'Οσο κρατάει μια παράσταση

Κανείς δεν κέρδισε και κανείς δεν έχασε στο χθεσινοβραδινό τηλεοπτικό ντιμπέιτ. Ο φαρισαϊσμός και η ψευτιά κέρδισαν, η βιτρίνα και ο εικονικός κόσμος της τηλεόρασης.
Η πολιτική για άλλη μια φορά βγήκε ηττημένη. Ακόμα δεν έχω καταλάβει τι νόημα είχε να βγουν όλοι μαζί σε μια «τηλεοπτική μονομαχία», ποια θα ήταν η διάφορα αν έβγαινε ένα ενας χωριστά; Αν εαυτός είναι ο πολιτικός πολιτισμός να τον βράσω.
Ένα αμερικανικό σκηνικό που δυστυχώς για να στηθεί έβαλαν το χεράκι τους και τα κόμματα της αριστεράς.
………………………………………………………………………………………….
Ένα σκηνικό, που παρά την προσπάθεια δεν κατάφερε να καλύψει τις πομπές και τις αγριότητες των παράπλευρων συγκρούσεων που περιέγραφα στο χθεσινό κείμενο.
…………………………………………………………………………………………..
«Οι μειοψηφίες, τάγματα ξυπόλυτα/ μέσα σε σκοτάδια προχωρούν απόλυτα», τραγουδάει ο Σαββόπουλος.
…………………………………………………………………………………………..
Είναι μέρες τώρα, που συσκέπτομαι συνεχώς με τον εαυτό μου. Ψάχνω όσα το μυαλό μου φτάνει, να καθαρίσει μια κατάσταση. Να γκρεμίσει πράγματα που έχει δεχθεί και του επιτρέπουν να κινείται σε επιτρεπτά πλαίσια.
Δεν τα πίστεψα ποτέ κατά βάθος και αυτό ίσως μου δίνει τη δυνατότητα της αντίδρασης έστω και την τελευταία στιγμή.
Είναι κρίμα οι «ευγενικοί» και «καθωσπρέπει» να καθορίζουν τη ζωή. Είναι κρίμα όλοι αυτοί να γίνονται χωροφύλακες, ώστε να μην διαταραχθεί το πλαίσιο. Είναι κρίμα να τους ακολουθούμε.
Όλες οι ελευθερίες μου είναι καθορισμένες, χωμένος κάτω από τα ερείπια μιας κοινωνίας, που παραπαίει. Χαμένος μέσα στη μικρή οθόνη. Αόρατος παρατηρητής, σ’ ένα μπανιστήρι ζωής που μου προσφέρουν τα ΜΜΕ και η μικροαστική κοινωνία.
Νοιώθω μόνιμα αδειούχος, που αγαπά περιληπτικά, αποσπασματικά, παρενθετικά όσο κρατάει μια παράσταση.

Σημασία έχει η πρόθεση

Ο προεκλογικός χρόνος αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για επιστημονική έρευνα, που έχει να κάνει με ανθρώπινες συμπεριφορές. Απ΄ όλα έχει ο μπαξές. Δεν είναι μόνο τα κόμματα, οι υποψήφιοι, οι οπαδοί, τα ΜΜΕ, ολόκληρη η κοινωνία μπαίνει σε μια μάχη ανελέητη που ξεπερνάει σε αγριότητα μάχες τακτικού πολέμου.
Όλα τα μέσα στην υπηρεσία του σκοπού, που δεν έχει να κάνει με την υπεράσπιση της πατρίδας αλλά με την διασφάλιση, στο μεγαλύτερο μέρος των αντιμαχομένων, ταπεινών συμφερόντων.
Κρυφές κάμερες συνομωσίες, παράπλευρα κτυπήματα, αδελφικά μαχαιρώματα, ανίερες συμμαχίες, προδοσίες, δολώματα, εκβιασμοί, ψευτοδιλήμματα, επικοινωνιακές μαλακίες. Όλα αυτά και αλλά πολλά, αποτελούν τα όπλα της παράπλευρης σύγκρουσης, που αποτελεί και την ουσιαστική σύγκρουση, η άλλη, η σαπουνόπερα που διαδραματίζεται στην κεντρική σκηνή είναι το άλλοθι του «πολιτισμού μας».
………………………………………………………………………………………….
Σημασία έχει η πρόθεση
………………………………………………………………………………………….
Μόνιμα αμυνόμενος σε μια κοινωνία, που με θέλει μετρημένο. Κομμένο και ραμμένο σε μέτρα πυγμαίου για ν’ αναλάβει εκείνη ως γίγαντας να με προστατεύσει.
Μια κοινωνία που προσπαθεί να μου προσάψει ενοχές και αμαρτίες.
Αλήθεια, τι θα πει αμαρτία; Ερώτηση, με κάθε δικαίωμα πονηριάς που μου έδινε η παρορμητική ηλικία
Μαζί της έφτιαχνα παραμύθια. Στο τέλος της διήγησης είχε καταλήξει στο συμπέρασμα. Σημασία έχει η πρόθεση...
«Βάλε στη ζυγαριά μια ληστεία που παραπέμπει στου Ρομπέν των Δασών το καιρό. Μια ελεημοσύνη που ζωντανεύει Φαρισαίο. Ντοστογιεφσκικούς φόνους που οδηγούν στο Θεό. Μοιχείες που ξεφυτρώνουν απ’ την λαχτάρα του έρωτα. Συζυγικές σταθερότητες που θυμίζουν εβραϊκές συναλλαγές. Αμαρτίες που οδηγούν στη λύτρωση. Αρετές που οδεύουν για εξαργύρωση στα κοινωνικά και δημόσια ταμεία. Ψέματα που αναζητούν την ψυχική θαλπωρή. Ειλικρίνειες που οδηγούν στην ταπείνωση. Πάθη που ευλογούνται. Και απάθειες που θυμίζουν ψυχική τεμπελιά».
Έτσι πέρναγε η νύχτα .Διώχναμε τα κακά πνεύματα ξορκίζαμε το καλό και το κακό.
Στη συνέχεια του απολογισμού της... «Ξημερώσαμε γεμάτοι από άγιους φονιάδες, όσιες πόρνες και μαρξιστές ληστές».
«Ξημερώσαμε σ’ έναν κόσμο γεμάτο ψευδοπροφήτες και μεσσίες. Δειλούς και υπολογιστές συζύγους. Εμπόρους δασκάλους και παπάδες. Υποκριτές πιστούς. Φυτά - πολίτες και νεκρωζώντανους υπηκόους. Τα αργύρια της προδοσίας δεν οδηγούσαν τελικά στην συκιά αλλά στην καταξίωση».
Σημασία έχει η πρόθεση.
…………………………………………………………………………………………..
Ή πόλη είχε γεμίσει παράξενα υβρίδια. Ψιλοεκβιαστές, απατεωνίσκοι, αριβίστες, πολιτικοί φαφλατάνοι, ρουφιάνοι, γλείφτες, τοκογλύφοι, πολλοί μαλάκες, πουτάνες ψυχή τε και σώματι. Άχρωμοι και άοσμοι ζώντες οργανισμοί
Στο χώρο μου, το κίτρινο κερδίζει έδαφος, πάει για πρωτάθλημα, ασορτί με μια κοινωνία που το χειροκροτεί, δείχνοντας, που το τραβάει ο οργανισμό της.
Βυθίστηκα ξανά, σε μια κατάσταση γνώριμη. Μόνος μου, λες και δεν χωράω πουθενά. Σε κανέναν σύλλογο, σε καμία ομάδα,σε κανένα κόμμα...

Αδυνατώ να τους παρακολουθήσω

Μία οι φωτιές μία εκλογές, δεν με εμπνέει τίποτα αυτό το διάστημα, γι’ αυτό και οι συχνές απουσίες της στήλης. Ο πολιτικός λόγος στερείτε παντελώς φαντασίας, έχει περιορισθεί σε φράσεις κλισέ, συνθηματολογία, σκανδαλολογία, και φτηνή ρητορική. Μήπως έχει δίκιο ένα γερμανός φιλόσοφος που σε άρθρο του με τίτλο «Λυπηθείτε τους πολιτικούς», υποστηρίζει ότι: «οι πολιτικοί είναι αξιολύπητοι. Κάνουν μια μίζερη και βαρετή ζωή. Υποδύονται ότι ασκούν εξουσία, ενώ στ’ αλήθεια ελάχιστα περνούν πια από το χέρι τους, αφού όλες οι κρίσιμες αποφάσεις λαμβάνονται σε επίπεδο υπερεθνικό ή οικονομικό. Διαχειριστές είναι δηλαδή ούτως ή άλλως οι πολιτικοί, στο καιρό της παγκοσμιοποίησης».
Με τέτοιους έχουμε να κάνουμε. Ανώτατοι υπάλληλοι, διαχειριστές, διεκπεραιωτές σχεδίων. Άνθρωποι με δεμένα μάτια και χέρια, που εκτελούν εντολές. Πως να ενσκήψουν, πάνω από τα κοινωνικά προβλήματα, το σχέδιο χαραγμένο επί χάρτου απαιτεί λεπτούς και καθορισμένους χειρισμούς.
Μ’ αυτά τα δεδομένα, θα πρέπει να δείχνουμε όλη μας την συμπάθεια, προς τους εργάτες εφαρμογής, που έχουν να φέρουν εις πέρας, ένα έργο που τους στερεί κάθε προοπτική φαντασίας και τη χαρά της δημιουργίας
Οι απαιτήσεις μας θα πρέπει πλέον να περιορισθούν. Δεν κάνουν του κεφαλιού τους, άρα αυτό που θα πρέπει να μας ικανοποιεί, είναι εκείνα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν έναν υπάλληλο, ικανότητα, εργατικότητα, γνώση του αντικείμένου εντιμότητα, παραγωγικότητα. Έναν υπάλληλο που μπορεί να φέρει εις πέρας το έργο που έχει αναλάβει, ένα έργο όμως που δεν το καθορίζουν οι ανάγκες της κοινωνίας, αλλά διεθνή κέντρα αποφάσεων.
Με βάση τα παραπάνω θα πρέπει να μην είμαστε αυστηροί με τις κυβερνήσεις των δυο κομμάτων που εναλλάσσονται εδώ και πάνω από τριάντα χρόνια στην εξουσία Οι μομφές που κατά καιρούς εξαπολύονται, ότι είναι διαχειριστές της εξουσίας, είναι η αναγνώριση για την προσπάθεια που καταβάλλουν...
Παρ’ όλα αυτά, ειδικά τώρα που μιλούν όλοι και μιλούν πολλοί τίποτα δεν μου ερεθίζει το εγκέφαλο. Και πώς να συμβεί αυτό όταν έχω απέναντι μου δυστυχισμένους εντολοδόχους;

Ο χάρτινος Σεπτέμβρης της καρδιάς μας» (3)

Πάνω από την καμένη Πελοπόννησο, την Εύβοια, την Αττική, Πάνω από την καμένη Ελλάδα, χορεύουν το χορό του πολέμου για την εξουσία. Ασχημονούν, υβρίζουν, υποκρινόμενοι κλαίνε και γελούν και πάνω απ’ όλα λένε ψέματα.
…………………………………………………………………………………………..
«Τη χώρα δεν την καίει η τρομοκρατία, την καίει και το ίδιο της το σύστημα. Το σύστημα της διακυβέρνησης της,. Τα δυο μεγάλα κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία και δεν έχουν φτιάξει κτηματολόγιο και δασολόγιο, τα δυο μεγάλα κόμματα που επιβραβεύουν το καταπατητή, που αποχαρακτηρίζουν δασικές εκτάσεις, που εκποιούν δημόσιες γαίες, που δεν έχουν συλλάβει έναν εμπρηστή, αυτά καίνε τη χώρα. Το πρόβλημα της ανικανότητας να αντιμετωπισθεί η καταστροφή έπεται. Είναι αποτέλεσμα ενός προβλήματος βαθύτερου δομικού: του τρόπου με τον οποίο κυβερνιέται αυτή η χώρα τα περισσότερα χρόνια από την Μεταπολίτευση και μετά Και της ιδεολογίας που έχει παράξει αυτός ο τρόπος διακυβέρνησης» εξ Ηλείων μαρτυρία, για το μαρτύριο της χώρας… από έναν Στάθη θλιμμένο στην καρδιά έως θανάτου.
……………………………………………………………………………………………
Τον τίτλο το χρησιμοποιώ για τρίτη φορά. Το κείμενο μπορεί να ξαναδιαβαστεί και αυτόν το Σεπτέμβρη γιατί τα αισθήματα είναι πιο δυνατά απ’ την φωτιά και ας μας έχει κατακάψει
…………………………………………………………………………………………
Να κάνουμε ένα διάλειμμα. Αυτές τις μέρες του απόλυτου ψεύδους, που τα συνθήματα έχουν αντικαταστήσει το διάλογο, και οι όποιες φιλότιμες απόπειρες, ειλικρινείας, αντιμετωπίζονται δικαιολογημένα με καχυποψία, η οικονομία του λόγου αποτελεί την πιο επιθετική συμπεριφορά.
Τα πράγματα είναι απλά, ένα και ένα κάνουν δύο και όχι έντεκα όπως, καθοδηγούμενοι από την αγωνία της πλειοδοσίας προσπαθούν να μας πλασάρουν.
Τώρα που το σκέφτομαι, ξέρεις πόσους Σεπτέμβρηδες, μου έχουν κλέψει; Αυτόν το μήνα, με αρκετή δόση γλυκιάς μελαγχολίας και ανασφάλειας έκανα σχέδια, όχι για τον χειμώνα που έρχεται αλλά για το επόμενο καλοκαίρι..
Θα μπει Σεπτέμβρης, καλυπτόμενος από πολύχρωμες προεκλογικές αφίσες και συνθήματα. Άλλος ένας χάρτινος Σεπτέμβρης, στο βωμό της προεκλογικής μέθης.
Είναι πολύ, πότε για το βασιλιά, πότε για το βουλευτή, πότε για το δήμαρχο η τον νομάρχη, να χάνουμε τους μισούς πιο γλυκούς μήνες της ζωής μας.
Ευτυχώς που υπάρχει και το ραδιόφωνο, και όταν πέφτει το σκοτάδι, που οι συνοικισμοί των ανθρώπων γίνονται ένα σιωπηλό ερημητήριο, οι ανήσυχες ζωές φλερτάρουν με το μπαλκόνι τη θάλασσα, τα δέντρα πού φοράνε τα καφέ κουστούμια, γλυκές φωνές σφηνώνουν ανάμεσα σε μουσικά ταξίδια και πάμε…
«Πάντα εκεί. Στην πρώτη αγάπη, στο πρώτο φιλί, στην πρώτη προδοσία, στο πρώτο χαστούκι, στην πρώτη ηδονή, στο πρώτο τσάκισμα. Μια είναι η πρεμιέρα και τα περιλαμβάνει όλα. Μετά ο ηθοποιός ψιλοβαριέται. Μπερδεύει το ρόλο του, επαναλαμβάνει στη ζωή πράξεις της σκηνής και ανάποδα.. Μέχρι που ξεριζώνει τα μάτια του και, όταν συνέρχεται στο νοσοκομείο, οι φίλοι με τρόπο του εξηγούν πως δεν το λένε Οιδίποδα, παρά Μάκη, μόνο Μάκη, τα άλλα που αισθάνθηκε ήταν από τη ζωή ενός άλλου. Πάντα εκεί στις μικρές πόλεις που δέχτηκαν να μας αναθρέψουν με αντάλλαγμα ένα κομμένο ορίζοντα.»

Είναι η αγωνία για τη ζωή, γι’ αυτό σας λέω «να σηκώσουμε σημαίες με νεκροκεφαλές για να θυμόμαστε κάθε στιγμή πως η ζωή, όσο υπάρχει, πρέπει να είναι πλήρης: όχι ημερών, αλλά ηδονικών στιγμών και πράξεων ουσίας».Να είσαι καλά Κυρία μου του ραδιοφώνου, για τις γλυκές στιγμές μελαγχολίας που μας χαρίζεις.

Εκτός κλίματος

Κανονικά, αυτό το διάστημα θα έπρεπε να έχω σταματήσει να γράφω. Τι τύχη μπορεί να έχει μια στήλη, που κάνει ότι είναι δυνατόν για να ξεφύγει από τον προεκλογικό πυρετό; Τι τύχη μπορεί να έχει μια στήλη όταν έχει να συναγωνισθεί, τους περισσότερους υποψήφιους βουλευτές που αυτές τις μέρες έχουν βαλθεί να αποδείξουν την ικανότητα τους στην αρθρογραφία; Είμαι εκτός κλίματος, συνειδητά, γιατί δεν μπορώ να παρακολουθήσω όλα αυτά τα «δήθεν». Καημό το έχω, να διαβάσω κάτι διαφορετικό, που θα εμπεριέχει όνειρο και φαντασία, που θα βγάζει ψυχή και συναίσθημα. Δεν μπορεί η πολιτική, να ανακτήσει την χαμένη της τιμή και αξιοπιστία με όλα τούτα τα κλισέ που παπαγαλίζουν οι υποψήφιοι.
…………………………………………………………………………………………..
Επειδή η κάθε εκλογική μάχη είναι διαφορετική αλλά με πολλά κοινά στοιχεία με τις προηγούμενες, δεν βλάπτει να επαναλάβουμε τις αιρετικές μας απόψεις περί φιλοδοξίας.
…………………………………………………………………………………………..

Σεβαστή λένε η φιλοδοξία του καθενός. Ποιοι το λένε; Μα φυσικά οι φιλόδοξοι. Η φιλοδοξία, κυρίως στην πολιτική πρέπει να συνοδεύεται και με τα απαραίτητα προσόντα, σε διαφορετική περίπτωση, όχι μόνο δεν πρέπει να την σεβόμαστε αλλά να την πολεμάμε.
Ο φιλόδοξος μετέρχεται χίλιους τρόπους προκειμένου να ικανοποιήσει την αρρώστια του. Το πάθος του τον οδηγεί πολλές φορές στην ανεντιμότητα, στον συμβιβασμό, στο ξεπούλημα.
Τι θα πει κύριε να είναι σεβαστή η φιλοδοξία; Ωραία την ικανοποίησες. Η συνέχεια είναι όμως οδυνηρή και δυστυχώς δεν είναι μόνο για σένα. Δεν φτάνουν τα χέρια σου, να υλοποιήσουν τίποτα από όλα εκείνα που υποσχέθηκες. Είσαι καταδικασμένος να κάνεις ελαφρά πηδηματάκια για να πιάσεις, τι άλλο από αέρα κοπανιστό.
…………………………………………………………………………………………..
Η φιλοδοξία ποτέ δεν είναι σεβαστή, γιατί εμπεριέχει εγωισμό. Κανείς φιλόδοξος δεν ξέρει που πρέπει να σταματήσει, βρίσκεται σε μια αέναη διαδικασία προσωπικής κατάκτησης, εις βάρος τις περισσότερες φορές της κοινωνίας.
Η δόξα ανήκει στους ήρωες, σε αυτούς που θυσιάζουν ακόμα και τη ζωή τους για αξίες και ιδανικά. Με την δόξα στεφανώνει ο Λαός αυτούς που ποτέ δεν την αναζήτησαν, γιατί η δόξα έπεται της προσφοράς. Αυτοί που την κυνηγούν είναι τουλάχιστον επικίνδυνοι.

Σαχάρα χωρίς τσάι 2

Δεν θα συνεχίσω στα καμένα, με κούφανε η τηλεόραση, άλλωστε όταν μιλούν οι ποιητές, η σιωπή τα λέει όλα. Όταν οι ποιητές είναι μακριά δεν υπάρχουν ούτε μήνες ούτε μέρες.
H ζέστη μου θυμίζει την ταινία και ο ανεμιστήρας τη σκηνή. Έχω καρφώσει το βλέμμα μου στα πτερύγια του. Παρά την φιλότιμη προσπάθεια, δεν με δροσίζει. Ζέστη και υγρασία. Σαχάρα χωρίς τσάι.
Φιλολογούμε και αγωνιούμε για διάρκειες που δεν είναι εφικτές. Αν δεν το καταλάβουμε απλά ρίχνουμε σταχτή στα μάτια μας.
Δεν θα συνεχίσω με τα εκλογικά, αρκετά, ας περιμένουμε να δροσίσει…
Για την ώρα θα κρυφτώ πίσω από τον ανεμιστήρα. Εδώ κουμαντάρω το θύμο μου και το λίγο παράπονο που προσπαθεί να μου ξεφύγει. Τη μοναξιά μου την έχω κτίσει με άφθαρτα υλικά: πείσμα φόβο, πόνο, θυμό και θλίψη. Δεν θέλω να πληγωθώ άλλο, δεν θέλω να πονέσω, θα καθίσω εδώ ψηλά στη σταθερότητα μου, να βλέπω τους άλλους να κατασπαράσσονται για έρωτες, και άλλοι πιο σοβαροί να πέφτουν από την «Κόντρα Φόσα»
Δεν είναι εύκολο να μπεις στο όνειρο του άλλου, δεν είναι σίγουρο ότι ο άλλος θα σε καταλάβει. Σχέσεις σαν τραύμα διαμπερές. Κύκλοι επάλληλοι, πόνος, χαρά, λύπη, ενθουσιασμός, ενοχές επιθετικότητα, είμαι - είσαι…
Ε! λοιπόν
Είμαι αυτό που μπορούσα να είμαι τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Είσαι αυτό που θα μπορούσες να γίνεις ακριβώς το ίδιο με μένα… « Κι αν δεν με χωράς γίνομαι θάλασσα και σε πνίγω. Κι αν δεν με πονάς γίνομαι αυτό που σε πονάει και αν δεν είσαι στην ώρα σου, δεν θα είμαι στο χρόνο σου»
Το ξέρω δεν υπάρχει ισότητα στην αγάπη όμως και η ανισότητα δημιουργεί παράπονα. Εντάξει δεν περιμένω ανταλλάγματα όποιος άλλωστε τα περιμένει σε λάθος μέρα ξύπνησε.
Το κεφάλι μου γυρίσει πιο γρήγορα από τον ανεμιστήρα και με δροσίζει…

Τι άλλο να πεις

Χθες δε είχα τι να γράψω, δεν είχα τι να πω. Για να πω την αλήθεια ούτε να ακούσω δεν ήθελα. Ούτε και σήμερα. Τι να πεις μετά απ’ αυτό το ολοκαύτωμα. Είμαστε ικανοί για το καλύτερο και το χειρότερο. Αυτές τις ώρες της καταστροφής, οργίζομαι και αποσυντονίζομαι γίνομαι πυρ και μανία

Στο «Κατά παντός υπευθύνου» ο συμπατριώτης μας Γιώργος Κάρτερ μας λέει ότι:

«Το κακό παράγινε αλγεινό κι είναι σκεβρωμένοι οι ώμοι μας απ’ το φορτίο των τάφων.

Ποιος κερατάς κρατάει τα κίνητρα και ξεχειλώνει τις αόρατες τρύπες και μολύνει το θόλο με μελανιές του Κάτω κόσμου;

Οι πληγές της Γης, μεγάλε, αιμορραγούν κι ο θάνατος απέθανε στα γέλια για το βαθύ μας πένθος.

Ποιος είσαι, ρε συ, που στράβωσες τον άξονα και με τα τοξικά ξαλοίφεις απ’ τα ύψιστα ό,τι θεϊκό θυμάμαι ακόμα.

Κάνεις διπλό κλικ δεξιά, το ξέρω ενώ τ’ αγαπημένα μου χαροπαλεύουν σ’ αλλόφυλο φάκελο.

Όποιος κι αν είσαι ισόθεος η ανάθεμα θα ΄ρθει μαθές η ώρα του Όρθρου…»

Κατά παντός υπευθύνου. Βουβή οργή, εκκωφαντική σιωπή. Τι να πεις και τι άλλο να γράψεις.
«Δεν πάει άλλο έτσι» τιτλοφορεί ένα μονόστηλο άρθρο του ο Νίκος Κωνσταντόπουλος.
«Μήπως ήρθε ο καιρός να αλλάξουμε όσα μας βολεύουν όσα συνηθίσαμε κι όσα μας θέλουν δεδομένους ως κοινωνία της συνενοχής;
Η φλεγόμενη, αβοήθητη και κλαίουσα Αρχαία Ολυμπία δείχνει πολύ περισσότερα από τη δολοφονική φωτιά που σκοτώνει τη χώρα»
.