιτικής, με τις ευθύνες της  κοινωνίας σε σχέση με την κρίση του πολιτικού συστήματος, με τις ανυπέρβλητες δυσκολίες που δημιουργεί το ίδιο το σύστημα. Με την αδιαφορία, με την δεξιά στροφή της κοινωνίας, με τον ρόλο των Μ.Μ.Ε, με την εντατικοποίηση της εργασίας, με την ανεργία,  με το πελατειακό κράτος, την διαφθορά σε όλη την κλίμακα του κοινωνικού ιστού,   την καταστροφή του περιβάλλοντος και τόσα άλλα, που  πριν την κρίση, τα αντιμετωπίζαμε σε επίπεδο θεωρίας.

Η αλήθεια είναι  ότι καμία ουσιαστική κίνηση, εκτός από διαπιστώσεις και σχολιασμό δεν έγινε. Μέχρι που ήρθε η κρίση.  Ήρθε η  κρίση για  να αλλάξει τη ζωή μας  και ζώντας με αυτήν,  να  μας δώσει την ευκαιρία,   οι διαπιστώσεις  να ψάξουν απεγνωσμένα  πρακτικές λύσεις, γέννημα πλέον της ανάγκης.   

Σε  ένα παλαιότερο κείμενο αναρωτιόμουνα για τον αν είναι έτσι η πολιτική. Και απάντηση ήταν ασφαλώς άλλη, Όχι δεν μπορεί να είναι έτσι η πολιτική.
Πριν τη κρίση: «Εδώ ο ανταγωνισμός για την κατάκτηση της εξουσίας δεν έχει κανένα στοιχείο, άμιλλας για ευγενική ούτε λόγος. Ένα ατέλειωτο στριμωξίδι με αγκωνιές, πισώπλατες μαχαιριές, χτυπήματα κάτω από την ζώνη, ίντριγκες, λάσπες, ρουσφέτια, πολλά «Θα», παλινδρομήσεις ανακολουθίες, τα ρέστα μας όλα στο τραπέζι ενός πολιτικού παιγνιδιού, που μόνο στις διακηρύξεις, που μένουν διακηρύξεις, διαβάζεις για τα προβλήματα και την λύση τους, που ωστόσο, παραμένουν προβλήματα και άλυτα.

Προς τι αυτό το έντονο ενδιαφέρον αυτή τη περίοδο; Δεν το βλέπω στην καθημερινότητα σας. Δεν το βλέπω στη στάση σας την προσωπική, δεν το βλέπω στην προσφορά σας την αφιλοκερδή, δεν το βλέπω στα μάτια σας, που κρυφοκοιτάζουν πονηρά τους θρόνους.
Προσπαθείτε με πλατιές έννοιες να δικαιολογήσετε τις ενέργειές σας. «Έτσι είναι η πολιτική». Έτσι σας βολεύει να είναι. Να νομιμοποιεί το ψέμα, την αχαριστία, την διαπλοκή την συναλλαγή. Να είναι ξένη με τα συναισθήματα, τη φιλία και το λόγο τον ανδρικό. Έτσι σας βολεύει να αγιάζει τα μέσα, ακόμα και τα εγκλήματα, για τον απώτερο σκοπό και ναι, αν ήταν η αγάπη και η φροντίδα γι’ αυτήν τον τόπο θα χωρούσε και συζήτηση, για την πάρτη σας όμως είναι, για την άκρατη φιλοδοξία σας, για τα συμφέροντα σας, για την βλακεία σας.»
Και επειδή δεν είναι έτσι η πολιτική, ελατέ να δούμε τι κάνουμε, γι’ αυτόν τόπο το δικό μου και δικό σας.

Και επειδή εκείνες οι παλαιές διαπιστώσεις πριν την κρίση έμεναν λόγια στον αέρα, που τα λέγαμε χωρίς την φιλοδοξία  να γίνει κάτι,  τώρα μέσα στη κρίση,   έχουμε τις μελέτες έτοιμες, ας βιαστούμε για την εφαρμογή τους

Οι «Ναι σε όλα»

«Ναι σε όλα», με την απόλυτη βεβαιότητα  της σωτήριας της πατρίδας,  βροντοφώναξαν οι βουλευτές τις τρικομματικής  κυβέρνησης, εγκρίνοντας έτσι τον προϋπολογισμό,  που θα βυθίσει ακόμα περισσότερο τη χώρα στην ύφεση και τον Λαό στη φτώχεια και τη δυστυχία.

«Ναι  σε όλα» όπως λέμε «παραδίδομαι άνευ όρων», πλήρης υποταγή. Ντροπή μεγάλη.

 Δεν χρειάζεται να χειροτερεύσουν και άλλο τα πράγματα,  για  να αποκτήσει αυτή η φράση το αντίκρισμα που της αναλογεί. Ναι στην ανεργία, τη φτώχεια, την εξαθλίωση. Ναι στις απολύσεις,  στη  δυσβάστακτη φορολογία, στις μειώσεις και τις περικοπές μισθών και συντάξεων. Ναι  στις αυτοκτονίες των απελπισμένων. Ναι σε μια Ελλάδα, πειραματόζωο των αγορών, του νεοφιλελευθερισμού  που έχει οδηγήσει το καπιταλιστικό σύστημα, σε φαινόμενα εκφυλισμού και κανιβαλισμού.

«Ναι   σε όλα».  Μια ακόμα μαχαιριά στο μαλακό υπογάστριο μιας χώρας, που δεν ξέρει πώς να σταματήσει την αιμορραγία. από τις πολλές που έχει δεχτεί τα χρόνια που προηγήθηκαν.

Το χειρότερο  έδιναν τη χαριστική βολή  και νόμιζαν ότι έπαιζαν σκοποβολή στο Λούνα Πάρκ.  Καταδίκασαν ένα Λαό στη φτώχεια  και τη πείνα, υποθήκευσαν  το μέλλον των γενεών που ακολουθούν  και πανηγύριζαν που γλίτωσαν   την Ελλάδα από τον όλεθρο. Επικίνδυνα  πράγματα, από επικίνδυνους πολιτικούς, απομεινάρια μιας εποχής, που έτσι και αλλιώς έχει κλείσει το κύκλο της.

Ίσως είναι η τελευταία πράξη του δράματος,  Ας τελειώνουμε με αυτές τις «λογικές» που οδήγησαν τη χώρα στο τελευταίο σκαλί της Ευρώπης. Ας τελειώνουνε  με όλους αυτούς που κατέστρεψαν την Ελλάδα τόσα χρόνια που την κυβέρνησαν και έχουν το  θράσος σήμερα  να δηλώνουν  ότι μπορούν και να τη σώσουν./

Είμαστε χαμένοι από χέρι. όσο οι «Ναι σε όλα». έχουν ακόμα το πάνω χέρι.          

Από το 2009 μετράω όλο και χειρότερους χειμώνες.   «Κάτι θα γίνει θα δεις». Μια σπίθα για να λαμπαδιάσει η οργή. Μια οργή που σωρεύτηκε όλα αυτά τα χρόνια. Ένα μίσος, που φώλιαζε, για μια γενιά πολιτικών που θεωρούν την αυθαιρεσία κανονικότητα. Για μια γενιά πολιτικών, που οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία. Η εκδίκηση, δεν έχει χρώμα, δεν έχει κόμμα, δεν έχει ιδεολογία. Τροφοδοτείται από τη συλλογική μνήμη.
Είμαστε μια χώρα που πενθεί. Είμαστε ένας λαός απογοητευμένος, διαψευσμένος, οργισμένος. Πολύ οργισμένος.
Σήμερα ακόμα πιο οργισμένος, εντελώς χαμένος, μια σπίθα είναι αρκετή.
για να δικαιωθεί ο Νίκος Καρούζος - από τα βάθη του μέλλοντος: «Να μεγαλώνει / η φωτιά να μεγαλώνει / να γίνεται ολοένα ψηλότερη / εξαρπάζοντας ιαματικά τον πλανήτη»...