«Εκείνο το κρυμμένο τραύμα πως το κρατάς ακόμα κόκκινο;»

Ο Γιατρός είπε σε 25 μέρες θα βγει ο γύψος.  Σάββατο πέφτει και Πανσέληνος. Ο γύψος θα βγει γιατρέ,  τα άλλα πως βγαίνουν;  Είναι αυτά, που παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του συναδέλφου του, έμειναν εκεί βαθιά  ριζωμένα για να με βασανίζουν. Γιατί δεν είναι φυσιολογικό  ο θυμός να έρχεται όταν κρυώσει ο πόνος. Είναι παράδοξο με αίμα παγωμένο να βράζω μέσα μου.   Το άλλο πάλι, να τρίβω από χαρά τα χέρια μου σε κάθε εμφάνιση ακραίου καιρικού φαινομένου;

Λατρεύω τις χιονοθύελλες και τις ανεμοθύελλες. Τις μπόρες, τις καταρρακτώδεις βροχές και τις πλημμύρες.  Τις αστραπές και τις βροντές που τρίζουν τα πατώματα. Τη λαβα του ηφαιστείου να με κυνηγά. Το χαλάζι, Α! το χαλάζι,  σαν καρύδι  να πέφτει και να κτυπά η κάθε του μπίλια  τη λαμαρίνα, ηχεί στα αυτιά μου σαν πιρουέτα του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ.  Τη θάλασσα να  φουσκώνει, δείχνοντας ότι τη στενεύει το φουστάνι. Τη θάλασσα  γυμνή να διεκδικεί με αξιώσεις το μερίδιο της από τη ξηρά. Μόνο ο σεισμός με αφήνει  αδιάφορο, ίσως γιατί  δεν είναι ορατός και η καταστροφή που επιφέρει προέρχεται από  μαχαιριά πισώπλατα.  

Ο γιατρός χωρίς να είναι απόλυτα βέβαιος,  μου είπε  ότι τα εξωτερικά καιρικά φαινόμενα, που σου προκαλούν ενθουσιασμό, είναι γιατί  κρατούν τη στάθμη του ποταμού που τρέχει μέσα σου, σε επίπεδα ασφαλείας.  Τι ωραία που τα λέει ο Γιατρός.  Πόσο θα  ήθελα τον πιστέψω. Ισορροπία  λοιπόν γιατρέ,  γιατί εγώ  το θεωρούσα διαστροφή και χρόνια πάλευα γεμάτος ενοχές για να το διώξω.

Να επανέλθουμε στο τρακάρισμα . Το κεφάλι εντάξει, παρότι  δεν φορούσα κράνος. Το μυαλό φαίνεται πως το κράτησε στη θέση του.

Το μυαλό εκεί και η μνήμη παρούσα. Και η Κυρία του ραδιοφώνου με τη βραχνή φωνή, που συμφωνεί μαζί μου, πάντα παρούσα και ας έχει χρόνια ν'ακουστεί. Μεγαλώσαμε βλέπεις… «Μεγαλώσαμε, αλητέψαμε, λεηλατήσαμε και μας λεηλάτησαν, πειρατές επιπόλαιοι, χωρίς χρυσό δόντι και γάντζο στα χέρι, κάναμε γιουρούσι  στις ήττες, και τι  όμορφα που γελάει κανείς όταν είναι λυπημένος! Αυτό το  γέλιο  που στάζει αλμύρα και έχει τον ίσκιο  των αναμνήσεων  στον ήχο του. Μην κλείνεις τα μάτια τώρα που λιγόστεψε η διαδρομή. Άσε το αεράκι να διαπεράσει τις ηλικίες σου και πάρε με τηλέφωνο μόλις φτάσεις στο όνειρό σου. Αμέσως, και που είσαι; Εκείνο το κρυμμένο τραύμα πως το κρατάς ακόμα κόκκινο.»

   

Χάρτινο είναι το καράβι

«Ανάσκελα προσκέφαλο η  άμμος /τα μάτια όπου και να κοιτάξουνε γαλάζιο /χίλια χρώματα ο Ήλιος μέσα από ένα δάκρυ φαίνεται/Απαλή μουσική των κυμάτων  ήχος/ και ένα καράβι χάρτινο μου φαίνεται»

Μια έμμετρη ανάσα. Με επισκέφτηκε, όταν υπηρετούσα τη στρατιωτική μου θητεία στον Έβρο,  από τότε έρχεται κάθε φορά που το χρειάζομαι.  Είχα αποπειραθεί να γράψω ένα «ποίημα», ξέρετε, από εκείνες τις  γλυκές   κουταμάρες, που επιχειρούμε  στα χρόνια της νεότητάς  μας . Έτσι το ξεκίνησα  και εκεί το άφησα. Αυτό δεν  με άφησε ποτέ.  Με παρηγορεί, κάθε στιγμή που χρειάζομαι ένα χάδι. Με κάποιο τρόπο μαγικό έρχεται, όταν είμαι κουρασμένος, όταν είμαι πικραμένος, όταν είμαι θυμωμένος και καταφατικά  επιβεβαιώνει:   «Χάρτινο είναι το Καράβι».   Και τότε όλα γίνονται αθώα  και μεταφέροντα  χρόνια πίσω, στο μυαλό ενός παιδιού.

Φεύγει σιγά σιγά και ο Αύγουστος, όχι αναίμακτα πάντως. Η ιστορία μερικές φορές επαναλαμβάνεται υποστηρίζουν κάποιοι. Σε άλλο χρόνο, ποτέ δεν μπορεί να είναι η ίδια, ας πούμε ότι η ιστορία μερικές φορές μοιάζει να επαναλαμβάνεται. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, που γίνεται αφορμή, γιατί ποτέ δεν είναι συγκεκριμένη, οι ιστορίες που δείχνουν να επαναλαμβάνονται, είναι το αποτέλεσμα μιας δοκιμασμένης συνταγής, που κάνει ότι μπορεί για να βγει το φαγητό άνοστο και καμένο. Η ρήξη αναπόφευκτη και πάντως καλύτερη από το συμβιβασμό.
Ό,τι μας πόνεσε, έχει αφήσει το σημάδι του και είναι σαν ένα παλιό τραύμα που το κουβαλάμε μια ζωή. Πάντα θα βρίσκεται η ευκαιρία να μας πονάει.
Είναι ο πόνος τελικά το υπέρτατο συναίσθημα και όταν θέλουμε να μετρήσουμε την αγάπη εξαντλώντας τους αριθμούς και φτάνοντας μέχρι τον έβδομο ουρανό, ο πόνος είναι από εκεί και πάνω. Ο πόνος κάνει την διαφορά και ορίζει την κατάσταση.

Φιλολογούμε και αγωνιούμε για διάρκειες που δεν είναι εφικτές. Αν δεν το καταλάβουμε απλά ρίχνουμε σταχτή στα μάτια μας.
Θα συνεχίσω με τα Αυγουστιάτικα περιμένοντας να δροσίσει…
Για την ώρα θα κρυφτώ πίσω από τον ανεμιστήρα. Εδώ κουμαντάρω το θύμο μου και το λίγο παράπονο που προσπαθεί να μου ξεφύγει. Τη μοναξιά μου την έχω κτίσει με άφθαρτα υλικά: πείσμα φόβο, πόνο, θυμό και θλίψη. Δεν θέλω να πληγωθώ άλλο, δεν θέλω να πονέσω, θα καθίσω εδώ ψηλά στη σταθερότητα μου, να βλέπω τους άλλους να κατασπαράσσονται για έρωτες, και οι άλλοι,  οι πιο σοβαροί, να πέφτουν από την «Κόντρα Φόσα»
Δεν είναι εύκολο να μπεις στο όνειρο του άλλου, δεν είναι σίγουρο ότι ο άλλος θα σε καταλάβει. Σχέσεις σαν τραύμα διαμπερές. Κύκλοι επάλληλοι, πόνος, χαρά, λύπη, ενθουσιασμός, ενοχές επιθετικότητα, είμαι - είσαι…
Ε! λοιπόν
Είμαι αυτό που μπορούσα να είμαι τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο…

Με τον Αύγουστο της προσδοκίας θα συνεχίσω, με τον Αύγουστο της σιωπής, γιατί μέσα στην φασαρία το χάνεις το σημαντικό. Όχι δεν θα κρυφτώ… 
"Τώρα πετώ για της ζωής το πανηγύρι/ Τώρα πετώ για της χαράς μου τη γιορτή/ φεγγάρια μου παλιά, καινούργια μου πουλιά/ διώξτε τον ήλιο και τη μέρα απ' το βουνό/ για να με δείτε να περνώ σαν αστραπή στον ουρανό».

Τον Αύγουστο που μου χρωστάς το ξέχασες …

Αύγουστος  συνέχεια… Και επειδή ο Αύγουστος θέλει αλήθειες, θα πω την πάσα αλήθεια σαν ψέμα. Κανείς δεν θα με καταλάβει.   Φώτα μουσική και πάμε... να ζήσουμε μια νύχτα μαγική.  « Τον Αύγουστο που μου χρωστά τον ξέχασες…» Και τώρα, απόψε,  μια νύχτα  γεμάτη θύελλες , να‘μαι εδώ στο μεταίχμιο μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, πρόθυμος,  σαν έτοιμος από καιρό. Φλεγόμενος από μια  και μοναδική μου ζωής επιθυμία, που δεν είναι  παρά μονάχα μία, η λησμονιά.

Τα ετερώνυμα, έλκονται; γιατί Όχι; Τα σπασμένα γυαλιά πως κολλάνε; Τι μπορεί να συμβεί  όταν πρόκειται για ετερώνυμα υλικά; Γιατί για ετερώνυμα  υλικά, ακριβώς πρόκειται; Εσύ και εγώ. Κι ας προσποιείσαι έτσι καλά τη φωνή του παρελθόντος μου. Κάποτε ήταν αλλιώς θυμάμαι, κάποτε δεν ήταν  έτσι, ούτε τόση μεγάλη μοναξιά , ούτε τόση σιωπή, ούτε και αυτή η μεγάλη αυτοσυγκράτηση, που σημαίνει δειλία.

Εντέλει δεν κάνω τίποτα. Κυλούν  οι ώρες  και τη βλέπω να φεύγει. Φεύγει και παίρνει μαζί της όλες τις σταθερές. Το πείσμα και τη σιγουριά μου, τα παιδικά μου χρόνια και αυτή την παρατεταμένη εφηβεία μου. Το περίεργο είναι  ότι μαζί της  φεύγει και ο χρόνος. Σκορπίζει, χάνεται η στιγμή και μες στις ραγισματιές,  πότε  αντικρίζω τα πάντα  και πότε το τίποτα

Είναι μια μέρα που κυλάει σαν νερό. Είναι μια μέρα σαν αιώνας  από εκείνες  με τις τεράστιες, ρωγμές  που ή στα προσφέρουν όλα, ή στα αρπάζουν όλα.  Θεατής του σύμπαντος κόσμου για μια στιγμή  και αμέσως  μετά, πάει την έχασες  εκείνη  την πανοραμική  θέα.  Ευχή και κατάρα μαζί.

«Να θέλεις ένα κόσμο, είναι φωτιά – να τον αποκτάς καπνός»  Μ’ αυτήν εδώ τη τσιγάνικη παροιμία παρηγορούμαι, εξάλλου στον καπνό πότε δεν έφτασα. Φλεγόμενος εις το διηνεκές, ως Προμηθέας δεσμώτης. 

Δεν είναι όλα. είναι όμως κάτι. Ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου κάπως έτσι. Και να που εγώ τώρα αυτός που τα προκαλώ. Εγκέφαλος αυτού του παιγνιδιού,  αλλά όχι και κυρίαρχος. Τα μεγάλα πράγματα έρχονται μόνα τους,  μονάχα για τις λεπτομέρειες θα πρέπει εμείς να μεριμνάμε  και το αντιλαμβάνομαι, τώρα   που συνέβη  εκείνο που  προσπαθούσα  επιστάμενα πενήντα πέντε χρόνια να αποφύγω. Υπάρχει έρωτας που να κερδίζει το θάνατο; Εδώ δεν υπάρχει έρωτας που να κερδίζει το χρόνο: Ούτε τον ίδιο μας τον εαυτό δεν είναι σε θέση να κερδίσει ο έρωτας. Συχνότατα θέλουμε δεν θέλουμε μας υπερβαίνει, δεν είμαστε άξιοι για τίποτα.

… Να, μόνο που σκέφτομαι πως  ό,τι συνήθως είμαστε, δεν είναι αποτέλεσμα μια θετικής απόφασης, αλλά προέρχεται από μια κίνηση άμυνας … Κίνηση φόβου. Τα αρνητικά γεγονότα είναι που συνήθως  καθορίζουν αυτό που επιλεγούμε… και έτσι τελικά ζούμε με ότι θα θέλαμε να είχαμε αποφύγει...

Υπάρχει Αριστερά και στον έρωτα;

Οι ατυχίες πάνε πολλές μαζί συνήθως, για να είναι σκληρότερες και  να σπρώχνουν  κάτι σαν και μένα  σε μεταφυσικές υποψίες. Το αφήγημα θα μπορούσε να στολίσει σελίδες μυθιστορήματος, σήμερα ας ευχηθούμε μέχρι εδώ, γιατί τρίτωσε τρις. Πάλι καλά που δε γράφω με τα πόδια, όσο για το μυαλό, αμφιβάλλω κατά πόσο είναι σε θέση, μετά το τρακάρισμα.      

Για το κόκκινο  της φωτιάς λέγαμε, δεν πρόκειται για πάθος, αλλά για την ίδια  τη ζωή, όπως την ονειρεύτηκα στα χρόνια της αθωότητας. Γιατί το  κόκκινο δεν είναι χρώμα, είναι επιθυμία  και ανεκπλήρωτο. Τελικά το κόκκινο δεν φορέθηκε ποτέ. Και όσοι το έκαναν σημαία, και τραγούδι,  ( Avanti o popolo, alla riscossa, Bandiera rossa, Bandiera rossa. Avanti o popolo, alla riscossa, Bandiera rossa trionferà), πολύ γρήγορα το μουντζούρωσαν.  Είτε το σκέπασαν με μαύρο, είτε το ξέβαψαν τόσο,  που να αποκλείει  κάθε δικαίωμα στο όνειρο.

Όμως οι αγάπες   και αυτές  που τις  σκεπάζει δέκα μέτρα χιόνι,  δεν φεύγουν. Που πάει κανείς όταν φεύγει; Θα με ρωτήσετε.  Θα σας παρηγορήσω  και πάλι. Η αγάπη μας δεν χάνεται, όπως δεν χάνεται το φως  και ας βασιλεύει  κάποιες ώρες παριστάνοντας την νύχτα.  Πώς να χαθεί λοιπόν   εκείνο που πρόλαβε και τρύπωσε για τα καλά μέσα μας;   Και όταν κάποιος φεύγει  πάλι στην  καρδιά μας πάει.

Τι καιρός! Και δεν κάνει μια βροχή να μας  ξεπλύνει. Πρέπει κάποια στιγμή να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, Όλα μαζί τα χρώματα ένα  γκρίζο σύννεφο κάνουν και εμείς θέλουμε να  τα βλέπουμε στο  τόξο του ουρανού σε μια σειρά, ξάστερα και καθαρά.   Σκεφτείτε  πως η Αριστερά και η Δεξιά τραγουδάει  Θεοδωράκη στις συγκεντρώσεις τους.

Έβαλα Μπαχ. «Η μουσική με μαλακώνει, ανοίγει  δρόμους  μέσα μου. Η μουσική μαγεύει  ακόμα και τα φίδια, υφαίνει υπόγεια δίκτυα  που αγκαλιάζουν τη ζωή. Η μουσική ανασηκώνει τις εσωτερικές  ομίχλες  και ξυπνά αισθήματα ακριβά, πολύτιμα και δημιουργικά  σαν πλοηγός σε νεκρή θάλασσα»

Καλά υπάρχει Αριστερά και στον έρωτα; Μόνο αριστερά.  Εκεί στη θέση της καρδιάς. Γιατί ο έρωτας είναι δύο!  

Από αλλού ξεκίνησα και αλλού το πάω, είναι το κτύπημα στο κεφάλι, μη δίνετε σημασία.   Μπορεί και να πήρε τη σωστή θέση  το μυαλό μου, άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά.   Είναι η πρώτη φορά όμως, που βρίσκεται σε ενδοεπικοινωνία και αγαστή συνεργασία με την καρδιά. Νομίζω πως ήρθε η ώρα  που οι συγκρίσεις της καρδιάς μου συναισθάνονται τη δική μου κορύφωση . Δεν θέλω να προχωρήσω αλλά  να επιστρέψω να ξανά συναντήσω  εκείνο το αξεπέραστο και να το ξαναζήσω. Το επαναλαμβάνω: «Γιατί βλέποντάς σε  μπορώ να βλέπω τον εαυτό μου». Τώρα το μόνο που κάνουμε είναι να βλέπουμε  τον εαυτό μας στον καθρέπτη. Κατά συνέπεια, δεν βλέπουμε τίποτα… 

Ακόμα δεν έχω θυμώσει…

Ξημέρωσε Δευτέρα. Μια Δευτέρα,  που εκείνο το «Αύριο ξημερώνει μια καινούργια μέρα»,  φυσικά και δεν εννοούσε  Δευτέρα. Οι καιρικές συνθήκες; Οι χειρότερες . Νοιώθω μια καθολική ψύξη  να με διαπερνά, στην κυριολεξία και στη μεταφορά. Αόριστες ενοχές,  χορεύουν ανεξέλεγκτα  μέσα μου,   με τον καλύτερο εαυτό μου εξαφανισμένο.  Καλά καλά δεν θυμάμαι αν διαθέτω ένα καλό εαυτό, πράο και γενναιόδωρο, σίγουρο και αταλάντευτο,  δυνατό και αστείρευτο, φωτεινό και ταπεινό. Τον ψάχνω, αλλά στη θέση του συναντάω ένα απύθμενο κενό,  ένα τρομακτικό κενό  με όλους τους πανικούς της γης.  Με τους θυμούς και τους φόβους,  με τις αμφιβολίες και όλες τις ανασφάλειες του κόσμου τούτου.

Τα γεγονότα από μόνα τους, μου αφαιρούν κάθε διάθεση για απονομή δικαιοσύνης. Σχεδόν πάντα  είμαι διαθέσιμος  να επωμιστώ το βάρος  και χωρίς να έχω καταλήξει στον ένοχο, αλυσοδένομαι εκ των προτέρων.  Σ’αυτές τις χρονικές στιγμές  «Πάντοτε με βάραινε μια αόριστη ενοχή, σαν  να ‘χα  κλείσει την πόρτα  μου σ΄ έναν άγγελο» Ευτυχώς που ο  θυμός  μου, αποτελεί εξαίρεση του κανόνα και έρχεται  πάντα  καθυστερημένος για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.   

Πέρασε ένα ουδέτερο Σαββατοκύριακο.  Ό,τι χειρότερο δηλαδή.  Τα άσχημα και τα όμορφα γεμίζουν τις λευκές κόλλες της ζωής, τα ουδέτερα τις αφήνουν κενές  και  πολλαπλασιάζουν τις ώρες της προσμονής.  Και η υπομονή μου έχει εξαντληθεί.

Από τέτοιες μοναξιές τελικά φτιάχνουμε Θεούς  και έρωτες, μόνο που κάποια στιγμή  μας  ξεφεύγουν  από τα χέρια, ελευθερώνονται, μας επιβάλλονται και μας δυναστεύουν.

Αιχμάλωτοι στην ανάγκη σερνόμαστε σαν καταραμένοι. Η ανάγκη μας αιχμαλωτίζει, μα κανείς  δεν αγαπά την αιχμαλωσία,  ούτε και οι αφέντες αγαπούν τους σκλάβους . Μόνο ελεύθεροι μπορούν να εκφράζουν πραγματικά συναισθήματα.

Η  σχέση μου μπήκε σε μια διαρκή δοκιμασία με τα όνειρά μου. Το ερώτημα για το πόσο είναι ελεύθερος  κανείς  να καθορίζει τη ζωή του  αρχίζει να με βασανίζει. Όσο περνούν τα χρόνια , όσο απογοητεύομαι, όσο κουράζομαι, αυτή η αξιοπρεπής ελευθερία των επιλογών εξαφανίζεται. Ώρες ώρες  χρειάζεται να ακουμπήσω στο πεπρωμένο.

Γιατί είναι απογοητευτικό μετά τις απανωτές  ήττες, από το κόκκινο της φωτιάς  να βολεύομαι σήμερα στις αποχρώσεις του κόκκινου. Ακόμα και τις πιο ξεβαμμένες.

Μια κοινωνία πλαστελίνη  από κάτω, αλλάζει χρώματα και σχήματα,  βολεύεται παντού, παίρνει επίκαιρες θέσεις. Μια κοινωνία με την Αριστερά της και τη Δεξιά της , απαραίτητο  συστατικό για την επιβίωση , μόνο που η Αριστερά λιγοστεύει επικίνδυνα   και τότε  τι θα κάνει η Δεξιά;  Και μην σας  πάει  το μυαλό σας  σε τίποτα κακό ( κόμματα), μιλάμε για την Αριστερά  που αναπτύσσεται  σε κάθε οργανισμό για την Αριστερά της Δεξιάς  για την Αριστερά της Αριστεράς των κομμάτων, την Αριστερά της κυβέρνησης , την Αριστερά  της παιδείας, της ενημέρωσης, του πολιτισμού, την Αριστερά του έρωτα,  της ζωής όλης.  Γιατί τι νομίζετε  πως είναι είναι η ζωή μας; Μια αριστερά και μια Δεξιά…