Η επανάληψη ποτέ δεν είναι ίδια

Ο χρόνος ο αμείλικτος και σήμερα λειτουργεί ευεργετικά. Θα συνεχίσουμε με τους κύκλους, για να μην ξεχαστούμε. Σαν παρατήρηση κειμένου, σαν υποσημείωση που δεν πρέπει να ξεχαστεί. Με κοκκινίζω για να μην με χάσω. Και όσο επιστρέφω στα προηγούμενα, διαβάζοντας τα επόμενα, τόσο καλύτερα με καταλαβαίνω. Κάθε επανάληψη, ακόμα και να μην της λείπει ούτε γράμμα, δεν είναι ίδια. Ο χρόνος αμείλικτος. Οι κύκλοι είναι αυτοί που τα συνοψίζουν και ύστερα από τόση συγκομιδή έφτασε η ώρα της διαλογής. Μέσα στους κύκλους σκέφτομαι να συμπυκνώσω το χρόνο, όλο αυτό το χρόνο της φλυαρίας, το χρόνο το χαμένο.

Η ζωή κάνει κύκλους λέμε, ευτυχώς, γιατί αν τραβούσε ευθεία και εγώ δεν ξέρω που θα μπορούσε να μας βγάλει. Πάντα λάτρευα τους κύκλους, όχι αυτούς, του περιορισμού, που βάζουν φραγμούς στα βήματα και επιβάλλουν το σύστημα. Τους κύκλους εκείνους του χρόνου, που κάποια στιγμή απονέμουν δικαιοσύνη.
Η ζωή μας κύκλους κάνει και αυτό είναι καλό να μην το ξεχνάμε. Πολλούς απ’ αυτούς τους κύκλους μας δίνεται η ευκαιρία κατά την διάρκεια της ζωής μας, να τους βλέπουμε, να ολοκληρώνονται, άλλοι αργούν περισσότερο και δεν μας δίνουν τη χαρά της δικαίωσης, αυτούς πρέπει να τους φανταστούμε.
Νομοτελειακά αυτό θα γίνει ας μην ανησυχούμε, όσο για την περιέργεια, ορθά το περιγράφει η Κυρία ας το αποδώσουμε από Κύριο.

«Καλά, αυτό θέλω να το δω. Να έρθει κάποιο σούρουπο ξανά ν’ ανταμωθούμε. Είμαι περίεργος πως θα είναι τα λόγια όταν τους κάνεις κατάψυξη, πως χτυπάει η καρδιά όταν της δείχνεις τα νιάτα και τα χρόνια τα χαμένα της. Θα με πειράξει που θα έχεις μεγαλώσεις τόσο; Θα σε πονέσει που κρατήθηκα σιωπηλός τόσα χρόνια, που δε σου παραχώρησα ούτε ένα τόσο δα βράδυ Σαββάτου; Θα γνωριστούν τα μάτια μας η θα είναι θολωμένα από τις χιλιάδες εικόνες που παρεμβάλαμε προκείμενου να μην κοιταχτούμε; Πλάκα θα έχει. Πλάκα βαριά, σαν εκείνες τις άσπρες, τις παραλληλόγραμμες, που έχουν πάνω τους σκαλισμένα ονόματα και ημερομηνίες σε απόλυτο μαύρο».
Πλάκα θα έχει…
Όσο περνά ο καιρός θαρρείς και περισσεύω σ’ ένα παρελθόν που απεγνωσμένα προσπάθησα να γίνει μέλλον. Όταν τούτες οι λέξεις γίνουν προηγούμενες, ακολουθώντας ό,τι επόμενο γραφτεί, ελπίζω να μου είναι και πιο κατανοητές…«Ας είναι. Έτρεξα πολύ μακριά μου τελικά. Με κύκλωσα σαν αγγελία οικείας οικοίας, ευάερης και ευήλιας. Τα τετραγωνικά δεν πρόσεξα κι ίσως γι’ αυτό τώρα να με στενεύουν.»

Στη «Μάσκα» χωρίς μάσκα

Να οι δρόμοι που σας έλεγα. Μετά το «κινήματα της πατάτας», του «πασχαλινού οβελία», βρήκαμε και το κίνημα της διασκέδασης. Η ταβέρνα «Μάσκα» στο Κανόνι, από τις περασμένο μήνα κάθε Τετάρτη, κάνει την διασκέδαση ρεφενέ. «Για μια πιο ουσιαστική ανθρώπινη επαφή» αναφέρεται στην πρόσκληση, «…ένα πάρτι αντίστασης στην μιζέρια, να μοιράσουμε και να μοιραστούμε φαγητό, κρασί, χορό τραγούδι, με συναισθήματα και όνειρα, προθέσεις και αποφάσεις ζωής…»
Να ξαναγράψουμε την ιστορία απ’ την αρχή; έγραφα σε ένα παλαιότερο κείμενο. Ναι να την ξαναγράψουμε. Και τότε Άνοιξη ήταν, αλλά δεν είχα απάντηση στην ερώτηση. Ήταν μέρες που κουράζονταν οι λέξεις. Δεν ήθελαν να γεννηθούν. Να βγουν στο Φως.
Το «λάθος ξοδεμένοι», που λέει και το τραγούδι, δεν είναι ήττα για μας που ήρθαμε στη ζωή να σπάσουμε τα πρότυπα. Μπορεί οι επαναστάσεις, που ονειρευτήκαμε να μην έγιναν ποτέ, μας έδωσαν όμως το δικαίωμα στο όνειρο, μας έβαλαν στη διαδικασία να κυνηγάμε το ανέφικτο και περάσαμε καλά, αυτό είναι αλήθεια. Το λένε και τα παιδιά μας. Το τελευταίο είναι το μεγάλο βάρος. Τα παιδιά που έχουν υποψιαστεί ότι ήταν καλύτερα τότε από τώρα. Γι’ αυτό να ξαναγράψουμε την ιστορία με τον τρόπο που ξέρουμε καλλίτερα, με τις παρέες. Να τραγουδήσουμε και να χορέψουμε για να δώσουμε ανάσες στη ψυχή μας και τότε το μυαλό να δείτε που θα βρει τους δρόμους. «Ας κρατήσουν οι χοροί». Ένα απόσπασμα, εθνικός ύμνος για την σημερινή κατάσταση, από το προφητικό τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου:
Ας κρατήσουν οι χοροί
και θα βρούμε αλλιώτικα
στέκια επαρχιώτικα βρε
ώσπου η σύναξις αυτή
σαν χωριό αυτόνομο να ξεδιπλωθεί

Mέχρι τα ουράνια σώματα
με πομπούς και με κεραίες
φτιάχνουν οι Έλληνες κυκλώματα
κι ιστορία οι παρέες


Kαι στης νύχτας το λαμπάδιασμα
να κι ο Αλκης ο μικρός μας
για να σμίξει παλιές
κι αναμμένες τροχιές
με το ροκ του μέλλοντός μας

Για μας που αρνηθήκαμε το «δεν βαριέσαι», που πήγαμε κόντρα στην επικρατούσα ιδεολογία, που ακόμα το συναίσθημα έμεινε για να μας βασανίζει, το όνειρο που χτίζουμε σε κάθε στάση, είναι ανάσα επιβίωσης.
Γι’ αυτό επιμένω στις παρέες, για μην έχει η πόλη την εικόνα της ήττας, από μια μοναξιά που όλο και περισσότερο την πνίγει...

Για να ζεσταθούμε

Τι κρύβεται πίσω από τις λέξεις; Δυστυχώς έτσι ξεκινάει η ανάγνωση. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά για ένα Λαό που τον έχουν προδώσει. Οι αναγνώστες προσπαθούν να ανακαλύψουν το σκοπό, που σε καμία περίπτωση δεν πάει μαζί με το προφανές νόημα των δράσεων. «Ποιον αβαντάρει», «ποιον προσπαθεί να ρίξει», «τι συμφέροντα εξυπηρετεί», «από ποιον τα έχει πάρει». Η σκοπιμότητα στο μεγαλείο της. Δυστυχώς αυτός είναι ο κανόνας και αν η στήλη αποτελεί εξαίρεση, χρειάζεται πολλές φορές να το επιβεβαιώνει και να το υπενθυμίζει. Τίποτα δεν κρύβεται πίσω από τις λέξεις.

Μέχρι το τέλος του μήνα θα συνεχίσουμε με ζέσταμα, άλλωστε η επικαιρότητα δεν έχει κάτι για να μας εμπνεύσει. Στην πορεία προς τις εκλογές, έχουμε να δούμε πολλά. Εκτός από τα κοινά χαρακτηριστικά των εκλογικών αναμετρήσεων, κάθε τετραετία έχει και τα δικά της. Γι’ αυτό ίσως και το ενδιαφέρον παραμένει αμείωτο.
Η εκλογική διαδικασία αποτελεί μία από τις πιο σκληρές ασκήσεις ανθρώπινων αντοχών και δυνατοτήτων, κατά την διάρκεια της οποίας, έχουμε την ευκαιρία να τσεκάρουμε την πνευματική επάρκεια, την σωματική, αντοχή, τη ψυχική τόλμη. Το μίσος και την μεγαλοσύνη, το ήθος αλλά και την κακοήθεια, το συμβιβασμό και τη δειλία. Την αρετή και την κακία.
Θυμάμαι τις μεταπολιτευτικές εκλογικές αναμετρήσεις, ακόμα και αυτές που δεν είχα δικαίωμα ψήφου. Μπορεί όλες να είχαν χαρακτηρισθεί κρίσιμες και ας μην ήταν, αφού ο δικομματισμός κατά κάποιο τρόπο τα είχε μοιρασμένα. Όλες όμως ήταν ξεχωριστές. Και αυτή που περιμένουμε, με βάσιμες ελπίδες να γκρεμιστεί ο δικομματισμός, ξεχωριστή θα είναι. Όχι μόνο για τα κόμματα και τους πολιτικούς αλλά για ολόκληρη την κοινωνία. Για άλλη μια φορά θα μετρηθούμε και δεν μιλάω για κουκιά, αλλά για «μπόι…»

Ε! όχι και την Άνοιξη

Με την ευκαιρία που μου δίνει η καθημερινή επαφή μαζί σας, αυτές τις πρώτες μέρες της άνοιξης δεν τις σπαταλάω με τίποτα. Γιατί είναι σπατάλη χρόνου, η συμμετοχή στην επανάληψη της καθημερινότητας. Οι συνομήλικοι το έχουν παρατηρήσει: τρέχει πιο γρήγορα το ρολόι του χρόνου, τώρα που μεγαλώσαμε. Όχι δεν χάλασε, το μυαλό μας χάλασε που αρνείται να ονειρευτεί. Αν γυρίσετε προς τα πίσω οι δεκαετίες της αγίας νεότητας μας, φαντάζουν αιώνες. Ήταν γεμάτες με δράση μα πιο πολύ με όνειρα. Σήμερα μια ευθεία, ένα τρενάκι που τρέχει στο κάμπο χωρίς μηχανοδηγό. Κοιμάσαι χειμώνα και όταν ξυπνάς έχει φτάσει η άνοιξη. Ώσπου να γίνει πανσέληνος έχουμε χάσιμο φεγγαριού.
Αυτές τις πρώτες μέρες της άνοιξης, προσπαθώ να επαναφέρω το ρολόι στην κανονική του λειτουργία, γιατί φοβάμαι ότι με τις πρώτες ανακοινώσεις, θα μπω και πάλι στο χορό της μιζέριας. Στο χορό του Ζαλόγκου, που χορεύουμε όλα αυτά τα χρόνια, της μεταπολίτευσης. Κάποτε είχα συνδέσει τις εκλογές με τον φθινόπωρο, και έγραφα για τους χάρτινους Σεπτέμβρηδες, σήμερα έβαλαν χέρι και στην Άνοιξη. Αυτές τις μέρες και κυρίως τις νύχτες προσπαθώ να ονειρευτώ για να τις μεγαλώσω.

Τι ονειρεύομαι; Ίσως η περιφρόνηση σ’ αυτό το σάπιο σύστημα που μας περιβάλει, αποτελεί σήμερα την πλέον επαναστατική στάση όλων αυτών που σέβονται τον εαυτό τους. Αν γελαστείς και ακολουθήσεις την τρέχουσα επικαιρότητα, μοιραία θα ενισχύσεις αυτή την σαπίλα της πολιτικής ζωής, που βιώνουμε σαν χώρα, αλλά και σαν τοπική κοινωνία.
Τι άλλο μπορώ να κάνω εκτός από την περιφρόνηση; Να διαφυλάξω σαν κόρη Οφθαλμού τους σπόρους της αναρχίας μου, σε ένα σύστημα που έχει κατορθώσει να του ανήκουν όλοι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και μάλιστα στοιχισμένοι στο ίδιο λόχο, του ίδιου τάγματος, του ίδιου συντάγματος, της ίδια στρατιάς, του ίδιου παγκόσμιου στρατού.
Αυτά λίγο πριν κοιμηθώ, φοβάμαι ότι με τις πρώτες ανακοινώσεις θα μπω και πάλι στο χορό της μιζέριας και το ρολόι θα αρχίσει και πάλι να τρέχει σαν τρελό…

Ούτε με τον Βενιζέλο

Αυτό το ΠΑΣΟΚ, όχι με τον Ευάγγελο Βενιζέλο, ούτε με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, δεν πρόκειται να ανακάμψει. Και δεν πρόκειται να ανακάμψει, γιατί εκείνη την ταυτότητα που έχασε, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, την αναζήτησε στην εξουσία, στην διαχείριση και στην πλειοδοσία. Η εξουσία ήταν πάντα το ζητούμενο. Η νίκη ανεξάρτητα αν το κόμμα είναι δεξιό η αριστερό. Το χειρότερο είναι, ότι διαμόρφωσε γενιές χωρίς πολιτική συνείδηση. Οι φανατικοί πολέμιοι του Βενιζέλου στις προηγούμενες εσωκομματικές εκλογές, σήμερα γίνονται οι πιο φανατικοί οπαδοί του. Συνεχίζω να υποστηρίζω, ότι το ΠΑΣΟΚ, αποτελεί τον πιο ενδιαφέροντα πολιτικό χώρο, ένα κόμμα που κατόρθωσε στην αρχή με συνθήματα και στη συνεχεία με την εξουσία που διαχειρίσθηκε, να εγκλωβίσει δυνάμεις από την δεξιά μέχρι και την αριστερά. Είναι δικαιολογημένο το ενδιαφέρον για ένα κόμμα που αισθάνομαι να με έχει κλέψει. Και με έκλεψε σε μια εποχή που έκανα όνειρα. Τα όνειρα μου έκλεψε και την τιμή της πολιτικής που την είχα σε υπόληψη. Για τη συρρίκνωση του, καθόλου δεν λυπάμαι, ίσα - ίσα χαίρομαι και ελπίζω.
Θυμάμαι στις προηγούμενες εσωκομματικές εκλογές του 2007 τότε που οι σημερινοί κολοντούμπες, υποστηρικτές του Βενιζέλου, υποστήριζαν τον Γεώργιο Παπανδρέου έγραφα:

«Τι σημασία έχει ποιος θα κερδίσει τον Καραμανλή; Σημασία έχει ποιο κόμμα, με ποια χαρακτηριστικά, με ποια ταυτότητα μπορεί να αλλάξει την Ελλάδα.
Τι νόημα έχει να νικήσει το Καραμανλή ένα δεξιό κόμμα που αποκαλείτε σοσιαλιστικό; Σε κάθε περίπτωση καλλίτερα ο Καραμανλής και η Νέα Δημοκρατία στην εξουσία, που μας δείχνουν την ταυτότητα τους και όχι πλαστογραφίες.
Ένα κόμμα, που βάζει σαν κριτήριο επιλογής αρχηγού «ποιος κερδίζει τον Καραμανλή», δεν έχει τύχη. Όποιο και να είναι το αποτέλεσμα της 11ης Νοέμβριου, όποια και να είναι η επόμενη ημέρα μετά τις εκλογές για την ανάδειξη νέου αρχηγού, η κρίση στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα συνεχιστεί για πολύ καιρό ακόμα…» Και συνεχίζουμε τραγουδώντας και χορεύοντας και πάλι, όπως και τότε στους ρυθμούς του Διονύση Σαββόπουλου. ( Από το Βρώμικο Ψωμί)
Ολαρία - ολαρά, δάγκωσε με πιο βαθιά Αχ, ο Όλιβερ Τουίστ χαμογελάει και ο Χίτλερ του χαϊδεύει τα μαλλιά διαμαντένιο δαχτυλίδι του φοράει και πετούν αγκαλιασμένοι μακριά Ολαρία - ολαρά, με σουραύλια και βιολιά θα βρεθούμε όλοι μαζί στο πανηγύρι, θα ‘ναι όλη η παλιά μας συντροφιά και θα πιούμε από το ίδιο το ποτήρι και την πιο πικρή γουλιά Ολαρία - ολαρά, γύρω - γύρω τα παιδιά ο μαρκήσιος Ντε Σαντ μ’ ένα χίπη, ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά, ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη κι η παρθένα με τον σατανά…»